ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΑΤΑΤΟΥΡΚ

Ο Κεμάλ Ατατούρκ, το τέκνο της Θεσσαλονίκης, δικαιολογημένα θεωρείται ο πατέρας των σύγχρονων Τούρκων και ο δημιουργός της δημοκρατικής Τουρκίας. Αρκεί να προσέξει ο οποιοσδήποτε την διαλυμένη και συρρικνωμένη Οθωμανική Τουρκία στον χάρτη της Συνθήκης των Σεβρών (1920), όπως την είχαν σχεδιάσει οι νικητές, κάτι που είχε δεχθεί ο Οθωμανός Σουλτάνος, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και να την συγκρίνει με την Τουρκική Δημοκρατία, για να καταλάβει τί πρόσφερε στη χώρα και στο λαό του ο Κεμάλ Ατατούρκ. Χάριν του Ατατούρκ, μετά το τέλος του τουρκικού πολέμου της Ανεξαρτησίας (İstiklâl Harbi ή Kurtuluş Savaşı 1919-1923), οι όροι της Συνθήκης των Σεβρών ακυρώθηκαν ως προς την Τουρκία και ακολούθησε η Συνθήκη της Λοζάνης (1923), που τερμάτισε και συμβατικά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας κατά την τουρκική πλευρά, τα γεγονότα του οποίου ως ένα σημείο, ταυτίζονται με την μικρασιατική εκστρατεία κατά την ελληνική πλευρά. Με τη Συνθήκη της Λοζάνης προσδιορίστηκαν τα σύνορα της τουρκικής επικράτειας όπως μας είναι γνωστά ως σήμερα και στη συνέχεια των εξελίξεων αναδύθηκε στο προσκήνιο της ιστορίας η νέα Τουρκία. Ένα ανακριβές μύθευμα, που κατά καιρούς εξάγεται από το συρτάρι της προπαγάνδας και ουσιαστικά στρέφεται κατά της συνεργασίας Ελλάδος και Τουρκίας, ενώ συγχρόνως αποσκοπεί στη συντήρηση της ιδέας, πως ο ‘Τούρκος’ είναι το αρχέτυπο του εχθρού και αντιπάλου για τον Έλληνα, είναι η κραυγαλέα καταγγελία πως ο Κεμάλ Ατατούρκ ευθύνεται για τους διωγμούς που υπέστησαν Έλληνες (1914) και Αρμένιοι (1915-1916) της Τουρκίας. Πράγματι οι Έλληνες της Τουρκίας υπέστησαν μαζικούς διωγμούς, που άρχισαν το θέρος του 1914, με αποτέλεσμα να χαθούν άδικα ανθρώπινες ζωές! Επίσης κατά τα έτη 1915 και 1916 εξαπολύθηκαν μαζικοί διωγμοί κατά των Αρμενίων της Τουρκίας, με ανθρώπινα θύματα που φτάνουν το 1.500.000! Η κυβερνητική εξουσία στην Οθωμανική Τουρκία εκείνες τις περιόδους ανήκε στα στελέχη του πολιτικού σχήματος της ‘Επιτροπής Ένωσης και Προόδου’ (İttihat ve Terakki Cemiyeti), περισσότερο γνωστοί ως “Νεότουρκοι”. Οι μοιραίοι αρχιτέκτονες των βάναυσων ακροτήτων κατά των Χριστιανών της Τουρκίας θεωρούνται οι τρεις πασάδες, όπως συνηθίζεται να αναφέρονται, και ήταν τα ηγετικά στελέχη των Νεοτούρκων (Jön Türkler) Ενβέρ Πασάς, Τζεμάλ Πασάς και Ταλαάτ Πασάς. Τον Σεπτέμβριο του 1907 ο Μουσταφά Κεμάλ έγινε μέλος της ‘Επιτροπής Ένωσης και Προόδου’ με αριθμό μητρώου 322. Τελικά, όχι μόνο δεν ανελίχθηκε στην ιεραρχία της οργάνωσης αλλά λίγο αργότερα από την είσοδό του, διαφώνησε με την πολιτική που ακολουθούνταν, ασκώντας έντονη κριτική, γεγονός που τον απομάκρυνε από τους Νεότουρκους. Την περίοδο που η ηγεσία των Νεοτούρκων είχε αρχίσει τους διωγμούς κατά Ελλήνων και Αρμενίων της χώρας (1914, 1915, 1916), ο Μουσταφά Κεμάλ ως μάχιμος αξιωματικός υπηρετεί σε διάφορες θέσεις που τοποθετείται. Την περίοδο 25 Απριλίου 1915 έως και τις 9 Ιανουαρίου 1916 διεξάγεται η περίφημη μάχη της Καλλίπολης. Γαλλικά και Βρετανικά στρατεύματα, συμπεριλαμβανομένων των δυνάμεων της ANZAC (Αυστραλιανά και Νεοζηλανδικά Στρατιωτικά Σώματα), επιχειρούν να καταλάβουν την χερσόνησο της Καλλίπολης, με σκοπό να προωθηθούν στην Κωνσταντινούπολη. Διοικητής των τουρκικών δυνάμεων είναι ο Μουσταφά Κεμάλ, που καταφέρνει να κατατροπώσει τις δυνάμεις των δυτικών συμμάχων και τότε αποκτά τον τίτλο του Γαζή. Στις 14 Ιανουαρίου 1916 ο Γαζή Μουσταφά Κεμάλ τοποθετείται στην Αδριανούπολη, αλλά αμέσως μετά, του ανατίθεται η διοίκηση του XVI Σώματος της Δεύτερης Στρατιάς και στέλνεται στον Καύκασο για να αντιμετωπίσει την επιτυχημένη