ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ!

Η εκλογική διαδικασία στην κοινοβουλευτική δημοκρατία της Ελλάδας έχει αλλοτριωθεί απόλυτα από την κατάχρηση εξουσίας που ασκούν τα κόμματα και ιδίως εκείνα που διαθέτουν ισχυρά ερείσματα «πελατείας» μέσα στην εθνική κοινωνία.
Οι συνταγματικοί θεσμοί, εμπλουτισμένοι από τη νομοθεσία του Συμβουλίου της Ευρώπης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Εθνών συχνά παραμένουν ορθοί μόνο στις προβλέψεις των ρυθμίσεών τους μιας και αναιρούνται από την ελλιπή ή και τη μηδενική εφαρμογή τους....
Οι εκλογές δυστυχώς είναι ένα παίγνιο εναλλαγής στη διαχείριση της εξουσίας πολιτικών κομμάτων, που ελάχιστη σχέση έχουν με δημοκρατικές διαδικασίες, με σύνδεσή τους με την κοινωνία, ενώ τα χαρακτηριστικά του νεποτισμού που τα διακρίνουν είναι ολοφάνερα.
Στις συνθήκες του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού η Ελλάδα δεν έχει πολιτική ηγεσία με ήθος και όραμα, ενώ ο λαός έχει εκμαυλιστεί από τον καταναλωτισμό, ίσως το πιο επιθετικό εργαλείο του καπιταλισμού κατά των εργαζομένων. Δυστυχώς όμως στον τόπο μας οι συντεταγμένες αρχών πλοήγησης είναι δυσδιάκριτες.
Δεν υπάρχει λόγος συμμετοχής μας στην εναλλαγή δύο μονομάχων στο προσκήνιο της πολιτικής κονίστρας. Έχουμε ανάγκη να αποκτήσουμε συνείδηση των συνθηκών της εποχής μας στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον Κόσμο και ν' αλλάξουμε τις ρίζες μας. Εφόσον σιωπούμε μπροστά στην πείνα που καταστρέφει ανθρώπινες ζωές σε ένα σωρό γωνιές του πλανήτη είμαστε συνένοχοι, έστω και αν εφευρίσκουμε ένα σωρό τερτίπια για να κρατήσουμε σε νάρκη τη συνείδησή μας…. Εφόσον σιωπούμε μπροστά στην οικολογική καταστροφή που με αναλγησία επιφέρουν κάθε λεπτό που περνά οργανωμένα συμφέροντα σε «πνεύμονες του κοινού Σπιτιού μας» αλλά και μέσα στις πόλεις μας εξαιτίας της καταναλωτικής αδιαφορίας μας είμαστε συνένοχοι! Όσο επιτρέπουμε να μας αποπροσανατολίζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα όργανα της εξουσίας καθώς καλλιεργούν σκόπιμα τον φόβο κατά των μεταναστών και αναπτύσσοντας την ξενοφοβία είμαστε συνένοχοι! Η αλλαγή στις ρίζες μας είναι αναγκαία και επείγουσα. Οι ρίζες βρίσκονται εντός μας και γύρω μας. Τα τρομερά δείγματα φθοράς του ελληνικού λαού οφείλονται στον μαζικό εγκλωβισμό μας στα όρια του ατομικού συμφέροντός μας, στην περίθαλψη του εγωισμού μας. Ο δρόμος του καθενός και της καθεμιάς απαιτεί υπέρβαση του εγώ και βίωση του εμείς. Κατάρα μας η λατρεία του ατόμου και ευλογία το καλωσόρισμα του Άλλου ως του πλέον οικείου και αγαπητού!
Δεν υπάρχει τυφλή μοίρα του ανθρώπου…. Δεν υπάρχει νομοτέλεια που μας κρατά δέσμιους σε μια κατευθυνόμενη ιστορία….
