Στο
‘Μάτι’ πολλές παραλίες είχαν γίνει
“ιδιωτικές”, γιατί ορισμένοι “ισχυροί”
θεώρησαν σκόπιμο να επεκτείνουν τα
οικόπεδά τους (κατά κανόνα αγροτεμάχια,
μη άρτια και μη οικοδομήσιμα) ως τη
θάλασσα, καταργώντας τον αιγιαλό και
την παραλία, με την ανοχή των αρμοδίων
αρχών, ενός κράτους, που παραπαίει από
την ίδρυσή του (1830), μεταξύ της καταπίεσης
των πολλών υπηκόων-πολιτών, συνήθως
ανώνυμων και την ικανοποίηση κάθε
σκανδαλώδους βίας των αναιδών και
χυδαίων, μιας μειοψηφίας είναι αλήθεια,
που είτε διαθέτουν οικονομική δύναμη
και την επιδεικνύουν με κάθε ευκαιρία,
είτε διαθέτουν “άκρες” με την εκάστοτε
εξουσία, είτε και τα δύο.
Βρέθηκα
πριν από αρκετές μέρες στην Θάσο και ο
φίλος μου που έκανε χρέη προσωπικού
ξεναγού μου πρότεινε να επισκεφθούμε
την ακτή “Νυστέρι”, όπου είδα, θαύμασα,
οργίστηκα και κάθισα κι έγραψα....
Η
περίπτωση που εκθέτω πιο κάτω
διαδραματίζεται στο ‘Νυστέρι’ της
Θάσου, μιας όμορφης παραλίας, πολύ κοντά
στον Λιμένα. Στον Λιμένα είναι η έδρα
του Δήμου του νησιού, έδρα Δασαρχείου,
έδρα Αστυνομίας και Λιμενικής Αρχής.
Παρόλα αυτά, κάποιος ιδιοκτήτης
παραθαλάσσιας μικρής έκτασης, επιχειρεί
όσα παρατήρησα και αποφάσισα να τα
δημοσιοποιήσω.
Ας
ξεκινήσουμε, με κάποιους αναγκαίους
ορισμούς του νόμου:
«“Αιγιαλός”
είναι η ζώνη της ξηράς, που βρέχεται από
τη θάλασσα, από τις μεγαλύτερες και
συνήθεις αναβάσεις των κυμάτων της»
(άρθρο 1 παράγρ. 1).
«“Παραλία”
είναι ζώνη ξηράς που προστίθεται στον
αιγιαλό, καθορίζεται δε σε πλάτος μέχρι
και πενήντα (50) μέτρα από την οριογραμμή
του αιγιαλού...» (άρθρο 1 παράγρ. 2).
«Ο
αιγιαλός, η παραλία... είναι πράγματα
κοινόχρηστα και ανήκουν κατά κυριότητα
στο Δημόσιο, το οποίο τα προστατεύει
και τα διαχειρίζεται» (άρθρο 2 παράγρ.
1).
«Η
προστασία του οικοσυστήματος των ζωνών
αυτών είναι ευθύνη του Κράτους» (άρθρο
2 παράγρ. 2).
«Ο
κύριος προορισμός των ζωνών αυτών είναι
η ελεύθερη και ακώλυτη πρόσβαση πρόσβαση
προς αυτές. Κατ’ εξαίρεση ο αιγιαλός,
η παραλία... μπορεί να χρησιμεύσουν για
κοινωφελείς περιβαλλοντικούς και
πολιτιστικούς σκοπούς και για απλή
χρήση της
παραγράφου 1 του άρθρου 13, καθώς επίσης
και για την εξυπηρέτηση υπέρτερου
δημοσίου συμφέροντος»(άρθρο
2 παράγρ. 3).
«Στον
αιγιαλό, την παραλία... δεν επιτρέπεται
η κατασκευή κτισμάτων και εν γένει
κατασκευασμάτων, παρά μόνο για την
επιδίωξη των σκοπών, που αναφέρονται
στην προηγούμενη παράγραφο» (άρθρο 2
παράγρ. 4).
Οι
προηγούμενες είναι διατάξεις του νόμου
2971/2001 (ΦΕΚ Α΄ 285) “Αιγιαλός, παραλία και
άλλες διατάξεις”.
Αξίζει
να έχουμε κατά
νου,
ότι η ακτογραμμή της Ελλάδος εκτείνεται
σε 15.134 χιλιόμετρα και η Ελλάδα κατατάσσεται
ένατη, μεταξύ των χωρών του κόσμου, με
τις μεγαλύτερες ακτογραμμές. Επομένως
οι ακτογραμμές μας είναι πολύτιμες για
περισσότερους από ένα λόγο και αποτελούν
ένα κοινό αγαθό.
