Ο τόπος μου,
ταξιδεύει στον χρόνο, ανάμεσα στο γαλάζιο
του ουρανού και της θάλασσας.
Ο τόπος μου,
παράδεισος Μουσών, έμπλεος κάλλους και αρμονίας
στην σκιά του Ολύμπου...
Διέφυγαν του Ταρτάρου τις πύλες
προδότες της πατρίδας
παραβάτες του ασύλου της Ξενίας.
Φρικώδεις μορφές
έσυραν τον τόπο μου
σε μια γαλέρα με το όνομα “Αισχύνη”·
τα δάκρυα έχουν στερέψει
όνειδος κατακλύζει την ύπαρξη....
Θάσος, 30/07/2021
Συχνά τύχαινε να με ρωτούν από πού κατάγομαι, και συνήθως απαντούσα πως είμαι παιδί του Μεγάλου Ελληνισμού.
Εύλογη η ερώτηση, τί σήμαινε άραγε αυτή η απάντηση;
Η Μάνα μου είχε γεννηθεί στην μικρασιατική Τουρκία, στην πόλη που δροσίζεται από τη θάλασσα του Μαρμαρά· στην Πάνορμο, όπως την λέγανε οι Ρωμιοί, Panderma την αποκαλούσαν οι Οθωμανοί και στη σύγχρονη Τουρκία λέγεται Bandırma. Η γιαγιά μου, από την πλευρά της Μάνας μου είχε γεννηθεί στη Βουλγαρία των οθωμανικών καιρών και ξενιτεύτηκε στην Πάνορμο για να παντρευτεί τον παππού μου! Η γιαγιά μου η Αγγελίνα, στα γεράματά της, συχνά χανόταν σε αναμνήσεις του παρελθόντος της και μονολογούσε στα βουλγάρικα. Ανέφερε συχνά το ίδιο αντρικό όνομα, που δεν ήταν του παππού!
Η γιαγιά μου είχε αφήσει στενούς συγγενείς στη Βουλγαρία. Ο ένας τους ήταν διπλωμάτης του Βασιλείου της Βουλγαρίας και ο άλλος αξιωματικός του βουλγάρικου στρατού. Μέχρι την επικράτηση του κομμουνισμού στέλνονταν κάποια γράμματα και η γιαγιά μάθαινε τα νέα από τα αδέρφια της. Μετά το 1946, τα γράμματα σταμάτησαν να έρχονται, τα νέα από τα αδέλφια της γιαγιάς πάγωσαν και μόνον υποθέσεις μπορούσε να κάνει, βάζοντας η δύσμοιρη πιο συχνά το κακό στο νου της.
Ο Πατέρας μου είχε γεννηθεί στο Ζαγαζίκ, μια πόλη της Αιγύπτου στο δέλτα του Νείλου. Εκεί μεγάλωσε, πήγε σχολείο στο Κάιρο και πρώτη φορά ήρθε στην Ελλάδα το 1925 για να πάει εθελοντικά στο στρατό.
Ο παππούς και η γιαγιά μου, από την πλευρά του πατέρα, είχαν γεννηθεί ο πρώτος στο χωριό του Βερμίου Όσλιανη (τώρα λέγεται Αγία Φωτεινή), ενώ η γιαγιά στο χωριό Ντόλνο Γκραματίκοβο (τώρα Κάτω Γραμματικό). Και οι δυο τους ήταν σλαβόφωνοι, ντόπιοι Μακεδόνες, που κατέβηκαν στη Νάουσα, κέντρο ελληνικής εκπαίδευσης στα οθωμανικά χρόνια. Σπούδασαν τα ελληνικά γράμματα και ο παππούς, σχεδόν αμέσως μετά το γάμο του με τη γιαγιά μετανάστευσε στην Αίγυπτο για καλύτερη τύχη.
Στα οθωμανικά χρόνια, η ελληνική γλώσσα ήταν lingua franca, ακόμα και για Τούρκους ή Εβραίους, που ήθελαν κυρίως να ασχοληθούν με το εμπόριο στα Βαλκάνια και παραπέρα. Η μακεδονική γλώσσα, που μιλούσαν οι ντόπιοι Μακεδόνες, δεν είχε αποκτήσει ακόμα γραπτή έκφραση για το πλήθος των Μακεδόνων και κατά κάποιο τρόπο, ζούσε στη σκιά της βουλγαρικής γλώσσας.
Η ύπαρξή μου έκανε την εμφάνισή της στη Θεσσαλονίκη. Στη γενέθλια πόλη βαφτίστηκα κι αν λογαριάσουμε τα χρόνια της μέχρι τώρα ζωής μου, σ’ αυτή την πόλη ξοδεύτηκαν τα περισσότερα. Έζησα αρκετά χρόνια και στη Νάουσα, όπου εργαζόταν ως υπάλληλος στα γνωστά νηματουργεία της πόλης ο πατέρας μου. Στη Νάουσα έβγαλα το δημοτικό. Μα από το γυμνάσιο ως την δευτέρα λυκείου (είχε εφαρμοστεί η μεταρρύθμιση Παπανούτσου, με τον διαχωρισμό γυμνασίου και λυκείου), φοιτούσα στην Σχολή Κωνσταντινίδου στη Θεσσαλονίκη ως οικότροφος. Λίγο με είχε κουράσει που ήμουν εσώκλειστος, λίγο που ήθελα να παρακολουθήσω κλασικό τμήμα από την δευτέρα λυκείου, γύρισα στη Νάουσα και αποφοίτησα από το ιστορικό Λάππειο Λύκειο της πόλης, από το πρακτικό τμήμα όμως, που είχα ξεκινήσει στη Σχολή Κωνσταντινίδου. Για να πάω στο πρακτικό μου ζητούσαν κατατακτήριες εξετάσεις, που θεώρησα πως ήταν ένας περιττός κόπος.
