Powered By Blogger

Friday, December 23, 2011

ΕΠΙ ΤΗι ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΑι



Σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου, ὁ δρακί ἒχων πᾶσαν κτῖσιν
Ράκει καθάπερ βροτός σπαργανοῦται, ὁ τ οὐσίᾳ ἀναφής.
Θεός ἐν φάτνῃ ἀνακλίνεται, ὁ στερεώσας τούς οὐρανούς πάλαι κατ’ ἀρχάς.
Ἐκ μαζῶν γάλα τρέφεται, ὁ ἐν τῇ ἐρήμῳ Μάννα ὀμβρίσας τῷ Λαῷ.
Μάγους προσκαλεῖται, ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας.
Δῶρα τούτων αἳρει ὁ Υἱός τῆς Παρθένου.
Προσκυνοῦμεν Σου τήν Γένναν Χριστέ.
Δεῖξον ἡμῖν καί τά θεῖα Σου Θεοφάνεια.


Από τις Μεγάλες  Ώρες των Χριστουγέννων
Η εικόνα της Γεννήσεως είναι αιθιοπικής τέχνης

 Τα Χριστούγεννα ιδίως στον κόσμο της Δύσης έχουν απογυμνωθεί από το ρεαλιστικό περιεχόμενο του ιστορικού γεγονότος που αφορούν. Έχουν καταντήσει μια γιορτή αφιερωμένη στην καταναλωτική φρενίτιδα, στην υποκριτική φιλανθρωπία των πλουσίων απέναντι σ' εκείνους που προσπαθούν να επιβιώσουν σχοινοβατώντας μεταξύ αθλιότητας και πείνας, στην ρομαντική αναπόληση γλυκερών εικόνων από το απώτερο παρελθόν μιας αμφίβολης αθωότητας....
Ο Ιησούς Χριστός υπήρξε μια προσωπικότητα που με την παρέμαβασή του στην ιστορία σφράγισε πολυεπίπεδα την πορεία της ανθρωπότητας. Για τους Χριστιανούς, που θεμελίωσαν την πίστη τους επάνω στο πρόσωπό Του υπήρξε θεία ενσάρκωση. Σημάδεψε ως γιος του Θεού που έλαβε μορφή κοινού θνητού τον χρόνο σε προ και μετά την παρουσία Του. Για τους Μουσουλμάνους υπήρξε το πνεύμα του Αλλάχ (Ρουχουλλάχ) και σφραγίδα της συμπαντικής αγιότητας. Έχει διχάσει τους Εβραίους, σ' εκείνους που τον αρνούνται με τυφλό πείσμα και σ' εκείνους, λιγότερους από τους πρώτους, που πιστεύουν ότι του οφείλεται μια σημαντική θέση στην ιουδαϊκή παράδοση. Για πολλούς, που δεν συνδέονται άμεσα με κάποια από τις παραπάνω παραδόσεις και πίστεις είναι ένας Οικουμενικός Δάσκαλος, που τίμησε, σχεδόν όσο κανένας πρωτύτερα την ανθρώπινη ύπαρξη. Που κοίταξε με άκρα τρυφερότητα τη γυναίκα. Που τίμησε τους φτωχούς και κατακεραύνωσε τους κατέχοντες πλούτο και δύναμη. Που έδωσε βαρύτητα στην ουσία των πραγμάτων και αμφισβήτησε έμπρακτα ανούσιους τύπους. Βίωσε την άρρηκτη ενότητα της Ύπαρξής Του με την Πηγή της Ζωής, τον Πατέρα όλων μας, τον κεκρυμμένο Θεό που τον φανέρωσε εμπρός μας ως τον εντός μας θησαυρό!

Thursday, December 22, 2011

ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ. ΠΛΗΡΩΜΕΝΟΙ ΧΑΦΙΕΔΕΣ ‘ΚΑΝΟΥΝ ΠΑΙΧΝΙΔΙ’ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ….


          


