ΑΡΤΕΜΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Ο Αρτέμης Αντωνίου, ο φίλος μου από την Άρμου της Πάφου, ήταν στρατιώτης, όταν εισέβαλαν οι Τούρκοι στην Κύπρο. 15 Αυγούστου του 1974 πιάστηκε αιχμάλωτος, μαζί με άλλους εννέα συναδέλφους, μετά από τις μάχες του Παχύαμμου....

Το 1996 ο Αρτέμης Αντωνίου εξέδωσε ένα μικρό βιβλίο, με τίτλο “Μέρες Αιχμαλωσίας. Μαρτυρία”. Το θεωρώ εξαιρετικά πολύτιμο αυτό το βιβλίο και θέλω να μοιραστώ, με όσες και όσους διαβάσουν τούτο το σημείωμα, το ποίημα που έγραψε ο Αντωνίου, θα έλεγα ως κατακλείδα των αναμνήσεων από την αιχμαλωσία του.

ΑΔΕΛΦΙΚΗ ΝΟΤΑ

Μεχμέτ σε λυπήθηκα,

όταν τραβούσες το λουρί σφιχτά

πισθάγκωνα για να με δέσεις.

Όταν σκληρά με κτύπησες στο κούτελο

με τις γροθιές σου.

Το βλέμμα μου σε τρόμαξε, θυμάμαι,

πήρε τη δύναμή σου και την έπνιξε,

μες στο πικρό παράπονό μου.

Με κοίταξες νευρικά, με ναρκωμένη σκέψη,

κι έξαλλος ξαναλάκτισες τα σπασμένα πλευρά μου.

Πόνεσα, μα δεν οργίστηκα, Μεχμέτ,

τα δάκρυά μου ήταν για σένα.

Δεν ήμουν σκλάβος σου...

Η σκλαβιά βάραινε και σένα.

Στην ίδια αγορά μας ξεπουλήσανε,

Μεχμέεετ.

20 Ιουλίου 2018