Powered By Blogger

Thursday, October 10, 2024

Η ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ “ΜΑΖΑΛ” ΤΟΥ ΛΕΩΝ ΠΕΡΑΧΙΑ

Τα κατωτέρω τα γράφω για τους Έλληνες Χριστιανούς ποθ μισούν τους Ελληνοεβραίους. Όταν μπήκαμε στο στρατόπεδο με περίμεναν οι φίλοι μου Πολωνοί που πήγαιναν στο Μπιρκενάου. Μόλις με είδαν μου είπαν: «Ένα μεγάλο εύγε στους Γραικούς που κάνανε αυτό που κανείς δεν τόλμησε να κάνει τόσα χρόνια. Πήγαν να κάνουν επανάσταση στα κρεματόρια, ανατινάξανε ένα κρεματόριο, αλλά προδόθηκαν. Όταν τους στήσανε στον τοίχο και τους θέριζαν τα πολυβόλα, ακούσαμε που τραγουδούσαν. Ένας Γραικός που βρέθηκε κοντά μας, μας είπε ότι ψάλλουν τον ελληνικό εθνικό ύμνο. Τί μεγαλείο ψυχής, η τελευταία τους σκέψη και η τελευταία τους πνοή ήταν η Ελλάδα». ...Ένιωθαν Έλληνες και πέθαναν σαν Έλληνες”. Μικρό απόσπασμα από το βιβλίο ‘Μαζάλ, Αναμνήσεις από τα Στρατόπεδα του θανάτου (1943-1945)’ του Λέων Χ. Περαχιά. Μαρτυρία ενθυμήσεων από το κολαστήριο των Ναζί στο Άουσβιτς, ενός Θεσσαλονικιού Εβραίου, που κατάφερε από τύχη, αυτό σημαίνει η εβραϊκή λέξη “μαζάλ” να ξεγελάσει τον θάνατο.... Στην Ελλάδα, μεταξύ των Χριστιανών, δυστυχώς υπάρχει αντισημιτισμός, παρά τα όσα υποστηρίζονται ως προς το αντίθετο. Τα όσα συμβαίνουν στην Μέση Ανατολή με την σύγκρουση Ισραήλ και τρομοκρατικών οργανώσεων των Παλαιστινίων και των “πληρεξουσίων” του Ιράν στην περιοχή, μετά το μακελειό που προκάλεσε η Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου 2023, έχουν ξεσηκώσει ένα κύμα αντίθεσης απέναντι στην πολιτική του Κράτους του Ισραήλ για την αντιμετώπιση των τρομοκρατών, που στο βάθος βρίσκεται χωμένος ο αντισημιτισμός, το μίσος και οι προκαταλήψεις κατά των Εβραίων. Οι άμαχοι και κυρίως τα παιδιά, στην Γάζα, στην Δυτική Όχθη και στον Λίβανο, δεν είναι παράπλευρες απώλειες, είναι αθώα θύματα ενός μακελειού επίσης, όπως αθώα θύματα υπήρξαν όσες και όσοι δολοφονήθηκαν από την Χαμάς στον χώρο του Φεστιβάλ Nova Rock και σε κιμπούτς κοντά στα σύνορα του Ισραήλ με την Λωρίδα της Γάζας, όπως και όσοι, ακόμα και βρέφη, που σύρθηκαν ως όμηροι στα υπόγεια τούνελ της Χαμάς στη Γάζα.... Το “Μαζάλ” εκδόθηκε πρώτη φορά το 1990 ιδιωτικά, σε περιορισμένα αντίτυπα. Την φροντίδα της έκδοσης την είχε αναλάβει ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος, ενώ το εξώφυλλο ήταν έργο του ταλαντούχου Καρόλου Τσίζεκ. Μετά από τριάντα τέσσερα χρόνια, το 2024, η ‘ΚΑΠΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ’ εξέδωσε το “Μαζάλ” σε κριτική έκδοση με επιμέλεια του Τρύφωνα Καλαμίτση. Στις 27 Ιανουαρίου, σύμφωνα με Εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας, θα αφιερωθούν δύο διδακτικές ώρες με εκδηλώσεις και εκπαιδευτικές δραστηριότητες για την Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, ώστςε να γνωρίσουν οι μαθητές και οι μαθήτριες τί συνέβη στη διάρκεια του Β ́ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. • Nα μάθουν για την τύχη των Εβραίων και των άλλων θυμάτων του Ολοκαυτώματος, με τη βοήθεια που προσφέρει η μελέτη των ιστορικών στοιχείων, η χρήση των φωτογραφιών και των μαρτυριών. • Να συζητήσουν τη σημασία των ηθικών ζητημάτων που προκύπτουν από το γεγονός και τη σύνδεσή του με αντίστοιχα σύγχρονα προβλήματα, όπως ο ρατσισμός, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις σύγχρονες κοινωνίες, η ρητορική του μίσους και ο αντισημιτισμός. Νομίζω, ότι το βιβλίο του Λέων Περαχιά “Μαζάλ” θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο για την γνωριμία των μαθητριών και των μαθητών στη χώρα μας με την “κοινοτυπία” του κακού....

