Της Αγαπημένης Βιβής...

Η ζωή ξεχείλιζε από ολόκληρη την ύπαρξή της. Τα λόγια της παθιασμένα, το βλέμμα της φωτεινό, οι κινήσεις των χεριών της... όλα ένα μπουκέτο ζωντάνιας, λατρείας για την ζωή, για τους ανθρώπους.... Και το τσιγάρο, που με τόσο πείσμα αρνιόταν να το πετάξει από τα χείλη της, είχε γίνει το σημάδι που την ξεχώριζε, ώσπου την επισκέφθηκε η αρρώστια...

Έτσι γνώρισα την γλυκιά μου Φίλη, την Βιβή, που ξεκινώντας από την πατρίδα της την Κοζάνη, συχνά ερχόταν στην Θεσσαλονίκη και απολαμβάναμε τον καφέ μας στην πλατεία Αριστοτέλους. Ησυχία δεν είχε αυτή η γυναίκα. Την συμβουλευόταν μεγάλο δικηγορικό γραφείο της Αθήνας και συχνά της ζητούσε να είναι δίπλα στον επικεφαλής του γραφείου Δικηγόρο, όταν ερχόταν σε επαφή με πελάτες τους, που ταλανίζονταν να βρουν μια λύση, απέναντι στις αδηφάγες και απάνθρωπες τράπεζες, που ως ύαινες ζητούσαν ακόμα και τις ψυχές μας.... Η Βιβή, πρώην στέλεχος τραπεζών, είχε γνώσεις και πολύτιμη εμπειρία και την διέθεσε για να βοηθήσει συνανθρώπους, που βασανίζονταν. Και στην διαδρομή αυτής της προσφοράς βοήθησε πολλούς και βρήκε καλές λύσεις.

Γίναμε φίλοι με την Βιβή. Μου εμπιστευόταν κατά καιρούς διάφορα, όπως έκαμνα κι εγώ το ίδιο. Υπήρξα κι εγώ ένας από εκείνους που βοήθησε, να αποδεσμευτεί από το κυνήγι μιας άθλιας τράπεζας, από εκείνες, που για να μη βουλιάξουν, έλαβαν λεφτά από τον δημόσιο προϋπολογισμό! Ικανοποιήθηκα πάρα πολύ, όταν χάριν της Βιβής, η υπόθεσή μου με την τράπεζα αποδεσμεύτηκε από το αρπακτικό δικηγορικό γραφείο της Αθήνας, που είχε αναλάβει την είσπραξη του χρέους μου....

Και τώρα, σήμερα το πρωί έμαθα το πικρό μαντάτο, πως η Βιβή μας άφησε. Την είχε παιδέψει εδώ και μήνες η αρρώστια. Μα ποτέ η ελπίδα δεν την εγκατέλειψε και όλο το πάλευε να κρατηθεί στη ζωή, να μην την αφήσει, αφού την λάτρευε.... Μα νικήθηκε χθες βράδυ, από τον πόνο που προκαλεί η αρρώστια....

Νιώθω στ’ αλήθεια φτωχός με την απώλεια της Βιβής. Ο λόγος του παππού μας του Επίκουρου αληθεύει πικρά τώρα: “Ὧν ἡ σοφία παρασκευάζεται εἰς τὴν τοῦ ὅλου βίου μακαριότητα πολὺ μέγιστόν ἐστιν ἡ τῆς φιλίας κτῆσις” (Επικούρου Κύρια Δόξα 27).

Αλλά η Βιβή μπορεί να πέρασε στο επέκεινα, να μην είναι πια κοντά μας, μα δεν χάθηκε. Έσμιξε με ό,τι είναι Αλήθεια στο Σύμπαν. Και θα ζει στους αγαπημένους της, στους φίλους της, σε όλους εκείνους και εκείνες, που είχαν την ευλογία να τη γνωρίσουν, γιατί η μνήμη της θα είναι συνεχώς ένα φως, ωσάν ακοίμητη καντήλα....

 

Στην ανάμνηση της Βιβής Γιαννάκη-Τσιόπτσια.

Γιώργος Δούδος

16 Νοεμβρίου 2020