ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΗΜΕΡΑ ΕΝ ΕΤΕΙ 2012 (30.01.2012)

Ὦ Ὑπατία,
καλλίστη τῶν Μουσῶν θεράπαινα
Μυσταγωγός τε
τῶν ἐρωμένων ἐπιστήμας γεωργεῖν
τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων πόλεως ἀγλάισμα
ἀείζωος ἐν Μνημοσύνῃ οὖσα.

Technology of the Heart: Inayati-Maimuni Tariqat of Sufi Hasidim | The Dese...

Technology of the Heart: Inayati-Maimuni Tariqat of Sufi Hasidim | The Dese...: The Sufi is an Israelite, especially in his study and mastery of the different names of God. The miraculous powers of Moses can also be foun...

Η ΣΑΡΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΘΙ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ!

    Ο Δρ Abdul Fatah Idris, επικεφαλής του Τμήματος Συγκριτικής Ερμηνείας του Δικαίου στο Πανεπιστήμιο  Al-Azhar του Καΐρου είχε κάνει πριν από καιρό την ακόλουθη σημαντική δήλωση: «Η διαδρομή του χρόνου και η διαφοροποίηση των περιστάσεων, από τον καιρό που διαμορφώθηκε η παραδοσιακή κλασική επιστήμη της ερμηνείας του μουσουλμανικού δικαίου, έχουν επιφέρει αλλαγές στα προβλήματα των ανθρώπων και αντιστρόφως. Η κατάσταση αυτή απαιτεί νέο τρόπο σκέψης για την αντιμετώπιση τόσο των αλλαγών, όσο και συγκεκριμένων γεγονότων». Δεν είναι λίγοι οι επιστήμονες που υιοθετούν την άποψη του Δρα Abdul Fatah Idris, αλλά δυστυχώς δεν είναι τόσο πολλοί για να αντιμετωπίσουν εκείνους που θεωρούν σαν καθαρή μορφή του Ισλάμ ό,τι εφαρμοζόταν μόνο κατά τον έβδομο αιώνα, εποχή που ο Προφήτης Μωάμεθ ίδρυσε την Κοινότητα των Πιστών (Ummah) στην αραβική πόλη Γιαθρίμπ, που έγινε γνωστή ως Μεντίνα!
    Κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει την οικουμενική εξάπλωση του Ισλάμ και το γεγονός ότι οι Μουσουλμάνοι ξεπερνούν τα 2,1 δισεκατομμύρια ανθρώπων. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αντιμετωπίζει το Ισλάμ και τους Μουσουλμάνους με περιφρόνηση, όπως συμβαίνει σε ορισμένες κοινωνίες της Δύσης.
    Το Ισλάμ είναι μια ‘καθολική’ θρησκευτική παράδοση. Δεν πρόκειται για μια θρησκεία που εξαντλείται στην ικανοποίηση των μεταφυσικών ανησυχιών των ανθρώπων και κυρίως στην παροχή μιας κάποιας απάντησης που μπορεί να καταστείλει τον φόβο μπροστά στο θάνατο και να φωτίσει το μυστήριο για την πέραν του τάφου διαιώνιση της ανθρώπινης ύπαρξης. Το Ισλάμ ρυθμίζει με αποτελεσματικό τρόπο και συχνά τρομερά λεπτομερειακό κάθε πτυχή της ζωής του Μουσουλμάνου, σε προσωπικό, οικογενειακό και συλλογικό επίπεδο, είτε ζει σε μια παραδοσιακή μουσουλμανική κοινωνία, είτε σε μια κοινωνία που διέπεται από κοσμικές αρχές. Οι κανόνες συμπεριφοράς που πηγάζουν από το Κοράνιο και τη Σούννα (παράδοση του Προφήτη Μωάμεθ) είναι υποχρεωτικοί για τους Μουσουλμάνους  σε οποιοδήποτε περιβάλλον και αν ζουν, όπως οι νόμοι κάθε κράτους. Στο Ισλάμ δεν υπάρχει διάσταση μεταξύ ηθικής και νόμιμης συμπεριφοράς. Η ισλαμική ηθική ταυτίζεται πλήρως με τις ρυθμίσεις του Ιερού Μουσουλμανικού Νόμου, γνωστού και ως συστήματος δικαίου Σαρία. Υπάρχουν αρκετές χώρες στον κόσμο με μουσουλμανικό πληθυσμό, που οι κανόνες της Σαρία  είτε στο σύνολό τους, είτε επιλεκτικά έχουν ενσωματωθεί στην κρατική νομοθεσία τους.
    Οι χώρες που εφαρμόζουν στο σύνολό του το δίκαιο της Σαρία, τόσο ως προς τις ρυθμίσεις προσωπικών και αστικών καταστάσεων και  σχέσεων όσο και ως προς την ποινική θωράκιση των κοινωνιών είναι οι εξής: Αφγανιστάν, Μπαχρέιν, Ιράν, Μαυριτανία, Ομάν, Πακιστάν, Υεμένη, Σαουδική Αραβία και Λωρίδα της Γάζας, Σουδάν. Οι προηγούμενες χώρες επιβάλλουν την ποινή του θανάτου σε όποιον ή όποια κριθεί ότι έχει βλασφημήσει τα ιερά και τα όσια του Ισλάμ. Ο κατάλογος συνεχίζεται με τις εξής χώρες: Αλγερία, Μπαγκλαντές, Αίγυπτος, Ιράκ, Κουβέιτ, Λιβύη, Μαλαισία, Μαλδίβες, Μαρόκο, Σομαλία, Τυνησία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Οι αμέσως προηγούμενες χώρες τιμωρούν την βλασφημία κατά του Ισλάμ, όχι με την θανατική ποινή αλλά με φυλάκιση.
