Πεντηκοστή...

 

 

“...ἐν αὐτῷ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν...”

Στις Εκκλησίες της Ανατολής, Ορθόδοξες, Ελληνόρρυθμες Καθολικές ή Μελχίτικες, την Κυριακή της Πεντηκοστής, στα δοξαστικά των Αίνων, ψάλλεται το “Βασιλεύ Ουράνιε”, που είναι συγχρόνως μια καθημερινή προσευχή των πιστών...

Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε,
τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας,
ὁ πανταχοῦ παρών, καὶ τὰ πάντα πληρῶν,
ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν, καὶ ζωῆς χορηγός,
ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν,
καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος,
καὶ σῶσον, Ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν¹.

Το “Βασιλεύ Ουράνιε”, αποδίδει ένα στοιχείο της Ανατολικής Χριστιανικής Θεολογίας, που αναφέρεται στα πιστεύω, όχι μόνο των Ορθόδοξων και των Καθολικών Ελληνόρρυθμων Εκκλησιών, αλλά και των άλλων αρχαίων Εκκλησιών της Ανατολής (Κοπτική Ορθόδοξη, Συριακή Ορθόδοξη, Αρμενική Ορθόδοξη). Ο Ανατολικός Χριστιανισμός, όντας πιο κοντά ιστορικά προς το γεγονός της έκχυσης του Αγίου Πνεύματος στους Μαθητές του Ιησού, την ημέρα της εβραϊκής Πεντηκοστής, είναι περισσότερο αφημένες στην Πνοή του Παρακλήτου και λιγότερο για τούτο εγκλωβισμένες στα “όρια” των δογμάτων. Ο χριστιανικός Μυστικισμός, ως δρόμος αναζήτησης της ώσμωσης του ανθρώπου με τον Θεό, ως Μανικού Εραστή, έχει τις ρίζες του στις ερήμους της Συρίας και της Παλαιστίνης, αλλά και της Αιγύπτου.

Το “Βασιλεύ Ουράνιε” είναι μια προσαγωγή στο μυστήριο του Θεού, σ’ ένα περιβάλλον “παν-ενθεϊσμού”. Τί μαρτυρεί η έννοια του ‘παν-ενθεϊσμού’; Ότι ο Θεός εγκαταβιώνει σε όλα τα πράγματα. Δεν είναι μόνον ‘πανταχού παρών’ αλλά “και τα πάντα πληρών”. Ίσως οι πτυχιούχοι των πανεπιστημίων θεολόγοι, επηρεασμένοι από τον θεολογικό σχολαστικισμό, να μην συμφωνήσουν με μια τέτοια προσέγγιση. Αν και η ίδια η προσευχή, χωρίς ερμηνευτικές ακροβασίες, με μόνη την ανάγνωση των λίγων σειρών της εκεί μας οδηγεί, ότι ο Θεός, ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αλήθειας “πληροί τα πάντα”².

Γενάρης του 2017 γράφτηκαν αυτές οι αράδες, που θαρρώ πως είναι επίκαιρες με την ιστορική γενέθλια μέρα φανέρωσης της Εκκλησίας στον κόσμο:

“Κάθε τόσο οι ευσεβείς ομολογούν, πως είναι πανταχού παρών. Όταν ο Άγιος είχε γράψει, ότι και το πέος μας είναι Αυτός*, οι ευσεβείς σκανδαλίστηκαν. Επιμένουν, μονάχα ψηλά να Τον αναζητούν. Δεν στρέφουν το βλέμμα στα σκουπίδια, ούτε καν στα δικά τους κόπρανα. Κι έτσι παραμένουν μόνοι, πάντοτε διψασμένοι και σε μιαν ατέλειωτη απαντοχή…”.

 

Υστερόγραφο: 

*  Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, Ύμνοι Θείων Ερώτων, ύμνος 15, 160-166.

              Στη δεύτερη απεικόνιση, είναι το σημείο του σταυρού ως περιστέρι, σύμβολο του Πνεύματος και σύλληψη των Αδελφών του Taize.

© Γιώργος Δούδος

1Παραθέτω το “Βασιλεύ Ουράνιε” και στην απόδοσή του στην αγγλική γλώσσα: O Heavenly King, the Comforter, the Spirit of Truth, Who art everywhere and fillest all things; Treasury of Blessings, and Giver of Life - come and abide in us, and cleanse us from every impurity, and save our souls, O Good One.

2Σ’ αυτό το σημείο, είναι ανάγκη να διαφορήσουμε την έννοια του ‘παν-ενθεϊσμού”, όπως μαρτυρείται στην μυστική παράδοση του Ανατολικού Χριστιανισμού από την έννοια του "πανεν-θεϊσμού”, που υποδηλώνει την πίστη, ότι όλα τα πράγματα είναι μέρος του Θεού, αλλά ο Θεός είναι κάτι μεγαλύτερο από το σύνολο όλων των πραγμάτων.

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΒΙΒΛΙΩΝ ΠΡΑΞΗ ΑΚΡΑΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ

Ομολογώ πως αγαπώ τα βιβλία από μικρό παιδί. Το διάβασμα ήταν η απόλαυση και το καταφύγιό μου, συγχρόνως. Οι σελίδες των βιβλίων που ξεφύλλιζα ήταν καράβια που με ταξίδευαν, πολύτιμοι οδηγοί που με συνόδευαν στην εξερεύνηση τόπων μακρινών, που γίνονταν κοντινοί και τόσο οικείοι.

Ένα διάστημα κινδύνεψα να εγκλωβιστώ στον φαντασιακό κόσμο των βιβλίων, χωρίς να φταίνε βιβλία και συγγραφείς. Αφήνεσαι ως αναγνώστης, ως μελετητής, απρόσεχτα και ασυλλόγιστα, να φυλακιστείς σε ένα κελί με παραμορφωτικούς καθρέφτες, που σε απομακρύνουν από την πραγματικότητα της ζωής. Γιατί, όσο και αν τα βιβλία είναι πολύτιμα, τόσο οι άνθρωποι, λόγω έλλειψης διάκρισης και νωθρότητας, γινόμαστε υποχείρια των σκέψεων άλλων, αποφεύγοντας να δούμε κατάματα ό,τι μας τριγυρίζει....

Το 1933, όταν ο Ναζισμός είχε καταλάβει τη Γερμανία, τα βιβλία του Εβραίου Σίγκμουντ Φρόυντ, κάηκαν στην πυρά δημόσια. Τότε, ο Φρόυντ είχε πει: “Στον Μεσαίωνα θα έκαιγαν εμένα. Τώρα καίνε μόνο τα βιβλία μου”....

Πριν λίγες μέρες, συνέβη κάτι πολύ δυσάρεστο στην Ελλάδα. Πιστώτριες τράπεζες της εκδοτικής επιχείρησης του μακαριστού Σάμη Γαβριηλίδη, κατάσχεσαν όσα βιβλία βρέθηκαν στις αποθήκες και τα πολτοποίησαν! Η διαδικασία της πολτοποίησης των βιβλίων ήταν σύμφωνη με το νόμο και ο νόμος υπάρχει εδώ και χρόνια! Κανένας και καμιά Υπουργός Πολιτισμού της Ελληνικής Δημοκρατίας, δεν φρόντισε να απαλλάξει τη νομοθεσία, από αυτή την εγκληματική νομότυπη διαδικασία!

Κανένας και καμιά Υπουργός Πολιτισμού, δεν φρόντισε για ό,τι θεωρείται αυτονόητο, δυσνόητο όμως για βαρβάρους: Να αντιμετωπιστούν τα βιβλία, λογοτεχνικά, επιστημονικά, ποίησης, όχι ως κινητά περιουσιακά στοιχεία του οφειλέτη, αλλά ως θησαυρίσματα έμπνευσης, κόπου, οραμάτων, έργα πνευματικής δημιουργίας των συγγραφέων, ανεξάρτητα αν πρόκειται για αναγνωρισμένους και διάσημους συγγραφείς ή για “άσημους”. Και επειδή ο θυμόσοφος λαός δεν λαθεύει, είναι καλό, να μην καούν μαζί με τα ξερά, ακόμα και τα χλωρά! Μιλώ για βιβλία ευτελή, προϊόντα εν πολλοίς αντιγραφής ή copy paste, αν προτιμάτε. Καλύτερα να εξαιρεθούν ακόμα και τέτοια βιβλία, αφού ο αντιγραφέας κόπιασε, αναμφίβολα....

Όπως ειπώθηκε αυτές τις μέρες, με αφορμή την καταστροφή των βιβλίων των εκδόσεων Γαβριηλίδη, έγινε τραγικά κατανοητό, ότι από το κάψιμο των βιβλίων ως την πολτοποίηση βιβλίων, ακόμα και αν το προβλέπει νόμος, η απόσταση είναι μόλις μια ανάσα!

Η ιστορία του “πολιτισμού” παρουσιάζει πολλές περιπτώσεις καύσης βιβλίων. Θα κάνω μια σύντομη αναφορά σε κάποιες καταστροφές βιβλίων:

Το 411 π.Χ. κάηκαν δημόσια στην Αθήνα τα έργα του Πρωταγόρα, μετά από καταγγελία του φιλοσόφου ως άθεου από τον Πυθόδωρο.

