Powered By Blogger

Sunday, October 31, 2021

ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΕΞΑΓΟΡΕΥΣΗ ΑΝΟΜΗΜΑΤΩΝ

Πρωινό Κυριακής, τελευταία μέρα του Οκτώβρη 2021. Μονάχα άναψα το καντήλι, μου αρέσει το ιλαρό φως, που προσφέρει το λάδι της ελιάς, όταν καίγεται. Το καντήλι στο σπίτι της Νάουσας καίει πλάι σε μια όμορφη μικρή εικόνα του Αγίου μου, του Άη Γιώργη του Μεγαλομάρτυρα. Έκανα τον σταυρό μου, ελπίζοντας να αγιαστεί το σώμα μου από πληγές και ανομήματα, που με βαραίνουν, καθώς ετοιμαζόμασταν να πάρουμε το πρωινό μας, με τη σύντροφό μου. Δεν πήγα στην εκκλησία.... Αλλά σήμερα, η Εκκλησία του Χριστού με επισκέφτηκε. Έμαθα από ένα δημοσίευμα της “Εφημερίδας των Συντακτών” ( Παναγιώτης Κολέλης ‘Οι θρησκευτικές αθλιότητες και οι φωτεινές εξαιρέσεις’ 29/10/2021), πως ο Μιχάλης Οικονόμου και ο Γιώργος Μακρής, που πρόσφατα έκαναν σύμφωνο συμβίωσης, μεγαλώνουν ως γονείς ένα παιδί, που στις 23 Οκτωβρίου 2021 το βάφτισαν στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου του Ραγκαβά, δίνοντάς του το όνομα Νικηφόρος, προς τιμή του αγίου Νικηφόρου του Λεπρού. Δεν έμεινα στα λίγα που είχε γράψει η εφημερίδα. Με έχουν εντυπωσιάσει όσα έμαθα πως είπαν οι ιερείς που τέλεσαν την Βάπτιση. Έτσι έψαξα και βρήκα κι άλλα. Ο ένας από τους γονείς του μικρού Νικηφόρου, ο Μιχάλης Οικονόμου έγραψε τα εξής ευλογημένα στο instagram (economike): «Παιδί μας, σου εύχομαι να γίνεις ένας ένθεος άνθρωπος, και να παίρνεις φως από τον άγιό σου, Νικηφόρο τον Λεπρό, να έχεις γύρω σου ανθρώπους που θα τους αγαπάς και θα σε αγαπάνε, όπως όλοι οι φίλοι μας που μας συντρόφευσαν με το βλέμμα και τις προσευχές τους χθες στη Βάπτισή σου. Να σηκώνεις το σταυρό που από σήμερα φοράς, με υπομονή, κουράγιο στα καλά και στα δύσκολα, γιατί πλέον δεν είσαι μόνος. Αρκεί να μάθεις να κοιτάς ψηλά! Σημείωση για τους ιερείς με τη μεγάλη τους καρδιά και αποδοχή, που μας συγκίνησε όλους. Όπως μας είπαν: "οι γονείς να είσαστε πάντα ερωτευμένοι, και το παιδί θα βλέπει αυτή την αγάπη που θα έχετε μεταξύ σας, αυτή θα αναζητήσει και όταν φύγει από εσάς, και θα αναζητά πάντα στην ζωή του». Και ο ίδιος συνέχισε με τα εξής: Το παρακάτω κείμενο του Βασίλη, ενός εκ των φανταστικών νονών, εκφράζει όλο αυτό που νοιώσαμε: "Οι ζωές μας περνάνε. Μια μέρα βάπτισης σαν κι αυτή 23 Οκτωβρίου 2021 όπου ο ναός έγινε οικογένεια παιδότοπος έθιμα Κατήχηση Όταν γίνεσαι νονός για αγαπημένους φίλους μοιάζει να δίνει άλλη ζωή στη ζωή. Ο μικρός Νικηφόρος έφερε φως και αγάπη ακόμη περισσότερη στη ζωή μας. Όταν κρατάς στην αγκαλιά τη μυρωμένη υπόσχεση ζωής, ζεις Όταν αγαπάς τους ανθρώπους, ζεις Όταν οι άνθρωποι συγκινούνται, ζεις Όταν ο Μιχάλης γελά, ζεις Όταν οι νονοί κρατάνε το χέρι ο ένας του άλλου, ζεις Όταν σβήνει ο πόνος, ζεις Όταν ο Γιωργής είναι ευτυχής, ζεις Κι όταν ξέρεις πως από σήμερα κοινωνείς ζωή με το βαφτιστήρι σου αποκλείεται να μη ζεις για χάρη σου και για χάρη του Σήμερα δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα Σήμερα είδαμε κάτι Άλλο να έρχεται μέσα στις ανίδεες ζωές μας Σήμερα γινόμαστε μάνες προσφοράς κι είναι σπουδαίο αυτό και πολύτιμο. Αστέρι μας Νικηφόρο, ζήσε!". Ομολογώ, πως εξαιτίας πολλών στραβών που με χαρακτηρίζουν, συχνά με λόγια, τις πιο πολλές φορές με σκέψεις, είμαι στυφός, είμαι πικρός και επικριτικός, γιατί δεν βλέπω τα δικά μου, αλλά μονάχα των αλλωνών. Ομολογώ πως αυτό που αναφέρεται κατά την θεία λειτουργία του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ότι ο Θεός είναι ανέκφραστος, απερινόητος, αόρατος, ακατάληπτος, αληθεύει, αλλά επίσης αληθεύει στο έπακρο και η μόνη κατάφαση περί της υπόστασης του Θεού: “Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί” (Α΄ Επιστολή Ιωάννη 4:15). Το μόνο που μας μένει είναι η αγάπη! Τα λόγια των ιερέων που βάφτισαν τον μικρό Νικηφόρο, ας είναι ευλογημένος και καλοφωτισμένος ο μικρός, μιλώντας προς τους γονείς του, τον Μιχάλη και τον Γιώργο, μπήκαν βαθειά στην καρδιά μου: «Οι γονείς να είσαστε πάντα ερωτευμένοι, και το παιδί θα βλέπει αυτή την αγάπη που θα έχετε μεταξύ σας, αυτή θα αναζητήσει και όταν φύγει από εσάς, και θα αναζητά πάντα στην ζωή του»! 31/10/2021

