Powered By Blogger

Tuesday, June 30, 2009

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΟ ΔΙΩΓΜΟΝ!


Το Δελτίο Τύπου της ΕΕΔΑ που ακολουθεί, μας θέτει όλους εμπρός σε σοβαρές ευθύνες. Η κυβέρνηση της χώρας με το πολυνομοσχέδιο που έχει ετοιμάσει καιεπιθυμεί να καταστήσει νόμο του κράτους θέτει ευθέως τη Δημοκρατία υπό διωγμόν!


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
_____________________________________________________
ΝΕΟΦΥΤΟΥ ΒΑΜΒΑ 6 (3ος όροφος), 106 74 ΑΘΗΝΑ
Τηλ: 210-7233221, 210-7233216, fax:210-7233217, e-mail: info@nchr.gr, website: , website: www.nchr.gr

ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΕΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΠΕΡΙ «ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ», ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΑΠΕΛΑΣΗΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΡΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
ΑΘΗΝΑ, 25 ΙΟΥΝΙΟΥ 2009

Η Ολομέλεια της ΕΕΔΑ σε έκτακτη συνεδρίασή της (24/6/2009) τοποθετήθηκε στα ζητήματα δικαιωμάτων που εγείρουν οι διατάξεις του σχεδίου νόμου για την τέλεση αδικημάτων με καλυμμένα ή αλλοιωμένα χαρακτηριστικά, για τη διοικητική απέλαση και κράτηση των αλλοδαπών, όπως και για την αποσυμφόρηση των φυλακών.

Η ΕΕΔΑ εκφράζει την έντονη δυσαρέσκειά της για το γεγονός ότι δεν κλήθηκε να γνωμοδοτήσει, όπως προβλέπεται από τον ιδρυτικό της νόμο, για ένα σχέδιο νόμου με ρυθμίσεις που κατ’ εξοχήν εμπίπτουν στην θεσμική της αρμοδιότητα και ενέχουν όψεις προστασίας δικαιωμάτων μεγάλων ομάδων πληθυσμού.

Η ΕΕΔΑ διατυπώνει τις θέσεις της σταθμίζοντας τις συγκρουόμενες προσεγγίσεις της δημόσιας ασφάλειας σε μια δημοκρατική κοινωνία. Όσον αφορά τα «μέτρα για τη διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης», η Επιτροπή αναγνωρίζει ότι οι βιαιοπραγίες που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων απολήγουν σε παραβιάσεις των δικαιωμάτων στη ζωή, τη σωματική ακεραιότητα, την ιδιοκτησία, την εκπαίδευση (φθορές εκπαιδευτικών ιδρυμάτων), αλλά και του ίδιου του δικαιώματος συμμετοχής σε ειρηνική διαδήλωση. Ωστόσο, η σημαντική αύξηση των ποινών για την τέλεση αδικημάτων με καλυμμένα ή αλλοιωμένα χαρακτηριστικά κρίνεται ως αλυσιτελής : η πραγματικότητα μαρτυρά ότι η πολιτεία αδυνατεί να εφαρμόσει το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο για λόγους που δεν σχετίζονται με το ύψος των ποινών. Ως εκ τούτου, ο αυστηρότερος χαρακτήρας των νέων διατάξεων δεν διασφαλίζει την εφαρμογή τους, και επομένως δεν λειτουργεί αποτρεπτικά για τους εν δυνάμει δράστες. Στην αναποτελεσματικότητα των διατάξεων προστίθεται και η προβληματική αοριστία της έννοιας των καλυμμένων ή αλλοιωμένων χαρακτηριστικών, από πλευράς απονομής της ποινικής δικαιοσύνης. Επιπλέον, η ρύθμιση περί αυτεπάγγελτης δίωξης για εξύβριση υπαλλήλου προκαλεί βαθύ προβληματισμό για το σεβασμό της ελευθερίας της έκφρασης, και δεν συμβαδίζει με τις αρχές μιας ώριμης δημοκρατίας, όπου δεν χωρούν οπισθοδρομήσεις στο αδίκημα της «περιύβρισης αρχής».