Σπούδασα Νομικά και έγινα Δικηγόρος επειδή το ήθελα. Η σταδιοδρομία μου ξεκίνησε από τη Νάουσα, μιας και διορίστηκα δικηγόρος στο Πρωτοδικείο Βέροιας. Επί εφτά χρόνια δούλεψα στη Βέροια και στη Νάουσα και ποτέ δεν το μετάνιωσα. Υπήρξα έντονα ενεργός πολίτης. Έγινα μέλος και εξελίχθηκα σε στέλεχος του πολιτικού κόμματος του “ανανεωτικού κομμουνισμού με ευρωπαϊκό πρόσωπο”, αν και ποτέ δεν υιοθέτησα τον διαλεκτικό και τον ιστορικό υλισμό ως προσωπική ιδεολογία μου. Όταν ανακάλυψα, ότι ο σταλινισμός είχε κακοφορμίσει και στο κόμμα του επαγγελλόμενου τον ανανεωτικό κομμουνισμό, το εγκατέλειψα. Συμμετείχα ως μέλος στο Δημοτικό Συμβούλιο της Νάουσας, ενώ υπήρξα μέλος της διοίκησης του Δικηγορικού Συλλόγου Βέροιας.... Τα βασανιστήρια της χούντας, ήταν μια πληγή που μάτωνε και δεν έλεγε να κλείσει μετά την κατάρρευση του έκνομου καθεστώτος. Θεώρησα χρέος μου να στηρίξω την Διεθνή Αμνηστία στην Ελλάδα, ακόμα και ως μέλος της διοίκησης του ελληνικού τμήματος.
Τέλος πάντων, μετά τη συμπλήρωση εφτά χρόνων που δούλεψα ως Δικηγόρος στη Βέροια και στη Νάουσα, εγκαταστάθηκα στη Θεσσαλονίκη και συνέχισα να βιοπορίζομαι με την δικηγορία, ως την συνταξιοδότησή μου.
Η μικρή επαρχία της νότιας Ευρώπης, στην άκρη των Βαλκανίων, η Ελλάδα, εντός των ορίων της οποίας γεννήθηκα και θα ζω, όσο μου αρμόζει, με πνίγει. Η αρμονία του τόπου, το ισόρροπο του κλίματος, το κάλλος που αναδύεται από καταπράσινα βουνά, που καθρεφτίζονται στο γαλάζιο πέλαγος, αμαυρώνεται από τους ανθρώπους, που αυτοαποκαλούνται Έλληνες και Ελληνίδες και τον τρόπο που φέρονται....
Νιώθω πως η δική μου Ελλάδα, δεν έχει σύνορα. Δεν ορίζεται ως μια περιοχή στο νότο της Βαλκανικής χερσονήσου, μήτε ως μια επαρχία της Ευρώπης, βυθισμένη σε σκιές.
Στοχάζομαι την Ελλάδα, της Βακτρίας, που μπόλιασε την τέχνη των Ινδιών. Που σκάλισε σε πέτρα την μορφή του Κυρίου Βούδα. Την Ελλάδα της Παλμύρας και της Αλεξάνδρειας, μα και της όασης του Άμμωνος Ρα, στην Αίγυπτο, που στο μαντείο της είχε πάει για προσκύνημα ο Αλέξανδρος ο Μακεδών. Θα ήθελα να ήμουν ανάμεσα στους Έλληνες, που είχαν πάει στην Ιερουσαλήμ για προσκύνημα και θέλησαν να συναντήσουν τον Ιησού (Ιωάννη 12: 20-21). Στοχάζομαι μιαν Ελλάδα, που νιώθει τον πλούτο των μειονοτήτων εντός της. Μειονοτήτων εθνοτικών, γλωσσικών, πολιτισμικών και θρησκευτικών, δίχως διωγμούς σε βάρος τους, δίχως αποκλεισμούς εναντίον των μειονοτικών ανθρώπων, που επί χρόνια καταδικάζονται να είναι ανύπαρκτοι ή στην καλύτερη περίσταση κρυμμένοι, με τα σημάδια των διωγμών και του φόβου, σκαμμένα στις ψυχές και στην μνήμη τους.... Ανήκω στην Ελλάδα του Κόσμου....
Τώρα, αν με ρωτούσε κάποιος ή κάποια για την καταγωγή μου, δεν θα ψέλλιζα πλέον, ότι είμαι τέκνο του Μεγάλου Ελληνισμού. Αρκετά η οίηση, έστω χαριεντιζόμενη με μια κάποια σεμνότητα. Θα προτιμούσα να επαναλάβουν για την ύπαρξή μου, μετά την αναχώρησή μου από τα επίγεια,, τον στίχο του Κωνσταντίνου Καβάφη, από το Επιτύμβιον Αντιόχου βασιλέως Κομμαγηνής, ελαφρώς παραλλαγμένου: Ὑπῆρξεν τὸ ἄριστον ἐκεῖνο, Ἑλληνικός· ἰδιότητα πού δὲν ἒχ’ ἡ ἀνθρωπότης τιμιωτέραν.
©Γιώργος Δούδος
17/07/2021
ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ
ΝΟΜΙΚΟΣ
Η πολυκομματική δημοκρατία, που λειτουργεί ως συνταγματικό πολίτευμα στην Ελλάδα, έχει ως γνώρισμα μεταξύ των άλλων, την εναλλαγή των πολιτικών κομμάτων στην διαχείριση της εξουσίας του κράτους. Η ίδρυση και λειτουργία πολιτικών κομμάτων προβλέπεται από το Σύνταγμα (άρθρο 29).