Στην αρχαία Ρώμη, ο Καλιγούλας είχε διατάξει να καούν τα βιβλία του Ομήρου, του Βιργίλιου κα του Λίβιου. Ο Αύγουστος είχε εξορίσει ό τον Οβίδιο και τον Κορνήλιο Γάλλο, απαγορεύοντας τα βιβλία με την ποίησή τους, ενώ ο Διοκλητιανός διέταξε να καούν όλα τα χριστιανικά βιβλία.

Στις Πράξεις των Αποστόλων αναφέρεται ως ευφρόσυνο γεγονός, η δημόσια καύση βιβλίων μαγείας, από προσήλυτους στον Χριστιανισμό, ενώ υπολογίζεται και η μεγάλη χρηματική αξία των καταστραμμένων βιβλίων (Πράξεις Αποστόλων 19:19).

Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γεννάδιος ο Σχολάριος, περί το 1463 με 1465, είχε λάβει το βιβλίο του Γεωργίου Γεμιστού του Πλήθωνος, “Περί Νόμων Συγγραφή”, από τον Δεσπότη του Μυστρά Δημήτριο. Αφού διάβασε ο Πατριάρχης το έργο του Πλήθωνος, στη συνέχεια το έκαψε. Λέγεται ότι είχε χαρακτηρίσει τον Πλήθωνα «νέο Ιουλιανό»!

Η επικράτηση του Ναζισμού στη Γερμανία, προκάλεσε το εξής γεγονός:

Στις 10 Μαΐου του 1933, περίπου 70.000 φοιτητές, φανατικοί οπαδοί του Ναζισμού, μετέφεραν με κάρα, φορτηγά, αλλά και στα χέρια, βιβλία μπροστά στην Όπερα του Βερολίνου. Εκεί έκαψαν πανηγυρικά τον σωρό των βιβλίων, που έμεινε στην ιστορία ως ‘Το Ολοκαύτωμα των Βιβλίων’! Οι φοιτητές, άδειαζαν τις βιβλιοθήκες των πανεπιστημίων και συμμετείχαν στην εκκαθάριση, από κάθε τι που είχε θεωρηθεί αντεθνικό, αντιγερμανικό και εχθρικό προς το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς.

Ανάμεσα στα βιβλία που καταστράφηκαν, βρίσκονταν έργα των συγγραφέων Heinrich Mann και Ernst Glaeser, που ήταν οι πρώτοι που είχαν ασκήσει κριτική στο ναζιστικό καθεστώς. Άλλα βιβλία ήταν των Karl Marx, Marcel Proust, Franz Kafka. Ο Heinrich Mann είχε γράψει κάτι που θεωρήθηκε προφητικό: “Όπου καίνε βιβλία, στο τέλος θα κάψουν και ανθρώπους”.

Στη νεότερη Ελλάδα έχουμε μια νέα καταστροφή βιβλίων. Την 16η Αυγούστου του 1936, αποφασίστηκε να γίνει επίσημη ημέρα της καύσης των βιβλίων σε όλη την Ελλάδα. Μάλιστα μια κατάμαυρη εφημερίδα, η Ελληνική αφιέρωσε ολόκληρο δίστηλο στο γεγονός.

Ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς, αμέσως μετά την επιβολή του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου διέταξε το κάψιμο των αντεθνικών, κουμμουνιστικών και αριστερών βιβλίων. Ο ίδιος ο δικτάτορας είχε προβεί στην καύση τουλάχιστον 455 βιβλίων, που θεωρούσε ότι δεν προάγουν τα σωστά ιδεώδη και έρχονται σε αντίθεση με το καθεστώς του Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού, όπως είχε ονομασθεί επίσημα η δικτατορία Μεταξά. Στην Αθήνα η μαζική καύση βιβλίων έγινε στις Στήλες του Ολυμπίου Διός και στα Προπύλαιο του Πανεπιστημίου. Στη Θεσσαλονίκη η καύση έγινε μπροστά από τον Λευκό Πύργο, ενώ στον Πειραιά τα βιβλία κάηκαν στο Πασαλιμάνι. Τότε είχαν καεί και σχολικά βιβλία του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, η “Αντιγόνη” του Σοφοκλή, έργα του Πλάτωνα και του Ξενοφώντα αλλά και του Στρατή Μυριβήλη. Άλλα έργα που ρίχτηκαν στην πυρά ήταν, το έργο του Φρόιντ στο σύνολό του, το έργο του Λέον Τολστόι και του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, όλα τα έργα του Καρλ Μαρξ και κάθε άλλο βιβλίο μαρξιστικής και κομμουνιστικής ιδεολογίας. Η ελληνική πυρά κατέφαγε και το έργο του Δαρβίνου “Η Καταγωγή των Ειδών”.

Το 2000 στη Θεσσαλονίκη, όχλος “θρησκευόμενων” με την συμμετοχή του τότε βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Παναγιώτη Ψωμιάδη, έκαψαν το βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη, με τίτλο “Μν”, που θα γινόταν η παρουσίασή του στο βιβλιοπωλείο ‘Ιανός’ στην Πλατεία Αριστοτέλους. Η καύση του βιβλίου είχε γίνει εκ μέρους των “καλών Χριστιανών και εθνικοφρόνων Ελλήνων και Ελληνίδων”, ενώ έψελναν συγκινημένοι τον ‘εθνικό ύμνο”. Συγχρόνως κινηματογραφούσαν το “άθλημά” τους!

Μνημειώδης καταστροφή βιβλίων συνδέεται με την καταστροφή της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Η πρώτη μεγάλη καταστροφή γίνεται με την πολιορκία του Ιούλιου Καίσαρα. Ο Ιούλιος Καίσαρας θέλοντας να αντιμετωπίσει τον εχθρό του, πυρπόλησε τα 72 ρωμαϊκά πλοία που ήταν ελλιμενισμένα στο λιμάνι της πόλης μαζί και με όσα πλοία ήταν υπό κατασκευή στα ναυπηγεία. Η φωτιά εξαπλώθηκε από το λιμάνι με αποτέλεσμα να καεί η βιβλιοθήκη του Βρουχείου. To γεγονός πιστοποιούν ο Σενέκας (De tranquillitate animi ΙΧ), παραπέμποντας στον Τίτο Λίβιο, ο Πλούταρχος (Βίος Καίσαρος), ο Δίων Κάσσιος και ο Αμμιανός Μαρκελλίνος. Η δεύτερη καταστροφή συνέβη επί αυτοκράτορα Καρακάλλα, που θέλοντας να εκδικηθεί τους Αλεξανδρινούς κατέστρεψε ένα μέρος της βιβλιοθήκης. Έρχεται τέλος και η αραβική κατάκτηση το 642 μ.Χ., για να ολοκληρώσει την καταστροφή. Ο χαλίφης Ομάρ, διασώζεται πως είπε χαρακτηριστικά: Όποιο βιβλίο περιέχει αυτά που περιέχει το Κοράνι είναι περιττό, όποιο βιβλίο έχει αντίθετα πράγματα είναι επιζήμιο. Τα βιβλία καταστράφηκαν για να γίνουν καύσιμη ύλη για τα λουτρά της πόλης.

Πριν χρόνια συζούσα με μια γυναίκα εξαιρετικής επιστημονικής κατάρτισης, που χωρίς διάθεση να την αδικήσω, νομίζω πως ήταν αθεολόγητη ως Χριστιανή και ευκολόπιστη, σε όσα υποστήριζαν άθλιοι κληρικοί, για να χειραγωγούν πιο αποτελεσματικά “πιστούς Χριστιανούς”. Οι σχέσεις μας με την τότε σύντροφό μου ήταν ήδη κλονισμένες. Μια μέρα που επέστρεψα στο κοινό σπίτι από τη δουλειά μου, βρήκα κάποιες κούτες γεμάτες βιβλία. Μου ανακοινώθηκε με κάθε επισημότητα, ότι τα βιβλία αυτά ήταν “επικίνδυνα” και δεν είχαν θέση στο σπίτι! Ο ιεροεξεταστής, που έκρινε σαν επικίνδυνα τα προσωπικής επιλογής μου βιβλία, όπως έμαθα αργότερα, ήταν ένας έγγαμος παπάς της κοντινής εκκλησίας, από εκείνους που παρουσιάζουν πνευματικότητα και ευσέβεια, και καταφέρνουν να προσελκύουν γύρω τους πολλούς και πολλές ευσεβείς, που τους ποδηγετούν σαν ποίμνιο αλόγων συνήθως αμνών και αμνάδων. Ένιωσα, ότι δεν είχα προσωπικά θέση πλέον σε κείνο το σπίτι, γιατί τα βιβλία που “διώχτηκαν” σαν επικίνδυνα, ήταν κομμάτι της ύπαρξής μου....

 

Η φωτογραφία είναι του σπουδαστηρίου μου στη Νάουσα....

©Γιώργος Α. Δούδος

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ ΕΝΑΣ ΕΥΠΑΤΡΙΔΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ

Αγόρευση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου στην Βουλή τον Ιούνιο του 1981, σχετικά με πρόταση νόμου του ΚΚΕ, για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης του ΕΑΜ.