Wednesday, October 20, 2021

ΠΡΟΤΑΣΗ ΟΝΟΜΑΤΟΔΟΣΙΑΣ ΔΡΟΜΩΝ ΤΗΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ ΚΑΙ ΧΑΦΟΥΖ ΜΕΤΣΟ ΤΖΕΜΑΛΗ, Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΜΟΥΦΤΗΣ...

Η Παράταξη Πολιτών “Σπάρτακος” στο Δημοτικό Συμβούλιο Κομοτηνής, πρόσφατα έκανε μια πρόταση στο σώμα, ζητώντας να συζητηθεί προ ημερησίας διατάξεως στις 20/10/2021: Να γίνει ονοματοδοσία δύο κεντρικών δρόμων της Κομοτηνής προς τιμή του μακαριστού τελευταίου Μουφτή (μέχρι αυτή τη στιγμή) Κομοτηνής Μέτσο Τζεμαλή και του Μητροπολίτη Μαρωνείας και Κομοτηνής κυρού Δαμασκηνού (κατά κόσμον Πέτρου Ρουμελιώτη). Τιμά την δημοτική παράταξη “Σπάρτακος” η πρόταση που υπέβαλλε προς το Δημοτικό Συμβούλιο της θρακικής πρωτεύουσας. Χωρίς την πρόθεση να να φανώ σκόπιμα δυσάρεστος, θα ήθελα να εκφράσω ορισμένες αιτιάσεις. Τα μεγέθη της προσωπικότητας των δύο ανδρών είναι ασύμμετρα και οι βίοι τους εντός της πολυπολιτισμικής κοινωνίας της Κομοτηνής και της περιοχής της Ροδόπης δεν επιδέχονται συγκρίσεις και συσχετισμούς. Είναι γνωστό, ότι στα τέλη του Ιανουαρίου 1990 είχε ξεσπάσει στην Κομοτηνή ένα “μικρό πογκρόμ” κατά των Μουσουλμάνων κατοίκων της, με πρωταγωνιστές “Χριστιανούς” κατοίκους. Ονομάσθηκε η μικρή ελληνική “Νύχτα των Κρυστάλλων”. Τότε, εκατοντάδες αγανακτισμένοι “εθνικόφρονες” λεηλάτησαν και κατέστρεψαν συστηματικά σχεδόν όλα τα μουσουλμανικά καταστήματα της πόλης, αλλά και δυο αρμενικά, προφανώς γιατί δεν ήταν σε θέση να διακρίνουν μεταξύ τουρκικού-μουσουλμανικού ονόματος του καταστηματάρχη και αρμένικου! Ο Μουφτής Κομοτηνής Μέτσο Τζεμαλή, σε ανακοίνωσή του είχε καταγγείλει, ότι οι καταστροφές γίνονταν με την απαθή αδράνεια αστυνομικών δυνάμεων. Υπήρξε και μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, που ίσως για τούτο ονομάσθηκε εκείνη η εφιαλτική νύχτα “ελληνική νύχτα των Κρυστάλλων” : τα καταστήματα Ελλήνων, είχαν εκ των προτέρων "σημαδευτεί" (με ελληνικές σημαιούλες ή πρόχειρες επιγραφές), ώστε να γλυτώσουν από τη μανία των επιδρομέων! Τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός, που κάλυπτε ζωντανά τα επεισόδια, μετέδωσε τα συγχαρητήρια του τότε Μητροπολίτη Δαμασκηνού προς τους βιαιοπραγούντες: “Σήμερα γράψατε λαμπρές σελίδες. Κινηθήκατε και θα ξυπνήσουν αυτοί που έχουν τα τέλματα [sic] στο κλεινόν άστυ...” (βλ. http://www.iospress.gr/ios2004/ios20040404b.htm). Με την ευκαιρία της πρότασης του “Σπάρτακου”, που ελπίζω και εύχομαι να υιοθετηθεί από το Δημοτικό Συμβούλιο της Κομοτηνής, παρά τις αιτιάσεις που διατύπωσα για τον Μαρωνείας κυρό Δαμασκηνό, θα ήθελα να καταθέσω λίγα λόγια για τον Χαφούζ Μέτσο Τζεμαλή, που προσωπικά αποκαλώ Χαζρέτ (συνώνυμο στο Ισλάμ για αγίους ανθρώπους). Ο Χαφούζ Μέτσο Τζεμαλή είχε γεννηθεί στον Εχίνο, κεφαλοχώρι της ορεινής Ξάνθης, εκεί μεγάλωσε και έμαθε τα πρώτα γράμματα από τον πατέρα του Χαφούζ Ιντρίς Μέτσο. Πολύ νωρίς απομνημόνευσε το ιερό Κοράνιο, εξού και ο τίτλος του ‘Χαφούζ”. Στη συνέχεια μαθήτευσε στον μεντρεσέ του Εχίνου. Ο άνθρωπος όμως που σημάδεψε τη σκέψη και καλλιέργησε το ήθος του Χαφούζ Τζεμαλή υπήρξε ο Χαφούζ Αλή Ρεσάτ. Όπως ομολογούσε ο Χαφούζ Μέτσο Τζεμαλή, τον καιρό που ήταν μαθητής του Αλή Ρεσάτ, εξαιτίας της ανώριμης ηλικίας δεν μπορούσε να καταλάβει πόσο σπουδαίος ήταν ο Δάσκαλός του. Με το πέρασμα των χρόνων και ιδίως, αφότου φόρεσε την μαύρη χέρκα (ράσο) και το σαρίκι του Μουφτή της Κομοτηνής, όλο και πιο συχνά έφερνε στο νου τον Άγιο Δάσκαλό του. Γιατί πράγματι, ο Χαφούζ Αλή Ρεσάτ ήταν άγιος και σοφός άνθρωπος του Θεού. Ο Χαζρέτ Χαφούζ Μέτσο Τζεμαλή για αρκετούς, που αγνοούσαν το τί ακριβώς