Η
ανοχή απέναντι στο έγκλημα, και ιδίως
στο έγκλημα σε βάρος της περιουσίας του
Κράτους, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί
ιδιότυπη συνέργεια προς τον αυτουργό,
έστω και αν ο Ποινικός Κώδικας δεν
προβλέπει τέτοιου είδους απαξιωτική
ποινική συμπεριφορά για τους αδιάφορους
πολίτες, ιδίως
μπροστά
στο φαινόμενο της λεηλασίας της κοινής
περιουσίας όλων μας, χωρίς εξαίρεση.
Ο
νόμος, που παραθέσαμε πιο πάνω, αναφέρει
πως ο αιγιαλός και η παραλία είναι
κοινόχρηστα πράγμα, δηλαδή ανήκουν στον
καθένα και στην καθεμιά! Από την άλλη
μεριά με το νόμο, κατοχυρώνεται η ελεύθερη
και δίχως εμπόδια πρόσβασή μας, προς
τις παραλίες και τους αιγιαλούς της
χώρας!
Είναι
γνωστό, πως συχνά, άνθρωποι, που θεωρούν
τους εαυτούς τους, περισσότερο ίσους
από τους άλλους, καταπατούν παραλίες
και αιγιαλούς, για την δική τους εγωιστική
απόλαυση. Πριν μερικά χρόνια είχαμε δει
σε ακτές της Αττικής να γκρεμίζονται
κατασκευές καταπατητών των παραλιών
και πρόσκαιρα ανακουφιστήκαμε, αφού
ήταν σημάδι εφαρμογής του νόμου....
Έκτοτε, δεν έχουμε πληροφορηθεί για
κάποια όμοια πρωτοβουλία των αρμόδιων
αρχών.
Με
αφορμή την πρόσφατη τραγωδία πυρκαγιάς
στην Αττική, μάθαμε, πως είκοσι έξη
συμπολίτες μας κάηκαν ζωντανοί στο
‘Μάτι’ γιατί δεν μπορούσαν να βρουν
πρόσβαση στην παραλία, αφού ένας
κομματάρχης κόμματος εξουσίας, είχε
φροντίσει να ιδιοποιηθεί την παραλία,
εντάσσοντάς την στην ιδιόκτητη έκτασή
του!
Η
Θάσος, θεωρείται ένα από τα πιο όμορφα
νησιά του Αιγαίου, τουλάχιστον για όσες
και όσους δεν συγκινούνται ιδιαίτερα
από τα κυκλαδίτικα ξερονήσια! Η ακτή
‘Νυστέρι’ -(λανθασμένα έχει επικρατήσει
η γραφή της τοποθεσίας ως ‘Νιστέρι’)-,
θεωρείται μια από τις πιο όμορφες ακτές,
κοντά στον Λιμένα της Θάσου, μόλις πέντε
χιλιόμετρα....
Εκεί
λοιπόν κάποιος φέρελπις επιχειρηματίας
έκανε επένδυση αγοράζοντας γη, ιδιοκτησίας
του μακαρίτη πλέον Σούλτου, άλλοτε
ιδιοκτήτη του εμβληματικού ξενοδοχείου
‘Αμφίπολις’ στον Λιμένα. Η ιδιοκτησία
‘Σούλτου’ στο ‘Νυστέρι’ ξεκινά από
τα όρια του αιγιαλού ως το πρανές, όπου
έχει χτιστεί ο ξενώνας “Μορφέας”.
Ο
νέος ιδιοκτήτης είχε λειτουργήσει πριν
ελάχιστα
χρόνια
στην ιδιοκτησία του μια καφετερία-αναψυκτήριο
με ομπρέλες για τους λουόμενους, χωρίς
διάρκεια επιβίωσης της επιχείρησης.
Όπως έγινε γνωστό η επιχείρηση δεν ήταν
εφοδιασμένη με την αναγκαία άδεια!
Μάλιστα, όσο λειτουργούσε η επιχείρηση
είχε καταλάβει όλο το πλάτος του αιγιαλού
και το περισσότερο μέρος της παραλίας!
Εφέτος,
ο νέος ιδιοκτήτης φρόντισε να οριοθετήσει
την ιδιοκτησία του, ζητώντας τις τεχνικές
υπηρεσίες Τοπογράφου Μηχανικού από την
Καβάλα. Έμαθα, πως ο Τοπογράφος θεωρήθηκε
“άσχετος” από τον ιδιοκτήτη, ο οποίος
με βρισιές τον απέλυσε, λέγοντας πως
δεν ξέρει να κάνει τη δουλειά του! Ο
λόγος δυσαρέσκειας του ιδιοκτήτη ήταν,
ότι ο Τοπογράφος οριοθέτησε το εύρος
του αιγιαλού, εκεί που έπρεπε, κάτι που
“μείωνε” την έκταση εκμετάλλευσης της
γης για τον ιδιοκτήτη!
