Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΚΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 1973

Η κορυφαία και ταυτόχρονα τραγική κατάληξη του εμφυλιοπολεμικού κράτους, που οικοδόμησαν οι νικητές του ελληνικού εμφυλίου, υπήρξε το πραξικόπημα των στρατιωτικών το 1967. Ο διχασμός των Ελλήνων και των Ελληνίδων σε “εθνικόφρονες” και “μιάσματα” βάθυνε ακόμα πιο πολύ! Αντίσταση στη χούντα υπήρχε, αλλά οι αντιστασιακοί είτε δρούσαν στο εξωτερικό, είτε αποτελούσαν μια τολμηρή μειοψηφία στο εσωτερικό της χώρας! Η πλειοψηφία φαινόταν να χειροκροτεί τους δικτάτορες. Υπήρχαν πολλοί που ανήκαν στη δεξιά αντικομμουνιστική παράταξη και ήταν ικανοποιημένοι από τον αποκλεισμό ενός ενδεχόμενου να επικρατήσουν οι κομμουνιστές και οι συνοδοιπόροι τους στην πολιτική ζωή του τόπου. Νομίζω όμως, πως η μεγάλη μερίδα των πολιτών που χειροκροτούσε, και συμμετείχε, ακόμα και χωρίς διόλου ενθουσιασμό στις φιέστες του καθεστώτος, ήταν δέσμιοι του τρόμου των διωγμών, που επιφύλασσε η χούντα σε όσους την αμφισβητούσαν. Στα μέσα Νοεμβρίου 1973 φοιτητές έκαναν κατάληψη του Πολυτεχνείου της Αθήνας και αυτή η ενέργεια, υπήρξε μια εξαιρετικά τολμηρή πολιτική πράξη. Οι φοιτητές αμφισβήτησαν τη νομιμότητα της χούντας από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα... Το αποκορύφωμα της αντίδρασης του καθεστώτος των στρατιωτικών ήρθε στις 17 του Νοέμβρη με την εισβολή δυνάμεων των χουντικών στο Πολυτεχνείο. Τότε μετρήθηκαν και οι νεκροί.... Ακολούθησε μια πιο σκληρή χούντα υπό τον ταξίαρχο Ιωαννίδη και των απάνθρωπων συνεργατών του της ΕΣΑ. Τότε, τον Νοέμβρη του ’73, έκανα τη στρατιωτική θητεία μου ως στρατιώτης. Η μονάδα που υπηρετούσα ήταν η 100 ΣΔΙ (πίσω από το Τρίτο Σώμα Στρατού, εκεί που τώρα στεγάζεται το Στρατολογικό Γραφείο Θεσσαλονίκης). Όπως ανέφερα, ανακλαστικά, η ορμή των των φοιτητών της Αθήνας, έφτασε και στη Θεσσαλονίκη, όπου έγινε κατάληψη από φοιτητές η Πολυτεχνική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Τις μέρες της κατάληψης, από τις 14 Νοεμβρίου και μετά, ήμασταν σε επιφυλακή και κλεισμένοι στο άβολο στρατόπεδό μας. Η Πολυτεχνική Σχολή ήταν πολύ κοντά μας, μας δεν ξέραμε ακριβώς τί συνέβαινε. Πρέπει να ήταν απόγευμα της 15 ή 16 του Νοέμβρη. Ο διοικητής του Λόχου Στρατηγείου της μονάδας μας, Λοχαγός Ιωάννης Λυσαφίδης, μας μάζεψε όλους στην στενόχωρη αυλή σε παράταξη. Με τον τρόπο που συνηθίζουν να εκφράζονται οι στρατιωτικοί κατά κανόνα, μας ενημέρωσε “για τους μαλλιάδες αναρχικούς και κομμουνιστάς φοιτητάς που κατέλαβαν” το Πολυτεχνείο. Η κατακλείδα του λόγου του κ. Διοικητή ήταν, η εξαγγελία τιμητικής άδειας σε όποιον από μας, τους στρατιώτες του ξεκοίλιαζε με την ξιφολόγχη, όποιον μαλλιά θα έπεφτε στα χέρια μας! Δεν συνέβη κανένα “ηρωικό συμβάν”. Κανένας από τους καταληψίες φοιτητές ή φοιτήτριες δεν έφτασε ως τη μονάδα μας, όπως και κανένας μας, από τους στρατιώτες της 100 ΣΔΙ, όσο διαρκούσε η κατάληψη του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης, δεν είχε την άδεια να περάσει, με πλήρη εξάρτιση και το Μ1 ανά χείρας και με ξιφολόγχη, την έξοδο της μονάδας! Μικρή ενθύμηση από την εξέγερση των φοιτητών στην Πολυτεχνική Θεσσαλονίκης το Νοέμβρη του 1973. ©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ 16/11/21 Η φωτογραφία είναι από την κατάληψη της Πολυτεχνικής Θεσσαλονίκης το Νοέμβρη 1973.