Στη συνέχεια αναφέρονται οι χώρες εκείνες που εφαρμόζουν επιλεκτικά το δίκαιο της Σαρία και όχι στο σύνολό του. Γενικά χαρακτηριστικά σ’ αυτές τις χώρες είναι η επιβολή μικρών ποινών σε περιπτώσεις φόνων για λόγους τιμής, με θύματα αποκλειστικά σχεδόν γυναίκες, προβλεπόμενη ή άτυπη απαγόρευση ανέγερσης νέων εκκλησιών, εφαρμογή των δημόσιων μαστιγώσεων σε δράστες ποινικών αδικημάτων κ.λπ.. Οι χώρες που αναφερόμαστε είναι οι εξής: Ινδονησία, όπου εφαρμόζονται ως μέσα ποινικού σωφρονισμού οι δημόσιες μαστιγώσεις ή οι δημόσιοι ξυλοδαρμοί με ραβδί. Η επαρχία Aceh αυτής της χώρας χαρακτηρίζεται για την αυστηρή εφαρμογή των κανόνων του Μουσουλμανικού Νόμου. Μπρουνέι, όπου εφαρμόζεται ως μέσον ποινικού σωφρονισμού ο δημόσιος ξυλοδαρμός με ραβδί και όπου η κατανάλωση αλκοόλ είναι παράνομη. Στην Ιορδανία για τους φόνους για λόγους τιμής επιβάλλεται ποινή φυλάκισης δύο ετών ή και λιγότερο. Στην Ερυθραία ένα κορίτσι 8 ετών μπορεί να παντρευτεί ενώ αγνοείται ως αδίκημα ο βιασμός της συζύγου.  Οι φόνοι για λόγους τιμής τιμωρούνται στη Συρία με ένα χρόνο φυλάκιση ή και λιγότερο. Στο Τζιμπουτί το δίκαιο της Σαρία ρυθμίζει το διαζύγιο. Στην Τσετσενία οι τοπικές αρχές εποπτεύουν σχετικά με την σεμνή ένδυση των ανθρώπων, κυρίως των γυναικών, με την κατανάλωση αλκοόλ που δεν επιτρέπεται και με τα τυχερά παιχνίδια που επίσης απαγορεύονται. Στο Νίγηρα τα κορίτσια επιτρέπεται να παντρεύονται πριν φτάσουν στην εφηβεία, ενώ στις βόρειες πολιτείες της Νιγηρίας απαντάται αυστηρή εφαρμογή του συνόλου της Σαρία. Στην ανατολική Κένυα, στα σύνορα με τη Σομαλία εφαρμόζεται ο μουσουλμανικός νόμος με αυστηρότητα. Στη Γκάμπια, τα μουσουλμανικά ιεροδικεία που εφαρμόζουν τη Σαρία έχουν αποκλειστική δικαιοδοσία ως προς όλες τις οικογενειακές υποθέσεις ακόμα και για τους μη Μουσουλμάνους της χώρας. Στην Ουγκάντα οι ιεροδίκες (qadis)  που εφαρμόζουν τη Σαρία ασκούν εποπτεία στις οικογενειακές και αστικές υποθέσεις. Στο Κατάρ κατά τη διάρκεια του μήνα Ραμαντάν είναι απαγορευμένη η δημόσια κατανάλωση τροφής από την ανατολή ως τη δύση του ήλιου, η χρήση αλκοόλ υπόκειται σε αυστηρούς περιορισμούς ενώ για περιπτώσεις φόνου επιτρέπεται η ανταλλαγή χρήματος αντί για αίμα (καταβάλλεται χρηματική αποζημίωση στους συγγενείς του θύματος από τον δράστη). Όπως σε όλες τις χώρες του Αραβικού Κόλπου έτσι και στο Κατάρ εφαρμόζεται ο θεσμός του νόμου της ‘kafala’. Πρόκειται για αραβικό νομικό όρο που αναφέρεται στην μονομερή ανάληψη δέσμευσης παροχής υποστήριξης και φροντίδας σε συγκεκριμένα ορφανά ή εγκαταλελειμμένα παιδιά ως την ενηλικίωσή τους. Στο ισλαμικό δίκαιο ο θεσμός της υιοθεσίας αγνοείται.  Στο Μπαχρέιν, δυστυχώς, ο θεσμός της ‘kafala’ υποκρύπτει σε πολλές περιπτώσεις επιβίωση της δουλείας.
Υπάρχουν δυτικές χώρες που είτε έχουν υιοθετήσει στο νομικό τους σύστημα ρυθμίσεις της Σαρία σε ορισμένους τομείς, όπως η Ελλάδα και η πολιτεία Quebec του Καναδά, ενώ στη Βρετανία λειτουργούν νόμιμα μουσουλμανικά ιεροδικεία που εφαρμόζουν τη Σαρία και οι αποφάσεις τους είναι σεβαστές από τις βρετανικές αρχές.
Βασισμένο στις αρχές και στους κανόνες της  Σαρία έχει διαμορφωθεί ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα που εφαρμόζεται από εμπορικές και επενδυτικές τράπεζες σε πολλές χώρες στον κόσμο.
Τέλος υπάρχουν χώρες με μουσουλμανικό πληθυσμό, όπως το Αζερμπαϊτζάν, το Ουζμπεκιστάν, το Τατζικιστάν και η Αλβανία που δεν εφαρμόζουν θεσμούς του Ιερού Μουσουλμανικού Νόμου στο νομικό τους σύστημα. Παρόλα αυτά υπάρχει ένα όχι ευκαταφρόνητο ποσοστό του πληθυσμού τους αυτών των χωρών, που είτε επιδιώκει η Σαρία να γίνει νομικό σύστημα του κράτους, είτε εφαρμόζει τους κανόνες της  Σαρία εκτός των πλαισίων της νομιμότητας που αναγνωρίζει το κράτος.