έκρυβε το μειδίαμά του ή τα λόγια, με τα οποία απέφευγε να δώσει τις απαντήσεις που ζητούσαν επίσημοι, που τον επισκέπτονταν στην Μουφτεία, Έλληνες και ξένοι διπλωμάτες επίσης, ήταν ο νόμιμος Μουφτής, ο διορισμένος από το ελληνικό κράτος. Ήταν ο άνθρωπος, που επανειλημμένα είχε ξελασπώσει την Ελλάδα σε διεθνή φόρα, όταν κατηγορούνταν η χώρα για μεροληπτική συμπεριφορά απέναντι στους Θρακιώτες Μουσουλμάνους. Ο Μέτσο Τζεμαλή, υπήρξε ως Μουφτής Κομοτηνής άνθρωπος εξαιρετικού κύρους και η Αθήνα τον υπολόγιζε και τον σεβόταν. Υπήρξα στενός συνεργάτης του, τα τελευταία δώδεκα περίπου χρόνια, μέχρι την “απόλυση” που επέβαλλε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων τον Κώστα Γαβρόγλου και αρχιτέκτονα της απαράδεκτης “έξωσής” του, ως προς τον τρόπο που συνέβη, από την Μουφτεία Κομοτηνής, τον Γιώργο Καλαντζή, Γενικό Γραμματέα Θρησκευμάτων. Ο Χαφούζ Μέτσο Τζεμαλή έτρεφε λατρεία για την πατρίδα του την Θράκη και για την Ελλάδα. Τον χαρακτήριζε αυτό που ονομάζεται “συνταγματικός πατριωτισμός”, όσο και αν ο ίδιος αγνοούσε το περιεχόμενο του όρου. Ποτέ δεν υπήρξε δουλικός απέναντι στις κυβερνήσεις, ενώ υπήρξα μάρτυρας, απόσυρσης νομοσχεδίων που έθιγαν θέματα της Μειονότητας, επειδή ο Μουφτής είχε διατυπώσει αντιρρήσεις. Επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με πρωτοβουλίες του Γενικού Γραμματέα Θρησκευμάτων, το ελληνικό κράτος άρχισε να δείχνει ασέβεια και αμετροέπεια απέναντι στον Μουφτή Κομοτηνής. Είχε δεχθεί έγγραφα από την Γενική Γραμματεία Θρησκευμάτων, που του επεσήμαναν την δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητά του, τις κυρώσεις που προέβλεπε ο Κώδικας Δημοσίων Υπαλλήλων σε περίπτωση που δεν πειθαρχούσε με τα εξ Αθηνών κελεύσματα. Προσωπικά πιστεύω, ότι μεταξύ των άλλων λόγων, πέραν εκείνων που ανάγονταν σε μυστικές πτυχές των ελληνοτουρκικών σχέσεων της εποχής, ήταν και το πείσμα του να μην “υπακούει” εντολές, που έκρινε ότι αντίθετες προς τα πραγματικά συμφέροντα της θρησκευτικής Κοινότητας των Μουσουλμάνων. Απολύθηκε με τρόπο “ταπεινωτικό” και απαράδεκτο, από έναν Υπουργό, που όταν συνόδευσα τόσο τον Μουφτή Κομοτηνής, όσο και τον Μουφτή Ξάνθης Μεμέτ Εμίν Σινίκογλου, στο Υπουργείο, προτίμησε να τους μιλήσει τουρκικά, παρά τα όσα ορίζει το πρωτόκολλο και η πολιτική σοβαρότητα σε τέτοιες περιπτώσεις, μιας και ο ίδιος ο Υπουργός ήξερε κάλλιστα την τουρκική ως Ρωμιός της Πόλης! Αγνοούσε όμως, ότι και οι δυο Μουφτήδες Κομοτηνής και Ξάνθης ήταν Πομάκοι και όχι Τούρκοι και η πρώτη μητρική τους γλώσσα ήταν τα πομάκικα και όχι τα τουρκικά.... Θα κλείσω, αυτό το αφιέρωμα, στη μνήμη του Χαζρέτ Χαφούζ Μέτσο Τζεμαλή, με ένα από απόσπασμα από συνέντευξη του Γέροντα Αρχιμανδρίτη Βασιλείου του Γοντικάκη, που παραχώρησε το 2015 στην ελληνική εφημερίδα της Νέας Υόρκης “Εθνικός Κήρυξ”: “π. Βασίλειος: Πολλές φορές αυτοί που παρουσιάζονται ως βαπτισμένοι και δεχόμενοι τον Χριστό, είναι πολύ πιο μακριά από τους άλλους οι οποίοι φαίνονται αδιάφοροι. Τη στιγμή που είναι άνθρωποι κι έχουν την πνοή του Θεού μέσα τους, βρίσκονται εν πορεία και ζητούν το ένα ή και όλοι βρίσκονται μέσα καλύπτονται κάτω από την ευρύχωρη αγάπη του Θεού. Ο Χαφούζ Μέτσο Τζεμαλή ήταν ένας άνθρωπος του Θεού, που κρατούσε εντός του ολοζώντανη και πύρινη την πνοή που του εμπιστεύτηκε ο Αλλάχ. Μπορεί τυπικά να μην ήταν Χριστιανός, αλλά στην ουσία ήταν ένας γνήσιος φίλος του Ιησού. Ευχαριστώ την δημοτική παράταξη της Κομοτηνής “Σπάρτακος” και εύχομαι το Δημοτικό Συμβούλιο να υιοθετήσει την πρότασή του... ©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ 20/10/2021