Monday, October 07, 2024

ΜΙΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ, ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ 7η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2023

Η διεθνής πολιτική κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Μέση Ανατολή, μετά την επίθεση της Χαμάς από την Γάζα κατά του Ισραήλ, με τους πολλούς νεκρούς και τους πολλούς αθώους Ομήρους, που είχαν απαγάγει οι Παλαιστίνιοι τρομοκράτες και ορισμένους, περίπου 100 τους κρύβουν ακόμα σε λαγούμια, δεν είναι ίδια. Σήμερα, 7 Οκτωβρίου 2024, ένα χρόνο μετά η σκέψη μας είναι προσηλωμένη στα φρικτά γεγονότα εκείνης της μέρας, ενώ η αγωνία μας είναι εναργής σχετικά με το τί πρόκειται να συμβεί, μετά τα αντίποινα εκ μέρους του Ισραήλ και τις απαντήσεις εναντίον του εκ μέρους του Ιράν και των οργάνων του (Χεζμπολλάχ, Χούθι, Χαμάς). Παραθέτω στη συνέχεια ένα προφητικό θα έλεγα κείμενο, που έγραψε ο Edip Yüksel, Αμερικανός Μουσουλμάνος ακτιβιστής και διανοούμενος, τουρκοκουρδικής καταγωγής, που την δεκαετία του ΄80 γνώρισε σε επί τέσσερα χρόνια τις τουρκικές φυλακές για τις ιδέες του και τα γραπτά του. Είπα πιο πάνω πως το κείμενο του Yüksel το θεωρώ προφητικό. Είδε το φως της δημοσιότητας το 2007, ως παράρτημα 5 με τίτλο “Manifesto for Islamic Reform”, στην εξαιρετικού ενδιαφέροντος μετάφραση στην αγγλική γλώσσα του Κορανίου, με τίτλο, “Quran, a Reformist Translation”, που από κοινού με δύο συνεργάτιδές του, την Layth Saleh Al-Shaiban και την Martha Schulte-Nafeh, είχε εκπονήσει ήδη από το 2004 και εκδόθηκε το 2007. Πρόκειται για “επίκαιρη” ανάλυση της κρίσης στην Μέση Ανατολή και αλλού. “Για το Ισραήλ, την Παλαιστίνη, τους βομβιστές αυτοκτονίας και τον τρόμο Σε σύγκριση με τον μικρό πληθυσμό των Εβραίων, η εβραϊκή επιρροή είναι τεράστια στην παγκόσμια αρένα, οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά. Δυσανάλογα με τον πληθυσμό τους, οι Εβραίοι έχουν επιδείξει εκπληκτικά παραδείγματα τόσο σε καλά όσο και σε κακά, τόσο σε επιτυχία όσο και σε αποτυχίες, και έχουν επιτύχει να έχουν ζωντανή παρουσία στην παγκόσμια πολιτική για χιλιετίες. Αυτό εξηγεί γιατί το Κοράνιο τους αναφέρει τόσο συχνά. Παρόλα αυτά, μπορεί να ισχύουν στην περίπτωση των Εβραίων και τα αντίστροφα. Αφού υπήρξαν θύματα μιας γενοκτονίας και φρικτών διωγμών από τις φασιστικές δυνάμεις, οι Εβραίοι διασκορπίστηκαν σε όλο τον κόσμο ως μετανάστες. Ωστόσο, δεν εξαφανίστηκαν από την παγκόσμια σκηνή, ούτε χρειάστηκαν αιώνες για να ανακάμψουν, όπως θα συνέβαινε με πολλά άλλα έθνη. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός, ότι με τη βοήθεια και Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής, μπόρεσαν να ιδρύσουν το δικό τους ανεξάρτητο κράτος το 1948, αμέσως μετά την σχεδόν πλήρη εξόντωσή τους. Ένα κράτος όχι στη Γερμανία, αλλά στην ιστορική γη τους, που έχει γίνει για άλλη μια φορά το επίκεντρο μιας παγκόσμιας σύγκρουσης, διεγείροντας τον κόσμο και προβάλλοντας στο προσκήνιο την ανθρώπινη επιθετικότητα, την απληστία, το μίσος, τη σκληρότητα, τον ρατσισμό και τον τρόμο. Όπως φαίνεται, τα έθνη-θύματα μπορεί επίσης να επαναλάβουν τα εγκλήματα των αρπακτικών τους. Θα περίμενε κανείς ότι το Ισραήλ θα ήταν το πρώτο κράτος εναντίον του ρατσισμού και της αποικιοκρατίας. Ωστόσο, το Ισραήλ ήταν το τελευταίο κράτος που διέκοψε τη σχέση του με το ρατσιστικό καθεστώς του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, αντανακλώντας κατά το βάθος την ρατσιστική πολιτική του κατά των Παλαιστινίων. Θα περίμενε κανείς το Ισραήλ να είναι το πρώτο κράτος ενάντια στη βιομηχανία όπλων. Ωστόσο, το Ισραήλ είναι ένας από τους κορυφαίους κατασκευαστές και εξαγωγείς όπλων στον κόσμο. Η ρατσιστική και αποικιακή πολιτική του Κράτους του Ισραήλ δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να γενικευτεί και δεν αφορά όλους τους Εβραίους. Υπάρχουν περισσότεροι Εβραίοι στον κόσμο, που καταδικάζουν αυτή την πολιτική, σε σύγκριση με εκείνους που την ασκούν, και είναι πολλοί οι Εβραίοι που ντρέπονται γι’ αυτό που γίνεται στο όνομά τους! Χωρίς αμφισημίες θα πρέπει να καταδικάσουμε την τρομοκρατία, ως μέθοδο για την ανάκτηση της γης και της ανεξαρτησίας εκ μέρους ενός λαού. Συγχρόνως, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι υπάρχουν πολλοί Άραβες, που ελπίζουν σε μια δίκαιη λύση και ειρηνική συνύπαρξη με τους Εβραίους ξαδέρφους τους. Εβραίοι και Μουσουλμάνοι ζούσαν μαζί ειρηνικά για αιώνες και η τρέχουσα σύγκρουσή τους οφείλεται εν μέρει, στις πρώτες τρομοκρατικές τακτικές που είχαν χρησιμοποιήσει Σιωνιστές αντάρτες και εν μέρει, σε μια μυριάδα εξωτερικών παραγόντων που προσπαθούν να κρατήσουν αναμμένες τις φωτιές. Αυτές οι εξωτερικές δυνάμεις, που επιδιώκουν να υπάρχει φωτιά στη Μέση Ανατολή, περιλαμβάνουν τις φιλοδοξίες κύκλων του Ηνωμένου Βασιλείου και των ΗΠΑ, που λειτουργούν με γνωρίσματα πολυεθνικών μεγαθηρίων, των ζηλωτών ρατσιστών Σιωνιστών, των διεφθαρμένων Μουλάδων, των ζηλωτών ρατσιστών Σουννιτών, των Ευαγγελικών Σταυροφόρων, των βιομηχανιών όπλων και πετρελαίου, που βγάζουν