Ακόμα και αν δεν άγγιξε το τόπο μας η οικονομική κρίση, παρά μόνον ανακλαστικά και μολονότι έχουν εξαχρειωθεί οι πιο πολλοί εργοδότες, επικαλούμενοι την κρίση, μπορούμε να αποφασίσουμε εμείς τις εξελίξεις με αρχές και αδιαπραγμάτευτη αξία τον άνθρωπο ως οργανικό μέλος της κοινωνίας και ως πρόσωπο! Ο πρωτομάστορας της ιστορίας είναι ο άνθρωπος. Αυτή είναι μια αλήθεια που είναι ικανή για να μεταβούμε από τη συνειδησιακή ραστώνη στην εγρήγορση.
Έχουμε ανάγκη από μιαν ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΟΙΧΤΗ για όλους, χωρίς όρους και διακρίσεις. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ θα πρέπει να γίνουν καθημερινές καταστάσεις και όχι διακηρύξεις σε χαρτιά και μπροσούρες! Μπορούμε να ζήσουμε Ελεύθερα και Αλληλέγγυα μεταξύ μας, όχι ανταγωνιστικά υποταγμένοι σε νόμους της ζούγκλας! Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μπορεί να αποκτήσει άλλο περιεχόμενο, ουσιαστικό και απόλυτα συμμετοχικό με σύσταση και συνεχή ανάπτυξη θεσμών άμεσης δημοκρατίας και διαχείρισης των κοινών! Ο Ρατσισμός και ο Φασισμός είναι σκουπίδια στον πολιτισμό μας. Οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς, που υποθάλπτουν την εναγώνια επιδίωξη όλο και περισσότερων κερδών είναι άρνηση του ήθους σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Ο σταλινικός κομμουνισμός (ΚΚΕ) είναι επιβίωση της βαρβαρότητας που συντηρείται και από τις δεξιές πολιτικές επιλογές. Η συμφιλίωση με το περιβάλλον δεν μπορεί να υπάρξει σε συνθήκες ανταγωνισμού, απανθρωπιάς και προβολής άδηλων ουτοπιών. Το μέλλον ανήκει στις συνειδήσεις μας, αρκεί να τις αφήσουμε να μας φωτίζουν. Η ανθρώπινη κοινωνία δεν έχει ανάγκη από στεγανά και κίβδηλες ιεραρχίες, παρά μόνον από συντροφικότητα. Το μέλλον ανήκει σε όλους. Η ανθρωπιά στην πολιτική και στην οικονομία δεν μπορεί να φανερωθεί σε συνθήκες ατομοκεντρισμού για τούτο και είναι συνώνυμη με τον ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ!

ΤΟ ΠΑΙΓΝΙΟ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΟΥ 2009

Στο «Οδοιπορικό» του Octavio Paz διάβασα την εξής φράση: ‘…η εγκαθίδρυση μιας πραγματικής δημοκρατίας, με ένα καθεστώς δικαίου και εγγυήσεις για τα άτομα και τις μειονότητες, θα μπορούσε να εμποδίσει το ναυάγιο του Μεξικού στον ωκεανό της παγκόσμιας ιστορίας όπου παραμονεύουν θαλάσσια τέρατα’ (εκδόσεις Εξάντας-Νήματα 1998). Μιας και επίκεινται εθνικές εκλογές η πολιτική, που ούτως ή άλλως, είναι υποστατικό στοιχείο του καθενός και της καθεμιάς, ως κοινωνικών όντων, είτε από ανάγκη είτε από επιλογή σύρεται στο προσκήνιο.
Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που οι περισσότεροι κομπορρημονούμε για προγόνους που συνέλαβαν και εφάρμοσαν τη δημοκρατία ως τρόπο συλλογικού υπάρχειν, ακόμα θα παιδευόμαστε με προβληματισμό για ‘πραγματική δημοκρατία’ και όλα όσα είναι σύμφυτα προς αυτή την έννοια;
Έχουμε μια κολοβή δημοκρατία στον τόπο μας δυστυχώς. Καχεκτική και ανάπηρη. Δεν πρόκειται για ατέλειες ή σημαντικές ελλείψεις στη θεμελιώδη νομοθεσία μας, αλλά για αναιρέσεις των θεσμών ή παραμορφώσεις τους στο στάδιο της εφαρμογής. Τα πολιτικά κόμματα από θεσμικά όργανα της πολιτείας έκφρασης της λαϊκής βούλησης παραμένουν επικίνδυνα ανώριμα,ιδίως τα πιο ισχυρά σε επιρροή, με μορφές νεποτιστικής οργάνωσης και έχουν αλλοτριώσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία σε μια ιδιότυπη κοινοβουλευτική κομματική «δικτατορία».