Η ΕΕΔΑ εναντιώνεται πλήρως στα μέτρα διοικητικής απέλασης και κράτησης του νομοσχεδίου. Ο χαρακτηρισμός αλλοδαπού, με ή χωρίς νόμιμα έγγραφα, ως επικίνδυνου για τη δημόσια τάξη ή ασφάλεια λόγω απλής ποινικής δίωξης (και όχι καταδίκης) εις βάρος του για όλα τα αδικήματα που επισύρουν ποινή μεγαλύτερη των τριών μηνών, ακυρώνει τη θεμελιώδη αρχή του τεκμηρίου αθωότητας και ανατρέπει τη λειτουργία της ποινικής δικαιοσύνης. Το «τεκμήριο επικινδυνότητας» που εισάγεται κινδυνεύει να εφαρμοστεί αδιακρίτως, οδηγώντας σε απέλαση ακόμα και μόνιμα και νόμιμα διαμένοντες στην Ελλάδα αλλοδαπούς. Έντονες ανησυχίες προκαλεί και η δυνατότητα κράτησης των προς απέλαση αλλοδαπών για περίοδο μέχρι και 18 μήνες. Ο πληθυσμός των αλλοδαπών που αφορά το μέτρο είναι τόσο μεγάλος που αποκλείει την πιθανότητα κράτησής τους υπό αξιοπρεπείς συνθήκες. Τα μέτρα είναι, άλλωστε, σε προφανή αντίθεση με τη σχετική κοινοτική Οδηγία 2008/115, καθώς δεν διασφαλίζουν τον έλεγχο της νομιμότητας της κράτησης, ούτε το σεβασμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων, πλήττοντας έτσι το κράτος δικαίου.

Τέλος, τα λιγότερο επίκαιρα, αλλά σημαντικά «μέτρα για τη βελτίωση του σωφρονιστικού συστήματος» που περιλαμβάνει το νομοσχέδιο, σε γενικές γραμμές κείνται προς την σωστή κατεύθυνση, εάν ειδωθούν ως μια επιπλέον δέσμη μέτρων, η οποία θα ακολουθηθεί από άλλες. Ωστόσο, τα σημαντικότερα από τα μέτρα που κρίνονται αναγκαία για τη βελτίωση των συνθηκών κράτησης και το σεβασμό των δικαιωμάτων των κρατουμένων, δεν έχουν ακόμα ληφθεί. Η ΕΕΔΑ παραπέμπει στις συνολικές προτάσεις της για το σωφρονιστικό σύστημα του Απριλίου 2008.

Το πλήρες κείμενο θέσεων και προτάσεων της ΕΕΔΑ θα δημοσιευτεί την επόμενη εβδομάδα, και θα είναι προσβάσιμο στην ιστοσελίδα της (www.nchr.gr).

Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με την ΕΕΔΑ, στα τηλ.: 2107233221-2 και 2107233216
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ) είναι συμβουλευτικό όργανο της Πολιτείας σε θέματα νομοθεσίας και πολιτικών που σχετίζονται με τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα. Έχει συσταθεί με τον νόμο 2667/1998 και ξεκίνησε να λειτουργεί το 2000. Σ’ αυτήν εκπροσωπούνται τριάντα ένα φορείς (ανεξάρτητες αρχές, πανεπιστημιακές σχολές νομικών και πολιτικών επιστημών, συνδικαλιστικές οργανώσεις, ΜΚΟ, πολιτικά κόμματα και Υπουργεία), οι οποίοι εκλέγουν το προεδρείο της ΕΕΔΑ. Πρόεδρος της ΕΕΔΑ είναι ο κ. Κωστής Α. Παπαϊωάννου, που εκπροσωπεί το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας.

Thursday, June 25, 2009

Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΨΗ ΑΛΛΑ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ...



Ο ρατσισμός δεν είναι άποψη αλλά επιθετική συμπεριφορά, η οποία, όποτε αφέθηκε να εκφραστεί δημόσια, οδήγησε σε άμεση και σοβαρή απειλή της δημόσιας τάξης. Έτσι αποφάνθηκε η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Committee) του Ο.Η.Ε. στην υπόθεση Robert Faurisson vs France (CCPR/C/58/D/550/1993 [1996]) και έκρινε επίσης ότι η αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος συνιστά προτροπή σε αντισημιτική συμπεριφορά. Οι προηγούμενες σκέψεις σε απόφαση του δικαιοδοτικού οργάνου της Διεθνούς Κοινότητας διατυπώθηκαν ως ερμηνεία των άρθρων 19 και 20 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (ΔΣΑΠΔ) των Ηνωμένων Εθνών. Το άρθρο 19 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα του Ο.Η.Ε. αναφέρεται στην κατοχύρωση του δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης προβλέποντας ταυτόχρονα περιορισμούς κατά την άσκηση του δικαιώματος τούτου. Από την άλλη μεριά το άρθρο 20 του ΔΣΑΠΔ απαγορεύει κάθε προπαγάνδα υπέρ του πολέμου και την επίκληση εθνικού, φυλετικού ή θρησκευτικού μίσους, που αποτελεί υποκίνηση διακρίσεων, εχθρότητας ή βίας.
Η ελευθερία της έκφρασης κατοχυρώνεται και με το άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (ΕΣΔΑ), με ταυτόχρονη πρόβλεψη ορισμένων περιορισμών ως προς την έκταση άσκησης του δικαιώματος τούτου. Η ΕΣΔΑ στο άρθρο 17 απαγορεύει την καταχρηστική άσκηση δικαιώματος και επομένως δεν ανέχεται η ελευθερία της έκφρασης να ασκείται με όρους που συνιστούν κατάχρηση .

