Powered By Blogger

Wednesday, September 30, 2009

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ!



Η εκλογική διαδικασία στην κοινοβουλευτική δημοκρατία της Ελλάδας έχει αλλοτριωθεί απόλυτα από την κατάχρηση εξουσίας που ασκούν τα κόμματα και ιδίως εκείνα που διαθέτουν ισχυρά ερείσματα «πελατείας» μέσα στην εθνική κοινωνία.
Οι συνταγματικοί θεσμοί, εμπλουτισμένοι από τη νομοθεσία του Συμβουλίου της Ευρώπης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Εθνών συχνά παραμένουν ορθοί μόνο στις προβλέψεις των ρυθμίσεών τους μιας και αναιρούνται από την ελλιπή ή και τη μηδενική εφαρμογή τους....
Οι εκλογές δυστυχώς είναι ένα παίγνιο εναλλαγής στη διαχείριση της εξουσίας πολιτικών κομμάτων, που ελάχιστη σχέση έχουν με δημοκρατικές διαδικασίες, με σύνδεσή τους με την κοινωνία, ενώ τα χαρακτηριστικά του νεποτισμού που τα διακρίνουν είναι ολοφάνερα.
Στις συνθήκες του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού η Ελλάδα δεν έχει πολιτική ηγεσία με ήθος και όραμα, ενώ ο λαός έχει εκμαυλιστεί από τον καταναλωτισμό, ίσως το πιο επιθετικό εργαλείο του καπιταλισμού κατά των εργαζομένων. Δυστυχώς όμως στον τόπο μας οι συντεταγμένες αρχών πλοήγησης είναι δυσδιάκριτες.
Δεν υπάρχει λόγος συμμετοχής μας στην εναλλαγή δύο μονομάχων στο προσκήνιο της πολιτικής κονίστρας. Έχουμε ανάγκη να αποκτήσουμε συνείδηση των συνθηκών της εποχής μας στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον Κόσμο και ν' αλλάξουμε τις ρίζες μας. Εφόσον σιωπούμε μπροστά στην πείνα που καταστρέφει ανθρώπινες ζωές σε ένα σωρό γωνιές του πλανήτη είμαστε συνένοχοι, έστω και αν εφευρίσκουμε ένα σωρό τερτίπια για να κρατήσουμε σε νάρκη τη συνείδησή μας…. Εφόσον σιωπούμε μπροστά στην οικολογική καταστροφή που με αναλγησία επιφέρουν κάθε λεπτό που περνά οργανωμένα συμφέροντα σε «πνεύμονες του κοινού Σπιτιού μας» αλλά και μέσα στις πόλεις μας εξαιτίας της καταναλωτικής αδιαφορίας μας είμαστε συνένοχοι! Όσο επιτρέπουμε να μας αποπροσανατολίζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα όργανα της εξουσίας καθώς καλλιεργούν σκόπιμα τον φόβο κατά των μεταναστών και αναπτύσσοντας την ξενοφοβία είμαστε συνένοχοι! Η αλλαγή στις ρίζες μας είναι αναγκαία και επείγουσα. Οι ρίζες βρίσκονται εντός μας και γύρω μας. Τα τρομερά δείγματα φθοράς του ελληνικού λαού οφείλονται στον μαζικό εγκλωβισμό μας στα όρια του ατομικού συμφέροντός μας, στην περίθαλψη του εγωισμού μας. Ο δρόμος του καθενός και της καθεμιάς απαιτεί υπέρβαση του εγώ και βίωση του εμείς. Κατάρα μας η λατρεία του ατόμου και ευλογία το καλωσόρισμα του Άλλου ως του πλέον οικείου και αγαπητού!
Δεν υπάρχει τυφλή μοίρα του ανθρώπου…. Δεν υπάρχει νομοτέλεια που μας κρατά δέσμιους σε μια κατευθυνόμενη ιστορία….
Ακόμα και αν δεν άγγιξε το τόπο μας η οικονομική κρίση, παρά μόνον ανακλαστικά και μολονότι έχουν εξαχρειωθεί οι πιο πολλοί εργοδότες, επικαλούμενοι την κρίση, μπορούμε να αποφασίσουμε εμείς τις εξελίξεις με αρχές και αδιαπραγμάτευτη αξία τον άνθρωπο ως οργανικό μέλος της κοινωνίας και ως πρόσωπο! Ο πρωτομάστορας της ιστορίας είναι ο άνθρωπος. Αυτή είναι μια αλήθεια που είναι ικανή για να μεταβούμε από τη συνειδησιακή ραστώνη στην εγρήγορση.
Έχουμε ανάγκη από μιαν ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΟΙΧΤΗ για όλους, χωρίς όρους και διακρίσεις. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ θα πρέπει να γίνουν καθημερινές καταστάσεις και όχι διακηρύξεις σε χαρτιά και μπροσούρες! Μπορούμε να ζήσουμε Ελεύθερα και Αλληλέγγυα μεταξύ μας, όχι ανταγωνιστικά υποταγμένοι σε νόμους της ζούγκλας! Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μπορεί να αποκτήσει άλλο περιεχόμενο, ουσιαστικό και απόλυτα συμμετοχικό με σύσταση και συνεχή ανάπτυξη θεσμών άμεσης δημοκρατίας και διαχείρισης των κοινών! Ο Ρατσισμός και ο Φασισμός είναι σκουπίδια στον πολιτισμό μας. Οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς, που υποθάλπτουν την εναγώνια επιδίωξη όλο και περισσότερων κερδών είναι άρνηση του ήθους σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Ο σταλινικός κομμουνισμός (ΚΚΕ) είναι επιβίωση της βαρβαρότητας που συντηρείται και από τις δεξιές πολιτικές επιλογές. Η συμφιλίωση με το περιβάλλον δεν μπορεί να υπάρξει σε συνθήκες ανταγωνισμού, απανθρωπιάς και προβολής άδηλων ουτοπιών. Το μέλλον ανήκει στις συνειδήσεις μας, αρκεί να τις αφήσουμε να μας φωτίζουν. Η ανθρώπινη κοινωνία δεν έχει ανάγκη από στεγανά και κίβδηλες ιεραρχίες, παρά μόνον από συντροφικότητα. Το μέλλον ανήκει σε όλους. Η ανθρωπιά στην πολιτική και στην οικονομία δεν μπορεί να φανερωθεί σε συνθήκες ατομοκεντρισμού για τούτο και είναι συνώνυμη με τον ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ!

ΤΟ ΠΑΙΓΝΙΟ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΟΥ 2009


Στο «Οδοιπορικό» του Octavio Paz διάβασα την εξής φράση: ‘…η εγκαθίδρυση μιας πραγματικής δημοκρατίας, με ένα καθεστώς δικαίου και εγγυήσεις για τα άτομα και τις μειονότητες, θα μπορούσε να εμποδίσει το ναυάγιο του Μεξικού στον ωκεανό της παγκόσμιας ιστορίας όπου παραμονεύουν θαλάσσια τέρατα’ (εκδόσεις Εξάντας-Νήματα 1998). Μιας και επίκεινται εθνικές εκλογές η πολιτική, που ούτως ή άλλως, είναι υποστατικό στοιχείο του καθενός και της καθεμιάς, ως κοινωνικών όντων, είτε από ανάγκη είτε από επιλογή σύρεται στο προσκήνιο.
Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που οι περισσότεροι κομπορρημονούμε για προγόνους που συνέλαβαν και εφάρμοσαν τη δημοκρατία ως τρόπο συλλογικού υπάρχειν, ακόμα θα παιδευόμαστε με προβληματισμό για ‘πραγματική δημοκρατία’ και όλα όσα είναι σύμφυτα προς αυτή την έννοια;
Έχουμε μια κολοβή δημοκρατία στον τόπο μας δυστυχώς. Καχεκτική και ανάπηρη. Δεν πρόκειται για ατέλειες ή σημαντικές ελλείψεις στη θεμελιώδη νομοθεσία μας, αλλά για αναιρέσεις των θεσμών ή παραμορφώσεις τους στο στάδιο της εφαρμογής. Τα πολιτικά κόμματα από θεσμικά όργανα της πολιτείας έκφρασης της λαϊκής βούλησης παραμένουν επικίνδυνα ανώριμα,ιδίως τα πιο ισχυρά σε επιρροή, με μορφές νεποτιστικής οργάνωσης και έχουν αλλοτριώσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία σε μια ιδιότυπη κοινοβουλευτική κομματική «δικτατορία».
Έχουμε ανάγκη η δημοκρατία μας να είναι πραγματική. Δημοκρατία της καθημερινής ζωής, ορατή σε κάθε πτυχή της δημόσιας ζωής. Το κράτος δικαίου υπαρκτό χωρίς παρεκκλίσεις από την ουσιαστική νομιμότητα με ενεργείς και αποτελεσματικές εγγυήσεις υπέρ των ατόμων και των μειονοτήτων….
Η σκέψη μου προκαλεί…. Η Ελλάδα είναι ένα κράτος με πλήθος νόμων. Πολλοί υπάρχουν χωρίς να εφαρμόζονται. Άλλοι, συχνά αναχρονιστικοί και επικίνδυνοι για μια δημοκρατία, ενώ κοιμούνται σε απόλυτη αχρησία, επειδή υπάρχουν στο νομοθετικό μας στερέωμα, κατά καιρούς ανασύρονται στο προσκήνιο των δικαστηρίων και ανακαλούν στη συλλογική μνήμη δίσεκτα χρόνια δικτατοριών και άλλων συναφών παραμορφώσεων στην πολιτική διαδρομή του τόπου. Η Ελλάδα είναι ένα κράτος που έχει πολίτες, όχι απλώς δεύτερης ή τρίτης κατηγορίας, αλλά πολίτες που ζουν υπό απαγόρευση! Μιλώ για Έλληνες πολίτες που ανήκουν σε μειονότητες, ιδίως εθνοτικές ή πολιτιστικές, αλλά η πολιτεία αρνείται την ύπαρξή τους. Μιλώ για τους Μακεδόνες σλαβικής φυλετικής καταγωγής, που μπορείτε να συναντήσετε στα χωριά της Νάουσας, της Έδεσσας, της Φλώρινας, της Γουμένισσας…. Μιλώ για τους Τούρκους που κατοικούν στη Δυτική Θράκη ή στην Κω. Είναι Έλληνες πολίτες αλλά έχουν διαφορετική φυλετική καταγωγή από την πλειοψηφία του πληθυσμού και αναγνωρίζονται μόνον ως θρησκευτική μειονότητα. Στις ειδικές δυνάμεις των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων για να ενταχθεί κάποιος στρατεύσιμος πρέπει να είναι Χριστιανός Ορθόδοξος. Θυμηθείτε ή μάθετέ το, πως ο Οδυσσέας Ανδρούτσος ήταν Μουσουλμάνος Μπεκτασή και παρόλα αυτά πολέμησε για την ελληνική ελευθερία και ανεξαρτησία!
Η Ελλάδα θεωρείται κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού. Σήμερα όμως η χώρα μας έχει καταντήσει, εξαιτίας της πνευματικής και πολιτιστικής υπανάπτυξης που μας έχει χαρακώσει τις ψυχές, μια επαρχία περιθωριακή στην Ευρώπη και στον κόσμο. Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει λησμονήσει την οικουμενικότητα του ευαγγελικού μηνύματος και σύρεται χωρίς αιδώ στην αίρεση του ‘εθνοφυλετισμού’ σχεδόν από συνήθεια πλέον. Ελληνικά δικαστήρια απαξιώνουν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, αρνούμενα με πείσμα να συμμορφωθούν με αποφάσεις του σε ζητήματα που με την κοντή λογική μας κρίνουμε «εθνικώς ευαίσθητα». Η παρακαταθήκη του Διονυσίου Σολωμού, που ανακηρύξαμε ‘εθνικό ποιητή’, ότι «το έθνος πρέπει να μάθη να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές» είναι ανάγκη να γίνει πυξίδα της πολιτικής που ασκείται στον τόπο και ακροτελεύτιος κανόνας δράσης των πολιτικών μας. Δεν πιστεύω πως είμαστε ‘έθνος ανάδελφον’, αλλά αρνούμαι για την Ελλάδα μια ασήμαντη θέση στο περιθώριο της παγκόσμιας ιστορίας. Όσο θα ανασαίνουμε μολυσμένο αέρα, δηλητηριασμένο από αρρωστημένες φαντασιώσεις, έωλα φυλετικά συμπλέγματα που έχουν επικαθήσει στο συλλογικό μας είναι, όσο θα παραμένουμε ξενοφοβικοί χωρίς να το παραδεχόμαστε υποκριτικά, δυστυχώς ναι, θα κατρακυλούμε προς τον ωκεανό, μετέχοντας στην κοινή μοίρα των ναυαγίων που τα κατατρώγουν τα τέρατα του σκοτεινού πόντου, για να παραφράσω τα λόγια του Paz.
Μέχρι τώρα οι επίσημες σχέσεις μας με την Ιστορία, τόσο του τόπου και των λαών που τον κατοικούν, όσο και του κόσμου μας, ήταν αδιάφανες, αμαρτωλά κρυφές, σαν τις σχέσεις ενός παντρεμένου που επισκέπτεται μια γυναίκα σε μπορντέλο. Την Ιστορία την κάναμε προπαγάνδα αρνούμενοι ουσιαστικά να αντικρύσουμε την όψη μας στον καθρέφτη. Αν μάθουμε επιτέλους να θεωρούμε ως εθνικό ό,τι είναι στ’ αλήθεια υπαρκτό ενώ θα μελετούμε την ιστορία, τότε μπορούμε να ελπίζουμε πως ο λόγος του Ευρυπίδη «όλβιος όστις της ιστορίας έσχε μάθησιν» (Αντιόπη) θα μας αφορά. Αλλιώς θα παραμείνουμε να ψαχουλεύουμε τυφλά σε σωρούς σκουπιδιών, ψάχνοντας ερείσματα ύπαρξης, γιατί «εξ ιστορίας αναιρεθείσης της αληθείας, το καταλειπόμενον αυτής ανωφελές γίνεται διήγημα» (Πολύβιος Α 14,6).
Προσωπικά αρνούμαι την ιδεολογία του εθνικισμού, γιατί ξεριζώνει κάθε φρεσκάδα στην πατρίδας μου, ευνουχίζει το λαό μου και με φυλακίζει σ’ ένα γκέτο. Η Ελλάδα θέλω να υπάρχει με αξιοπρέπεια στην Ενωμένη Ευρώπη και να συμβάλλει θετικά στην πορεία της Οικουμένης.
Δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι δέσμια της φυλής των Νέο-ελλήνων, που έχουν εκχυδαΐσει τα πάντα, κατά τρόπο άκρως μηδενιστικό, στο όνομα του κέρδους. Δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι βυθισμένη στο τέλμα του μετακαπιταλιστικού καταναλωτισμού, έρμαια στη λατρεία μιας δήθεν «ελεύθερης αγοράς», που προπαγανδίζουν πολιτικοί χωρίς όραμα και ήθος.
Σε όσους με κρίνουν ονειροπόλο, έχω να πω τούτο: Για μένα «ενθουσιασμός και απογοήτευση είναι σημεία νεότητας! Όταν παύσω να πυρώνομαι από το πάθος και να διεγείρομαι από την οργή, τότε θα σημάνει ο χρόνος που θα έχω διαβεί το κατώφλι προς τον θάνατο…».
«Κι αν μας πουν ότι είμαστε σχεδόν ρομαντικοί, ότι είμαστε αδιόρθωτοι ιδεαλιστές, ότι σκεφτόμαστε το αδύνατο, εμείς πρέπει χίλιες φορές να απαντήσουμε “ναι, είμαστε”!» (Ernesto Che Guevara).

