Στο «Οδοιπορικό» του Octavio Paz διάβασα την εξής φράση: ‘…η εγκαθίδρυση μιας πραγματικής δημοκρατίας, με ένα καθεστώς δικαίου και εγγυήσεις για τα άτομα και τις μειονότητες, θα μπορούσε να εμποδίσει το ναυάγιο του Μεξικού στον ωκεανό της παγκόσμιας ιστορίας όπου παραμονεύουν θαλάσσια τέρατα’ (εκδόσεις Εξάντας-Νήματα 1998). Μιας και επίκεινται εθνικές εκλογές η πολιτική, που ούτως ή άλλως, είναι υποστατικό στοιχείο του καθενός και της καθεμιάς, ως κοινωνικών όντων, είτε από ανάγκη είτε από επιλογή σύρεται στο προσκήνιο.
Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που οι περισσότεροι κομπορρημονούμε για προγόνους που συνέλαβαν και εφάρμοσαν τη δημοκρατία ως τρόπο συλλογικού υπάρχειν, ακόμα θα παιδευόμαστε με προβληματισμό για ‘πραγματική δημοκρατία’ και όλα όσα είναι σύμφυτα προς αυτή την έννοια;
Έχουμε μια κολοβή δημοκρατία στον τόπο μας δυστυχώς. Καχεκτική και ανάπηρη. Δεν πρόκειται για ατέλειες ή σημαντικές ελλείψεις στη θεμελιώδη νομοθεσία μας, αλλά για αναιρέσεις των θεσμών ή παραμορφώσεις τους στο στάδιο της εφαρμογής. Τα πολιτικά κόμματα από θεσμικά όργανα της πολιτείας έκφρασης της λαϊκής βούλησης παραμένουν επικίνδυνα ανώριμα,ιδίως τα πιο ισχυρά σε επιρροή, με μορφές νεποτιστικής οργάνωσης και έχουν αλλοτριώσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία σε μια ιδιότυπη κοινοβουλευτική κομματική «δικτατορία».
Έχουμε ανάγκη η δημοκρατία μας να είναι πραγματική. Δημοκρατία της καθημερινής ζωής, ορατή σε κάθε πτυχή της δημόσιας ζωής. Το κράτος δικαίου υπαρκτό χωρίς παρεκκλίσεις από την ουσιαστική νομιμότητα με ενεργείς και αποτελεσματικές εγγυήσεις υπέρ των ατόμων και των μειονοτήτων….
Η σκέψη μου προκαλεί…. Η Ελλάδα είναι ένα κράτος με πλήθος νόμων. Πολλοί υπάρχουν χωρίς να εφαρμόζονται. Άλλοι, συχνά αναχρονιστικοί και επικίνδυνοι για μια δημοκρατία, ενώ κοιμούνται σε απόλυτη αχρησία, επειδή υπάρχουν στο νομοθετικό μας στερέωμα, κατά καιρούς ανασύρονται στο προσκήνιο των δικαστηρίων και ανακαλούν στη συλλογική μνήμη δίσεκτα χρόνια δικτατοριών και άλλων συναφών παραμορφώσεων στην πολιτική διαδρομή του τόπου. Η Ελλάδα είναι ένα κράτος που έχει πολίτες, όχι απλώς δεύτερης ή τρίτης κατηγορίας, αλλά πολίτες που ζουν υπό απαγόρευση! Μιλώ για Έλληνες πολίτες που ανήκουν σε μειονότητες, ιδίως εθνοτικές ή πολιτιστικές, αλλά η πολιτεία αρνείται την ύπαρξή τους. Μιλώ για τους Μακεδόνες σλαβικής φυλετικής καταγωγής, που μπορείτε να συναντήσετε στα χωριά της Νάουσας, της Έδεσσας, της Φλώρινας, της Γουμένισσας…. Μιλώ για τους Τούρκους που κατοικούν στη Δυτική Θράκη ή στην Κω. Είναι Έλληνες πολίτες αλλά έχουν διαφορετική φυλετική καταγωγή από την πλειοψηφία του πληθυσμού και αναγνωρίζονται μόνον ως θρησκευτική μειονότητα. Στις ειδικές δυνάμεις των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων για να ενταχθεί κάποιος στρατεύσιμος πρέπει να είναι Χριστιανός Ορθόδοξος. Θυμηθείτε ή μάθετέ το, πως ο Οδυσσέας Ανδρούτσος ήταν Μουσουλμάνος Μπεκτασή και παρόλα αυτά πολέμησε για την ελληνική ελευθερία και ανεξαρτησία!
