Η Άνοιξη, για όλους τους λαούς που μοιράζονται τον πλανήτη Γη ως κατοικία τους, αλλά ιδίως για όσους ζουν από τις ακτές της ανατολικής Μεσογείου ως τα άκρα της Μέσης Ανατολής, έχει ιδιαίτερη αξία. Είναι η εποχή της ελπίδας και της αισιοδοξίας, μιας πανηγύρεως χρωμάτων, αρωμάτων και εικόνων που υποβάλλουν στην κατάφαση στη Ζωή χωρίς ερωτηματικά. Είναι ο καιρός όπου τα πάντα φανερώνουν τη δύναμη της Ζωής, ως αέναης παρουσίας σ' έναν κύκλο μεταμορφωτικών διαδικασιών που αναιρεί καταλυτικά τα φαινόμενα της φθοράς, που κατ' επίφαση έδειχναν να κυριαρχούν ενόσω διαρκούσε ο Χειμώνας. Η Εαρινή Ισημερία, που οριοθετεί αστρονομικά την αφετηρία της Ανοίξεως, σηματοδοτεί για πολλούς λαούς της Ανατολής με ρίζες αρχαίες την αφετηρία του νέου ενιαυτού (ιδίως Κούρδοι, λαοί του Ιράν και του Αφγανιστάν). Αξίζει να θυμηθούμε τα 'Ανθεστήρια', περίλαμπρες ελληνικές γιορτές κατά την αρχαιότητα, όπου πρωτεύοντα ρόλο στην όλη τελετουργία των λατρευτικών πομπών είχαν τα εαρινά άνθη, εξ ου και η ονομασία των γιορτών.
Οι Έλληνες, αφότου ασπάζονται το Χριστιανισμό, κάνοντας λόγο για την Άνοιξη, αναφέρονται στο 'έαρ το γλυκύ'. Η λέξη έαρ είναι πολυσήμαντη και σημαίνει 'ομορφιά' και 'καθετί που βρίσκεται στην άνθισή του'. Τη Μεγάλη Παρασκευή όταν ψάλλονται τα εγκώμια ο Χριστός αποκαλείται 'το γλυκύ έαρ'.
Η Άνοιξη είναι πράγματι 'καιρός Αναστάσεως' αφού τα πάντα στη φύση, μετά την περίοδο της φθοράς, του θανάτου και της σιγής επανέρχονται θριαμβευτικά στη Ζωή! Αυτή η μεγαλειώδης κοσμική, -από το Κόσμος και όχι από το κοσμικός, συνώνυμο του κοινωνικός- , πανήγυρη σταλάζει στις ψυχές των ανθρώπων χαρά, αναζωογονεί ελπίδες, πληροί τις υπάρξεις με αισιοδοξία και προσφέρει έναν θετικό τρόπο θέασης των πάντων....
Κατά την εποχή του έαρος γιορτάζεται το Πάσχα των Χριστιανών, κληρονομία του εβραϊκού peshah, για να σηματοδοτεί διάβαση νοητή πλέον, όχι από τη χώρα της Αιγύπτου προς τη γη της Χανάαν, αλλά από τη χώρα της άγνοιας και της αφιλίας στη χώρα της όντως γνώσεως που ελευθερώνει και της κοινωνίας που αληθεύει εντός της Αγάπης. Σε τούτο το Πάσχα, όπου κυριαρχεί λατρευτικά το Φως, γιορτάζεται η Ανάσταση του Χριστού. Αν πράγματι ο Χριστός προσφέρεται ως ένοικος κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, τότε η Ανάσταση είναι κάτι το ξεχωριστά οικείο για την καθεμιά και τον καθένα μας.
Χριστός Ανέστη!
Αληθώς Ανέστη!
No comments:
Post a Comment