Friday, July 03, 2009

Η ΑΠΟΦΑΣΗ 913/2009 ΤΟΥ ΕΦΕΤΕΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΠΟΥ ΑΘΩΩΣΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!


Η Επιτροπή για την Καταπολέμηση των Φυλετικών Διακρίσεων της Ύπατης Αρμοστείας του Ο.Η.Ε. για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα απηύθυνε πριν περίπου δύο εβδομάδες προς την Ελλάδα ένα ερωτηματολόγιο, όπου μεταξύ των άλλων θίγεται και το ζήτημα που έχει προκύψει μετά την απαλλακτική απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών που έκρινε αθώο τον κ. Κώστα Πλεύρη για παράβαση του νόμου 927/1979.
Παραθέτουμε στη συνέχεια το ερωτηματολόγιο στην αγγλική γλώσσα από την ιστοσελίδα της Ύπατης Αρμοστείας τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και σε ελληνική μετάφραση (με φροντίδα του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι [ΕΠΣΕ]):

«COMMITTEE ON THE ELIMINATION
OF RACIAL DISCRIMINATION
Seventy-fifth session
3 to 28 August 2009



QUESTIONS BY THE RAPPORTEUR
IN CONNECTION WITH THE CONSIDERATION OF
THE SIXTEENTH TO NINETEENTH PERIODIC REPORTS OF
GREECE



Article 2

1. Please provide updated information on the application of Law 927/1979 “on punishing acts or activities aiming at racial discrimination”, including the number of convictions and the sentences imposed. What measures have been taken to ensure that acts of violence against members of ethnic minorities are always promptly and effectively investigated and prosecuted?

2. Please provide information on measures taken for the implementation of article 79, paragraph 3 of the Criminal Code, which states that when a crime is motivated by racial, national or religious hatred, this shall be considered an aggravating factor. Please also provide examples of cases in which this article has been applied.

3. Please provide statistics on “incidents of discrimination or unlawful use of force” by the police mentioned in paragraph 158 of the State party report, insofar as they relate to the scope of the Convention, and indicate what sanctions, if any, were imposed for such crimes.


Article 4

4. Please indicate whether organizations and groups promoting or inciting racial discrimination in the State party, including Neo-Nazi groups, have been legally banned and their organizers prosecuted.

5. Kindly provide information on the monitoring of compliance with Presidential Decree 100/2000, which provides that “television stations may not broadcast programs which incite hatred between citizens on the grounds of their different race, religion, citizenship or gender”.

6. In light of the provisions of article 4 of the Convention, which require that the dissemination of ideas based on racial superiority or hatred be punished by law, please comment on the recent reversal by a Greek appeals court of a 2007 conviction in the case of Costas Plevris, for the publication of his book "The Jews - The Whole Truth”. Is the book still available and sold in the State party?

Article 5

7. Please provide statistical information regarding the participation of members of ethnic minorities in central and local State bodies, in the police force and the judiciary and, in the case of inadequate representation, on measures adopted to improve the situation.

8. According to the independent expert on minority issues, Roma children did not have full and equal access to education at the time of her visit in September 2008. Please provide clarification on the concrete level of integration of Roma children in the education system and on measures taken to eliminate discrimination against Roma children in school due to stereotypes, their lack of knowledge of Greek or the unavailability of teaching in Romani. Please also provide information on the results obtained by the project for the education of Greek-Roma pupils mentioned in paragraph 69 of the State party report.

9. Please provide information on the level of achievement, if possible with statistics and examples, of the aims and priorities of the “Integrated Action Program for the social integration of Greek Roma” as well as on progress made with regard to the Integrated Action Plan for the integration of third-country nationals legally residing in the Hellenic territory.

10. Are ethnically Slavic Greeks in general allowed to use their mother languages in private schools and publications, including Slavic Macedonian? Are Slavic names accepted for children of Greek citizens?

11. Please elaborate on the Government’s view of the decisions of the European Court of Human Rights which found that Greece violated the right to freedom of association by rejecting associations bearing the name “Turkish”.

Article 6

12. Please provide information on measures taken to guarantee the independence of the Office of the Ombudsman and to enhance its capacity to deal with discrimination in various fields.

13. Please provide statistical information on the number and nature of cases regarding racism and racial discrimination dealt with by the Office of the Ombudsman, the Committee for Equal Treatment and the Labor Inspectorate during the period 2007-2009.

14. Please comment on reports concerning obstacles encountered by Roma seeking an effective remedy in Greek courts. Please provide information on measures taken to ensure the equal treatment of Roma before civil courts and in the Criminal Justice System. Examples will be welcome.


Article 7

15. Please provide information on training programmes and courses on human rights issues for members of the judiciary, law enforcement officials and other public officials and indicate whether such programmes or courses include components focused on the rights and obligations set forth in the Convention.

16. Please provide information on measures taken to disseminate the State party report and the Committee’s concluding observations, including through translation into Greek and posting on relevant Government websites.


Additional information

17. Please indicate if the State party intends to make a declaration under article 14 of the Convention, thus accepting the Committee’s competence to receive and consider individual complaints.

18. As a matter of clarification and understanding, and without implying any criticism on the part of the Rapporteur, please explain the reasons why Greece signed (in 1997) but never ratified the Council of Europe’s Framework Convention for the Protection of National Minorities.

(http://www2.ohchr.org/english/bodies/cerd/cerds75.htm),





ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ
ΤΩΝ ΦΥΛΕΤΙΚΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ
Εβδομηκοστή πέμπτη συνεδρίαση
3 με 28 Αυγούστου 2009



ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΙΣΗΓΗΤΗ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΕΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΩΝ ΕΚΘΕΣΕΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΚΑΤΗ ΕΚΤΗ ΕΩΣ ΤΗΝ ΔΕΚΑΤΗ ΕΝΑΤΗ

Άρθρο 2

1. Παρακαλούμε για την παροχή επικαιροποιημένων πληροφοριών για την εφαρμογή του Ν.927/1979 “περί κολασμού πράξεων ή ενεργειών αποσκοπουσών εις φυλετικάς διακρίσεις” συμπεριλαμβανομένου του αριθμού των καταδικών και των ποινών που επιβλήθηκαν. Ποια μέτρα έχουν ληφθεί για να επιβεβαιωθεί ότι η βία εναντίον μελών εθνοτικών μειονοτήτων εξετάζεται και διώκεται πάντα άμεσα και αποτελεσματικά;

2. Παρακαλούμε για την παροχή πληροφοριών για τα μέτρα που έχουν ληφθεί για την εφαρμογή του άρθρου 79 παράγραφος 3 του Ποινικού Κώδικα, το οποίο αναφέρει ότι εάν το κίνητρο ενός εγκλήματος είναι το φυλετικό, εθνικό ή θρησκευτικό μίσος, θα αξιολογείται ως επιβαρυντικός παράγοντας. Παρακαλούμε επίσης να παραθέσετε παραδείγματα υποθέσεων στις οποίες εφρμόστηκε το άρθρο.

3. Παρακαλούμε για την παροχή στατιστικών σχετικά με “περιστατικά διακρίσεων ή παράνομης χρήσης βίας” από την αστυνομία που αναφέρονται στην παράγραφο 158 της έκθεσης του κράτους, στο μέτρο που αυτό σχετίζεται με το πλαίσιο της Σύμβασης και παραθέσατε εάν και ποιες ποινές επιβλήθηκαν για αυτά τα εγκλήματα.


Άρθρο 4

4. Παρακαλούμε γνωστοποιείστε μας εάν έχουν απαγορευθεί νομίμως οργανισμοί και ομάδες που προωθούν ή υποθάλπουν ρατσιστικές διακρίσεις στο Κράτος, συμπεριλαμβανομένων ομάδων Νεο-ναζί και εάν οι ομαδάρχες τους έχουν διωχθεί.

5. Παρακαλούμε να μας παράσχετε πληροφορίες για την τήρηση του Προεδρικού Διατάγματος 100/2000 το οποίο αναφέρει ότι “οι τηλεοπτικοί σταθμοί δεν θα μεταδιδουν προγράμματα τα οποία ενθαρρύνουν το μίσος μεταξύ του πληθυσμού λόγω διαφορετικής φυλής, θρησκείας, ιθαγένειας και φύλου.”

6. Υπό το φως του άρθρου 4 της Σύμβασης, η οποία επιβάλλει τον νόμιμο κολασμό της διάδοσης ιδεών που βασίζονται στην φυλετική ανωτερότητα ή στο μίσος, παρακαλούμε σχολιάστε την πρόσφατη εξαφάνιση από Ελληνικό Εφετείο της καταδίκης του 2007 στην υπόθεση του *** για την δημοσίευση του βιβλίου “***”. Αυτό το βιβλίο διατίθεται και πωλείται ακόμη στο Κράτος - μέλος;

Άρθρο 5

7. Παρακαλούμε για την παροχή στατιστικών πληροφοριών όσον αφορά την συμμετοχή μελών εθνικών μειονοτήτων σε κεντρικές και τοπικές κρατικές αρχές, στις αστυνομικές δυνάμεις, στην δικαιοσύνη και, σε περίπτωση ανεπαρκούς εκπροσώπησης, σχετιά με τα μέτρα που έχουν θεσπιστεί για την βελτίωση της κατάστασης.

8. Σύμφωνα με την ανεξάρτητη εμπειρογνώμονα για μειονοτικά θέματα, τα παιδιά Ρομά δεν έχουν πλήρη και ίση πρόσβαση στην εκπαίδευση κατά το χρόνο της επίσκεψής της τον Σεπτέμβρη 2008. Παρακαλούμε διευκρινίστε μας το ακριβές επίπεδο ενσωμάτωσης των παιδιών Ρομά στο εκπαιδευτικό σύστημα και για τα μετρα που έχουν ληφθεί για την καταπολέμηση των διακρίσεων κατά των παιδιών Ρομά στο σχολείο λόγω στερεοτύπων, λόγω μη γνώσης ελληνικών ή λόγω μη διδασκαλίας στην γλώσσα των Ρομά. Παρακαλούμε για την παροχή πληροφοριών για τα αποτελέσματα που είχε το σχέδιο για την εκπαίδευση των Ελλήνων-Ρομά μαθητών που αναφέρονται στην παράγραφο 69 της έκθεσης του Κράτους – μέλους.

9. Παρακαλούμε για την παροχή πληροφοριών για το επίπεδο επιτυχίας, ει δυνατόν με στατιστικές και παραδείγματα, για τους σκοπούς και τις προτεραιότητες του “Σχεδίου Δράσης για την κοινωνική ένταξη των Ελλήνων Ρομά” όπως επίσης και για την πρόοδο που γίνεται όσον αφορά το Πρόγραμμα Δράσης για την ένταξη των διαφορετικής εθνικότητας προσώπων που ήδη κατοικούν στην Ελληνική Επικράτεια.

10. Επιτρέπεται γενικά στους Έλληνες σλαβικής εθνοτικής καταγωγής να χρησιμοποιούν τις μητρικές του γλώσσες σε ελληνικά σχολεία και εκδόσεις, συμπεριλαμβανομένων των Σλαβικών Μακεδονικών; Τα σλάβικα ονόματα είναι αποδεκτά για τα παιδιά των Ελλήνων πολιτών;

11. Παρκαλούμε σχολιάστε τις απόψεις της Κυβέρνησης για την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που έκρινε ότι η Ελλάδα παραβίασε το δικαίωμα της ένωσης με την απαγόρευση σωματείων που φέρουν το επίθετο “τουρκικός”.

Άρθρο 6

12. Παρακαλούμε για την παροχή πληροφοριών σχετικά με τα μέτρα που έχουν ληφθεί για την διασφάλιση της ανεξαρτησίας του Συνηγόρου του Πολίτη και τη βελτίωση της ικανότητάς του να χειρίζεται υποθέσεις διακρίσεων σε διάφορους τομείς.

