The Prayer of an Afghan
Woman
Oh! The Killers of My Husband and Son!
Sitting on the graves of my husband and son,
Who fell victim to the savagery of your bullets,
My curse would have brought doom for you,
But the human passion still reigns my heart.
I pray, your wives never see my horrible fate,
To shed the streams of tears on your deaths ,
I pray, your children bloom before your eyes,
You may never suffer the grief of their loss.
I pray, God may make you leave my land,
And guide you to lead a humanitarian life,
I pray, you may never kill an innocent soul,
And save you always from His Divine wrath.
Η ΚΡΥΦΗ
ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑΣ….
Νομίζω πως κάθε
φοβία που δεν συνδέεται με την αντικειμενική αδυναμία του ανθρώπου μπροστά σε απρόβλεπτα
και καταστροφικά φυσικά φαινόμενα, όπως είναι οι σεισμοί και οι κατακλυσμιαίες
πλημμύρες ή οι ανεξέλεγκτες πυρκαγιές,
υποκρύπτει έλλειμμα ως προς τη συγκρότησή μας, σε προσωπικό ή συλλογικό
επίπεδο.
Στις
ανθρώπινες σχέσεις συχνά οι φοβίες είναι ανομολόγητες, κεκρυμμένες και
συνδέονται με την άρνηση αποδοχής του διαφορετικού συνανθρώπου. Οι λόγοι της διαφορετικότητας
μπορεί να είναι εθνοτικοί, φυλετικοί, γλωσσικοί ή θρησκευτικοί ή ακόμα διαφοράς
ως προς θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού του Άλλου…. Αυτού του είδους οι
φοβίες πηγάζουν από καχυποψίες που συχνά είναι φυλαγμένες στα απώτατα
διαμερίσματα της συνείδησης (ασυνείδητο ή υποσυνείδητο) και μπλοκάρει τον ψυχισμό μας με εμμονές. Οι
εμμονές που μας κάνουν δυσπροσάρμοστους απέναντι στην ανεπιφύλακτη αποδοχή του
γείτονα της διπλανής πόρτας, τροφοδοτούνται σχεδόν πάντοτε από την άγνοια ή από
πλέγμα νοσηρών προκαταλήψεων, που σε πνευματικό ή ιδεολογικό επίπεδο δρουν
αλλοτριωτικά, καθιστώντας τον άνθρωπο δέσμιο ακραίων και αντικοινωνικών μορφών
μισαλλοδοξίας.
Η
ισλαμοφοβία έχει αναγνωρισθεί ως μια ιδιαίτερη μορφή μισαλλοδοξίας, μαζί με την
ξενοφοβία και τον αντισημιτισμό («Διεθνές Φόρουμ της Στοκχόλμης
για την Καταπολέμηση της Μισαλλοδοξίας» Ιανουάριος 2001). Τα χαρακτηριστικά αυτού του συμπλεγματικού
φαινομένου είναι η προκατάληψη, που μπορεί να πάρει ακραίες διατάσεις έχθρας
κατά των Μουσουλμάνων, χωρίς να συντρέχει κάποιος επί πλέον λόγος. Η
ισλαμοφοβία μολονότι δεν πρωτοεμφανίστηκε μετά την 11η Σεπτεμβρίου
του 2001, εντούτοις η επίθεση στην καρδιά της Νέας Υόρκης έκανε το φαινόμενο να μεταμορφωθεί σε ωστικό
κύμα σε κοινωνίες του Δυτικού κόσμου.
Οι αναλυτές της
ισλαμοφοβίας τα τελευταία χρόνια, αποδίδουν την έξαρση του φαινομένου κυρίως σε
δυο λόγους. Από τη μια μεριά το Ισλάμ αντιμετωπίζεται από πολλούς στη Δύση, περισσότερο
σαν ολοκληρωτική πολιτική ιδεολογία παρά ως θρησκεία και μάλιστα ιδεολογία ασύμβατη
προς τις αρχές που συνθέτουν τον Δυτικό Πολιτισμό. Από την άλλη μεριά, η μαζική
και ανεξέλεγκτη μετανάστευση Μουσουλμάνων σε χώρες της Ευρώπης, μεταξύ των
οποίων συγκαταλέγεται και η Ελλάδα, έχει ενισχύσει τις ξενοφοβικές τάσεις που
ήδη προϋπήρχαν σε κοινωνίες απροετοίμαστες για μια τέτοιου είδους «εισβολή». Η ελληνική
κοινωνία λόγου χάρη, ήταν εντελώς απροετοίμαστη να δεχθεί στους κόλπους της τον
μεγάλο αριθμό μεταναστών, που εισέβαλλαν ξαφνικά. Μια εθνική κοινωνία με
υψηλότατο ποσοστό εθνικής, γλωσσικής και θρησκευτικής ομοιογένειας, δέχεται ένα
πλήγμα στο στεγανό της οικοδόμημα. Ένα σημαντικό ποσοστό των μεταναστών στην
Ελλάδα είναι Μουσουλμάνοι, πολλοί από την Ασία, λιγότεροι από την Αφρική και
αρκετοί από την Αλβανία.
