Powered By Blogger

Friday, August 29, 2014

Για το κορίτσι από τη Νοχιά



Το όνομά σου Ελένη,
η φρεσκάδα του ανέμου
χάδι στο πρόσωπό σου
οι λέξεις σου ωσάν τον φλοίσβο
που σβήνει στη χαλικιά.

Το χαμόγελο κρύβει τα όνειρά σου·
το σώμα σου διαγράφεται
πίσω από τα σημάδια της θηλυκότητας
εξωθώντας τη φαντασία
σε ακροβασίες του πόθου.

Το κάλλος σου, κόρη της Μάνης
με κρατά άγρυπνο
όσο παραμένω δέσμιος της ανάμνησής σου

Γιώργος Δούδος

τέλη Αυγούστου ’14




Wednesday, August 27, 2014

Η ΜΑΚΡΑ ΚΥΗΣΗ ΕΝΟΣ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ…





Η δυστοκία εκ μέρους της κυβερνήσεως της Ελλάδος να παράξει ένα αποτελεσματικό νομοθέτημα για την ποινική αντιμετώπιση της ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας στη χώρα, ένα πράγμα μπορεί μόνο να σημαίνει: Ότι ιδίως στους κόλπους του πλειοψηφούντος κοινοβουλευτικά κόμματος της Νέας Δημοκρατίας υπάρχουν παράγοντες, βουλευτές και μη, που εφησυχάζουν με το αναποτελεσματικό καθεστώς του   νόμου 927/1979 “περί κολασμού πράξεων ή ενεργειών αποσκοπουσών εις φυλετικάς διακρίσεις”, και παρά τις τροποποιήσεις που επέφερε στο νόμο αυτό εν τω μεταξύ  ο νόμος 2190/2001, όπως τουλάχιστον έχει αποδειχθεί στην χρονική διαδρομή της ισχύος του.
Από το 2011 η ελληνική κυβέρνηση δηλώνει πως επιθυμεί να αντιμετωπίσει τη ρατσιστική βία και παρόλα αυτά ως σήμερα, αυτή η δήλωση αποδεικνύεται κενή. Ερωτηματικά προκαλεί στους Έλληνες και τις Ελληνίδες, που διατηρούν ενεργό τη συνείδησή τους η εμπλοκή ιεραρχών της Ελλαδικής Εκκλησίας, πρόκειται για τους μητροπολίτες   Πειραιώς Σεραφείμ, Κυθήρων Σεραφείμ, Αιτωλίας Κοσμά και Γόρτυνος Ιερεμία, που θέτουν με ποικίλους τρόπους προσκόμματα στην ψήφιση ενός νόμου, που θα θωρακίσει αποτελεσματικά την κοινωνία μας από το φάσμα της βίας που παράγει ο ρατσισμός κάθε μορφής.
Επίσης πρέπει να επισημανθεί, ότι αποφεύγεται με μεγάλη και υπέρμετρη ίσως επιμέλεια από κυβερνητικούς πολιτικούς, να γίνει αναφορά στις ουσιαστικές αιτίες που έχουν προκαλέσει την εκρηκτική εμφάνιση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας στη χώρα μας. Γιατί η ανέχεια που προκαλεί η λιτότητα των Μνημονίων, τα οποία η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ εφαρμόζει χωρίς αντιρρήσεις, όπως φαίνεται, έχουν προκαλέσει πλήρη ευτελισμό στο αξιακό σύστημα της ελληνικής κοινωνίας και απόλυτη σχεδόν απαξία του πολιτικού μας συστήματος.
            Ενόψει της αναβολής της συζήτησης του περιβόητου πλέον αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, προβάλλεται στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης, να γίνει σαφής αναφορά σε τούτο, στις γενοκτονίες των Ελλήνων του Πόντου και των Χριστιανών της Μικράς Ασίας (μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται κυρίως οι Αρμένιοι και οι Συριάνοι ή Συρορθόδοξοι, απόγονοι  Ασσυρίων που εκχριστιανίστηκαν, με κοιτίδα την επαρχία Μαρντίν της νοτιοανατολικής Τουρκίας).
            Έχω τη γνώμη ότι γίνεται μια αδόκιμη χρήση του όρου ‘γενοκτονία’ και θα ήθελα να καταθέσω τις απόψεις μου.
Στο εθνικό και στο διεθνές ποινικό δίκαιο ισχύει η αρχή ‘nullum crimen, nulla poena sine praevia lege’ (κανένα έγκλημα, καμιά ποινή χωρίς προηγούμενο νόμο), που απαγορεύει την αναδρομική ισχύ ποινικών διατάξεων και την συνακόλουθη επιβολή ποινών για πράξεις που κατά το χρόνο εκτέλεσής τους δεν θεωρούνταν ποινικά αδικήματα. Η προηγούμενη θεμελιώδης αρχή καθιερώθηκε για πρώτη φορά με τη Γαλλική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (1789), υιοθετήθηκε από το Αμερικανικό Σύνταγμα (1789) και αργότερα από τον Βαυαρικό Ποινικό Κώδικα του 1813. Ήδη αποτελεί δεσμευτικό κανόνα του Διεθνούς Ποινικού Δικαίου, που περιέχεται στα άρθρα 22, 23 και 24 παράγρ. 1 του Καταστατικού της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Αποτελεί μια δικαιϊκή αρχή που θέτει φραγμό στην κρατική αυθαιρεσία, μιας και τα κράτη, υπό οποιαδήποτε μορφή και σχήμα, υπήρξαν πάντοτε και συνεχίζουν να είναι φορείς της ποινικής καταστολής.