«Το ΕΑΜ ήταν η πιο μεγάλη οργάνωση, η μόνη μαζική οργάνωση. Απορώ, πώς είπε ο κ. Αβέρωφ, ότι το "ΕΑΜ δεν είχε εθνική δράση". Ποιοι είχαν τις πιο πολλές απώλειες; Το ΕΑΜ είχε τις μεγαλύτερες. Αυτό το κριτήριο είναι αρκετό... Το ΕΑΜ δεν ήταν, βέβαια, μόνο αντιστασιακή οργάνωση. Μα ποια από τις άλλες οργανώσεις ήταν μόνο αντιστασιακή; Άλλοι συνδέανε την αντίσταση με την επιστροφή του Γεωργίου Β΄. Άλλοι θέλαν μια κοινωνία δικαιότερη, στηριγμένη στην κοινωνική δικαιοσύνη, μια κοινωνία που αργότερα ονομάστηκε Λαϊκή Δημοκρατία. Δεν συμμερίζομαι αυτή την ιδεολογία, αλλά τη σέβομαι. Αυτό που υπάρχει στη Σοβιετική Ένωση, στη Βουλγαρία ή στην Τσεχοσλοβακία, κτλ., δεν είναι ολοκληρωτικό καθεστώς. Δεν έχει σχέση με τα καθεστώτα του Χίτλερ ή του Μουσολίνι. Ανταποκρίνεται σε μια ιστορική επιταγή, ενώ δεν ανταποκρινόταν σε κάτι τέτοιο ούτε το καθεστώς του Χίτλερ, ούτε το καθεστώς του Μουσολίνι... Τι έκαναν στα χρόνια της κατοχής οι αρχηγοί των μεγάλων κομμάτων και των "Λαϊκών" και των "Φιλελεύθερων"; Απέφυγαν κάθε ενέργεια. Δεν αγωνίστηκαν... Πώς να αρνηθώ, όμως, ότι το ΕΑΜ έκανε αντίσταση; Πώς να αρνηθώ την οργάνωση, που απέτρεψε την επιστράτευση; Πώς να αρνηθώ μια οργάνωση που είχε τόσους πολλούς νεκρούς. Δεν περιμένω από τη σημερινή κυβέρνηση να αναγνωρίσει την αντίσταση. Την καλώ, όμως, να τιμήσει τους νεκρούς και τις οικογένειές τους, να καταργήσει το νόμο του 1969, που αναγνώρισε σαν "αντίσταση" τα τάγματα ασφαλείας!»

(Πρακτικά Βουλής των Ελλήνων, Παρασκευή 26/6/1981).

Ένα χρόνο αργότερα, στις 17 Αυγούστου 1982, η Βουλή των Ελλήνων, με νόμο που πρότεινε το ΠΑΣΟΚ, αναγνώρισε την εθνική αντίσταση και κυρίως το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος υπήρξε ο μόνος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, που παρέμεινε στη αίθουσα του Κοινοβουλίου και ψήφισε υπέρ της κύρωσης του νομοσχεδίου, τονίζοντας την ανάγκη για εθνική συμφιλίωση. Ο τότε αρχηγός της Ν.Δ. Ευάγγελος Αβέρωφ, εκτός από τον εμφυλιοπολεμικό οίστρο που επέδειξε, καθώς υποστήριξε την καταψήφιση του νομοσχεδίου, αποφάσισε τελικά να απέχει το κόμμα του από την διαδικασία της ψυφοφορίας. Δυστυχώς για την Δημοκρατία στην Ελλάδα, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, παρέμεινε η χοάνη της ελληνικής Δεξιάς Παράραξης, που πρόσφερε και συνεχίζει να προσφέρει καταφύγιο και πολιτική στέγη στους δοσίλογους της Κατοχής και στους επιγόνμους τους.

Ο ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΣ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΕ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΑ ΕΔΑΦΗ - Η ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

ΜΙΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ

ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΥ

Γιώργος Δούδος

Ένας Εβραίος Ισραηλινός φίλος, τον Αύγουστο του 2005, ως έφεδρος του ισραηλινού στρατού, συμμετείχε στην εκκένωση των οικισμών Εβραίων εποίκων στη Λωρίδα της Γάζας, που είχε διατάξει ο πρωθυπουργός της χώρας Αριέλ Σαρόν. Η εμπειρία που αποκόμισε τότε, ήταν ότι ο Θεός και η τρέλα βρίσκονται πολύ κοντά!¹

Την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, δεν είναι μόνο η Χαμάς και η Ισλαμική Τζιχάντ, από τη Γάζα που δυναμιτίζουν κάθε τόσο.... Ένα συνονθύλευμα ομάδων, θρησκευτικά φονταμενταλιστών Εβραίων, που εμφορούνται από ακραίο ρατσισμό, ιδίως απέναντι των Μουσουλμάνων και των Χριστιανών, θέτουν σε κίνδυνο επίσης, την ειρήνη και την ασφάλεια στη Μέση Ανατολή. Το πρόβλημα είναι, πως αυτοί οι κύκλοι, επηρεάζουν ισραηλινές κυβερνήσεις, και τα τελευταία χρόνια, που κυβερνά το Ισραήλ ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο ρόλος τους είναι επικίνδυνα αποφασιστικός!

Πρώτα θα αναφερθούμε στην οργάνωση Gush Emunim, (στα εβραϊκά: גּוּשׁ אֱמוּנִים, στα αγγλικά: Bloc of the Faithful και στα ελληνικά: Συνασπισμός των Πιστών). Η ίδρυση του συνασπισμού Gush Emunim συνέπεσε χρονικά με την αναβίωση της θρησκευτικής και πολιτικής ιδεολογίας του “Μεγαλύτερου Ισραήλ” (‎Eretz Yisrael Hashlema, ארץ ישראל השלמה στα εβραϊκά). Ο συνασπισμός Gush Emunim είχε ως σύνθημα: «Η Γη του Ισραήλ για τον Λαό Ισραήλ, σύμφωνα με την Τορά του Ισραήλ».

Ήταν ένα ισραηλινό ορθόδοξο ιουδαϊκό κίνημα, δεξιών πολιτικών επιλογών, που είχε δεσμευτεί να ιδρύσει εβραϊκούς οικισμούς στη Δυτική Όχθη, στη Λωρίδα της Γάζας και στα Υψίπεδα του Γκολάν. Αν και η οργάνωση, επίσημα, δεν είχε ιδρυθεί ως το 1974, εντούτοις οι ιδέες των Gush Emunim άρχισαν να παίρνουν σάρκα και οστά μετά τον Πόλεμο των 6 Ημερών και τις κατακτήσεις εδαφών από το Ισραήλ, που ως τότε κατείχε η Ιορδανία, η Συρία και η Αίγυπτος. Οι στρατιωτικές νίκες των ισραηλινών δυνάμεων και ο έλεγχος ξένων εδαφών, άρχισαν να ενθαρρύνουν εβραϊκούς κύκλους για την ίδρυση οικισμών Εβραίων, σε εδάφη που ως τότε δεν περιλαμβάνονταν στην επικράτεια του Κράτους του Ισραήλ, που είχε ιδρυθεί με την διακήρυξη του 1948. Οι εβραϊκοί κύκλοι, που προπαγάνδιζαν την ίδρυση οικισμών σε ξένα, κατακτημένα εδάφη, ήταν φονταμενταλιστές, δηλαδή αποδέχονταν κατά γράμμα την Τορά (την Πεντάτευχο της Παλαιάς Διαθήκης) και απέδιδαν μια ερμηνεία στο κείμενο, που εδραίωνε την πεποίθηση ότι, ο Αντονάι (Θεός) πρόσφερε τα εδάφη αυτά στον εβραϊκό λαό. Ενώ η οργάνωση Gush Emunim δεν υπάρχει πλέον επίσημα, η επιρροή των ιδεών της μεταξύ θρήσκων Εβραίων του Ισραήλ, αλλά και Εβραίων που ήρθαν από την πρώην Σοβιετική Ένωση ή την Διασπορά είναι υπαρκτή.

Οι ιδρυτές του Gush Emunim, αντιλήφθηκαν το Κράτος του Ισραήλ ως ένα μέσο, που χρησιμοποίησε ο Θεός για να φέρει γην λύτρωση στο λαό του, καθιστώντας επιτακτική υποχρέωση του λαού και του κράτους, να αναλάβουν έμπρακτα πρωτοβουλίες για να επιτευχθεί η εβραϊκή κυριαρχία σε όλα τα μέρη της Γης, όπως ορίζεται στη εβραϊκή Βίβλο².

Οι παλαιότεροι οικισμοί Εβραίων είχαν ιδρυθεί στην Χερσόνησο του Σινά, που αποτελούσε αιγυπτιακό έδαφος, στη Λωρίδας της Γάζας, που ως το 1967 ήταν υπό αιγυπτιακό έλεγχο.Το Ισραήλ εκκένωσε και κατέστρεψε τους 18 οικισμούς του Σινά, μετά την ειρηνευτική συμφωνία Αιγύπτου και Ισραήλ το 1979 και τους 21 οικισμούς στη Λωρίδα της Γάζας, μαζί με τέσσερις οικισμούς στη Δυτική Όχθη, το 2005, επί Αριέλ Σαρόν, στα πλαίσια αποδέσμευσης του Ισραήλ από τη Γάζα.