μαζική ρωσική επίθεση, που είχε ως συνέπεια να καταληφθούν πόλεις κλειδιά στην Ανατολία. Ο Μουσταφά Κεμάλ στις 7 Αυγούστου 1916 αντεπιτίθεται στα ρωσικά στρατεύματα, καταλαμβάνει τις πόλεις Μπιτλίς και Μους κι έτσι ανατρέπει τα στρατηγικά σχέδια των ρωσικών δυνάμεων. Τα στοιχεία που παρέθεσα πιο πάνω, όσον αφορά τη στρατιωτική δραστηριότητα του Μουσταφά Κεμάλ κατά την περίοδο που η οθωμανική κυβέρνηση των Νεοτούρκων εξαπέλυσε διωγμούς κατά χριστιανών μειονοτικών της Τουρκίας, είναι νομίζω αρκετά για να παύσουν από ελληνικούς (και αρμενικούς) εθνικιστικούς κύκλους, οι αβάσιμες καταγγελίες κατά της μνήμης του Κεμάλ Ατατούρκ, ως υπεύθυνου δήθεν γι’ αυτούς τους διωγμούς…. Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, ιδρυτής του νέου τουρκικού κράτους, στις 22 Ιουνίου 1926 είχε παραχωρήσει συνέντευξη στον Ελβετό δημοσιογράφο Emile Hilderbrand, η οποία δημοσιεύθηκε πρωτοσέλιδα στο κυριακάτικο φύλλο της αμερικανικής εφημερίδας ‘Los Angeles Examiner’ της 1 Αυγούστου 1926. Πριν σχετικά λίγες μέρες είχε γίνει απόπειρα δολοφονίας του Ατατούρκ από πρώην μέλη της οργάνωσης ‘Επιτροπής Ένωσης και Προόδου’. Σε μια περίοδο της συνέντευξης ο Ατατούρκ αναφέρει: «Είμαι έτοιμος να δείξω σ’ αυτούς τους συνωμότες, ότι η Τουρκική Δημοκρατία δεν μπορεί να ανατραπεί με δολοφόνους ή μέσω των δολοφονικών σχεδιασμών τους. Αυτά τα υπολείμματα από το άλλοτε Κόμμα των Νεοτούρκων, όφειλαν να λογοδοτήσουν για τη ζωή εκατομμυρίων Χριστιανών υπηκόων μας, οι οποίοι απομακρύνθηκαν μαζικά από τα σπίτια τους και δολοφονήθηκαν. Μια τέτοια συμπεριφορά είναι απαράδεκτη υπό συνθήκες δημοκρατικής νομιμότητας» (Η συνέντευξη του Ατατούρκ έχει δημοσιευθεί στο τουρκικό περιοδικό ‘Tarih ve Toplum Dergisi’, Ισταμπούλ, Μάιος 1988. Από παραδρομή αναφέρεται λανθασμένα η εφημερίδα ‘Los Angeles Time’. O Niyazi Kızılyürek στο βιβλίο του ‘Κεμαλισμός’ (εκδ. Αθήνα 2006), μεταφέρει το περιεχόμενο της συνέντευξης του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ στις σελ. 50,51). Κατ’ αρχήν δεν έχω την πρόθεση να γράψω αγιολόγιο για τον Κεμάλ Ατατούρκ. Αλλά η δήλωση του Ατατούρκ σχετικά με τα αθώα θύματα των διωγμών του καθεστώτος των Νεοτούρκων κατά Οθωμανών Χριστιανών, δείχνει ότι ο Τούρκος ηγέτης διακρινόταν για την πολιτική αρετή, που ομολογεί λάθη και δεν ανέχεται απόκρυψη της αλήθειας. Οι επίγονοί του στην τουρκική πολιτική σκηνή, πολλές φορές έχουν αποδειχθεί υπερβολικά μικρότεροί του, ιδίως σε κρίσιμες περιστάσεις όσον αφορά τις σχέσεις Ελλάδος και Τουρκίας! Πριν κλείσω το ιστορικό μου σημείωμα, θα ήθελα να προσθέσω δύο, κατά τη γνώμη μου σημαντικά στοιχεία: Το περιεχόμενο του άρθρου 59 της Συνθήκης της Λοζάνης (1923): “Η Ελλάς αναγνωρίζει την υποχρέωσιν αυτής όπως επανορθώση τας προξενηθείσας εν Ανατολία ζημίας εκ πράξεων του ελληνικού στρατού ή της ελληνικής διοικήσεως αντιθέτων προς τους νόμους του πολέμου. Εξ άλλου η Τουρκία, λαμβάνουσα υπ’ όψιν την οικονομικήν κατάστασιν της Ελλάδος, ως αύτη προκύπτει εκ της παρατάσεως του πολέμου και των συνεπειών αυτού, παραιτείται οριστικώς πάσης απαιτήσεως κατά της Ελληνικής Κυβερνήσεως περί επανορθώσεων”. Την πρόταση του Ελευθερίου Βενιζέλου το 1934, για την απονομή στον Κεμάλ Ατατούρκ του Βραβείου Νομπέλ για την Ειρήνη. Η εγκληματική δραστηριότητα του Φεριντουνζαντέ Οσμάν, του επιλεγόμενου Τοπάλ Οσμάν, Οθωμανού αξιωματικού, που έφτασε στον βαθμό του αντισυνταγματάρχη, υπήρξε αναμφίβολη, σε βάρος των Αρμενίων και των Ελλήνων του Πόντου. Τελικά, επειδή στασίασε και κατά των αρχών της Τουρκικής Δημοκρατίας, την 1η Απριλίου του 1923, κατ’ εντολή του İsmail Hakkı, πυροβολήθηκε στο κεφάλι και θανατώθηκε από στρατιωτική δύναμη του τουρκικού στρατού. 18/09/2024