13. Παρακαλούμε για την παροχή στατιστικών πληροφοριών όσον αφορά τον αριθμό και την φύση των υποθέσεων που αφορούν ρατσισμό και ρατσιστικές διακρίσεις και εξετάστηκαν απο τον Συνήγορο του Πολίτη, την Επιτροπή Ίσης Μεταχείρισης και την Επιθεώρηση Εργασίας κατά την περίοδο 2007-2009.

14. Παρακαλούμε σχολιάστε υποθέσεις που αφορούν εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι Ρομά στην προσπάθειά τους για αποτελεσματική πρόσβαση στα Ελληνικά δικαστήρια. Παρακαλούμε για την παροχή πληροφοριών σχετικά με μέτρα που έχουν ληφθεί για την διασφάλιση της ίσης μεταχείρισης των Ρομά ενώπιον των αστικών δικαστηρίων και του Συστήματος Ποινικής Δικαιοσύνης. Τα παραδείγματα είναι ευπρόσδεκτα.


Άρθρο 7

15. Παρακαλούμε για την παροχή πληροφοριών σχετικά με τα προγράμματα εκπαίδευσης και τα σεμινάρια για θέματα ανθρώπινων δικαιωμάτων που έχουν οργανωθεί για λειτουργούς της Δικαιοσύνης, υπαλλήλους των διωκτικών αρχών και άλλους δημόσιους λειτουργούς. Παρακαλούμε να παραθέσετε εάν αυτά τα προγράμματα περιλαμβάνουν στοιχεία που εστιάζουν στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που έχουν τεθεί από τη Σύμβαση.

16. Παρακαλούμε για την παροχή πληροφοριών για τα μέτρα δημοσιοποίησης της έκθεσης από το κράτος μέλος και τα συμπεράσματα της Επιτροπής, συμπεριλαμβανομένων των μεταφράσεώ τους στα Ελληνικά και της ανάρτησής τους σε κυβερνητικές ιστοσελίδες.


Πρόσθετες πληροφορίες

17. Παρακαλούμε ενημερώστε μας εάν το Κράτος σκοποπεύει να προβεί σε δήλωση κατά το άρθρο 14 της Σύμβασης, ώστε να δεχθεί την αρμοδιότητα της Επιτροπής για την λήψη και εξέταση ατομικών καταγγελιών.

18. Για λόγους διευκρίνισης και κατανόησης και χωρίς διάθεση κατάκρισης εκ μέρους του Εισηγητή, παρακαλούμε εξηγείστε για ποιους λόγους η Ελλάδα υπέγραψε (το 1997), αλλά ποτέ δεν κύρωσε, την Σύμβαση Πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Προστασία των Εθνικών Μειονοτήτων.

***

Η Ελλάδα έχει υποχρέωση πλέον να εξηγήσει την απαλλακτική απόφαση στην υπόθεση Πλεύρη προς το αρμόδιο όργανο του ΟΗΕ, που εξετάζει την εφαρμογή της Σύμβασης για την Κατάργηση των Φυλετικών Διακρίσεων, η οποία προκάλεσε την ψήφιση του νόμου 927/79. Υπό το φως αυτών των δεδομένων, αποφάσισε η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου να ασκήσει την υπ’ αριθμόν 34/2009 αίτηση αναίρεσης υπέρ του νόμου την 1 Ιουλίου 2009.
Στη συνέχεια παρατίθενται αποσπάσματα από την έκθεση της αίτησης αναίρεσης, που γνωστοποιήθηκαν από το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο:
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΑΙΤΗΣΗΣ ΑΝΑΙΡΕΣΗΣ

Όσον αφορά την ερμηνεία του νόμου:
«Οι πράξεις δε και οι ενέργειες στις οποίες προτρέπει το υποκείμενο του αδικήματος του άρθρου 1 παρ. 1 του Ν. 927/1979 πρέπει να είναι πρόσφορες να προκαλέσουν «διακρίσεις, μίσος ή βία» χωρίς ωστόσο να είναι απαραίτητο να προκληθούν πράγματι οι διακρίσεις, το μίσος ή και η βία. Αρκεί η συμπεριφορά, την οποία ενθαρρύνει ο δράστης να μπορεί να προκαλέσει το εν λόγω αποτέλεσμα, να δημιουργείται δηλαδή η συναισθηματική και ψυχολογική υποδομή της επιθετικής και ρατσιστικής αντιμετώπισης του άλλου».

Όσον αφορά την εκδίκαση της έφεσης:
«… κατά την ακροαματική διαδικασία [….] αποδείχθηκε περίτρανα ότι ο ανωτέρω κατηγορούμενος συγγράφοντας το επίμαχο βιβλίο του «***» κατέστησε προσιτά στο ευρύ κοινό κείμενα που θα μπορούσαν, λόγω του έντονα επιθετικού ύφους τους, να καλλιεργήσουν μίσος και βία εναντίον των Εβραίων και να ενθαρρύνουν κάθε αναγνώστη τους στην υιοθέτηση ρατσιστικής και αντισημιτικής συμπεριφοράς».

[…] «Η εμπάθεια και ο φανατισμός, που αποτυπώνονται στα ανωτέρω χωρία, καθιστούν άνευ ετέρου αυταπόδεικτο το γεγονός ότι τούτος εκ προθέσεως εξέφρασε δημόσια απόψεις ικανές να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος και βία εις βάρος των Εβραίων και προσέβαλε πρόσωπα και ομάδα προσώπων λόγω της εθνοτικής τους καταγωγής. Παρά τα ανωτέρω ωστόσο, το Δικαστήριο της ουσίας ουδόλως εξέθεσε στην ανωτέρω απόφασή του τους λόγους για τους οποίους δεν μπόρεσε να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πραγματώθηκε από τον κατηγορούμενο η αντικειμενική και η υποκειμενική υπόσταση των εγκλημάτων που του αποδίδονται. Και τούτο διότι κάνοντας δεκτό στο σκεπτικό της απόφασης ότι ο συγγραφέας του ανωτέρω βιβλίου δεν είχε σκοπό να υβρίσει και να προσβάλλει το σύνολο του εβραϊκού κόσμου εκ μόνου του λόγου του θρησκεύματός τους, αλλά μόνον αυτούς που τάχα πιστεύουν και εφαρμόζουν τον «εβραιοσιωνισμό», διέλαβε ελλιπή και εσφαλμένη αιτιολογία, δεδομένου ότι δεν αναφέρει στοιχεία που το έπεισαν περί αυτού και δεν μπόρεσε να δικαιολογήσει το γεγονός ότι ο συγγραφέας του ανωτέρω βιβλίου στην πραγματικότητα καταφανώς στη συντριπτική πλειοψηφία των σελίδων του βιβλίου του αναφέρεται στους εβραίους γενικά και μόνον ως άλλοθι χρησιμοποιεί ενίοτε και την έννοια του εβραιοσιωνιστή, αποσκοπώντας έντεχνα να ταυτίσει στη συνείδηση του αναγνώστη του τις δύο αυτές έννοιες (εβραίου - εβραιοσιωνιστή)».

Η κατακλείδα του σκεπτικού της άσκησης αναίρεσης, όπως αναφέρεται στην έκθεση :
«Συντρέχει, συνεπώς, εν προκειμένω, ενόψει των ενδεικτικώς προεκτεθέντων, περίπτωση των λόγων αναίρεσης α) της ελλείψεως της ειδικής αιτιολογίας που απαιτεί το Σύνταγμα και β) της ευθείας εσφαλμένης εφαρμογής των διατάξεων του Ν. 927/1979 […] δοθέντος ότι, ενόψει των επισημανθεισών παραλείψεων και ασαφειών της προσβαλλομένης αποφάσεως στο σκεπτικό της δεν μπορεί το Δικαστήριο του Αρείου Πάγου να διαγνώσει αν έγινε ορθή εφαρμογή του ανωτέρω Νόμου». "

Η Ελλάδα όφειλε, κατά τη γνώμη μας να ασκήσει «γνήσια» αναίρεση κατά της αθωωτικής απόφασης που ελάχιστα τιμά τη χώρα, αφού απήλλαξε έναν προπαγανδιστή του αντισημιτισμού, των φυλετικών διακρίσεων και της διασποράς του φυλετικού μίσους και των προκαταλήψεων και αναίρεση υπέρ του νόμου, διαφυλάττοντας τον κ. Κώστα Πλεύρη, πατέρα πρώην βουλευτή του ΛΑΟΣ και τώρα ευρωβουλευτή του ίδιου κόμματος στο απυρόβλητο, αφού ακόμα και αν αναιρεθεί η δικαστική απόφαση δεν πρόκειται να δικασθεί εκ νέου ο κ. Πλεύρης. Το ζήτημα βέβαια έχει το ενδιαφέρον ότι η Ελλάδα ομολογεί κατ’ αρχάς ότι η περιβόητη απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών στο πρόσωπο του κ. Πλεύρη εθώπευσε τον αντισημιτισμό και υπέθαλψε την καλλιέργεια των επιθετικών φυλετικών διακρίσεων στη χώρα….

Tuesday, June 30, 2009

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΟ ΔΙΩΓΜΟΝ!


Το Δελτίο Τύπου της ΕΕΔΑ που ακολουθεί, μας θέτει όλους εμπρός σε σοβαρές ευθύνες. Η κυβέρνηση της χώρας με το πολυνομοσχέδιο που έχει ετοιμάσει καιεπιθυμεί να καταστήσει νόμο του κράτους θέτει ευθέως τη Δημοκρατία υπό διωγμόν!


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
_____________________________________________________
ΝΕΟΦΥΤΟΥ ΒΑΜΒΑ 6 (3ος όροφος), 106 74 ΑΘΗΝΑ
Τηλ: 210-7233221, 210-7233216, fax:210-7233217, e-mail: info@nchr.gr, website: , website: www.nchr.gr

ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΕΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΠΕΡΙ «ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ», ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΑΠΕΛΑΣΗΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΡΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
ΑΘΗΝΑ, 25 ΙΟΥΝΙΟΥ 2009

Η Ολομέλεια της ΕΕΔΑ σε έκτακτη συνεδρίασή της (24/6/2009) τοποθετήθηκε στα ζητήματα δικαιωμάτων που εγείρουν οι διατάξεις του σχεδίου νόμου για την τέλεση αδικημάτων με καλυμμένα ή αλλοιωμένα χαρακτηριστικά, για τη διοικητική απέλαση και κράτηση των αλλοδαπών, όπως και για την αποσυμφόρηση των φυλακών.

Η ΕΕΔΑ εκφράζει την έντονη δυσαρέσκειά της για το γεγονός ότι δεν κλήθηκε να γνωμοδοτήσει, όπως προβλέπεται από τον ιδρυτικό της νόμο, για ένα σχέδιο νόμου με ρυθμίσεις που κατ’ εξοχήν εμπίπτουν στην θεσμική της αρμοδιότητα και ενέχουν όψεις προστασίας δικαιωμάτων μεγάλων ομάδων πληθυσμού.

Η ΕΕΔΑ διατυπώνει τις θέσεις της σταθμίζοντας τις συγκρουόμενες προσεγγίσεις της δημόσιας ασφάλειας σε μια δημοκρατική κοινωνία. Όσον αφορά τα «μέτρα για τη διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης», η Επιτροπή αναγνωρίζει ότι οι βιαιοπραγίες που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων απολήγουν σε παραβιάσεις των δικαιωμάτων στη ζωή, τη σωματική ακεραιότητα, την ιδιοκτησία, την εκπαίδευση (φθορές εκπαιδευτικών ιδρυμάτων), αλλά και του ίδιου του δικαιώματος συμμετοχής σε ειρηνική διαδήλωση. Ωστόσο, η σημαντική αύξηση των ποινών για την τέλεση αδικημάτων με καλυμμένα ή αλλοιωμένα χαρακτηριστικά κρίνεται ως αλυσιτελής : η πραγματικότητα μαρτυρά ότι η πολιτεία αδυνατεί να εφαρμόσει το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο για λόγους που δεν σχετίζονται με το ύψος των ποινών. Ως εκ τούτου, ο αυστηρότερος χαρακτήρας των νέων διατάξεων δεν διασφαλίζει την εφαρμογή τους, και επομένως δεν λειτουργεί αποτρεπτικά για τους εν δυνάμει δράστες. Στην αναποτελεσματικότητα των διατάξεων προστίθεται και η προβληματική αοριστία της έννοιας των καλυμμένων ή αλλοιωμένων χαρακτηριστικών, από πλευράς απονομής της ποινικής δικαιοσύνης. Επιπλέον, η ρύθμιση περί αυτεπάγγελτης δίωξης για εξύβριση υπαλλήλου προκαλεί βαθύ προβληματισμό για το σεβασμό της ελευθερίας της έκφρασης, και δεν συμβαδίζει με τις αρχές μιας ώριμης δημοκρατίας, όπου δεν χωρούν οπισθοδρομήσεις στο αδίκημα της «περιύβρισης αρχής».

Η ΕΕΔΑ εναντιώνεται πλήρως στα μέτρα διοικητικής απέλασης και κράτησης του νομοσχεδίου. Ο χαρακτηρισμός αλλοδαπού, με ή χωρίς νόμιμα έγγραφα, ως επικίνδυνου για τη δημόσια τάξη ή ασφάλεια λόγω απλής ποινικής δίωξης (και όχι καταδίκης) εις βάρος του για όλα τα αδικήματα που επισύρουν ποινή μεγαλύτερη των τριών μηνών, ακυρώνει τη θεμελιώδη αρχή του τεκμηρίου αθωότητας και ανατρέπει τη λειτουργία της ποινικής δικαιοσύνης. Το «τεκμήριο επικινδυνότητας» που εισάγεται κινδυνεύει να εφαρμοστεί αδιακρίτως, οδηγώντας σε απέλαση ακόμα και μόνιμα και νόμιμα διαμένοντες στην Ελλάδα αλλοδαπούς. Έντονες ανησυχίες προκαλεί και η δυνατότητα κράτησης των προς απέλαση αλλοδαπών για περίοδο μέχρι και 18 μήνες. Ο πληθυσμός των αλλοδαπών που αφορά το μέτρο είναι τόσο μεγάλος που αποκλείει την πιθανότητα κράτησής τους υπό αξιοπρεπείς συνθήκες. Τα μέτρα είναι, άλλωστε, σε προφανή αντίθεση με τη σχετική κοινοτική Οδηγία 2008/115, καθώς δεν διασφαλίζουν τον έλεγχο της νομιμότητας της κράτησης, ούτε το σεβασμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων, πλήττοντας έτσι το κράτος δικαίου.