Η Ελλάδα θεωρείται κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού. Σήμερα όμως η χώρα μας έχει καταντήσει, εξαιτίας της πνευματικής και πολιτιστικής υπανάπτυξης που μας έχει χαρακώσει τις ψυχές, μια επαρχία περιθωριακή στην Ευρώπη και στον κόσμο. Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει λησμονήσει την οικουμενικότητα του ευαγγελικού μηνύματος και σύρεται χωρίς αιδώ στην αίρεση του ‘εθνοφυλετισμού’ σχεδόν από συνήθεια πλέον. Ελληνικά δικαστήρια απαξιώνουν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, αρνούμενα με πείσμα να συμμορφωθούν με αποφάσεις του σε ζητήματα που με την κοντή λογική μας κρίνουμε «εθνικώς ευαίσθητα». Η παρακαταθήκη του Διονυσίου Σολωμού, που ανακηρύξαμε ‘εθνικό ποιητή’, ότι «το έθνος πρέπει να μάθη να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές» είναι ανάγκη να γίνει πυξίδα της πολιτικής που ασκείται στον τόπο και ακροτελεύτιος κανόνας δράσης των πολιτικών μας. Δεν πιστεύω πως είμαστε ‘έθνος ανάδελφον’, αλλά αρνούμαι για την Ελλάδα μια ασήμαντη θέση στο περιθώριο της παγκόσμιας ιστορίας. Όσο θα ανασαίνουμε μολυσμένο αέρα, δηλητηριασμένο από αρρωστημένες φαντασιώσεις, έωλα φυλετικά συμπλέγματα που έχουν επικαθήσει στο συλλογικό μας είναι, όσο θα παραμένουμε ξενοφοβικοί χωρίς να το παραδεχόμαστε υποκριτικά, δυστυχώς ναι, θα κατρακυλούμε προς τον ωκεανό, μετέχοντας στην κοινή μοίρα των ναυαγίων που τα κατατρώγουν τα τέρατα του σκοτεινού πόντου, για να παραφράσω τα λόγια του Paz.
Μέχρι τώρα οι επίσημες σχέσεις μας με την Ιστορία, τόσο του τόπου και των λαών που τον κατοικούν, όσο και του κόσμου μας, ήταν αδιάφανες, αμαρτωλά κρυφές, σαν τις σχέσεις ενός παντρεμένου που επισκέπτεται μια γυναίκα σε μπορντέλο. Την Ιστορία την κάναμε προπαγάνδα αρνούμενοι ουσιαστικά να αντικρύσουμε την όψη μας στον καθρέφτη. Αν μάθουμε επιτέλους να θεωρούμε ως εθνικό ό,τι είναι στ’ αλήθεια υπαρκτό ενώ θα μελετούμε την ιστορία, τότε μπορούμε να ελπίζουμε πως ο λόγος του Ευρυπίδη «όλβιος όστις της ιστορίας έσχε μάθησιν» (Αντιόπη) θα μας αφορά. Αλλιώς θα παραμείνουμε να ψαχουλεύουμε τυφλά σε σωρούς σκουπιδιών, ψάχνοντας ερείσματα ύπαρξης, γιατί «εξ ιστορίας αναιρεθείσης της αληθείας, το καταλειπόμενον αυτής ανωφελές γίνεται διήγημα» (Πολύβιος Α 14,6).
Προσωπικά αρνούμαι την ιδεολογία του εθνικισμού, γιατί ξεριζώνει κάθε φρεσκάδα στην πατρίδας μου, ευνουχίζει το λαό μου και με φυλακίζει σ’ ένα γκέτο. Η Ελλάδα θέλω να υπάρχει με αξιοπρέπεια στην Ενωμένη Ευρώπη και να συμβάλλει θετικά στην πορεία της Οικουμένης.
Δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι δέσμια της φυλής των Νέο-ελλήνων, που έχουν εκχυδαΐσει τα πάντα, κατά τρόπο άκρως μηδενιστικό, στο όνομα του κέρδους. Δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι βυθισμένη στο τέλμα του μετακαπιταλιστικού καταναλωτισμού, έρμαια στη λατρεία μιας δήθεν «ελεύθερης αγοράς», που προπαγανδίζουν πολιτικοί χωρίς όραμα και ήθος.
Σε όσους με κρίνουν ονειροπόλο, έχω να πω τούτο: Για μένα «ενθουσιασμός και απογοήτευση είναι σημεία νεότητας! Όταν παύσω να πυρώνομαι από το πάθος και να διεγείρομαι από την οργή, τότε θα σημάνει ο χρόνος που θα έχω διαβεί το κατώφλι προς τον θάνατο…».
«Κι αν μας πουν ότι είμαστε σχεδόν ρομαντικοί, ότι είμαστε αδιόρθωτοι ιδεαλιστές, ότι σκεφτόμαστε το αδύνατο, εμείς πρέπει χίλιες φορές να απαντήσουμε “ναι, είμαστε”!» (Ernesto Che Guevara).
No comments:
Post a Comment