Powered By Blogger

Friday, August 29, 2025

Χρήστος Γιανναράς, εις μνημόσυνον αιώνιον…

Γιώργος Α. Δούδος «Το Πατριαρχείο, για άλλη μία φορά, σηκώνει τον σταυρό προπηλακισμών και απειλών της επηρμένης οφρύος των αριθμητικά ισχυρών, βεβαιώνοντας την αρχοντιά του λειτουργήματός του». Απόσπασμα από την αντιφώνηση του Ομότιμου Καθηγητή Χρήστου Γιανναρά, κατά την αναγόρευσή του σε Άρχοντα Μεγάλο Ρήτορα της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, μετά τον εσπερινό της νέας Ινδίκτου το έτος 2019, από τον Οικουμενικό Πατριάρχη στην Μονή της Ζωοδόχου Πηγής Μπαλουκλή στην Πόλη. Ένας χρόνος απουσίας εν σώματι του Χρήστου Γιανναρά (εκοιμήθη στις 24 Αυγούστου 2024). Στα φοιτητικά χρόνια μου έζησα την έκνομη κατάσταση της δικτατορίας των στρατιωτικών. Κάποια στιγμή, οι σκέψεις που κουβαλούσα από το οικογενειακό περιβάλλον, άρχισαν να αμφισβητούνται. Τα δεδομένα, ως προς την πολιτική κατάσταση, έβλεπα πως γκρεμίζονταν από τεράστιες, σχεδόν χαώδεις ρωγμές. Δεν στρατεύθηκα σε καμιά αντιστασιακή οργάνωση. Ούτε καν γνώριζα, ότι υπήρχαν φοιτητές που αντιστέκονταν στο καθεστώς. Ο πατέρας μου ήταν ένας νομοταγής πολίτης, που ένιωθε έντονη δυσανεξία στους κομμουνιστές, μολονότι δεν είμασταν οικονομικά προνομιούχοι. Ήταν θέμα ιδεολογίας και πληγών, από τα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου. Η μητέρα μου ήταν κοινωνικά δραστήρια και δοτική. Θυμάμαι μια καλή της φίλη, την κυρία Σοφία Π., που ήταν γνωστό ότι ήταν αριστερή και όποτε συναντιόμασταν μου άρεσαν οι συζητήσεις μαζί της. Προσωπικά, δεν εντάχθηκα σε οργανώσεις Κατηχητικών, που εκείνη την εποχή ανθούσαν (Ζωή, Σωτήρ, Καντιωτικοί κ.ά.). Είχα την ευκαιρία να διαμένω ως φοιτητής στην Φοιτητική Εστία, που ήταν ουδέτερη θρησκευτικά. Αλλά με γοήτευε η Εκκλησία. Τότε, μέσα στους ποικίλους προβληματισμούς γνώρισα τον Χρήστο Γιανναρά. Κι άρχισα να διαβάζω βιβλία του, που με ξεδιψούσαν. Οι σκέψεις του Γιανναρά ήταν ανοιχτό παράθυρο, απ’ όπου ο δροσερός αέρας πλημμύριζε τον φοιτητικό μου μικρόκοσμο. «Πείνα και Δίψα», «Τίμιοι με την Ορθοδοξία», «Η Ελευθερία του Ήθους». Μια διαφορετική θέαση της πνευματικότητας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, από αυτήν που κυριαρχούσε από τους Ζωικούς, από τους Σωτηρικούς, από τους Καντιωτικούς και από όλους εκείνους τους παρεκκλησιαστικούς κύκλους, που ήθελαν να μανιπουλάρουν συνειδήσεις…. Αργότερα