Το Σύνταγμα θέτει ορισμένους άξονες, εντός των οποίων λειτουργεί το κράτος και οι οποίοι δεν μπορεί να παραβιάζονται.
Ας δούμε ποιοι είναι αυτοί οι άξονες, που δεσμεύουν τα πολιτικά κόμματα, ανεξάρτητα από τον ιδεολογικό προσανατολισμό των αρχών τους, διότι η άρνηση συμμόρφωσης των συνταγματικών αρχών-αξόνων, έστω και έμμεσα αποτελεί συνταγματική παρεκτροπή.
Το άρθρο 16 του Συντάγματος προβλέπει ότι: “Παράγραφος 4. Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια. Παράγρ. 5. H ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση”.
Το άρθρο 21 του Συντάγματος προβλέπει ότι: “Παράγραφος 1 εδάφιο β΄. Το Κράτος μεριμνά για τη διασφάλιση συνθηκών αξιοπρεπούς διαβίωσης όλων των πολιτών μέσω ενός συστήματος ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, όπως νόμος ορίζει. Παράγραφος 3. Tο Kράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και για την περίθαλψη των απόρων”.
Το άρθρο 22 του Συντάγματος αναγνωρίζει την εργασία ως δικαίωμα και την θέτει υπό την προστασία του κράτους. Υποχρεώνει το κράτος να δημιουργήσει συνθήκες απασχόλησης για όλους τους πολίτες. Προβλέπεται η νομοθετική ρύθμιση των όρων εργασίας, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας μετά από ελεύθερες διαπραγματεύσεις και ο θεσμός της διαιτησίας, αν αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις εργαζομένων και εργοδοτών. Το κράτος έχει υποχρέωση να μεριμνά “για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού”. Τέλος, το κράτος έχει υποχρέωση να μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, σύμφωνα με το νόμο.
Με το άρθρο 23 του Συντάγματος κατοχυρώνεται η συνδικαλιστική ελευθερία και το δικαίωμα της απεργίας “για τη διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων”.
Το άρθρο 25 του Συντάγματος, με την παράγραφο 1 εγγυάται την λειτουργία του κοινωνικού κράτους δικαίου, που διασφαλίζει την άσκηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ως ατόμου και ως μέλους της κοινωνίας. Η παράγραφος 3 του ίδιου απαγορεύει την καταχρηστική άσκηση δικαιώματος. Η προηγούμενη συνταγματική διάταξη αποτελεί δραστικό περιορισμό των αποφάσεων και των ενεργειών των οργάνων του κράτους, σε όλο το εύρος της ύπαρξης και λειτουργίας τους. Επιβάλλει περιορισμό στην κυβέρνηση, ακόμη και αν πρόκειται για “υλοποίηση” προεκλογικών εξαγγελιών του πολιτικού κόμματος, που διαθέτει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και επομένως έχει την ευχέρεια παραγωγής νόμων του κράτους, εφόσον αυτές οι ενέργειες και νομοθετικές πρωτοβουλίες ενέχουν τον χαρακτήρα της κατάχρησης δικαιώματος!
Η κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, ως αρχηγού του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, που επικράτησε στις τελευταίες εθνικές εκλογές και διαθέτει εξαιρετικά ικανοποιητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, έτσι ώστε, ακόμα και προκλητικά να αγνοεί την αντιπολίτευση γενικά, ιδίως όμως την αξιωματική αντιπολίτευση στην Βουλή, που αποτελεί κοινοβουλευτικό θεσμό (άρθρο 20 Κανονισμού της Βουλής των Ελλήνων), στα δύο χρόνια διακυβέρνησης της χώρας έχει εμφανίσει ορισμένα χαρακτηριστικά, που αξίζει να ιδωθούν από την σκοπιά της συνταγματικής κριτικής.
Η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη, επιχειρεί με σπουδή και ιδιαίτερη ιδεολογική προσήλωση να εφαρμόσει μια νεοφιλελεύθερη πολιτική σε καίρια ζητήματα του εθνικού βίου. Πολλές κυβερνητικές πρωτοβουλίες, θυμίζουν το καθεστώς Πινοσέτ στην Χιλή, μετά την ανατροπή της δημοκρατίας και του Σαλβατόρ Αλιέντε ή αργότερα, με τις επιλογές Θάτσερ στο Ηνωμένο Βασίλειο!
Οι προσανατολισμοί Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του, καθιστούν πολλά νομοθετήματα αυτής της περιόδου έντονα αμφίβολης συνταγματικότητας!
Η Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων Νίκη Κεραμέως, που περάτωσε τις νομικές σπουδές της εξ ολοκλήρου εκτός Ελλάδος, με ρυθμίσεις του νόμου 4763/2020, ουσιαστικά επιχείρησε να παραβιάσει το άρθρο 16 παράγρ. 5 του Συντάγματος, που προβλέπει χωρίς παρεκκλίσεις, ότι η “ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου”. Διότι με τον προηγούμενο νόμο εξισώνονται τα πτυχία των διαφόρων Κολεγίων που λειτουργούν στην χώρα, ως επιχειρήσεις παροχής εκπαιδευτικών υπηρεσιών, με αυτά των δημοσίων ελληνικών Πανεπιστημίων, ως προς τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων κολεγίων, για τα επαγγέλματα που απαιτούν άδεια άσκησής τους. Ο προηγούμενος νόμος της κυρίας Κεραμέως επικαλείται μια Οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά η Οδηγία δεν αποτελεί Κανονισμό, που η εφαρμογή του είναι υποχρεωτική σε όλα τα κράτη μέλη.