Οι υπάρχοντες ισραηλινοί οικισμοί ή αποικίες, όπως αναφέρονται επίσης, είναι κοινότητες που κατοικούνται από Ισραηλινούς πολίτες, σχεδόν αποκλειστικά εβραϊκής ταυτότητας, που χτίστηκαν σε εδάφη που έχει καταλάβει το Ισραήλ μετά το 1967. οικισμοί υπάρχουν σήμερα στο παλαιστινιακό έδαφος της Δυτικής Όχθης, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και στο έδαφος των Υψωμάτων του Γκολάν. Η Ανατολική Ιερουσαλήμ και τα υψίπεδα του Γκολάν έχουν ήδη προσαρτηθεί από το Ισραήλ. Οι οικισμοί της Δυτικής Όχθης διοικούνται από τον ισραηλινό στρατό, αφού γίνεται δεκτό ότι καταλαμβάνουν ξένα εδάφη, αλλά οι έποικοι αντιμετωπίζονται όμοια με τους Ισραηλινούς πολίτες, που ζουν στο Κράτος του Ισραήλ.

Το κίνημα του “μεγαλύτερου Ισραήλ”, που προπαγανδίζει την ίδρυση οικισμών σε κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, σε γειτονιές της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, χρησιμοποιώντας ποικίλες μορφές βίας εναντίον των Αράβων κατοίκων τους, για να τις εγκαταλείψουν έχει κατηγορηθεί επανειλημμένα, όχι μόνον από Παλαιστίνιους Άραβες, αλλά και από Εβραίους του Ισραήλ. Το κίνημα υπέρ των Εβραίων εποίκων, κατά κύριο λόγο κατηγορείται απόλυτα βάσιμα και δικαιολογημένα, ότι καλλιεργεί μεταξύ των Ισραηλινών Εβραίων μια κουλτούρα βίας! Οι ισραηλινές κυβερνήσεις που ανέχονται αυτό το κίνημα, ή ακόμα περισσότερο το ενθαρρύνουν, όπως συμβαίνει με τις κυβερνήσεις Νετανιάχου, είναι ένοχες για την προσπάθεια αλλοίωσης του δημοκρατικού συλλογικού ήθους των Εβραίων Ισραηλινών πολιτών!

Ο Μπαρούχ Γκολντστάιν, Αμερικανοεβραίος γιατρός, που προκάλεσε τον Φεβρουάριο του 1994 το μακελειό μέσα στο ιερό του Τάφου των Πατριαρχών στη Χεβρώνα, στη Δυτική Όχθη, ανήκε στο κίνημα των Εβραίων εποίκων! Είχε δολοφονήσει 29 ανθρώπους, μερικοί απ’ τους οποίους ήταν νέοι και τραυμάτισε 125, επειδή ήταν Παλαιστίνιοι Μουσουλμάνοι!

Ο Γιγκάλ Αμίρ, που δολοφόνησε τον Πρωθυπουργό του Ισραήλ Γιτζάκ Ράμπιν, το Νοέμβριο του 1995, στο τέλος μιας μαζικής εκδήλωσης στη μεγάλη πλατεία του Τελ Αβίβ υπέρ της Συμφωνίας του Όσλο, ήταν ένας ακροδεξιός οπαδός της ιδεολογίας του Μεγάλου Ισραήλ. Ήδη Εβραίοι θρησκευτικοί ηγέτες, υπερσυντηρητικοί, όπως , και η τότε ηγεσία του κόμματος Λικούντ, του κατοπινού πρωθυπουργού Μπένιαμιν Νετανιάχου, υποστήριζαν ότι η απόσυρση Εβραίων εποίκων από οποιαδήποτε “εβραϊκή γη”, εννοώντας τους οικισμούς σε κατεχόμενα εδάφη, ήταν “αίρεση” κατά τον Ιουδαϊσμό, “herem”. Μάλιστα υπήρξαν ορισμένοι ραβίνοι, που με αφορμή την Συμφωνία του Όσλο, είχαν ανακηρύξει τον Πρωθυπουργό Γιτζάκ Ράμπιν “διώκτη” του Εβραϊσμού και κάλεσαν σε εφαρμογή του παραδοσιακού ιουδαϊκού νόμου “din rodef”,που παρέχει δικαίωμα καταδίωξης ενός ανθρώπου που εναντιώνεται στα συμφέροντα του λαού Ισραήλ. Ο Αμίρ είχε πιστέψει ότι ο Ράμπιν ήταν “διώκτης” των Εβραίων, και είχε θέσει σε κίνδυνο εβραϊκές ζωές. Ο Αμίρ είχε πιστέψει ότι η δολοφονία του Ράμπιν ήταν δικαιολογημένη, σύμφωνα με νόμο “din rodef”. Όφειλε να απομακρύνει τον Ράμπιν, σκοτώνοντάς τον, αφού ήταν απειλή για τους Εβραίους, στα εδάφη, που είχαν ιδρύσει οικισμούς!³

Η δολοφονία του Γιτζάκ Ράμπιν κατά κοινή αποδοχή, θεωρείται ότι υπήρξε αιματηρή αντίδραση στην ειρηνευτική διαδικασία του Όσλο⁴. Από την ίδρυση του Gush Emunim το 1974, ο αριθμός των εποίκων που ζούσαν στη Δυτική Όχθη αυξήθηκε, από σχεδόν μηδέν το 1974, σε περίπου 440.000 το 2019. O αριθμός των οικισμών το 2020 έφτασε τους 132, ενώ ο αριθμός των παράνομων εβραϊκών θυλάκων φτάνει τους 135.

Στην τελευταία αιματηρή σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς του Μάιου 2021, η δίκαιη αντίδραση Αράβων κατοίκων της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, Μουσουλμάνων και Χριστιανών, για την προσπάθεια βίαιης εκδίωξής τους εκ μέρους φονταμενταλιστών Εβραίων, από την γειτονιά “Σεΐχ Τζάρα”⁵, με την ανοχή ή καλύτερα με την ενθάρρυνση της κυβέρνησης Νετανιάχου, αποτέλεσε ένα επιτυχημένο εργαλείο για την επικάλυψη της επιθετικότητας της Χαμάς.

Η Διεθνής Κοινότητα, θεωρεί ότι οι εβραϊκοί οικισμοί σε παλαιστινιακά εδάφη, που υπάρχουν με την προστασία του ισραηλινού στρατού είναι παράνομοι!

Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, τον Ιούλιο του 2004, με αφορμή την ανέγερση του τείχους μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινιακών Εδαφών, είχε εκφράσει τη γνωμοδοτική άποψη, ότι οι εβραϊκοί οικισμοί στη Δυτική Όχθη είναι παράνομοι! Παρόλα αυτά, κυβερνήσεις του Ισραήλ αγνοούν προκλητικά, τόσο τη διεθνή κοινή γνώμη, όσο και την επίσημα διατυπωμένη γνώμη του Διεθνούς Δικαστηρίου και οι εβραϊκές αποικίες υπάρχουν σε παλαιστινιακά εδάφη....

Σε εποίκους, οφείλονται τα απάνθρωπα για την σκληρότητά τους εγκλήματα, που κατά καιρούς βλέπουμε, με το κάψιμο λιόδεντρων, που ανήκουν σε Άραβες αγρότες, ή με τις καταστροφές σπιτιών Παλαιστινίων χωρικών, που έτσι θέλουν να τους βιάσουν να εγκαταλείψουν τις εκτάσεις στην πατρογονική γη τους, για να τις καταλάβουν Εβραίοι έποικοι! Συνήθως, η κριτική κατά των κυβερνήσεων του Ισραήλ, που ευνοούν τον παράνομο εποικισμό παλαιστινιακών εδαφών, την ίδρυση αποικιών φανατικών Εβραίων ή ακροδεξιών Εβραίων από την Ρωσία και άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, όπως και η έντονη κριτική κατά επικίνδυνων οργανώσεων “θρησκευτικού σιωνισμού”, που προπαγανδίζουν ένα “Μεγάλο Ισραήλ”, με Άραβες ως πολίτες τρίτης κατηγορίας, θεωρούνται Αντισημιτισμός!

Διάφορες οργανώσεις του κινήματος εβραϊκών εποικισμών έχουν προικισθεί με εκατομμύρια δολάρια για την ίδρυση αποικιών, είτε από το εξωτερικό, είτε από την κυβέρνηση του Ισραήλ. Η ισραηλινή κυβέρνηση του 2013, είχε ονομασθεί από την εφημερίδα “Haaretz”, “κυβέρνηση των εποίκων”, γιατί θέσεις κλειδιά στα Υπουργεία Στέγασης και Άμυνας, κατείχαν μέλη του κινήματος των εποίκων! Τον Οκτώβριο του 2017, η κυβέρνηση Νετανιάχου, είχε διορίσει τον Pinchas Wallerstein, έναν από τους ιδρυτές του συνασπισμού των Gush Emunim, επικεφαλής μιας κυβερνητικής επιτροπής που είχε δημιουργηθεί, με σκοπό τη νομιμοποίηση παράνομων θυλάκων και άλλων τύπων, μη νόμιμων οικισμών, στη Δυτική Όχθη!

