«τόν …
μηδὲν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα, ἀλλ᾿ ἀχρεῖον νομίζομεν», η φράση
αποδίδεται στον Περικλή από τον Θουκυδίδη (Ιστορία, Β΄ παράγρ. 40), και
σημαίνει, πως ‘τον αδιάφορο ολωσδιόλου για
τα κοινά, δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο αλλά άχρηστο’! Πρόκειται για την αρχή της
συμμετοχής των πολιτών στα κοινά, που διακρίνει τη Δημοκρατία από άλλα
πολιτεύματα και αποτελεί πλέον καθολική αξία του πολιτικού πολιτισμού της ανθρωπότητας.
Δυστυχώς
στην εποχή μας και ιδίως στην Ελλάδα, η Δημοκρατία κατάντησε ανάπηρη και λειτουργεί
κολοβωμένη!
Η
Ελλάδα, εδώ και πέντε χρόνια περνά μια κρίση, που πολλοί, επιπόλαια την
ονομάζουν οικονομική, περιορίζοντάς την κατά το περιεχόμενο και την ουσία της.
Η κρίση στην Ελλάδα είναι βαθύτατη και αγγίζει σχεδόν όλους τους τομείς του
δημόσιου βίου, με επικίνδυνο και διαβρωτικό άγγιγμα στη νοοτροπία και στο
χαρακτήρα μας ως προσώπων, των μεμονωμένων πολιτών. Σε οικονομικό επίπεδο η
κρίση στην Ελλάδα είναι ανακλαστική της παγκόσμιας κρίσης που περνά η δέσμια
στον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό Ευρώπη, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος του
παγκοσμιοποιημένου συστήματος, όπου κυριαρχούν κυρίως οι τράπεζες και τα
χρηματιστήρια και ακολουθούν οι πολυεθνικοί επιχειρηματικοί κολοσσοί. Στην
Ελλάδα δημιουργήθηκε ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, από την σπατάλη και την
κακοδιαχείριση που μάλλον σκόπιμα εδραιώθηκε εδώ και δεκαετίες με κύριους
υπεύθυνους την ελίτ των κομμάτων εξουσίας (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), με άμεσους συνεργούς
και αποδέκτες αήθεις τυχοδιώκτες που αυτοαποκαλούνται επιχειρηματίες. Και τούτο
το χρέος αντί να κληθούν να το εξοφλήσουν αυτοί που το προκάλεσαν, μετακυλίστηκε
στον ελληνικό λαό, με κύρια θύματα τους λιγότερο οικονομικά ευνοημένους.
Ο
καπιταλισμός σε καιρούς παγκοσμιοποίησης και υπό την μέγγενη του κερδοσκοπικού
χρηματοπιστωτικού συστήματος, προωθεί την συνεχή ανακύκλωση μεταξύ παραγωγής
και κατανάλωσης, που καθιστά κυρίως τους εργαζόμενους σε πολύ αυξημένο ποσοστό,
απόλυτα αλλοτριωμένους και αποπροσανατολισμένους ακόμα και από τα πλέον ζωτικές
προτεραιότητές τους.
Μια
κυβέρνηση με πρώτη πολιτική δύναμη το αριστερό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και με τη συμμετοχή
του δεξιού κόμματος των ΑΝΕΛ, που πολιτεύτηκαν με σημαία την απόλυτη αντίθεση
στις δεσμεύσεις της Ελλάδας στα μνημόνια της προηγούμενης πενταετίας, κυβέρνησε
τον τόπο επί έξι μήνες.
Αλλά
τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, με πρώτο υπεύθυνο τον μέχρι πριν λίγο πρωθυπουργό Α.
Τσίπρα, αποδείχθηκαν τελικά απροετοίμαστοι και πολύ μικροί για τις ελπίδες με τις
οποίες φόρτισαν τον ελληνικό λαό. Αυτή είναι η αλήθεια, που έγινε ολοφάνερη με
το θριαμβικό ποσοστό που συγκέντρωσε το ΟΧΙ στο πρόσφατο δημοψήφισμα. Το ΟΧΙ
ήταν η αντίδραση του ελληνικού λαού στην απαίτηση μετατροπής της Ελλάδας σε μια
αποικία χρέους της Ευρωζώνης, στην συρρίκνωση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας
και στην περιφρούρηση της συνταγματικής νομιμότητας, που είχε ήδη καταρρακωθεί
κυριολεκτικά, ιδίως από τις προηγούμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Γιατί
τελικά, μετά το δημοψηφικό αποτέλεσμα, η «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση ανέτρεψε το
ΟΧΙ και το έκανε ένα δουλικό ΝΑΙ στις αξιώσεις της υπό γερμανική κηδεμονία
Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το
τρίτο «αριστερό» μνημόνιο έγινε ο νόμος 4336/2015 του κράτους, που δημοσιεύθηκε
στην Εφημερίδας της Κυβερνήσεως στις 14 Αυγούστου 2015. Προηγήθηκαν οι νόμοι 4334/2015
και 4335/2015 με τα περίφημα «προαπαιτούμενα» που αξίωσαν οι δανειστές μας,
δηλαδή η τρόικα που ονομάσθηκαν θεσμοί και επίσης κάποιοι επιμένουν να τους αποκαλούν
εταίρους! Οι προηγούμενοι δύο νόμοι ψηφίσθηκαν από την ελληνική Βουλή, έτσι για
να υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι λειτουργεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία στη χώρα.