Μερικές φορές θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Γεννήθηκα με το που τελείωνε ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα και είχα την ευκαιρία να συγκρατήσω στη μνήμη χαρακτηριστικά των διαφόρων περιόδων, που έχουν αφήσει βαθειά ίχνη στην κοινωνία του τόπου μας, ενόσω πορευόταν από ένα στάδιο στο άλλο…. Θυμάμαι τη φτώχεια, που σχεδόν ως τα μέσα της δεκαετίας του ΄60 στιγμάτιζε τις ψυχές του πλήθους των Ελλήνων. Μετά ήρθε η μαζική μετανάστευση σε Γερμανία και Αυστραλία κυρίως και άρχισαν να φτάνουν τα εμβάσματα, σαν δυναμωτικές ενέσεις σε ασθενικό κορμί. Και όλα αυτά τα χρόνια, οι Έλληνες μοιρασμένοι στα δυο. Οι εθνικόφρονες και τα μιάσματα. Οι δεύτεροι ήταν οι Κομμουνιστές και οι Αριστεροί γενικά, αλλά και όλοι εκείνοι που στη διάρκεια της Κατοχής της χώρας από Γερμανούς, Βουλγάρους και Ιταλούς έκριναν πως το πατριωτικό χρέος τους επέβαλλε να βγουν στο βουνό και να πολεμήσουν για να φύγει ο κατακτητής. Μέσα στην τρέλα του αντικομμουνιστικού μένους που κυριαρχούσε στον τόπο, τις τάξεις των εθνικοφρόνων πολιτών στοίχισαν, μάλλον δίχως αντίδραση, κι ένα σωρό καθάρματα που αναδείχθηκαν τα χρόνια της ξενικής κατοχής ενεργοί ή παθητικοί συνεργάτες των κατακτητών. Στην Ανατολική Μακεδονία και στη Δυτική Θράκη, που είχαν ενσωματωθεί στην βουλγαρική επικράτεια, ελληνόφωνοι κάτοικοι, χωρίς το παραμικρό ίχνος έστω υποτιθέμενης συγγένειας, σαν άλλοθι, δήλωσαν Βούλγαροι και μαζί με τους κατακτητές δυνάστευαν τους υπόλοιπους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους, που έκαναν το στοιχειώδες σε τέτοιες συνθήκες, κράτησαν την αξιοπρέπειά τους απέναντι στο δήμιο, θέτοντας σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή τους…. Η κορύφωση αυτής τρέλας του μίσους κατά των Αριστερών αυτού του τόπου φάνηκε βίαια με το πραξικόπημα των στρατιωτικών το 1967. Τότε οργανώσεις που ολοφάνερα είχαν σταθεί στο πλάι των δυνάμεων Κατοχής ονομάστηκαν «αντιστασιακές», στα επιζώντα μέλη τους μοιράστηκαν συντάξεις και άλλα προνόμια. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι ΠΑΟτζήδες στη Μακεδονία και οι άτακτοι του περιβόητου Αντόν Τσαούς στην Ανατολική Μακεδονία!
          Για να είμαστε δίκαιοι οφείλουμε να παραδεχτούμε, πως για το διχασμό των Ελλήνων και την ενγένει πόλωση των πολιτικών πραγμάτων φέρει βαρειά ευθύνη το ΚΚΕ, που ως τώρα ούτε αυτοκριτική δημόσια τόλμησε να κάνει, ούτε συγγνώμη από το έθνος ζήτησε! Τα εγκληματικά λάθη του σταλινικού ΚΚΕ δεν αποτελούν βέβαια δικαιολογία για την αναλγησία του κράτους για τους οργανωμένους διωγμούς αθώων πολιτών επί δεκαετίες  και την απάνθρωπη αστυνόμευση της ζωής τους.
          Ήταν επικίνδυνο στην επαρχία να διαβάζεις την εφημερίδα «Μακεδονία», που ανέκαθεν ήταν κεντρώα. Να μην αναφερθούμε στο γεγονός πως η ανάγνωση της «Αυγής» ήταν απρόβλεπτο έγκλημα!
          Η εγκληματικότητα για πολλές δεκαετίες, ακόμα και μετά το 1974 που άρχισε να λειτουργεί, έστω με δεκανίκια η δημοκρατία στη χώρα, δεν προκαλούσε ανησυχία, ούτε έσπερνε ανασφάλεια στους πολίτες, όπως συμβαίνει σήμερα, σχεδόν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Έτσι οι χωροφύλακες σε όλη τη χώρα και οι αστυφύλακες στην Αθήνα, κυρίως αυτοί που υπηρετούσαν στην Ασφάλεια, μέχρι την πτώση της δικτατορίας, ήταν ικανοί να γνωρίζουν και να καταγράφουν τις αναγνωστικές συνήθειες των πολιτών, καθώς ενδιαφέρονταν για την μη διάδοση των ιδεών των «εαμοβουλγάρων κομμουνιστοσυμμοριτών» μεταξύ του λαού. Ήταν ικανοί να γνωρίζουν τί μουσική άκουγε σχεδόν ο καθένας και η καθεμιά μας. Τί παρέες κάναμε κι ακόμα «αν κατουρούσαμε δεξιά ή αριστερά»!
          Αρχές ασφαλείας και υπηρεσίες πληροφοριών πάντοτε υπήρχαν, πάντοτε θα υπάρχουν και κάποιες απ’ αυτές θα προσπαθούν να αστυνομεύουν πολίτες χωρίς λόγο, ακόμα και αν παραβιάζουν το νόμο για την προστασία των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων. Από ρεαλιστικής σκοπιάς και αφού μεταξύ τους τα κράτη δεν τολμούν να οικοδομήσουν σχέσεις εμπιστοσύνης χωρίς κρατούμενα, οι υπηρεσίες ασφάλειας και πληροφοριών φαίνεται πως είναι αναγκαίες και μάλλον χρήσιμες. Αρκεί να γνωρίζουν και να ασκούν με επιδεξιότητα την λεπτή τέχνη της συλλογής και ανάλυσης των αναγκαίων πληροφοριών!
Σήμερα, ενώ τα μέσα παρακολούθησης «στόχων ή υποκειμένων» γενικότερα, έχουν αναπτυχθεί χάριν της ηλεκτρονικής τεχνολογίας εκρηκτικά, πολλοί υπάλληλοι υπηρεσιών ασφαλείας στην Ελλάδα ασκούν το έργο τους άκομψα και βάναυσα, για να μην πω απαράδεκτα από αισθητικής πλευράς. Υποθέτω πως στις σχολές που αποφοιτούν στελέχη υπηρεσιών πληροφοριών και ασφάλειας δεν θα διδάσκονται το μάθημα της Αισθητικής, που για πρώτη φορά ο μακαρίτης συνοδοιπόρος, –(έτσι αποκαλούνταν οι εθνικά ύποπτοι Έλληνες κατά τους «ντούρους» εθνικόφρονες, ως συμβαδίζοντες με τα κομμουνιστικά μιάσματα)-, Παπανούτσος, ως γενικός γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας το είχε εισαγάγει για ελάχιστο διάστημα στην εκπαίδευση του τόπου.
          Στη Θράκη λοιπόν που βρίσκεται ούτως ή άλλως μακριά από την Αθήνα, συχνά κάποια πράγματα φθάνουν αργά, με αδικαιολόγητη καθυστέρηση όπως φαίνεται. Έτσι, στελέχη υπηρεσιών ασφαλείας και πληροφοριών που υπηρετούν στη Δυτική Θράκη επιτελούν το έργο τους χωρίς σύγχρονα μέσα, όπως οι αόργωτοι «πληρωμένοι χαφιέδες» άλλων εποχών….
Σχετικά πρόσφατα επισκέφθηκε μια Δημοσιογράφος, αν δεν κάνω λάθος, Αυστριακή πολίτις την Κομοτηνή. Ξέρετε αγαπητοί Ασφαλίτες και Κυπίτες, η Αυστρία είναι μέλος της Ενωμένης Ευρώπης και οι πολίτες της έχουν και την ευρωπαϊκή ιθαγένεια, όπως και εμείς και σεις, όντας ιθαγενείς αυτής της χώρας που είναι επίσης μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επομένως δεν είναι ανεκτή οποιαδήποτε παρενόχληση σε βάρος οποιουδήποτε πολίτη άλλης χώρας μέλους της  Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παρόλα αυτά άνδρες των υπηρεσιών που ανέφερα στην Κομοτηνή, παρακολουθούσαν την Κυρία τόσο άκομψα και αδιάκριτα, που προκάλεσαν τη δυσαρέσκειά της με συνέπεια να καταγγελθεί η Ελλάδα, για γελοίο λόγο εξαιτίας του ότι λείπει ο καλώς εννοούμενος επαγγελματισμός των πληρωμένων χαφιέδων! Εκτός αν οι δύστυχοι νόμιζαν πως όντας οι φύλακες άγγελοι της εκ Βιέννης Κυρίας θα της προκαλούσαν δέος ή φόβο για το ισχυρό ελληνικό κράτος, όπως σε άλλες μακρινές εποχές επετύγχαναν οι υπηρεσιακοί πρόγονοί τους εκφοβίζοντας διά της παρακολούθησης άμοιρους υπηκόους του βασιλέως των Ελλήνων….
Δεν πέρασε πολύς καιρός και οι ίδιοι ερασιτέχνες πληρωμένοι χαφιέδες ανέλαβαν να ηχογραφήσουν την φιλική συνομιλία διαπιστευμένου διπλωμάτη σε καφετέρια της Κομοτηνής. Η ευγένεια των συνδαιτημόνων του διπλωμάτη ήταν τόση, που για να διευκολύνουν το έργο των μισθοσυντήρητων του δύστυχου Δημοσίου, τους κάλεσαν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι ώστε να μη στραβολεμιάζουν….
Πληροφορήθηκα πως κάποια «καλόπαιδα» που χαφιεδίζουν επί μισθώ, μου έκαναν την τιμή να ενδιαφερθούν για μένα. Βρισκόμουν στην Κομοτηνή με καλό φίλο από τη Βέροια και είπαμε να πιούμε ένα «Εβρίτικο» τσιπουράκι σε κουτουκάκι της Κομοτηνής, που προσφέρει υπέροχα τερψιλαρύγγια. Ο μαγαζάτορας μειονοτικός και ένθερμα ευγενικός. Στο πίσω από την πλάτη μου τραπέζι κάθονταν κάποια παλικάρια της φακής, που εκ των υστέρων πληροφορήθηκα πως ήταν μισθωτοί του Δημοσίου υπηρεσίας ασφαλείας και πληροφοριών. Ευτυχώς δεν εκμυστηρεύθηκα στον καλό μου φίλο τα κρατικά μυστικά (άκρως απόρρητα και ΕΤΝΑ), που διαχειριζόμουν όταν υπηρετούσα τη θητεία μου στο στρατό…. Οι μισθωτοί του κράτους που πληρώνονται για να μας χαφιεδίζουν αδιάντροπα, αντί να ασχολούνται με τον έλεγχο της εγκληματικότητας, που καλπάζει ανεξέλεγκτα, που εν ώρα υπηρεσίας (;) μπεκροπίνουν σε ταβερνεία, -ίσως ισχυριστούν ότι πίνουν σαν camouglage-, βάναυσα και αδικαιολόγητα άρχισαν μετά την αναχώρησή μου από το ταπεινό κουτούκι να πιέζουν κάποιον από τους ανθρώπους του μαγαζιού. Ποιος είμαι, τί κάνω, πού μένω στην Κομοτηνή και άλλα φαιδρά όμοια. Ο λόγος, ότι χαιρέτησα κάποιον νεαρό με λευκή ποδιά εργασίας όταν μπήκα στο μαγαζί και το ίδιο έπραξα όταν έφευγα αν και δεν γνώριζα, όπως δεν γνωρίζω, ούτε καν το μικρό του όνομα, πρόσφερε το άλλοθι στη βλακεία τους γι’ αυτή την ανούσια μαλακισμένη ανάκριση του δύστυχου μεροκαματιάρη!
Οι πληρωμένοι χαφιέδες που μάλλον κόπτονταν για την ασφάλεια του σώματος και της ψυχής μου, φαίνεται πως δεν είναι φιλομαθείς, ούτε φιλοπερίεργοι! Αν ξεφύλλιζαν έστω και μια φορά το περιοδικό ‘Azinlikça’ που εκδίδεται εδώ και μερικά χρόνια στην Κομοτηνή στα τουρκικά και στα ελληνικά, θα είχαν την ευκαιρία να δουν εκεί τη «φάτσα» μου, θα μάθαιναν την επαγγελματική ιδιότητά μου και μια από τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις μου και δεν θα μου έδιναν το δικαίωμα να τους αποκαλώ «πληρωμένους χαφιέδες», εκδηλώνοντας έτσι την απαξία μου για τους ίδιους και τους ομοίους τους. Μου έδωσε η εν γένει συμπεριφορά τους, μολονότι με έκαναν να νιώσω κομμάτι «σπουδαίος», να σκεφτώ πως μάλλον η εφεδρεία στο Δημόσιο είναι απόλυτα αναγκαίο μέτρο, αρκεί να εφαρμοσθεί χωρίς παρεκκλίσεις, προς τους τσανακοφλύφτες, τους ρουφιάνους και τα κομματόσκυλα!

                             Στα τσακάλια της Κομοτηνής, τους πληρωμένους χαφιέδες, που με τίμησαν με την προσοχή τους εύχομαι Καλά Χριστούγεννα και καλά κρασιά….. Κι αν τυχόν θα ήθελαν να δοκιμάσουν να διαβάσουν κάτι ευχάριστο τούτες τις μέρες, που θα τους βοηθούσε να βελτιώσουν συνάμα τις επαγγελματικές ικανότητές τους, θα πρότεινα κάποιο από τα πολλά μυθιστορήματα του Robert van Gulik με μια από τις απίθανες περιπέτειες του Δικαστή Τι ή κάποια από τις ιστορίες του Sherlock Holmes του Sir Conan Doyle....

22/12/11   
  

Thursday, December 08, 2011

ΑΓΩΝΙΩ….