Ο Άρειος Πάγος (Α΄ Πολιτικό Τμήμα) με την απόφαση 4/01.09.2007 έχει αποφανθεί πως φασιστικά κόμματα είναι αντίθετα με τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Με την παραπάνω απόφαση το Ανώτατο Δικαστήριο ανακήρυξε ένα μεμονωμένο υποψήφιο χωρίς τον τίτλο του συνδυασμού του «Νέος Φασισμός», γιατί έκρινε πως αυτό αντίκειται στη διάταξη του άρθρου 29 παράγγ. 1 του Συντάγματος που προβλέπει ότι «η οργάνωση και η δράση των κομμάτων οφείλει να εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος».

To Α' Πενταμελές Εφετείο Αθηνών με την απόφασή του αριθμός 913/27.03.2009 αθώωσε τον κ. Κώστα Πλεύρη, κατηγορούμενο για παράβαση του νόμου 927/1979, όπως ισχύει σήμερα μετά τις τροποποιήσεις που επέφερε σε διατάξεις του ο νόμος 2190/2001 “περί κολασμού πράξεων ή ενεργειών αποσκοπουσών εις φυλετικάς διακρίσεις”, με αφορμή τη συγγραφή εκ μέρους του κ. Πλεύρη και την κυκλοφορία βιβλίου με τίτλο «Οι Εβραίοι, όλη η αλήθεια» (Αθήνα 2006, εκδόσεις ‘Ήλεκτρον’).
Στο σκεπτικό της παραπάνω απόφασης αναφέρονται μεταξύ των άλλων και τα εξής: «Ο κατηγορούμενος δεν στρέφεται κατά των Εβραίων, μόνο λόγω της φυλετικής και εθνικής καταγωγής τους αλλά κυρίως λόγω των επιδιώξεών τους για παγκόσμια κυριαρχία, των μεθόδων που χρησιμοποιούν για την ευόδωση αυτών και τη συνωμοτική τους δράση». «Τα αναφερόμενα από το συγγραφέα, για την στήριξη των απόψεών του πραγματικά περιστατικά και οι ρήσεις ιστορικών προσώπων στηρίζονται σε ιστορικές πηγές τις οποίες κατονομάζει και οι οποίες απλώς επισημαίνουν ορισμένες οξύτατες φράσεις του συγγραφέα. Οι φράσεις αυτές του συγγραφέα κατατείνουν στην επισήμανση των στοιχείων που παρατίθενται στο επίμαχο βιβλίο, προκειμένου να γίνουν αντιληπτές από τον αναγνώστη οι κατά τον συγγραφέα ως άνω επιδιώξεις των εβραιοσιωνιστών. Από το όλο περιεχόμενο του βιβλίου δεν προκύπτει ότι ο κατηγορούμενος με αυτό είχε πρόθεση να προτρέψει τον αναγνώστη σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά των Εβραίων, ούτε να εκφράσει προσβλητικές ιδέες κατ' αυτών (Εβραίων), εκ μόνου του λόγου της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής τους, δηλαδή χωρίς τη συνδρομή και άλλων λόγων. Τούτο δε γιατί δεν καταφέρεται συλλήβδην κατά των Εβραίων αλλά κατά των εβραιοσιωνιστών, οι οποίοι προέβησαν στις συγκεκριμένες πράξεις που αναφέρονται στο βιβλίο και οι οποίες στηλιτεύονται από τον συγγραφέα με οξύτατες εκφράσεις και αιχμηρά σχόλια και χαρακτηρισμού».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δικαστές του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών που αθώωσαν τον κ. Πλεύρη, συμφωνούν μαζί του ότι οι «εβραιοσιωνιστές» επιδιώκουν παγκόσμια κυριαρχία, ότι οι «εβραιοσιωνιστές» για να επιτύχουν τη δεσποτεία τους στον κόσμο χρησιμοποιούν σκοτεινές μεθόδους και ότι οι «εβραιοσιωνιστές» είναι συνωμότες!