Εκτός από το κίνημα των Gush Emunim, που υπήρξε πρωτοπόρο στην δημιουργία εβραϊκών αποικιών στα κατεχόμενα, υπήρξαν και άλλα κινήματα που προπαγάνδιζαν την ίδρυση οικισμών, την καταπάτηση παλαιστινιακών εδαφών με χρήση βίας και την επέκταση του Κράτους του Ισραήλ, που είχαν εμφανιστεί αμέσως μετά την ίδρυση του ισραηλινύ κράτους. Κυρίως διακατέχονταν από την ιδεολογία του “θρησκευτικού σιωνισμού” και ήταν αντίθετες στον εκκοσμικευμένο χαρακτήρα ΤΟΥ σύγχρονου εβραϊκού κράτους. Απώτερος στόχος του κινήματος ήταν η επιβολή του εβραϊκού θρησκευτικού νόμου στο Κράτος του Ισραήλ και η ίδρυση ενός κράτους Halakha⁶.

Θα αναφέρω την οργάνωση Brit HaKanaim, που είχε χαρακτηριστεί τρομοκρατική. Άλλη οργάνωση ήταν η ομάδα του Βασιλείου του Ισραήλ (Εβραϊκά: :ות ישראל, Malchut Yisrael) ή Tzrifin Underground. Η ομάδα αυτή είχε πραγματοποιήσει επιθέσεις εναντίον των διπλωματικών αποστολών της Σοβιετικής Ένωσης και της Τσεχοσλοβακίας, ενώ περιστασιακά είχαν ανοίξει πυρ κατά στρατιωτών της Ιορδανίας που βρίσκονταν κατά μήκος των συνόρων Ισραήλ και Ιορδανίας στο ύψος της Ιερουσαλήμ. Την περίοδο 1979 έως 1984 είχε αναπτύξει δραστηριότητα η μη νόμιμη οργάνωση “Gush Emunim Underground”, που είχαν σχηματίσει πρώην μέλη του πολιτικού κινήματος Gush Emunim. Αυτή η τρομοκρατική οργάνωση έμεινε γνωστή για δύο δραστηριότητές της: Βομβιστικές επιθέσεις κατά των δημάρχων πόλεων της Δυτικής Όχθης στις 2 Ιουνίου 1980, και μια προσπάθεια συνωμοσίας, που τελικά εγκαταλείφθηκε, με σκοπό την ανατίναξη μουσουλμανικών τζαμιών που θεωρείται ότι χτιστεί πάνω στο Όρος του Ναού (στα ερείπια του δεύτερου εβραϊκού ναού). Στόχος ήταν το τέμενος Al Aqsa και ο Θόλος του Βράχου⁷.

Η παραπάνω επιλογή εγκαθίδρυσης ενός κράτους Halakha, σύμφωνα με τους κανόνες της ιουδαϊκής θρησκευτικής νομοθεσίας, θεωρήθηκε ότι αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης νομοσχεδίου της ισραηλινής κυβέρνησης το 2014, που θα ανακήρυσσε το Κράτος του Ισραήλ ως «έθνος-κράτος του εβραϊκού λαού». Οι μη Ορθόδοξοι Εβραίοι είχαν αντιδράσει τότε, γιατί το νομοσχέδιο είχε θεωρηθεί ένα βήμα για την επιβολή της Halakha και ως κανόνα ρύθμισης θεμάτων γης. Τελικά ο νόμος που ψηφίστηκε από την Κνεσέτ, δεν περιείχε ρήτρα ρύθμισης θεμάτων γης⁸ⁱ.

Άλλες οργανώσεις που υποστηρίζουν τον εποικισμό σε παλαιστινιακά εδάφη και την δημιουργία ενός “Μεγάλου Ισραήλ” μπορεί να αναφερθούν και οι εξής: 1) Keshet (Kvutza Shelo Titpasher) δραστηριοποιήθηκε μεταξύ 1981 και 1989. Επρόκειτο για μια ομάδα Haredi Εβραίων από το Τελ Αβίβ που επιδίωκε με βομβιστικές επιθέσεις να καταστρέφει περιουσίες χωρίς να προκαλεί ανθρώπινα θύματα. 2) Οι Sicarii⁹, αποτέλεσαν μια ισραηλινή τρομοκρατική ομάδα που ιδρύθηκε το 1989 και έκανε επιθέσεις εμπρησμού και γκράφιτι σε αριστερούς Εβραίους πολιτικούς, όπως και Παλαιστίνιους. Είχαν αντιταχθεί σε οποιαδήποτε προσέγγιση με τον Οργανισμό Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης (PLO).

3) Το Bat Ayin είναι οικισμός στη Δυτική Όχθη, μεταξύ Ιερουσαλήμ και Χεβρώνας. Οι έποικοι είναι θρησκευόμενοι Εβραίοι και είχαν δημιουργήσει μια παράνομη οργάνωση γνωστή ως "Bat Ayin Underground", που είχαν κάνει αρκετές επιθέσεις κατά Αράβων. Το 2002, τέσσερις έποικοι από το Bat Ayin είχαν συλληφθεί, έξω από το παλαιστινιακό σχολείο θηλέων Abu Tor, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, με ένα ρυμουλκούμενο γεμάτο εκρηκτικά. Τρεις από τους άνδρες αυτούς καταδικάστηκαν για την απόπειρα βομβισμού. 4) Lehava, πρόκειται για μια ακραία θρησκευτική ρατσιστική οργάνωση, που επιδίωκε, με χρήση βίας και τρομοκρατικών ενεργειών, να αποτρέψει την εβραϊκή αφομοίωση, δηλαδή την αποδοχή εκ μέρους Εβραίων μη θρησκευτικών προτύπων, να επιβάλλει την μη σύναψη προσωπικών σχέσεων Εβραίων με μη Εβραίους. Ήταν έντονα αντίθετη στην χριστιανική παρουσία στο Ισραήλ. Επίσης ήταν φανατικά αντίθετη στους μικτούς γάμους Εβραίων με μη Εβραίους, κάτι που απαγορεύεται από την Halakha. Το 2015 ο Υπουργός Άμυνας του Ισραήλ Μοσέ Γιααλόν, είχε χαρακτηρίσει δημόσια την οργάνωση Lehava τρομοκρατική και είχε δώσει εντολή στο Υπουργείο Άμυνας και στην Σιν Μπέιτ (Υπηρεσία Ασφάλειας), να συλλέξουν στοιχεία για την δράση της. Μετά τις δηλώσεις Γιααλόν, η πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Τζίπι Λίβνι, είχε χαρακτηρίσει καθυστερημένη την αντίδραση κατά της Lehava, προσθέτονταν ότι, «αυτή η οργάνωση υποκινείται από μίσος, ρατσισμό και εθνικισμό, και στόχος της είναι, να φέρει κλιμάκωση της βίας ανάμεσά μας»!

Υπάρχουν και άλλες οργανώσεις Εβραίων, που εμφορούνται από έναν επικίνδυνο θρησκευτικό σιωνισμό. Ονειρεύονται ένα μεγάλο Ισραήλ, ίσως από το Νείλο ως τον Ευφράτη ή τουλάχιστον από την Μεσόγειο ως τον Ιορδάνη, συμπεριλαμβάνοντας σημερινά παλαιστινιακά εδάφη, της ιστορικής Ιουδαίας και της Σαμάρειας. Υπάρχουν φανατικοί Εβραίοι που προγραμματίζουν την κατασκευή ενός νέου ναού. Έχουν φτιάξει μάλιστα και την μακέτα του, που είναι όμορφη σαν αξιοθέατο, αλλά προκλητικό σαν project. Το Temple Institute, γνωστό στα εβραϊκά Machon HaMikdash (מכון המקדש), είναι ένας οργανισμός Ισραήλ που σκοπεύει να οικοδομήσει τον Τρίτο Ναό στην Ιερουσαλήμ. Ο ναός θα ανεγερθεί στο Όρος του Ναού, στην θέση που υπάρχει τώρα ο Θόλος του Βράχου και το Τέμενος Al Aqsa. Μετά την “αποκατάσταση” του ναού, θέλουν να επαναφερθούν οι θυσίες των ζώων. Ένας ζάμπλουτος Εβραίος από τη Νέα Υόρκη, ο Henry Swieca υποστηρίζει πλουσιοπάροχα το Ινστιτούτο του Ναού, ενώ παρέχονται χρηματικές ενισχύσεις και από την κυβέρνηση του Ισραήλ!¹⁰

Θα κλείσω την αναφορά μου στις επικίνδυνες εβραϊκές οργανώσεις με τον ραβίνο Meir Kahane, που δολοφονήθηκε στη Νέα Υόρκη. Ο Kahane ήταν Αμερικανοεβραίος, που εγκαταστάθηκε στο Ισραήλ και για μια περίοδο υπήρξε και μέλος της Κνεσέτ. Ο Kahane υποστήριζε την επιβολή της Halakha στο Ισραήλ. Οι μη Εβραίοι που κατοικούν στο Κράτος του Ισραήλ θα έπρεπε να έχουν τρεις επιλογές: Αν θα ήθελαν να μείνουν στο Ισραήλ θα ήταν "ξένοι κάτοικοι" με περιορισμένα δικαιώματα. Θα μπορούσαν να εγκαταλείψουν το Ισραήλ και να πάρουν μια αποζημίωση για την περιουσία τους ή να απομακρυνθούν βίαια από το Ισραήλ, χωρίς αποζημίωση. Ως βουλευτής στα μέσα της δεκαετίας του 1980, είχε προτείνει πολλά νομοσχέδια, που κανένα δεν ψηφίστηκε. Επιδίωκε να ενισχύσει την διδασκαλία του Ιουδαϊσμού στα δημόσια σχολεία, να απαγορευτούν οι σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ Εβραίων και μη Εβραίων, να δημιουργηθούν ξεχωριστές γειτονιές για Εβραίους και Άραβες και να απαγορευτούν οι πολιτιστικές συναντήσεις μεταξύ Εβραίων και Αράβων μαθητών.