Παρόλα αυτά, οι βουλευτές, υπήρχε τούτο ως προαπαιτούμενο, δεν είχαν δικαίωμα
να εισηγηθούν οποιαδήποτε τροποποίηση, να απαλείψουν έστω και την πιο ελάχιστη
και ανούσια διάταξη από τα νομοσχέδια. Μάλιστα με το νόμο 4335/2015 που
αναφέρεται στην εφαρμογή των προαπαιτηθέντων μέτρων, ουσιαστικά ψηφίστηκε ένας καινούργιος
Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των θεσμών, χωρίς δικαίωμα
σε κανένα μέλος της Βουλής να προσθέσει ένα κόμμα ή μια άνω τελεία!
Με
το περίφημο πλέον τρίτο μνημόνιο, που ανέφερα πιο πάνω, η Δημοκρατία στην
Ελλάδα υπάρχει ως θέαμα και η χώρα εκχωρήθηκε στην επικυριαρχία των δανειστών της.
Η λαϊκή κυριαρχία στο πολίτευμα καταργήθηκε. Η εθνική κυριαρχία του κράτους
έμεινε κενή σκιά. Και όλα αυτά τα κατάφερε μια «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση.
Ο
Αλέξης Τσίπρας μαθήτευσε στο μεγάλο σχολείο του ΚΚΕ ως Κνίτης και στέλεχος του
ποδηγετούμενου από το κόμμα μαθητικού συνδικαλισμού (απέκτησε πείρα και μάθηση
άσκησης εξουσίας ως πρόεδρος του 15μελούς συμβουλίου στο Λύκειο που φοίτησε).
Και αποδείχθηκε άνθρωπος που εμπέδωσε πλήρως την τέχνης της αγκιτάτσιας.
Μάλιστα ως αγκιτάτορας, μετά την αποτυχία των δεσμεύσεων του κόμματός του, την
αποτυχία της κυβέρνησής του στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές του τόπου,
παραμύθιασε επιτυχημένα τον λαό, που συνεχίζει με πείσμα να τον εμπιστεύεται,
υπέρ του εφησυχασμού και τον υποκίνησε για αδράνεια! Έδρασε απόλυτα πετυχημένα
ως ένας αρνητικός αγκιτάτορας.
Βέβαια,
η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και ο ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε μια πολιτική που
πετούσε στα σύννεφα, γι’ αυτό και απέτυχε. Έτσι όμως, με τα λόγια τα μεγάλα, που
φώτιζαν μια άπιαστη ουτοπία εντός του ευρώ και μέσα στον εκμαυλισμό της πλειοψηφίας
από την ψευδαίσθηση μιας ευτελούς ευημερίας, κατάφεραν να υποκλέψουν τις ψήφους
των πολλών, που έλπιζαν χωρίς οι πιο πολλοί να έχουν την πρόθεση να αποδεχθούν
έστω και μια ολιγόμηνη περίοδο στερήσεων και θυσιών χάριν της συλλογικής
αξιοπρέπειας! Γιατί χωρίς την αποδοχή μιας ρήξης με τους δανειστές, τους εταίρους,
τους θεσμούς, τους διεθνείς κερδοσκόπους, η ουτοπία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκ των
προτέρων ένα πολιτικό ψέμμα, αφελές, σκόπιμο, ίσως και τα δύο….