προστέθηκε το αυτοβιογραφικό του Χρήστου Γιανναρά, το «Καταφύγιο Ιδεών» που ξεσκέπασε τον πιετισμό των αδελφοτήτων που λειτουργούσαν παράλληλα με την Εκκλησία. Ήταν οι Αδελφότητες, που κυρίως ως «Ζωή», πρόσφεραν το ιδεολογικό αντίβαρο στον «Μαρξισμό – Λενινισμό» των κομμουνιστών, ως «Ελληνοχριστιανικό Πολιτισμό», σε σημείο, που αυτό το ιδεολόγημα «εισέβαλε» στο Σύνταγμα της χώρας του 1952, ως κρατική επίσημη ιδεολογία. Σε έναν κόσμο, που η επικρατούσα θρησκεία, δαιμονοποιούσε την σεξουαλικότητα και τον έρωτα, προκειμένου οι θνητοί να είναι φοβισμένοι και επομένως υπάκουοι στα κελεύσματα της Εξουσίας, ο Χρήστος Γιανναράς εκδίδει τα «Σχόλια στο Άσμα Ασμάτων». Το τόλμημα μεγάλο, γιατί αποδαιμονοποιείται ο έρωτας και φανερώνεται ως υπέροχη ευλογία και χαρά, από τον Λόγο του Θεού, και όχι από θέσφατα κοινών θνητών. Αργότερα, έμαθα τον εκβιασμό του Κωνσταντίνου Μουρατίδη απέναντι στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αν τολμούσαν να αναγορεύσουν διδάκτορα Θεολογίας τον Χρήστο Γιανναρά, όπως είχαν προτείνει οι μακαριστοί Αναστάσιος Γιαννουλάτος, ο κατοπινός Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας, Νίκος Νησιώτης…. Τότε, ο Παναγιώτης Χρήστου, κυρίαρχος επί χούντας της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης και όχι μόνο, δέχθηκε την διατριβή του Γιανναρά, υπό την προϋπόθεση να ξαναγραφτεί στην καθαρεύουσα. Έτσι ο μακαριστός Χρήστος Γιανναράς, αναγορεύθηκε διδάκτωρ Θεολογίας με την διατριβή του, «Το οντολογικόν περιεχόμενον της θεολογικής εννοίας του προσώπου» (1970). Ήδη ήταν διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Σορβόνης. Ο Χρήστος Γιανναράς είχε κατηγορηθεί από τον Μοναχό Θεόκλητο Διονυσιάτη με ένα εξαιρετικά χυδαίο λιβελλογράφημα ως ‘Νέο-νικολαΐτης’ (οι Νικολαΐτες ήταν γνωστική αίρεση των πρώιμων χρόνων της Εκκλησίας, που θεωρούσαν ως οδό λυτρώσεως την ακολασία). Η απάντηση του Γιανναρά ήταν το έργο του «Ερωτικών Αμφιλογία ή περί λιβελλοπράγμονος μοναχού» (1989). Είχα παρακολουθήσει με ενδιαφέρον τον «αγώνα» του Γιανναρά για να γίνει Καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και ιδίως την έντονη και εμπαθή αντιμαχία σε βάρος του, εκ μέρους του Σάκη Καράγιωργα και χάρηκα ιδιαίτερα όταν το 1982 έγινε τακτικός Καθηγητής…. Αυτά, από τις προσωπικές μου αναμνήσεις καταθέτω, εις μνημόσυνον αιώνιον του μακαριστού Χρήστου Γιανναρά. 29/08/20

