Μετά το τραγικό πυρηνικό ατύχημα που συνέβη στις 25 προς 26 Απριλίου του 1986 στον σταθμό παραγωγής πυρηνικής ενέργειας στην περιοχή της πόλης Chernobyl της Ουκρανίας και πολύ κοντά στα σύνορα με τη Λευκορωσία, το άγνωστο μέχρι τότε τοπονύμιο έγινε πλέον συνώνυμο της φρίκης που μπορεί να προκαλέσει ένα πυρηνικό ατύχημα, όπως εκείνο.
Ο Καθηγητής Nesterenko από τη Λευκορωσία, λαμβάνοντας υπόψη του επίσημα στατιστικά στοιχεία και τα ευρήματα από δική του έρευνα, ανέφερε τα εξής: "Το 1985, ποσοστό ενενήντα εννιά τοις εκατό από τα παιδιά ήταν υγιή. Σήμερα, μόνον ένα ποσοστό είκοσι τοις εκατό των παιδιών είναι υγιή. Αυτές οι πληροφορίες παρέχονται από επίσημα στατιστικά στοιχεία...".
Η λίμνη Αράλ ή Αράλη πριν από χρόνια ήταν μια τεράστια σε έκταση αλμυρή λίμνη στα σύνορα Καζακστάν και Ουζμπεκιστάν, γι' αυτό και ονομαζόταν Θάλασσα Αράλ. Πριν χρόνια, η πόλη Αράλ του Καζακστάν ήταν ένα αλιευτικό λιμάνι στις όχθες της Θάλασσας Αράλ. Σήμερα η απόσταση ανάμεσα στις όχθες της λίμνης και στην πόλη, που κάποτε ήταν λιμάνι, είναι περίπου εκατό χιλιόμετρα (100 km). Η Θάλασσα Αράλ συρρικνώθηκε σε έκταση. Είναι ένα αδιάψευστο τραγικό μνημείο βιασμού της φύσης από τον άνθρωπο. Εκεί που ήταν η Θάλασσα Αράλ ο χάρτης έχει αλλάξει πια. Η Αράλ όπως ήταν, δεν υπάρχει πλέον. Η καταστροφή της μεγάλης λίμνης ολοκληρώθηκε με πολύ γρήγρους ρυθμούς. Χρειάστηκαν μόλις τριάντα εννιά χρόνια στον άνθρωπο, για να καταστρέψει, ό,τι η φύση χρειάστηκε εκατοντάδες ετών για να διαμορφώσει.
Από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και μετά, ο άνθρωπος της Δύσης κυρίως, ένιωσε κατά κάποιο τρόπο έναν εκαστατικό θαυμασμό μπροστά στα επιτεύγματα των θετικών επιστημών και της τεχνολογίας, αλλά δυστυχώς χωρίς διάκριση και δίχως στάλα αιδούς.... Παρασυρθήκαμε ως είδος εμπρός στα χειροτεχνήματά μας και μας διέφυγε πέρα ως πέρα το γεγονός, που εκ των υστέρων αποδείχθηκε φρικτό, ότι πολλά απ' αυτά που φτιάξαμε, όχι μόνον αποδείχθηκαν περιττά και άχρηστα, αλλά τραγικά καταστροφικά. Ο δαίμονας της κολάσεως έσπασε τα δεσμά που τον κρατούσαν φυλαγμένο και φυλακισμένο ταυτόχρονα στα βάθη του ανυπόστατου σκότους. Του προσφέραμε διέξοδο στην επιφάνεια της Γης κι εκείνος, ωσάν πλάσμα υποχείριο σκοτεινών δυνάμεων, άρχισε ξέφρενο χορό σκορπώντας τρόμο και στάχτη, πόνο και ορφάνια, καταστροφή, καταστροφή, καταστροφή σε ανθρώπους, σε ζώα, σε πτηνά και ψάρια, σε δέντρα, σε θάμνους, σε ταπεινά δυσδιάκριτα ανθάκια.... Άρχισε να ασκεί την αναίσχυντη εκπόρνευσή του κατά της Γης, κατά του Κόσμου και του Κάλλους.
Η αίσθηση του ιερού χάθηκε για τους περισσότερους από μας. Καμωνόμαστε πως δήθεν σεβόμαστε το Θεό, με όποιο Όνομα και αν τον επικαλούμαστε, ενδυόμαστε την πανοπλία του πολεμιστή της Πίστης μας, προκειμένου να περιφρουρήσουμε ο καθένας το δόγμα ΤΟΥ, αλλά έχομε χάσει ολοκληρωτικά την αίσθηση του ΙΕΡΟΥ! Παύσαμε να βλέπουμε το ιερό στα πρόσωπα των άλλων, γνωστών και αγνώστων, δικών μας και ξένων, δίχως διάκριση. Παύσαμε να διακρίνουμε το ιερό στη φύση, στον ίσκιο των δασών και στη δροσιά των πηγαίων υδάτων, στους ιριδισμούς των θαλάσσιων κυμάτων. Δεν έχουμε πλέον την αίσθηση πως το ιερό υπάρχει, όπου ανθίζει η ζωή!
Για όλους αυτούς τους λόγους καταστρέφουμε την κατοικία μας, την κοινή μας κοσμική πατρίδα, τη Γη, χάριν οικονομικής ισχύος, χάριν εξουσίας επί ψυχών και σωμάτων. Και δυστυχώς, όπως φαίνεται, η μετάνοια αργεί ....