Μετά την φρίκη που προκάλεσε στις συνειδήσεις της σύνολης ανθρωπότητας το Ολοκαύτωμα που προκάλεσαν οι Ναζί σε βάρος των Ισραηλιτών, των Ρομά κ. ά., η Διεθνής Κοινότητα μέσω του Ο.Η.Ε. κατάρτισε την από 9.12.1948 “Σύμβαση για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας”, που κυρώθηκε από την χώρα μας με το νομοθετικό διάταγμα 3091/1954. Με τη σύμβαση αυτή τυποποιείται, δηλαδή περιγράφονται οι όροι τέλεσης του εγκλήματος της γενοκτονίας, με τρόπο αυστηρό και περιορισμένο.
Στο ποινικό δίκαιο γενικά, η παραβατικότητα μπορεί να αφορά μόνο φυσικά πρόσωπα που βρίσκονται στη ζωή. Κράτη, εταιρίες, οργανισμοί και άλλων μορφών νομικά πρόσωπα, που υπάρχουν είτε σύμφωνα με την εσωτερική νομοθεσία των κρατών, είτε σύμφωνα με το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο δεν είναι δυνατό να είναι υπόλογα για οποιοδήποτε έγκλημα. Νεκροί, ακόμα και αν κατηγορούνταν για τα πιο ανατριχιαστικά εγκλήματα, βρίσκονται εκτός δικαιοδοσίας των ποινικών δικαστηρίων!
Σύμφωνα με τα παραπάνω, μπορούμε να αναφερόμαστε σε έγκλημα ‘γενοκτονίας’ από το 1948 και μετά, με τους όρους που αναφέρονται στη Σύμβαση του Ο.Η.Ε. και ειδικότερα ως προς την Ελλάδα, το έγκλημα της γενοκτονίας υπάρχει από το 1954 και μετά, που κυρώθηκε η παραπάνω διεθνής Σύμβαση.
            Το ορθό λοιπόν θα είναι να γίνεται αναφορά σε μαζικούς διωγμούς Ελλήνων του Πόντου και χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας με πρωτοβουλίες και μέτρα κρατικών αρχών της Οθωμανικής Τουρκίας, υπό συνθήκες και έκταση που περιγράφονται στο αδίκημα της Γενοκτονίας.
Επειδή ανασύρεται εκ νέου το ζήτημα της καταστροφής του Μικρασιατικού Ελληνισμού, είναι αναγκαίο πλέον να παραδεχτούμε ότι  αυτή η τραγική Καταστροφή,  δεν οφείλεται μόνο στους διωγμούς των Τούρκων, αλλά και σε συγκεκριμένες πράξεις του ελληνικού κράτους, διά των κυβερνήσεων της εποχής. Την εποχή που ήδη είχε αποφασισθεί η εκκένωση της Μικράς Ασίας από τον ελληνικό στρατό, μετά την ήττα του από τις δυνάμεις του Κεμάλ Μουσταφά ψηφίσθηκε στην Ελλάδα ο νόμος 2870/1922 (ΦΕΚ 119 Α΄), με τις υπογραφές του βασιλέα Κωνσταντίνου, του Γούναρη και του Ρούφου, με τον οποίο απαγορεύτηκε με μεγάλη αυστηρότητα στον ελληνικό πληθυσμό της Μικράς Ασίας να αποχωρήσει από την περιοχή. Την ίδια περίοδο η κυβέρνηση των Αθηνών με τηλεγράφημα προς τον Ύπατο Αρμοστή της Σμύρνης Αριστείδη Στεργιάδη, του ζητά να μην επιτρέψει στους Έλληνες της Ιωνίας να φύγουν για την Ελλάδα. Ο Γρηγόρης Δαφνής (Η Ελλάς μεταξύ των δύο πολέμων, β’ έκδ., τόμ. Α’, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα,1974, σελ. 16) έχει διασώσει το εξής περιστατικό: «Λίγο πριν την αναχώρηση από τη Σμύρνη των ελληνικών υπηρεσιών και ενώ το μέτωπο είχε σπάσει, ο νεαρός πολιτικός Γεώργιος Παπανδρέου ενημερώνεται από τον Στεργιάδη για την επερχόμενη καταστροφή. Στην ερώτηση του Παπανδρέου ‘γιατί δεν ειδοποιείται τον κόσμο να φύγει;’, ο Στεργιάδης απαντά: ‘Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξει ο Κεμάλ γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα’…»….