Στη Μεγάλη Βρετανία υπάρχει σημαντική
μουσουλμανική κοινότητα με Βρετανούς πολίτες τρίτης και τέταρτης γενιάς. Η Runnymede Trust, μια
βρετανική οργάνωση που λειτουργεί ως ‘δεξαμενή σκέψης’ (think tank), το 1996
είχε συστήσει μια επιτροπή για τη μελέτη του φαινομένου της ισλαμοφοβίας στη χώρα,
όσον αφορά τους Βρετανούς Μουσουλμάνους. Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύθηκαν το 1997 και το συμπέρασμα ήταν,
ότι η ισλαμοφοβία αποτελεί ένα φαινόμενο που «προκαλείται από αβάσιμο φόβο
και από απέχθεια κατά των Μουσουλμάνων, που οδηγεί σε πρακτικές αποκλεισμού και διακρίσεων».
Η ισλαμοφοβία και οι επιπτώσεις της στα κράτη
μέλη της
Ευρωπαϊκής Ένωσης μετά την 11η Σεπτεμβρίου είχε απασχολήσει το 2002 το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο
για τον Ρατσισμό και την Ξενοφοβία σε σχετική έρευνα που οργάνωσε.
Η
συντριπτική πλειοψηφία των Μουσουλμάνων που ζουν σε χώρες της Δύσης, προκειμένου
να διαφυλάξουν την ταυτότητά τους ανέπαφη, επιλέγουν συχνά την ελάχιστη δυνατή
συμμετοχή τους στις κοινωνίες που ζουν και αυτοπεριορίζονται σ’ ένα γκέτο. Δεν
είναι λίγες οι περιπτώσεις που το μουσουλμανικό γκέτο επιβάλλεται τεχνηέντως από
φανατικούς ιμάμηδες και ουλεμάδες, που μ’ αυτό τον τρόπο μπορούν να ελέγχουν
πολύμορφα τους απλούς πιστούς. Αυτή η κατάσταση πάντως κάνει τους Μουσουλμάνους
μετανάστες να αντιμετωπίζονται ως ξένο
σώμα, ενώ τους καθιστά απροσάρμοστους στις κοινωνίες υποδοχής. Για
Μουσουλμάνους δεύτερης και τρίτης γενιάς, που έχουν αποκτήσει την ιθαγένεια των
χωρών εγκατάστασής τους, όπως συμβαίνει ιδίως στη Βρετανία και στη Γαλλία, οι
άνθρωποι εμφανίζουν μια ιδιόμορφη διπολικότητα στην συμπεριφορά τους καθώς η
κοινωνική πραγματικότητα στην οποία ζουν, σε σημαντικά ζητήματα συγκρούεται με
δήθεν μουσουλμανικά έθιμα που κουβαλούν από τις πατρίδες καταγωγής τους .
Η
προσήλωση των Μουσουλμάνων της Δύσης στην πίστη και στην τήρηση των παραδόσεών
τους συχνά παραμένει ακατανόητη για τους Χριστιανούς γείτονές τους. Το κοσμικό πνεύμα που διέπει τις δυτικές
κοινωνίες έχει αλλοιώσει σε μεγάλο βαθμό παραδοσιακές χριστιανικές κοινότητες,
που έχουν γίνει κοινωνικοί θεσμοί μάλλον, παρά πυρήνες καλλιέργειας
πνευματικότητας. Αυτή η κατάσταση αφορά και τις Ελληνορθόδοξες Ενορίες, εδώ και
στη Διασπορά. Αν η κατ’ όνομα χριστιανική Δύση δεν είχε καταστεί υποχείριο ενός
απροκάλυπτου υλισμού και τεράστιας υποβάθμισης του πρωτείου του Πνεύματος, θα
ήταν σε θέση να εκτιμήσει την ευσέβεια των Μουσουλμάνων και να αναλάβει
πρωτοβουλίες διαλόγου χάριν της αμοιβαίας κατανόησης.