Τα πολιτικά κόμματα Kach και Kahane Chai, το πρώτο είχε ιδρυθεί από τον Kahane, ενώ το δεύτερο μετά τη δολοφονία του, είναι απαγορευμένα στο Ισραήλ. Σήμερα, τόσο το Kach όσο και το Kahane Chai, θεωρούνται τρομοκρατικές οργανώσεις στο Ισραήλ, στον Καναδά, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πιστεύεται ότι οι οργανώσεις αυτές, είναι ομάδες με λιγότερα από εκατό μέλη η καθεμιά. Η Jewish Defence League (Εβραϊκή Αμυντική Ένωση) που είχε ιδρύσει στην Αμερική ο Kahane to 1968, θεωρείται επίσης τρομοκρατική οργάνωση¹¹.

Οι υπερεθνικιστές φονταμενταλιστές και ρατσιστές Εβραίοι, που οραματίζονται ένα “Μεγάλο Ισραήλ”, χωρίς Άραβες, χωρίς Μουσουλμάνους και Χριστιανούς πολίτες, εκτός αν δεχθούν να είναι πολίτες τρίτης κατηγορίας, με περιορισμένα δικαιώματα, είναι αρνητές της ουσίας του Ιουδαϊσμού, όπως έχει διαμορφωθεί με το πέρασμα των αιώνων. Γιατί στην καρδιά του Ιουδαϊσμού υπάρχει ο ανθρωπισμός, η προσήλωση στην επιδίωξη της δικαιοσύνης, η φροντίδα για τον ξένο και η προστασία του.

Στις 14 Μαΐου 1948 υπογράφηκε πανηγυρικά η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Ισραήλ. Πρόκειται ουσιαστικά για το Σύνταγμα του σύγχρονου ισραηλινού Κράτους. Μεταξύ των άλλων, η Διακήρυξη περιέχει πρόσκληση προς τους Παλαιστινίους, ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η σύγκρουση Εβραίων και Παλαιστινίων, εξαιτίας την επικείμενης τότε (1948) ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ, με το εξής περιεχόμενο:

“Απευθύνουμε έκκληση, - εν μέσω της επίθεσης που έχει αρχίσει εναντίον μας, εδώ και μήνες-, στους Άραβες κατοίκους του Κράτους του Ισραήλ, να διαφυλάξουν την ειρήνη και να συμμετάσχουν στην ανοικοδόμηση του Κράτους, με βάση πλήρη δικαιωμάτων και χωρίς διακρίσεις ιθαγένεια και την αναγκαία εκπροσώπηση, σε όλους τους θεσμούς, προσωρινούς και μόνιμους του Κράτους”.

Οι ακραίοι Εβραίοι και οι οργανώσεις που έχουν δημιουργήσει, με σκοπό την εγκαθίδρυση στη Μέση Ανατολή του “Μεγάλου Ισραήλ”, ως ρατσιστικού κράτους, αποκλειστικά σύμφωνα με τους κανόνες της halakha, αρνούνται το παραπάνω σημαντικό μέρος της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας.

Οι Εβραίοι αυτοί, ανεξάρτητα του ότι εμφανίζονται σαν πιστοί της Τορά και του ιουδαϊκού Νόμου, έχουν υποπέσει σε ειδωλολατρία. Έχουν αναγάγει σε αντικείμενο λατρείας αυτό που ονομάζουν ‘Γη του Ισραήλ”!

Δεν θα ήθελα να χαρακτηριστώ θρασύς, προβάλλοντας τον ισχυρισμό, ότι οι ακραίοι φανατικοί Εβραίοι, υπέρμαχοι του “Μεγάλου Ισραήλ” είναι ειδωλολάτρες της γης. Θα περιοριστώ να αναφέρω μερικά σημεία από την εβραϊκή Βίβλο (Τανάκχ), όπου διακηρύσσεται ότι η γη ανήκει αποκλειστικά στον Θεό: Ψαλμοί 24:1, 95: 4-5, 89:12, Δευτερονόμιο 10:14, Έξοδος 9:29¹².

Πέραν από την ειδωλολατρία της γης, στην οποία έχουν υποπέσει οι εμφανιζόμενοι ως ζηλωτές του Νόμου “ευσεβείς” Εβραίοι, με τον ρατσισμό που υποστηρίζουν, παραβιάζουν επίσης την ιερή παρακαταθήκη της Βίβλου τους: Ιδού τί αναφέρει η εβραϊκή Βίβλος για τους ξένους, τους μη Εβραίους: Ο Θεός “είναι εκείνος που αποδίδει στον οργανό και στη χήρα το δίκιο τους, που αγαπάει τον ξένο και του δίνει ψωμί και ρούχα. Να αγαπάτε τους ξένους, γιατί κι εσείς ήσασταν ξένοι στην Αίγυπτο” (Δευτερονόμιο 10: 18-19). “Ο Κύριος προστατεύει αυτούς που βρίσκονται μέσα στη χώρα ξένοι” (Ψαλμός 146:9)¹³.

Έχω τη γνώμη, ότι όσα δίδαξε η Miriam Cohn στον εγγονό της Haim Cohn, που αργότερα έγινε ανώτατος δικαστής του Κράτους Ισραήλ, εκφράζει την ουσία του πνεύματος και της κουλτούρας του Ιουδαϊσμού: «Καμιά αλήθεια δεν είναι απόλυτη και ότι η ανεξαρτησία της σκέψης δεν πρέπει να υποκύπτει σε συμβιβασμούς».

Παρά τα δυσάρεστα που συμβαίνουν στο Ισραήλ, από ακραίους φανατικούς ραβίνους, που κακοποιούν τον Ιουδαϊσμό και από πολιτικούς, που ανέχονται ή και υποστηρίζουν επικίνδυνες μειοψηφίες του λεγόμενου “θρησκευτικού σιωνισμού”, η δημοκρατία λειτουργεί στο Ισραήλ... Η Δημοκρατία στο Ισραήλ, είναι ελπίδα για όλη την Μέση Ανατολή και ιδίως αποτελεί χρήσιμο υπόδειγμα, για ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, σε αντίθεση με τα αυταρχικά, αραβικά μουσουλμανικά κράτη της περιοχής!

Όσο και αν υπάρχουν ραβίνοι και ακόλουθοί τους στο Ισραήλ, με σκοτισμένες συνειδήσεις και τυχάρπαστοι πολιτικοί, σ’ αυτή τη γωνιά της γης οι διδαχές του Χιλέλ του Πρεσβύτερου θα διαπερνούν τη σύγχρονη εβραϊκή κουλτούρα και θα πλουτίζουν συνεχώς τη ζωή των ανθρώπων.

Ο Χιλέλ ο Πρεσβύτερος (Βαβυλώνα 110 π.Χ- Ιερουσαλήμ 10 μ.Χ.) είχε πει: “Όποιος καταστρέφει μια ψυχή, είναι σα να έχει καταστρέψει ολόκληρο τον κόσμο. Και όποιος σώζει μια ζωή, είναι σα να σώζει ολόκληρο τον κόσμο”¹⁴. Σε μια άλλη περίσταση, ένας άντρας, ζητούσε να του εξηγηθεί η Τορά ενώ θα στεκόταν όρθιος στο ένα πόδι. Ο Χιλέλ του απάντησε ως εξής: “Ό,τι μισείς για τον εαυτό σου, μην κάνεις στον αδελφό σου· αυτή είναι ολόκληρη η Τορά, τα υπόλοιπα είναι ερμηνείες. Πήγαινε και μάθε¹⁵”.

Από Σοφούς του Λαού Ισραήλ, που εμπνέονταν και συνεχίζουν να εμπνέονται από την Βίβλο, έχει αναπτυχθεί η ιδέα Τικούν Ολάμ, που σημαίνει, σεβασμός της ζωής του Σύμπαντος εντός του οποίου υπάρχουμε. Φροντίδα για το κοινό μας σπίτι, την Μητέρα Γη. Αποκατάσταση όλων όσων κατέστρεψε η απληστία των ανθρώπων. Αγώνας χωρίς ανάπαυλα για να μην λείψει η ανθρωπιά από την κοινωνία των ανθρώπων. Τικούν Ολάμ, είναι δυο λέξεις, που περιγράφουν λακωνικά μια στάση ζωής, μια φιλοσοφία της πράξης, που εμπνέεται από τον ιουδαϊκό ανθρωπισμό, από την θέαση των πραγμάτων του κόσμου, σύμφωνα με την κοσμοαντίληψη που πηγάζει από την Τανάκχ (η Εβραϊκή Βίβλος ή Παλαιά Διαθήκη των Χριστιανών).

