Η ΕΣΧΑΤΗ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ

Ένας καλός μου φίλος Εβραίος, ως έφεδρος ταγματάρχης του ισραηλινού στρατού, κλήθηκε πρόσφατα στην ενεργό υπηρεσία, με αφορμή την επιχείρηση αναγκαστικής απομάκρυνσης των 8.500 Εβραίων εποίκων από τη Λωρίδα της Γάζας.
Υπήρξε μάρτυρας πραγμάτων που δεν ήταν δυνατό να δούμε από τις τηλεοράσεις μας. Όταν τελείωσε η υπηρεσία του στη Γάζα επικοινωνήσαμε τηλεφωνικά. Τα λόγια του αποκάλυπταν μια βαθειά απογοήτευση που άγγιζε τα πιστεύω που κοσμούσαν την ψυχή του. Όπως μου εξομολογήθηκε, ένιωσε λίγο σαν προδομένος στην ιουδαϊκή πίστη του, από τους εποίκους που έζησε από τόσο κοντά για πρώτη φορά και σε ιδιαίτερα κρίσιμες συνθήκες. Είχε κοινή πίστη, έτσι νόμιζε τουλάχιστον, με τους εποίκους Εβραίους της Γάζας. Μου είπε όμως κάτι τραγικό, σε συνειδησιακό επίπεδο. "Μετά από την εμπειρία που είχα από τη στάση των εποίκων της Γάζας, αναδύθηκε από μέσα μου η σκέψη, πως η τρέλα και ο 'θεός' βρίσκονται πολύ κοντά. Όσα έζησα τις μέρες που πέρασα στη Γάζα προκάλεσαν μια ρωγμή στην πίστη μου. Άκουγα Εβραίους εποίκους που αντιστέκονταν να εγκαταλείψουν τους οικισμούς, προκειμένου να δοθεί η γη στους Παλαιστινίους, κρατώντας στα χέρια κυλίνδρους της Τανάχ,να ωρύονται σαν δαιμονισμένοι και να απαιτούν απ' το 'θεό' τους, που μέχρι πριν λίγο ήταν και ο δικός μου Θεός, όπ ως νόμιζα τουλάχιστον, να προκαλέσει ένα τσουνάμι, για ν' αφανίσει από προσώπου γης τους Άραβες....".

Στα τέλη του 19ου αιώνα Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Κωνσταντινούπολη καταδίκασε ως αίρεση τον εθνοφυλετισμό! Αίρεση στη γλώσσα της θεολογίας σημαίνει σοβαρή παρέκκλιση από την κοινώς αποδεκτή πίστη και έχει ως επακόλουθο την αποκοπή του αιρετικού από την εκκλησία, την αναγκαστική απομάκρυνσή του από την κοινότητα των πιστών. Το περιεχόμενο της έννοιας του εθνοφυλετισμού είναι απόλυτα ταυτόσημο με το περιεχόμενο των λέξεων ρατσισμός και εθνικισμός. Η καταδίκη του ρατσισμού από την Ορθόδοξη Εκκλησία συνέπεσε χρονικά με την εμφάνιση στη Δύση των ιδεών του Josef Arthur Graf von Gobineau, που θεωρείται ο σύγχρονος θεωρητικός του ευρωπαϊκού ρατσισμού!
Σήμερα η κατάσταση στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι απογοητευτική. Η εκκλησία αυτή έχει κατατμηθεί σε τοπικές επί μέρους εκκλησίες με εθνοφυλετικά κριτήρια. Υπάρχει η Ελλαδική Εκκλησία, που απροκάλυπτα ταυτίζει τη χριστιανική πίστη με το ελληνικό έθνος και πεισματικά επιμένει προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει η ταύτιση της ιδιότητας του 'πατριώτη' ή 'εθνικόφρονα' Έλληνα με την ιδιότητα Ορθόδοξου Χριστιανού. Υπάρχει η Σερβική Εκκλησία που κατά κύριο λόγο συντηρεί τους φαντασιακούς μύθους που τρέφουν καταστροφικά τον μεγαλοσερβικό εθνικισμό. Η Ρωσική Εκκλησία, όπως συνέβαινε και στην εποχή των Τσάρων, κατά τον ίδιο τρόπο εκτρέφει τον ρωσικό εθνικισμό και συμβάλλει στην ιμπεριαλιστική πολιτική της νέας Ρωσικής Ομοσπονδίας. Είναι ολοφάνερος ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις τοπικές ορθόδοξες εκκλησίες και ιδίως η απαράδεκτη αμφισβήτηση της κανονικής δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως εκ μέρους της Ελλαδικής και της Ρωσικής Εκκλησίας. Τελικά, αυτοί που καταδίκασαν ως αίρεση το ρατσισμό, αποδεικνύονται ρατσιστές και εθνικιστές, ακυρώνουν το οικουμενικό περιεχόμενο του χριστιανικού μηνύματος και αλλοιώνουν το Ευαγγέλιο, στο οποίο υποκριτικά διακηρύττουν ότι πιστεύουν, αφού με λόγους, έργα και καλά σχεδιασμένες στρατηγικές έχουν καταστήσει τις τοπικές ορθόδοξες εκκλησίες που διοικούν οχήματα μιας στείρας αλλά και επικίνδυνης συνάμα δεξιάς πολιτικής.