Η απροθυμία κατανόησης
των Μουσουλμάνων από τους Χριστιανούς παρατηρείται ακόμα και στη Δυτική Θράκη, μολονότι
εδώ οι Μουσουλμάνοι είναι γηγενείς, συνυπάρχουν με τους Χριστιανούς επί αιώνες
και υπήρξε μακρά περίοδος ως τον 20ο αιώνα, που οι Μουσουλμάνοι
κάτοικοι της περιοχής αποτελούσαν την πλειοψηφούσα ομάδα πληθυσμού . Η στάση
των Χριστιανών, που σταδιακά μετά το 1922 αναδείχθηκαν πλειοψηφική κοινότητα
στη Δυτική Θράκη, κατά τη γνώμη μου οφείλεται στην καλλιέργεια μιας
υποβόσκουσας ιδεοληψίας, ότι ο Χριστιανισμός είναι ανώτερη θρησκεία, σε
αντίθεση με τον «Μωαμεθανισμό», όπως υποτιμητικά αναφέρεται συχνά το Ισλάμ, που
είναι μια θρησκεία κατώτερη και απευθύνεται σε απολίτιστους ανθρώπους…. Εκτός
της παραπάνω αρνητικής ιδεοληψίας, η μουσουλμανική κοινότητα της Θράκης ως το
πολύ πρόσφατο παρελθόν βρισκόταν στο περιθώριο της απαξίας του ελληνικού
κράτους και της Ορθόδοξης Εκκλησίας με την ανεξάλειπτη μομφή της ‘πέμπτης
φάλαγγας’ εις βάρος της εθνικής ασφάλειας του κράτους. Στην Ελλάδα ο
Μουσουλμάνος, ανεξάρτητα από την εθνοτική καταγωγή του ταυτίζεται με τον
Τούρκο, που για πολλούς Έλληνες και Ελληνίδες είναι ακόμα το αρχέτυπο του “εθνικού”
εχθρού και το Ισλάμ συνδέεται μ’ αυτόν τον μυθικό εχθρό…. Πρόκειται για τερατούργημα
του εθνικοθρησκευτικού σκοταδισμού, καρπός άθλιας παραπληροφόρησης και βάναυσης
κακοποίησης της ιστορίας….
Η ισλαμοφοβία της Δύσης
βρίσκει το άλλοθί της συχνά στο κίνημα Σαλαφί εντός του σουννιτικού Ισλάμ, αλλά
και στις βάρβαρες πρακτικές που εφαρμόζει το ολοκληρωτικό καθεστώς του σιϊτικού
Ιράν κατά αντιφρονούντων και κατά παραβατών του ισλαμικού νόμου.
Η συντριπτική πλειοψηφία των
Μουσουλμάνων ανήκει δυστυχώς στις πιο υπανάπτυκτες οικονομικά ομάδες του
παγκόσμιου πληθυσμού, με επακόλουθη συνέπεια την κοινωνική περιθωριοποίησή
τους. Αξίες που στη Δύση είναι αυτονόητες, όπως δημοκρατικές ελευθερίες και
δημοκρατικοί θεσμοί, σεβασμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων και κατοχυρωμένη
ισονομία μεταξύ γυναικών και ανδρών, σε κράτη με μουσουλμανικό πληθυσμό είτε
αγνοούνται πλήρως, είτε είναι εκτεταμένα ελλειμματικές. Στις μουσουλμανικές
χώρες οι μεγάλες λαϊκές μάζες απλώς επιβιώνουν, ενώ ο πλούτος των λίγων και ισχυρών
είναι σκανδαλώδης και προκλητικός. Επακόλουθο αυτής της τραγικής κατάστασης
είναι οι απόκληροι μεταξύ των Μουσουλμάνων του κόσμου να ψάχνουν ελπίδα, όχι
για ένα καλύτερο αύριο αλλά για να κρατηθούν στη ζωή σήμερα. Οι
Σαλαφίτες ή Σαλαφί είναι κίνημα που εξαγγέλλει προσήλωση στο γράμμα του
Κορανίου και επιστροφή στην τήρηση των
αρχών και των κανόνων της πρώιμης Κοινότητας των Πιστών (Ούμμα), υπό την