Ο αντισημιτισμός μέσα στην Ιστορία αποτελεί ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο αντιπάθειας. Σε διάφορες ιστορικές περιόδους, ξεκινώντας από την Αρχαιότητα, περνώντας από τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση και φθάνοντας στον 20ο αιώνα, σημειώθηκαν αντιθέσεις, συστηματικές πράξεις βίας και εχθρότητας προς την εβραϊκή φυλή. Ο αντισημιτισμός γεννήθηκε σε παγανιστικές εποχές, υιοθετήθηκε από τους εκχριστιανισμένους λαούς που τον ανήγαγαν σε επιστήμη καλλιέργειας μίσους, χυδαιότητας και ψεύδους και κορυφώθηκε στην «φυσιολατρική» και άκρως παγανιστική ιδεολογία του Αδόλφου Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας, μέσα σ’ ένα πολιτισμικό περιβάλλον ανεξίτηλης παρουσίας του Μαρτίνου Λουθήρου…
«Πατέρες» και «Διδάσκαλοι» της χριστιανικής Εκκλησίας με μεγάλο κύρος μεταξύ των πιστών, συγκαταλεγόμενοι στις δέλτους του αγιολογίου Ανατολής και Δύσης υπήρξαν οι θερητικοί εγκέφαλοι του θρησκευτικού αντισημιτισμού. Όλο το οικοδόμημά τους θεμελιώθηκε στο ‘δόγμα’ της διά παντός συλλογικής ενοχής όλων των Ισραηλιτών για τη «δολοφονία» του Ιησού Χριστού. Η αλυσίδα περιλαμβάνει Αυγουστίνο της Ιππώνος, που επηρέασε καταλυτικά τον Χριστιανισμό της Δύσης, Ιωάννη τον Χρυσόστομο, Αμβρόσιο τον Μεδιολάνων και Κύριλλο Αλεξανδρείας, που διακρίθηκε ως ηθικός αυτουργός βίαιων και δολοφονικών επιθέσεων κατά της ιουδαϊκής Κοινότητας της αιγυπτιακής μεγαλούπολης, Μαρτίνο Λούθηρο, εμπνευστή της προτεσταντικής Μεταρρύθμισης. Ο Λούθηρος με το βιβλίο του ‘Οι Εβραίοι και τα ψέματά τους’ αναδείχθηκε σε κορυφαίο θεωρητικό του αντισημιτισμού. Έχει υποστηριχθεί από τον δημοσιογράφο Paul Johnson για το πιο πάνω πόνημα του Λουθήρου ότι, “μπορεί να χαρακτηριστεί το πρώτο βιβλίο του σύγχρονου αντισημιτισμού και ένα γιγάντιο βήμα στο δρόμο προς το Ολοκαύτωμα”.
Οι κατηγορίες κατά του Σιωνισμού και των Ισραηλιτών, πως επιδιώκουν παγκόσμια κυριαρχία στηρίζονται κατά κύριο λόγο στο βιβλίο ‘Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’. Πρόκειται για ένα χαλκευμένο, όπως κατέδειξαν επανειλημμένες ανεξάρτητες έρευνες, δημοσίευμα της Οχράνα των αρχών του 20ου αιώνα και παρουσιάζει ένα υποτιθέμενο σχέδιο κυριαρχίας του κόσμου από τους Εβραίους. Αποτελεί μέχρι σήμερα ένα από τα πλέον διαδεδομένα κείμενα έκφρασης αντισημιτισμού.
Ο αντισημιτισμός είναι μια ιδιάζουσα μορφή ρατσισμού με πολυποίκιλες καταβολές. Στον αντισημιτισμό συνωθούνται θρησκευτικοί λόγοι, που επικαλούνται Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, κυρίως μετά την έναρξη επιστροφής και εγκατάστασης των Εβραίων στην Παλαιστίνη, οικονομικοί λόγοι εξαιτίας του ελέγχου της διεθνούς οικονομίας από Εβραίους και της συνακόλουθης εκμετάλλευσης των λαϊκών μαζών παγκοσμίως, όπως διαδίδεται ως προκατάληψη παρά ως βέβαιο γεγονός, πολιτικοί λόγοι καθώς οι Εβραίοι και ιδίως το Ισραήλ θεωρούνται ως εμπροσθοφυλακή του διεθνούς ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή κ.λπ.. Ο αντισημιτισμός είναι ένας ρατσισμός που επιδιώκει να εξοντώσει ή να θέσει στο περιθώριο το «αντικείμενο» του μίσους, της προκατάληψης απλά και μόνο γιατί είναι Εβραίος, χωρίς κανένα άλλο κριτήριο….