Η δικαιοταξία της Σαρία αντιμετωπίζεται από μεγάλο αριθμό Μουσουλμάνων ως ένα ‘ιερό’ σύστημα δικαίου, για τούτο και χρησιμοποιείται εύστοχα ως συνώνυμο στην ελληνική γλώσσα συνήθως ο όρος  «Ιερός Μουσουλμανικός Νόμος». Και σε άλλους πολιτισμούς με έντονη θρησκευτική χροιά προσδίδεται χαρακτήρας ιερότητας σε  συστήματα δικαίου. Λόγου χάρη στους κανόνες της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, που ρυθμίζουν ζητήματα εκκλησιαστικής τάξης και πειθαρχίας, προστίθεται το επίθετο «ιεροί» έτσι ώστε να είναι προφανής η ένθεη έμπνευση ως προς το περιεχόμενο και τις ρυθμίσεις που καθιερώνουν. Η ίδια ιερότητα αποδίδεται στο ιουδαϊκό σύστημα δικαίου που πηγάζει από την Torah, τη Misnah, το Talmud και συστηματοποιείται στις ρυθμίσεις της Halakha. Χωρίς αμφιβολία οι κανόνες που ρυθμίζουν την εκκλησιαστική τάξη και πειθαρχία στην Καθολική Εκκλησία, δεν έλκουν την καταγωγή τους από τη βούληση των ανθρώπων, όπως συμβαίνει με τους νόμους ενός κράτους της Δύσης, αλλά θεωρούνται προϊόντα της άνωθεν καθοδήγησης της Εκκλησίας. Τα προηγούμενα παρατέθηκαν προκειμένου να καταδειχθεί πως η «ιερότητα» του συστήματος δικαίου της Σαρία δεν αποτελεί αποκλειστικό εφεύρημα του Ισλάμ.
Το σύστημα δικαίου του Ιερού Μουσουλμανικού Νόμου (Σαρία) δεν έχει κωδικοποιηθεί μέχρι σήμερα. Οι κανόνες και οι ρυθμίσεις που προβλέπει παραμένουν εγκατεσπαρμένες στις πηγές του, στις οποίες πέραν του Κορανίου και της Σούννα, που την αναζητούμε στις αναγνωρισμένες συλλογές Χαντίθ (λόγοι του Προφήτη και περιστατικά από τον βίο του) περιλαμβάνονται σημαντικές αποφάσεις ισλαμικών δικαστηρίων και φάτουα (γνωμοδοτήσεις Ουλεμά, είτε είναι Μουφτήδες (σουννιτικό Ισλάμ), είτε Νομοδιδάσκαλοι, είτε Μολλάδες και Αγιατολλάχ (σιϊτικό Ισλάμ).
Το σύστημα δικαίου  Σαρία εμφανίζει ορισμένα σημαντικά κοινά γνωρίσματα με το αγγλικό Κοινό Δίκαιο (Common Law). Και τούτο γιατί εκείνο που έχει σημασία είναι η εξατομίκευση κατά περιπτώσεις των αόριστων ρυθμίσεων του ιερού Νόμου ώστε να παράξουν αποτελέσματα στις εν γένει βιοτικές σχέσεις. Κι εδώ έρχεται ο κεφαλαιώδης ρόλος του Δικαστή (Qadi) που καλείται να εφαρμόσει τη Σαρία και να επιλύσει τις διαφορές εκείνων που προσφεύγουν στην κρίση του.
Μεταξύ της μουσουλμανικής μειονότητας της Ελλάδος, αναφερόμαστε σε γηγενείς της Δυτικής Θράκης, επικρατεί το σουννιτικό Ισλάμ και η δικαιοταξία της Σαρία αποτελεί τμήμα του δικαιϊκού συστήματος της χώρας ως προς τις ρύθμιση της προσωπικής κατάστασης, των γαμικών και οικογενειακών σχέσεων, των διαζυγίων και των κληρονομικών σχέσεων των μελών της μειονότητας. Επίσης λειτουργούν μουσουλμανικά ιεροδικεία, σύμφωνα με σχετική πρόβλεψη νόμου και ο Μουφτής ασκεί και το λειτούργημα του Ιεροδίκη (Qadi). Έτσι όπως ο δικαστής του αγγλικού  Common Law παράγει με τις αποφάσεις του δίκαιο, το ίδιο συμβαίνει και με τον Μουσουλμάνο Ιεροδίκη που με τις αποφάσεις του παράγει ρυθμιστικούς κανόνες των προσωπικών και των οικογενειακών σχέσεων, αποφαίνεται ως προς τη λύση ενός γάμου και ως προς την επιμέλεια των ανήλικων παιδιών και με αυθεντία εφαρμόζει ό,τι προβλέπει το Κοράνιο σχετικά με τη διανομή περιουσίας στους κληρονόμους ανθρώπου που αποβίωσε. Σε περιπτώσεις, δυστυχώς αρκετά περιορισμένες, που ο Μουσουλμάνος Ιεροδίκης εφαρμόζει κατά την άσκηση της δικαιοδοσίας του τις αρχές της ijtihad, μιας μεθόδου ερμηνείας του ισλαμικού δικαίου και όχι μόνο, που στηρίζεται στην εκτεταμένη χρήση του ανθρώπινου λόγου και όχι στην μιμητική αναπαραγωγή από πρότυπα του παρελθόντος, προκειμένου να ρυθμίσει ικανοποιητικά τις βιοτικές σχέσεις και διαφορές, σύμφωνα με τα δεδομένα των περιστάσεων και της εποχής, τότε μοιάζει πολύ περισσότερο με τον «Άγγλο Δικαστή» του   Common Law και πραγματικά παράγει κυριαρχικά δίκαιο.
Επομένως το πρόβλημα που συχνά απασχολεί τους Δυτικούς, που τις πιο πολλές φορές ουσιαστικά αγνοούν το δίκαιο της  Σαρία ή το αντιμετωπίζουν ως κάτι εξωτικό, απομεινάρι ενός σκοτεινού παρελθόντος, δεν είναι αν η  Σαρία είναι συμβατή με τις οικουμενικές δικαιϊκές αξίες, έτσι όπως τουλάχιστον αποτυπώνονται σε διακηρύξεις και συμβάσεις που παράγονται υπό την αιγίδα ή με πρωτοβουλία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών ή άλλων σημαντικών περιφερειακών διεθνών οργανισμών (Συμβούλιο της Ευρώπη, Ευρωπαϊκή Ένωση κ.ά.), αλλά το πώς εφαρμόζεται. Διότι εάν οι Μουσουλμάνοι Ιεροδίκες αποδέχονταν όσα σημαντικά αποτύπωσε στη σύντομη δήλωσή του ο Δρ  Abdul Fatah Idris και εφάρμοζαν με την τόλμη που απαιτείται να διακρίνει κάθε Δικαστή τη μέθοδο και τις αρχές της ijtihad, τότε δεν θα υπήρχαν περιθώρια για αμφισβητήσεις του κύρους της Σαρία, ούτε θα τολμούσε κάποιος να επισύει ως φόβητρο κατά του οικουμενικού πολιτισμού, πραγματικά βάναυσες αποφάσεις ισλαμικών δικαστηρίων στο Πακιστάν, στο Ιράν ή αλλού.
Υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας, που αδικεί το Ισλάμ ως κουλτούρα και πνευματικότητα. Στο Ισλάμ δεν υπάρχει μια αρχή που με αποκλειστικό κύρος και αυθεντία να προσδιορίζει για τους πιστούς το ορθό και το δίκαιο και αυτοί με τη σειρά τους να οφείλουν χωρίς αντιρρήσεις να το αποδεχθούν και να το εφαρμόσουν. Στο Ισλάμ, σουννιτικό ή σιϊτικό, κάθε χαρισματικός ιμάμης ή μολλάς ή απλά εμπνευσμένος Μουσουλμάνος, χαράζει τη δικιά του γραμμή ερμηνείας του τί είναι Ισλάμ, πώς ερμηνεύεται η Σαρία κ.λπ.. Δυστυχώς είναι σημαντικά περισσότεροι, όχι μόνο στις παραδοσιακά μουσουλμανικές χώρες αλλά και στις χώρες της Δύσης οι Μουσουλμάνοι «ηγέτες» που θεωρούν ότι η καθαρότητα του Ισλάμ έχει περιχαρακωθεί χρονικά στον 7ο αιώνα μ.Χ., τότε δηλαδή που έζησε ο ίδιος ο Προφήτης Μωάμεθ, οι στενοί Σύντροφοί του (Sahabi), τα μέλη της Οικογένειάς του (Ahlul Bayt) και οι τέσσερεις δίκαιοι διάδοχοί του (οι Χαλίφηδες Abu Bakr, Umar ibn al-Khattab, Uthman ibn Affan και Ali ibn Abi Talib). Οπότε αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι η εφαρμογή της Σαρία γίνεται με κριτήριο το απώτατο, σε σχέση με την εποχή μας, παρελθόν και οπωσδήποτε με υποδείγματα που δεν είναι διόλου συμβατά με τις συνθήκες των καιρών μας και ιδίως με τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν σε μια χώρα της Δύσης. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι, αυτού του είδους τα προσκολλημένα σε μια φαντασιακή καθαρότητα του παρελθόντος μουσουλμανικά ιεροδικεία, που επικαλούνται ένα Ισλάμ ανακόλουθο προς τις γενικά αποδεκτές αξίες της ανθρωπότητας στην εποχή μας, εφαρμόζουν ένα σύστημα δικαίου, που προσβάλλει τον σύγχρονο δικαιϊκό πολιτισμό και ακυρώνει τις αρχές προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Πρόκειται για δυναμική έκφραση της ολοκληρωτικής ιδεολογίας που έχει οικοδομηθεί στις σχολές ισλαμικής σκέψης των Salafi, Wahhabi και Qutbi, και αντιπαρατίθεται ακόμα και με τη διασπορά της βίας και του τρόμου σ’ αυτό που αποκαλούν Δύση.
    Μετά τα βαθειά τραύματα που είχε υποστεί η σύνολη ανθρωπότητα μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τους νεκρούς που έμεναν ακόμα άθαφτοι και ήταν θύματα ιδεολογικής βίας διακρίσεων και ρατσισμού, μια πράξη ανασυγκρότησης, που χαρακτηρίστηκε επίτευγμα, ήταν η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, που ψήφισε η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το 1948. Δεν υπήρξαν αμφιβολίες ότι το κείμενο της Οικουμενικής Διακήρυξης  έγινε καθολικά αποδεκτό. Οι μουσουλμανικές χώρες, που εκείνη την εποχή οι περισσότερες γεύονταν για πρώτη φορά τους καρπούς των αγώνων των λαών τους για ελευθερία και ανεξαρτησία δεν είχαν θεωρήσει πως οι αρχές της Διακήρυξης ήταν αντίθετες προς τις αρχές του Ισλάμ. Μόνον η Σαουδική Αραβία, απείχε από την ψηφοφορία έγκρισης της Διακήρυξης, μη τολμώντας να την καταψηφίσει. Μάλιστα ένας από τους συντάκτες του ιστορικού και συνάμα επίκαιρου κειμένου της Οικουμενικής Διακήρυξης υπήρξε ο τότε υπουργός Εξωτερικών του Πακιστάν  Sir Muhammad Zafrulla Khan, διαπρεπής νομικός και σημαντικός Μουσουλμάνος διανοούμενος. Ο Zafrulla Khan έχει γράψει μια ενδιαφέρουσα μελέτη με τίτλο ‘Islam and Human Rights’ (Islam International Publications Ltd. πέμπτη έκδοση 1999, Ηνωμένο Βασίλειο), στην οποία καταδεικνύεται με λεπτομερή ανάλυση των επί μέρους διατάξεων της Διακήρυξης η εναρμόνισή τους με τις αξίες του Ισλάμ. Παρόλα αυτά, μουσουλμανικοί κύκλοι και συγκεκριμένα ένα συλλογικό όργανο με την επωνυμία ‘Ισλαμικό Συμβούλιο’ και έδρα στο Λονδίνο εξέδωσε το 1981 την ‘Universal Islamic Declaration of Human Rights’ (Ισλαμική Διακήρυξη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων 21 Dhul Qaidah 1401 ή 19 Σεπτ. 1981). Αν και το συγκεκριμένο κείμενο δεν έχει ασκήσει κάποια αξιόλογη επιρροή σε μουσουλμανικές χώρες παρουσιάζει ενδιαφέρον ως αντι-διακήρυξη εκ μέρους μερίδας μουσουλμανικών κύκλων και αμφισβήτησης του κύρους της Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων. Θα περιοριστώ να αναφέρω ότι όσον αφορά τη γυναίκα, η παρουσία της στις διατάξεις αυτού του κειμένου είναι αναιμική και γίνεται αναφορά μόνον όσον αφορά το δικαίωμά της να συνάψει γάμο!
    Το 1981, μετά την ισλαμική επανάσταση στο Ιράν, ο αντιπρόσωπος της χώρας στον Ο.Η.Ε. Said Rajaie-Khorassani αμφισβήτησε το κύρος της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων υποστηρίζοντας πως πρόκειται για «μια εκκοσμικευμένη (secular) κατανόηση της ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης» που δεν μπορεί να εφαρμοσθεί από Μουσουλμάνους χωρίς να παραβούν τον ισλαμικό νόμο. Εκτός από το Ιράν αμφισβητήθηκε το κύρος της  Οικουμενικής Διακήρυξης από τη Σαουδική Αραβία και το Σουδάν. Τον Αύγουστο του 1990 στο Κάιρο, οι υπουργοί Εξωτερικών χωρών μελών (45) του Οργανισμού της Ισλαμικής Διάσκεψης  ψήφισαν  τη ‘Διακήρυξη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων στο Ισλάμ’ γνωστή διεθνώς ως «Cairo Declaration on Human Rights in Islam (CDHRI)», προκειμένου να αποτελεί ένα εργαλείο για τις χώρες μέλη της Διάσκεψης σε υποθέσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