καθοδήγηση του ίδιου του Προφήτη και των Δικαίων Χαλιφών (Αμπού Μπακρ, Ομάρ,
Οσμάν, Αλή). Πρόκειται για την επίκληση μιας ουτοπίας από το παρελθόν, της εποχής
των σεβάσμιων προγόνων, των αλ σαλάφ,
εξ ου και το όνομα του κινήματος ‘Σαλαφί’! Οι Σαλαφί με το όνομα Ουαχαμπίτες
αποτελούν την κυρίαρχη ιδεολογία της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, με το
όνομα Ντεομπάντι ασκούν σημαντική επιρροή σε Πακιστάν, Ινδία και Μπαγκλαντές,
αλλά και σε μουσουλμανικές κοινότητες της Βρετανίας με μέλη καταγωγής από τις
παραπάνω χώρες. Με την εκλογή του Μοχάμεντ Μόρσι ως προέδρου της Αιγύπτου,
ανθρώπου των ‘Αδελφών Μουσουλμάνων’ της χώρας, οι Σαλαφί, ως Κουτμπίδες,
επηρεάζουν τη χώρα του Νείλου επίσημα, κάτι
που συνέβαινε επί πολλά χρόνια πριν, στο περιθώριο της νομιμότητας, επί
καθεστώτος Μουμπάρακ. Οι πρόσφατες
συγκλονιστικές λαϊκές εξεγέρσεις αμφισβήτησης της πολιτικής Ερτογάν στην
Τουρκία, αποκάλυψαν και εκτός συνόρων της χώρας αυτής, τις ισλαμιστικές
επιβολές της κυβέρνησης του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚ Parti) σε βάρος των δημοκρατικών θεσμών της γειτονικής μας χώρας. Η σχεδόν
παντοδύναμη κυβέρνηση Ερτογάν επέβαλλε απαγόρευση διάθεσης αλκοόλ μετά τις 10
το βράδυ, μετέτρεψε ηθικές επιταγές του Ισλάμ, μάλιστα αμφίβολης γενικής
ισχύος, σε υποχρεωτικούς κανόνες
συμπεριφοράς για όλους τους πολίτες αλλά και για τους ξένους επισκέπτες της
χώρας. Λόγου χάρη απαγορεύεται σε ερωτευμένα ζευγάρια να εκδηλώνουν τα
συναισθήματά τους δημόσια…. Μια μόνη γυναίκα που θέλει να μετακινηθεί στην
Τουρκία με μέσα μαζικής μεταφοράς έχει να αντιμετωπίσει ένα σωρό δυσκολίες έως
απαγορεύσεις, εντελώς παράλογες, αν δεν συνοδεύεται από έναν ‘προστάτη’ ή
‘κηδεμόνα’ (σύζυγο, αδελφό, πατέρα, φίλο…).
Στους
κόλπους των Σαλαφί έχουν κυοφορηθεί οι Τζιχαντιστές,
γνωστοί ως Σαλαφίτες Τζιχαντιστές. Οι Τζιχαντιστές επιδιώκουν ακόμα και με τη
χρήση τυφλής βίας να επιβάλλουν τον ιερό νόμο του Ισλάμ (Σαρία), επικαλούμενοι έναν δικής τους εκδοχής ιερό πόλεμο (τζιχάντ), κατά των απίστων αλλά και των αποστατών από
το κατ’ αυτούς αμόλυντο Ισλάμ. Απώτατος στόχος τους είναι η επιβολή του Ισλάμ
παγκόσμια και η εγκαθίδρυση του ισλαμικού κράτους.
Νομίζω πολύ σωστά
η παραμόρφωση του Ισλάμ εκ μέρους των Σαλαφί κάθε απόχρωσης, των Τζιχαντιστών
και των Σιϊτών του ολοκληρωτικού καθεστώτος του Ιράν, επειδή πρόκειται για φορείς
μιας ολοκληρωτικής πολιτικοθρησκευτικής ιδεολογίας που κακοποιεί το Ισλάμ, το
Κοράνιο και την παράδοση (σούννα) του
προφήτη Μωάμεθ, ορθά επικράτησε να ονομάζεται ‘Ισλαμισμός’ και οι υπέρμαχοί της
‘Ισλαμιστές’.