Παρά την πρόβλεψη του Συντάγματος, ότι το κράτος οφείλει να διασφαλίζει την αξιοπρεπή διαβίωση των πολιτών με ένα εγγυημένο εισόδημα, η σημερινή κυβέρνηση, με ποικίλους τρόπους σπαταλά χρήματα υπέρ των οικονομικά ισχυρών, συρρικνώνοντας ακόμα περισσότερο την λεγόμενη μεσαία τάξη, ενώ η εργατική τάξη πλήττεται από την ανεργία και από την ανεξέλεγκτη συμπεριφορά των περισσότερων εργοδοτών απέναντι στους εργαζόμενους.
Tο Kράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και για την περίθαλψη των απόρων, προβλέπει το Σύνταγμα, αλλά στη διάρκεια της πανδημίας του covid-19, που συνεχίζεται, το Εθνικό Σύστημα Υγείας παραμένει παραμελημένο, γιατροί που κάθε μέρα θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους, επειδή ασκούν κριτική στις κυβερνητικές παραλείψεις στον τομέα της υγείας, διώκονται πειθαρχικά ή δεν ανανεώνονται οι συμβάσεις τους. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε προαναγγείλει ότι επιθυμεί, για λόγους οικονομίας, την συνεργασία του ΕΣΥ με επιχειρηματικούς φορείς στον κλάδο της υγείας. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην “Καθημερινή”, και ενώ ο πληθυσμός της χώρας δοκιμάζεται υγειονομικά, χάριν της νεοφιλελεύθερης εμμονής του, εξήγγειλε την κατάργηση οργανωμένων νοσοκομείων στην περιφέρεια της χώρας! Σε περιόδους έξαρσης της πανδημίας, αντί να επιταχθούν κλίνες ΜΕΘ σε ιδιωτικές κλινικές, ουσιαστικά “νοικιάσθηκαν” έναντι κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητης αποζημίωσης.
Το Σύνταγμα αναγνωρίζει το δικαίωμα της εργασίας και το θέτει υπό την προστασία του κράτους. Επίσης δεσμεύεται συνταγματικά το κράτος για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων. Ο πρόσφατος νόμος Χατζηδάκη, ενός πολιτικού, που προέκυψε από τον κομματικό σωλήνα των διαφόρων οργανώσεων της Νέας Δημοκρατίας και κατά το βιογραφικό του, δεν έχει ιδρώσει ως εργαζόμενος, δεν έχει ανησυχήσει μήπως χάσει τη δουλειά του, κατά την κριτική περισσότερο αρμοδίων εμού, σηματοδοτεί κατάργηση του οκταώρου και ένα σωρό άλλων δικαιωμάτων υπέρ της αξιοπρέπειας των εργαζομένων. Απεναντίας ο νόμος Χατζηδάκη είναι μια “ευγενική” παροχή της κυβέρνησης προς τους ισχυρούς επιχειρηματίες. Ο ισχυρισμός, ότι οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, που προβάλλονται σαν κάτι θετικό υπέρ των εργαζομένων, προσβάλλει τον κοινή λογική των πάντων, εκτός αν ηθελημένα εθελοτυφλούν, διότι σε μια ατομική διαπραγμάτευση μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου όλοι και όλες ξέρουμε πολύ καλά ποιος είναι ο ισχυρός και ποιος ο ανίσχυρος και ευάλωτος! Επομένως, με το νόμο Χατζηδάκη παρακάμπτεται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη η αξίωση του Συντάγματος, ότι το κράτος έχει υποχρέωση να μεριμνά “για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού”, από τη στιγμή, που ιδίως ο αστικός πληθυσμός εργαζομένων είναι έρμαιο, συχνά ανήθικων και ανερμάτιστων εργοδοτών, που το μόνο που τους ενδιαφέρει, είναι η συσσώρευση όλο και περισσότερων κερδών.
Η επικουρική ασφάλιση των εργαζομένων είναι αναμφίβολα θεσμός της κοινωνικής ασφάλισης που προβλέπει το Σύνταγμα. Η βούληση της κυβέρνησης να εκχωρηθούν στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες κεφάλαια που ανήκουν στο ΕΤΕΑΠ, είναι μια άλλη σκανδαλώδης παροχή προς το έναν κλάδο της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας, που δεν έχει αποδειχθεί όσο θα έπρεπε φερέγγυος. Προφανώς, η αντίδραση και της εκλογικής πελατείας της Νέας Δημοκρατίας ανάγκασε την κυβέρνηση να μην προχωρήσει στη νομοθετική χορηγία προς τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, μεταθέτοντας τον χρόνο για τον προσεχή Σεπτέμβριο. Αν τελικά γίνει η παραπάνω εκχώρηση από το δημόσιο προς το ιδιωτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, έχω τη γνώμη πως το κράτος απογυμνώνεται από την ευθύνη μέριμνας για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων!
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη με ποικίλους τρόπους και με νομοθετικές πρωτοβουλίες, με πρόφαση τα μέτρα για την μη εξάπλωση του φονικού ιού, χωρίς κοινοβουλευτική συζήτηση στη Βουλή έχει αποδυναμώσει σε εξευτελιστικό επίπεδο “την λειτουργία του κοινωνικού κράτους δικαίου, που διασφαλίζει την άσκηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ως ατόμου και ως μέλους της κοινωνίας”, που επιτάσσει το Σύνταγμα. Ενώ μέχρι και σήμερα, επανειλημμένα, η κυβέρνηση παραβιάζει το άρθρο 25 παράγρ. 3 του Συντάγματος, που “απαγορεύει την καταχρηστική άσκηση δικαιώματος”, για να εξυπηρετήσει τους “νόμιμους ιδιοκτήτες της χώρας”, όπως με πολύ humour αποκαλούνται οι οικονομικά ισχυροί, ιθαγενείς και πολυεθνικοί, παράγοντες.