©Γιώργος Δούδος, Αύγουστος 2014

              


             
  


Tuesday, August 12, 2014

ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΗΘΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ






ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ


Η ελληνική Αριστερά στο σύνολό της, -(αναφέρομαι σε κόμματα και πολιτικές ομάδες που τοποθετούνται σε ό,τι στη διεθνή πολιτική ορολογία εννοούμε ως Αριστερά, ακόμα και αν κάποια απ’ αυτά έχουν γίνει απολιθώματα, κατάλληλα μόνον ως εκθέματα σε κάποιο μουσείο πολιτικής ιστορίας)-, ιδίως μετά την πτώση της χούντας, πάσχει ως προς τα στελέχη της κατά πρώτον και ως προς προβεβλημένα μέλη της κατά δεύτερον από έλλειμμα πολιτικού ήθους!
Το πιο αποφασιστικό αντικομμουνιστικό μέτρο στην Ελλάδα δεν ήταν τελικά οι διωγμοί των Κομμουνιστών και των Αριστερών που ακολούθησαν μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, αλλά η νομιμοποίηση του ΚΚΕ, υπό οποιαδήποτε έκφρασή του, από την πρώτη μεταδικτατορική κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή. Και ειλικρινά, δεν ξέρω αν ο Καραμανλής είχε κατά νου τη νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κινήματος ως μέτρο πλήρους και αποτελεσματικής ανάδειξης της απαξίας του ή προέκυψε κατόπιν μυστικής συνωμοσίας της Μοίρας….
Οι Αριστεροί πολίτες, ανεξαρτήτως της κατ’ ιδίαν τοποθέτησής τους σε κόμματα, αποκόμματα και γκρουπούσκουλα, όσο ήταν υπό διωγμό αντιμετωπίζονταν σαν μάρτυρες με φωτοστέφανο στο κεφάλι. Ακόμα και Δεξιοί, δεν έκρυβαν την συμπάθεια και την συμπόνια για τα βάσανα και τις δοκιμασίες που περνούσαν οι Αριστεροί και οι οικογένειές τους. Ίσως οι μόνοι που έμεναν απαθείς μπροστά στους διωγμούς ήταν οι χαφιέδες της Ασφάλειας, γνωστά περικαθάρματα, πεταγμένα ούτως ή άλλως στον κάδο των απορριμμάτων της εκτίμησης των συμπολιτών τους και βέβαια οι άνδρες της Χωροφυλακής που όφειλαν, ως εκ της ιδιότητάς τους, να παραμένουν με ανεκδήλωτα τα συναισθήματά τους… ακόμα και όταν δεν είχαν εξορίσει από τη συνείδησή τους την ανθρωπιά.
Και … μετά την 23η Σεπτεμβρίου του 1974, που νομιμοποιήθηκε πια το ΚΚΕ και τα παράγωγά του, -(νομοθετικό διάταγμα 59/1974 «περί συστάσεως και επαναλειτουργίας πολιτικών κομμάτων)- πολλά, μα πάρα πολλά από  τα φωτοστέφανα έπαυσαν να λάμπουν για πολλούς, από εκείνους και εκείνες, που είχαν περάσει μήνες στη Γυάρο και παλιότερα σε φυλακές και στη Μακρόνησο ή σε άλλους τόπους εξορίας και τυραννίας. Ως προς άλλους μάλιστα, που έκαναν την εμφάνισή τους ως κομματικά στελέχη, κυρίως του ΚΚΕ και του ΚΚΕεσ, τα μέχρι πρότινος φωτοστέφανα αποδείχθηκαν πέρα ως πέρα κίβδηλα. Γιατί αυτά τα στελέχη, κατά κανόνα επαγγελματικά, δηλαδή ανεπάγγελτα ως προς το βιοπορίζεσθαι,  πέραν της προσήλωσης που τους διέκρινε έναντι της κομματικής ηγεσίας, πολύ δύσκολα μπορούσε κάποιος να συναντήσει κάποια αρετή στην εν γένει συμπεριφορά τους, από εκείνες που διακρίνουν τους κοινούς αλλά έντιμους θνητούς. Απεναντίας ξεχώριζαν για σκληρότητα και απανθρωπιά και ήταν ειδικοί στις μηχανορραφίες και στην άσκηση προπαγάνδας χωρίς αντίκρυσμα συχνά έναντι της πραγματικότητας και της αλήθειας.