Ο Ισλαμισμός γενικά και οι πρακτικές
δράσης των ισλαμιστών, στοχεύουν ακόμα και με τη βία να ωθήσουν την ιστορία στο
παρελθόν. Είναι προσκολλημένοι στο γράμμα του Κορανίου και σε μια μονολιθική ερμηνεία
του μουσουλμανικού νόμου που παραπέμπει σε άλλες εποχές. Αν θυμηθούμε το
καθεστώς των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν αλλά και ειδήσεις που φτάνουν ως εμάς από
το Ιράν, σε σχέση με την εκτέλεση ποινών «παραβατών» του ισλαμικού νόμου,
μπορούμε να καταλάβουμε τί σημαίνει ο Ισλαμισμός.
Ο Ισλαμισμός είναι συγγενής ιδεολογική
παραμόρφωση μιας θρησκείας, όμοια με τον φανταμενταλισμό Ευαγγελικών Χριστιανών
και με τον Ζηλωτισμό, που είναι οικείος μεταξύ Ορθοδόξων Χριστιανών. Είναι καρπός της ανθρώπινης αδυναμίας εμπρός
στον εγωισμό μας…. Γιατί στ’ αλήθεια οι ιδέες ή τα πιστεύω, αυτά καθ’ αυτά από
μόνα τους, αγνοούν το στοιχείο του ‘απόλυτου’. Το εγώ μας τα ντύνει με το κύρος
του αμετάβλητου απόλυτου και στη συνέχεια τα επιβάλλει και στους τριγύρω μας.
Στο Ιράκ, στη Συρία, στην Αίγυπτο τα κύρια
θύματα της μανίας των Σαλαφιτών παραμένουν οι Χριστιανοί! Το ίδιο όμως κινδυνεύουν
και Μουσουλμάνοι που αρνούνται ένα Ισλάμ που προκαλεί τρόμο. Οι Σούφι λόγου
χάρη στο Ιράν είναι υπό διωγμό εδώ και χρόνια, ενώ στη Σαουδική Αραβία
κινούνται υπόγεια! Στην Αίγυπτο πολλοί Μουσουλμάνοι υπήρξαν θύματα των
φανατικών που τους καταδίκασαν σαν άπιστους. Μεταξύ των θυμάτων της τυφλής βίας
υπήρξε και ο Νομπελίστας συγγραφέας Ναγκίμπ Μαχφούζ, που διέφυγε μεν το θάνατο,
αλλά έμεινε ανάπηρος ως το τέλος της ζωής του αδύναμος να γράφει….
Κι ερχόμαστε τώρα στο ερώτημα, ‘ποια μπορεί να
είναι η στάση των Χριστιανών, ως ανθρώπων καλής θέλησης και επιγνώσεως του
βάρους της ιδιότητάς τους, απέναντι στην ισλαμοφοβία’;
Οι Χριστιανοί κατά το
παρελθόν, κάθε άλλο παρά φιλικοί ήταν απέναντι στο Ισλάμ. Ο άγιος Ιωάννης ο
Δαμασκηνός, μολονότι έζησε στην αυλή χαλιφών της Δαμασκού, ως έμπιστος αξιωματούχος τους, εξέλαβε το
Ισλάμ σαν μια χριστιανική αίρεση και το αντιμετώπισε με επιθετική σφοδρότητα
και υπερβολή. Υπήρξε μακρά περίοδος που οι Χριστιανοί θεολόγοι ταύτιζαν τον
προφήτη Μωάμεθ με τον αντίχριστο, ενώ χαρακτηριστικά, στο συναξάρι του αγίου
Αλεξάνδρου του Δερβίση, η Μέκκα αποκαλείται «καθέδρα του Σατανά». Τέλος, ο
κακόβουλος μύθος που έπλασε η χριστιανική Δύση για το Ισλάμ, σαν θρησκείας της
βίας και του ξίφους, δεν έχει ατονήσει, ούτε έχει γίνει δεκτή η σαθρότητά
του….
Χριστιανοί θεολόγοι άρχισαν
να μιλούν τελευταία για θεολογία των θρησκειών υπονοώντας μάλλον μια πορεία
κατανόησης των ετερόθρησκων αδελφών μας, που μοιράζονται μαζί με τους
Χριστιανούς το ίδιο κόσμο του Θεού. Ίσως αυτή η στροφή να είναι δείγμα παραδοχής
της αδυναμίας των ανθρώπων της Εκκλησίας να συλλάβουν τα ακραία όριά της….