Τέλος, τα λιγότερο επίκαιρα, αλλά σημαντικά «μέτρα για τη βελτίωση του σωφρονιστικού συστήματος» που περιλαμβάνει το νομοσχέδιο, σε γενικές γραμμές κείνται προς την σωστή κατεύθυνση, εάν ειδωθούν ως μια επιπλέον δέσμη μέτρων, η οποία θα ακολουθηθεί από άλλες. Ωστόσο, τα σημαντικότερα από τα μέτρα που κρίνονται αναγκαία για τη βελτίωση των συνθηκών κράτησης και το σεβασμό των δικαιωμάτων των κρατουμένων, δεν έχουν ακόμα ληφθεί. Η ΕΕΔΑ παραπέμπει στις συνολικές προτάσεις της για το σωφρονιστικό σύστημα του Απριλίου 2008.

Το πλήρες κείμενο θέσεων και προτάσεων της ΕΕΔΑ θα δημοσιευτεί την επόμενη εβδομάδα, και θα είναι προσβάσιμο στην ιστοσελίδα της (www.nchr.gr).

Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με την ΕΕΔΑ, στα τηλ.: 2107233221-2 και 2107233216
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ) είναι συμβουλευτικό όργανο της Πολιτείας σε θέματα νομοθεσίας και πολιτικών που σχετίζονται με τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα. Έχει συσταθεί με τον νόμο 2667/1998 και ξεκίνησε να λειτουργεί το 2000. Σ’ αυτήν εκπροσωπούνται τριάντα ένα φορείς (ανεξάρτητες αρχές, πανεπιστημιακές σχολές νομικών και πολιτικών επιστημών, συνδικαλιστικές οργανώσεις, ΜΚΟ, πολιτικά κόμματα και Υπουργεία), οι οποίοι εκλέγουν το προεδρείο της ΕΕΔΑ. Πρόεδρος της ΕΕΔΑ είναι ο κ. Κωστής Α. Παπαϊωάννου, που εκπροσωπεί το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας.

Thursday, June 25, 2009

Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΨΗ ΑΛΛΑ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ...



Ο ρατσισμός δεν είναι άποψη αλλά επιθετική συμπεριφορά, η οποία, όποτε αφέθηκε να εκφραστεί δημόσια, οδήγησε σε άμεση και σοβαρή απειλή της δημόσιας τάξης. Έτσι αποφάνθηκε η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Committee) του Ο.Η.Ε. στην υπόθεση Robert Faurisson vs France (CCPR/C/58/D/550/1993 [1996]) και έκρινε επίσης ότι η αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος συνιστά προτροπή σε αντισημιτική συμπεριφορά. Οι προηγούμενες σκέψεις σε απόφαση του δικαιοδοτικού οργάνου της Διεθνούς Κοινότητας διατυπώθηκαν ως ερμηνεία των άρθρων 19 και 20 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (ΔΣΑΠΔ) των Ηνωμένων Εθνών. Το άρθρο 19 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα του Ο.Η.Ε. αναφέρεται στην κατοχύρωση του δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης προβλέποντας ταυτόχρονα περιορισμούς κατά την άσκηση του δικαιώματος τούτου. Από την άλλη μεριά το άρθρο 20 του ΔΣΑΠΔ απαγορεύει κάθε προπαγάνδα υπέρ του πολέμου και την επίκληση εθνικού, φυλετικού ή θρησκευτικού μίσους, που αποτελεί υποκίνηση διακρίσεων, εχθρότητας ή βίας.
Η ελευθερία της έκφρασης κατοχυρώνεται και με το άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (ΕΣΔΑ), με ταυτόχρονη πρόβλεψη ορισμένων περιορισμών ως προς την έκταση άσκησης του δικαιώματος τούτου. Η ΕΣΔΑ στο άρθρο 17 απαγορεύει την καταχρηστική άσκηση δικαιώματος και επομένως δεν ανέχεται η ελευθερία της έκφρασης να ασκείται με όρους που συνιστούν κατάχρηση .

Ο Άρειος Πάγος (Α΄ Πολιτικό Τμήμα) με την απόφαση 4/01.09.2007 έχει αποφανθεί πως φασιστικά κόμματα είναι αντίθετα με τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Με την παραπάνω απόφαση το Ανώτατο Δικαστήριο ανακήρυξε ένα μεμονωμένο υποψήφιο χωρίς τον τίτλο του συνδυασμού του «Νέος Φασισμός», γιατί έκρινε πως αυτό αντίκειται στη διάταξη του άρθρου 29 παράγγ. 1 του Συντάγματος που προβλέπει ότι «η οργάνωση και η δράση των κομμάτων οφείλει να εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος».

To Α' Πενταμελές Εφετείο Αθηνών με την απόφασή του αριθμός 913/27.03.2009 αθώωσε τον κ. Κώστα Πλεύρη, κατηγορούμενο για παράβαση του νόμου 927/1979, όπως ισχύει σήμερα μετά τις τροποποιήσεις που επέφερε σε διατάξεις του ο νόμος 2190/2001 “περί κολασμού πράξεων ή ενεργειών αποσκοπουσών εις φυλετικάς διακρίσεις”, με αφορμή τη συγγραφή εκ μέρους του κ. Πλεύρη και την κυκλοφορία βιβλίου με τίτλο «Οι Εβραίοι, όλη η αλήθεια» (Αθήνα 2006, εκδόσεις ‘Ήλεκτρον’).
Στο σκεπτικό της παραπάνω απόφασης αναφέρονται μεταξύ των άλλων και τα εξής: «Ο κατηγορούμενος δεν στρέφεται κατά των Εβραίων, μόνο λόγω της φυλετικής και εθνικής καταγωγής τους αλλά κυρίως λόγω των επιδιώξεών τους για παγκόσμια κυριαρχία, των μεθόδων που χρησιμοποιούν για την ευόδωση αυτών και τη συνωμοτική τους δράση». «Τα αναφερόμενα από το συγγραφέα, για την στήριξη των απόψεών του πραγματικά περιστατικά και οι ρήσεις ιστορικών προσώπων στηρίζονται σε ιστορικές πηγές τις οποίες κατονομάζει και οι οποίες απλώς επισημαίνουν ορισμένες οξύτατες φράσεις του συγγραφέα. Οι φράσεις αυτές του συγγραφέα κατατείνουν στην επισήμανση των στοιχείων που παρατίθενται στο επίμαχο βιβλίο, προκειμένου να γίνουν αντιληπτές από τον αναγνώστη οι κατά τον συγγραφέα ως άνω επιδιώξεις των εβραιοσιωνιστών. Από το όλο περιεχόμενο του βιβλίου δεν προκύπτει ότι ο κατηγορούμενος με αυτό είχε πρόθεση να προτρέψει τον αναγνώστη σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά των Εβραίων, ούτε να εκφράσει προσβλητικές ιδέες κατ' αυτών (Εβραίων), εκ μόνου του λόγου της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής τους, δηλαδή χωρίς τη συνδρομή και άλλων λόγων. Τούτο δε γιατί δεν καταφέρεται συλλήβδην κατά των Εβραίων αλλά κατά των εβραιοσιωνιστών, οι οποίοι προέβησαν στις συγκεκριμένες πράξεις που αναφέρονται στο βιβλίο και οι οποίες στηλιτεύονται από τον συγγραφέα με οξύτατες εκφράσεις και αιχμηρά σχόλια και χαρακτηρισμού».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δικαστές του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών που αθώωσαν τον κ. Πλεύρη, συμφωνούν μαζί του ότι οι «εβραιοσιωνιστές» επιδιώκουν παγκόσμια κυριαρχία, ότι οι «εβραιοσιωνιστές» για να επιτύχουν τη δεσποτεία τους στον κόσμο χρησιμοποιούν σκοτεινές μεθόδους και ότι οι «εβραιοσιωνιστές» είναι συνωμότες!
Ο αντισημιτισμός μέσα στην Ιστορία αποτελεί ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο αντιπάθειας. Σε διάφορες ιστορικές περιόδους, ξεκινώντας από την Αρχαιότητα, περνώντας από τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση και φθάνοντας στον 20ο αιώνα, σημειώθηκαν αντιθέσεις, συστηματικές πράξεις βίας και εχθρότητας προς την εβραϊκή φυλή. Ο αντισημιτισμός γεννήθηκε σε παγανιστικές εποχές, υιοθετήθηκε από τους εκχριστιανισμένους λαούς που τον ανήγαγαν σε επιστήμη καλλιέργειας μίσους, χυδαιότητας και ψεύδους και κορυφώθηκε στην «φυσιολατρική» και άκρως παγανιστική ιδεολογία του Αδόλφου Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας, μέσα σ’ ένα πολιτισμικό περιβάλλον ανεξίτηλης παρουσίας του Μαρτίνου Λουθήρου…
«Πατέρες» και «Διδάσκαλοι» της χριστιανικής Εκκλησίας με μεγάλο κύρος μεταξύ των πιστών, συγκαταλεγόμενοι στις δέλτους του αγιολογίου Ανατολής και Δύσης υπήρξαν οι θερητικοί εγκέφαλοι του θρησκευτικού αντισημιτισμού. Όλο το οικοδόμημά τους θεμελιώθηκε στο ‘δόγμα’ της διά παντός συλλογικής ενοχής όλων των Ισραηλιτών για τη «δολοφονία» του Ιησού Χριστού. Η αλυσίδα περιλαμβάνει Αυγουστίνο της Ιππώνος, που επηρέασε καταλυτικά τον Χριστιανισμό της Δύσης, Ιωάννη τον Χρυσόστομο, Αμβρόσιο τον Μεδιολάνων και Κύριλλο Αλεξανδρείας, που διακρίθηκε ως ηθικός αυτουργός βίαιων και δολοφονικών επιθέσεων κατά της ιουδαϊκής Κοινότητας της αιγυπτιακής μεγαλούπολης, Μαρτίνο Λούθηρο, εμπνευστή της προτεσταντικής Μεταρρύθμισης. Ο Λούθηρος με το βιβλίο του ‘Οι Εβραίοι και τα ψέματά τους’ αναδείχθηκε σε κορυφαίο θεωρητικό του αντισημιτισμού. Έχει υποστηριχθεί από τον δημοσιογράφο Paul Johnson για το πιο πάνω πόνημα του Λουθήρου ότι, “μπορεί να χαρακτηριστεί το πρώτο βιβλίο του σύγχρονου αντισημιτισμού και ένα γιγάντιο βήμα στο δρόμο προς το Ολοκαύτωμα”.
Οι κατηγορίες κατά του Σιωνισμού και των Ισραηλιτών, πως επιδιώκουν παγκόσμια κυριαρχία στηρίζονται κατά κύριο λόγο στο βιβλίο ‘Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’. Πρόκειται για ένα χαλκευμένο, όπως κατέδειξαν επανειλημμένες ανεξάρτητες έρευνες, δημοσίευμα της Οχράνα των αρχών του 20ου αιώνα και παρουσιάζει ένα υποτιθέμενο σχέδιο κυριαρχίας του κόσμου από τους Εβραίους. Αποτελεί μέχρι σήμερα ένα από τα πλέον διαδεδομένα κείμενα έκφρασης αντισημιτισμού.
Ο αντισημιτισμός είναι μια ιδιάζουσα μορφή ρατσισμού με πολυποίκιλες καταβολές. Στον αντισημιτισμό συνωθούνται θρησκευτικοί λόγοι, που επικαλούνται Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, κυρίως μετά την έναρξη επιστροφής και εγκατάστασης των Εβραίων στην Παλαιστίνη, οικονομικοί λόγοι εξαιτίας του ελέγχου της διεθνούς οικονομίας από Εβραίους και της συνακόλουθης εκμετάλλευσης των λαϊκών μαζών παγκοσμίως, όπως διαδίδεται ως προκατάληψη παρά ως βέβαιο γεγονός, πολιτικοί λόγοι καθώς οι Εβραίοι και ιδίως το Ισραήλ θεωρούνται ως εμπροσθοφυλακή του διεθνούς ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή κ.λπ.. Ο αντισημιτισμός είναι ένας ρατσισμός που επιδιώκει να εξοντώσει ή να θέσει στο περιθώριο το «αντικείμενο» του μίσους, της προκατάληψης απλά και μόνο γιατί είναι Εβραίος, χωρίς κανένα άλλο κριτήριο….

Για όλους τους προηγούμενους λόγους ο Αντισημιτισμός έχει θεωρηθεί από τη Διεθνή Κοινότητα, με τα λόγια του άλλοτε Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Annan, ‘μία μοναδική έκφραση μίσους, αδιαλλαξίας και διωγμού, που κατά τη διάρκεια της ιστορίας έχει γίνει ένας προάγγελος δυσμενών διακρίσεων εναντίον άλλων μειονοτήτων’.
Η συλλογική συνείδηση της Ενωμένης Ευρώπης, που νομίζω ορθά μπορούμε να θεωρήσουμε ότι εκφράζεται με ιδιαίτερο κύρος με τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει αποφανθεί ότι, «ο εθνικοσοσιαλισμός αποτελεί ολοκληρωτική ιδεολογία ασυμβίβαστη με τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα» . Σε άλλη περίσταση διατυπώθηκε η πεποίθηση ότι, «αναμφίβολα, όπως και κάθε άλλη αναφορά που στρέφεται κατά των θεμελιωδών αρχών της ΕΣΔΑ, η δικαιολόγηση μια φιλο-ναζιστικής πολιτικής δεν μπορεί να επιτραπεί να απολαμβάνει την προστασία του άρθρου 10 και πως υπάρχει μια κατηγορία ξεκάθαρα αποδεκτών ιστορικών γεγονότων, όπως το Ολοκαύτωμα, των οποίων η άρνηση ή η αναθεώρηση δεν καλύπτεται από την προστασία του άρθρου 10 μέσω του άρθρου 17…. Η άρνηση ή η αναθεώρηση παρόμοιων ιστορικών γεγονότων υπονομεύει τις αξίες στις οποίες βασίζεται η καταπολέμηση του ρατσισμού και του αντισημιτισμού και αποτελεί σοβαρή απειλή κατά της δημόσιας τάξης. Παρόμοιες ενέργειες είναι ασυμβίβαστες με τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα γιατί παραβιάζουν δικαιώματα άλλων».