          Ένα κράτος που ενώ σε επίπεδο συντάγματος και νόμων θεσμοθετεί ίσα δικαιώματα για τους πολίτες του, χωρίς διακρίσεις λόγω φυλής, θρησκείας, γλώσσας και εθνοτικής καταγωγής, με πρακτικές των οργάνων του ανέχεται περιθωριοποιήσεις και αποκλεισμούς σε ομάδες πολιτών που ανήκουν σε μειονότητες είναι ένα κράτος αναξιόπιστο που στην πράξη θρυμματίζει τη δημοκρατία!
          Μια κοινωνία που δεν διαπαιδαγωγεί τα μέλη της με κεντρικό προσανατολισμό την χωρίς όρους τιμή και σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη, αλλ’ αντιθέτως ενθαρρύνει ή έστω ανέχεται τον ρατσισμό ως καθημερινή πρακτική διακρίσεων της πλειοψηφίας απέναντι σε μειοψηφικές ομάδες μελών της είναι μια επικίνδυνη κοινωνία, γιατί τα θεμέλιά της είναι σαθρά και ο ιστός της δεν έχει συνοχή!
          Όταν τα δικαστήρια ενός κράτους, που ισχυρίζεται ότι είναι δημοκρατικό, αθωώνουν έναν «διανοούμενο» που αμφισβητεί χωρίς αιδώ το Ολοκαύτωμα των Εβραίων και δαιμονοποιεί με φαντασιακά επιχειρήματα έναν ολόκληρο λαό, τότε είναι ολοφάνερο ότι η Δικαιοσύνη έχει εγκαταλείψει τούτο το κράτος και ο λαός του είναι εκτεθειμένος σε κάθε χυδαία βαρβαρότητα!
          Όταν σε μια χώρα οι ηγέτες της επικρατούσας θρησκείας δεν δείχνουν σεβασμό προς τους πιστούς άλλων θρησκευμάτων και στα ιερά τους, δεν υπάρχει αμφιβολία πως το Πνεύμα της Ζωής και της Αγάπης έχει εγκαταλείψει τούτο τον τόπο!
          Μια Ελλάδα στην οποία τη μια φορά καίγεται μια αρχαία Συναγωγή από εμπρησμό, την άλλη βάνδαλοι καταστρέφουν τάφους Μουσουλμάνων ή Εβραίων, την τρίτη μητροπολίτες της κυρίαρχης εκκλησίας  δείχνουν την ύβρη τους σε ιερά άλλων πίστεων, είναι μια Ελλάδα σε κίνδυνο, γιατί φαίνεται να έχασε την ψυχή της!
         
           

Wednesday, December 07, 2011

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ



Η Ευρωπαϊκή Ένωση, δυστυχώς δεν μετασχηματίστηκε σ’ ένα πανευρωπαϊκό πολιτικό μόρφωμα των λαών της Ηπείρου. Είχε δημιουργηθεί με πρωτοβουλία του ισχυρού βιομηχανικού κεφαλαίου των αναπτυγμένων βιομηχανικά χωρών (Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα 1951, Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα 1957, Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας 1957) με σκοπό να εξυπηρετηθούν αποτελεσματικά τα συμφέροντα των επιχειρήσεων και των κρατών σε μια Ευρώπη που ξυπνούσε μετά το σοκ ενός ολοκληρωτικά καταστροφικού πολέμου. Σίγουρα έγιναν βήματα για την ανάπτυξη των κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων των εργαζομένων στην Ενωμένη Ευρώπη. Οι καπιταλιστικές δομές όμως έμειναν άθιχτες. Και σήμερα, εξαιτίας της δομικής κρίσης του καπιταλισμού της εποχής που ζούμε, του καπιταλισμού που εξωραϊσμένα ονομάζεται καθεστώς «ελεύθερης αγοράς», το κοινωνικό πρόσωπο της Ευρώπης έχει υποχωρήσει επικίνδυνα και εμφανίζεται σχεδόν αποκλειστικά το τρομερό φάντασμα ενός ανάλγητου καθεστώτος λατρείας του κέρδους των χρηματοπιστωτικών μονοπωλίων! Στο περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης το διεθνές τραπεζικό σύστημα, με μόνο στόχο την ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία ωθούσε τις αδύναμες ή διεφθαρμένες πολιτικά χώρες, όπως η Ελλάδα, στην υπερκατανάλωση με δανεικούς πόρους, που οδηγούσαν μεμονωμένα πρόσωπα και νοικοκυριά, αλλά και κράτη ολόκληρα έρμαια στον ασφυκτικό κλοιό των δανειστών τους!
          Στη δομική κρίση που περνά η Ευρώπη και η Ελλάδα εξαιτίας του καπιταλισμού της κατ’ επίφαση ‘ελεύθερης αγοράς’, μόνο με πολιτική πρόταση δομικής αναστροφής μπορούμε να αναιρέσουμε τις συνέπειες της κρίσης.
          Η δημοκρατία της ελεύθερης αγοράς αποτελεί άρνηση της δημοκρατίας, αφού εξυπηρετεί συμφέροντα και αδιαφορεί για τους ανθρώπους. Ενδιαφέρεται για τη σταθερότητα των νομισμάτων και χάριν αυτού του σκοπού θυσιάζει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, σπαταλά τις ίδιες τις ζωές των ανθρώπων. Η λεγόμενη φιλελεύθερη δημοκρατία ή δημοκρατία της ελεύθερης αγοράς επιδιώκει αποκλειστικά την εξυπηρέτηση της αναπαραγωγής  κεφαλαίου! Για τούτο και δεν μπορεί παρά να είμαστε εναντίον ενός τέτοιου συστήματος που αγνοεί την αξία του ανθρώπου και αδιαφορεί για την εξυπηρέτηση των πραγματικών αναγκών του.
          Συνηγορούμε υπέρ μιας Ενωμένης Ευρώπης και μιας Ελλάδας πολυπολιτισμικής και αντιρατσιστικής, θεμελιωμένης επάνω στην αλληλεγγύη με ισχυρούς θεσμούς και αντίθετης προς το μοντέλο οικονομικής οργάνωσης της κοινωνίας που προτείνει ο καπιταλισμός των μονοπωλίων, των ολιγοπωλίων και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που δεν έχουν ανθρώπινο πρόσωπο, ούτε συναίσθηση ευθύνης απέναντι στην κοινωνία και στις ανάγκες της.
          Συνηγορούμε υπέρ μιας ανοιχτής κοινωνίας της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της άρνησης κάθε αποκλεισμού που ανάγεται σε διακρίσεις φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού ή σε διακρίσεις λόγω κοινωνικής τάξης ή θέσης, όπως και σε διακρίσεις που πηγάζουν από κάθε άλλη μορφή καταπίεσης.
          Θα ήταν άξιο κάθε προσπάθειας να υπάρξει ένας νέος προσανατολισμός της παιδείας  και της εκπαίδευσης, κυρίως στην Ελλάδα, όπου η εκπαιδευτική πολιτική έχει καταντήσει παιχνιδάκι σε χέρια μαθητευόμενων μάγων εδώ και δεκαετίες, αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Προτείνουμε μια Παιδεία της Ελευθερίας, που θα αποτελεί τον άξονα χάραξης της εκπαιδευτικής πολιτικής. Μια τέτοια Παιδεία είναι κατ’ εξοχήν ανθρωπιστική, τιμά ουσιαστικά την ειρήνη και οικοδομή την φιλία και τη συνεργασία μεταξύ των λαών προβάλλοντας την ανάγκη της συμφιλίωσης, του διαλόγου και την άρνηση της τρομοκρατίας που ασκεί τόσο το κράτος, όσο και κάθε μορφής οργανώσεις ή γκρουπούσκουλα. Αξίζει να μνημονευθεί η φράση του μεγάλου παιδαγωγού Freire στο έργο του ‘The Pedagogy of Freedom’: «Η Τρομοκρατία είναι η άρνηση αυτού που αποκαλώ οικουμενική ανθρώπινη ηθική».    

Tuesday, December 06, 2011

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

Κύριον
José Manuel Barroso
Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
Βρυξέλλες.

                                                          Θεσσαλονίκη, 6 Δεκεμβρίου 2011.

Αξιότιμε Κύριε Πρόεδρε.

          Σας γράφω από την Θεσσαλονίκη, μια πόλη της Ελλάδος, που είμαι βέβαιος ότι την γνωρίζετε.
          Σας γράφω στην ελληνική γλώσσα, μιας και στην Ευρωπαϊκή Ένωση η γλώσσα της χώρας μου συγκαταλέγεται μεταξύ των επισήμων γλωσσών της Ένωσης, αν και παρατήρησα, ότι στην επίσημη ιστοσελίδα σας στο διαδίκτυο την αγνοείτε….
          Σήμερα πληροφορηθήκαμε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μια οξύτατη προειδοποίηση εκ μέρους σας προς την χώρα μου. Πως αν αθετήσουμε τις δεσμεύσεις και αναιρέσουμε τις υποχρεώσεις μας θα μας «εκδιώξετε» από την ζώνη του ευρώ!