    Εκείνο που χωρίς ενδοιασμούς μπορεί να διατυπωθεί είναι πως η ‘Διακήρυξη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων στο Ισλάμ’ του Καΐρου αντιλαμβάνεται τα ανθρώπινα δικαιώματα κολοβωμένα και πως μια απλή ανάγνωση του κειμένου αυτού προκαλεί εντύπωση που η Διακήρυξη αγνοεί την ύπαρξη της γυναίκας, θύμα επί αιώνες εντελώς άδικων και παράλογων διακρίσεων, σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη μας. Ίσως δεν είναι περιττό, με σημερινά δεδομένα, να σημειώσουμε τα εξής σχετικά με τη σύνθεση του Οργανισμού της Ισλαμικής Διάσκεψης. Σήμερα ο Οργανισμός έχει 52 μέλη, από τα οποία μόνον τρία (3) έχουν δημοκρατικό πολίτευμα! Και επίσης από αυτά τα 52 κράτη-μέλη, μόνον τρία (3) μπορεί να θεωρηθούν ότι κατοχυρώνουν την άσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών!
    Η ισλαμοφοβία που μετά την 11/9 κατέλαβε πολλές κοινωνίες σε δυτικές χώρες ως μαζική φρενίτιδα, κάθε άλλο παρά υγιή αντίδραση αποτελεί στους Ισλαμιστές Μουσουλμάνους. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Άκριτα, δίχως επίγνωση εκτρέφονται παράλογες προκαταλήψεις στις μάζες και καλλιεργείται ένα τυφλό μίσος με αποδέκτες περισσότερους από 2,1 δισεκατομμύρια συνανθρώπους μας απλά και μόνο γιατί είναι Μουσουλμάνοι! Από την άλλη μεριά βέβαια είναι γεγονός, ότι αντιδραστικά καθεστώτα σε χώρες με μουσουλμανική πλειοψηφία, ακυρώνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες  στις επικράτειές τους, προσβάλλουν με χυδαιότητα και βάρβαρο τρόπο την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης και γενικότερα την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης και έτσι τίθενται στο περιθώριο της Διεθνούς Κοινότητας. Τούτο ενισχύεται από το γεγονός που είναι πλέον αναμφίβολα βέβαιο, ότι κράτη με τέτοια καθεστώτα, που επιχειρούν να επιστρέψουν ακόμα και βίαια στην «ισλαμική καθαρότητα» του 7ου αιώνα προσφέρουν καταφύγιο σε ισλαμιστές τρομοκράτες, που οργανωμένα και συντονισμένα δρουν εναντίον καθενός που δεν εναρμονίζεται με τις δικές τους απόψεις, ακόμα και αν είναι Μουσουλμάνος! Δυτικές χώρες με προεξάρχουσα τις Η.Π.Α. χάριν ποικίλων συμφερόντων τους, όχι απλά ανέχονται τέτοιες αντιδραστικές χώρες, αλλά τις υποστηρίζουν ξεδιάντροπα στη συνεχιζόμενη καταπίεση των λαών τους και με τη στάση τους τις ενθαρρύνουν να προβάλλουν την τήρηση εκ μέρους τους της Σαρία ως άλλοθι στη βαρβαρότητά τους. Στη βαρβαρότητα των κρατών που επικαλούνται ένα στρεβλό και παραμορφωμένο Ισλάμ οφείλουν οι χώρες του κόσμου που επιδιώκουν να τηρούν και να καλλιεργούν τις οικουμενικές ανθρωπιστικές αξίες του κοινού μας πολιτισμού, την μόνη αποτελεσματική αντίδραση, την απομόνωσή τους από τη Διεθνή Κοινότητα και σε καμιά περίπτωση ανοχή στη βαρβαρότητά τους, όποιο λόγο και αν επικαλούνται. Ίσως, όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω να μη βρίσκουν αντίκρυσμα ανάμεσα στους Έλληνες Μουσουλμάνους. Άλλωστε στην Ελλάδα κατά την ερμηνεία και την εφαρμογή του Ιερού Μουσουλμανικού Νόμου ακολουθούνται οι αρχές της Σχολής Χανεφί, που διακρίνεται για την ευρυχωρία των αντιλήψεων που καλλιεργεί. Αλλά στον τόπο μας έχει εγκατασταθεί αδιευκρίνιστος αριθμός Μουσουλμάνων οικονομικών μεταναστών, αλλά όχι αμελητέου μεγέθους,   κυρίως συγκεντρωμένος στην Αττική. Πολλοί απ’ αυτούς κουβαλούν τις πατρίδες τους και τις συνήθειες των τόπων προέλευσής τους, τηρώντας έθιμα ασύμβατα με τις αρχές που διέπουν μια κοινωνία ευρωπαϊκής χώρας και είναι ευάλωτοι στην ποδηγεσία ακραίων μουσουλμανικών κύκλων Salafi ή Wahhabi. Σύμφωνα με δημοσίευμα στο περιοδικό ‘Επίκαιρα’ (τεύχος 117/12.01-18.01.2012) έκανε την εμφάνισή της στην Αθήνα ‘ισλαμική αστυνομία’ προφανώς κατά τα πρότυπα αντίστοιχων θεσμών βίαιης επιβολής της Σαρία και αστυνόμευσης της προσωπικής συμπεριφοράς των ανθρώπων στη Σαουδική Αραβία, Ιράν, Λωρίδα της Γάζας, Αφγανιστάν, Ινδονησία, Μαλαισία. Στο σχετικό ρεπορτάζ του περιοδικού αυτόπτες περιγράφουν επέμβαση αυτών των ιδιότυπων αστυνομικών σε ζευγάρι από το Μπαγκλαντές, που κατά την άποψη των «υπερασπιστών της ισλαμικής ηθικής» δεν είναι τόσο συνεπείς προς όσα επιβάλλει προς τήρηση η στρεβλή και κακοποιημένη Σαρία. Το πρόβλημα είναι πως τέτοια φαινόμενα δημιουργούν μια γενικά αρνητική και διαστρεβλωμένη εικόνα για το Ισλάμ, με συνέπεια η αρνητική τοποθέτηση των πολλών που δεν είναι ενημερωμένοι ορθά να επεκτείνεται ως τη Δυτική Θράκη ή να αφορά, εντελώς αδικαιολόγητα τους λίγους Μουσουλμάνους συμπολίτες μας των Δωδεκανήσων. 
    Το Ισλάμ δεν έχει σχέση με τον ολοκληρωτισμό των Ισλαμιστών! Η ιδεολογία των Ισλαμιστών, από τους κόλπους των οποίων ανδρώθηκαν οι Ταλιμπάν και οι δικτάτορες της Λωρίδας της Γάζας, έχουν σαφή προέλευση από τους Ουαχαμπίτες, τους Σαλαφίτες  και τους Κουτμπίδες, οι οποίοι προβάλλουν μια κακοποιημένη εικόνα του Ισλάμ….   
    Η Σαρία μπορεί να επιβιώσει ως ένα σύστημα δικαίου χρήσιμο και λειτουργικό για ανθρώπους των σύγχρονων κοινωνιών εφόσον αποδεχθεί θετικές επιρροές από την ώσμωσή της με τις οικουμενικές αρχές δικαίου που έχει παράξει, μετά από ποικίλες δοκιμασίες και οδύνες η συνείδηση της σύνολης ανθρωπότητας. Το Ισλάμ, επομένως και η δικαιοταξία που πηγάζει από την ισλαμική κουλτούρα βρίσκεται σε συνεχή και ακατάπαυστη εξέλιξη μέσα στο χρόνο, διατρέχοντας χώρες και κουλτούρες. Άλλωστε σύμφωνα με το Κοράνιο, ο ίδιος ο Αλλάχ ανύστακτα παραμένει δημιουργός στο ανορίζον σύμπαν κάθε στιγμή (Σούρα αρ-Ραχμάν 29).
   