Η πανδημία του covid-19 ως διεθνές υγειονομικό φαινόμενο έχει πλήξει κάθε γωνιά του πλανήτη, αναδεικνύοντας πως η πρόληψη και η αντιμετώπιση έχει ταξικό πρόσημο. Φυσικό ήταν τα κέρδη επιχειρήσεων να μειωθούν, ενώ άλλες επιχειρήσεις λιγότερο ανθεκτικές σε έκτακτα γεγονότα, αναγκάσθηκαν να κλείσουν! Στο κοινό Αστικό Δίκαιο, υπάρχει η έννοια της ανωτέρας βίας, που το περιεχόμενό της, προσδιορίζεται κατά περίπτωση από το δικαστήριο. Η ανωτέρα βία, περιλαμβάνει τις ακραίες περιπτώσεις περιστατικών, που είναι αδύνατο να αποτραπούν με ανθρώπινες δυνάμεις. Τα αποτελέσματα που επέφερε η πανδημία παγκοσμίως, έχω τη γνώμη, ότι μάλλον εύκολα θα θεωρούνταν ως εμφάνιση ανωτέρας βίας από οποιοδήποτε δικαστήριο. Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει προβεί με δική της πρωτοβουλία σε δύο πράξεις, που μάλλον συνιστούν παροχές προς τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Ενίσχυσε οικονομικά την ελληνική αεροπορική εταιρία Aegean με αρκετά εκατομμύρια ευρώ (120.000.000,00 €), την γερμανική Fraport, που διαχειρίζεται περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας (177.900.000,00 €) , την εταιρεία “Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών Α.Ε.” (130.000.000,00 €), αλλά και τις εταιρίες εκμετάλλευσης του εθνικού οδικού δικτύου, για την απώλεια κερδών που υπέστησαν λόγω μείωσης των κερδών τους, την περίοδο απαγόρευσης μετακινήσεων!
Το σκανδαλώδες είναι, ότι σε περίοδο χιονοπτώσεων, μολονότι οι εταιρίες εκμετάλλευσης του οδικού δικτύου έχουν υποχρέωση να κρατούν ανοικτό το δίκτυο, το κράτος έσπευσε να ανακοινώσει απαγόρευση χρήσης του οδικού δικτύου λόγω καιρικών συνθηκών, για να απαλλαγούν οι εταιρίες των μεγαλοεργολάβων δημοσίων έργων από τις συμβατικές υποχρεώσεις τους και την πιθανή καταβολή εκ μέρους τους ποινικών ρητρών!
Το πολίτευμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που προβλέπεται από το ελληνικό Σύνταγμα, δεν καθιερώνει καμιά κρατική ιδεολογία, όπως συνέβαινε με το Σύνταγμα του 1952, που είχε υιοθετήσει ως κρατική ιδεολογία τον “ελληνοχριστιανικό πολιτισμό”. Από την άλλη όμως μεριά, όπως αναφέρθηκε στην αρχή, θέτει φραγμούς σε συνταγματικές εκτροπές, τις οποίες διαπιστώνουμε ότι στα δύο χρόνια διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, με ποικίλους τρόπους επιχειρείται να υλοποιηθούν αυτές οι εκτροπές. Η κυβέρνηση έχει εκμεταλλευθεί για το κομματικό όφελος της Νέας Δημοκρατίας τις συνθήκες της πανδημίας, με την κολοβωμένη λειτουργία της Βουλής για να “περνά” νομοσχέδια δίχως αντιρρήσεις, ακόμα και από κυβερνητικούς βουλευτές!
Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Ελλάδος:
1) Η ανώτατη πανεπιστημιακή και τεχνολογική εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που είναι νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου.
Η έμμεση αμφισβήτηση του κύρους των ελληνικών δημόσιων πανεπιστημίων, με την αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων σε αποφοίτους των επιχειρήσεων που λειτουργούν τα περιβόητα κολέγια στην Ελλάδα, αποτελεί εκτροπή από το Σύνταγμα χάριν των ιδιωτικών επιχειρήσεων και στον τομέα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, εκ μέρους της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
2) Με τις ρυθμίσεις του νόμου Χατζηδάκη για θέματα εργασίας, αποδυναμώνεται σχεδόν απόλυτα το κοινωνικό κράτος δικαίου. Η θέση των εργαζομένων γίνεται ακόμη πιο δυσμενής, ενώ χωρίς αμφιβολία ωφελούνται οι εργοδότες των μεγάλων επιχειρήσεων. Έτσι όμως υπάρχει σαφής εκτροπή από όσα προβλέπουν και επιτάσσουν τα άρθρα 22 και 23 του Συντάγματος.
3) Το Εθνικό Σύστημα Υγείας με τις ποικίλες δομές του, πρέπει να αποτελούν την υλοποίηση της υποχρέωσης του κράτους να μεριμνά για την υγεία των πολιτών και για την περίθαλψη των απόρων! Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, σκόπιμα και εξαιτίας της νεοφιλελεύθερης εμμονής της εγκατέλειψε το ΕΣΥ στο έλεος της αδιαφορίας της. Μάλιστα αήθης και ανερμάτιστος κυβερνητικός βουλευτής τόλμησε να κραυγάσει την μέγιστη ύβρη: Ότι για την “κατάντια” των δημόσιων νοσοκομείων η ευθύνη βαραίνει το νοσηλευτικό προσωπικό! Ενώ συγχρόνως σε “επετειακή” συνέντευξη του Πρωθυπουργού, προανήγγειλε την κατάργηση επαρχιακών νοσοκομείων, ενώ η πανδημία, ως λερναία ύδρα συνεχίζει να απειλεί....
4) Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, δυστυχώς, αποδεικνύεται κάθε τόσο, ότι υπάρχει κατά κύριο λόγο για την εξυπηρέτηση των οικονομικά ισχυρών και προνομιούχων. Η διαφθορά μεταξύ των πολιτικών είναι παροιμιώδης και είναι πρωτοφανής η περίπτωση του διωγμού κατά της Αντεισαγγελέως Εφετών Ελένης Τουλουπάκη, που ως επικεφαλής της Εισαγγελίας κατά της Διαφθοράς έπραξε το καθήκον της ερευνώντας την περίπτωση της διαπλοκής Ελλήνων πολιτικών με την εταιρεία NOVARTIS!
5) Υπάρχει πρωτοφανής “φίμωση” ιδίως των τηλεοπτικών καναλιών, με εξαγορά, προκειμένου να αποκρύπτουν από την επικαιρότητα τις “σκιές” της κυβερνητικής πολιτικής και να τρέφουν με απαράδεκτη παραπληροφόρηση τους πολίτες, ιδίως εκείνους που δεν έχουν ευχέρεια να προσφεύγουν σε άλλες πηγές ενημέρωσης και πληροφόρησης.
6) Η πρωτοφανής αστυνομική βία και η επιλεκτική “ανεπάρκεια” της Ελληνικής Αστυνομίας στην εξιχνίαση εγκλημάτων που θα έπρεπε οι δράστες τους να είναι γνωστοί προ πολλού, όπως στην περίπτωση της δολοφονίας του Δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ, αποτελεί άλλο ένα μελανό στοιχείο της κυβέρνησης Μητσοτάκη και του εξωκοινοβουλευτικού υπουργού της Μ. Χρυσοχοΐδη.
©ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ
14/07/2021
Μνήμη ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, 12 Ἰουλίου.
Εἶχα τήν εὐκαιρία νά ἐπισκεφθῶ τό Ἃγιον Ὂρος γιά πρώτη φορά τήν περίοδο τοῦ Πάσχα τοῦ 1966. Ἢμουν μαθητής τῆς δευτέρας Λυκείου. Τό ἐγχείρημα δέν ἦταν εὒκολο ἐκείνη τήν ἐποχή. Ξεκινήσαμε τρεῖς φίλοι γιά νά ἀνακαλύψουμε ἓναν ἂγνωστο σέ μᾶς κόσμο.
Οἱ σχέσεις μου μέ τό Ὂρος συνεχίστηκαν καί οἱ ἐπισκέψεις μου, πού ἀργότερα συνειδητοποίησα πώς ἦταν κατ’ οὐσίαν προσκυνήματα καί ὂχι ἁπλές περιηγήσεις, πύκνωναν τό κατά δύναμη. Κάποια στιγμή ἂκουσα γιά ἓνα μοναχό πού ζοῦσε στά Κατουνάκια καά ἀπό τήν πολλή ἀγάπη του προσευχόταν ἀκόμα καί γιά τόν Διάβολο, νά βρεῖ ἒλεος…. Τό ὂνομά του Παΐσιος….
Τή δεκαετία τοῦ ’70 συνδέθηκα κατά κάποιο τρόπο μέ τήν Μονή Σταυρονικήτα καί τόν εὐλογημένο γέροντά της πατέρα Βασίλειο. Σέ ἀκολουθίες τῆς Μονῆς εἶχα τήν εὐκαιρία νά γνωρίσω κατά πρόσωπο τόν χαριτωμένο γέροντα, τόν πατέρα Παΐσιο. Τόλμησα κάποια φορά νά τόν ἐπισκεφθῶ στό Κελλάκι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ὃπου ἐγκαταβίωνε. Δέν θυμᾶμαι πολλά ἀπό τήν πρώτη συνάντηση. Ἀλλά, τώρα πού ἀναπολῶ τά παρελθόντα, θυμᾶμαι πώς ἡ ἀγάπη τοῦ Γέροντα μέ σκέπασε μέ πολλή τρυφερότητα.
Ἐκείνη τήν ἐποχή, ὁ Γέροντας ὃταν ἐρχόταν στή Θεσσαλονίκη, ἂν δέν μέ ἀπατᾶ ἡ μνήμη μου ἒμενε στό σπίτι ἑνός γιατροῦ στήν περιοχή τῆς Ἁγίας Σοφίας. Σέ μιά ἐπίσκεψή του ἢθελε νά μέ συναντήσει. Πρέπει νά ἦταν μᾶλλον τό 1972 ἢ τό 1973, τελείωνα τό Πανεπιστήμιο. Γιά νά γίνει ἡ συνάντησή μας ἒκανε ἀγάπη καί ἦρθε στό σπίτι ἑνός καλοῦ φίλου μου, στήν ὁδό Σπάρτης. Ἦρθε ἐκεῖνος κοντά μου…. Ἀργότερα ἢμουν στρατιώτης καί ὑπηρετοῦσα στό Χαϊδάρι τῆς Ἀττικῆς. Δέν θυμᾶμαι μέ ποιό τρόπο ὁ Γέροντας πληροφορήθηκε τήν ἐκεῖ διαμονή μου. Μοῦ διαμήνυσε λοιπόν πώς θά βρισκόταν στήν Ἀττική, σ’ ἓνα μοναστήρι στό Κορωπί καί νά πήγαινα νά τόν συναντήσω….