          Κύριε Πρόεδρε.
          Αν δεν με απατά η μνήμη ήσασταν σοσιαλιστής. Λέω ήσασταν, γιατί σήμερα έχετε προδώσει τον Σοσιαλισμό, και μάλιστα με πολύ βάναυσο τρόπο. Το ίδιο έκανε βέβαια και ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, μέχρι πριν λίγο πρωθυπουργός της χώρας μου, που χωρίς αιδώ τολμά να εμφανίζεται ακόμα σαν σοσιαλιστής!
          Παρόλα αυτά ως άλλοτε σοσιαλιστής, κάτι σας έχει μείνει στη μνήμη από εκείνη τη θητεία σας. Και δεν πρόκειται να σας ζητήσω, έστω και μια φορά από την τωρινή θέση που κατέχετε, να στοιχηθείτε στο πλευρό των εργαζομένων, που αγωνιούν για τη δουλειά τους, ούτε στο πλευρό των ανέργων, που νιώθουν να φεύγει από τα πόδια τους το χώμα που πατούν. Αλλά γιατί επιτέλους δεν αποδέχεστε, πως η κρίση που πλήττει την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και τις Η.Π.Α. οφείλεται σε δομική κρίση του «παραδείσου» της ελεύθερης αγοράς, όπως ονομάζετε τον καπιταλισμό της εποχής μας, με την επικυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Γιατί δεν ομολογείτε, εσείς που διατελέσατε πρωθυπουργός της χώρας σας της Πορτογαλίας, που δοκιμάζεται κι αυτή από κρίση παρόμοια με της δικής μου χώρας, ότι αφήσατε ανεξέλεγκτες τις τράπεζες να οδηγήσουν λόγω της υπερκατανάλωσης, στην οποία ωθούσαν τον κόσμο, σε υπερχρέωση κι έτσι να φτάσουμε στα σημερινά αδιέξοδα; Η ίδια ευθύνη βαρύνει τους άλλοτε πρωθυπουργούς της χώρας μου κ. Κ. Σημίτη, που μας είχε αφήσει ως λαό να βαυκαλιζόμαστε σ’ ένα περιβάλλον κίβδηλης οικονομικής ευμάρειας, κ. Κώστα Καραμανλή, που διόγκωσε το χρέος της χώρας μου, ενώ όφειλε και πρέπει να γνώριζε την αλήθεια για τα οικονομικά μας.
          Κι εσείς, οι αρμόδιοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που ενισχύατε την Ελλάδα με κονδύλια και δεν ασκούσατε καμιά εποπτεία ως προς την χρηστή διάθεσή τους, είσαστε αμέτοχοι ευθυνών; Ή είναι αμέτοχοι ευθυνών το γερμανικό δημόσιο για ενέργειες διαφθοράς Ελλήνων πολιτικών, με επιβάρυνση της χώρας μου, προκειμένου να πουληθούν εδώ οπλικά συστήματα, τάνκς και υποβρύχια, που μερικές φορές ήταν και ακατάλληλα για χρήση; Είναι γνωστό σε όλους ότι οι κυβερνήσεις ελέγχουν τις εξαγωγές των πολεμικών βιομηχανιών των χωρών τους. Ή είναι αμέτοχοι ευθυνών το γαλλικό δημόσιο που μας επέβαλλε με ποικίλους τρόπους να αγοράσουμε όπλα που δεν τα είχαμε απόλυτη ανάγκη επιβαρύνοντας τα οικονομικά μας;
          Τέλος πάντων. Το ελληνικό πρόβλημα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της νομισματικής ένωσης του ευρώ είναι υπαρκτό! Μεγάλο πλήθος του λαού μας, που τώρα με αυταρχικά και συχνά παράνομα μέτρα εκ μέρους της κρατικής εξουσίας της Ελλάδος, πιέζεται για να καλύψει ελλείμματα και οφειλές του Δημοσίου υπήρξε αμέτοχο στην κακοδιαχείριση των οικονομικών του τόπου. Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας δεν έκλεψε από τα δημόσια ταμεία, δεν σπατάλησε κοινοτικούς πόρους και όμως αυτή η πλειοψηφία καλείται σήμερα να σηκώσει στους ώμους της την ευθύνη της ανόρθωσης της χώρας. Την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι Έλληνες, που ανήκουν σε μια μειοψηφία, εκμεταλλευόμενοι τις δυσμενείς συνθήκες για τους πολλούς πλουτίζουν. Και αν ψάξουμε θα δούμε, όπως είναι αναμενόμενο, ότι πρόκειται για τους ίδιους που διαπλέκονταν με τους ευτελείς πολιτικούς μας και κατασπαταλούσαν δημόσιους πόρους για ιδιοτελείς σκοπούς, απορροφούσαν κοινοτικές ενισχύσεις επίσης για ιδιοτελείς σκοπούς, χωρίς να τους αγγίζουν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, ούτε της Ελλάδος, ούτε της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

          Δεν έχω την πρόθεση να σας κουράσω. Πίστευα και επιμένω να πιστεύω, ως θερμός υποστηρικτής του οράματος της Ενωμένης Ευρώπης, ότι σε κάθε ένωση κρατών πρέπει να πρωτεύει η αρχή της αλληλεγγύης. Αν δεν υπάρχει αλληλεγγύη στην Ευρωπαϊκή Ένωση η διαδρομή της στην ιστορία θα είναι θνησιγενής! Γνωρίζαμε ότι μετά την τραγωδία του μεγάλου πολέμου οι αρχές συσσωματώσεις στην Ευρώπη είχαν ως αφετηρία τα συμφέροντα των ισχυρών βιομηχανικών συγκροτημάτων των πιο ανεπτυγμένων βιομηχανικά κρατών. Αλλά ελπίζαμε πως με αγώνες η Ευρώπη των συμφερόντων θα άλλαζε και θα γινόταν Ευρώπη των λαών. Είμαι σίγουρος πως σαν νεαρός σοσιαλιστής μοιραζόσασταν κι εσείς τούτο το όραμα.
          Κύριε Πρόεδρε.
          Προσωπικά πιστεύω, πως δεν μπορούμε να τρεφόμαστε ούτε μονάχα με το ευρώ, ούτε με τους ανοδικούς δείχτες των Χρηματιστηρίων. Επίσης, μια Ευρώπη με δυστυχισμένους λαούς, με πλήθος ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας δεν έχει καμιά αξία, έστω και αν το ευρώ θα είναι σταθερό και ισχυρό, ενώ οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις θα μπορούν με επιτυχία να ανταγωνίζονται τις αμερικάνικες ή τις κινέζικες επιχειρήσεις. Προσωπικά πιστεύω ότι οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι η Ενωμένη Ευρώπη έχει ανάγκη να αναπτύξει ισχυρούς θεσμούς αλληλεγγύης με προσανατολισμό την ευημερία των λαών μας και όχι τα απρόσωπα συμφέροντα των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων ή των βιομηχανικών και εμπορικών κολοσσών.
          Εκτός όμως από την αλληλεγγύη η Ευρώπη οφείλει να διαφυλάξει την ψυχή της για να μη χάσει την ταυτότητά της. Και η ψυχή της Ενωμένης Ευρώπης χτυπά, αγαπητέ μου Πρόεδρε, εδώ στην Ελλάδα!
          Δεν είμαι εθνικιστής, άλλωστε για τούτο συνηγορώ ένθερμα υπέρ της Ενωμένης Ευρώπης και επιμένω να είμαι περήφανος για την ευρωπαϊκή μου ιθαγένεια. Αλλά κάθε τόπος έχει τα χαρακτηριστικά του, την ταυτότητά του, τα κοινά στοιχεία του πολιτισμού του. Η Ευρώπη λοιπόν έχει τις πολιτισμικές ρίζες της κατ’ αρχήν στη χώρα μου στην Ελλάδα! Για τούτο και η Ενωμένη Ευρώπη έχει ανάγκη την Ελλάδα, γιατί μια Ευρώπη δίχως Ελλάδα θα είναι άψυχη, θα είναι νεκρή!
         
                                           Με ιδιαίτερη τιμή

                                       ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

              






ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ
ΑΝΘΕΩΝ 49, 546 46 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
e-mailg_doudos@yahoo.com 
      

ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ....

ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
          Σε όλα τα δημοκρατικά πολιτεύματα συναντούμε ένα κοινό θεμελιώδες στοιχείο. Η απώτατη εξουσία ανήκει στο λαό. Ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα των δημοκρατικών πολιτευμάτων, που αναπτύχθηκαν στον ευρωπαϊκό χώρο είναι η περίφημη διάκριση των εξουσιών ή πιο σωστά λειτουργιών της πολιτείας. Μία από τις τρεις διακεκριμένες λειτουργίες είναι η δικαστική λειτουργία, που όντας ανεξάρτητη από την εκτελεστική και την νομοθετική, αποτελεί εγγύηση για την τήρηση της νομιμότητας στο κράτος και κυρίως εγγύηση διαφύλαξης των δικαιωμάτων των πολιτών και γενικότερα των ανθρώπων απέναντι στην αυθαιρεσία της κρατικής εξουσίας, που μορφοποιείται με ενέργειες της εκτελεστικής λειτουργίας.
          Δεν είναι περιττό, αλλά απεναντίας ενδιαφέρον και χρήσιμο να εξετάσουμε τη σχέση της λαϊκής κυριαρχίας προς την δικαστική λειτουργία της ελληνικής πολιτείας.
  