τεράστια χρηματικά κέρδη από την ένταση στην περιοχή. Δυστυχώς, οι υπερδυνάμεις που έχουν μεσολαβήσει κατά καιρούς στις διαπραγματεύσεις, δεν αναζήτησαν ειλικρινά δικαιοσύνη σε αυτή τη σύγκρουση. Ίσως σκόπιμα, επιθυμούσαν μια συνεχή, αλλά ελεγχόμενη σύγκρουση στην περιοχή, ώστε να μπορούν να εκμεταλλεύονται τους πλούσιους πόρους της, μέσω καθεστώτων ανδρεικέλων. Στον προληπτικό πόλεμο του Ισραήλ το 1967, οι Ισραηλινοί στρατιώτες μετέφεραν το εδάφιο 2:249 του Κορανίου, (“ Όταν ο Σαούλ ξεκίνησε με τους στρατιώτες, τους είπε: «Ο Θεός θα σας δοκιμάσει με ένα ποτάμι. Όποιος πίνει απ’ αυτό δεν είναι μαζί μου, και όποιος δεν γεύεται απ’ αυτό, εκτός από μια χούφτα με το χέρι του είναι με μένα». Αλλά ήπιαν σχεδόν όλοι απ’ αυτό, εκτός από πολύ λίγους. Όταν λοιπόν αυτός κι εκείνοι που αναγνώρισε ως δικούς του το διέσχισαν, είπαν: «Δεν έχουμε δύναμη σήμερα εναντίον του Γολιάθ και των στρατιωτών του!» Αλλά αυτοί που κατάλαβαν, ότι θα συναντηθούν με τον Θεό είπαν: «Πόσες φορές μια μικρή ομάδα έχει νικήσει μια μεγάλη δύναμη ενόπλων με την βοήθεια του Θεού...”), πάνω από τα τανκς τους και όταν εισέβαλαν στο Σινά, αφού νίκησαν τους Άραβες και τον άστοχο αραβικό εθνικισμό τους. Κατά τραγικά ειρωνικό τρόπο, οι κακοποιοί ανάμεσά τους πίεσαν για περαιτέρω αρπαγή γης στην Μέση Ανατολή, υποβάλλοντας έτσι τους Παλαιστίνιους ιθαγενείς, σε φυλετικές διακρίσεις, εξάρθρωση, εξευτελισμό, σφαγές, καταστροφή περιουσίας και υποδομών, νομιμοποίηση βασανιστηρίων και δολοφονιών. Το Ισραήλ σκόπιμα δεν όρισε τα σύνορά του. Απεναντίας κράτησε τα σύνορά του ευέλικτα αναζητώντας δικαιολογίες και προκαλώντας περιστασιακά τους δίχως ανθρωπιά πολίτες του, ώστε να μπορεί να εισβάλει σε νέα εδάφη και να δημιουργεί περισσότερους οικισμούς. Δεκαετίες ταλαιπωρίας, σε συνθήκες βάναυσης και ταπεινωτικής φασιστικής κατοχής κατέστρεψαν τις ελπίδες και τις προσδοκίες του παλαιστινιακού πληθυσμού και γέννησαν βομβιστές αυτοκτονίας, που με τη σειρά τους, προσέφεραν περισσότερες δικαιολογίες στην κατοχική δύναμη να συνεχίσει την εισβολή και τη βαρβαρότητά της. Η μηχανή προπαγάνδας της Δύσης διαστρεβλώνει την πραγματική εικόνα της σύγκρουσης και εξαπατά τον χριστιανικό κόσμο, απεικονίζοντας του Παλαιστίνιους, που είναι θύματα, ως επιτιθέμενους. Οι αριθμοί μιλάνε ξεκάθαρα. Ο αριθμός των Παλαιστινίων αμάχων και παιδιών, που σκοτώθηκαν από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής είναι πολύ μεγαλύτερος από τον αριθμό των Ισραηλινών πολιτών και παιδιών που σκοτώθηκαν από βομβιστές αυτοκτονίας. Οι Παλαιστίνιοι εγκατέλειψαν τη συνέχιση μιας απελπιστικής μάχης με σφεντόνες και πέτρες εναντίον των τανκς. Η αδιαφορία του κόσμου για την αδικία στην περιοχή, και συν τοις άλλοις, η υποστήριξη των υπερδυνάμεων της ωμής ρατσιστικής κατοχής, γέννησε παγκόσμια δυσαρέσκεια και μίσος μεταξύ των Μουσουλμάνων, πυροδοτώντας μια παγκόσμια τρομοκρατία, κατά τα πρότυπα των εγκληματικών συμμοριών (gangsters), νομιμοποιώντας και προβάλλοντας έναν τύπο κράτους -τρομοκράτη. Το Ισλάμ (ακριβέστερα, το Hislam), υπάρχει εδώ και αιώνες, και σε σύγκριση με άλλες θρησκευτικές ομάδες, οι Μουσουλμάνοι δεν έχουν να επιδείξουν μεγαλύτερη βία. Μια αντικειμενική μελέτη της άσκησης τρομοκρατίας μέσω αυτοκτονιών θα μας πληροφορήσει, ότι έχει να κάνει περισσότερο με την επιβολή βάναυσων κατοχών σε βάρος λαών ή εθνών, παρά με θρησκείες ή ιδεολογίες. Η θρησκεία και οι ιδεολογίες χρησιμοποιούνται κυρίως ως άλλοθι για να δικαιολογήσουν καταστάσεις και χάρι της προπαγάνδας που εξυπηρετεί συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους. Ο Robert Pape, του Πανεπιστημίου του Σικάγο, στο βιβλίο του “Dying to Win: The Logic of Suicide Terrorism”, υποστηρίζει ορθά, ότι η ιδέα της τρομοκρατίας μέσω αυτοκτονιών, δεν καθοδηγείται από τη θρησκεία αλλά από πραγματικότητες ξενικών κατοχών. Παρέχει πολλά παραδείγματα: Τις επιθέσεις αυτοκτονίας της μαρξιστικής οργάνωσης Tamil Tigers στη Σρι Λάνκα τη δεκαετία του 1990, που ενέπνευσαν τους Παλαιστίνιους που χρησιμοποιούσαν σφεντόνες, πέτρες και ελαφρά τουφέκια εναντίον των κατοχικών Ισραηλινών στρατιωτών και των τανκς, πριν από την Ιντιφάντα του 2000. Στην πραγματικότητα, η μεγάλη πλειοψηφία των εκστρατειών τρομοκρατών-αυτοκτονίας, που είχαν πραγματοποιηθεί στον Λίβανο, στη Σρι Λάνκα, στην Τσετσενία, στο Κασμίρ και στην Παλαιστίνη, είχαν ως στόχο να αναγκάσουν τις δυνάμεις κατοχής να αποσυρθούν. Δεν είναι περίεργο, ότι ο Ayman al-Zawahiri και η τρομοκρατική του οργάνωση “Ισλαμική Τζιχάντ”, δημιούργηθηκε μετά την κατοχή του Ισραήλ, που προέκυψε μετά τον πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967. Δεν είναι περίεργο, ότι η ρωσική εισβολή και κατοχή στο Αφγανιστάν, μαζί με τη “νομιμοποιημένη” κατοχή της Μέσης Ανατολής από τις ΗΠΑ, μέσω μαριονετών και καταπιεστικών βασιλιάδων και εμίρηδων γέννησαν τον Οσάμα Μπιν Λάντεν και την “Αλ Κάιντα”. Δεν είναι περίεργο, ότι η ρωσική βάναυση κατοχή της Τσετσενίας γέννησε τον Shamil Basayev και την τρομοκρατική του οργάνωση. Και πάλι, δεν είναι περίεργο που η