Η
κυβέρνηση Τσίπρα παραδόθηκε αμαχητί στο ανθρωποφάγο τέρας του γερμανικού
επεκτατισμού, με όχημα την Ευρωπαϊκή Ένωση που ελέγχει. Παραβίασε το Σύνταγμα και
την προϋπόθεση που θέτει το ίδιο για τη συμμετοχή της χώρας στην Ένωση: H Eλλάδα προβαίνει ελεύθερα,… σε
περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό
υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό
συμφέρον, δεν θίγει τα δικαιώματα
του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση
τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας ( Σύνταγμα άρθρο
28 παρ. 3). Παρά τις
επαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ, με το περίφημο πλέον «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης»,
τελικά ως κυβέρνηση παραβίασε τη συνταγματική επιταγή που αφιερώνει την «τήρηση του Συντάγματος στον πατριωτισμό των
Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο
εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία» (Σύνταγμα άρθρο
120 παρ. 4). Υπάρχει στ’ αλήθεια Έλληνας ή Ελληνίδα, που αμφιβάλλει ως προς την
κατάλυση του Συντάγματος, αφότου η χώρα έγινε αποικία χρέους με πρόθυμους
συνεργάτες των δανειστών ελληνικές πολιτικές δυνάμεις;
Πάντως, μετά από όσα οδυνηρά για τις ελπίδες μας συνέβησαν,
μετά τον πραγματιστικό συμβιβασμό της «πρώτης φορά αριστερής κυβέρνησης», που
αποδείχθηκε «αριστερή παρένθεση», δεν μπορώ να πω ότι συγκαταλέγομαι μεταξύ των
υποστηρικτών της καριέρας του Αλέξη Τσίπρα….
Προσωπικά,
επειδή αγαπώ τη ζωή θέλω να είμαι αισιόδοξος. Η Αριστερά δεν έχει ξοφλήσει, όπως
θα ήθελαν πολλοί. Ο Μαρξισμός, όχι ως δόγμα, αλλά ως εργαλείο ανάλυσης του
Καπιταλισμού, δεν πήρε σύνταξη ακόμα, αν και ως ιδεολογικό απολίθωμα έχει χάσει
κάθε αξία. Όσοι επιμένουν να επικαλούνται τις συνταγές του εφαρμοσμένου
μαρξισμού, που πιστεύω πως θα προκαλούσαν εμετό στον ίδιο τον Μαρξ, αγνοούν την
σύγχρονη τεχνολογία και τις δυνατότητες που προσφέρει στην αναδιοργάνωση μορφών
παραγωγής.
Η Αριστερά αν θέλει να επιβιώσει με αξιοπρέπεια και
πολιτική φερεγγυότητα, οφείλει να κοιτάξει σε νέους ορίζοντες και να αφεθεί να
δεχθεί γόνιμες ελευθεριακές επιρροές. Να απεμπλακεί από την δαιμονοποίηση της επιχειρηματικότητας
και τον εξορκισμό της ελεύθερης αγοράς. Να αποδεχθεί και να υιοθετήσει στο
έπακρο την ψηφιακή τεχνολογία και τις δυνατότητες που ανοίγει για μια
ουσιαστική διεύρυνση της δημοκρατίας. Να επαναθεμελιωθεί στα αγκωνάρια της Ελευθερίας
και της Αλληλεγγύης και να λάβει διαζύγιο από τον κάθε είδους κρατισμό και από τον
συνδικαλιστικό πατερναλισμό. Να συνεχίσει η Αριστερά να εμπνέεται από οράματα ατέρμονου εξανθρωπισμού της κοινωνίας
χωρίς να είναι δέσμια και εγκλωβισμένη σε ασφυκτικά ιδεολογικά στεγανά!
Για τους προηγούμενους λόγους, δεν έχω
την πρόθεση να λιθοβολήσω τον Αλέξη Τσίπρα και όσους τον περιβάλλουν στους κόλπους
του νέου μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ.
Η
άποψή μου δεν αποτελεί συγχωροχάρτι στην ασυνέπεια και στην αδεξιότητα που
έδειξαν ως κυβέρνηση οι «επ’ολίγον» Αριστεροί μαζί με τους αλλοπρόσαλλους των
ΑΝΕΛ. Απλά, θα περιμένω, μετά τις εκλογές που θα γίνουν, που μάλλον νικητή θα αναδείξουν
τον συμπαθή αγκιτάτορα Αλέξη Τσίπρα, το πώς θα εφαρμόσει το τρίτο «αντιμνημονιακό»
μνημόνιο….
Και
μια τελική υποσημείωση: Οι εκλογές θα μπορούσαν να αποφευχθούν, αν ο
μνημονιακός μέχρι πριν λίγο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας διεύρυνε την κυβέρνησή του
με συμμετοχή και κάποιων από το Ποτάμι του κυρ Σταύρου. Αλλά ως υποχθόνιος πρώην
σταλινικός, σκέφτηκε με εκλογές να «καθαρίσει» το κόμμα από όσους τον
αμφισβητούν, να αποφύγει μια αμφίβολη έκβαση ψήφου εμπιστοσύνης της κυβέρνησής
του και άλλα που σίγουρα κρατά μυστικά μόνο με τον κ. Φλαμπουράρη….
©ΓΙΩΡΓΟΣ
Α. ΔΟΥΔΟΣ
21/8/15