 Πρώην καταδιωγμένοι Κομμουνιστές, που στελέχωναν πλέον νόμιμα κομματικούς σχηματισμούς με το σφυροδρέπανο ως έμβλημα, επιδείκνυαν μια εξ ολοκλήρου αήθη συμπεριφορά στην καθημερινή ζωή τους. Και το φαινόμενο συνεχίζεται απτόητο…. Σε τέτοιες περιπτώσεις εκχυδαϊσμένης αλλοτριωμένης συμπεριφοράς, που μόνον ως οπορτουνιστική μπορεί να χαρακτηρισθεί, συνήθως η δικαιολογία ήταν και είναι αδιάντροπα, η εξ ανάγκης προσαρμογή στις συνθήκες που επιβάλλει ο καπιταλισμός!  Αλλά ας ξεκαθαρίσουμε, πως άλλο πράγμα είναι να είσαι ρεαλιστής και να γνωρίζεις τους κανόνες του παιχνιδιού και άλλο πράγμα να ηδονίζεσαι κυριολεκτικά καθώς κυλιέσαι στο βούρκο της καπιταλιστικής αγριότητας…. (Θυμηθείτε τις ατομικές συμβάσεις εργασίας που επέβαλλε στους συντρόφους ο «Ριζοσπάστης» και τον τρόπο απόλυσης των εργαζόμενων στο κανάλι του ΚΚΕ).   
Το μέγιστο έλλειμμα της ελληνικής Αριστεράς, ακόμα και της ανανεωτικής και της ριζοσπαστικής μη δογματικής και μη σταλινικής Αριστεράς, αφορά το ήθος, τόσο σε προσωπικό συχνά επίπεδο, όσο και σε επίπεδο έκφρασης πολιτικής συμπεριφοράς και δράσης!  Υπήρξα στρατευμένος σε κόμμα της ανανεωτικής κομμουνιστικής και γεύτηκα ακόμα και σ’αυτούς τους κύκλους τον σταλινισμό! Ήταν η εποχή, που το ΚΚΕεσ χρηματοδοτούνταν από τους φρικτούς δικτάτορες Τσαουσέσκου και Κιμ Ιλ Σουνγκ, για τα λειτουργικά του έξοδα, για την αμοιβή των επαγγελματιών της αγκιτάτσιας και της καθοδήγησης. Άργησα να καταλάβω πλήρως, το ομολογώ, ότι ο σταλινικός Κομμουνισμός ως δογματική ιδεοληψία έχει κακοποιήσει την μαρξιστική ανάλυση της σύγχρονης καπιταλιστικής πραγματικότητας και ότι είναι υπαρκτός σε κάθε πολιτικό σχηματισμό που επικαλείται τον «Κομμουνισμό» οποιασδήποτε εκδοχής.  Μπορεί να στοιχήθηκα στις γραμμές ενός κόμματος που αυτοαποκαλούνταν «κομμουνιστικό» αλλά ποτέ δεν υπήρξα πούρος κομμουνιστής, μιας και ποτέ δεν προσηλυτίστηκα στον διαλεκτικό υλισμό, ενώ ποτέ δεν έλαβα σοβαρά σαν αλάθητο δόγμα τον ιστορικό υλισμό.
Μου έκανε εντύπωση το πλήθος των χλευαστικών σχολίων πολλών Κομμουνιστών και «προοδευτικών» τάχαμου, κατά του Τσίπρα και της επίσκεψής του στο Άγιον Όρος (Αύγουστος 2014).
Ο Αλέξης Τσίπρας κάποτε είχε δηλώσει άθεος και πολύ καλά έκανε. Επέλεξε με τη σύντροφό του το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, ούτε καν πολιτικό γάμο, και μέχρι στιγμής δεν βάφτισε το παιδί του. Έπραξε πολύ καλά κατά τη γνώμη μου και μου αρέσει εξαιρετικά η συνέπειά του μεταξύ ιδεών και πράξεων στην προσωπική ζωή του! Θα ήθελα να πω σε όλους και όλες, τους Αριστερούς και τις Αριστερές, κάθε απόχρωσης και εκδοχής, που έχουν λυσσάξει με την επίσκεψη Τσίπρα στο Άγιον Όρος και την ερμηνεύουν ως δεξιά στροφή του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ και σαν λαϊκιστικό συμβιβασμό έναντι της Εκκλησίας, πως είναι πολύ βαθειά, μα πολύ βαθειά νυχτωμένοι….