Tuesday, October 19, 2021

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΕΝΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ...

Όπως και να το κάνουμε, το διαδίκτυο μας προσφέρει έναν καινούργιο κόσμο, που συχνά προκαλεί θαυμασμό.... Τις προάλλες, ψάχνοντας για μάλλον άσχετο αντικείμενο στο διαδίκτυο, “σκόνταψα” στην κυριολεξία σε μια διπλωματική εργασία με θέμα, «Παίζουμε και μαθαίνουμε για τον τόπο μας τη Νάουσα: ένα διαθεματικό πρόγραμμα παρέμβασης για την ανάπτυξη των γλωσσικών δεξιοτήτων στο δημοτικό σχολείο». Επρόκειτο για την εργασία της δασκάλας κυρίας Άννας Ελεονόρας Ζάλιου, από τη Νάουσα, που την εκπόνησε το 2016, ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Η διπλωματική εργασία της κυρίας Ζάλιου, όπως διαπίστωσα “ξεφυλλίζοντας” και τις εκατόν εξήντα σελίδες της, δεν ήταν ο καρπός μιας έρευνας σπουδαστηρίου, αλλά εξέθετε συμπεράσματα διδακτικής πείρας της με μαθητές και μαθήτριες δημοτικού σχολείου της Νάουσας. Κι εκεί ήταν η έκπληξή μου. Η νεαρή παιδαγωγός χρησιμοποίησε σελίδες του βιβλίου μου “Το Παραμύθι του Στραβού Πλάτανου”, που είχε εκδοθεί το 2001, για να εισαγάγει τις μικρές μαθήτριες και τους μικρούς μαθητές της, μέσα από τον μαγικό κόσμο του παραμυθιού στην αφήγηση της ίδρυσης της πόλης τους, της Νάουσας! Αυτό το βιβλίο, το έχω αφιερώσει στην πρώτη μου εγγονή, την Μαριάμ, που κατέχει σημαντικό ρόλο στο αφήγημα, αφού είναι το μικρό κορίτσι που δίνει ζωντάνια στον στραβό πλάτανο της Νάουσας και της διηγείται πράματα και θάματα... Έψαξα και βρήκα την νεαρή κυρία Ζάλιου, επικοινώνησα μαζί της στις 14 του Οκτώβρη, λέγοντάς της, ότι μου έκανε εξαιρετική τιμή ευχαριστώντας την, που χρησιμοποίησε την αφήγησή μου στο "Παραμύθι του Στραβού Πλάτανου", ως "εργαλείο" μεταξύ των μαθητών και μαθητριών του 1ου ΔΣ της Νάουσας.... Η απάντησή της ήταν που μ’ έκανε να χαμογελάσω: “Καλημέρα!! Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια! Εμένα ήταν τιμή μου, που συνάντησα τόσο όμορφες και σημαντικές αφηγήσεις στο πλαίσιο της διπλωματικής μου εργασίας..! Αγαπώ πολύ την πόλη μου και το αφήγημά σας με ενέπνευσε! Εύχομαι να συνεχίσετε το πολύτιμο και δημιουργικό έργο σας! Με εκτίμηση Ζάλιου Ελεονόρα”. Σκέφτηκα, πως άξιζε ο κόπος για να γράψω το “Παραμύθι του Στραβού Πλάτανου”, όχι μόνο για να εκφράσω τη χαρά για τον ερχομό της Μαριάμ στη ζωή μας, αλλά και γιατί πρόσφερα ένα μικρό σκαλοπάτι, δυο πιθαμές πιο ψηλά, στην Ελεονόρα Ζάλιου. ©Γιώργος Δούδος 19/10/2021