   

    

Η ΑΝΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΟΥ ΤΕΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ...

 Το 2003 είχα γράψει το άρθρο που ακολουθεί όσον αφορά την ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα και τον θόρυβο από τις αντιρρήσεις διαφόρων που είχαν αναφανεί τότε.
Πέρασαν τα χρόνια. Το τέμενος δεν έχει ανεγερθεί. Ο θόρυβος συνεχίζεται.... Πρόσφατα οι αντιρρήσεις σχετικά με την κατασκευή τεμένους στην πρωτεύουσα της Ελλάδος αναθερμάνθηκαν με αφορμή την κατάθεση στο Συμβούλιο της Επικρατείας αίτησης ακυρώσεως εκ μέρους του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ (κατά κόσμον Χρήστου Μεντζελοπούλου) και ορισμένων άλλων πολιτών κατά του προεδρικού διατάγματος που υλοποιεί  την ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους σύμφωνα με προηγούμενο νόμο. Έτσι λοιπόν σκέφτηκα να επαναδημοσιεύσω το άρθρο μου, μιας και η ατολμία των αρμοδίων κοντεύει να καταστήσει το τζαμί της Αθήνας, δεύτερο "γεφύρι της Άρτας", ενώ οι κραυγές φανατικών κάθε προέλευσης δίνει ασύμμετρες διαστάσεις σ' ένα θέμα που σε άλλη χώρα της Ευρώπης θα αντιμετωπιζόταν μάλλον ως ένα θέμα ρουτίνας....

"Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΕΡΙ ΑΝΕΓΕΡΣΕΩΣ
ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΟΥ ΤΕΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
ΚΑΙ Ο ΣΧΕΤΙΚΟΣ ΘΟΡΥΒΟΣ

    Ένα ζήτημα που σε άλλες χώρες ιδίως της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα εύρισκε λύση συντομότατα και αθόρυβα, στην Ελλάδα του έτους 2003, έχει προκαλέσει μείζονες συζητήσεις, μεταξύ αρμοδίων και αναρμοδίων, εξάπτει τον φανατισμό στους απλούς ανενημέρωτους ανθρώπους και δημιουργεί προβλήματα, άσκοπα και εντελώς αβάσιμα, ιδίως στην υπεύθυνη κυβέρνηση του τόπου.
    Ο λόγος για την συζήτηση που εδώ και καιρό έχει εμφανισθεί στο προσκήνιο της κοινής γνώμης, με αφορμή την απόφαση αρμοδίων να ανεγείρουν στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής, (Παιανία), μουσουλμανικό τέμενος, ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.
   
Κατ’ αρχάς είναι ενδιαφέρον να ενημερωθεί κάθε καλοπροαίρετος πολίτης αυτής της χώρας, αλλά και οι παρεπιδημούντες αλλοδαποί, ότι το ελληνικό κράτος μέχρι σήμερα έχει εκδώσει δύο νόμους, που προέβλεπαν την ανέγερση μουσουλμανικών τεμενών τόσο στην Αθήνα, όσο και στον Πειραιά. Πρόκειται για το νόμο ΑΩΝΑ΄ της 30.05/01.06.1890 «περί παραχωρήσεως δωρεάν εθνικού οικοπέδου προς ανέγερσιν Τουρκικού Τμένους εν Πειραιεί» και για τον νόμο 6244 της 17/25.08.1934 «περί παραχωρήσεως γηπέδου εν τω δασυλλίω Συγγρού Κουπονίων διά την ανέγερσιν Αιγυπτιακού Τεμένους και Ινστιτούτου». Μολονότι οι προηγούμενοι νόμοι ουδέποτε καταργήθηκαν και συνεχίζουν να κοσμούν την ισχύουσα ελληνική νομοθεσία, κανένας από τους προηγούμενους νόμους υλοποιήθηκε.
    Πιθανώς η μη ανέγερση των δύο μουσουλμανικών τεμενών στην Αττική, παρά την αντίθετη νομοθετική πρόβλεψη, να οφειλόταν στις συνθήκες και στις συγκυρίες της εποχής, που εκδόθηκε καθένας από τους παραπάνω νόμους.
    Σήμερα οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές. Κατά ένα ανεπίσημο υπολογισμό, διαβιούν στην Αθήνα περίπου ένα εκατομμύριο Μουσουλμάνων, Ελλήνων και αλλοδαπών πολιτών, οι οποίοι βιοπορίζονται σταθερά στην πρωτεύουσα και στην ευρύτερη περιοχή. Οι περισσότεροι είτε προέρχονται από την Θράκη και κατέληξαν στην Αθήνα αναζητώντας μια καλύτερη οικονομική προοπτική, είτε είναι οικονομικοί μετανάστες από διάφορες χώρες, κυρίως του λεγόμενου τρίτου κόσμου και από την Αλβανία. Αυτή η πραγματικότητα είναι αδιαμφισβήτητη και ενδεχόμενη καταγραφή όλων των Μουσουλμάνων που κατοικούν στην Αθήνα, στον Πειραιά και στην υπόλοιπη Αττική να μας έφερνε προ εκπλήξεως, γιατί μάλλον ο αριθμός τους θα υπερέβαινε το εκατομμύριο. 
       