Για όλους τους προηγούμενους λόγους ο Αντισημιτισμός έχει θεωρηθεί από τη Διεθνή Κοινότητα, με τα λόγια του άλλοτε Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Annan, ‘μία μοναδική έκφραση μίσους, αδιαλλαξίας και διωγμού, που κατά τη διάρκεια της ιστορίας έχει γίνει ένας προάγγελος δυσμενών διακρίσεων εναντίον άλλων μειονοτήτων’.
Η συλλογική συνείδηση της Ενωμένης Ευρώπης, που νομίζω ορθά μπορούμε να θεωρήσουμε ότι εκφράζεται με ιδιαίτερο κύρος με τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει αποφανθεί ότι, «ο εθνικοσοσιαλισμός αποτελεί ολοκληρωτική ιδεολογία ασυμβίβαστη με τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα» . Σε άλλη περίσταση διατυπώθηκε η πεποίθηση ότι, «αναμφίβολα, όπως και κάθε άλλη αναφορά που στρέφεται κατά των θεμελιωδών αρχών της ΕΣΔΑ, η δικαιολόγηση μια φιλο-ναζιστικής πολιτικής δεν μπορεί να επιτραπεί να απολαμβάνει την προστασία του άρθρου 10 και πως υπάρχει μια κατηγορία ξεκάθαρα αποδεκτών ιστορικών γεγονότων, όπως το Ολοκαύτωμα, των οποίων η άρνηση ή η αναθεώρηση δεν καλύπτεται από την προστασία του άρθρου 10 μέσω του άρθρου 17…. Η άρνηση ή η αναθεώρηση παρόμοιων ιστορικών γεγονότων υπονομεύει τις αξίες στις οποίες βασίζεται η καταπολέμηση του ρατσισμού και του αντισημιτισμού και αποτελεί σοβαρή απειλή κατά της δημόσιας τάξης. Παρόμοιες ενέργειες είναι ασυμβίβαστες με τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα γιατί παραβιάζουν δικαιώματα άλλων».

Ένα ελληνικό δικαστήριο, το Α' Πενταμελές Εφετείο Αθηνών με την παραπάνω απόφασή του στην υπόθεση Κ. Πλεύρη εξέφρασε δίχως αντίρρηση συμπάθεια προς απόψεις σαφώς αντισημιτικές, αναμφίβολα ρατσιστικές, όπως φαίνεται ολοκάθαρα και από άλλες σκέψεις που υπάρχουν στην απόφασή του. Ένα δικαστήριο της χώρας μας αποδείχθηκε δυστυχώς συνήγορος του Αντισημιτισμού, αυτής της πιο χυδαίας και βάναυσης μορφής Ρατσισμού που έχει μολύνει τον ανθρώπινο πολιτισμό. Έλληνες δικαστές με την παραπάνω απόφασή τους εξέφρασαν την ύβρη τους εναντίον του κριτηρίου περί του δικαίου, τόσο του ελληνικού λαού, όσο και των λαών της Ευρώπης.

Οι όποιες θεμιτές επιφυλάξεις ή και η οξεία ακόμη αμφισβήτηση έναντι της πολιτικής του Κράτους του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων και έναντι όσων ζητημάτων συνάπτονται προς τη λύση του παλαιστινιακού προβλήματος δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη συνηγορία υπέρ του Αντισημιτισμού. Η υστερική δαιμονοποίηση του Ισραήλ με σημαία την εξίσωση «Σιωνισμός ίσον Ρατσισμός» αποτελεί μια βάναυση προσβολή της ιστορίας….
Ορισμένοι σύγχρονοι και ακραίοι κύκλοι Εβραίων Σιωνιστών ιδίως με τη στάση τους απέναντι στο πρόβλημα που δημιουργούν οι παράνομα συγκροτημένοι οικισμοί Εβραίων εποίκων σε παλαιστινιακά εδάφη, δημιουργούν μάλλον μια αρνητική εικόνα του Ισραήλ, που δεν εκφράζει την αλήθεια. Ακόμη όμως και οι πιο αντιφατικές και αμφισβητούμενες πλευρές της ισραηλινής πολιτικής δεν μπορούν να αναιρέσουν την αλήθεια, ότι το Κράτος του Ισραήλ αποτελεί τη μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή, ανάμεσα σε έναν ορυμαγδό αυταρχικών καθεστώτων της περιοχής που κρατούν υπό πολιτική ομηρεία αραβικούς και μουσουλμανικούς πληθυσμούς! Για τους Άραβες δικτάτορες, για τους απόλυτους μονάρχες των αραβικών πετρελαιοπαραγωγικών χωρών και για τους Μολλάδες του Ιράν η δημοκρατία του Ισραήλ είναι σκάνδαλο!
Στην Κνεσέτ εκπροσωπείται η αραβική κοινότητα του Ισραήλ χωρίς περιορισμούς στην ελευθερία έκφρασης, στο διπλωματικό σώμα του Ισραήλ ένας Μουσουλμάνος αραβικής καταγωγής ο πρέσβης κ. Ali Yahya εκπροσωπεί τα συμφέροντα του κράτους του στη διεθνή κοινότητα, ενώ ακόμα και στις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ θα συναντήσουμε δύο στρατηγούς αραβικής καταγωγής…. Από την άλλη πλευρά τί μπορούμε να συναντήσουμε; Μια Χαμάς που κυριαρχεί αυταρχικά στη Λωρίδα της Γάζας και έχει στο πρόγραμμά της την εξαφάνιση του Ισραήλ από τον πολιτικό χάρτη, όπως και ο πρόεδρος του Ιράν Αχμαντινεζάντ, μία Χεζμπολλάχ στο Λίβανο που είναι το μακρύ χέρι των Μολλάδων του Ιράν στη Μεσόγειο. Όλες αυτές οι αραβικές και μουσουλμανικές δυνάμεις έχουν έναν κοινό πρόγονο, τον Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ Χατζ Μουχάμμεντ Αμίν Αλ-Χουσεϊνί, που στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου αναδείχθηκε ο πιο σπουδαίος συνεργάτης των Ναζί στη Μέση Ανατολή και ο απόλυτος Άραβας αντισημίτης…