Πρώτον, το Άγιον Όρος είναι κάτι μοναδικό στον κόσμο, όπως ήταν κάποτε και το Θιβέτ, ώσπου το κατέλαβαν οι Κινέζοι Κομμουνιστές και το καταστρέφουν…. Επίσης το Άγιον Όρος είναι κομμάτι της ελληνικής επικράτειας και θα ήταν παράλειψη του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να μην το επισκεφθεί και να μην ακούσει τους Μοναχούς, που είναι πολίτες αυτής της χώρας….
Δεύτερον, η Εκκλησία δεν αποτελεί μονοπώλιο  των επαγγελματιών εθνοκάπηλων Δεξιών, που επικαλούνται ευκαίρως ακαίρως το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» με κρωξίματα βατράχων, κενά κάθε περιεχομένου επί της ουσίας.     
Τρίτον, η Αθωνική Πολιτεία ως κοινότητα ανθρώπων μπορεί να έχει αρκετά αρνητικά δείγματα συμπεριφοράς και αρκετές αδυναμίες, όπως κάθε ανθρώπινη κοινότητα. Όμως στην υπερχιλιάχρονη παρουσία του στον ιστορικό χρόνο έχει δώσει πολύτιμα πράγματα από κάθε άποψη, που έχουν εμπλουτίσει την κοινή παρακαταθήκη πολιτισμού της Ανθρωπότητας. Ιδίως για όσους συνδέουν την απαντοχή της ουτοπίας με τον σοσιαλισμό ή τον κομμουνισμό, στα αγιορείτικα Κοινόβια αυτό που οι ίδιοι θεωρούν ουτοπία πραγματώνεται εδώ και τώρα! Ίσως για τούτο και ο μακαρίτης ο Χαρίλαος Φλωράκης όταν είχε επισκεφθεί το Άγιον Όρος, μετά την επιστροφή του στον Περισσό, όπως λέγανε σύντροφοί του, τους είχε ζαλίσει με διηγήσεις που του είχε προκαλέσει το δέος και ο θαυμασμός για την χερσόνησο του Άθω και για τους Μοναχούς στον κάποτε σκληροτράχηλο «καπετάν Γιώτη».
Αν εξαιρέσουμε τους εγκέφαλους του ελληνικού Κομμουνιστικού Κινήματος, που στην πλειοψηφία τους δήλωναν άθεοι, πιστοί του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού, όπως εκφράσθηκε μέσα από τις γραφές του Μαρξισμού Λενινισμού και του κεκρυμμένου και ανομολόγητου Σταλινισμού, -(τουλάχιστον από την 25 Φεβρουαρίου 1956 και μετά, που άρχισε η αποσταλινοποίηση των ευπειθών στη Μόσχα ΚΚ)-, το μέγα πλήθος των αγωνιστών της Αριστεράς στον τόπο μας δεν είχαν πολλά κοινά σημεία με τους Γερμανούς ή τους Βρετανούς συντρόφους τους. Γιατί απλούστατα, κατά τη στράτευσή τους στην Αριστερά, συνήθως έμεναν αδιάφοροι για το ιδεολογικό υπόβαθρο του Μαρξισμού Λενινισμού Σταλινισμού. Κίνητρο ήταν η δίψα για ελευθερία χωρίς διακρίσεις, για δικαιοσύνη δίχως αποκλεισμούς και το όραμα για μια Ελλάδα που δεν θα ήταν φέουδο της εντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας και των ξένων δυνάμεων.