Monday, October 11, 2021

ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΟΥ THICH NHAT HANH

11 Οκτωβρίου είναι τα γενέθλια ενός σημαντικού ανθρώπου. Ο Βουδιστής μοναχός, ποιητής και συγγραφέας, υπέρμαχος της ειρήνης Thich Nhat Hanh, σήμερα γίνεται 95 ετών. Πολλοί άνθρωποι σε μήκη και πλάτη της γης, εμπνέονται με τις σκέψεις αυτού του ανθρώπου και κυρίως με τον τρόπο ζωής του. Άνθρωποι που είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον Thich Nhat Hanh, τον αποκαλούν Thay, που στα βιετναμέζικα σημαίνει “Δάσκαλος”. Δεν είναι υπερβολή αν ειπωθεί, ότι ο Thich Nhat Hanh και ο σημερινός Δαλάι Λάμα Τεντζίν Γκιάτσο είναι δύο πολύτιμα δώρα του σύγχρονου Βουδισμού προς την ανθρωπότητα. Ο Βουδισμός δεν είναι θρησκεία, αλλά βιοθεωρία και κοσμοαντίληψη, χωρίς μεταφυσικές παραμέτρους. Η σύγχυση πολλών, που θεωρούν τον Βουδισμό σαν θρησκεία, οφείλεται μάλλον στο γεγονός, ότι η επέκταση της διδαχής του ιστορικού Βούδα Σιντάρτα Γκοτάμα, πολύ πέραν των ορίων της Ινδικής Χερσονήσου, είχε ως χαρακτηριστικό να μην προσβάλλει και να μην μάχεται τις τοπικές θρησκευτικές λατρείες των λαών. Έτσι στο Θιβέτ, ο Βουδισμός εμφανίζεται με το ένδυμα της προβουδιστικής λατρείας, έχοντας υιοθετήσει τελετές στις οποίες δίδει διαφορετικό νόημα και συχνά βάθος. Στο Βιετνάμ συνέβη το ίδιο, στην Κίνα και στην Ιαπωνία επίσης. Μολονότι ο Βουδισμός επηρεάζει πολύν κόσμο σε δυτικές χώρες, εμφανίζει μια “καθήλωση” στον αριθμό των “πιστών”, γιατί πρόκειται για μια πνευματική κίνηση που δεν υιοθετεί τον προσηλυτισμό. Ο Thich Nhat Hanh είναι ο εμπνευστής του “δεσμευμένου” Βουδισμού, ενός κινήματος, που εμφανίστηκε στο Βιετνάμ τον 20ο αιώνα. Πρόκειται για ένα ρεύμα μέσα στον Βουδισμό, που δεσμεύονται όσοι και όσες το υιοθετούν, να μην είναι αδιάφοροι για τις σύγχρονες πληγές των κάθε μορφής διακρίσεων, και χρησιμοποιώντας ειρηνικά μέσα να αντιπαλεύουν την αδικία στα επίπεδα της πολιτικής, της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης και της οικονομικής εκμετάλλευσης των μη προνομιούχων. Για την επίτευξη αυτής της στράτευσης, αναζητείται έμπνευση με την εφαρμογή των βουδιστικών αξιών ηθικής, με τις υπερβάσεις που προσφέρει η άσκηση του διαλογισμού και οι διδαχές του Ντάρμα γενικά. Ο Δάσκαλος Thich Nhat Hanh έχει διατυπώσει μια ομάδα αρχών, εμπνευσμένων από τον Βουδισμό. Παραθέτω πιο κάτω μερικές απ’ αυτές τις αρχές, που αποτελούν προϋπόθεση αποδοχής, για όσες και όσους επιθυμούν να συστρατευτούν με το κίνημα που ίδρυσε ο Thay εντός του Βουδισμού. “Με πλήρη επίγνωση του πόνου που προκαλείται από τον φανατισμό και την έλλειψη ανεκτικότητας, είμαι αποφασισμένος να μην είμαι προσηλωμένος ειδωλολατρικά σε οποιαδήποτε διδασκαλία, θεωρία ή ιδεολογία, ακόμα και αν πρόκειται για το Βουδισμό”. “Με πλήρη επίγνωση του πόνου που προκαλείται από την προσήλωση σε απόψεις και λανθασμένες αντιλήψεις, είμαι αποφασισμένος να αποφεύγω να είμαι αγκυλωμένος και εγκλωβισμένος στις απόψεις του παρόντος. Θα μάθω και θα ασκούμαι στη μη εξάρτηση από απόψεις, ούτως ώστε να είμαι ανοιχτός στην ενόραση και στις εμπειρίες άλλων. Γνωρίζω καλά ότι η γνώση που κατέχω τώρα δεν είναι αμετάβλητη, δεν είναι απόλυτη αλήθεια. Η αλήθεια βρίσκεται στη ζωή ...”. “Με πλήρη επίγνωση του πόνου που προξενείται όταν προσπαθώ να επιβάλλω τις απόψεις μου σε άλλους, υπόσχομαι να μην εξαναγκάσω άλλους, ακόμα κι αν πρόκειται για τα παιδιά μου, να αποδεχθούν απόψεις μου, χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε μέσον, -όπως λόγου χάρη εξουσία, απειλή, χρήματα, προπαγάνδα ή κατήχηση-. Θα σέβομαι το δικαίωμα των άλλων να είναι διαφορετικοί, να επιλέγουν την πίστη τους και να αποφασίζουν με τον τρόπο τους”. “Με πλήρη επίγνωση ότι οι ρίζες της αληθινής ευτυχίας βρίσκονται στην ειρήνη, στη σταθερότητα, στην ελευθερία και στην ευσπλαχνία και όχι στον πλούτο ή στη φήμη, είμαι αποφασισμένος να μην διαλέξω ως σκοπό στη ζωή μου τη δόξα, το κέρδος, τα πλούτη ή την αισθησιακή ηδονή, ούτε να συσσωρεύω πλούτη ενώ εκατομμύρια πεινούν και πεθαίνουν”. “Με πλήρη επίγνωση ότι μεγάλος πόνος προκαλείται από τον πόλεμο και τις συγκρούσεις, είμαι αποφασισμένος να καλλιεργώ τη μη βία, τη συνεννόηση και τη συμπόνια στην καθημερινή ζωή μου, να προωθώ την εκπαίδευση για την ειρήνη, τον διαλογισμό με εγρήγορση και τη συμφιλίωση, ανάμεσα σε οικογένειες, σε κοινότητες, σε έθνη και στον κόσμο”.