Ο
Τοπογράφος είχε μπήξει στη γη τα
οριοθετικά σημεία (σιδερένια πασσαλάκια
με ένα ασπροκόκκινο κορδελάκι), τα οποία
φρόντισε ο ιδιοκτήτης να αφαιρέσει.
Λησμόνησε όμως, ίσως
πάνω στην μανιώδη βιασύνη του, να
εξαφανίσει τα οριοθετικά σημεία που
δεν του ήταν αρεστά,
να αφαιρέσει και ένα οριοθετικό σημείο
που υποδεικνύει το πλάτος του αιγιαλού
και βρίσκεται πίσω από μια κολώνα της
ΔΕΗ.
Τελικά,
ο ιδιοκτήτης, δείχνοντας πως στερείται
κάθε αισθητικής και σεβασμού, περιμάντρωσε
την ιδιοκτησία του με διπλές ξύλινες
παλέτες, δένοντάς τις με αλυσίδες και
σίδερα, για να επιβεβαιώσει το λόγιο
του Pierre
Josef Prοudhon,
ότι “η
ιδιοκτησία είναι κλοπή”!
Βέβαια,
το ότι η ιδιοκτησία είναι κλοπή, δεν το
λεν μόνον οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές,
αλλά πριν αιώνες, τα ίδια δίδασκε η
Εκκλησία για την αρπακτική ιδιοκτησία,
μάλιστα με πολύ πιο σκληρά και αυστηρά
λόγια, μέχρις ότου οι υπεροχικοί
κληρικοί
(δεσποτάδες,
πατριάρχες κ.λπ.),
συμβιβάστηκαν με τους ισχυρούς και ο
πλούτος, όπως και η ιδιοκτησία, έγιναν
ένδειξη ιδιαίτερης θείας ευλογίας!
(Βλέπετε: Επιστολή Ιακώβου 5:4, άγιος
Γρηγόριος Νύσσης PG 46,445 Α-Β, Αναστάσιος
Σιναΐτης PG 89,452 Β, Μ. Βασίλειος PG 32, 1164 D,
1165 Α. Όπου PG είναι παραπομπή στην
Patrologia Graeca του Migne).
Είναι
μάλλον βέβαιο ότι θα έχετε ακούσει το
όνομα Βασίλης Παπαδόπουλος, με αφορμή
την πώληση προς την Σαουδική Αραβία
κάποιων βλημάτων από το Υπουργείο
Άμυνας. Είχε ακουστεί το όνομα του
παραπάνω κυρίου, ως μεσάζοντα σε εκείνη
την πώληση, που τελικά δεν τελεσφόρησε.
Είχε ακουστεί το όνομά του, ως φίλου του
κ. Πάνου Καμμένου, ως κουμπάρου του Ιβάν
Σαββίδη κ.ά..
Ο
Βασίλης Παπαδόπουλος του Ηλία είναι
Έλληνας από την Ρωσία ή Ρώσος ελληνικής
καταγωγής και στην Αξιούπολη του Κιλκίς,
έχουν έδρα οι δύο εταιρίες του, που
ασχολούνται με εμπόριο όπλων και οπλικών
συστημάτων. Πρόκειται για την ‘OMI’
(Ordtech Military Industries), που έχει ιδρυθεί το
1980 και για την ‘Ολυμπιακή Βιομηχανία
Α.Ε.’ (Olympic Industries A.S.).
Το
2014 είχε κριθεί οφειλέτης του Δημοσίου
για λαθρεμπορία από το Διοικητικό
Εφετείο Θεσσαλονίκης και του είχαν
επιβληθεί συνολικά πρόστιμα ύψους
342.000 ευρώ, για υποτιμολογήσεις και
διαφυγόντες φόρους.
Γιατί
άραγε η αναφορά στον Βασίλη Η. Παπαδόπουλο,
τον έμπορο όπλων; Μα γιατί ο κ. Παπαδόπουλος
είναι ο ιδιοκτήτης της έκτασης στο
‘Νυστέρι’ της Θάσου, που φαίνεται να
έχει καταπατήσει το μέγιστο μέρος του
αιγιαλού, μπροστά από το ακίνητό του!
©Εύβουλος
Πανορμεύς
Ιούλιος
2018