Η συνταγματική διάταξη του άρθρου 1 παράγρ. 2 διακηρύσσει ότι «θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία», ενώ στη συνέχεια η διάταξη   του άρθρου 1 παράγρ. 3 του Συντάγματος προβλέπει ότι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού…». Κατά το Σύνταγμα της χώρας η  Δικαιοσύνη αποτελεί μια από τις τρεις διακεκριμένες λειτουργίες ή εξουσίες που συνθέτουν τη Δημοκρατίας μας (βλ. Τμήμα Ε΄ Συντάγματος).
    Το γεγονός ότι οι δικαστικοί λειτουργοί στην Ελλάδα διορίζονται και δεν υπόκεινται στη δοκιμασία της εκλογής τους από το λαό δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι καθιερώνει εξαίρεση στην αρχή ότι  «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό». Η δικαστική λειτουργία στην Ελληνική Δημοκρατία πηγάζει επίσης από το Λαό. Άλλωστε τούτο είναι φανερό από το ότι, για την επιλογή των δικαστών δεν υπάρχουν εκ των προτέρων αποκλεισμοί και περιορισμοί, αλλά όλοι οι Έλληνες πολίτες, εφόσον πληρούν τις νόμιμες προϋποθέσεις, μπορούν να γίνουν δικαστές. 

 Ως απόρροια της δημοκρατικής αρχής, σύμφωνα με την οποία όλες οι εξουσίες στο κράτος πηγάζουν από τον λαό, είναι η κατά τη γνώμη μου ορθή θέση που διατύπωσε ο  Kurt Eichenberger (Die richterliche Unabhängigkeit als staatsrechtliches Problem, Bern 1960 §5 II σσ. 103-104) και άλλοι θεωρητικοί του δικαίου (Blomeyer, Stein, Jonas, Schumann, Leipold, Muller, Graft) σύμφωνα με την οποία ο δικαστής δικάζει ως αντιπρόσωπος του λαού!

Το ότι ο δικαστής δικάζει ως αντιπρόσωπος του λαού και ότι η δικαστική λειτουργία πηγάζει από το λαό δεν αποτελούν σχήματα λόγου ή απλές πανηγυρικές διακηρύξεις χωρίς περιεχόμενο.
      Η συνταγματική διάταξη του άρθρου 26 παράγρ. 3 προβλέπει ότι «η δικαστική λειτουργία ασκείται από τα δικαστήρια· οι αποφάσεις τους εκτελούνται στο όνομα του Ελληνικού Λαού».
     Η εκτέλεση των αποφάσεων των δικαστηρίων στο όνομα του λαού αποτελεί ουσιαστική διακήρυξη και κατ’ ακολουθία συνέπεια πως φορέας της δικαστικής εξουσίας είναι ο κυρίαρχος λαός, ο οποίος την ασκεί διά των δικαστών, ως αμέσων αντιπροσώπων του  (Blomeyer. Lehrbuch §81 II σ. 403, Stein-Jonas- Schumann- Leipold 19η έκδ. §311/2 σ. 1274, Muller- Graft, Zur Geschichte der FormenIm namen des VolkesZZP 88,450).

         
ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ
          Μετά από όσα ειπώθηκαν προηγουμένως ερχόμαστε να εξετάσουμε ένα άλλο θέμα, ιδιαίτερου ενδιαφέροντος και σημαντικής αξίας. Αναφέρομαι στο ζήτημα της κριτικής των αποφάσεων των δικαστηρίων. Ιδίως σε προγενέστερες περιόδους η αρνητική κριτική δικαστική αποφάσεων, ιδίως από μη Νομικούς, μπορούσε να επιφέρει την άσκηση ποινικής δίωξης για περιΰβριση δικαστηρίου, ως δημόσιας αρχής σύμφωνα με διάταξη του άρθρου 181 παράγρ 1 του Ποινικού Κώδικα, που δεν ισχύει πλέον.
          Σήμερα, είναι ανεκτή η άποψη-taboo, που κάποτε επικρατούσε, ότι οι δικαστικές αποφάσεις δεν πρέπει να εκτίθενται στην κριτική της κοινής γνώμης;  Θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα, όσο το δυνατό πιο τεκμηριωμένα. Εκ προοιμίου λέμε ότι η άποψή μας είναι, πως οι αποφάσεις των δικαστηρίων είναι εκτεθειμένες στην κριτική της κοινής γνώμης ή κατ’ άλλη διατύπωση στην κρίση του λαού, υπέρ του οποίου υπάρχει η δικαστική εξουσία και όχι μόνο των Νομικών επιστημόνων. Μάλιστα οι δικαστές, για τα λάθη ή τις παραλείψεις τους θα έπρεπε να λογοδοτούν και να υπόκεινται σε υποχρέωση καταβολής αποζημίωσης προς εκείνους που εξαιτίας των λαθών ή των παραλείψεών του έχουν βάσιμα ζημιωθεί, κάτι όμως που δεν προβλέπεται από την ελληνική νομοθεσία

       Εύστοχη απάντηση στο παραπάνω ερώτημα βρίσκουμε σε γνωμοδότηση του αντεισαγγελέα  του Αρείου Πάγου Γ. Π. Χοϊδά (αριθμ. 30/1930 γνωμοδότηση Θέμις 41,911), σύμφωνα με τον οποίο «πας τις δύναται να  το πράξη (να ασκήσει δηλαδή κριτική), εν τη καθιερωμένη ελευθερία της συζητήσεως περί των πράξεων των δημοσίων αρχών, αίτινες πράξεις, και ιδιαίτατα   αι από της δικαστικής εξουσίας προερχόμεναι, εισίν του κοινού κτήμα και εις κοινήν κρίσιν υπόκεινται». Η σύνταξη της Θέμιδος πρόσθεσε μεταξύ των άλλων και το εξής σχόλιο στη γνωμοδότηση Χοϊδά: «η άνω γνωμοδότησις θίγει εν εκ των λεπτοτέρων και σημαντικωτέρων ζητημάτων…. Η εισαγγελική απάντησις δεν παραγνωρίζει ότι λειτούργημα, οίον η απονομή της δικαιοσύνης, μόνον βελτίωσιν δύναται να ίδη εκ του δημοσίου ελέγχου…» (Θ 41, 911-912).
      
Την γνωμοδότηση Χοϊδά είχε προκαλέσει η άποψη, ότι η κριτική των δικαστικών αποφάσεων μπορεί να προκαλέσει    μείωση του κύρους των δικαστηρίων. Εν πάση περιπτώσει ο Χοϊδάς γνωμοδοτεί επίκαιρα και στις μέρες μας, ότι «η μείωσις (του κύρους) αν επέλθη, θα επέλθη διά τα ωρισμένα δικαστικά πρόσωπα και ουχί διά την δικαιοσύνην, της οποίας η ιδέα ενισχύεται μάλλον διά της επικρίσεως των κατά μέρος επικριτέων» (βλ. Αλέξανδρος Σακελλαρόπουλος ΝοΒ 23.800).  
     
Υπέρ της κριτικής των δικαστικών αποφάσεων συνηγορούν οι ακόλουθες διατάξεις:
α) Άρθρο 93 παράγρ. 2 του Συντάγματος, που καθιερώνει ως κανόνα τη δημοσιότητα των συνεδριάσεων των δικαστηρίων.
β) Άρθρο 93 παράγρ. 3 του Συντάγματος, που καθιερώνει υποχρεωτικά την απαγγελία κάθε δικαστικής απόφασης  σε δημόσια συνεδρίαση.
Αν θεωρήσουμε σαν αποδεκτή την απαγόρευση της κριτικής των δικαστικών αποφάσεων από την κοινή γνώμη, πού μπορούμε να αναζητήσουμε τη ratio των δύο προηγούμενων συνταγματικών διατάξεων;
γ) Άρθρο 6 παράγρ. 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που  ορίζει ότι «παν πρόσωπον έχει δικαίωμα όπως η υπόθεσίς του δικασθή δικαίως, δημοσίως και εντός λογικής προθεσμίας».
δ) Άρθρο 47 του Χάρτη των θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Επίσημη Εφημερίδα ΕΕ 2000/C 364/01), κατοχυρώνει επίσης το δικαίωμα σε κάθε πρόσωπο να δικασθεί η υπόθεσή του δίκαια, δημόσια και εντός ευλόγου προθεσμίας…».
ε) Άρθρο 14 παράγρ. 1 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα της Γεν. Συνέλευσης ΟΗΕ 1966 (κυρώθηκε Ν. 2462/97) σύμφωνα με την οποία «κάθε πρόσωπο έχει το δικαίωμα η υπόθεσή του να δικαστεί δίκαια και δημόσια από αρμόδιο, ανεξάρτητο και αμερόληπτο δικαστήριο…», ενώ η διεξαγωγή δίκης κεκλεισμένων των θυρών προβλέπεται σε συγκεκριμένες περιοριστικά περιπτώσεις, ως εξαίρεση του κανόνα. Επίσης προβλέπεται από τη διάταξη του άρθρου αυτού ότι «…οποιαδήποτε απόφαση που εκδίδεται σε ποινική υπόθεση ή αστική διαφορά, δημοσιοποιείται, εκτός εάν το συμφέρον των ανηλίκων απαιτεί το αντίθετο ή εάν η δίκη αφορά διαφορές συζύγων ή γονική μέριμνα ή επιτροπεία ανηλίκων».
στ) Άρθρο 329  ΚΠΔ, που καθιερώνει τη δημοσιότητα κατά τη διαδικασία των ποινικών δικών και τη δημοσιότητα κατά την απαγγελία των αποφάσεων, ενώ ρητά προβλέπει ότι «επιτρέπεται στον καθένα να παρακολουθεί ανεμπόδιστα τις συνεδριάσεις».