Saturday, October 09, 2021

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ή ΒΑΡΒΑΡΌΤΗΤΑ!

Η αφορμή για τούτο το σημείωμα, είναι το τραγικό “ατύχημα” που συνέβη χθες μεσημέρι τοπικής ώρας, Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2021, στο Μπατούμι της Γεωργίας. Στ’ αλήθεια όμως, η κατάρρευση πολυκατοικίας, που στέγαζε οικογένειες και είχε ανεγερθεί την δεκαετία του ’70 δεν ήταν ατύχημα, αλλά έγκλημα των κερδοσκόπων εργολάβων. Στην παλιά πολυκατοικία θέλησαν να προσθέσουν δύο ορόφους επί πλέον και να διανοίξουν στα θεμέλια υπόγειο, προφανώς δίχως προηγούμενη μελέτη και αναγκαίες και σημαντικές εργασίες στήριξης του φέροντα σκελετού του κτιρίου. Σύμφωνα με πληροφορίες, αγοραστής από το Αζερμπαϊτζάν διαμερίσματος του πρώτο ορόφου, προκειμένου να φτιάξει το διαμέρισμα σύμφωνα με τις απαιτήσεις του έκανε διάφορες εργασίες, μεταξύ των οποίων “καθαίρεσε” και κάποιες κολώνες, μάλλον χωρίς άδεια ή κατά παράβαση άδειας που του δόθηκε! Στην Ελλάδα, με την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ζούμε κάθε μέρα τί πράγματι είναι ο καπιταλισμός της εποχής της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού. Το έγκλημα στο Μπατούμι, έρχεται με τραγικό τρόπο, αφού υπήρξαν ανθρώπινα θύματα, να φανερώσει την δαιμονική φύση του καπιταλισμού! Ας πούμε λίγα λόγια: Τί είναι τελικά ο καπιταλισμός; Πρόκειται για το οικονομικό σύστημα, που η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, η διακίνηση προϊόντων, το εμπόριο και οι υπηρεσίες, κατέχονται από ιδιώτες, με κυρίαρχο κίνητρο και στόχο την συσσώρευση κέρδους. Το κράτος στον καπιταλισμό μπορεί επίσης να είναι ιδιοκτήτης μέσων παραγωγής αλλά και υπηρεσιών, που στον καπιταλισμό αντιμετωπίζονται ως προϊόντα, με στόχο την αύξηση κέρδους. Υπάρχουν ποικίλες μορφές καπιταλισμού: Μιλούμε για τον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς, τον καπιταλισμό του κράτους πρόνοιας, αγαπημένο μοντέλο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας ή τον κρατικό καπιταλισμό, όπως σε μεγάλο βαθμό είχε εκτραπεί το οικονομικό σύστημα στα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης του υπαρκτού σοσιαλισμού. Το κύριο χαρακτηριστικό του καπιταλισμού είναι, η προτεραιότητα στο κέρδος και η σκόπιμη αγνόηση του κοινωνικού αγαθού, των φυσικών πόρων και του περιβάλλοντος, ενώ συγχρόνως είναι εργαλείο που παράγει κοινωνική ανισότητα, υποθάλπει την διαφθορά, αλλά και την οικονομική αστάθεια, από τη στιγμή που εκτίθεται στους “νόμους της ελεύθερης αγοράς”. Ο καπιταλισμός, στην μεγαλύτερη από 300 χρόνια ιστορία του, έχει σημαδέψει την ανθρώπινη ιστορία με μεγάλες τεχνολογικές προόδους, ασύλληπτες, αλλά και με πολέμους φρίκης. Ο καπιταλισμός, είναι η κύρια αιτία εξάντλησης του πλανήτη από την εκμετάλλευση της φύσης για την παραγωγή κέρδους. Ο καπιταλισμός έχει προκαλέσει, κάτι που συνεχίζεται, με τεράστια εκμετάλλευση του ανθρώπου, που αντιμετωπίζεται ως παραγωγική δύναμη και μάιστα μάλλον φτηνή! Η φύση αυτή του καπιταλισμού οδήγησε την εργατική τάξη σε επαναστάσεις εναντίον του συστήματος αυτού, ήδη από το 1848, με κορυφαία απόπειρα υπέρβασής του προς τον σοσιαλισμό, την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 στην τσαρική Ρωσία. Σήμερα ο καπιταλισμός εφαρμόζεται από δεξιούς και κεντροδεξιούς πολιτικούς ηγέτες και κομματικούς σχηματισμούς, εφαρμόζοντας τα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού, στην οργάνωση της οικονομικής ζωής των χωρών, που δείχνει μια δίχως όρια λατρεία στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα, που έχει ως συνέπεια την κοινωνική περιθωριοποίηση μεγάλων κοινωνικών ομάδων, που είτε θεωρούνται κατάλληλες ως “αντικείμενα” εκμετάλλευσης ή δεν θεωρούνται χρήσιμες, λ.