Ένα ελληνικό δικαστήριο, το Α' Πενταμελές Εφετείο Αθηνών με την παραπάνω απόφασή του στην υπόθεση Κ. Πλεύρη εξέφρασε δίχως αντίρρηση συμπάθεια προς απόψεις σαφώς αντισημιτικές, αναμφίβολα ρατσιστικές, όπως φαίνεται ολοκάθαρα και από άλλες σκέψεις που υπάρχουν στην απόφασή του. Ένα δικαστήριο της χώρας μας αποδείχθηκε δυστυχώς συνήγορος του Αντισημιτισμού, αυτής της πιο χυδαίας και βάναυσης μορφής Ρατσισμού που έχει μολύνει τον ανθρώπινο πολιτισμό. Έλληνες δικαστές με την παραπάνω απόφασή τους εξέφρασαν την ύβρη τους εναντίον του κριτηρίου περί του δικαίου, τόσο του ελληνικού λαού, όσο και των λαών της Ευρώπης.

Οι όποιες θεμιτές επιφυλάξεις ή και η οξεία ακόμη αμφισβήτηση έναντι της πολιτικής του Κράτους του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων και έναντι όσων ζητημάτων συνάπτονται προς τη λύση του παλαιστινιακού προβλήματος δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη συνηγορία υπέρ του Αντισημιτισμού. Η υστερική δαιμονοποίηση του Ισραήλ με σημαία την εξίσωση «Σιωνισμός ίσον Ρατσισμός» αποτελεί μια βάναυση προσβολή της ιστορίας….
Ορισμένοι σύγχρονοι και ακραίοι κύκλοι Εβραίων Σιωνιστών ιδίως με τη στάση τους απέναντι στο πρόβλημα που δημιουργούν οι παράνομα συγκροτημένοι οικισμοί Εβραίων εποίκων σε παλαιστινιακά εδάφη, δημιουργούν μάλλον μια αρνητική εικόνα του Ισραήλ, που δεν εκφράζει την αλήθεια. Ακόμη όμως και οι πιο αντιφατικές και αμφισβητούμενες πλευρές της ισραηλινής πολιτικής δεν μπορούν να αναιρέσουν την αλήθεια, ότι το Κράτος του Ισραήλ αποτελεί τη μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή, ανάμεσα σε έναν ορυμαγδό αυταρχικών καθεστώτων της περιοχής που κρατούν υπό πολιτική ομηρεία αραβικούς και μουσουλμανικούς πληθυσμούς! Για τους Άραβες δικτάτορες, για τους απόλυτους μονάρχες των αραβικών πετρελαιοπαραγωγικών χωρών και για τους Μολλάδες του Ιράν η δημοκρατία του Ισραήλ είναι σκάνδαλο!
Στην Κνεσέτ εκπροσωπείται η αραβική κοινότητα του Ισραήλ χωρίς περιορισμούς στην ελευθερία έκφρασης, στο διπλωματικό σώμα του Ισραήλ ένας Μουσουλμάνος αραβικής καταγωγής ο πρέσβης κ. Ali Yahya εκπροσωπεί τα συμφέροντα του κράτους του στη διεθνή κοινότητα, ενώ ακόμα και στις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ θα συναντήσουμε δύο στρατηγούς αραβικής καταγωγής…. Από την άλλη πλευρά τί μπορούμε να συναντήσουμε; Μια Χαμάς που κυριαρχεί αυταρχικά στη Λωρίδα της Γάζας και έχει στο πρόγραμμά της την εξαφάνιση του Ισραήλ από τον πολιτικό χάρτη, όπως και ο πρόεδρος του Ιράν Αχμαντινεζάντ, μία Χεζμπολλάχ στο Λίβανο που είναι το μακρύ χέρι των Μολλάδων του Ιράν στη Μεσόγειο. Όλες αυτές οι αραβικές και μουσουλμανικές δυνάμεις έχουν έναν κοινό πρόγονο, τον Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ Χατζ Μουχάμμεντ Αμίν Αλ-Χουσεϊνί, που στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου αναδείχθηκε ο πιο σπουδαίος συνεργάτης των Ναζί στη Μέση Ανατολή και ο απόλυτος Άραβας αντισημίτης…

Tuesday, June 23, 2009

ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΖΟΥΝ ΑΣΥΝΑΙΣΘΗΤΑ....


Σε όλους εκείνους τους πολίτες αυτής της χώρας, γυναίκες και άνδρες, που δίχως στάλα περίσκεψη αφήνονται και χώνονται όλο και πιο βαθειά στον κοπρώνα του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και εγκαταλείπονται σαν θύματα ενός αδίστακτου λαϊκισμού πολιτικών της Δεξιάς, απευθείας επιγόνων δωσιλόγων και μαυραγοριτών της Κατοχής, αφιερώνω το ποίημα που έγραψε ο Martin Niemöller, τον καιρό που στην πατρίδα του είχαν καταλάβει την εξουσία οι Ναζί.
Παρατίθεται το πρωτότυπο στα γερμανικά, μαζί με μετάφραση στην αγγλική….

“First they came…”
του Martin Niemöller

Το πρωτότυπο ποίημα στην γερμανική γλώσσα

Als die Nazis die Kommunisten holten,
habe ich geschwiegen;
ich war ja kein Kommunist.
Als sie die Sozialdemokraten einsperrten,
habe ich geschwiegen;
ich war ja kein Sozialdemokrat.
Als sie die Gewerkschafter holten,
habe ich nicht protestiert;
ich war ja kein Gewerkschafter.
Als sie die Juden holten,
habe ich geschwiegen;
ich war ja kein Jude.
Als sie mich holten,
gab es keinen mehr, der protestieren konnte.

Απόδοση στην αγγλική γλώσσα

When the Nazis came for the communists,
I remained silent;
I was not a communist.
Then they locked up the social democrats,
I remained silent;
I was not a social democrat.
Then they came for the trade unionists,
I did not protest;
I was not a trade unionist.
Then they came for the Jews,
I did not speak out;
I was not a Jew.
When they came for me,
there was no one left to speak out for me.

"First they came…" είναι ένα ποίημα που αποδίδεται στον πάστορα Martin Niemöller (1892–1984) σχετικά με την αδράνεια που επέδειξαν οι Γερμανοί διανοούμενοι, όταν μετά την άνοδο των Ναζί στην εξουσία άρχισαν να εξοντώνουν, τη μια μετά την άλλη επιλεγμένες ομάδες, για να επιτύχουν την κάθαρση της γερμανικής κοινωνίας….

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ ΙΡΑΝ ΕΧΕΙ ΟΝΟΜΑ: ΛΕΓΕΤΑΙ NEDA SOLTANI!




Η Ισλαμική Δημοκρατία στο Ιράν αυτές τις μέρες ματώνει στους δρόμους. Η Δημοκρατία, έτσι όπως θέλησαν να την ντύσουν στα μαύρα οι Μολλάδες του Ιράν, μια κρύα νύχτα εδώ και χρόνια εγκατέλειψε αυτή τη χώρα. Όπως όμως φαίνεται ξεκάθαρα, οι Ιρανοί έχουν στην καρδιά τους κρυμμένη μια θέση για την Ελευθερία, την Αξιοπρέπεια, τη Δημοκρατία δίχως επίθετα και καθοδηγητές του λαού με την αυθεντία του αλάνθαστου γνώστη της αλήθειας….
Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν έχασε κάθε κύρος. Πνίγηκε στο αίμα των αθώων διαδηλωτών. Συντρίφτηκε από τη μανία και το φανατισμό του Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ και όσων των υποστηρίζουν, ακόμα κι αν πρέπει να πετάξουν στα σκουπίδια καθετί που έχει σχέση με τη δημοκρατική νομιμότητα.
Η Δημοκρατία στο Ιράν λέγεται πλέον Νέντα Σολτάνι. Είναι η νέα γυναίκα που σκοτώθηκε ενώ διαδήλωνε για τα στοιχειώδη που μπορεί να ζητά από ένα ανελεύθερο, αυταρχικό και σκοταδιστικό καθεστώς ένας νέος άνθρωπος που ζει στον 21ο αιώνα….

Η ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...


Οι Νέο-έλληνες, αυτή η περίεργη φυλή επαρχιωτών του Πλανήτη, κατάφεραν να ακυρώσουν χυδαία την ουσία του Ελληνισμού, ως πολιτισμικού μεγέθους. Ο Ελληνισμός είναι οικουμενικός και οι Έλληνες, όχι προς Θεού οι Νέο-έλληνες, ήταν λαός εν κινήσει. Οι Έλληνες είχαν συναίσθηση πως είναι πολίτες του Κόσμου, πως ο ζωτικός χώρος τους είναι η Οικουμένη. Έτσι εξηγείται το δίκτυο των ελληνικών αποικιών, που παρά την πάροδο αιώνων από την ίδρυσή τους δεν εξέλιπαν από την ιστορική μνήμη, ούτε από το γεωγραφικό χάρτη. Οι Έλληνες τολμούσαν και επιδίωκαν το ταξίδι ως αφορμή εμπλουτισμού κυρίως της ψυχής και του νου.
Ο Αλέξανδρος ο Μακεδόνας, ίσως αποτελεί μοναδικό φαινόμενο κατακτητή και δημιουργού μιας αχανούς πολυφυλετικής ηγεμονίας που έχει καταστεί θρύλος στους τόπους που κατέκτησε. Θρύλος όχι τρόμου αλλά τιμής και παραμυθίας με αφορμή δόξα από το παρελθόν. Ο Αλέξανδρος δεν κατέκτησε έναν ξένο κόσμο, αλλά κινήθηκε στις συντεταγμένες της οικείας του Οικουμένης.

Σήμερα οι Νέο-έλληνες, δηλαδή οι πολίτες του σύγχρονου ελληνικού κράτους, στη νότια άκρη της Βαλκανικής Χερσονήσου, κομπορρημονούν ασύστολα και άνευ αιδούς για προγόνους με τους οποίους ελάχιστη ή και μηδενική σχέση μπορεί να έχουν. Την ομαδική ψύχωση πως δήθεν είναι «έθνος ανάδελφο» την έχουν αναγάγει σε αρετή, που είναι εξ ολοκλήρου κίβδηλη και ολωσδιόλου φαντασιακή. Νομίζουν πως το μικρό τους κρατίδιο, αφού τέτοιο το κατάντησαν είναι ο ομφαλός του κόσμου, που οι πάντες επιβουλεύονται και εποφθαλμιούν για να αφανίσουν.
Σήμερα οι Έλληνες, που μεταλλάχτηκαν σε Νέο-έλληνες, ένα υβριδικό μόρφωμα εξαιτίας της εθνικιστικής παράνοιας, αφήνονται να παρασυρθούν από ξενοφοβία και ρατσισμό που δεν τον ομολογούν. Επιδεικνύουν έλλειψη ανεκτικότητας απέναντι στον Άλλο και αρνούνται έτσι τον εαυτό τους.

Το άρθρο που ακολουθεί θίγει ένα σημαντικό ζήτημα. Την αναίρεση κάθε έννοιας διαπολιτισμικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα, με βάρβαρο και χυδαίο τρόπο και την καθήλωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας γενικά στα στεγανά μιας γραφειοκρατικής διαχείρισης μέσα στα πλαίσια νομικών επιταγών.