          Όπως επισημαίνει ο Ευάγγελος Κρουσταλλάκης, εισαγγελέας του Αρείου Πάγου (ΤοΣ 1986.1 επ.), «κάθε πολίτης … άρα και η κοινή γνώμη, έχει το δικαίωμα κριτικής των πράξεων των κρατικών οργάνων (άρθρα 14 Σ, 10 Ευρωπαϊκής Σύμβασης). Ο Κρουσταλλάκης συνεχίζει: «Όπως κάθε συντεταγμένη εξουσία, επομένως και η δικαστική εξουσία, δεν βρίσκεται πάνω από το Λαό και δεν μπορεί να εκφεύγει από τον έλεγχο και την κριτική του Λαού» (Βλ. Ευ. Κρουσταλλάκης, ό. π. σ. 8).   


          Ο Αλέξανδρος Σακελλαρόπουλος στα προλεγόμενά του στην απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου 684/1975 (Συμβ.) (ΝοΒ 23.799 επ.) συντάσσεται με την θέση του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γ. Χοϊδά (Θ 41, 911-912), ότι «… εις την άσκησιν κριτικής (και επίκρισιν) των δικαστικών αποφάσεων δεν νομιμοποιούνται μόνον οι Δικηγορικοί Σύλλογοι. Νομιμοποιείται το κοινόν, νομιμοποιείται πας πολίτης…».
         
Kατά την πάγια νομολογία του Αρείου Πάγου, τη σχετική με το έγκλημα της περιΰβρισης αρχής, όταν προβλεπόταν τέτοιο αδίκημα, η κριτική ακόμη και των δικαστικών αρχών είναι επιτρεπτή κατά το άρθρο 14 του Συντάγματος, ακόμα και αν είναι έντονη ή και δριμεία (Βλ. ΑΠ 1604/1993, ΑΠ 1606/1993, 1724/1993, 1208/1988, ΑΠ Γ΄Τμ. 1385/1993 Τράπεζα Νομ. Πληροφοριών ΔΣΑ).

Από τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων περιοριζόμαστε να αναφερθούμε σε δύο υποθέσεις, που αφορούν τη χώρα μας:
 Α) Στην υπόθεση Αλφαντάκης κατά Ελλάδας (11.02.2010) το δικαστήριο αναφέρει στην απόφασή του: «Η … ιδιότητα των δικηγόρων τους προσδίδει μία κεντρική θέση στην απονομή της δικαιοσύνης, ως μεσαζόντων μεταξύ των διοικουμένων και των δικαστηρίων…» και ότι «η ελευθερία έκφρασης ισχύει και για τους δικηγόρους, οι οποίοι έχουν το δικαίωμα να εκφράζονται δημοσίως επί της λειτουργίας της δικαιοσύνης».
            Β) Στην υπόθεση Κατράμης κατά Ελλάδος (06.12.2007) η απόφαση του δικαστηρίου αναφέρει: «Η δημοσιογραφική ελευθερία συνεπάγεται και τη δυνατότητα κάποιας δόσεως υπερβολής, ακόμα και προκλήσεως» και «προκειμένου περί εκφράσεων οι οποίες αφορούν τους δικαστικούς λειτουργούς, το Δικαστήριο σημειώνει ότι στα ζητήματα γενικού ενδιαφέροντος, περί των οποίων ο Τύπος δικαιούται, ως εκ των καθηκόντων και ευθυνών του, να δημοσιοποιεί στοιχεία και ιδέες, περιλαμβάνονται και εκείνα τα οποία αφορούν τη λειτουργία της δικαστικής εξουσίας».

Η δικαστική κρίση από τα πράγματα είναι υποκειμενική, αφού αποτελεί εκδήλωση μιας ανθρώπινης πνευματικής διεργασίας. Τούτο σημαίνει ότι η δικαστική κρίση επηρεάζεται από την ατέλεια της γνώσης του ανθρώπου και από την αδυναμία απόλυτου ελέγχου της προσωπικής νοοτροπίας, όσον αφορά την επίτευξη του δέοντος.  
          Η χρήση εκ μέρους του δικαστή των προσωπικών γνώσεών του, ενώ ασκεί τη δικαιοδοτική εξουσία του, είναι τότε μόνον επιτρεπτή, όταν πρόκειται για ολοφάνερα (πασίδηλα) γεγονότα ή διδάγματα της κοινής πείρας, που είναι κτήματα της κοινής γνώμης. Η αδυναμία του δικαστή να προβεί σε εξειδίκευση αόριστων νομικών εννοιών με υποκειμενικά κριτήρια αποτελεί έναν περιορισμό που απορρέει από την αρχή του άρθρου 1 παράγρ. 3 του Συντάγματος, σύμφωνα με την οποία όλες οι εξουσίες, επομένως και η δικαστική, πηγάζουν από τον Λαό. (Βλ. ΑΠ 7/1944 Θ 55.43).
          Για τον αμέσως προηγούμενο λόγο δεν υπάρχει διάταξη του θετικού δικαίου που να δεσμεύει ως προς την πειστικότητα των αιτιολογιών μιας δικαστικής απόφασης, όπως εύστοχα παρατηρεί και επισημαίνει ο καθηγητής Κ. Μπέης!  (Βλ. Κ. Μπέης, Ο ισόβιος νόμιμος δικαστής και η κοινή γνώμη. Τιμ. Τόμος Γ. Ράμμου 1979, σ. 869 επ.).

          Είναι αξιοσημείωτη η αυτοκριτική ενός Δικαστή, που όπως φαίνεται από την διατύπωση δεν περιορίζεται μόνο στον εαυτό του: «Εμείς οι δικαστές δεν έχουμε πολύ καλές σχέσεις με το Σύνταγμα, ως κείμενο καθημερινής πρακτικής…. Οι τυποποιημένες αιτιολογίες και οι ευφυείς αποσιωπήσεις καλύπτουν την τυπική προσήλωση στις συνταγματικές διατάξεις» (Γ. Ρήγος (πρώην Αρεοπαγίτης)∙ Ελευθερία και Γλώσσα, εκδόσεις Γκοβόστης 1995 σ. 48).

Το ότι οι δικαστές είναι άνθρωποι και επομένως επιρρεπείς και σε αδυναμίες και προτιμήσεις, κάτι που καθιστά τις αποφάσεις που εκδίδουν εκτεθειμένες στην κριτική και για λόγους που οφείλονται στην κοινή λογική, προκύπτει με πολύ ενδιαφέρον από ένα απόσπασμα συνέντευξης ενός πρώην Δικαστή: «Συμφωνώντας με τον αείμνηστο πρόεδρο του Αρείου Πάγου Στ. Ματθία, έχω τονίσει σε επίσημα έγγραφά μου, ως προϊστάμενος της Επιθεώρησης των Δικαστηρίων, ότι ο κομματικός και θρησκευτικός φανατισμός, η θρησκοληψία, η θρησκομανία και οι ιδεοληψίες νοθεύουν σοβαρά τη δικανική κρίση και οδηγούν τον δικαστικό λειτουργό σε αυθαίρετες ή άδικες κρίσεις. Η Δικαιοσύνη θα απαλλαγεί από αυτές τις "στενές σχέσεις", όχι μόνο μέσω της δημιουργίας του κατάλληλου νομοθετικού πλαισίου, κατ' εφαρμογήν της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) και της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, αλλά και όταν όσοι δικαστικοί λειτουργοί διακατέχονται από τέτοια νοθευτικά της κρίσης τους στοιχεία αποβάλλουν αυτά. Διαφορετικά θα πρέπει να ελέγχονται από τους επιθεωρητές και τον προϊστάμενο της Επιθεώρησης για τυχόν κατάδηλα εσφαλμένες κρίσεις τους, από δόλο ή βαριά αμέλεια, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, οφειλόμενες στις άνω αιτίες» ( Συνέντευξη Ι. Παπανικολάου, πρώην αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου και προϊσταμένου της Επιθεώρησης των Δικαστηρίων, στο δημοσιογράφο Ελευθεροτυπία’ (Σάββατο 17 Ιουλίου 2010).

 

Νομίζω ότι κάθε παραπέρα ανάπτυξη και προβληματισμός ως προς το θέμα ίσως φανεί περιττός. Εκείνο που είναι αναγκαίο είναι η περίσκεψη ή ακόμα και η σιωπή….