Ὃταν ἒμενε πλέον στήν Παναγούδα, στό κουτλουμουσιανό Κελλί, ὃποτε πήγαινα στό Ὂρος ἒπρεπε ὁπωσδήποτε νά τόν ἐπισκεφθῶ. Ὑπῆρξαν φορές πού ἐνῶ περίμενα ἀρκετήν ὣρα στήν ἐξώθυρα τοῦ Κελλιοῦ ὁ Γέροντας δέν ἂνοιξε. Παρόλα αὐτά δεν ἒφευγα μέ παράπονο, ἀλλά μᾶλλον μέ χαρά. Ὁ τόπος ἦταν μιά μυστική εὐλογία….
Ἓνας καλός φίλος εἶχε περάσει μιά δύσκολη δοκιμασία ὑγείας. Ἡ ἀπελπισία του μεγάλη, ὃπως μοῦ εἶχε ἐκμυστηρευτεῖ τοῦ εἶχε περάσει ἡ ἰδέα τῆς αὐτοκτονίας. Δέν ἂντεχε νά νιώθει πόσο βάρος ἦταν στή σύζυγό του, μιᾶς καί ὁ ἲδιος ἦταν πέρα ὡς πέρα ἀνήμπορος γιά κάθε ἐργασία. Ἐκείνη τήν περίοδο τῆς μεγάλης δοκιμασίας του ἂρχισε νά βλέπει διάφορα ὁράματα. Οἱ μορφές πού ἒβλεπε τόν καθοδηγοῦσαν γιά τή θεραπεία ἀνθρώπων καί εἶναι ἀλήθεια πώς οὐδέποτε ἐκμεταλλεύτηκε τήν ἰδιόμορφη κατάσταση πού ζοῦσε γιά πλουτισμό. Τά ἐρωτηματικά γιά τά φαινόμενα τόν βασάνιζαν καί ἒμεναν ἀναπάντητα. Μοῦ ζήτησε λοιπόν νά πᾶμε μαζί στόν Γέροντα Παΐσιο μέ τήν ἐλπίδα πώς θά ἒπαιρνε μιά ἀπάντηση. Πήγαμε στήν Παναγούδα καί μᾶς καλοδέχτηκε ὁ Παπποῦς στό ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι του. Μετά τίς ἐκ μέρους μου πρῶτες συστάσεις ὡς πρός τόν φίλο μου καί ὡς πρός τό πρόβλημα πού τόν βασάνιζε ἐν συντομίᾳ, ὁ Γέροντας «ἀγρίεψε». Μέ αὐστηρότητα καί χωρίς νά ἀφήσει τόν φίλο μου νά μακρηγορήσει, τοῦ εἶπε νά παύσει νά ἀσχολεῖται μέ τά ὁράματά του καί νά σταματήσει νά ἐμπιστεύεται τίς «μορφές» πού ἒβλεπε. Ὁμολογῶ ὃτι ὁ τρόπος τοῦ Γέροντα μέ δυσαρέστησε. Σκέφτηκα, πώς καί οἱ ἂνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ὃπως ἦταν ὁ πατέρας Παΐσιος, μπορεῖ νά κάνουν λάθη…. Μερικοί μῆνες ἒπρεπε νά περάσουν γιά νά δῶ καί νά καταλάβω πόσο δίκαιο εἶχε ὁ Παππούλης. Ὁ φίλος μου, ἒγινε ὁλοφάνερο, ὃτι ἐξαιτίας τῶν ὁραμάτων καί ὃλων τῶν συμπαρομαρτούντων εἶχε καταληφθεῖ ἀπό οἲηση καί ἦταν δέσμιος ἀρρωστημένων φαντασιώσεων. Ὁ Γέροντας εἶχε δεῖ κατάβαθα αὐτή τήν κατάσταση καί ἒπραξε ὃπως ὂφειλε νά ἐνεργήσει ὁ πνευματικός θεραπευτής….
Εἶχα ἀκούσει ὃτι ὁ Γέροντας φιλοξενοῦσε στό Κελλάκι του κατά καιρούς ἀνθρώπους πού περνοῦσαν δύσκολες καταστάσεις, χωρίς νά ἒχω προσωπική γνώση. Μιά φορά τόν ἐπισκέφθηκα σχετικά ἀργά ἓνα καλοκαιρινό ἀπόγευμα. Ἢμασταν μόνοι καί καθώς ἡ ὣρα περνοῦσε καί ὁ ἣλιος σέ λίγο θά ἒγερνε στή δύση του μέ κατευόδωσε γιά νά μήν κλειστῶ ἒξω ἀπό τή Μονή Κουτλουμουσίου ὃπου θά διανυκτέρευα. Εἶχα διανύσει τό μεγαλύτερο μέρος τῆς ἀπόστασης καί πλησίαζα στό μοναστήρι. Ἀπό τή μεριά τῆς Παναγούδας ἂκουσα μιία φρικώδη κραυγή, πού ἀκόμα καί τώρα, μετά ἀπό τόσα χρόνια, ἀνατριχιάζω ὃποτε θυμᾶμαι το περιστατικό. Ἢμουν βέβαιος πώς ἐρχόταν ἀπό τό Κελλί τοῦ Γέροντα καί μᾶλλον θά προερχόταν ἀπό κάποιον πού βασανιζόταν καί ὁ Γέροντας τόν κάλυπτε μέ τήν ἀγάπη καί τίς προσευχές του….