Γιατί η Εκκλησία του Χριστού πιστεύεται πως ταξιδεύει ακατάπαυστα, ως νοητό
πλοίο, μέσα στην ιστορία. Διασχίζει θάλασσες γαλήνιες μα και πόντους οργισμένους,
με ασφαλές ιστίο την πνοή του Αγίου Πνεύματος. Και το Πνεύμα αγνοεί εντελώς τα κάθε
είδους στεγανά, που αν τυχόν τα συναντήσει τα συντρίβει. Υπερβαίνει κάθε μορφής
περιορισμούς, που ορθώνονται συνήθως από την άγνοια και την εμπαθή αδυναμία
μας.
Ο προφήτης Μωάμεθ, όπως
μαρτυρεί η ιστορία, διέθετε μια σπάνια ευφυΐα. Αποκάλυψε μια θρησκεία και
θεμελίωσε έναν πολιτισμό, το ‘Ισλάμ’, που σημαίνει ειρήνη και υποδηλώνει
συμφιλίωση (K. Armstrong Muhammad: A Western Attempt to Understand Islam, 1991 i.f..). O ισλαμικός κόσμος, που σήμερα
υπερβαίνει το ενάμιση δισεκατομμύριο ψυχών, έχει βυθιστεί τους τελευταίους
αιώνες σ’ έναν σκοτεινό μεσαίωνα. Αξίζει να λάβουμε υπόψη μας ότι με εξαίρεση
τους Μουσουλμάνους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και εκείνους που ζούσαν
μοιρασμένοι σε φυλές της αραβικής ερήμου στο Εμιράτο της Ντιρίγια, που
εξελίχθηκε θεαματικά στο σημερινό Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας, όλοι οι άλλοι
Μουσουλμάνοι του κόσμου, στην Ασία και στην Αφρική, ως τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ζούσαν
σε αποικίες των ιμπεριαλιστών της Δύσης, ή σε σκιώδη ανεξάρτητα κράτη, ουσιαστικά
υποχείρια δυτικών δυνάμεων, όπως η Αίγυπτος ως την επανάσταση του Νάσερ. Οι
δυτικές δυνάμεις όταν αποχώρησαν από τις μουσουλμανικές χώρες κληροδότησαν
μεγάλο απόθεμα διαφθοράς στους λαούς, που τους παραχώρησαν δήθεν το δικαίωμα
της αυτοδιάθεσης. Η δυτικού τύπου κοινοβουλευτική δημοκρατία ανακηρύχθηκε από
τους ισχυρούς του κόσμου ως το τέλειο πολιτικό σύστημα και στις άλλοτε αποικίες
των Βρετανών και των Γάλλων κυρίως, εγκαταστάθηκε σαν πολίτευμα καρικατούρα! Το
δράμα της μεγάλης ταπείνωσης των Μουσουλμάνων συνεχίζεται ως σήμερα. Θύτες οι
Δυτικοί επικυρίαρχοι, θύματα οι Μουσουλμάνοι. Στο Ιράκ, αντί του Σαντάμ έφεραν
εμφύλιο σπαραγμό κι έφτιαξαν ένα αδύναμο, διχασμένο κράτος, εξαρτημένο από τις
Η.Π.Α. και τη Μεγάλη Βρετανία. Το ίδιο έχει συμβεί στο Αφγανιστάν. Διώχθηκαν υποτίθεται
οι Ταλιμπάν για να γίνουν οι περήφανοι λαοί αυτής της χώρας ζητιάνοι των
δυνάμεων του Ν.Α.Τ.Ο…..
Οι Μουσουλμάνοι που γίνονται Σαλαφί
αναζητούν κάτι στέρεο για να κρατηθούν μακρυά από την απελπισία και την
απογοήτευση της ιστορίας τους. Οι Τζιχαντιστές με τη βία και τον τρόμο που
σκορπούν, κυρίως σε δυτικές μεγαλουπόλεις είμαι βέβαιος πως εκδικούνται τους
Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους για την πίκρα και την απαξία που κουβαλούν στις
συνειδήσεις τους, για την ταπείνωση στην οποία τους είχαν καταδικάσει επί
αιώνες οι ισχυροί της γης. Γενικά οι Ισλαμιστές, απογοητευμένοι από την αδικία
και την βαρβαρότητα του καπιταλισμού, από τα αδιέξοδα του υπαρκτού σοσιαλισμού,
αλλά και ενός αμοραλιστικού εθνικισμού, όπως συμβαίνει με τον Κεμαλισμό στην
Τουρκία, έψαξαν στην παράδοση τους που πηγάζει από το Ισλάμ, τα στοιχεία που
συνθέτουν μια δυναμική πολιτική ιδεολογία για να αντιπαραθέσουν τη δική τους
Ουτοπία στην ειδωλολατρία του Δυτικού Κόσμου.
