Σε κοινή συνέντευξη τύπου που έδωσαν στο Μέγαρο Μαξίμου στην Αθήνα, ο Ολλανδός Πρωθυπουργός Mark Rutte και ο κ. Μητσοτάκης στις 9 Νοεμβρίου 2021, με αφορμή μια απρόβλεπτη ερώτηση της Ολλανδής δημοσιογράφου κυρίας Ingeborg Beugel προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό, σχετικά με pushbacks (επαναπροωθήσεις) προσφύγων κυρίως προς την Τουρκία, το προσφυγικό και ο χειρισμός του από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ελλάδα πρόβαλλε στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Το προσφυγικό πρόβλημα, παραμένει πάντοτε ένα δραματικά επίκαιρο θέμα. Δεν είναι μόνο η ανθρωπιστική πλευρά του προβλήματος που παραμένει επίκαιρη. Η μη ανάσχεση των αιτίων που προκαλούν τη ροή των προσφύγων από χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, που είναι ανασφαλείς και δυστοπικές για τους ανθρώπους τους, είναι ένα πύρινο πρόβλημα που απαιτεί ανάλυση, επιμερισμό ευθυνών και επιτέλους λύση....
Συνήθως οι πιο πολλοί μένουμε παρατηρητές και κριτές του χειρισμού του προσφυγικού από την ανθρωπιστική του σκοπιά. Είναι σωστή η προσέγγιση, αλλά δεν είναι αρκετή.
Πριν λίγες μέρες, δύο Αφγανοί νέοι σε ηλικία πρόσφυγες, που έχουν υποβάλλει αίτηση παροχής ασύλου στις ελληνικές αρχές και ζούσαν σε έναν καταυλισμό προσφύγων, επιτέθηκαν λεκτικά, προσβλητικά και βάναυσα σε μια εργαζόμενη. Δεν ήταν η πρώτη φορά που επιτέθηκαν σε γυναίκα στον καταυλισμό. Παρόμοιο περιστατικό είχε ξανασυμβεί και άλλοτε, από τους ίδιους. Οι δύο επιθέσεις κατά γυναικών εργαζόμενων, ήταν απρόκλητες και ενείχαν τα στοιχεία της απαξίας απέναντι στη γυναίκα, κάτι που προφανώς ήταν στοιχείο της κουλτούρας των νεαρών προσφύγων.
Με αφορμή το προηγούμενο περιστατικό, θα ήθελα να θίξω μια άλλη παράμετρο του προσφυγικού. Όλοι οι πρόσφυγες, κυρίως από έντονα ισλαμικό περιβάλλον, δεν είναι πρόσφυγες γιατί αισθάνονται ανασφάλεια στον τόπο τους. Αρκετοί, κυρίως άτομα νεαρής ηλικίας είναι “τυχοδιώκτες” που εγκαταλείπουν την πατρίδα τους, θέλοντας να εγκατασταθούν σε μια χώρα, που θα τους προσφέρει πιο άνετες συνθήκες ζωής από κάθε άποψη. Συγχρόνως όμως, δεν έχουν καμιά διάθεση να εγκαταλείψουν την “κουλτούρα” του τόπου τους και να υιοθετήσουν τις αναγκαίες πολιτισμικές αρχές των χωρών που απαιτούν να τους υποδεχτούν! Θέλουν να είναι φονταμενταλιστές Μουσουλμάνοι, προσκολλημένοι σε ένα κακοποιημένο Ισλάμ, να ακολουθούν πρακτικές στην καθημερινή ζωή τους που είναι βάρβαρες και βάναυσες, ντύνοντάς τες με το κουρέλι μιας “κίβδηλης ευσέβειας”. Και προπαντός, θέλουν να απαξιώνουν τις γυναίκες με κάθε τρόπο, θεωρώντας τες “σκεύη ηδονής” και “δούλες” του άνδρα, όπως έκαναν στον τόπο τους, είτε στο Αφγανιστάν, είτε κάπου στο Ιράκ, είτε στο Πακιστάν, είτε σε κάποια υποσαχάρια αφρικανική περιοχή....
Επομένως, το ζήτημα της παροχής προστασίας σε πρόσφυγες δεν είναι μια απλή υπόθεση. Απαιτεί από τις αρχές που κρίνουν τις αιτήσεις παροχής ασύλου σε πρόσφυγες ενδελεχή και αυστηρό έλεγχο πολλών παραμέτρων που αφορούν τους αιτούντες, εξακρίβωση κατά το δυνατό των κινήτρων, που τους οδήγησαν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους και σοβαρό έλεγχο ως προς το κατά πόσο είναι διατεθειμένοι, όχι να απωλέσουν την πολιτισμική και θρησκευτική ταυτότητά τους, αλλά οπωσδήποτε να αποδεχθούν και υιοθετήσουν τις βασικές αξίες πολιτισμού, που ισχύουν στο ευρωπαϊκό περιβάλλον.
Το προσφυγικό δεν είναι μια μανιχαϊστική διαπάλη, με τους καλούς από τη μια μεριά, που είναι οι ευαίσθητοι ακτιβιστές ή οι δημοσιογράφοι που ερευνούν τις συνθήκες συμπεριφοράς απέναντι σε πρόσφυγες εκ μέρους λ.χ. των ελληνικών ή των πολωνικών αρχών και τις καταγγέλλουν, ορθά, όταν αυτές δεν είναι νόμιμες και τους κακούς από την άλλη, που είναι οι υπάλληλοι των αρμόδιων αρχών του κράτους, που οφείλουν πέραν του ανθρωπιστικού σκιάσματος του όλου προβλήματος, να βλέπουν και άλλες πτυχές του, που συχνά οι πολλοί αγνοούμε.
©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ
13/11/2021