Tuesday, June 23, 2009

ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΖΟΥΝ ΑΣΥΝΑΙΣΘΗΤΑ....


Σε όλους εκείνους τους πολίτες αυτής της χώρας, γυναίκες και άνδρες, που δίχως στάλα περίσκεψη αφήνονται και χώνονται όλο και πιο βαθειά στον κοπρώνα του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και εγκαταλείπονται σαν θύματα ενός αδίστακτου λαϊκισμού πολιτικών της Δεξιάς, απευθείας επιγόνων δωσιλόγων και μαυραγοριτών της Κατοχής, αφιερώνω το ποίημα που έγραψε ο Martin Niemöller, τον καιρό που στην πατρίδα του είχαν καταλάβει την εξουσία οι Ναζί.
Παρατίθεται το πρωτότυπο στα γερμανικά, μαζί με μετάφραση στην αγγλική….

“First they came…”
του Martin Niemöller

Το πρωτότυπο ποίημα στην γερμανική γλώσσα

Als die Nazis die Kommunisten holten,
habe ich geschwiegen;
ich war ja kein Kommunist.
Als sie die Sozialdemokraten einsperrten,
habe ich geschwiegen;
ich war ja kein Sozialdemokrat.
Als sie die Gewerkschafter holten,
habe ich nicht protestiert;
ich war ja kein Gewerkschafter.
Als sie die Juden holten,
habe ich geschwiegen;
ich war ja kein Jude.
Als sie mich holten,
gab es keinen mehr, der protestieren konnte.

Απόδοση στην αγγλική γλώσσα

When the Nazis came for the communists,
I remained silent;
I was not a communist.
Then they locked up the social democrats,
I remained silent;
I was not a social democrat.
Then they came for the trade unionists,
I did not protest;
I was not a trade unionist.
Then they came for the Jews,
I did not speak out;
I was not a Jew.
When they came for me,
there was no one left to speak out for me.

"First they came…" είναι ένα ποίημα που αποδίδεται στον πάστορα Martin Niemöller (1892–1984) σχετικά με την αδράνεια που επέδειξαν οι Γερμανοί διανοούμενοι, όταν μετά την άνοδο των Ναζί στην εξουσία άρχισαν να εξοντώνουν, τη μια μετά την άλλη επιλεγμένες ομάδες, για να επιτύχουν την κάθαρση της γερμανικής κοινωνίας….

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ ΙΡΑΝ ΕΧΕΙ ΟΝΟΜΑ: ΛΕΓΕΤΑΙ NEDA SOLTANI!