αμερικανική κατοχή του Ιράκ γέννησε τον Abu Musab al-Zarqawi και εκατοντάδες άλλους βομβιστές αυτοκτονίας. Αν και σε σύγκριση με τους αντάρτες, οι κατακτητές διαπράττουν πολύ χειρότερες πράξεις βαρβαρότητας και τρομοκρατίας στον πληθυσμό των εδαφών που κατέχουν, αυτή η κρατική τρομοκρατία είναι έξυπνα κρυμμένη από τον κόσμο. Κατά τραγικά ειρωνικό τρόπο, οι κατακτητές που δημιουργούν αυτούς τους τρομοκράτες αντάρτες, ή συμβάλλουν ουσιαστικά στην εμφάνισή τους, χρησιμοποιούν τις τρομοκρατικές επιθέσεις για να δικαιολογήσουν και να συνεχίσουν την κατοχή τους! Οι δυνάμεις κατοχής χρησιμοποιούν έξυπνα τον φόβο, την ξενοφοβία και τα πατριωτικά συναισθήματα των φορολογουμένων και εκμεταλλεύονται την άγνοιά τους για τις εξωτερικές υποθέσεις. Οι κυβερνητικές υπηρεσίες εργάζονται έξυπνα για να απεικονίσουν τη βάναυση και αιματηρή κατοχή τους ως μια δικαιολογημένη πράξη ενάντια στο κακό και τη βαρβαρότητα. Οι μυστικές υπηρεσίες πνίγονται στο χρήμα, για να οργανώσουν μυστικές επιχειρήσεις και να πλημμυρίσουν τον κόσμο με εκστρατείες παραπληροφόρησης και αποπροσανατολισμού. Ομιλητές στα μέσα ενημέρωσης αλλά και ακαδημαϊκοί με κύρος, προσλαμβάνονται μυστικά, για να προωθήσουν την πολιτική των καταλήψεων. Δεν είναι περίεργο, παρά την προφανή απάτη, την εξαπάτηση και τα ψέματα, τα κυρίαρχα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης έδωσαν πράσινη κάρτα στον συνασπισμό Νεοσυντηρητικών-Σιωνιστών-Σταυροφόρων για να δικαιολογήσουν τον προληπτικό τους πόλεμο εναντίον του Ιράκ. Οι φωτογραφίες του Ράμσφελντ να χαιρετά εγκάρδια τον Σαντάμ, την ίδια στιγμή που ο Σαντάμ διέπραττε τις φρικτές θηριωδίες του εναντίον των Κούρδων και του Ιράν, ως μαριονέτα της πολυεθνικής επιχείρησης USA-Inc, έγιναν σαν μια υποσημείωση, παρά σαν ένας τεράστιος τίτλος ενοχής, καταδεικνύοντας την υποκρισία των πολεμοκάπηλων. Ο κύκλος της βίας έκτοτε, επιταχύνθηκε από θρησκευτικούς φανατικούς από όλες τις πλευρές. Ο συνασπισμός Σιωνιστών Σταυροφόρων-Καπιταλιστών από τη μια πλευρά και ο συνασπισμός Σαλαφί-Μουλλάδων-Ταλιμπάν από την άλλη, προσθέτουν ο καθένας τους περισσότερο λάδι στη φωτιά. Ο καθένας τους με τη δική του ατζέντα. Οι Σιωνιστές ελπίζουν να αρπάξουν περισσότερη γη από τα Παλαιστινιακά Εδάφη, οι Σταυροφόροι προσεύχονται για έναν αιματηρό Αρμαγεδδώνα που θα ακολουθήσει μια Αγαλλίαση (!!!), ο καπιταλιστής βγάζει σάλια για περισσότερα κέρδη από τους πολέμους. Η άλλη συμμορία κλαίει για να έρθει ο Μαχντί με το σπαθί του, προκειμένου να αναζητήσει Εβραίους που κρύβονται πίσω από βράχους. Μια άλλη πτυχή της πρόσφατης σύγκρουσης μεταξύ χριστιανικού κόσμου και Ισλάμ είναι τα άδεια παπούτσια του «κακού» μετά την κατάρρευση του Κομμουνισμού. Οι παγκόσμιοι ολιγάρχες, που ενισχύουν το πολιτικό και οικονομικό τους κεφάλαιο κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων και της μαζικής παράνοιας, αναζητούσαν ένα υποκατάστατο του κομμουνισμού. Με ένα μείγμα από κρυφές επιχειρήσεις, προκλήσεις, αδικαιολόγητους πολέμους, μαριονέτες τυράννους, την πολιτική “μεταξύ δύο κακών, το λιγότερο κακό είναι προτιμότερο” («δυοῖν κακοῖν προκειμένοιν τὸ μὴ χεῖρον βέλτιστον», σύμφωνα με αρχαίο ελληνικό λόγιο), και την εκπαίδευση μελλοντικών τρομοκρατών, η αποστολή έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Τώρα, οι Μουσουλμάνοι γενικά και οι Άραβες ειδικότερα, θα βαφτιστούν ως το νέο πρόσωπο του κακού! Όσοι διαθέτουμε στοιχειώδη γνώση της ιστορίας, δεν θα πρέπει να μας προκαλέσει κατάπληξη, αν θα γίνουμε μάρτυρες μιας άλλης γενοκτονίας, μιας άλλης χρήσης πυρηνικών όπλων... Θα ακολουθήσουν δάκρυα λύπης, συνεδρίες εξομολόγησης και εκτόξευση της κραυγής "Ποτέ ξανά!" Όσο οι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν τη θεόδοτη λογική τους και ακολουθούν τυφλά τους θρησκευτικούς “ηγέτες”(κάθε θεσμικής θρησκείας) και τους πολιτικούς τους, ο Σατανάς θα χρησιμοποιεί κάθε μέσον που διαθέτει για να δημιουργήσει τεχνητές διαιρέσεις, εχθρότητα και μίσος μεταξύ των παιδιών του Αδάμ. Και ας μην ξεχνούμε, πως ο Σατανάς, έχει ένα επιτυχημένο ρεκόρ παραπλάνησης των ανθρώπων, από τον Κάιν και τον Άβελ. Ας μην ξεχνούμε, πως ο Σατανάς πάντα έβρισκε θρησκευτικούς “ηγέτες” κληρικούς και “τζινγκοϊστές” πολιτικούς, (στην αγγλική πολιτική ορολογία “jingoism” ‘τζινγκοϊσμός’, είναι ο εθνικισμός που επιλέγει την άσκηση επιθετικής και ‘προορατικής’ ή προληπτικής εξωτερικής πολιτικής· όπως η υπεράσπιση της χώρας από απειλές ή πραγματική βία, σε αντίθεση με την επιδίωξη ειρηνικών σχέσεων, και προσπάθειες διασφάλισης αυτού που αντιλαμβάνεται ως εθνικό συμφέροντα μονόπλευρα) Στην αγγλική καθομιλουμένη, ο τζινγκοϊσμός είναι υπερβολική προκατάληψη, που κρίνει κάποιος τη χώρα του ως ανώτερη από τους άλλους, με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν ακραίο τύπο εθνικισμού), ως τους καλύτερους συμμάχους του στις πράξεις του διαφθοράς, καταστροφής και αιματοχυσίας στη γη”. Η φωτογραφία, δείχνει μια μητέρα με το παιδί της στην κατεστραμμένη Γάζα, μετά την επίθεση των ισραηλινών δυνάμεων, που ακολούθησε την 07/10/2023.