Η ένταξη των πολλών στο Αριστερό Κίνημα ήταν έκφραση προσωπικού και κοινοτικού ήθους, που ζυμώθηκε σε τούτο τον τόπο, με τους χυμούς της ορθόδοξης παράδοσης και πνευματικότητας!  Η Εκκλησία ως ευχαριστιακή κοινότητα και όχι ως κρατική έκφραση θρησκευτικού θεσμού, καλλιεργεί και εμπνέει την υπέρβαση του εγώ και την μετάβαση στο εμείς. Ας θυμηθούμε έστω προς στιγμή, τον λόγο του Μακρυγιάννη, που εκφράζει τούτο το ήθος που ανέφερα πιο πάνω: «Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. … Είμαστε στο “εμείς” κι όχι στο “εγώ”». Από τέτοιο ήθος οδηγούμενοι οι πολλοί, στρατευμένοι ποικιλότροπα στο ελληνικό Αριστερό Κίνημα, ενεργούσαν χωρίς ιδιοτέλεια, κατά το παράδειγμα και την παρακαταθήκη των Νεομαρτύρων της οθωμανικής περιόδου, που κατ’ ουσίαν το μαρτύριό τους ήταν θυσία χάριν της διάσωσης σώου του ανθρώπινου προσώπου, με αναπαλλοτρίωτα την ελευθερία και την αξιοπρέπειά του. Δυστυχώς όμως, πολλοί «στρατευμένοι» διανοούμενοι, ιδίως στο ΚΚΕ, έχω την αίσθηση ότι επιδιώκουν σκόπιμα να καταδικάσουν στη λησμοσύνη που επιφέρει η απαξία τα παραπάνω δεδομένα, προβάλλοντας σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα τη δράση του ΚΚΕ. Και το ΕΑΜ, δεν ήταν μόνο ΚΚΕ. Αντίθετα, το ΚΚΕ, με την υποχθόνια προσπάθειά του να χειραγωγήσει μέσα από το ΕΑΜ το λαϊκό αντιστασιακό κίνημα, σύμφωνα με αδιαμφισβήτητες ιστορικές μαρτυρίες, τελικά έβλαψε την Εθνική Αντίσταση. Στα δίσεκτα χρόνια που ακολούθησαν την λήξη του εμφυλίου, ενώ η ΕΔΑ αποτέλεσε την πολυεπίπεδη αντίδραση στη βαρβαρότητα που επέβαλε η παράταξη των νικητών στο μετεμφυλιοπολεμικό κράτος και ενώ δεν αποτελούνταν μόνο από Κομμουνιστές, εντούτοις η ΕΔΑ και οι αγώνες της κινδυνεύει να ξεχαστεί, μάλλον σκόπιμα, για να προβληθεί και πάλι μόνο το ΚΚΕ.
Μέχρι σήμερα το ΚΚΕ ποτέ δεν ζήτησε συγγνώμη από τον ελληνικό Λαό για το μεγάλο μερτικό της ευθύνης του, στην πρόκληση του εμφυλίου πολέμου αμέσως μετά την Κατοχή. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν έκανε δημόσια «αυτοκριτική» για εγκλήματα που έκανε ο λεγόμενος  ‘Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας’ εις βάρος του ήδη βαθειά πληγωμένου από την Κατοχή λαού! 
Το τεράστιο έλλειμμα ήθους στο χώρο της Ελληνικής Αριστεράς, ιδίως από την μεταπολίτευση του 1974 και μετά είναι μια πραγματικότητα. Και είναι η ουσιαστική αδυναμία της Αριστεράς αυτή η φτώχεια της σε ήθος, που την κάνει αναξιόπιστη. Νομίζω, πως δεν αξίζει να πει κάποιος πολλά για το ΚΚΕ. Έχει αυτοκαταδικασθεί να είναι ένα απολίθωμα, μια θρησκεία που πράγματι λειτουργεί ως όπιο του λαού. Και μάλιστα είναι τόση η αμετροέπεια των στελεχών που κατοικοεδρεύουν στον Περισσό, που ενώ συρρικνώνεται η εκλογική δύναμη του ΚΚΕ, αυτοί, αντί άλλης αυτοκριτικής για την κατάντια, μπορεί κάποια στιγμή να βγουν δημόσια και να καταγγείλουν το 95% του εκλογικού σώματος που δεν τους ψηφίζει ότι είναι λάθος!
Εκείνο που εξοργίζει και απογοητεύει όμως, είναι η αρνητική επιρροή που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ από λαϊκιστές και χυδαίους οπορτουνιστές, είτε από το ΚΚΕ ή κυρίως από το ΠΑΣΟΚ και βρήκαν καταφύγιο στους κόλπους του και για το μόνο που νοιάζονται είναι να αποκτήσουν εξουσία και να βιάσουν και πάλι τον Σοσιαλισμό και το Αριστερό Κίνημα στη χώρα….