Το φοβικό σύνδρομο κατά των
Μουσουλμάνων είναι ακύρωση των αξιών του πολιτισμού μας, γιατί όμοια με τον
αντισημιτισμό καλλιεργείται μισαλλοδοξία εναντίον ανθρώπων γι’ αυτό που είναι ….
Ο Άραβας Μητροπολίτης Βύβλου
και Βότρυος Όρους Λιβάνου Γεώργιος Khodr, έχει συνείδηση, ότι η κληρονομία του Πατέρα των πιστών, του Αβραάμ,
φτάνει ως τον προφήτη Μωάμεθ, ως μία μυστική οδός που φανερώνει την πρόνοια του
Θεού! Ο ίδιος Επίσκοπος δηλώνει ότι μέσα στις σελίδες του Κορανίου συναντά διάσπαρτα
τα ίχνη του Ιησού Χριστού ….
Ο James S. Cutsinger, καθηγητής Θεολογίας
και Θρησκευτικής Σκέψης στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας, θέτει στον εαυτό
του το ερώτημα: «Είναι δυνατόν ένας Χριστιανός Ορθόδοξος, όπως εγώ, να σέβεται
το Ισλάμ ως μια θρησκεία που αποκαλύφθηκε από τον ίδιο Θεό που λατρεύω, χωρίς
να απαρνιέται όσα η δική μου παράδοση διδάσκει ως προς την θεότητα του Ιησού
Χριστού, ακόμα και όταν αυτά που πιστεύουν οι Μουσουλμάνοι για τον Ιησού τον
γιο της Μαριάμ είναι τόσο σημαντικά διαφορετικά»; Η απάντηση που δίνει είναι:
«Πιστεύω απόλυτα πως ναι»! (Paths to the Heart, World Wisdom 2002, σ. 227).
Αν διαβάσουμε από τη Σούρα
Αλ Χατζ (22) του Κορανίου το άγιετ (εδάφιο) 40, θα πληροφορηθούμε πως οι
Μουσουλμάνοι δέχονται να θέσουν σε κίνδυνο και τη ζωή τους για να διαφυλάξουν,
όχι μόνο τα τζαμιά τους, αλλά και τα μοναστήρια, τις εκκλησίες και τις
συναγωγές «γιατί μέσα σ’ αυτά δοξάζεται το όνομα του Αλλάχ»! Αξίζει να αναφέρουμε τον περίφημο ‘Αχτιναμέ’
του Μωάμεθ, που ο ίδιος ο Προφήτης παραχώρησε προς τους Μοναχούς της Μονής του
Σινά, έθεσε την υπογραφή του και αναγνώρισε προνόμια στους Χριστιανούς, «που
ζουν κοντά αλλά και μακρυά». Ως μάρτυρας αυτής μακραίωνης σχέσης σεβασμού των
Μουσουλμάνων προς τους Χριστιανούς Μοναχούς της Αγίας Αικατερίνης υφίσταται εντός
του μοναστηριού και δίπλα στο καθολικό της ένα τέμενος με μιναρέ, χάριν των
Βεδουίνων της περιοχής. Δεν μπορώ να παραλείψω ένα ακόμα περιστατικό, που δεν
και τόσο γνωστό. Όταν πλέον ο προφήτης Μωάμεθ είχε εγκατασταθεί στην πόλη
Γιαθρίμπ, την κατοπινή Μεντίνα, και οργάνωσε την Κοινότητα (Ούμμα) των πιστών,
μια αντιπροσωπεία Χριστιανών από την πόλη Νατζράν, της σημερινής Υεμένης, τον
επισκέφθηκε με σκοπό να συζητήσουν θεολογικά θέματα και κυρίως την θεότητα του
Ιησού Χριστού. Στη Μεντίνα δεν υπήρχαν Χριστιανοί και εκκλησίες. Οι άνθρωποι
από τη Νατζράν θέλησαν να συναχθούν για λατρευτικούς λόγους. Και τότε, ο ίδιος
ο Προφήτης τους παραχώρησε το μικρό τέμενος των Μουσουλμάνων, παρά τις
αντιρρήσεις ορισμένων από τους συντρόφους του, για να τελέσουν την ευχαριστιακή
σύναξή τους και άλλες ακολουθίες! (The Life of
Muhammad: A Translation of Ibn Ishâq’s Sîra Rasûl Allâh, A. Guillaume trans., Oxford 1968).