Saturday, August 02, 2025

ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΙΛΙΝΤΕΝ

Η "άλλη" IMRO (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση): Σοσιαλισμός, Κοσμοπολιτισμός και η ξεχασμένη Ουτοπία του Κρουσόβου Στις 2 Αυγούστου 1903, ξέσπασε στο Κρούσοβο της Οθωμανικής Μακεδονίας η περίφημη Εξέγερση του Ίλιντεν, οργανωμένη από την Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση (IMRO ή VMRO). Η Βουλγαρία επιμένει στην καπήλευση και στην διαστροφή της συλλογικής μνήμης, ως προς την Εξέγερση του Ίλιντεν (Εξέγερση της Ημέρας του Προφήτη Ηλία), προκειμένου να ενισχυθεί ο τοξικός βουλγαρικός εθνικισμός. Η ιστορική αλήθεια είναι εξαιρετικά πολυεπίπεδη, και πολύ πιο ριζοσπαστική. Μια οργάνωση "χωρίς έθνος" Η Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση (IMRO) ιδρύθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1893, από μια μικρή ομάδα Μακεδόνων, που τότε τους προσδιόριζαν ως Μακεδονοβούλγαρους. Το καταστατικό της οργάνωσης δεν την ανέφερε ως "βουλγαρική". Σκοπός της ήταν η αυτονομία της Μακεδονίας και του Βιλαετιού της Αδριανούπολης, εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με πιθανή προοπτική στο μέλλον μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας. Οι παραπάνω στόχοι της Οργάνωσης κάθε άλλο παρά μια απλή λεπτομέρεια είναι. Απεναντίας, είναι το κλειδί για την κατανόηση του κοσμοπολίτικου χαρακτήρα της πρώιμης IMRO. Η Δημοκρατία του Κρουσόβου: Μια Ουτοπία… Στην κορύφωση της Εξέγερσης, ιδρύθηκε για μόλις δέκα ημέρες η Δημοκρατία του Κρουσόβου. Ήταν ένα μοναδικό, εφήμερο πείραμα τοπικής συλλογικής κυβέρνησης, στο οποίο Σλάβοι, Βλάχοι, Αλβανοί και Έλληνες συμμετείχαν στην "Προσωρινή Κυβέρνηση". Η Επανάσταση δεν έγινε "στο όνομα του έθνους", αλλά στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ελευθερίας όλων των κοινοτήτων. Το Μανιφέστο του Κρουσόβου ήταν μια διακήρυξη προς όλους τους υπόδουλους λαούς της οθωμανικής απολυταρχίας, προσκαλώντας τους να ενωθούν ενάντια στην καταπίεση, όχι με εθνοτικά κριτήρια, αλλά με κριτήρια ταξικής αντιπαράθεσης. Σοσιαλιστικές επιρροές και αναρχικές ιδέες Η IMRO δεν ήταν απλά μια αντάρτικη οργάνωση· ήταν ένας παράνομος πολιτικός οργανισμός, με ολοφάνερες επιρροές από τις σοσιαλιστικές και τις αναρχικές ιδέες. Πολλά στελέχη της είχαν επαφές με τον Βούλγαρο σοσιαλιστή Ντιμιτάρ Μπλαγκόεφ, ενώ κύτταρα της οργάνωσης λειτουργούσαν σαν κομμούνες, με εσωτερική αυτονομία και έντονη δημοκρατική κουλτούρα. Η κατάληξη Μετά την αποτυχία της Εξέγερσης και την αιματηρή καταστολή της από τους Οθωμανούς, η IMRO σταδιακά αλλοιώθηκε. Το όραμα για μια πολυεθνική, αυτόνομη Μακεδονία παραμερίστηκε από το βουλγαρικό εθνικό αφήγημα. Μέχρι τη δεκαετία του ’30, η IMRO είχε μετατραπεί σε ένα παρακρατικό εργαλείο τρομοκρατίας, έχοντας ενταχθεί σε συμμαχίες και με φασιστικά καθεστώτα! Η ιστορία ως πεδίο αμφισβήτησης Η περίπτωση της πρώιμης IMRO και της Δημοκρατίας του Κρουσόβου προσφέρει προβληματισμό γιατί δείχνει πως η ιστορία των Βαλκανίων δεν ήταν πάντα και αποκλειστικά πεδίο ανταγωνισμών των επί μέρους εθνοτήτων. Υπήρξαν στιγμές που η κοινωνική χειραφέτηση και η διαπολιτισμική συμβίωση αποτέλεσαν το επίκεντρο της πολιτικής δράσης. Αυτές οι στιγμές, όσο σύντομες κι αν ήταν, δεν πρέπει να διαγραφούν από τις εθνικιστικές σκοπιμότητες, είτε των Βουλγάρων, είτε των Ελλήνων. Οι πρώτοι εργαλειοποιούν την Εξέγερση του Ίλιντεν και την βραχύβια Δημοκρατία του Κρουσόβου, για να ενισχύσουν τον βουλγαρικό εθνικισμό. Οι δεύτεροι μειώνουν την σημασία της Εξέγερσης, θεωρώντας την σαν εγχείρημα της Βουλγαρίας χωρίς αξία, ως απελευθερωτική κίνηση. Η Μνήμη του Ίλιντεν και του Κρουσόβου είναι χρέος, ιδιαίτερα σε μια εποχή όπου τα εθνικά αφηγήματα και οι εθνικιστικές φαντασιώσεις, επιχειρούν να ακυρώσουν κάθε πολιτικό ριζοσπαστισμό από το παρελθόν. ©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ 02/08/2025 ΣΤις φωτογραφίες: Αγωνιστές της Εξέγερσης του Ίλιντεν και η σημαία της Δημοκρατίας του Κρουσόβου