Για τους ανθρώπους, που τους ονόμασαν λαθρομετανάστες...

Στα σύνορα και στις μεθορίους των κρατών, γυρνώ την πλάτη κι 

ανταμώνω με ανθρώπους, από κάθε γειτονιά της γης. Είμαι 

λεύτερος σαν τον αέρα, σαν τις στάλες της βροχής κι όλος ο 

κόσμος στέκει απλωμένος στα πόδια μου. Το αίμα μου κατακαίει 

τις φλέβες μου καθώς κυκλοφορεί όλο δύναμη. Με το μέτωπο 

ορθό λέω στους πάντες, είμαι ένας Γύφτος, ένας ελεύθερος 

άνθρωπος, χωρίς καμιάν άλλη ταμπέλα, από κείνες, που οι κάθε 

λογής εξουσίες φορτώνουν στους ανθρώπους, για να τους 

ξεχωρίζουν, τον έναν από τον άλλο και να τους ρίχνουν σε πεδία 

μαχών, όπου ματώνουν ωσάν σφάγια, παραδίνοντας τη ζωή 

ανώφελα και δίχως λόγο…

Ένα γράμμα για την Irene

Αγαπημένη μου Irene,

Διάβασα με θλίψη και περίσκεψη την δημόσια ανάρτησή σου στο Facebook. Νιώθω θλίψη, γιατί μου φαίνεται η ανάρτησή σου ως προαγγελία μιας εκ μέρους σου επιλογής, ενός εκούσιου, παράωρου και βίαιου θανάτου.

Όταν η οδύνη από την απώλεια ενός τόσο αγαπημένου προσώπου, όπως είναι το παιδί για τη μάνα, είναι τόσο νωπή, τα λόγια παραμυθίας ίσως να φαίνονται περιττά, ολωσδιόλου κενά. Μα επίτρεψέ μου να μοιραστώ μαζί σου κάποιες σκέψεις.

Η Élodie έφυγε τόσο νωρίς, αλλά δεν σ’ άφησε μόνη, άφησε πίσω της τον καρπό της αγάπης της για την Ζωή, τον μικρό Στέλιο.... Και είμαι βέβαιος, ότι ο μικρός Στέλιος, το εγγόνι σου, το παιδί της λατρευτής σου Élodie, που μέσα στα κύτταρά του κουβαλά χωρίς αμφιβολία την Μητέρα του, θα έρθει σύντομα ο καιρός που θα έχει μεγάλη ανάγκη την δική σου αγάπη, την δική σου στοργή, το κανάκεμά σου.... Σε παρακαλώ, μη προσπερνάς αυτό που σου γράφω: Η αγαπημένη Élodie δεν έχει πεθάνει, ζει στο πρόσωπο του γιου της και εγγονού σου....

Με όλη μου την αγάπη

Γιώργος Δ., Θεσσαλονίκη

ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΠΙΚΡΟΣ ΚΑΡΠΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

Εύβουλος Πανορμεύς

Ίσως, οι τελευταίες εξελίξεις στις σχέσεις Οικουμενικού Πατριαρχείου και Πατριαρχείου Μόσχας, αποκαλύπτουν το όνειδος του σχίσματος που εδώ και δεκαετίες τρώει σαν σαράκι τα σπλάγχνα της Οικουμενικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στην ρίζα του ονείδους του σχίσματος, βρίσκεται ο εθνοφυλετισμός και ο πολιτικός ανταγωνισμός, ως απόρροια του εθνικισμού. Είχε προηγηθεί η ρήξη μεταξύ Πατριαρχείου Αντιοχείας και Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, με αφορμή την αντικανονική εγκατάσταση εκ μέρους της Σιωνίτιδος Εκκλησίας στο Κατάρ, Αρχιεπισκόπου με τον αστείο τίτλο “Κατάρων” (!).

Το 1872 ορθά η Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως είχε καταδικάσει τον εθνοφυλετισμό ως αίρεση, με αφορμή την ίδρυση της Βουλγαρικής Εξαρχίας. Από τότε όμως, οι κατά τόπους Εκκλησίες, που μετασχηματίστηκαν και εδραιώθηκαν πλέον ως εθνικές (!) εκκλησίες, έγιναν όργανα επί μέρους πολιτικών ανταγωνισμού μεταξύ ορθοδόξων λαών ή ανταγωνισμού αύξησης της επιρροής τους.

Το σχίσμα εντός της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι το μέγα αμάρτημα που λυπεί αφάνταστα το Πνεύμα του Θεού, αποτελεί προδοσία του Ευαγγελίου και άρνηση του Χριστού! Η μετάνοια, φαίνεται να είναι μακριά....

Στην Εκκλησία της Ελλάδος, με αφορμή την όξυνση μιας πολιτικής αντιπαράθεσης απέναντι στην αναγνώριση της πρώην γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας με το όνομα ‘Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας’, με ταυτόχρονη αναγνώριση εκ μέρους της Ελλάδος μακεδονικής γλώσσας και μακεδονικής εθνικής ταυτότητας, Ορθόδοξοι Ιεράρχες, χωρίς αιδώ και ήθος κατά Χριστόν, βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή του διχασμού του λαού και πυρπόλησης της επιθετικότητας κατά των κατοίκων της γειτονικής χώρας, στην οποία μεγάλο ποσοστό είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Τελευταίο δείγμα αμετροεπούς εθνικιστικής συμπεριφοράς είναι η εγκύκλιος του Μητροπολίτη Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας Θεοκλήτου Πασσαλή, με την ευκαιρία έναρξης του νέου σχολικού έτους.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι αλήθεια, ότι ιδίως από την εποχή του Πατριάρχη Αθηναγόρα έχει καταστεί πράγματι οικουμενικό, τουλάχιστον εξτός Ελλάδος. Γιατί σε μητροπόλεις του, που βρίσκονται εντός της ελληνικής επικράτειας και ιδίως στην βόρεια Ελλάδα, δεν φαίνεται να ασκεί, έστω την ελάχιστη επιρροή προς την κατεύθυνση μαρτυρίας Χριστού χωρίς την τοξικότητα του εθνικισμού. Επίσης, μπορεί η Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως το 1872 να καταδίκασε τον εθνοφυλετισμό ως αίρεση, αλλά το Οικουμενικό Πατριαρχείο κατά την διάρκεια του λεγόμενου μακεδονικού αγώνα υπήρξε όργανο της πολιτικής του ελληνικού κράτους στην τότε οθωμανική Μακεδονία. Ίσως ο Οικουμενικός Θρόνος εισπράττει, κατά παραχώρηση, από την θυγατέρα του, το Πατριαρχείο Μόσχας εκείνο που έχει γράψει ο Απόστολος Παύλος προς τους Γαλάτες, “μὴ πλανᾶσθε, Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται· ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει” (6:7).