Η Ισλαμική Δημοκρατία στο Ιράν αυτές τις μέρες ματώνει στους δρόμους. Η Δημοκρατία, έτσι όπως θέλησαν να την ντύσουν στα μαύρα οι Μολλάδες του Ιράν, μια κρύα νύχτα εδώ και χρόνια εγκατέλειψε αυτή τη χώρα. Όπως όμως φαίνεται ξεκάθαρα, οι Ιρανοί έχουν στην καρδιά τους κρυμμένη μια θέση για την Ελευθερία, την Αξιοπρέπεια, τη Δημοκρατία δίχως επίθετα και καθοδηγητές του λαού με την αυθεντία του αλάνθαστου γνώστη της αλήθειας….
Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν έχασε κάθε κύρος. Πνίγηκε στο αίμα των αθώων διαδηλωτών. Συντρίφτηκε από τη μανία και το φανατισμό του Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ και όσων των υποστηρίζουν, ακόμα κι αν πρέπει να πετάξουν στα σκουπίδια καθετί που έχει σχέση με τη δημοκρατική νομιμότητα.
Η Δημοκρατία στο Ιράν λέγεται πλέον Νέντα Σολτάνι. Είναι η νέα γυναίκα που σκοτώθηκε ενώ διαδήλωνε για τα στοιχειώδη που μπορεί να ζητά από ένα ανελεύθερο, αυταρχικό και σκοταδιστικό καθεστώς ένας νέος άνθρωπος που ζει στον 21ο αιώνα….

Η ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...


Οι Νέο-έλληνες, αυτή η περίεργη φυλή επαρχιωτών του Πλανήτη, κατάφεραν να ακυρώσουν χυδαία την ουσία του Ελληνισμού, ως πολιτισμικού μεγέθους. Ο Ελληνισμός είναι οικουμενικός και οι Έλληνες, όχι προς Θεού οι Νέο-έλληνες, ήταν λαός εν κινήσει. Οι Έλληνες είχαν συναίσθηση πως είναι πολίτες του Κόσμου, πως ο ζωτικός χώρος τους είναι η Οικουμένη. Έτσι εξηγείται το δίκτυο των ελληνικών αποικιών, που παρά την πάροδο αιώνων από την ίδρυσή τους δεν εξέλιπαν από την ιστορική μνήμη, ούτε από το γεωγραφικό χάρτη. Οι Έλληνες τολμούσαν και επιδίωκαν το ταξίδι ως αφορμή εμπλουτισμού κυρίως της ψυχής και του νου.
Ο Αλέξανδρος ο Μακεδόνας, ίσως αποτελεί μοναδικό φαινόμενο κατακτητή και δημιουργού μιας αχανούς πολυφυλετικής ηγεμονίας που έχει καταστεί θρύλος στους τόπους που κατέκτησε. Θρύλος όχι τρόμου αλλά τιμής και παραμυθίας με αφορμή δόξα από το παρελθόν. Ο Αλέξανδρος δεν κατέκτησε έναν ξένο κόσμο, αλλά κινήθηκε στις συντεταγμένες της οικείας του Οικουμένης.

Σήμερα οι Νέο-έλληνες, δηλαδή οι πολίτες του σύγχρονου ελληνικού κράτους, στη νότια άκρη της Βαλκανικής Χερσονήσου, κομπορρημονούν ασύστολα και άνευ αιδούς για προγόνους με τους οποίους ελάχιστη ή και μηδενική σχέση μπορεί να έχουν. Την ομαδική ψύχωση πως δήθεν είναι «έθνος ανάδελφο» την έχουν αναγάγει σε αρετή, που είναι εξ ολοκλήρου κίβδηλη και ολωσδιόλου φαντασιακή. Νομίζουν πως το μικρό τους κρατίδιο, αφού τέτοιο το κατάντησαν είναι ο ομφαλός του κόσμου, που οι πάντες επιβουλεύονται και εποφθαλμιούν για να αφανίσουν.
Σήμερα οι Έλληνες, που μεταλλάχτηκαν σε Νέο-έλληνες, ένα υβριδικό μόρφωμα εξαιτίας της εθνικιστικής παράνοιας, αφήνονται να παρασυρθούν από ξενοφοβία και ρατσισμό που δεν τον ομολογούν. Επιδεικνύουν έλλειψη ανεκτικότητας απέναντι στον Άλλο και αρνούνται έτσι τον εαυτό τους.

Το άρθρο που ακολουθεί θίγει ένα σημαντικό ζήτημα. Την αναίρεση κάθε έννοιας διαπολιτισμικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα, με βάρβαρο και χυδαίο τρόπο και την καθήλωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας γενικά στα στεγανά μιας γραφειοκρατικής διαχείρισης μέσα στα πλαίσια νομικών επιταγών.