Saturday, September 21, 2024

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ, ΤΟΥ ΧΙΚΜΕΤ...

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος αφότου ο Φίλος Σωτήρης πέρασε στην άλλη πλευρά του Κόσμου. Όσες και όσοι είχαμε την ευλογία να γνωρίσουμε και ακόμα περισσότερο, να πορευτούμε στη ζωή εναρμονίζοντας τα βήματά μας μ' εκείνα του Σωτήρη, κρατούμε την μορφή του φυλαγμένη... Προσωπικά, τον θυμάμαι ως έναν Σοφό και Αγαθό Άρχοντα! Για τούτο και κάποιοι πολύτιμοι Φίλοι τον ονόμαζαν Χικμέτ, που σημαίνει "Σοφός". Στις δουλειές που έκανε για να βιοποριστεί, ιδίως στα πολλά χρόνια, που είχε εργαστεί ως βιομηχανικός εργάτης στα Κλωστήρια Ναούσης, είχε δείξει πρωτόγνωρο ήθος και αλληλεγγύη για τους συναδέλφους του. Η διεύθυνση του εργοστασίου του είχε προτείνει να τον κάνει υπάλληλο, αλλά να τον μεταθέσει σε άλλη μονάδα, για να μην ασχολείται με τον συνδικαλισμό. Ο Σωτήρης Μπούσκας το αρνήθηκε κι έμεινε εργάτης. Δεν τον χειραγωγούσε κάποιο κόμμα, μολονότι ήταν Αριστερός, αλλά όντας ελεύθερος και ακηδεμόνευτος από ντιρεκτίβες, διέθετε την ωριμότητα που τον έκανε σεβαστό στους συναδέλφους του. Μεγάλη χαρά είχε νιώσει ο Σωτήρης, όταν η λατρεμένη μοναχοκόρη του, η Πένη Μπούσκα, ανακηρύχθηκε η πρώτη Διδάκτορας της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Φίλε, η ανάμνησή σου μας συντροφεύει... Σάββατο, 21 Σεπτεμβρίου 2024