©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ
12/08/14   


  


Saturday, August 02, 2014

Οι νέες πομφόλυγες του κ. Ανθίμου Ρούσσα κατά του Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών



Ο υπερήλικας Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος Ρούσσας, μολονότι όπως φάνηκε κατά την εκλογή του νέου Μητροπολίτη Κίτρους και Κατερίνης, ασκεί μάλλον ισχνή επιρροή στα μέλη της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, αφού ο εκλεκτός του υποψήφιος  ατύχησε, εντούτοις συνεχίζει να συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας. Συνήθως οι δηλώσεις του, είτε από άμβωνος, είτε όχι κατά των Σκοπίων και των Σκοπιανών, που φαίνεται ότι μάλλον μονοπωλούν τα ενδιαφέροντά του δεν μένουν απαρατήρητες και ασχολίαστες. Άλλου είδους δηλώσεις και παραινέσεις προς το ποίμνιό του, λόγου χάρη όταν με αφορμή την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, είχε προπαγανδίσει να συμμετάσχουν οι αμνοί του ποιμνιοστασίου του, διαθέτοντας από τις οικονομίες τους υπέρ ευοδώσεως του στόχου της Τράπεζας. Τώρα, η επικαιρότητα ασχολείται με τις οργίλες αντιδράσεις του «αγίου» Θεσσαλονίκης κατά του ενδεχομένου ίδρυσης στην Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τμήματος Ισλαμικών Σπουδών  και τα νέα θύματα των μύδρων του ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρης και ο υπουργός Παιδείας κ. Λοβέρδος για τον απλό λόγο ότι υποστηρίζουν επί του θέματος διαφορετικές απόψεις από αυτές του «παναγιοτάτου», όπως προσφωνείται και ο κ. Άνθιμος εντός των ορίων της εκκλησιαστικής επαρχίας που αποτελεί το ποιμνιοστάσιό του.
Στην Ελλάδα, που ευτυχώς στο χάρτη ανήκει στην Ευρώπη και όχι στη Μέση Ανατολή, γιατί αλλιώς, πέραν της επικλήσεως της «Αγίας και Ομοουσίου Τριάδος» στο Σύνταγμά μας, πιστεύω πως μπορεί να ήταν μια «χριστιανική δημοκρατία» όπου θα έλυναν και θα έδεναν, όχι μόνο τα αμαρτήματα των πιστών, αλλά και το σύνολο του βίου μας, δεσποτάδες κάθε διαβάθμισης, αρχιμανδριτάδες που ουδέποτε πέρασαν το κατώφλι θύρας μοναστηριού, και παπάδες έγγαμοι, απ’ αυτούς που ονομάζονται από πλήθος οπαδών «γέροντες» και έχουν γνώμη επί παντός επιστητού αλλά και ανεπαισθήτου, κατά τα πρότυπα του καθεστώτος που εγκαθίδρυσε το Ιράν ο μακαρίτης Αγιατολλάχ Χομεϊνί.
Ας προσπαθούν συνταγματολόγοι και μη να μας πείσουν ότι η αναφορά της διάταξης του Συντάγματος σε επικρατούσα θρησκεία και αναφέρεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν σημαίνει σπουδαία πράγματα, ούτε πως η Ορθόδοξη Εκκλησία ασκεί καταλυτική επιρροή στο δημόσιο βίο του κράτους, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική και το πλήθος των υπέρ της Ορθόδοξης Εκκλησίας, σκανδαλωδών και αντισυνταγματικών εν πολλοίς νομοθετημάτων που είναι σε ισχύ, διαψεύδει και ανατρέπει τους λόγους παραμυθίας που διατυπώνουν οι συνταγματολόγοι.
Η παρέμβαση του Θεσσαλονίκης Ανθίμου κατά του ενδεχομένου ίδρυσης τμήματος Ισλαμικών Σπουδών, εκτός του ότι γίνεται με χυδαίο και άκρως αήθη τρόπο, που δεν συνάδει με Χριστιανό Επίσκοπο, εφόσον σέβεται το διακόνημά του και τον εαυτό του, συνιστά μια παρέμβαση που δείχνει ασέβεια προς τα μέλη του διδακτικού επιστημονικού προσωπικού του τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., που με ισχυρότατη πλειοψηφία ψήφισαν υπέρ της ίδρυσης στα πλαίσια του τμήματός τους και τμήματος Ισλαμικών Σπουδών. Το μόνο ελαφρυντικό υπέρ του κ. Ανθίμου Ρούσσα, κατόχου δύο πανεπιστημιακών πτυχίων (Φιλολογίας και Θεολογίας), θα μπορούσε να είναι το προβεβηκώς της ηλικίας του, γιατί