 

 

                                                         


Ο ΚΕΜΑΛ ΑΤΑΤΟΥΡΚ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΤΗΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ




            Ο φανατισμός και η άγνοια ή η ημιμάθεια εχθρεύονται θανάσιμα την αλήθεια! Ο φανατισμός εναντιώνεται στην αλήθεια σκόπιμα, αφού προτάσσει τις φαντασιώσεις και τις εμμονές του σαν «αλήθεια» και αρνείται την όντως αλήθεια. Η άγνοια και η ημιμάθεια είναι άτολμες μπροστά στην αλήθεια και αρκούνται αβασάνιστα στην αποδοχή όσων στρεβλών και αλλοιωμένων έχουν προβληθεί σαν αλήθεια.
          Ο φανατισμός είναι σκόπιμα αρνητικός απέναντι στην έρευνα, στο διάλογο, στην διαφορετική άποψη. Από την άλλη μεριά η άγνοια και η ημιμάθεια χαρακτηρίζουν εκείνους τους ανθρώπους, που βολεύονται ράθυμα σε ό,τι τους έχει «παραδοθεί», έστω και αν είναι προϊόν κακόβουλης προπαγάνδας. Επίσης όσοι και όσες υιοθετούν την άγνοια ή αρκούνται στην ημιμάθειά τους, ουσιαστικά διακατέχονται από φόβο μπροστά στο απρόοπτο και στην έκπληξη που μπορεί να τους προκαλέσει η ανακάλυψη της αλήθειας!
          Ο λόγος του ποιητή (Δ. Σολωμός), ότι το ‘έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές’   αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη καθολικού κύρους! Πολλοί επικαλούνται συχνά το παραπάνω λόγιο, αλλά ταυτόχρονα με ενέργειες και συμπεριφορές τους απέναντι σε θέματα που σχετίζονται με την αυτογνωσία των συγχρόνων Ελλήνων, το αρνούνται βάναυσα, προτιμώντας «γραώδεις» μυθοπλασίες αντί της λαμπερής αλήθειας των πραγμάτων!
          Διάφοροι κύκλοι, που ανταγωνίζονται μεταξύ τους ως προς το ποιος εκφράζει καλύτερα τους «καθαρούς Έλληνες» και ποιος υπεραμύνεται των δικαίων της «Φυλής», προκειμένου να καλλιεργείται το μίσος και η προκατάληψη εκ μέρους των Ελλήνων απέναντι στους Τούρκους, συντηρούν και διαδίδουν ποικίλα μυθεύματα, τα οποία καλοδουλεμένα όπως είναι στον μύλο της προπαγάνδας δεν είναι λίγοι εκείνοι που τα βρίσκουν εύπεπτα, ακόμα και εύγευστα…. Μ’ αυτά που αναφέρω δεν σημαίνει πως μένω αδιάφορος στα παιδαριώδη μυθεύματα εις βάρος της Ελλάδος που κατά καιρούς  εμφανίζει η τουρκική εθνικιστική προπαγάνδα!
          Θεωρώ πως υπάρχουν πολύ περισσότεροι λόγοι που επιβάλλουν σε Έλληνες και Τούρκους να καλλιεργούν την φιλία μεταξύ τους και πως η Τουρκία και η Ελλάδα ως κράτη οφείλουν να οικοδομούν ακατάπαυστα μεταξύ σχέσεις συνεργασίας σε όλους τους τομείς, χωρίς να είναι ανάγκη η επίκληση όρων διεθνών συμβάσεων και διακρατικών συνθηκών για μια τέτοια πορεία.
          Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ υπήρξε ο τολμηρός δημιουργός της Τουρκικής Δημοκρατίας. Αναμφίβολα η μετάλλαξη της ερειπωμένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σ’ ένα σύγχρονο κράτος ευρωπαϊκού προσανατολισμού οφείλεται και στη συμβολή και άλλων προσωπικοτήτων, αλλά τη δόξα οικειοποιήθηκε τελικά ο Κεμάλ Ατατούρκ, όπως και για τα παρακάτω σημαντικά περιστατικά της τουρκικής ιστορίας.   Μετά το τέλος του τουρκικού πολέμου της Ανεξαρτησίας (İstiklâl Harbi ή Kurtuluş Savaşı 1919-1923) οι όροι της Συνθήκης των Σεβρών ουσιαστικά ακυρώθηκαν ως προς την Τουρκία και ακολούθησε η Συνθήκη της Λοζάνης (1923), που τερμάτισε και συμβατικά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας κατά την τουρκική πλευρά, τα γεγονότα του οποίου ως ένα σημείο ταυτίζονται με την μικρασιατική εκστρατεία κατά την ελληνική πλευρά. Με τη Συνθήκη της Λοζάνης προσδιορίστηκαν τα σύνορα της τουρκικής επικράτειας όπως μας είναι γνωστά ως σήμερα και στη συνέχεια των εξελίξεων αναδύθηκε στο προσκήνιο της ιστορίας η νέα Τουρκία.
          Ένα μύθευμα που κατά καιρούς εξάγεται από το συρτάρι της προπαγάνδας και τείνει στον τορπιλισμό της συνεργασίας Ελλάδος και Τουρκίας, ενώ συγχρόνως αποσκοπεί στη συντήρηση της ιδέας πως ο ‘Τούρκος’ είναι το αρχέτυπο του εχθρού για τον Έλληνα,  είναι η καταγγελία πως ο Κεμάλ Ατατούρκ ευθύνεται για τους διωγμούς που υπέστησαν Έλληνες (1914)  και Αρμένιοι (1915-1916) της Τουρκίας.
          Το να εξοβελίσουμε την ημιμάθεια στον κάδο με τα εντελώς περιττά σκουπίδια μας νομίζω πως είναι απόλυτα χρήσιμο και θετικό εγχείρημα. Η επίγνωση του τί πράγματι είναι αλήθεια μας προσφέρει πνευματική ισορροπία και μας απαλλάσσει από δυσάρεστες εμμονές και νευρώσεις!
          Οι Έλληνες της Τουρκίας και ιδίως κάτοικοι του Πόντου υπέστησαν μαζικούς διωγμούς, που άρχισαν το θέρος του 1914, με αποτέλεσμα να χαθούν άδικα ανθρώπινες ζωές! Επίσης κατά τα έτη 1915 και 1916 εξαπολύθηκαν μαζικοί διωγμοί κατά των Αρμενίων της Τουρκίας, με θύματα που φτάνουν το ένα με ενάμιση εκατομμύριο!
          Η κυβερνητική εξουσία στην Οθωμανική Τουρκία εκείνες τις περιόδους ανήκε σε ανθρώπους της ‘Επιτροπής Ένωσης και Προόδου’ (İttihat ve Terakki Cemiyeti). Οι μοιραίοι αρχιτέκτονες των βάναυσων ακροτήτων κατά Χριστιανών της Τουρκίας θεωρούνται οι τρεις πασάδες, όπως συνηθίζεται να αναφέρονται, και ήταν τα ηγετικά στελέχη των Νεοτούρκων (Jön Türkler) Ενβέρ Πασάς, Τζεμάλ Πασάς και Ταλαάτ Πασάς.
          Τον Σεπτέμβριο του 1907 ο Μουσταφά Κεμάλ έγινε μέλος  της ‘Επιτροπής Ένωσης και Προόδου’ με αριθμό 322. Δεν ανελίχθηκε όμως στην ιεραρχία της οργάνωσης, ενώ λίγο αργότερα από την είσοδό του διαφώνησε με την πολιτική που ακολουθούνταν και είχε ασκήσει έντονη κριτική, γεγονός που τον απομάκρυνε από τους Νεότουρκους.
          Την περίοδο που η ηγεσία των Νεοτούρκων είχε αρχίσει τους διωγμούς κατά Ελλήνων και Αρμενίων της χώρας (1914, 1915, 1916) ο Μουσταφά Κεμάλ ως μάχιμος αξιωματικός υπηρετεί σε διάφορες θέσεις που τοποθετείται. Την περίοδο 25 Απριλίου 1915 έως και τις 9 Ιανουαρίου 1916 διεξάγεται η περίφημη μάχη της Καλλίπολης. Γαλλικά και Βρετανικά στρατεύματα συμπεριλαμβανομένων των δυνάμεων της ANZAC (Αυστραλιανά και Νεοζηλανδικά Στρατιωτικά Σώματα) επιχειρούν να καταλάβουν την χερσόνησο της Καλλίπολης με σκοπό να προωθηθούν στην Κωνσταντινούπολη. Διοικητής των τουρκικών δυνάμεων είναι ο   Μουσταφά Κεμάλ, που καταφέρνει να κατατροπώσει τις δυνάμεις των δυτικών συμμάχων και τότε αποκτά τον τίτλο του Γαζή.  Στις 14 Ιανουαρίου 1916 ο Γαζή Μουσταφά Κεμάλ τοποθετείται στην Αδριανούπολη, αλλά αμέσως μετά του ανατίθεται η διοίκηση του XVI Σώματος της Δεύτερης Στρατιάς και στέλνεται στον Καύκασο για να αντιμετωπίσει την επιτυχημένη μαζική ρωσική επίθεση που είχε ως συνέπεια να καταληφθούν πόλεις κλειδιά στην Ανατολία. Ο Μουσταφά Κεμάλ στις 7 Αυγούστου 1916 αντεπιτίθεται στα ρωσικά στρατεύματα, καταλαμβάνει τις πόλεις Μπιτλίς και Μους κι έτσι ανατρέπει τα στρατηγικά σχέδια των ρωσικών δυνάμεων.
          Τα στοιχεία που παρέθεσα πιο πάνω όσον αφορά τη στρατιωτική δραστηριότητα του Μουσταφά Κεμάλ κατά την περίοδο που η κυβέρνηση των Νεοτούρκων εξαπέλυε διωγμούς κατά Χριστιανών μειονοτικών της οθωμανικής Τουρκίας είναι θαρρώ αρκετά για να καταδείξουν στους ελληνικούς (και αρμενικούς) εθνικιστικούς κύκλους πόσο αβάσιμες είναι οι καταγγελίες τους κατά της μνήμης του Κεμάλ Ατατούρκ, ως υπεύθυνου δήθεν γι’ αυτούς τους διωγμούς….
          Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, ως αρχηγός του νέου τουρκικού κράτους, στις 22 Ιουνίου 1926 είχε παραχωρήσει συνέντευξη στον Ελβετό δημοσιογράφο Emile Hilderbrand, η οποία δημοσιεύθηκε πρωτοσέλιδα στο κυριακάτικο φύλλο της αμερικανικής εφημερίδας ‘Los Angeles Examiner’ της 1 Αυγούστου 1926. Τις πρώτες μέρες του Ιουνίου 1926 είχε γίνει απόπειρα δολοφονίας του Ατατούρκ από πρώην μέλη της ‘Επιτροπής Ένωσης και Προόδου’. Σε μια περίοδο της συνέντευξης ο Ατατούρκ λέγει: «Είμαι έτοιμος να δείξω σ’ αυτούς τους συνωμότες, ότι η Τουρκική Δημοκρατία δεν μπορεί να ανατραπεί με δολοφόνους ή μέσω των δολοφονικών σχεδιασμών τους. Αυτά τα υπολείμματα από το άλλοτε Κόμμα των Νεοτούρκων, όφειλαν να λογοδοτήσουν για τη ζωή εκατομμυρίων Χριστιανών υπηκόων μας, οι οποίοι απομακρύνθηκαν μαζικά από τα σπίτια τους και δολοφονήθηκαν. Μια τέτοια συμπεριφορά είναι απαράδεκτη υπό συνθήκες δημοκρατικής νομιμότητας»[1]
          Πρόθεσή μου με όσα παρέθεσα πρωτύτερα δεν ήταν να γράψω αγιολόγιο για τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Άλλωστε όλοι οι πολιτικοί ηγέτες κάθε χώρας και όλων των λαών απόλυτα θεμιτά υπόκεινται στην κριτική της ιστορίας, κάτι που δεν μπορεί να αποφευχθεί με απαγορευτικούς νόμους!     
          Η δήλωση του Ατατούρκ σχετικά με τα αθώα θύματα του καθεστώτος των Νεοτούρκων κατά τους διωγμούς των Οθωμανών Χριστιανών, δείχνει ότι ο Τούρκος ηγέτης διακρινόταν για την αρετή της πολιτικής τόλμης. Οι πολιτικοί επίγονοι του Ατατούρκ στην πολιτική σκηνή της γειτονικής χώρας πολλές φορές έχουν αποδειχθεί υπερβολικά μικρότεροί του δυστυχώς, ακόμα και όταν επικαλούνται πιστότητα στις κεμαλικές αρχές!  
          Μια ακροτελεύτια επισήμανση. Πάντοτε η γνώση της αλήθειας μας ελευθερώνει[2]!
    