©Γιώργος Δούδος

Μάιος-Ιούνιος 2021

1Οι έποικοι στη Γάζα ήταν φανατικά θρήσκοι και πίστευαν σ’ ένα Ισραήλ, όπως το περιγράφουν βιβλία της Τορά, πολύ μεγαλύτερο από την έκταση του Κράτους που προέκυψε ακόμα και μετά τον πόλεμο των Έξι Ημερών. Η βίαιη απομάκρυνσή τους από τους οικισμούς που είχαν δημιουργήσει θεωρούνταν πράξη ανυπακοής απέναντι στον Αντονάι. Έβλεπαν τους Ισραηλινούς στρατιώτες, που τους έδιωχναν από τη Γάζα, σαν όργανα που αντιτάσσονται στον Θεό και για τούτο έφτασαν, ορισμένοι ιδιαίτερα θερμοκέφαλοι, να προτείνουν τα όπλα τους στους στρατιώτες του Ισραήλ!

2Η Γη του Ισραήλ, όπως την αντιλαμβάνονται οι υποστηρικτές του Κινήματος του “Μεγαλύτερου Ισραήλ”, που είχε υιοθετήσει ο συνασπισμός Gush Emunim, επικαλείται την εβραϊκή Βίβλο (Tanakh), που περιέχει τρεις γεωγραφικούς ορισμούς της Γης του Ισραήλ. Η πρώτη, αναφέρεται στη Γένεση (15: 18-21) και περιγράφει μια μεγάλη περιοχή, "από το ποτάμι της Αιγύπτου ως το μεγάλο ποτάμι, δηλαδή τον Ευφράτη". Τις άλλες αναφορές τις συναντούμε στο Δευτερονόμιο (1:7, 11:24), στο Βιβλίο των Αριθμών (34: 1-15). Πάντως τα σύνορα της βιβλικής Γης Ισραήλ είναι κατά πολύ μεγαλύτερα, ακόμα και μετά τις κατακτήσεις που επέφερε ο Πόλεμος των 6 Ημερών.

3Ο ιουδαϊκός νόμος “din rodef”, είναι ακριβώς όμοιος με τον ισλαμικό νόμο του “takfir”, που ουσιαστικά παρέχει δικαίωμα αυτοδικίας για την υπεράσπιση της ορθής πίστης (ιουδαϊκής ή ισλαμικής), από όσους κρίνονται παραβάτες!

4 Λίγα χρόνια πριν από την δολοφονία του Ράμπιν, είχε προηγηθεί στην Αίγυπτο, τον Οκτώβριο του 1981, η δολοφονία του Προέδρου της χώρας Ανουάρ Σαντάτ, από τζιχαντιστές Μουσουλμάνους (Αιγυπτιακό Ισλαμικό Τζιχάντ, με προγενέστερα ονόματα: Ισλαμική Τζιχάντ, “Απελευθερωτικός Στρατός των Αγίων Τόπων” και η οργάνωση “al-Jama'a al-Islamiyya”) σαν αντίδραση ισλαμιστικών κύκλων στις συμφωνίες του Camp David (1978) με τον τότε Ισραηλινό Πρωθυπουργό Μεναχέμ Μπέγκιν.

5Η αραβική γειτονιά Sheikh Jarrah στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, βρίσκεται περίπου 2 χιλιόμετρα βόρεια της Παλιάς Πόλης στον δρόμο για το Mount Scopus.

6 Στα εβραϊκά το κράτος που θα διέπεται από την Halakha (τον ιουδαϊκό θρησκευτικό νόμο) ονομάζεται Medinat Halakha.

7 Ο δεύτερος ιουδαϊκός ναός καταστράφηκε το 70 μ.Χ. από τους Ρωμαίους, που έχτισαν στην περιοχή ναό του Δία. Κατά τη βυζαντινή περίοδο, η Ιερουσαλήμ ήταν κυρίως χριστιανική, και οι προσκυνητές έρχονταν κατά δεκάδες χιλιάδες για να επισκεφθούν τα μέρη που έζησε ο Ιησούς.

Ο Θόλος του Βράχου κατασκευάστηκε με εντολή του Ομεϋάδη χαλίφη Αμπντ Αλ Μαλίκ, μεταξύ 689 και 691. Οι Σταυροφόροι κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ το 1099 και ο Θόλος του Βράχου μετατράπηκε σε εκκλησία, ενώ το Αλ Άκσα έγινε βασιλικό παλάτι. Οι Ναΐτες πίστευαν ότι ο Θόλος του Βράχου ήταν η περιοχή του Ναού του Σολομώντα και εγκατέστησαν εκεί το αρχηγείο τους στο Τέμενος Αλ Άκσ, δίπλα στον Θόλο, κατά διάρκεια του 12ου αιώνα. Το "Templum Domini", όπως αποκαλούσαν τον Θόλο του Βράχου, εμφανιζόταν στις επίσημες σφραγίδες του Τάγματος του Μεγάλου Μάγιστρου (Ναΐτες Ιππότες), ενώ αποτέλεσε το αρχιτεκτονικό υπόδειγμα για τις κυκλικές εκκλησίες των Ναϊτών σε όλη την Ευρώπη.

Η Ιερουσαλήμ καταλήφθηκε από τον Σαλαντίν στις 2 Οκτωβρίου 1187 και ο Θόλος του Βράχου αποκαταστάθηκε εκ νέου ως μουσουλμανικό τέμενος. Ο σταυρός στην κορυφή του Θόλου αντικαταστάθηκε από την ισλαμική ημισέληνο, και ένα ξύλινο τέμπλο τοποθετήθηκε γύρω από το βράχο. Ο ανιψιός του Σαλαντίν, αλ-Μαλίκ αλ-Μουαζζάμ Ίσα, αποκατέστησε πληρέστερα το κτίριο και προσέθεσε ένα προπύλαιο προς το τέμενος αλ Άκσα. Ο Θόλος του Βράχου ήταν υπό την βασιλική προστασία από τους Μαμελούκους σουλτάνους κατά την περίοδο από το 1250 ως το 1510.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Οθωμανού Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή, το εξωτερικό του Θόλου του Βράχου επενδύθηκε με κεραμικά πλακίδια εξαιρετικού κάλλους. Η επίστρωση με πλακίδια είχε διαρκέσει επτά χρόνια.

8 Πρόκειται για θεμελιώδη νόμο, που διακηρύσσει το Ισραήλ ως έθνος-κράτος του εβραϊκού λαού. Το νομοσχέδιο είχε υπερψηφιστεί στην Κνεσέτ, τον Ιούλιο του 2018. Ο νόμος αντιμετωπίστηκε αρνητικά διεθνώς, ακόμα και από σημαντικές εβραϊκές οργανώσεις στις ΗΠΑ. Τον Ιανουάριο του 2019, το Ισραηλινό Ανώτατο Δικαστήριο ανακοίνωσε, ότι οι ενστάσεις κατά της συνταγματικότητας του νόμου θα εξεταστούν από μια επιτροπή για θέματα δικαιοσύνης. Μετά απ’ αυτό, το δικαστήριο θα αποφασίσει εάν ο νόμος, στο σύνολό του ή εν μέρει, παραβιάζει τον Βασικό Νόμο της διασφάλισης της Ανθρώπινης Αξιοπρέπειας και Ελευθερίας του 1992.

9 Οι Sicarii του 1989, δανείστηκαν το όνομά τους από τους Ζηλωτές Σικάριους (Sicarii), που πριν από το 70 μ.Χ. είχαν αντιταχθεί έντονα στην ρωμαϊκή κατοχή της Ιουδαίας. Προσπάθησαν να διώξουν του Ρωμαίους, αλλά και τους Εβραίους που τους συμπαθούσαν από την περιοχή. Οι Sicarii κρατούσαν μικρά μαχαίρια, γνωστά στην ρωμαϊκή περίοδο ως “σικά”, εξού και το όνομά τους, που τα έκρυβαν κάτω από τους μανδύες τους.

10Μετά την καταστροφή του δεύτερου ναού της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. από τους Ρωμαίους, οι Εβραίοι εγκατέλειψαν τις θυσίες ζώων, ενώ του Ιουδαίους Αρχιερείς και ιερείς αντικατέστησαν οι Ραβίνοι, που δεν είναι ιερείς, αλλά μορφωμένοι Εβραίοι, ικανοί να καθοδηγούν τον κόσμο, ερμηνεύοντας την Βίβλο.

11Ο ελληνικής καταγωγής Ραβίνος Μορντεχάι Φροζής, εγγονός του Συνταγματάρχη Μαρδοχαίου Φριζή, που σκοτώθηκε ως ήρωας, στο μέτωπο της Αλβανίας, εγκατεστημένος στο Ισραήλ, θεωρείται “θρησκευτικός σιωνιστής” και στις εκπομπές του μέσω YouTube, χαρακτηρίζεται για τις ακραίες απόψεις του, ενώ πίσω του, στο γραφείο του είναι εμφανής η φωτογραφία του Meir Kahane. Οι τοποθετήσεις του, που εκφράζουν μόνο τον εαυτό του και τον φανατισμό του, έχουν διεγείρει έντονες αντιδράσεις κατά καιρούς από Έλληνες Εβραίους (βλ. https://www.cohen.gr/new/articles/judaism/3011-2013-12-13-07-47-19).