Όσοι αυτοαποκαλούνται Μουσουλμάνοι και έχουν επιτρέψει να δηλητηριασθούν οι ψυχές τους από τυφλό μίσος για τη 'Δύση', για τους Χριστιανούς και για του Εβραίους, σε τέτοιο βαθμό που μεατρέπουν την ύπαρξή τους σε κινούμενη βόμβα, με μόνο σκοπό να σπείρουν τη φρίκη του θανάτου και του πόνου μεταξύ εντελώς ανυποψίαστων, τις συντριπτικά περισσότερες φορές, στόχων-συνανθρώπων τους στη 'Δύση', έχουν χάσει την αφοσίωσή τους στο Ισλάμ. Έπαυσαν να ακολουθούν το παράδειγμα του Προφήτη Μοχάμμεντ και έχουν ξεπέσει στο επίπεδο των αρνητών της πίστης του Αλλάχ!

Ο φανατισμός όποιο προσωπείο και αν φορεί είναι αρρώστεια του νου και της ψυχής. Η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι αδιαπραγμάτευτη, γιατί η ζωή είναι δώρο του Θεού και φανέρωση της αέναης παρουσίας Του σε όλες τις εξελίξεις της ιστορίας, ακόμη και σ' εκείνες που οι επιστήμονες ιστορικοί τις αξιολογούν μηδαμινές ή ασήμαντες, έστω και για να τις ρίξουν μια ματιά.

Όταν ο αλλοτριωμένος άνθρωπος τολμά τα ανομήματα και τα εγκλήματα και τις καταστροφές, που προκαλεί στον ΑΛΛΟΝ, εξαιτίας του μίσους, του φόβου, της προκατάληψης και της άγνοιας, να τα πράττει στο όνομα του Θεού, τότε βρισκόμαστε εμπρός στην έσχατη βλασφημία. Αυτήν για την οποία στο Ευαγγέλιο αναφέρεται, πως δεν υπάρχει συγχώρηση...

Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ

Η διατύπωση της ρήσης είχε ειπωθεί από χρόνια, αλλά φαίνεται αρκετά επίκαιρη στην εποχή μας, μιας και πολλά δεδομένα από το παρελθόν αποδομούνται εξαιτίας μιας απογύμνωσης από κάθε περιεχόμενο, εξαιτίας μιας τραγικής απομυθοποίησης. 'Η ηθική του μέλλοντος είναι η αισθητική'.
Η συνείδηση είναι μια ιδιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης που, τουλάχιστον, σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε ως τώρα, την διακρίνει από τα λοιπά θηλαστικά του πλανήτη. Η συνείδηση βρίσκεται στο κέντρο της υπόστασης του προσώπου, μολονότι οι εξ επαγγέλματος 'ηθικολόγοι', συνωμοτώντας μεταξύ τους υπόγεια προσπαθούν άοκνα να συρρικνώσουν το εύρος της ανθρώπινης συνείδησης σε μια παιδαριώδη και απλοϊκή λειτουργία, στη διάκριση του 'καλού' από το 'κακό'. Οι 'συνωμότες' συνήθως ταυτοποιούν το δεύτερο, άμεσα ή έμμεσα με το αιδοίο, που κοσμεί άνδρες και γυναίκες και χάριν αυτού, όσοι πιστοί, όσοι υποψιασμένοι, κλείνουμε τα μάτια, έχοντας γευθεί τον έρωτα....

Η συνείδηση κατά τη γνώμη μου παράγει το ήθος και κατ' επέκταση την ηθική. Αποτελεί το χάρισμα, με το οποίο οικειοποιείται η ύπαρξη τις συνιστώσες της μοναδικότητάς της, τα αποκλειστικά γνωρίσματα της ιδιοπροσωπίας της. Η πρόσκτηση του ήθους ως απαυγάσματος της ανθρώπινης συνείδησης, προσφέρει την ευχέρεια της διάκρισης και της επιλογής. Νομίζω πως η συνείδηση αποτέλεσε το εφαλτήριο του πολιτισμικού άλματος του ανθρώπου που προκάλεσε την μετάβαση του είδους μας από το αγελαίο ήθος του ατόμου στο κοινωνικό ήθος του προσώπου.