«EΞ ΑΦΟΡΜΗΣ
Η διαπολιτισμική εκπαίδευση υπό διωγμόν
Του Σπύρου Α. Μοσχονά
Στα δικαστήρια σύρεται η πρώην διευθύντρια του 132ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών κ. Στέλλα Πρωτονοταρίου (η προγραμματισμένη για τις 16 Ιουνίου δίκη αναβλήθηκε τελικά για τις 22 Ιανουαρίου 2010). Η εμπνευσμένη αυτή δασκάλα κατηγορείται ότι παραχώρησε σχολικές αίθουσες για να γίνονται, σε όσους μαθητές το επιθυμούσαν, μαθήματα της μητρικής τους γλώσσας (αλβανικής ή αραβικής). Δυστυχώς, στο ελληνικό δημόσιο σχολείο η διδασκαλία της μητρικής γλώσσας δεν είναι δικαίωμα, είναι παρανομία.
Το 132ο Δημοτικό Σχολείο ανήκει στο τεράστιο συγκρότημα της Γκράβας. Το 72% των μαθητών στο σχολείο αυτό είναι παιδιά μεταναστών, κυρίως από την Αλβανία. Υπό τη διεύθυνση της κ. Πρωτονοταρίου, ο σύλλογος διδασκόντων, σε στενή συνεργασία με τους γονείς, οργάνωσε αξιόλογες διαπολιτισμικές δραστηριότητες, σημαντικότερες από τις οποίες ήταν τα μαθήματα μητρικής γλώσσας στους μαθητές και ελληνικής γλώσσας στους γονείς τους. Ισως ενόχλησε επίσης ότι ένα ποίημα - προσευχή του Γιάννη Ρίτσου αντικατέστησε το «Πάτερ ημών», επιτρέποντας σε όλα τα παιδιά να συμμετέχουν την ώρα της προσευχής (βλ. Τ. Καμπύλη, «Το τέλος ενός πρότυπου σχολείου», «Η Καθημερινή» 9/12/2007).
Οταν η κεντρική εξουσία πήρε μυρωδιά τι συνέβαινε στο σχολείο, άρχισαν οι διώξεις. Το 2007 η κ. Πρωτονοταρίου απομακρύνθηκε από τη θέση της διευθύντριας. Για την απομάκρυνσή της χρησιμοποιήθηκε ο νεοδημοκρατικός θεσμός της συνέντευξης, στην οποία η διευθύντρια βαθμολογήθηκε πολύ χαμηλά. Ο δοτός νέος διευθυντής (με πολύ υψηλά συνεντευξιακά προσόντα) ανέλαβε να καταργήσει όλες τις διαπολιτισμικές δραστηριότητες του σχολείου.
Ο όρος «διαπολιτισμική εκπαίδευση» αποτελεί στην Ελλάδα ένα είδος ευφημισμού. Αντί για διάλογο μεταξύ γλωσσών και πολιτισμών, ο όρος κατέληξε να δηλώνει εκείνη την εκπαίδευση η οποία οδηγεί σε μία μόνο γλώσσα, την ελληνική, και έναν μόνο πολιτισμό, των Ελλήνων. Στόχος αυτής της κατ’ όνομα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης είναι η γλωσσική αφομοίωση ή, όπως αλλιώς λέγεται, η «ένταξη» των αλλόγλωσσων και αλλόθρησκων, οι οποίοι καλούνται να αφήσουν έξω από το ελληνικό σχολείο τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους. Αυτήν τη «διαπολιτισμική» εκπαίδευση υπηρετεί το υπουργείο Παιδείας. Στο πρόσωπο της κ. Πρωτονοταρίου καταδικάζεται λοιπόν η διαπολιτισμική εκπαίδευση που θεωρεί απαραίτητο τον διάλογο μεταξύ των πολιτισμών και οραματίζεται ένα πολύγλωσσο σχολείο όπου όλες οι γλώσσες αποτελούν πόρους για την κοινωνική ανέλιξη.
Στην πολιτική της μισαλλοδοξίας το υπουργείο Παιδείας θα βρει πρόθυμους συμπαραστάτες. O ΛΑΟΣ είναι ένας από αυτούς. Η Ν. Δ. φαίνεται να υιοθετεί την ατζέντα του. Οι διώξεις δασκάλων, όπως της κ. Πρωτονοταρίου, καθώς και η πρόσφατη «αυστηροποίηση» της μεταναστευτικής πολιτικής είναι δύο από τις πολλές ενδείξεις ότι η ιδεολογική σύγκλιση μεταξύ των δύο όμορων χώρων έχει ήδη συντελεστεί στο άκρο δεξιό τμήμα του πολιτικού φάσματος. Μέσω της σύγκλισης αυτής, για άλλη μια φορά, η ιδέα μιας Ελλάδας ευρύχωρης και ανεκτικής ηττάται προς όφελος μιας άλλης: μιας Ελλάδας μικρής, ξενοφοβικής, χωρίς όραμα, χωρίς σεβασμό προς τους ανθρώπους που επέλεξαν ή αναγκάστηκαν να ζήσουν εντός των συνόρων της.


Άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
«Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» στις 21/06/09»