Έχουμε ανάγκη η δημοκρατία μας να είναι πραγματική. Δημοκρατία της καθημερινής ζωής, ορατή σε κάθε πτυχή της δημόσιας ζωής. Το κράτος δικαίου υπαρκτό χωρίς παρεκκλίσεις από την ουσιαστική νομιμότητα με ενεργείς και αποτελεσματικές εγγυήσεις υπέρ των ατόμων και των μειονοτήτων….
Η σκέψη μου προκαλεί…. Η Ελλάδα είναι ένα κράτος με πλήθος νόμων. Πολλοί υπάρχουν χωρίς να εφαρμόζονται. Άλλοι, συχνά αναχρονιστικοί και επικίνδυνοι για μια δημοκρατία, ενώ κοιμούνται σε απόλυτη αχρησία, επειδή υπάρχουν στο νομοθετικό μας στερέωμα, κατά καιρούς ανασύρονται στο προσκήνιο των δικαστηρίων και ανακαλούν στη συλλογική μνήμη δίσεκτα χρόνια δικτατοριών και άλλων συναφών παραμορφώσεων στην πολιτική διαδρομή του τόπου. Η Ελλάδα είναι ένα κράτος που έχει πολίτες, όχι απλώς δεύτερης ή τρίτης κατηγορίας, αλλά πολίτες που ζουν υπό απαγόρευση! Μιλώ για Έλληνες πολίτες που ανήκουν σε μειονότητες, ιδίως εθνοτικές ή πολιτιστικές, αλλά η πολιτεία αρνείται την ύπαρξή τους. Μιλώ για τους Μακεδόνες σλαβικής φυλετικής καταγωγής, που μπορείτε να συναντήσετε στα χωριά της Νάουσας, της Έδεσσας, της Φλώρινας, της Γουμένισσας…. Μιλώ για τους Τούρκους που κατοικούν στη Δυτική Θράκη ή στην Κω. Είναι Έλληνες πολίτες αλλά έχουν διαφορετική φυλετική καταγωγή από την πλειοψηφία του πληθυσμού και αναγνωρίζονται μόνον ως θρησκευτική μειονότητα. Στις ειδικές δυνάμεις των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων για να ενταχθεί κάποιος στρατεύσιμος πρέπει να είναι Χριστιανός Ορθόδοξος. Θυμηθείτε ή μάθετέ το, πως ο Οδυσσέας Ανδρούτσος ήταν Μουσουλμάνος Μπεκτασή και παρόλα αυτά πολέμησε για την ελληνική ελευθερία και ανεξαρτησία!