Ὁ πατέρας Γρηγόριος συνδεόταν ἀπό παλιά μέ τόν Γέροντα. Ἐγκαταβίωνε ἓνα διάστημα στή Μονή Σταυρονικήτα καί ἀργότερα μέ τή μικρή του συνοδεία πῆγαν σ’ ἓνα κουτλουμουσιανό Κελλί πολύ κοντά στήν Παναγούδα. Τό Κελλί χρειαζόταν φροντίδα γιά νά γίνει κατοικήσιμο. Σέ μιά ἐπίσκεψή μου δέν βρῆκα τόν Γέροντα στό Κελλάκι, ἀλλά κάποιος μοῦ εἶπε ποῦ θά τόν βρῶ. Ἒτσι βρέθηκα στό Κελλί τοῦ Γέροντα Γρηγορίου, ὃπου ἐργάζονταν οἱ πατέρες γιά νά ὀμορφύνουν τόν τόπο. Ἐκεῖ λοιπόν ἀντίκρυσα τόν Παππούλη πού ὡς ἒμπειρος ἀπό παλιά μαραγκός ἀσχολούνταν μέ τά κουφώματα τῶν παραθύρων τοῦ Κελλιοῦ.
Τελευταία φορά, πρίν ἀπό τήν κοίμησή του, ὁ Γέροντας μοῦ ἒκανε μιά μεγάλη τιμή. Ἢμασταν μόνοι στήν Παναγούδα. Μέ ἒβαλε στο Κελλάκι του καί καθήσαμε στό ἐκκλησάκι. Μάλιστα μ’ ἒβαλε νά καθήσω σ’ ἓνα στασίδι πού ἦταν στή θέση τοῦ δεσποτικοῦ. Τότε μοῦ ἒδωσε ὁ Γέροντας ἓνα μικρό κομποσχοινάκι πού τό ἒπλεξε μέ τά εὐλογημένα χέρια του καί κάποιο ξύλινο εἰκονάκι ἀπ’ αὐτά πού ἒφτιαχνε ὡς ἐργόχειρο καί τά μοίραζε εὐλογία στούς προσκυνητές πού τόν ἐπισκέπτονταν.
Τό
κομποσχοινάκι τό εἶχα δώσει στή σύντροφό
μου ἡ ὁποία ἐν συνεχείᾳ τό ἒδωσε στήν
ἀδελφή μου, Ἀργυρώ, πού εἶχε δοκιμασθεῖ
σοβαρά μ’ ἓνα πρόβλημα τῆς ὑγείας
της. Ἒκτοτε τό κομποσχοινάκι εἶναι στά
χέρια τῆς ἀδελφῆς μου, ἡ ὁποία μοῦ
ἒχει πεῖ ὃτι τό κρατᾶ ὃποτε προσεύχεται.
Μάλιστα μᾶς διηγήθηκε τήν ἀκόλουθη
ἐμπειρία. Πρίν δύο χρόνια περίπου
μεσημέρι, ἦταν ἀπομονωμένη σ’ ἓνα
δωμάτιο τοῦ σπιτιοῦ της,
ὃπου
συνηθίζει νά προσεύχεται. Κρατοῦσε τό
κομποσχοινάκι πού εἶχε πλέξει ὁ Παπποῦς.
Κάποια στιγμή ἒπεσε σέ μιά κατάσταση
μεταξύ ὓπνου καί ξύπνιου. Ἂκουσε σύρσιμο
ποδιῶν πού φοροῦσαν παντόφλες καί
ἀντίκρυσε ὁλοζώντανα ἓναν γέροντα μέ
γκρί ἀντερί ἀσκεπή καί μέ γένεια ὂχι
πολύ μακρυά. Τά μάτια του ἦταν ὑπερβολικά
φωτεινά. Τῆς ἀπηύθυνε δυό λέξεις μόνο:
«Δέν πᾶμε καλά…», καί χάθηκε. Ἀμέσως
«ξύπνησε» καί ἐκ τῶν ὑστέρων
συνειδητοποίησε ὃτι ὁ ἐπισκέπτης της
ἦταν ὁ Γέροντας Παΐσιος….
Προσωπικά ἓνα ἒχω νά πῶ ὡς μαρτυρία γιά τόν Γέροντα Παΐσιο, ὃτι ἦταν πράγματι ἓνας ἃγιος ἂνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Ὑπῆρξε καί συνεχίζει τώρα πού βρίσκεται πλησίον τοῦ Ἀγαπημένου του, ἂνθρωπος ἀγάπης, ἁπλότητας καί πνευματικῆς ἀχοντιᾶς. Οἱ ἂνθρωποι τοῦ Θεοῦ εἶναι πλημμυρισμένοι ἀπό τά Ἃγιο Πνεῦμα, ζοῦν ἐν χάριτι καί ἑπομένως μπορεῖ ὁ Θεός μέσῳ αὐτῶν νά φανερώνει τό ἒλεος καί τήν χάρη του στούς ἀνθρώπους μέ ποικίλους τρόπους.
Εἐχαριστῶ γιά τήν εὐκαιρία πού μοῦ δώσατε νά μιλήσω γιά τόν ἀγαπημένο Παππούλη μου. Ἡ πρόσκλησή σας ὑπῆρξε μιά εὐλογία καί μιά ἀπόδειξη ὃτι ὁ Γέροντας δίχως τούς περιορισμούς τῆς σάρκας φανερώνει ἀκόμα περισσότερο τήν ἀγάπη μέ τήν ὁποία τόν εἶχε χαριτώσει ὁ Κύριός μας πού εἶναι Ἀγάπη….
Θέρος του 2013
Γεώργιος Δ.