χ. συνταξιούχοι.... Ο καπιταλισμός πολιτικά έχει αποδειχθεί εξαιρετικά ευέλικτος. Επειδή ο στόχος του είναι η αύξηση και η συσσώρευση κέρδους, η δημοκρατία, ως πολιτικό σύστημα διασποράς της κρατικής εξουσίας, ουσιαστικά στον λαό, δεν είναι πάντοτε μια συμφέρουσα κατάσταση για κερδοφόρες επενδύσεις. Οπότε ο καπιταλισμός οργάνωσε, τις πιο πολλές φορές υπόγεια, αλλά σε άλλες περιπτώσεις και ολοφάνερα, δικτατορίες με τη δύναμη του στρατού (δείτε την σχετικά πρόσφατη πολιτική ιστορία σε χώρες της Λατινικής Αμερικής). Έχω την πεποίθηση, ότι ένα σύστημα διακυβέρνησης πρέπει να γνωρίζει δύο θεμέλια: Την Ελευθερία και την Αλληλεγγύη. Χωρίς αυτά τα δυο αγκωνάρια, η εκμετάλλευση του ανθρώπου θα αποκτά όλο και πιο απαράδεκτες και αδιάντροπες μορφές, η δικαιοσύνη ως θεσμός του κράτους δεν θα παρεμβαίνει κατά κανόνα υπέρ των μη προνομιούχων πολιτών και ουσιαστικά δεν θα υπάρχει, ενώ οι θεμελιώδεις θεσμοί της δημόσιας εκπαίδευσης, της δημόσιας υγείας και ενός ευρύτατου πλέγματος κοινωνικής πρόνοιας για όσους το έχουν ανάγκη, θα είναι ανύπαρκτοι. Σήμερα στην Ελλάδα, όπου η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει ευτελιστεί σε μια “δικτατορία” των κομμάτων που ελέγχουν τις βουλευτικές έδρες, η χώρα και ο λαός είμαστε έρμαια μιας κυβέρνησης με νεοφιλελεύθερη ταυτότητα, που με ένα σωρό τρόπους εξυπηρετεί τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα. Η δημόσια εκπαίδευση απαξιώνεται ποικιλότροπα, ενώ το εθνικό σύστημα υγείας αποδυναμώνεται συνεχώς, κατ’ αρχήν εξαιτίας έλλειψης προσωπικού, αλλά και εξαιτίας ελλειμματικών υποδομών! Ο Γιάννης Ρίτσος, το 1952, από τον τόπο της εξορίας, όταν μαθεύτηκε η δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη, έγραψε ένα ποίημα για τον “Άνθρωπο με το γαρύφαλλο”. Σε ένα στίχο του έγραψε τούτη την κραυγή, τούτο το σύνθημα, που ακούγεται πέρα ως πέρα επίκαιρο μετά τόσα χρόνια: “ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου”. “Ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου και προετοιμάζει το αύριο που τραγουδά”, είχε πει ο Γάλλος βουλευτής Γκαμπριέλ Περί, την παραμονή της εκτέλεσής του από τους Ναζί, το 1941. Γιατί οι στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη από το ποίημα “Φυσάει στα σταυροδρόμια του Κόσμου”, δυστυχώς αληθεύουν: “... είμαστε εμείς που ζυμώνουμε και δεν έχουμε ψωμί, -εμείς που βγάζουμε το κάρβουνο και κρυώνουμε, -είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο...”. Ένα δίλημμα υπάρχει μπροστά μας, ή τουλάχιστον εμπρός σε όσους και όσες δεν έχουμε αφήσει να κοιμηθεί η συνείδησή μας, δεν έχουμε αποπλανηθεί από τον καταναλωτισμό, αυτή την πονηρή νεράιδα του καπιταλισμού και έχουμε χρέος να δώσουμε την ορθή απάντηση: Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα! Συλλογιέμαι την κατάσταση γύρω μου και βρίσκω πως μάλλον έχει δίκαιο ο Jacques Julliard, που είχε πει, ότι “...σήμερα η Αριστερά δεν κατοικεί τόσο στα κόμματα, όσο μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, ως πόθος σοσιαλιστικός για ισότητα (που είναι ιδιότητα της δικαιοσύνης) στο πλαίσιο της ελευθερίας”. Οι οργανωμένοι σε κόμματα της Αριστεράς, ενώ αναφέρουν σαν τσιτάτο, πως ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου, οι ίδιοι και κυρίως τα στελέχη αυτών των κομμάτων, φαίνονται γερασμένοι.... Τα γερατειά που τους βαραίνουν οφείλονται σε ένα σωρό συμβιβασμούς που κάνουν, όταν βρεθούν στο βάθρο της εξουσίας.... ©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ 09/10/2021