Σώζεται επίσης η εξής παράδοση μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Όταν ο
Μωάμεθ επέστρεψε ως προφήτης και ηγέτης των πιστών στη Μέκκα, μια από τις
πρώτες πράξεις του ήταν να αποκαθάρει το κτίσμα της Κάαμπα από τα είδωλα που
ήταν παρατεταγμένα στους εσωτερικούς τοίχους του. Μάλιστα φρόντισε προσωπικά
γι’ αυτό. Εκτός από τα ποικίλα είδωλα υπήρχε και μια αγιογραφία της Παρθένου
Μαρίας με το Βρέφος Ιησού. Λέγεται λοιπόν, πως ο Προφήτης στάθηκε μπροστά στην
εικόνα και άπλωσε τα χέρια του, κατά τέτοιο τρόπο που κάλυπτε την εικόνα της
Παναγίας και είπε στους ανθρώπους: «Καθαρίστε τα πάντα εκτός απ’ αυτό που
καλύπτεται από τα χέρια μου»! (Martin Lings, Muhammad: His Life Based on the Earliest Sources Inner Traditions
International, Ltd., One Park Street, Rochester, Vermont, 1983).
Στον
τόπο μας, οι εξελίξεις επέβαλλαν στους πιο πολλούς από μας ένα πολυπολιτισμικό
περιβάλλον που ήμασταν απροετοίμαστοι να δεχθούμε. Πολλοί από τους νέους μας
«γείτονες» είναι Μουσουλμάνοι και μας είναι μάλλον άγνωστοι. Εκείνο που λείπει,
δεν είναι οι διαθρησκειακές συναντήσεις των ακαδημαϊκών θεολόγων, ένας διάλογος
με πρωτοβουλία των Χριστιανών με τους Μουσουλμάνους, της καθημερινής ζωής,
θεμελιωμένος στην αδιάπτωτη αγάπη προς τον Άλλο, τον Άγνωστο, τον Ξένο, που
τελικά είναι ο Κεκρυμμένος και εκούσια αδύναμος Θεός, ο Ιησούς Χριστός….
Σε λίγες μέρες αρχίζει για
τους Μουσουλμάνους όλου του κόσμου ο ιερός μήνας του Ραμαζανιού, που είναι
περίοδος νηστείας. Σε τέτοιες περιόδους πνευματικής άθλησης «εστιάζουμε το
είναι μας στο Θεό». Και ο Επίσκοπος Γεώργιος Khodr αναρωτιέται, «αν υπάρχει κάτι που θα απέτρεπε τους Χριστιανούς από
την άσκησή τους μαζί με τους Μουσουλμάνους…» (Μήνυμα του Μητροπολίτη Γεωργίου
για το Ραμαζάνι του 2011).
Νομίζω πως οι Χριστιανοί, μακρυά από
συγκρητιστικές απόπειρες, που ούτως ή άλλως είναι άγονες και συχνά επικίνδυνες
γιατί αποκρύπτουν τα ουσιώδη μπορούν να
ξεκινήσουν έναν διάλογο της καθημερινής ζωής με Μουσουλμάνους, όπως και με
ανθρώπους κάθε πίστης και φυλής, και πιστεύω πως έτσι θα αποκτήσουν ευρυχωρία στην πίστη τους,
ακολουθώντας τα ίχνη που αφήνει η πνοή του Πνεύματος, υπερβαίνοντας ακόμα και
τα πέρατα των σημείων του ορίζοντα.
Το παραπάνω κείμενο υπήρξε η συμβολή μου ως εισήγηση σε δημόσια συζήτηση
που οργάνωσε η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ στο βιβλιοπωλείο ΑΡΜΟΣ, Αθήνα, στις 29/6/13.