Wednesday, September 18, 2024

ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΑΤΑΤΟΥΡΚ

Ο Κεμάλ Ατατούρκ, το τέκνο της Θεσσαλονίκης, δικαιολογημένα θεωρείται ο πατέρας των σύγχρονων Τούρκων και ο δημιουργός της δημοκρατικής Τουρκίας. Αρκεί να προσέξει ο οποιοσδήποτε την διαλυμένη και συρρικνωμένη Οθωμανική Τουρκία στον χάρτη της Συνθήκης των Σεβρών (1920), όπως την είχαν σχεδιάσει οι νικητές, κάτι που είχε δεχθεί ο Οθωμανός Σουλτάνος, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και να την συγκρίνει με την Τουρκική Δημοκρατία, για να καταλάβει τί πρόσφερε στη χώρα και στο λαό του ο Κεμάλ Ατατούρκ. Χάριν του Ατατούρκ, μετά το τέλος του τουρκικού πολέμου της Ανεξαρτησίας (İstiklâl Harbi ή Kurtuluş Savaşı 1919-1923), οι όροι της Συνθήκης των Σεβρών ακυρώθηκαν ως προς την Τουρκία και ακολούθησε η Συνθήκη της Λοζάνης (1923), που τερμάτισε και συμβατικά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας κατά την τουρκική πλευρά, τα γεγονότα του οποίου ως ένα σημείο, ταυτίζονται με την μικρασιατική εκστρατεία κατά την ελληνική πλευρά. Με τη Συνθήκη της Λοζάνης προσδιορίστηκαν τα σύνορα της τουρκικής επικράτειας όπως μας είναι γνωστά ως σήμερα και στη συνέχεια των εξελίξεων αναδύθηκε στο προσκήνιο της ιστορίας η νέα Τουρκία. Ένα ανακριβές μύθευμα, που κατά καιρούς εξάγεται από το συρτάρι της προπαγάνδας και ουσιαστικά στρέφεται κατά της συνεργασίας Ελλάδος και Τουρκίας, ενώ συγχρόνως αποσκοπεί στη συντήρηση της ιδέας, πως ο ‘Τούρκος’ είναι το αρχέτυπο του εχθρού και αντιπάλου για τον Έλληνα, είναι η κραυγαλέα καταγγελία πως ο Κεμάλ Ατατούρκ ευθύνεται για τους διωγμούς που υπέστησαν Έλληνες (1914) και Αρμένιοι (1915-1916) της Τουρκίας. Πράγματι οι Έλληνες της Τουρκίας υπέστησαν μαζικούς διωγμούς, που άρχισαν το θέρος του 1914, με αποτέλεσμα να χαθούν άδικα ανθρώπινες ζωές! Επίσης κατά τα έτη 1915 και 1916 εξαπολύθηκαν μαζικοί διωγμοί κατά των Αρμενίων της Τουρκίας, με ανθρώπινα θύματα που φτάνουν το 1.500.000! Η κυβερνητική εξουσία στην Οθωμανική Τουρκία εκείνες τις περιόδους ανήκε στα στελέχη του πολιτικού σχήματος της ‘Επιτροπής Ένωσης και Προόδου’ (İttihat ve Terakki Cemiyeti), περισσότερο γνωστοί ως “Νεότουρκοι”. Οι μοιραίοι αρχιτέκτονες των βάναυσων ακροτήτων κατά των Χριστιανών της Τουρκίας θεωρούνται οι τρεις πασάδες, όπως συνηθίζεται να αναφέρονται, και ήταν τα ηγετικά στελέχη των Νεοτούρκων (Jön Türkler) Ενβέρ Πασάς, Τζεμάλ Πασάς και Ταλαάτ Πασάς. Τον Σεπτέμβριο του 1907 ο Μουσταφά Κεμάλ έγινε μέλος της ‘Επιτροπής Ένωσης και Προόδου’ με αριθμό μητρώου 322. Τελικά, όχι μόνο δεν ανελίχθηκε στην ιεραρχία της οργάνωσης αλλά λίγο αργότερα από την είσοδό του, διαφώνησε με την πολιτική που ακολουθούνταν, ασκώντας έντονη κριτική, γεγονός που τον απομάκρυνε από τους Νεότουρκους. Την περίοδο που η ηγεσία των Νεοτούρκων είχε αρχίσει τους διωγμούς κατά Ελλήνων και Αρμενίων της χώρας (1914, 1915, 1916), ο Μουσταφά Κεμάλ ως μάχιμος αξιωματικός υπηρετεί σε διάφορες θέσεις που τοποθετείται. Την περίοδο 25 Απριλίου 1915 έως και τις 9 Ιανουαρίου 1916 διεξάγεται η περίφημη μάχη της Καλλίπολης. Γαλλικά και Βρετανικά στρατεύματα, συμπεριλαμβανομένων των δυνάμεων της ANZAC (Αυστραλιανά και Νεοζηλανδικά Στρατιωτικά Σώματα), επιχειρούν να καταλάβουν την χερσόνησο της Καλλίπολης, με σκοπό να προωθηθούν στην Κωνσταντινούπολη. Διοικητής των τουρκικών δυνάμεων είναι ο Μουσταφά Κεμάλ, που καταφέρνει να κατατροπώσει τις δυνάμεις των δυτικών συμμάχων και τότε αποκτά τον τίτλο του Γαζή. Στις 14 Ιανουαρίου 1916 ο Γαζή Μουσταφά Κεμάλ τοποθετείται στην Αδριανούπολη, αλλά αμέσως μετά, του ανατίθεται η διοίκηση του XVI Σώματος της Δεύτερης Στρατιάς και στέλνεται στον Καύκασο για να αντιμετωπίσει