Σήμερα, σε υπόγεια πολυκατοικιών και άλλους, μάλλον ακατάλληλους χώρους, λειτουργούν χώροι σύναξης και λατρείας των Μουσουλμάνων της πρωτεύουσας. Τούτο όμως σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί ικανοποιητική και ενδεδειγμένη λύση για τους Μουσουλμάνους. Είναι αναγκαία η ανέγερση, όχι ενός, αλλά περισσοτέρων τεμενών, σύμφωνα με τους κανόνες της ισλαμικής ναοδομίας και σε περιοχές προσιτές, από πλευράς απόστασης, ώστε οι χαμηλού οικονομικού εισοδήματος Μουσουλμάνοι να έχουν την ευχέρεια, ιδίως την ημέρα της Παρασκευής, που είναι καθήκον τους να συμμετέχουν στην ομαδική λατρεία, κατά τους κανόνες της μουσουλμανικής θρησκείας, να μπορούν να προσέρχονται στο τέμενος, χωρίς να χρειάζεται να δαπανήσουν είτε ολόκληρη την ημέρα τους, είτε το μέγιστο ποσοστό του ημερομισθίου τους.
   
Το ζήτημα της ανέγερσης τεμένους τέθηκε ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, στους οποίους θα προσέλθουν όχι αποκλειστικά εκπρόσωποι του χριστιανικού κόσμου, αλλά αθλητές, παράγοντες, συνοδοί και επισκέπτες και από μουσουλμανικές χώρες.
   
Σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και όχι μόνο, δεν προκαλεί ξάφνιασμα η θέα ενός μιναρέ, που υποδηλώνει την ύπαρξη τεμένους. Μάλιστα συχνά, τα κεντρικά τεμένη των ευρωπαϊκών πρωτευουσών έχουν κτισθεί σε κεντρικές και περίοπτες θέσεις. Στην Αθήνα, ακόμη και το υπάρχον σε καλή κατάσταση μικρό τέμενος στο Μοναστηράκι, παραμένει μουσειακός χώρος και δεν αποδίδεται σε χρήση, χάριν των Μουσουλμάνων.
   
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Χριστόδουλος με ποικίλες δηλώσεις και άλλες προφανώς πρωτοβουλίες του, που δεν είναι γνωστές στην κοινή γνώμη, έχει αποδυθεί σ’ έναν αγώνα ματαίωσης της ανέγερσης μουσουλμανικού τεμένους στην ελληνική πρωτεύουσα. Δεν είναι εύκολο να κατανοήσει ο οποιοσδήποτε ενημερωμένος και σκεπτόμενος άνθρωπος τις θέσεις του Μακαριότατου, όχι μόνο στο θέμα του τεμένους της Αθήνας, αλλά και σε άλλα ζητήματα, ακόμη και καθαρά εκκλησιαστικής φύσης. Για κάθε ορθόδοξο Χριστιανό, με στοιχειώδη εκκλησιαστική συνείδηση και εκκλησιολογική συναντίληψη, είναι ακατανόητη η εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Χριστοδούλου, διδάκτορος του Κανονικού Δικαίου, αμφισβήτηση των αρμοδιοτήτων κανονικής δικαιοδοσίας του Οικουμενικού Θρόνου στις Μητροπόλεις των λεγομένων Νέων Χωρών, με αφορμή την χηρεία των Μητροπόλεων Θεσσαλονίκης και Ελευθερουπόλεως και κατ’ ακολουθία η εκ μέρους του άρνηση τήρησης των όρων της συνταγματικά αναγνωρισμένης και κατοχυρωμένης, ως προς το κύρος της, Συνοδικής Πράξης του Οικουμενικού Πατριαρχείου της 4ης Σεπτεμβρίου 1928.
   
Αναμφίβολα η πλειοψηφία των Ελλήνων, τόσο της χώρας μας, όσο και της διασποράς, ανήκουν θρησκευτικά στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, σε αντίθεση με άλλες εκκλησίες και ομολογίες, καλλιέργησε κατά κανόνα ικανοποιητικά, την ανεκτικότητα έναντι άλλων πίστεων και είχε την προφητική τόλμη, με απόφαση της Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως του 1872 να καταδικάσει ως αίρεση τον εθνοφυλετισμό˙ το κράμα ιδεών και προκαταλήψεων, που δομεί τον ρατσισμό, με την ευρύτερη έννοια του όρου.
Ο Χριστιανισμός ως πνευματική παράδοση και θρησκεία εμφανίσθηκε και διαδόθηκε κομίζοντας στην ανθρωπότητα ένα μήνυμα οικουμενικό, δίχως την παραμικρή ανοχή σε διακρίσεις, λόγω καταγωγής, φυλής, γλώσσας και πίστης. Η μετάπτωση του Χριστιανισμού σε συμπλήρωμα της «εθνικιστικής ιδεολογίας», είτε των Ελλήνων, που πρώτοι αποκόπηκαν σχισματικά από τον Οικουμενικό Θρόνο στη Βαλκανική, είτε των Βουλγάρων, είτε οποιωνδήποτε άλλων ορθοδόξων Χριστιανών, αποτελεί βλασφημία κατά του Ιησού Χριστού και αναίρεση όλης της ανθρωπολογίας της Εκκλησίας. Για τούτο και ο εθνοφυλετισμός ή ρατσισμός, που χαρακτηριστικό του είναι η απόρριψη του διαφορετικού και η οικοδόμηση στεγανών μεταξύ ανθρώπων, κηρύχθηκε αίρεση!
   