«EΞ ΑΦΟΡΜΗΣ
Η διαπολιτισμική εκπαίδευση υπό διωγμόν
Του Σπύρου Α. Μοσχονά
Στα δικαστήρια σύρεται η πρώην διευθύντρια του 132ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών κ. Στέλλα Πρωτονοταρίου (η προγραμματισμένη για τις 16 Ιουνίου δίκη αναβλήθηκε τελικά για τις 22 Ιανουαρίου 2010). Η εμπνευσμένη αυτή δασκάλα κατηγορείται ότι παραχώρησε σχολικές αίθουσες για να γίνονται, σε όσους μαθητές το επιθυμούσαν, μαθήματα της μητρικής τους γλώσσας (αλβανικής ή αραβικής). Δυστυχώς, στο ελληνικό δημόσιο σχολείο η διδασκαλία της μητρικής γλώσσας δεν είναι δικαίωμα, είναι παρανομία.
Το 132ο Δημοτικό Σχολείο ανήκει στο τεράστιο συγκρότημα της Γκράβας. Το 72% των μαθητών στο σχολείο αυτό είναι παιδιά μεταναστών, κυρίως από την Αλβανία. Υπό τη διεύθυνση της κ. Πρωτονοταρίου, ο σύλλογος διδασκόντων, σε στενή συνεργασία με τους γονείς, οργάνωσε αξιόλογες διαπολιτισμικές δραστηριότητες, σημαντικότερες από τις οποίες ήταν τα μαθήματα μητρικής γλώσσας στους μαθητές και ελληνικής γλώσσας στους γονείς τους. Ισως ενόχλησε επίσης ότι ένα ποίημα - προσευχή του Γιάννη Ρίτσου αντικατέστησε το «Πάτερ ημών», επιτρέποντας σε όλα τα παιδιά να συμμετέχουν την ώρα της προσευχής (βλ. Τ. Καμπύλη, «Το τέλος ενός πρότυπου σχολείου», «Η Καθημερινή» 9/12/2007).
Οταν η κεντρική εξουσία πήρε μυρωδιά τι συνέβαινε στο σχολείο, άρχισαν οι διώξεις. Το 2007 η κ. Πρωτονοταρίου απομακρύνθηκε από τη θέση της διευθύντριας. Για την απομάκρυνσή της χρησιμοποιήθηκε ο νεοδημοκρατικός θεσμός της συνέντευξης, στην οποία η διευθύντρια βαθμολογήθηκε πολύ χαμηλά. Ο δοτός νέος διευθυντής (με πολύ υψηλά συνεντευξιακά προσόντα) ανέλαβε να καταργήσει όλες τις διαπολιτισμικές δραστηριότητες του σχολείου.
Ο όρος «διαπολιτισμική εκπαίδευση» αποτελεί στην Ελλάδα ένα είδος ευφημισμού. Αντί για διάλογο μεταξύ γλωσσών και πολιτισμών, ο όρος κατέληξε να δηλώνει εκείνη την εκπαίδευση η οποία οδηγεί σε μία μόνο γλώσσα, την ελληνική, και έναν μόνο πολιτισμό, των Ελλήνων. Στόχος αυτής της κατ’ όνομα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης είναι η γλωσσική αφομοίωση ή, όπως αλλιώς λέγεται, η «ένταξη» των αλλόγλωσσων και αλλόθρησκων, οι οποίοι καλούνται να αφήσουν έξω από το ελληνικό σχολείο τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους. Αυτήν τη «διαπολιτισμική» εκπαίδευση υπηρετεί το υπουργείο Παιδείας. Στο πρόσωπο της κ. Πρωτονοταρίου καταδικάζεται λοιπόν η διαπολιτισμική εκπαίδευση που θεωρεί απαραίτητο τον διάλογο μεταξύ των πολιτισμών και οραματίζεται ένα πολύγλωσσο σχολείο όπου όλες οι γλώσσες αποτελούν πόρους για την κοινωνική ανέλιξη.
Στην πολιτική της μισαλλοδοξίας το υπουργείο Παιδείας θα βρει πρόθυμους συμπαραστάτες. O ΛΑΟΣ είναι ένας από αυτούς. Η Ν. Δ. φαίνεται να υιοθετεί την ατζέντα του. Οι διώξεις δασκάλων, όπως της κ. Πρωτονοταρίου, καθώς και η πρόσφατη «αυστηροποίηση» της μεταναστευτικής πολιτικής είναι δύο από τις πολλές ενδείξεις ότι η ιδεολογική σύγκλιση μεταξύ των δύο όμορων χώρων έχει ήδη συντελεστεί στο άκρο δεξιό τμήμα του πολιτικού φάσματος. Μέσω της σύγκλισης αυτής, για άλλη μια φορά, η ιδέα μιας Ελλάδας ευρύχωρης και ανεκτικής ηττάται προς όφελος μιας άλλης: μιας Ελλάδας μικρής, ξενοφοβικής, χωρίς όραμα, χωρίς σεβασμό προς τους ανθρώπους που επέλεξαν ή αναγκάστηκαν να ζήσουν εντός των συνόρων της.


Άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
«Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» στις 21/06/09»

Saturday, May 16, 2009

The Merton Prayer


MY LORD GOD, I have no idea where I am going. I do not see the road ahead of me. I cannot know for certain where it will end. Nor do I really know myself, and the fact that I think I am following your will does not mean that I am actually doing so. But I believe that the desire to please you does in fact please you. And I hope I have that desire in all that I am doing. I hope that I will never do anything apart from that desire. And I know that if I do this you will lead me by the right road, though I may know nothing about it. Therefore I will trust you always though I may seem to be lost and in the shadow of death. I will not fear, for you are ever with me, and you will never leave me to face my perils alone.

Thomas Merton, In Thoughts in Solitude, Part Two, Chapter II consists of fifteen lines that have become known as "the Merton Prayer."

Wednesday, April 22, 2009

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΕΘΟΡΙΟΥ


Αποφάσισα να εκθέσω τις απόψεις και τα πιστεύω μου, με το καινούργιο βιβλίο μου, που έχει τίτλο "Ιστορίες της Μεθορίου".
Οι κάθε λογής μεθόριοι είναι τόποι κρυμμένοι συνήθως από το προσκήνιο που τραβά την προσοχή μας. Οι μεθόριοι είναι τόποι ακραίοι, όπου δοκιμάζονται οι αλήθειες μας και βασανίζονται συχνά οι συνειδήσεις μας.
Οι "Ιστορίες της Μεθορίου" είναι μια συλλογή έξι διηγημάτων. Μιλώ για ανθρώπους που ζουν στην ελληνική μεθόριο και τους έχει απαγορευθεί να προσδιορίζονται με τη δική τους ταυτότητα. Δεν τους επιτρέπεται να επικαλούνται το δικό τους στίγμα στην ιστορία αυτού του τόπου. Άλλοι, έχουν να πουν βάσανα του παρελθόντος, όταν τους βίαζαν τη συνείδηση οι εξουσιαστές του τόπου, θέλοντας να τους αλλάξουν το πρόσωπο με μια ψεύτικη μάσκα. Σε άλλη μεθόριο, στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, υπάρχουν πρόσφυγες που άφησαν την ψυχή τους σε κάποια γωνιά της Ελλάδας, ξεσπιτώθηκαν βίαια και κουβαλούν πόνο, θύμησες και νοσταλγία. Η προσφυγιά της δεκαετίας του '20 είναι μια πληγή, το ίδιο βαθειά, που επιμένει να ματώνει, τόσο σ' ανθρώπους που ζουν στην Ελλάδα, όσο και σ' εκείνους που τώρα ζουν κάπου στη γειτονική Τουρκία...
Μια άλλη ιστορία εξελίσσεται στη Μυτιλήνη. Ο "καλός κόσμος" του νησιού από τη μια μεριά και οι "παστρικές" γυναίκες από την άλλη με τις ωραίες ψυχές. Και πάνω απ' όλα που συμβαίνουν μια μορφή κυρίαρχη, θωπευτική των αδυνάτων και των περιθωριακών, η Παναγιά η Γαλακτοτροφούσα ή Πουτανιάρα....
Η Θεσσαλονίκη ήταν μια μητρόπολη του κόσμου που υπερέβαινε σύνορα και μεθορίους που ανέκαθεν έφτιαχνε η μικρότητα των ανθρώπων.... Υπήρξε συμβασιλεύουσα όσο κρατούσαν την εξουσία της περιοχής οι Ρωμαίοι της Ανατολής (Βυζαντινούς τους ονόμασαν στα σπουδαστήρια οι ερευνητές της ιστορίας) και οι Οθωμανοί κατόπιν. Μετά το 1912 που η πόλη έγινε ελληνική σιγά σιγά άρχισε να μαραζώνει, ώσπου μετά τον δεύτερο πόλεμο έχασε όλη την ικμάδα της, καθώς στερήθηκε αγαπημένους γιους και θυγατέρες της στα στρατόπεδα εξόντωσης των Ναζί. Μια ιστορία Εβραίων της Θεσσαλονίκης το τελευταίο διήγημα. Ο πατέρας, ένας φωτισμένος διανοούμενος, που μολονότι διαφυλάσσει τη σεφαραδίτικη ταυτότητά του μετέχει γόνιμα της ελληνικής παιδείας. Όμως η ζωή με τις εκπλήξεις που κρατά φυλαγμένες για τον καθένα και την καθεμιά μας τον οδηγεί στη δική του μεθόριο, που δυστυχώς δεν είναι σε θέση να υπερβεί.
Οι "Ιστορίες της Μεθορίου" εκδόθηκαν από το περιοδικό 'Πανοπτικόν' του καλού φίλου Κώστα Δεσποινιάδη (ISBN:978-960-89660-8-6).

LIFE IS NOW OR NEVER!


Πολύς λόγος γίνεται συχνά, κυρίως από ανθρώπους της θρησκείας, κάθε θρησκείας, για μετά θάνατο ζωή, για κόλαση ή παράδεισο κ.τ.ό.. Για να είμαστε περισσότεροι δίκαιοι και άλλοι προβάλλουν ένα άδηλο μέλλον, μια ουτοπία και ζητούν τις θυσίες μας σήμερα... Πολιτικοί φιλόσοφοι και απλοί πολιτικοί ηγέτες, συχνά πολλοί μικροί και απόλυτα αναξιόπιστοι, μιμούνται τους εμπόρους των ψυχών μας. Μας στερούν κάθε δικαίωμα στο τώρα χάριν ενός μέλλοντος θολού και αμφίβολου. Όσα δημοσιεύω παρακάτω τα θεώρησα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα. Ίσως, αν καλοσκεφτούμε όσα ακολουθούν, να συνειδητοποιήσουμε πως δεν υπάρχει λόγος να παραμένουμε υπόδουλοι στον τρόμο του θανάτου και επομένως θύματα εκμετάλλευσης όλων εκείνων των κακοποιών, που στο όνομα της οποιασδήποτε θρησκείας, την οποία έχουν καταστήσει μια "πόρνη" και την εκδίδουν χωρίς ίχνος αιδούς. Αξίζει να έχουμε βαθειά κατά νου ότι "η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστίν...".

Life Is Now Or Never
Thursday, January 17, 2008

Dear Still Water Friends,
At many of the retreats last Summer, Thich Nhat Hanh talked about Linji, the ninth century Chinese Monk who founded the Dharma line—the spiritual tradition—in which Thay was trained and which he passes on.

Linji was a remarkable teacher. He noticed a subtle and incessant striving in the monastic and lay students who came to him for teachings. They all wanted to be something they were not. They wanted to be happy, or enlightened. They wanted to be Buddhas or Bodhisattvas. And, ironically, it was that striving that was keeping them from learning how to live, keeping them from being in touch with life.

So he got right to the point -- let it all go. Let go of every striving, of every idea of what you think you need to be happy, enlightened, or compassionate. Simply relax and be with what is, in each moment. This is one of the ways Linji put it:

“My friends, in the practice of the Buddhadharma [the way of the Buddha] there is no need for hard work. The principle is: not to try to be anyone special; and to have nothing to do. If you put on your robe, eat your meal, urinate, defecate, rest when you are tired, the foolish ones will laugh, but the wise ones will understand. The teachers of old say, ‘If you direct your practice to the outer form, you are just a group of foolish people.’ You should be sovereign according to to where you find yourself; be the true person wherever you are, not allowing the conditions around you to pull you away.”

Thay, in his new book, “Nothing to Do, Nowhere to Go” comments on this paragraph:

Wherever we are, our true self is present. We don’t stand before a crowd pretending to be dignified and then when we’re alone we become forgetful. Rather, whether we’re alone or with others we’re still our true selves. Whether we’re defecating or giving a Dharma talk, we’re the same person.

As I understand it, Linji and Thich Nhat Hanh are not encouraging us to become outwardly aimless, without a plan or a preference in the world. Rather, we are encouraged to become inwardly free. We are encouraged to be fully present to each moment, whether we are in sitting mediation, cleaning our bicycle, or talking with a loved one, undistracted by fears, insecurities, pretenses or ambitions.

This Thursday evening, after our sitting period, we will listen to a segment of a dharma talk from the Colorado retreat (most of which is below) and focus our discussion on “ Life is now or never.” You are invited to join us.

Warm wishes,

Mitchell Ratner
Senior Teacher
Life Is Now Or Never,
a segment from a Dharma talk on August 26th, 2007, by Thich Nhat Hanh

The third door of liberation is called Aimlessness. ... Apranihita. Our practice in this retreat rests very much on Apranihita. . . . There is no way to happiness, happiness is the way. You should be happy right in the here and now. There is no way to enlightenment. Enlightenment should be right here and right now. The moment when you come back to yourself, mind and body together, fully present, fully alive, that is already enlightenment. You are no longer a sleepwalker. You are no longer in a dream. You are fully alive. You are awake. Enlightenment is there.

And if you continue each moment like that, enlightenment becomes deeper. More powerful. There is no way to enlightenment, enlightenment is the way.

Most of us are searching for what we want to be, what we want to become. Our happiness is in the distant future. And because of that we sacrifice the here and the now, which is the only place we can get in touch with true life in all its wonders. The kingdom of God is available in the here and now. . . .

The kingdom is now or never. Enlightenment is now or never. Life is now or never. Don’t run. Stop. Touch life deeply. Everything you are looking for is right there. What you want to become, you are already. That is Apranihita, Aimlessness, a very strong teaching of the Buddha.

To be able to Stop is a strong practice, and if you are capable of stopping, you begin to be truly alive, you begin to touch life deeply inside and outside. ...

Linji, the teacher who began our lineage, urges us to find our true person, and to live with that true person in the here and now. He reminds us that what we are looking for is already in us. The teaching and practice we have done in the last five days is that. We have all the good seeds in us. We should take refuge in the seeds of enlightenment, mindfulness, concentration, insight, compassion, understanding, already in us. Taking refuge in these seeds is to take refuge in the Buddha, the Dharma, and the Sangha within. A teacher does not give you wisdom, insight, happiness -- a good teacher. the maximum she can do is to help water the good seeds in you. You have a real teacher within yourself, the Buddha.

The true person is there in us. We have to go back to ourselves to touch that true person in us. He is a Buddha inside. You don’t have to run anywhere, to search for anything, anywhere. The expression Linji used is ... the Busyness-less Person.

That does not mean if you are a businessman, you cannot practice. You can run your company in a spirit of busyness-less. You are not caught in your business. You are still free. Your doing business may be your practice of compassion.