αν μη τι άλλο οι απόψεις του δεν είναι δυνατό να κατοικοεδρεύουν στην κεφαλή επιστήμονα με δύο πτυχία! Όμως στην Ελλάδα, οι ιεράρχες αγνοούν την παραίτηση, εκτός και αν είναι επί μακρόν κλινήρεις, ουδεμίαν επαφή με το περιβάλλον διατηρούντες, οπότε τους παραιτούν. Επομένως, δυστυχώς  εξαιτίας της θέσης του ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ασκεί επιρροή, ελπίζω μικρή, στους ευσεβείς του χριστεπωνύμου ποιμνίου, που ευχαρίστως υπακούουν «τοις ηγουμένοις» χωρίς δεύτερη γνώμη και προπάντων περιπλέκουν τον Χριστό σε θέση εθνάρχη του περιουσίου λαού των Ορθοδόξων Ελλήνων (όπως υπονοείται, εξαιρούνται οι εντελώς τυχαία συγκαταλέγομενοι σαν Έλληνες, άθεοι, καθολικοί, εβραίοι, ευαγγελικοί κάθε είδους, μουσουλμάνοι, μάρτυρες του Ιεχωβά και λοιποί, οι οποίοι και βέβαια δεν είναι Έλληνες εφόσον μία Ελλάς υπάρχει, των Ελλήνων Χριστιανών!) Μαζί με τους ευσεβείς, συμφύρονται στον εσμό των υποστηρικτών των απόψεων του κ. Ανθίμου Ρούσσα και κάποιοι «ελληναράδες», που έχουν κάνει επάγγελμά τους την εθνικοφροσύνη και βλέπουν παντού σκιές ύπουλων πρακτόρων που επιδιώκουν τον αφανισμό του Ελληνισμού «τους».
Μαζί με τον «άγιο» Θεσσαλονίκης και τους «ελληναράδες», άνθρωποι της Μουσουλμανικής Μειονότητας της Θράκης τάσσονται επίσης κατά της ίδρυσης τμήματος Ισλαμικών Σπουδών στο Α.Π.Θ.. Τί να υποθέσει κανείς σε μια τέτοια εξέλιξη; Μήπως, κάποιος Τούρκος της Μ.Ι.Τ., επισκέφθηκε πριν από καιρό τη Θεσσαλονίκη σαν τουρίστας, εμφανίστηκε στον «παναγιότατο» σαν κρυφοχριστιανός να πάρει την ευχή του και του πήρε το μυαλό από την κεφαλή, ώστε να προβάλλει σθεναρή αντίδραση στο ύπουλο ελληνικό κράτος, που θέλει να αλλοιώσει τον τουρκισμό της Μειονότητας, με δέλεαρ την επιστήμη;
Κοντά στα ευτράπελα ας ειπωθούν και δυο τρεις πιο σοβαρές κουβέντες. Κατ’ αρχάς ένα πανεπιστημιακό τμήμα Ισλαμικών Σπουδών σε ελληνικό πανεπιστήμιο δεν αφορά αποκλειστικά τους ελληνικής ιθαγένειας Μουσουλμάνους, που θέλουν να σπουδάσουν σε επιστημονικό επίπεδο το Ισλάμ. Σε Κολλέγιο της Νέας Υόρκης καθηγητής σε τμήμα Ισλαμικών Σπουδών είναι ένας γνωστός μου Χριστιανός, με βαθύτατη πίστη και γόνιμη πνευματικότητα. Ο James S. Cutsinger, καθηγητής Θεολογίας και Θρησκευτικής Σκέψης στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας, θέτει στον εαυτό του το εξής ερώτημα: «Είναι δυνατόν ένας Χριστιανός Ορθόδοξος, όπως εγώ, να σέβεται το Ισλάμ ως μια θρησκεία που αποκαλύφθηκε από τον ίδιο Θεό που λατρεύω, χωρίς να απαρνιέται όσα η δική μου παράδοση διδάσκει ως προς την θεότητα του Ιησού Χριστού, ακόμα και όταν αυτά που πιστεύουν οι Μουσουλμάνοι για τον Ιησού τον γιο της Μαριάμ είναι τόσο σημαντικά διαφορετικά»; Η απάντηση που δίνει είναι: «Πιστεύω απόλυτα πως ναι»! (Paths to the Heart, World Wisdom 2002, σ. 227). Το Ισλάμ και η μελέτη του δεν είναι κάτι που ανήκει σαν είδος μονοπωλίου στους Μουσουλμάνους, πολύ περισσότερο δεν ανήκει μόνο σε κάποιους Μουσουλμάνους, λόγου χάρη στους Τούρκους ή στους Πακιστανούς. Η πνευματικότητα που έχει ανθίσει στους κόλπους του Ισλάμ σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι αντικείμενο ιδιοκτησίας των Μουσουλμάνων. Το ίδιο άλλωστε αφορά και την Μυστική Παράδοση του Ανατολικού Χριστιανισμού.

Ο κ. Άνθιμος Ρούσσας, είναι προκλητικός διότι κραυγάζει χωρίς επιχειρήματα για ένα θέμα που στ’αλήθεια δεν τον αφορά, δεν έχει καμιά αρμοδιότητα και δικαιοδοσία να έχει λόγο για ζητήματα που αφορούν την ανάπτυξη της Επιστήμης, ακόμα και αν έμμεσα πρόκειται για θέμα που «επικοινωνεί» με την χριστιανική Θεολογία.