12Ψαλμοί: Του Κυρίου είν’ η γη και ό,τι τη γεμίζει· η οικουμένη και κι όσοι μένουνε σ’ αυτήν (24:1). Στην εξουσία του είναι της γης τα θεμέλια και των βουνών οι κορυφές δικές του· δική του η θάλασσα· αυτός την έκανε, και την ξηρά τα χέρια του πλάσαν (95:4-5). Σ’ εσένα ουρανοί και γη ανήκουν (89:12). Δευτερονόμιο: Στον Κύριο ανήκουν οι ουρανοί ως το απώτατο σημείο τους, η γη και όλα όσα υπάρχουν σ’ αυτήν (10:14). Έξοδος: Ο Μωυσής του απάντησε: “Μόλις βγω από την πόλη, θα υψώσω τα χέρια μου στον Κύριο. Θα πάψουν οι βροντές. Και θα σταματήσει το χαλάζι, για να δεις ότι η γη ανήκει στον Κύριο (9:29). Η μεταφορά των βιβλικών αποσπασμάτων έγινε από την μετάφραση της εβραϊκής Βίβλου στην ελληνική γλώσσα, από την Ελληνική Βιβλική Εταιρία.

13Η μεταφορά των βιβλικών αποσπασμάτων έγινε από την μετάφραση της εβραϊκής Βίβλου στην ελληνική γλώσσα, από την Ελληνική Βιβλική Εταιρία.

14 Μισνά Σανχεντρίν 4:5, Ιερουσαλημίτικο Ταλμούντ 4:9, Ταλμούντ της Βαβυλώνας Σανχεντρίν 37a.

15Shabbat 31a.

i Μετά την ψήφιση του θεμελιώδους νόμου για τον χαρακτήρα του Κράτους Ισραήλ ως έθνους κράτους του εβραϊκού λαού, το Νοέμβριο του 2020, ένα πρωτοβάθμιο ισραηλινό δικαστήριο, κατ’ εφαρμογή αυτού του νόμου είχε κρίνει, ότι η πόλη Καρμιέλ είναι «εβραϊκή πόλη» και ότι τα σχολεία αραβικής γλώσσας ή η χρηματοδότηση μεταφοράς για Άραβες μαθητές, ενδέχεται να αλλάξουν τη δημογραφική ισορροπία της πόλης και να βλάψουν ουσιαστικά τον χαρακτήρα της· ουσιαστικά είχε αποφασίσει το δικαστήριο υπέρ της παρακώλυσης παιδιών αραβικών οικογενειών στην πρόσβασή τους στα σχολεία, στο βόρειο τμήμα της πόλης Καρμιέλ. Το δικαστήριο με την απόφασή του, αποκάλυπτε έμμεσα, ότι η διευκόλυνση της πρόσβασης Αράβων ισραηλινής ιθαγένειας στο εκπαιδευτικό σύστημα, θα ενθάρρυνε Παλαιστίνιους Άραβες ισραηλινούς πολίτες να εγκατασταθούν στην πόλη, καταστρέφοντας έτσι τον «εβραϊκό χαρακτήρα» της. Ο γενικός εισαγγελέας του Ισραήλ αμφισβήτησε την απόφαση και δήλωσε ότι το δικαστήριο ερμήνευσε εσφαλμένα το νόμο. Στη συνέχεια έγινε έφεση κατά της απόφασης και το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο της Χάιφα, έκρινε ότι την αρχική απόφαση «θεμελιωδώς λανθασμένη» και ότι δεν ερμήνευσε ορθά το νόμο.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΦΥΓΕ Ο ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ, 3 του Ιούνη 1963

 

της Έλενας, της εγγονής μου...

Κρατώ στα χέρια τα Ποιήματα του Ναζίμ Χικμέτ, σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου. Ένα βιβλίο, που μου δόθηκε με αφιέρωση μιας κοπέλας στις 28 του Ιούνη 1971. Η αφιέρωση γράφει, “γλυκειά ανάμνηση στις σιδηροτροχιές”. Όταν ήμασταν φοιτητές, συνηθίζαμε τα ταξίδια με το τρένο....

Στους στίχους του Χικμέτ είναι φυλαγμένες από παλιά, άπειρες αναμνήσεις, δεμένες με στοχασμούς και όνειρα. Μικρότερος ακόμα, μαθητής στο γυμνάσιο και στο λύκειο, οικότροφος σε ιδιωτικό σχολείο της Θεσσαλονίκης, δεν ήταν λίγες οι φορές, που δεν είχα δραχμή στην τσέπη και ξεκινούσα από του Βότση, εκεί που σήμερα βρίσκεται το νοσοκομείο “Άγιος Παύλος” με τα πόδια ως το κέντρο της πόλης για να περάσω το σαββατοκύριακο στο σπίτι κάποιας θείας μου. Τότε, καθώς περπατούσα, ονειρευόμουν μια μέρα, που θα κυμάτιζαν στα σπίτια κατακόκκινες σημαίες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Βαρδάρης μου χτυπούσε αλύπητα το πρόσωπο και από τα μάτια έτρεχαν δάκρυα.... Για πολλούς, τότε, ήμουν προνομιούχος, αφού πήγαινε σε ιδιωτικό σχολείο. Τα χρήματα δεν ήταν του πατέρα μου, που ήταν οικονομικά ανήμπορος, αλλά μιας καλή θείας μου, που πίστευε πως μου άξιζε μια καλή εκπαίδευση. Ο πατέρας μου, τότε, ούτε, έστω φτωχό χαρτζιλίκι δεν μου έδινε. Ήμουν εκτεθειμένος στην φιλανθρωπία συγγενών, που μάλλον από οίκτο μου πρόσφεραν το κατιτίς.

Διάβαζα από τότε σαν τρελός, ό,τι έπεφτε στα μάτια μου. Από τότε έψαχνα να ξεδιψάσω κι όλο έμενα διψασμένος και νηστικός. Ήμουν γεμάτος οργή για τη φτώχεια του πατέρα μου και την ανάγκη τη δική μου να ζω την ταπείνωση της ανέχειας. Οι πληγές, που τότε είχαν ανοίξει στην ψυχή μου, νιώθω πως δεν έκλεισαν ποτέ.

Όποιος δεν γεύτηκε ταπείνωση και φτώχεια, είναι ανήμπορος να σηκώσει το κεφάλι περήφανα στην χλεύη του πλούτου.

Ξαναγυρνώ στον Ναζίμ Χικμέτ. Τον ρομαντικό κομμουνιστή, που πίστευε στο μέλλον του κόσμου, που ανάσαινε την ομορφιά του κόσμου μέσα στις δυσκολίες μιας κυνηγημένης ζωής...

“Ο ακριβός του φίλος είχε πει: ‘Ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου, προετοιμάζει τις αυριανές ημέρες που τραγουδούν’” (Γκαμπριέλ Περί).

Κι εκείνο το ποίημα που είχε γράψει “Για τη Ζωή”....

“Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε

Πρέπει να τήνε πάρεις σοβαρά,

Τόσο μα τόσο σοβαρά

Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σ’ έναν τοίχο με τα χέρια σου

δεμένα

Ή μέσα στ’ αργαστήρι

Με λευκή μπλούζα και μεγάλα ματογυάλια

Θε να πεθάνεις για να ζήσουνε οι ανθρώποι

Οι ανθρώποι που ποτέ δε θάχεις δει το πρόσωπό τους

Και θα πεθάνεις ξέροντας καλά

Πως τίποτα πιο ωραίο, πως τίποτα πιο αληθινό

απ’ τη ζωή δεν είναι.

Πρέπει να τήνε πάρεις σοβαρά

Τόσο μα τόσο σοβαρά

Που θα φυτεύεις, σα να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου

Όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου

Μα έτσι γιατί το θάνατο δε θα τόνε πιστεύεις

Όσο κι αν τον φοβάσαι

Μα έτσι, γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στην πλάστιγγα”.

Και τώρα, καθώς σκέφτομαι την εγγονή μου την Έλενα, που γι’ αυτή γράφω αυτές τις αράδες, σκέφτομαι, πως ο νους μου, λες και ήταν ψάρι, πιάστηκε στο δίχτυ, όχι για να φυλακιστεί, μήτε για να υποταχτεί σε κάποιον αφέντη δουλικά, αλλά για να ονειρεύεται ως τον καιρό, που ενώ το ημερολόγιο από τη γέννησή μου, δείχνει πως άρχισα να γερνάω, η ψυχή μου, δείχνει πως παραμένω ένας έφηβος. Ασυμβίβαστος, ρομαντικός, πλημμυρισμένος όνειρα, που αλλάζουν κάθε τόσο, όσο με αγγίζουν οι πνοές του ανέμου.

Τόσα χρόνια, παραμένω ευαίσθητος στον έρωτα και στην πεισμωμένη απαίτησή μου για ελευθερία και δικαιοσύνη, για ανθρώπινη αλληλεγγύη!

Έτσι νιώθω την Αριστερά και συνεχίζω να ερωτοτροπώ μαζί της, στρατευμένος και ανένταχτος μαζί, σε δομές και πειθαρχίες, που μιμούνται την επιβολή της εξουσίας του κράτους.

Λυπάμαι και οργίζομαι συνάμα, που υπάρχουν κομμουνιστές, φυλακισμένοι στις γραμμές του κόμματος, που λησμόνησαν πως ο Κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου. Που έχουν γεράσει παράωρα κι έχουν εγκαταλείψει τον τρόπο, που ονειρεύεσαι τον κόσμο του τώρα και του αύριο, ατίθασα....

Γιώργος Δούδος

3 του Ιούνη 2021