την επιτυχημένη μαζική ρωσική επίθεση, που είχε ως συνέπεια να καταληφθούν πόλεις κλειδιά στην Ανατολία. Ο Μουσταφά Κεμάλ στις 7 Αυγούστου 1916 αντεπιτίθεται στα ρωσικά στρατεύματα, καταλαμβάνει τις πόλεις Μπιτλίς και Μους κι έτσι ανατρέπει τα στρατηγικά σχέδια των ρωσικών δυνάμεων. Τα στοιχεία που παρέθεσα πιο πάνω, όσον αφορά τη στρατιωτική δραστηριότητα του Μουσταφά Κεμάλ κατά την περίοδο που η οθωμανική κυβέρνηση των Νεοτούρκων εξαπέλυσε διωγμούς κατά χριστιανών μειονοτικών της Τουρκίας, είναι νομίζω αρκετά για να παύσουν από ελληνικούς (και αρμενικούς) εθνικιστικούς κύκλους, οι αβάσιμες καταγγελίες κατά της μνήμης του Κεμάλ Ατατούρκ, ως υπεύθυνου δήθεν γι’ αυτούς τους διωγμούς…. Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, ιδρυτής του νέου τουρκικού κράτους, στις 22 Ιουνίου 1926 είχε παραχωρήσει συνέντευξη στον Ελβετό δημοσιογράφο Emile Hilderbrand, η οποία δημοσιεύθηκε πρωτοσέλιδα στο κυριακάτικο φύλλο της αμερικανικής εφημερίδας ‘Los Angeles Examiner’ της 1 Αυγούστου 1926. Πριν σχετικά λίγες μέρες είχε γίνει απόπειρα δολοφονίας του Ατατούρκ από πρώην μέλη της οργάνωσης ‘Επιτροπής Ένωσης και Προόδου’. Σε μια περίοδο της συνέντευξης ο Ατατούρκ αναφέρει: «Είμαι έτοιμος να δείξω σ’ αυτούς τους συνωμότες, ότι η Τουρκική Δημοκρατία δεν μπορεί να ανατραπεί με δολοφόνους ή μέσω των δολοφονικών σχεδιασμών τους. Αυτά τα υπολείμματα από το άλλοτε Κόμμα των Νεοτούρκων, όφειλαν να λογοδοτήσουν για τη ζωή εκατομμυρίων Χριστιανών υπηκόων μας, οι οποίοι απομακρύνθηκαν μαζικά από τα σπίτια τους και δολοφονήθηκαν. Μια τέτοια συμπεριφορά είναι απαράδεκτη υπό συνθήκες δημοκρατικής νομιμότητας» (Η συνέντευξη του Ατατούρκ έχει δημοσιευθεί στο τουρκικό περιοδικό ‘Tarih ve Toplum Dergisi’, Ισταμπούλ, Μάιος 1988. Από παραδρομή αναφέρεται λανθασμένα η εφημερίδα ‘Los Angeles Time’. O Niyazi Kızılyürek στο βιβλίο του ‘Κεμαλισμός’ (εκδ. Αθήνα 2006), μεταφέρει το περιεχόμενο της συνέντευξης του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ στις σελ. 50,51). Κατ’ αρχήν δεν έχω την πρόθεση να γράψω αγιολόγιο για τον Κεμάλ Ατατούρκ. Αλλά η δήλωση του Ατατούρκ σχετικά με τα αθώα θύματα των διωγμών του καθεστώτος των Νεοτούρκων κατά Οθωμανών Χριστιανών, δείχνει ότι ο Τούρκος ηγέτης διακρινόταν για την πολιτική αρετή, που ομολογεί λάθη και δεν ανέχεται απόκρυψη της αλήθειας. Οι επίγονοί του στην τουρκική πολιτική σκηνή, πολλές φορές έχουν αποδειχθεί υπερβολικά μικρότεροί του, ιδίως σε κρίσιμες περιστάσεις όσον αφορά τις σχέσεις Ελλάδος και Τουρκίας! Πριν κλείσω το ιστορικό μου σημείωμα, θα ήθελα να προσθέσω δύο, κατά τη γνώμη μου σημαντικά στοιχεία: Το περιεχόμενο του άρθρου 59 της Συνθήκης της Λοζάνης (1923): “Η Ελλάς αναγνωρίζει την υποχρέωσιν αυτής όπως επανορθώση τας προξενηθείσας εν Ανατολία ζημίας εκ πράξεων του ελληνικού στρατού ή της ελληνικής διοικήσεως αντιθέτων προς τους νόμους του πολέμου. Εξ άλλου η Τουρκία, λαμβάνουσα υπ’ όψιν την οικονομικήν κατάστασιν της Ελλάδος, ως αύτη προκύπτει εκ της παρατάσεως του πολέμου και των συνεπειών αυτού, παραιτείται οριστικώς πάσης απαιτήσεως κατά της Ελληνικής Κυβερνήσεως περί επανορθώσεων”. Την πρόταση του Ελευθερίου Βενιζέλου το 1934, για την απονομή στον Κεμάλ Ατατούρκ του Βραβείου Νομπέλ για την Ειρήνη. Η εγκληματική δραστηριότητα του Φεριντουνζαντέ Οσμάν, του επιλεγόμενου Τοπάλ Οσμάν, Οθωμανού αξιωματικού, που έφτασε στον βαθμό του αντισυνταγματάρχη, υπήρξε αναμφίβολη, σε βάρος των Αρμενίων και των Ελλήνων του Πόντου. Τελικά, επειδή στασίασε και κατά των αρχών της Τουρκικής Δημοκρατίας, την 1η Απριλίου του 1923, κατ’ εντολή του İsmail Hakkı, πυροβολήθηκε στο κεφάλι και θανατώθηκε από στρατιωτική δύναμη του τουρκικού στρατού. 18/09/2024