The ideal person in Theravadan Buddhism, in Hinayana Buddhism, is the Arhat. The idea person in Mahayana Buddhism is the Bodhisattva. The idea person the tradition of Linji, is the Busyness-less Man. We are not running anymore. We are not looking for anything, anymore. We know that the Buddha, enlightenment, everything, is available in the here and now. The Kingdom of God, the Pure Land of the Buddha: just stop and be an ordinary person, and great happiness can be born from that attitude and insight. ...

In the Gospel according to St. Matthew there is a story of a farmer who discovered a treasure buried in a piece of land. And he went home and sold everything just to buy that piece of land, because he knows that that tiny piece of land will make him happy enough. He does not need too much land. So the kingdom of land is like that. Once you have found the kingdom of god, why do you have to run anymore after fame, wealth and power? In fact, there are so many people running after fame, wealth, and power who suffer tremendously. We believe that if we have some power, we will be happier. But look around to see the people with plenty of power.

Saturday, April 11, 2009

ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΜΗΝΥΜΑ...


Το εβραϊκό Πάσχα, το Πέσαχ, είναι το πέρασμα του Λαού Ισραήλ από τη δουλεία στην Ελευθερία. Υπήρξε η προϋπόθεση εισόδου των Ισραηλιτών στη Γη της Επαγγελίας, υπό την καθοδήγηση του Προφήτη Μωϋσή.
Το Πάσχα της Νέας Οικονομίας σηματοδοτεί την κορύφωση του Πάθους του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο Οποίος καταλύει το κράτος του θανάτου, αναιρεί τη φυσική νομοτέλεια και Ανασταίνεται! Η Ανάσταση του Χριστού, το δικό μας Πάσχα, είναι το πέρασμα του ανθρώπινου Γένους, χωρίς διακρίσεις φυλετικής ή εθνικής καταγωγής, θρησκευτικής ταυτότητας, πολιτισμού, γλώσσας, μόρφωσης ή κοινωνικής κατάστασης, από την εξουσία του θανάτου στη μέθεξη της όντως Ελευθερίας….
Οι Εβραίοι βίωσαν το Πάσχα τους συλλογικά ως λαός. Ο Χριστός προβάλλει την οικείωση του κάθε ανθρώπου προς το γεγονός της Ανάστασής Του, ως τόλμημα επιλογής σε έναν καινούργιο τρόπο ύπαρξης. Η συμμετοχή στο Πάσχα, είναι πλέον ζήτημα ελευθερίας του κάθε προσώπου, αφού αποτελεί πέρασμα και πάλι από μια κατάσταση υποστατικής δουλείας και αλλοτρίωσης στην κατά Χριστό ζωή της Εκκλησίας!
Το Πάσχα του Χριστού, το Πάσχα της Εκκλησίας είναι ένα συμπαντικό γεγονός. Αφορά όλη την ανθρωπότητα, χαροποιεί τον σύμπαντα Κόσμο.

Στην παράδοση του Ισλάμ, ο Ιησούς Χριστός είναι ο Μεσσίας (αλ Μασίχ) και συνάμα είναι ο Ρουχουλλάχ (το Πνεύμα του Θεού). Άραγε, είναι δυνατό για το θάνατο να αγγίξει το Πνεύμα του Θεού; Ανεξάρτητα το τί διδάσκει η μουσουλμανική θεολογία περί του Ιησού Χριστού, το Ισλάμ μαρτυρεί ότι ο Ιησούς ζει! Στην Αίγυπτο, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, όταν θέλουν να βεβαιώσουν κάποιον πως λεν την αλήθεια αναφέρουν ‘αλ Μασίχ αλ Χάι’! (ο Μεσσίας ζει!).

Τούτο το Πάσχα θα άξιζε θαρρώ να μην είναι το Πάσχα των Ελλήνων, αλλά το Πάσχα του καθενός και της καθεμιάς μας, ως πέρασμα από τη μιζέρια της φθοράς στο Φως της Αγάπης και της Ελευθερίας….
Εντός της Εκκλησίας του Χριστού το Πάσχα είναι ένα γεγονός ατελεύτητο και αενάως του παρόντος. Η Ανάσταση είναι Επανάσταση. Για τούτο, όπως μαρτυρεί ο π. Λίβυος, η Αγιότητα είναι Επανάσταση!
Η αγάπη διώχνει μακριά το φόβο (Α Ιω. 4:18). Επομένως ο πλουτισμός της υπόστασης του προσώπου μας με την αγάπη είναι η διέξοδος που θα μας απαλλάξει από τον φόβο της Επανάστασης. Μονάχα έτσι μπορούμε να ζούμε κάθε στιγμή του βίου μας την Ανάσταση του Χριστού ως προσωπική μας ιστορία, το πέρασμά μας σε έναν άλλο τρόπο ύπαρξης. Να χαιρόμαστε την υπέρβασή μας. Ποτέ δεν είναι αργά! Χριστός Ανέστη!

Με πολλήν αγάπη



Γιώργος Δ.

Tuesday, April 07, 2009

Ο νεοελληνικός αντισημιτισμός


Ο αντισημιτισμός είναι ρατσισμός και μάλιστα ιδιαίτερα χυδαίος! Η πρόσφατη αθώωση από ποινικό δικαστήριο της Αθήνας να καταδικάσει τον κ. Κ. Πλεύρη, για παράβαση του νόμου 927/1979, που προβλέπει και τιμωρεί ως ποινικό αδίκημα τον ρατσισμό στην Ελλάδα, δεν σημαίνει πως το βιβλίο του κ. Πλεύρη με τίτλο "Εβραίοι, όλη η αλήθεια" δεν είναι ρατσιστικό και ότι δεν παραβιάσθηκε ο παραπάνω νόμος.
Δυστυχώς, μεταξύ των Ελλήνων ευδοκιμεί το πικρό φρούτο του ρατσισμού και από δεκάδες ετών ο αντισημιτισμός είναι στοιχείο της ελληνικής κοινωνίας. Η ελληνική κοινωνία κατά κανόνα δεν είναι ανεκτική απέναντι στον Άλλο, στον Διαφορετικό. Παρά τις αλλαγές που γίνονται με ραγδαίους ρυθμούς στην εθνική κοινωνία της Ελλάδας, παρά το γεγονός ότι ιδίως στα αστικά κέντρα οι κοινωνίες είναι πολυπολιτισμικές, τα στερεότυπα: Έλληνας είναι ο Χριστιανός Ορθόδοξος, επομένως καθένας που παρεκκλίνει από τούτο το στερεότυπο σε "δύσκολες στιγμές" αντιμετωπίζεται τουλάχιστον ως "ύποπτος μειωμένης νομιμοφροσύνης πολίτης". Όλοι οι Έλληνες είναι κατευθείαν απόγονοι του Περικλή, του Λεωνίδα, του Πλάτωνος και του Σωκράτη κ.λπ., επομένως στην Ελλάδα δεν υπάρχουν εθνοτικές μειονότητες, γλωσσικές ή πολιτισμικές μειονότητες εκτός από τη θρησκευτική μειονότητα των Μουσουλμάνων της Θράκης, που αναγνωρίζεται επειδή η ύπαρξή της προβλέπεται από διεθνείς συνθήκες που έγιναν νόμοι του ελληνικού κράτους!
Ο αντισημιτισμός, δεν είναι άδικο ούτε αβάσιμο αν ειπωθεί πως οφείλεται στην πολεμική κατά των Ισραηλιτών που άρχισαν πνευματικοί ηγέτες της χριστιανικής εκκλησίας κυρίως από τον 4ο αιώνα και μετά. Κατά την ταπεινή γνώμη μου, η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία οφείλει μια συγγνώμη από τους Εβραίους και μια επανερμηνεία λειτουργικών κειμένων της που εκ πρώτης όψεως μάλλον δικαιολογημένα μπορεί να κριθούν ως αντισημιτικά. Ο χριστιανικός αντισημιτισμός είναι ο γεννήτορας και του μουσουλμανικού αντισημιτισμού.
Ο σιωνισμός, που αποτελεί την εβραϊκή εκδοχή του σύγχρονου εθνικισμού και η αντίθεση τόσο προς τις ιδεολογικές θέσεις του, όσο και κυρίως προς τις απαράδεκτες και εγκληματικές πρακτικές που ακολουθεί το κράτος του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων δεν μπορεί να αποτελέσει στο παραμικρό άλλοθι ανοχής του αντισημιτισμού.
Ιδίως οι Χριστιανοί και οι Εκκλησίες, κάθε ομολογίας, οφείλουν να μη λησμονούν ότι κατά σάρκα ο Ιησούς Χριστός είναι Εβραίος, όπως και η Παναγία Μητέρα Του, οι άγιοι Απόστολοι και πλήθος μαρτύρων της πρώτης Εκκλησίας. Ο χριστιανικός αντισημιτισμός θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος και του όλου μυστηρίου της Θείας Οικονομίας της Ενσάρκωσης του Θεού Λόγου....

Wednesday, March 18, 2009

Οι ρίζες του μίσους στην ιδεολογία του Σιωνισμού


"Το άρθρο που ακολουθεί αποτελεί μια ιδιαίτερα σοβαρή ανάλυση όσον αφορά την ιδεολογία του Σιωνισμού, και κατά κύριο λόγο τη σκοτεινή του πλευρά που τον διακρίνει, το εθνοφυλετικό μίσος εναντίον οποιουδήποτε, -λαού, πολιτισμού, θρησκείας, κράτους-, που είναι ή μπορεί να καταστεί επικίνδυνο για τις βλέψεις της σιωνιστικής πολιτικής. Εμείς δανειστήκαμε και προβάλλουμε τούτο το άρθρο από την εβδομαδιαία αγγλόφωνη έκδοση της αιγυπτιακής εφημερίδας Al Ahram".

Roots of hatred in Zionist ideology
The recent triumph of extreme right-wing elements in the Israeli elections is not an accident, but is the logical outcome of a century of hatred in Zionist ideology, argues Salim Nazzal*



In 1939 Europe turned a blind eye to the rise of Nazism. The British prime minister, Neville Chamberlain, believed that a policy of appeasement would work with Hitler. It did not. Hitler attacked Poland, giving the world a costly lesson -- a policy of appeasement does not work with fascism. The outcome is well known: Europe was ruined, and around 50 million people lost their lives. Yet, thanks to the Norwegian "home front" resistance, Hitler was deprived of the material needed to manufacture the nuclear bomb. Had he acquired enough material to do so, the history of humanity might have been dramatically different to what we know today.

The fact that Hitler was democratically elected by the German people did not legitimate his policy of mass murder; in the same way the Israeli election of fascists and war criminals should not legitimate the Zionists' policy of mass murder. However, if Hitler is the starkest example of a fascist politician brought to power by a democratic electoral system, the recent Israeli election is another more recent example of an election that brought another known fascist, Avigdor Lieberman, widely viewed as the Israeli duplicate of contemporary European fascists like Jörg Haider or Jean Marie Le Pen, to power.

The evidence is the programme of Lieberman's party, Yisrael Beiteinu (Israel is our Home), and his hateful threats to ethnically cleanse the Palestinians who comprise 20 per cent of Israel's population. To make the picture clearer, imagine that the Norwegian government decided to ethnically cleanse the Lapp minority from the country, or to demand a written oath of loyalty from each individual Lapp. Imagine that the British government demanded that each Northern Irish citizen sign a pledge of loyalty. Who could believe that this could happen now in the 21st century? Furthermore, who would not find it shocking that Jews should be demanding a vow of loyalty in the 21st century, which is the equivalent in significance to enforcing the wearing of the Star of David in Nazi Germany in the middle of the 20th century?

The rise of fascism in Zionist culture is, as I shall explain, an aspect of Zionist culture that has been entrenched in it from its earliest establishment; the recent Israeli election (in February 2009) has only made it more visible to public opinion. For years Zionists have used the phrase "Israel is the only democracy in the Middle East" as an ideological weapon to demonise the Arabs and to justify its crimes. Today, after the war on Gaza that showed the world the ugly face of Zionism, the rise of Israeli fascism is yet more evidence that Zionism and racism, as the UN declared in 1975, are twins; the recent elections in Israel showed us that Zionism and fascism are synonyms.

Yet, I must note that there is a major difference between the Nazi and the Zionist fascist, though this difference does not lie in the culture of hate, which is the basis of both, but rather in the fact that the Zionist fascist has nuclear capability, and enough of it, according to military analysts, to destroy a large percentage of the human population globally. This fact has unsurprisingly raised serious concerns both in the Middle East and around the world.

Even prior to his election, knowing the great support he already had among new generations of Israelis who had been instilled for years with the culture of hate, the Moldavian fascist Avigdor Lieberman, brought to Israel in 1978, told the media that they must get used to the idea of him as the next Israeli defence minister. What does it mean when the majority in a society elects ultra-right wing and fascist parties to power? It can mean many things, but it is definitely not a healthy sign, and it shows a society for which the logic of "might is right" has become synonymous with its very existence.

A recent psychological study could explain the reasons behind the rise of the far right and war criminals to positions of power in the state of Israel. The research was conducted by Daniel Bar-Tal, who, according to the Haaretz newspaper, is one of the world's leading political psychologists, and Rafi Nets-Zehngut, a doctoral student. It found that "Israeli Jews' consciousness is characterized by a sense of victimization, a siege mentality, blind patriotism, belligerence, self-righteousness, dehumanization of the Palestinians and insensitivity to their suffering" ( Haaretz, 30 January 2009).

It seems that many in the Arab world did not initially take Lieberman's threats to nuke Gaza and his promises to conduct a policy of "transfer" against the 1.5 million Palestinians with Israeli citizenship seriously. Now, however, it would be politically naïve to ignore his threats. Arab observers who I have talked with recently believe that the ascent of fascists to leadership positions in Israel will sooner or later create an arms race in the Middle East and probably put pressure on Arab countries to develop weapons of mass destruction to defend themselves, especially given Lieberman's repeated threats to use atomic bombs on Gaza. Indeed, if Lieberman proposed to nuke Gaza in response to its resistance fighters' use of rockets less powerful than the fireworks used to celebrate New Year's Eve, what might he be capable of doing in a wider regional conflict?