Η Ελλάδα θεωρείται κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού. Σήμερα όμως η χώρα μας έχει καταντήσει, εξαιτίας της πνευματικής και πολιτιστικής υπανάπτυξης που μας έχει χαρακώσει τις ψυχές, μια επαρχία περιθωριακή στην Ευρώπη και στον κόσμο. Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει λησμονήσει την οικουμενικότητα του ευαγγελικού μηνύματος και σύρεται χωρίς αιδώ στην αίρεση του ‘εθνοφυλετισμού’ σχεδόν από συνήθεια πλέον. Ελληνικά δικαστήρια απαξιώνουν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, αρνούμενα με πείσμα να συμμορφωθούν με αποφάσεις του σε ζητήματα που με την κοντή λογική μας κρίνουμε «εθνικώς ευαίσθητα». Η παρακαταθήκη του Διονυσίου Σολωμού, που ανακηρύξαμε ‘εθνικό ποιητή’, ότι «το έθνος πρέπει να μάθη να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές» είναι ανάγκη να γίνει πυξίδα της πολιτικής που ασκείται στον τόπο και ακροτελεύτιος κανόνας δράσης των πολιτικών μας. Δεν πιστεύω πως είμαστε ‘έθνος ανάδελφον’, αλλά αρνούμαι για την Ελλάδα μια ασήμαντη θέση στο περιθώριο της παγκόσμιας ιστορίας. Όσο θα ανασαίνουμε μολυσμένο αέρα, δηλητηριασμένο από αρρωστημένες φαντασιώσεις, έωλα φυλετικά συμπλέγματα που έχουν επικαθήσει στο συλλογικό μας είναι, όσο θα παραμένουμε ξενοφοβικοί χωρίς να το παραδεχόμαστε υποκριτικά, δυστυχώς ναι, θα κατρακυλούμε προς τον ωκεανό, μετέχοντας στην κοινή μοίρα των ναυαγίων που τα κατατρώγουν τα τέρατα του σκοτεινού πόντου, για να παραφράσω τα λόγια του Paz.
Μέχρι τώρα οι επίσημες σχέσεις μας με την Ιστορία, τόσο του τόπου και των λαών που τον κατοικούν, όσο και του κόσμου μας, ήταν αδιάφανες, αμαρτωλά κρυφές, σαν τις σχέσεις ενός παντρεμένου που επισκέπτεται μια γυναίκα σε μπορντέλο. Την Ιστορία την κάναμε προπαγάνδα αρνούμενοι ουσιαστικά να αντικρύσουμε την όψη μας στον καθρέφτη. Αν μάθουμε επιτέλους να θεωρούμε ως εθνικό ό,τι είναι στ’ αλήθεια υπαρκτό ενώ θα μελετούμε την ιστορία, τότε μπορούμε να ελπίζουμε πως ο λόγος του Ευρυπίδη «όλβιος όστις της ιστορίας έσχε μάθησιν» (Αντιόπη) θα μας αφορά. Αλλιώς θα παραμείνουμε να ψαχουλεύουμε τυφλά σε σωρούς σκουπιδιών, ψάχνοντας ερείσματα ύπαρξης, γιατί «εξ ιστορίας αναιρεθείσης της αληθείας, το καταλειπόμενον αυτής ανωφελές γίνεται διήγημα» (Πολύβιος Α 14,6).
Προσωπικά αρνούμαι την ιδεολογία του εθνικισμού, γιατί ξεριζώνει κάθε φρεσκάδα στην πατρίδας μου, ευνουχίζει το λαό μου και με φυλακίζει σ’ ένα γκέτο. Η Ελλάδα θέλω να υπάρχει με αξιοπρέπεια στην Ενωμένη Ευρώπη και να συμβάλλει θετικά στην πορεία της Οικουμένης.
Δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι δέσμια της φυλής των Νέο-ελλήνων, που έχουν εκχυδαΐσει τα πάντα, κατά τρόπο άκρως μηδενιστικό, στο όνομα του κέρδους. Δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι βυθισμένη στο τέλμα του μετακαπιταλιστικού καταναλωτισμού, έρμαια στη λατρεία μιας δήθεν «ελεύθερης αγοράς», που προπαγανδίζουν πολιτικοί χωρίς όραμα και ήθος.
Σε όσους με κρίνουν ονειροπόλο, έχω να πω τούτο: Για μένα «ενθουσιασμός και απογοήτευση είναι σημεία νεότητας! Όταν παύσω να πυρώνομαι από το πάθος και να διεγείρομαι από την οργή, τότε θα σημάνει ο χρόνος που θα έχω διαβεί το κατώφλι προς τον θάνατο…».
«Κι αν μας πουν ότι είμαστε σχεδόν ρομαντικοί, ότι είμαστε αδιόρθωτοι ιδεαλιστές, ότι σκεφτόμαστε το αδύνατο, εμείς πρέπει χίλιες φορές να απαντήσουμε “ναι, είμαστε”!» (Ernesto Che Guevara).