Η ηθική τελικά υπάρχει για να καταπιέζει τους ανθρώπους, επιβάλλοντας πολυποίκιλους ετεροπροσδιορισμούς ή για να συντελεί στην ατέρμονη εσωτερική πορεία του καθενός και της καθεμιάς στην αναζήτηση του γνώθι σαυτόν; Το ήθος μπορεί να αναγνωρίζεται ως τέτοιο, αν προκαλεί διχασμούς στη συνείδηση, δηλαδή πνευματικής υφής σχιζοφρένεια; Αβίαστα προβάλλει το 'όχι'. Το ήθος χαρακτηρίζει τους οδοιπόρους, που ακούραστοι πορεύονται την ατραπό της ατελεύτητης ολοκλήρωσης του ανθρώπινου είναι τους.... Το ήθος κοσμεί τους Οδυσσείς που αναζητούν με λαχτάρα, και νοσταλγία συνάμα την Ιθάκη τους....

Ποιο είναι το περιεχόμενο της αισθητικής και πώς συνδέεται άραγε με την ηθική; Η αισθητική κατά τη γνώμη μου είναι η ιδιότητα που επιτρέπει σε κάποιον να δακρύζει συγκινημένος, καθώς βλέπει τον ήλιο να βυθίζεται σε μια κόκκινη θάλασσα στο βάθος μαγικού ορίζοντα, ή εκπλήττεται, όταν ακούει στο κέντρο μιας πολυάνθρωπης πόλης, πουλιά να κελαηδούν στις φυλλωσιές της δεντροστοιχίας ενός δρόμου, λες και για πρώτη φορά απολαμβάνει κάτι τέτοιο. Η αισθητική είναι εκείνη, που μπροστά στη θέα του κάλλους της γυναικείας μορφής μετατρέπει τον θαυμασμό σε δοξολογία του Θεού και κατά την προσέγγιση ενός ανθρώπου μ' ένα έργο τέχνης, μπορεί να προκαλέσει ερωτικές συγκινήσεις. Η αισθητική είναι γνώρισμα της ψυχής και επίτευγμα παιδευτικής καλλιέργειας. Αποτελεί αναίρεση της βαρβαρότητας και δείγμα πνευματικής ευγένειας. Μολονότι η αισθητική προσλαμβάνεται ως ανάγκη του ενσυνείδητου ανθρώπου, όλο το Σύμπαν αποτελεί το αλφαβητάρι της αισθητικής παιδείας. Ο Θεός είναι Αυτός που σπρώχνει προς την αισθητική πρόσληψη του κόσμου, αφού πράγματι είναι η αιτία του Κάλλους, της Αρμονίας και όλου του πλούτου που κοσμεί τον σύμπαντα Κόσμο.

Η αισθητική είναι δομικό στοιχείο της ηθικής, καθόσον αναιρεί την αναισθησία και τον δήθεν αυθορμητισμό της αδιακρισίας, που εισβάλλει στις ανθρώπινες σχέσεις καταρρακώνοντας κάθε σεβασμό σε ό,τι συνιστά το προσωπικό άβατο για τον καθένα και την καθεμιά.

Η αισθητική αποτελεί κατά κάποιο τρόπο ένα προαπαιτούμενο 'ένδυμα' για να δρασκελίσει κάποιος τη θύρα που εισάγει στο Ιερό!

Όσες σκέψεις έχω διατυπώσει σε τούτο το σημείωμα, αποτελούν μια διαμαρτυρία κατά της πνευματικής βαρβαρότητας, που χαρακτηρίζει πολλούς 'πνευματικούς αλιείς και τροφούς' των ψυχών μας. Χάριν κάποιας 'αλήθειας', επιβάλλεται ή απαιτείται η αδιαμαρτύρητη αποδοχή κάθε κακούγουστου naif "τύπου", που θεωρείται ως πνευματικά ώριμος καθοδηγητής αναζητητών της αλήθειας και της υπαρξιακής ολοκλήρωσης.
Φθάνω στο σημείο να εκφράσω την άποψη, πως στο χώρο του ιερού δεν υπάρχουν περιθώρια για να εμφιλοχωρήσουν ανθρώπινες υπάρξεις, που πεισματικά απολαμβάνουν το να παραμένουν ακατέργαστες....

Αφιερώνω όλα όσα έγραψα πιο πάνω στους 'νοήμονας νοούντας'.