Ένα γράμμα για την Irene

Αγαπημένη μου Irene,

Διάβασα με θλίψη και περίσκεψη την δημόσια ανάρτησή σου στο Facebook. Νιώθω θλίψη, γιατί μου φαίνεται η ανάρτησή σου ως προαγγελία μιας εκ μέρους σου επιλογής, ενός εκούσιου, παράωρου και βίαιου θανάτου.

Όταν η οδύνη από την απώλεια ενός τόσο αγαπημένου προσώπου, όπως είναι το παιδί για τη μάνα, είναι τόσο νωπή, τα λόγια παραμυθίας ίσως να φαίνονται περιττά, ολωσδιόλου κενά. Μα επίτρεψέ μου να μοιραστώ μαζί σου κάποιες σκέψεις.

Η Élodie έφυγε τόσο νωρίς, αλλά δεν σ’ άφησε μόνη, άφησε πίσω της τον καρπό της αγάπης της για την Ζωή, τον μικρό Στέλιο.... Και είμαι βέβαιος, ότι ο μικρός Στέλιος, το εγγόνι σου, το παιδί της λατρευτής σου Élodie, που μέσα στα κύτταρά του κουβαλά χωρίς αμφιβολία την Μητέρα του, θα έρθει σύντομα ο καιρός που θα έχει μεγάλη ανάγκη την δική σου αγάπη, την δική σου στοργή, το κανάκεμά σου.... Σε παρακαλώ, μη προσπερνάς αυτό που σου γράφω: Η αγαπημένη Élodie δεν έχει πεθάνει, ζει στο πρόσωπο του γιου της και εγγονού σου....

Με όλη μου την αγάπη

Γιώργος Δ., Θεσσαλονίκη