Έσβησε χθες, 21 Δεκεμβρίου του 2008, αθόρυβα, ο εικοσιτετράχρονος αστυνομικός,θύμα "κουκουλοφόρων" του 2007.
Χθες έσβησε ο αστυνομικός που είχε δεχθεί επίθεση από κουκουλοφόρους σε συναυλία στο Ελληνικό το καλοκαίρι του 2007. Όλο αυτό το διάστημα ήταν ουσιαστικά ζωντανός-νεκρός.
Δεν ήταν αρκετά νέος,ήταν ήδη 24 ετών.
Δεν ανήκε στη γενιά των 700 ευρώ, γιατί έβγαζε 750.
Δεν είχε όνειρα για τη ζωή του, είχε όπλο, κι ας μην το τράβηξε ποτέ για να σωθεί.
Δεν είχε μάνα να τον κλάψει,γιατί ήταν ένας μπάτσος, ένα γουρούνι, ένας δολοφόνος.
Κάποιοι θάνατοι δεν πουλάνε το ίδιο, αλλά μαντέψτε,πονάνε το ίδιο.
Ποιος είναι ο αστυνομικός; Θα πφρέπει να θυμηθείτε το περιστατικό.... "Από το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας ανακοινώνεται ότι την 23.10 ώρα της06/07/2007, δύο (2) αστυνομικοί οι οποίοι βρίσκονταν σε διατεταγμένη υπηρεσίαμέτρων ασφαλείας για αποτροπή κλοπών, επιθέσεων και φθορών ξένης περιουσίας,(σπάσιμο οχημάτων, καταστημάτων ή εγκαταστάσεων κ.α αδικημάτων) όπως έχεισυμβεί κατά το παρελθόν, κατά την διάρκεια συναυλίας συγκροτημάτων μουσικήςστις εγκαταστάσεις του γηπέδου Baseball στο Ελληνικό, δέχθηκαν απρόκληταδολοφονική επίθεση από πλήθος ατόμων του αντιεξουσιαστικού χώρου. Η αναίτια επίθεση έγινε από τριάντα τουλάχιστον άτομα, με ενωμένες δυνάμεις ταοποία διέπραξαν βιαιοπραγίες σε βάρος των δύο (2) αστυνομικών, με γρόνθους,λακτίσματα και υλικά αντικείμενα (σιδηρολοστούς, ρόπαλα, θλώντα όργανα),προκαλώντας σε αυτούς βαρείες σωματικές βλάβες. Ειδικότερα ο ένας αστυνομικός (γεν. 1983), φέρει βαριές κακώσεις κεφαλής,πολλαπλά τραύματα στο σώμα και νοσηλεύεται στη Μ.Ε.Θ. Νοσοκομείου, ευρισκόμενοςσε καταστολή.Η κατάσταση του εγκυμονεί κίνδυνο ζωής. Ο δεύτερος αστυνομικός (γεν. 1972), επίσης νοσηλευόμενος φέρει ρωγμώδες κατάγματα στο αριστερό χέρι και μώλωπες στα πλευρά. Η βάναυση επίθεση συνεχίζει μια σειρά προκλήσεων έναντι της έννομης τάξης και''καταδρομών'' που αποδέχονται με απάθεια το ενδεχόμενο αποτέλεσμα τηςσωματικής βλάβης και της ανθρωποκτονίας από ''άτομα'' που ασκούνται στη βία, μάλλον ως πρόταση και στάση ζωής και ως ''πολιτική παρέμβαση''. Η Ελληνική Αστυνομία κινείται για την ανακάλυψη των δραστών".
Για την χθεσινή τραγική κατάληξη όμως ενός νέου άνδρα, ίσως κανένας δημοσιογράφος δε θα φωνάξει, μάλλον καμιά εφημερίδα ,ούτε τηλεοπτικό κανάλι δεν πρόκεται να αφιερώσει λίγες σειρές ή ελάχιστο έστω τηλεοπτικό χρόνο, και οι κήρυκες της δημοκρατίας, μέσα απ' τα μπλογκ τους μάλλον δεν πρόκειται να αναρτήσουν έστω και μία γραμμή.
Μαζεύουμε τους καρπούς της οργής και της βίας. Είναι πικροί αυτοί οι καρποί κι εμείς καθόμαστε απαθείς θεατές στο παρασκήνιο. Δεν υπάρχουν περιθώρια εφησυχασμού πλέον. Η βία γεννά βία και μάλιστα τυφλή. Πρώτα πρώτα είναι η βία του ίδιου του κράτους, που συχνά είναι εντελώς απρόκλητη έναντι των πολιτών. Η κρατική βία δεν εκδηλώνεται μόνο από ενέργειες των δυνάμεων καταστολής, αλλά και από τις ενέργειες ποικίλων υπηρεσιών του κράτους, που πιέζουν και εκβιάζουν τους πολίτες και προκαλούν αφαίμαξη χρημάτων που δίνονται εξαναγκαστικά, δίχως αντίκρυσμα. Δυστυχώς η Ελληνική Δημοκρατία, ως κληρονόμος μιας διαιωνιζόμενης τελματωμένης κατάστασης, αποτελεί ένα αναξιόπιστο κράτος. Μη αποτελεσματικό κράτος σε βασικούς τομείς, όπως η εκπαίδευση, που υποτίθεται ότι παρέχεται δωρεάν από το Δημόσιο, η δημόσια κοινωνική πρόνοια και η περίθαλψη, που εμφανίζει μύρια όσα προβλήματα σημαντικής δυσλειτουργίας προς όφελος των ιδιωτικών νοσηλευτικών επιχειρήσεων, που συνήθως παρουσιάζουν μιαν απατηλή εικόνα, ικανοποιητικής ξενοδοχειακής υποδομής, αλλά από πλευράς παροχής ιατρικών παροχών απαράδεκτης ανεπάρκειας. Η ανεργία που πλήττει κυρίως τους προσοντούχους νέους μεταμορφώνει την υπομονή σε δυσφορία, με επόμενο στάδιο την μηδενιστική απαξία σε βάρος των ιστών που συγκρατούν τη συνοχή της κοινωνίας, τόσο σε τοπικό, όσο καισε εθνικό επίπεδο.
Ζούμε την μεγάλη κατάπτωση. Βιώνουμε ως Έλληνες την έσχατη απελπισία. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Σ' αυτήν την πραγματικό ένα θύμα υπήρξε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος και ένα άλλο θύμα, το ίδιο αδικαιολόγητα χαμένο, ο νεαρός αστυνομικός, που άφησε την τελευταία πνοή του χθες. Αξίζει να τον κρατήσουμε με αγάπη στη μνήμη μας και να συλλογιστούμε....