Οι Ορθόδοξοι Έλληνες που ζουν στη διασπορά, είναι μάρτυρες της συμπάθειας με την οποία αντιμετωπίζουν τις πνευματικές και λειτουργικές ανάγκες τους οι ετερόδοξοι Χριστιανοί, που αποτελούν την πλειοψηφία των χωρών όπου κατοικούν. Παραχωρούνται χώροι σε καθολικούς ή προτεσταντικούς ναούς για τις λατρευτικές συνάξεις των Ορθοδόξων Ελλήνων, όταν δεν υπάρχει ευχέρεια απόκτησης ορθόδοξου ναού. Μεταβιβάζονται ή παραχωρούνται ναοί, που προηγουμένως λειτουργούσαν ως καθολικοί ή προτεσταντικοί και καθαγιάζονται ως ορθόδοξοι ναοί. Στην Τεχεράνη της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν υπάρχει και λειτουργεί ακώλυτα ορθόδοξη εκκλησία, το ίδιο στο Κουβέιτ και στη Βαγδάτη. Στην μουσουλμανική Ινδονησία δραστηριοποιείται ορθόδοξη ιεραποστολή. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει στη Νότια Κορέα και σε πολλές χώρες της Αφρικής.
    Έκρουσε κώδωνα κινδύνου ο Μακαριότατος, διότι πιθανότατα οι δαπάνες για την ανέγερση τεμένους στην Αθήνα να καλυφθούν είτε εξ ολοκλήρου, είτε κατά μεγάλο μέρος από τη Σαουδική Αραβία. Από ποιους χρηματοδοτείται η ανέγερση ναών και μονών σε χώρες της Αφρικής, στη Νότια Κορέα ή στην Αλβανία; Δεν χρηματοδοτείται κυρίως από την Ελλάδα; Για ποιο λόγο, εκ προοιμίου, η χρηματοδότηση για την ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα από την Σαουδική Αραβία είναι επικίνδυνη;
    Με την ακατανόητη και απαράδεκτη, από κάθε άποψη, στάση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και όλων όσων συμπαρατάσσονται μαζί του, ώστε να μην αναγερθεί τέμενος στην πρωτεύουσα της χώρας, οι διατάξεις του Συντάγματος που προβλέπουν και προστατεύουν την ελευθερία της συνειδήσεως και την ελευθερία της λατρείας καθίστανται διατάξεις κενές περιεχομένου, αφού παραγνωρίζεται το νόμιμο δικαίωμα ικανότατου αριθμού κατοίκων του λεκανοπεδίου της Αττικής να λατρεύουν τον Θεό που πιστεύουν σε χώρους ευπρεπείς, σύμφωνα με τους κανόνες της θρησκείας τους και όχι σε υπόγεια πολυκατοικιών ή σε αίθουσες ξενοδοχείων και άλλους, ελάχιστα κατάλληλους χώρους.
   
Μετά την 11η Σεπτεμβρίου και ό,τι συνέβη στη Νέα Υόρκη, ας μη κρυβόμαστε, πάρα πολλοί στο Δυτικό Κόσμο, όπου ανήκει και η Ελλάδα, έχουν καταληφθεί από μια μανία «ισλαμοφοβίας». Άκριτα ταυτίζουν την οικουμενική θρησκεία του Ισλάμ με την διεθνή τρομοκρατία. Χωρίς γνώση και δίχως τον ελάχιστο σεβασμό σε μια πνευματική παράδοση, που ακολουθεί πληθυσμός της γης μεγαλύτερος του ενός δισεκατομμυρίου, ανασύρουν ορισμένα αποσπάσματα από το Ιερό Κοράνιο και με αυθαίρετη ερμηνεία, που στην ουσία συνιστά βλάσφημη κακοποίηση του ιερού αυτού κειμένου, τα εμφανίζουν εδώ κι εκεί, ισχυριζόμενοι ότι ανακάλυψαν την εγγενή δήθεν πηγή της τρομοκρατίας στα πιστεύω των Μουσουλμάνων! Δυστυχώς, κατά βάθος, και οι Έλληνες παράγοντες του δημοσίου βίου, είτε προέρχονται από τον χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είτε από το χώρο της πολιτικής, σ’ αυτή την παρανόηση και σ’ αυτήν την ασύμβατη ταύτιση Ισλάμ και τρομοκρατίας, στηρίζουν την όλη επιχειρηματολογία τους, παραπληροφορώντας την κοινή γνώμη της χώρας και των τοπικών κοινωνιών.
   
Είναι υποχρέωση της ελληνικής Πολιτείας και της υπεύθυνης κυβέρνησης της χώρας να αγνοήσει τις πιέσεις, από οπουδήποτε και αν προέρχονται και επιτέλους, να αποφασίσει την ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους στην πρωτεύουσα της χώρας, όχι για να ικανοποιήσει τους Μουσουλμάνους που θα συμμετάσχουν και θα προσέλθουν το 2004 στο κλεινόν Άστυ, αλλά για να ικανοποιήσει κυρίως την σιωπηλή, στοιχειώδη αξίωση των Μουσουλμάνων της Αθήνας να αποκτήσουν έναν ευπρεπή χώρο λατρείας.
   
                    Οκτώβριος 2003
                           
                   Γιώργος Δούδος, Δικηγόρος"               

Ισίδωρος Πόσδαγλης: Ο Εθνικός Αγωνιστής, Ο Πατριώτης Οικονομολόγος

Ισίδωρος Πόσδαγλης: Ο Εθνικός Αγωνιστής, Ο Πατριώτης Οικονομολόγος

Par solidarité, je suis Grec aussi.: Tract-affichette, format 21/29,7 recto-verso

Par solidarité, je suis Grec aussi.: Tract-affichette, format 21/29,7 recto-verso