           


[1] Η συνέντευξη του Ατατούρκ έχει δημοσιευθεί στο τουρκικό περιοδικό ‘Tarih ve Toplum Dergisi’, Ισταμπούλ, Μάιος 1988. Από παραδρομή αναφέρεται λανθασμένα η εφημερίδα ‘Los Angeles Time’. O Niyazi Kızılyürek στο βιβλίο του ‘Κεμαλισμός’ (εκδ. Αθήνα 2006) μεταφέρει το περιεχόμενο της συνέντευξης του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ στη σελ. 50,51.
[2] Ευαγγέλιο κατά Λουκά, κεφ. 8 εδ. 32.

Περί τοῦ ποῖος εἶναι Ἓλληνας καί Ἑλληνίδα…


Τοσοῦτον δ’ ἀπολέλοιπεν ἡ πόλις ἡμῶν περί τό φρονεῖν καί λέγειν τούς ἂλλους ἀνθρώπους, ὣσθ’ οἱ ταύτης μαθηταί τῶν ἂλλων διδάσκαλοι γεγόνασιν, καί τό τῶν Ἑλλήνων ὂνομα πεποίηκεν μηκέτι τοῦ γένους, ἀλλά τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καί μᾶλλον Ἓλληνας καλεῖσθαι τούς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας ἢ τούς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας.

Ἰσοκράτους ‘Πανηγυρικός’ §50


        Δυστυχῶς ὁ λόγος τοῦ Ἰσοκράτη πού παραθέτω πιό πάνω εἶναι δραματικά ἐπίκαιρος ὃσον ἀφορᾶ τούς Νεοέλληνες, πού χωρίς ἲχνος αἰδοῦς κομπάζουν περί εὐγενῶν ἡρώων, φιλοσόφων καί ποιητῶν τῆς ἑλληνικῆς ἀρχαιότητας, μέ τούς ὁποίους κατ’ οὐσίαν οὐδέν τούς συνδέει.
  
        Πολλοί Νεοέλληνες βαυκαλίζονται ἐπικαλούμενοι φυλετική καταγωγή ἀπό τούς Ἀθηναίους ἢ τούς Μακεδόνες τῆς ἀρχαιότητας καί ἀγνοοῦν πλήρως τό γεγονός ὃτι ἡ φυλετική καθαρότητα ἀφορᾶ τούς ἀναπαραγόμενους στά ἰπποφορβεῖα καθαρόαιμους ἲππους ἢ τούς ἐφοδιασμένους μέ pedigree κῦνας πού παράγονται σέ διάσημα κυνοτροφεῖα.

        Μέ καταπνίγει λυσσώδης ὀργή. Ἐπισκέφθηκα σήμερα τήν ἀρχαία Ἀγορά τῆς Θάσου. Κατά τήν ταπεινή μου γνώμη πρόκειται γιά ἓνα ἀρχαιολογικό χῶρο μεγάλης σπουδαιότητας πού συνάμα ἀποτελεῖ και χῶρο ὑπέροχου φυσικοῦ κάλλους. Δυστυχῶς ἡ ἀρχαία Ἀγορά δέν εἶναι ἐπισκέψιμη. Εἶναι ἐντελῶς ἀφύλακτη καί ἂν κάποιος ἐπιχειρήσει νά τήν ἐπισκεφθεῖ, ἡ ένέργειά του θά μποροῦσε νά χαρακτηρισθεῖ μικρό τόλμημα. Προφανῶς μέ τά κριτήρια τῶν ἂκριτων οἰκονομικῶν περικοπῶν, πού ἐφαρμόζει ἡ κυβέρνηση τοῦ κράτους πού ὀνομάζεται «Ἑλλάς», παραμελεῖ καί τόν πλοῦτο τῶν σπαραγμάτων τῆς πολιτισμικῆς παρακαταθήκης πού κοσμοῦν τόν ἑλλαδικό γεωγραφικό χῶρο.
        Κυβερνῶντες ἀμετροεπεῖς, μίσθαρνα ὂργανα τῆς χυδαίας οἰκονομικῆς παγκοσμιοποίησης καί ἂμουσοι καθ’ ὁλοκληρίαν τοπικοί ἂρχοντες, ἀκολουθούμενοι ἀπό ἀγελαῖο ὂχλο νεοπλούτων καί νεόπτωχων πού θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους ‘Ἓλληνες’, ἐνῶ πράγματι πρόκειται περί βαρβάρων.  

        Ὁρισμένες φωτογραφίες από τήν ἀρχαία Ἀγορά τῆς Θάσου καταδεικνύουν τήν ἀλήθεια ὃσων παρέθεσα παραπάνω.






Τά ταπεινά λευκά ἂνθη μιᾶς ἀπό τίς παραπάνω  φωτογραφίες ἒχουν ἀνθίσει ἀνάμεσα σέ φυσικά ἀπορρίμματα! Ἡ φύση ἢ μήπως καί τά πνεύματα τῶν ἀρχαίων θεῶν καί τῶν ἀξίας μετεχόντων θνητῶν, ἀντιστέκονται στήν ὓβρη τῶν προσκαίρως κρατούντων καί ἀναιδῶς πορνευόντων καί ἀσυστόλως μοιχευομένων στήν Ἱερή τούτη Γῆ τῶν ὂντως Ἑλλήνων καί Ἑλληνίδων, ὃσων μετέχουν τῆς τῶν Ἑλλήνων παιδεύσεως καί ἒχουν μυηθεῖ στήν ἑλληνίδα γλῶσσα;

 


Γεώργιος Ἀλκιβιάδου Δοῦδος