Wednesday, October 06, 2021

Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΕΝΤΑΞΗΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ!

Με αφορμή την επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας στη χώρα μας και την Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Σλοβενία με τις δυτικές βαλκανικές χώρες, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται η Βόρεια Μακεδονία, σκέφτηκα να καταθέσω τις ακόλουθες σκέψεις. Κατ’ αρχήν, νομίζω πως η Βουλγαρία, κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θέτει εμπόδια στην έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Βόρειας Μακεδονίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι μια άγονη και απαράδεκτη αντίδραση. Η Βουλγαρία είναι προφανώς δέσμια κατάλοιπων των “ηγεμονικών στόχων” του παρελθόντος της, που επιδίωκε να υποτάξει όλους τους σλαβόφωνους κατοίκους της νότιας Βαλκανικής, υπό την εξουσία της Σόφιας! Δυστυχώς, μολονότι το παρελθόν ανήκει στην ιστορία, η Βουλγαρία, παρά τις εξελίξεις, επιμένει να υποστηρίζει τις εθνικιστικές μεγαλοβουλγαρικές βλέψεις της, σε ένα διαφορετικό περιβάλλον. Από την άλλη μεριά, η Ελλάδα, αρνείται, με επίσης άγονο πείσμα να υιοθετήσει την διδασκαλία της μακεδονικής σλαβικής γλώσσας σε γλωσσικά ή ακαδημαϊκά ιδρύματα, όπως είναι η Σχολή Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Γλωσσών του Ιδρύματος Μελετών Χερσονήσου του Αίμου ή το Τμήμα Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Αξίζει λοιπόν, έχω τη γνώμη, να υπενθυμίσουμε τόσο στην Βουλγαρία, όσο και στην Ελλάδα, πως υπάρχει μακεδονική σλαβική γλώσσα, που είναι εντελώς διαφορετική από την βουλγαρική, όπως και από την σερβική. Ειδική υπόμνηση πρέπει να γίνει προς την ελληνική πλευρά, πως η μακεδονική γλώσσα και διάλεκτοί της ομιλούνται από Έλληνες πολίτες, που κατοικούν κυρίως σε περιοχές της Δυτικής Μακεδονία, αλλά και της Κεντρικής και Ανατολικής Μακεδονίας! Όταν ενσωματώθηκε μετά τους βαλκανικούς πολέμους το μείζον τμήμα της οθωμανικής Μακεδονίας στην Ελλάδα, η ελληνική κυβέρνηση ανέθεσε στον Ελβετό Rudolphe Archibald Reiss, μετά από επιτόπια έρευνα στα νέα εδάφη της επικράτειας, να συντάξει μια έκθεση για τους “άγνωστους” στην Αθήνα κατοίκους των νέων ελληνικών επαρχιών. Ο Reiss παρέδωσε την έκθεσή του στην ελληνική κυβέρνηση το 1913 στην γαλλική γλώσσα με τίτλο: Rapport sur la situation des Macédoniens et des Musulmans dans les nouvelles provinces grecques. (Έκθεση για την κατάσταση των Μακεδόνων και των Μουσουλμάνων στις νέες ελληνικές επαρχίες). Το 1918 η έκθεση του Reiss εκδόθηκε με τον παραπάνω τίτλο στο Παρίσι από τον Typ. Plon-Nourrit. Στην αγγλική μετάφραση η παραπάνω έκθεση επιγράφεται ως “Report on the Situation of the Bulgarophones and the Moslems in the New Provinces of Greece” και στην σελίδα 6 ο συγγραφέας της αναφέρει τα εξής: “Αυτούς που ονομάζετε βουλγαρόφωνους, θα τους έλεγα απλώς Μακεδόνες. Τους αποκαλείτε βουλγαρόφωνους, επειδή η γλώσσα τους μοιάζει με τη βουλγαρική ... αλλά είναι η ίδια γλώσσα που μιλούν στη Σόφια; Όχι. Τα Μακεδονικά μοιάζουν τόσο με τα Σέρβικα, όσο και με τα Βουλγαρικά ... αλλά δεν ομιλούνται ούτε στη Σόφια ούτε στο Βελιγράδι. Είναι μια ξεχωριστή σλαβική γλώσσα ... Οι έρευνές μου δείχνουν, ότι η μακεδονική γλώσσα είναι το αποτέλεσμα όλων των διαδοχικών κατακτήσεων που έχει υποστεί η χώρα ... Βρίσκουμε στη γλώσσα βουλγαρικά, σερβικά, τουρκικά στοιχεία. Κατά τη γνώμη μου δεν μπορούμε να ονομάσουμε τους Μακεδόνες, ούτε Βούλγαρους ούτε Σέρβους, αλλά απλώς Μακεδόνες”1. Ο ελληνικής καταγωγής Αμερικανός ιστορικός Lefteris Stavros Stavrianos (1913-2004), στο μνημειώδες βιβλίο του με τίτλο “The Balkans’ since 1453 (L. S. Stavrianos, The Balkans' since 1453. New York: Rinehart and Company, 1958, επανέκδοση C. Hurst & Co. Publishers, 2000) γράφει στη σελίδα 518: “Αυτοί οι Μακεδόνες είχαν μια διάλεκτο και ορισμένα πολιτιστικά χαρακτηριστικά, που δικαιολογούν την ταξινόμησή τους ως μιας ξεχωριστής ομάδας Νότιων Σλάβων”2. 1.“Those who you call Bulgarian speakers I would simply call Macedonians. You call them Bulgarian speakers because their language resembles Bulgarian...but is it the same language they speak in Sofia? No. Macedonian resembles both Serbian and Bulgarian...but is not spoken either in Sofia or Belgrade. It is a separate Slavic language...My researches show that the Macedonian language is the result of all the successive conquests the country has undergone...We find in the language Bulgarian, Serbian, Turkish elements. In my opinion we cannot call the Macedonians either Bulgarians or Serbs, but simply Macedonians” (Reiss, R.A., Report on the Situation of the Bulgarophones and the Moslems in the New Provinces of Greece, Paris, 1918, p 6). 2.“These Macedonians had a dialect and a certain cultural characteristics which justify their being classified as a distinct South Slav group”. L. S. Stavrianos The Balkans since 1453, New York 1958 p. 518 ©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ 06/10/2021