THE SITUATION that we have now reached is unprecedented in modern history. The fear that a group of terrorists might acquire access to weapons of mass destruction has become a reality, and the danger is very real indeed. A group of ultra-far-right extremists which has, for years, presented the illusion of being the "permanently oppressed", now represents an existential threat to the Middle East and the whole world. Lieberman has made it clear on more than one occasion that he will strike Iran. Binyamin Netanyahu, who has been appointed to form the next Israeli government, is no less willing than Lieberman to hit Iran. The result of any such strike would be to destabilise the whole region, causing a state of complete chaos unlike anything ever seen before.

According to some Arab observers, if any such war were to take place it would very probably extend to Syria, Lebanon and Palestine, drowning the region in a sea of blood. Those who support this assumption base their view on the fact that the state of Israel has lost its deterrent capacity in terms of its traditional weaponry. This means, in their view, that Israel would be much more likely to use weapons of mass destruction in future wars.

It is essential, therefore, at this time to send a clear message to the Norwegian, French, British and American governments, who made the grave mistake of aiding Israel in its nuclear arms build-up, asking them to assume responsibility and to move quickly to impose the implementation of the UN Security Council Resolution issued in 1981, which Israel has never honoured because it would put Israel's weapons of mass destruction under international surveillance.

The present situation naturally also poses the question of how to understand the sociopolitical conditions that have allowed this far-right ideology to appear at this time, bearing in mind that sociological factors are complicated phenomena, not born overnight, and that they are part of a dynamic process that accumulates over time. This will be my point of departure in digging for the roots of fascism in Zionist thinking.

M.J. Rosenberg, the Israeli Policy Forum's director of policy analysis, has observed that the state of Israel has been moving to the right for years. Thirty years after its establishment, it elected a right-wing party to power in the 1977 elections. ( Los Angeles Times, 11 February 2009). Rosenberg gives no account, however, of how he would explain the rise of this far-right phenomenon, which reached its peak in the fact that Lieberman's fascist party has now become the country's second largest far-right-wing party, bearing in mind that the Kadima Party is just an offshoot of the right-wing Likud Party.

According to one Palestinian expert in Israeli affairs, crime levels within Israeli society have increased dramatically in recent years because soldiers who regularly murder Palestinians in the West Bank and Gaza have become acclimatised to solving everyday problems through the use of violence. It is unlikely that a soldier capable of murdering a Palestinian child without any feelings of guilt will behave in a civilised way with his own family. Violence goes back to its perpetrator, changing his character and, to a large extent, the society's character. This has made violence a predominant ideology in Israeli society, the very foundations of which were built on practising violence against native Palestinians. Indeed, Israel's continued existence as a state in the Middle East has become largely dependent on using violence against Palestinians.

Therefore, I argue that the Israeli elections which brought the ultra-right-wing war criminals and fascists to power reflect a serious crisis in a society where the culture of violence, force and war has become one of its most obvious behavioural traits, and where the whole culture has been based on glorifying military and militaristic values at the expense of civil values of tolerance, peace and understanding. In pursuing this argument, let me first contest the thesis that adopts the oppression theory to justify the rise of Zionism, which I view as the "legislative mother" of the fascist phenomenon in the state of Israel. I refute the oppression theory on the basis that other communities have not suffered less than the Jews, yet they have not developed any form of ideology similar to Zionism.

There are numerous examples to sustain this hypothesis. The native peoples of the US, Canada, Australia and New Zealand, millions of whom were murdered and ill treated for centuries, have not developed any form of ideology comparable to Zionism. The Africans were treated as subhuman, bound in chains and thrown into the European slave ships with zero regard for their humanity. Indeed, this was only the beginning of their long suffering, yet nobody has ever heard of "African Zionism".

We can compare the reaction of both communities to oppression. The founding father of Zionism, Theodor Herzl, responded by internalising the culture of hatred that laid the groundwork of Zionist culture, planning to colonise Palestine, to uproot its people and to build a military base in the Middle East that has now ended up as a quasi-fascist state. The African response, on the other hand, as formulated by Martin Luther King, was to assert that Africans, after centuries of oppression, must dream of freedom and justice and a day to come when "little black boys and black girls will be able to join hands with little white boys and white girls as sisters and brothers".

The differences between the two ideologies are clear to everybody with a minimum of commonsense: The political fruit of Martin Luther King and the African-American struggle for justice has resulted in the election of Barack Obama as president of the United States and his discourse of change. The political fruit of Herzl and his Zionist discourse, meanwhile, has resulted in the election of the fascist leader Avigdor Lieberman and his agenda of ethnically cleansing Palestinians. It must be stated, however, that in the course of creating Zionism not all European Jews embraced it; there was a liberal trend ( Haskalah ), for example, that never fused Judaism with nationalism.

Those following the Haskalah school of thought pressed for integration and believed that the emancipation of European Jews could be achieved only through struggling alongside other democratic forces in Europe for justice and equality for all citizens; in other words the Haskalah approach lay in the struggle for integration with the majority. This trend wanted to close the physical and psychological Jewish ghettos and reach out towards wider, more inclusive perspectives.

Zionism represented the exact opposite; it wanted Jews to retain a culture of ghettoisation, but with the difference that the ghettos would be moved from Europe to the Middle East and would acquire a form of legitimacy by making Judaism a nationality rather than simply a faith. The two main sources from which Zionism benefited were the settler movement in the so-called New World and the racist theories of the 19th century.

THE ZIONIST RESPONSE to the culture of anti- Semitism, therefore, lay in identifying itself with the basis of that very culture through developing an ideology of hatred towards others and a culture of verbally and physically terrorising anybody who disagreed with it. Zionists view themselves as the sole possessors of absolute truth; their interpretation of Jewish history has been sanctified to an extent such that nobody may challenge their version of events. Their interpretation of Palestinian history must be accepted, they insist, as the only truth.

They assert, for instance, that they returned to Palestine after 2,000 years, as if this were a short trip from London to Paris, as if Palestinian history were frozen until they "came back", and as if Palestinians could be expected to welcome them with roses. This has made of Zionist thinking a Machiavellian mindset par excellence, a total fusion of myth and reality on the one hand, and a total separation between politics and morality on the other. They wanted to steal Palestinian lands, and they wanted to murder Palestinians, but they become hysterical at the slightest criticism. In this way Zionism defends itself against its critics with racist-based charges of anti-Semitism, purely because Zionists reserve for themselves the right to hide behind theories that blame all others for "unimaginable eternal Jewish suffering".

The sharpest example of this lies in the Zionist response to the concept of anti-Semitism. The natural response of the oppressed to discrimination should be to develop a strong stance against all sorts of racism and discrimination. That is what was witnessed with the experience of the ANC in South Africa, which, after the collapse of the white apartheid regime, focussed on the concept of opposing discrimination and promoting tolerance; this is the response that one expects from those who have themselves been oppressed. The word tolerance, however, is one that is rarely found in Zionist literature, no surprise when one considers that the whole ideology is based on murder, theft and oppression and that its literature has been created to justify and rationalise such a creed.

In reality, the Zionists have adopted the fascist culture of hate, replacing the Nazis' ideology that demonised all Jews with an ideology that demonises all others; in other word, it is a culture that has become "anti-other", "anti-non-Zionist" or "anti-others who disagree". The benefit of this is clear; it puts the blame on the entire world for the oft-cited "eternal Jewish suffering".

Numerous phrases in Zionist literature like "the world left us to die", "the world did nothing for us", "never again", and similar expressions help to support my argument that the Zionists have responded to anti-Semitic ideology by replacing it with an "anti- others" philosophy. In other words, Zionists have replaced the culture of hate with a mirror form of hate; this, Zionist hatred, however, was not directed against the repressive European regimes that tyrannised Jews, but rather was directed against the entire world in a generalised way. The most obvious implementation of the Zionist "anti-others" ideology is in the case of Palestinians. In Palestine, Zionists used the so-called "eternal guilt of the West" and Europe's "eternal sin" towards the Jews effectively to pressurise Europe into supporting their oppression of Palestinians and silence the critical voices raised against Israeli occupation.

The clearest expression of this "eternal sin of Europeans towards Jews" has been in the accusations of anti-Semitism made against anyone who criticises Israel, to the extent that even those individuals who generally support Israel, like former US president Jimmy Carter, who has nevertheless criticised it for its racist policies, has not escaped this allegation. In this context, the "anti-others" concept has been one of the principal constituents of the construction of Zionist theory, as has been seen in the Zionist literature of the past century. It must be noted that the "anti- others" concept carries the same fictional ideas within it as the fictional notion of the "anti-Semite", the anti-Semite blaming all Jews for the world's problems and the "anti-others" blaming all others for Jewish suffering.

The Zionist representation of Jewish history in Europe has never wanted to dig down far enough to understand the development of the anti-Semitic phenomenon, being selective instead and wanting to argue that this oppression has taken place in all times and all nations, which of course does not match the historical facts. Such assumptions are no more than the products of selective thinking and the fantasy theories of a conspiracy-theorist mindset, and they have no roots in the real world. It is obvious that Zionists are fond of a theory of the constant victimisation of Jews and its affinity and linkage with the "world- phobia" that is the basis of the "anti-others" mindset. This, for them, has become a form of insurance against criticism, especially after the colonisation of Palestine. The reality which Zionists never like to hear is that their anti-Nazi rhetoric and literature were never an honest position towards Nazi culture, but rather were a means of legitimating the violence of Zionist ideology.

The alternative to this culture of hate is a culture that is in accord with human rights and human decency. This is exactly what has happened in South Africa, whose people suffered centuries of discrimination; the alternative offered by the ANC was to promote a tolerant and inclusive culture in post- apartheid South Africa. Africans have been subjected to every form of historical oppression, yet they did not develop an ideology of "African Zionism" in response. Zionism, on the other hand, did not develop as an emancipation movement to liberate Jews from oppression as its literature claims it did; rather, it followed almost in the same footsteps as those fascist ideologies it professed to oppose. The Zionist disease has even affected many of the world's Jews, in particular American Jews who traditionally have supported left-wing movements in American society. Today, American Jews form the financial and propaganda basis of support for the state of Israel.

If Zionists were sincere in their opposition to Nazi culture, how would it be possible for them morally to justify the destruction of Palestine at the hands of those who claim to be the Nazis' victims? How could they justify deeds that inflicted and continue to inflict enormous pain on the Palestinians? The Zionists' frankly sickening "fifth-floor fire" analogy, which suggests that a man fleeing a fire on the fifth floor can be forgiven for accidentally or "unintentionally" killing someone on the first floor by landing on them when he leaps over the balcony to escape the flames, is easily refuted. For the acknowledged historical reality is that the Zionists deliberately aimed to colonise Palestine. They planned it, knowing that Palestinians would oppose it (see David Ben-Gurion's memoirs, and those of Jabotinsky and others) and knowing that they would be resisted.

They cooperated with the imperialist powers of the time to invade Palestine, and they acquired arms specifically to kill Palestinians. If all this is an "unintentional accident", I wonder how we should define an "intentional" deed! The Holocaust and Jewish suffering in Europe have been used not as a lesson in teaching them to fight the culture of hate, but rather as a useful benefit to justify a near- identical hateful ideology.

The problem, of course, has nothing to do with Palestinians as Palestinians. The Zionists would have used exactly the same murderous policy had they created the state of Israel in Uganda, which Herzl also suggested as a Jewish homeland. Zionists have defined Palestinians as enemies only because they view them as obstacles to the Zionist project. The Zionist psyche could not or would not see that the Palestinian people love their homes and families and that they value their hopes, feelings and dreams like every community on earth. Indeed, the Zionists did not even want to be part of the Middle East region culturally; as Ben-Gurion put it, "we shall not become Arabs any more than the Americans became red Indians." They did not want to integrate into their original societies, and they did not seek to integrate into Palestinian society because integration would mean returning to the Palestinians the rights that they had taken by force.

Instead, they saw the Palestinian natives as obstacles to be removed in the same way as road builders demolish rocks standing in their way. The few left-wing Zionist voices calling for a democratic state in Palestine were quickly lost amid the violence of mainstream Zionist thinking.

Israel Zangwill, one of Herzl's earliest and strongest supporters, for example, observed that Jerusalem was twice as heavily populated as the United States. The solution to this in his view was to use the sword against the native Palestinians. The paradox of this was that Zangwill invented the biggest lie in modern history, namely that Palestine was "a land without a people for a people without a land." The Zionists knew almost nothing about Palestinian culture, and I believe that they did not even want to know anything about it because that knowledge might have disturbed their worldview, which had rewritten past and future history to follow their hateful ideology. Having already decided to displace and kill, there was no need to discover anything about their future victims, apart from any knowledge which might aid them in occupation.

This has been the path of Zionism, an ideology founded on war, occupation and oppression and on deception and falsification. Zionism turned Palestine, a country which should be a country of peace, into a centre for spreading a culture of hate against Palestinians, against Arabs, against Muslims, against anti-Zionist Christians and against anti-Zionist Jews and against everybody and anybody who asks Zionists to look in the mirror and see the true, ugly face of their ideology. It has turned beautiful Palestine into a centre that spreads poison between the US and the Islamic world, between Europe and Arabs, between Arabs and Iranians, between Arabs and Arabs, and even between Palestinians and other Palestinians.

The emergence of ultra-fascist tendencies in the state of Israel is the natural consequence of a century of building a culture of hate towards the other. It is not at all a sudden phenomenon that has landed as if by parachute, but rather it is the logical outcome of a poisonous culture transplanted into Palestine. Today, the political map of Israel strongly indicates the disappearance of the left wing and of the rational voices that seek to find a just and peaceful solution. This has given the world a strong indication of the dark direction in which the Middle East is heading.

* The writer is a Palestinian-Norwegian historian of the Middle East who has written extensively on social and political issues in the region.