Thursday, September 05, 2024

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ, ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ...

Το Ειρηνοδικείο της Φλώρινας είχε εκδώσει τη διάταξη αριθμός 27/2022, με την οποία αναγνωρίστηκε σωματείο με την επωνυμία “Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας στην Ελλάδα” και έδρα στην πόλη Φλώρινα. Στο Δελτίο Δικαστικών Δημοσιεύσεων η περίληψη της διάταξης, όπως προβλέπει ο νόμος, δημοσιεύθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2022. Στο άρθρο 2 του καταστατικού, αναφέρεται ως σκοπός, “η διατήρηση και καλλιέργεια της μακεδονικής γλώσσας στην Ελλάδα”. Αντέδρασαν πολλοί για την έκδοση της παραπάνω διάταξης-απόφασης του Ειρηνοδικείου. Διατυπώθηκαν τότε, ποικίλα σχόλια, με κατηγορίες κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, από γνωστούς και άγνωστους “μακεδονομάχους”. Είναι γεγονός, πως ένα χαρακτηριστικό των δεξιών εθνικοφρόνων, που περικλείει όχι μόνον όσους χαρακτηρίζονται σαν Δεξιοί στην πολιτική κονίστρα της χώρας, αλλά και ένα σωρό αριστερούς, από πούρους κομμουνιστές του ΚΚΕ, όσο και από εκλεκτούς αμύντορες της λεγόμενης ανανεωτικής αριστερά, που “εκφράζει” ο ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τη γνώμη μου, όλοι και όλες που μηρυκάζουν ακαταπαύστως το σύνθημα των όψιμων μακεδονομάχων, ότι “η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική”, δεν σέβονται ούτε τη Δημοκρατία, ούτε το Σύνταγμα της χώρας και πετούν σε ένα καλάθι αχρήστων, όσους Έλληνες και Ελληνίδες πολίτες αυτοπροσδιορίζονται ότι ανήκουν σε οποιασδήποτε μορφής μειονότητα, ως μέλη αόρατης πέμπτης φάλαγγας, που επιβουλεύεται το ελληνικό έθνος! Εν τέλει, οι συνασπισμένοι “Μακεδονομάχοι”, μαζί με την Εισαγγελέα Πρωτοδικών Φλώρινας προσέφυγαν στο Μονομελές Εφετείο Δυτικής Μακεδονίας, που εξέδωσε την υπ’ αριθμόν 82/2024 απόφαση κατά την διαδικασία της Εκούσιας Δικαιοδοσίας, η οποία έχει προβεί στην ακύρωση της υπ’ αριθμόν 27/2022 διαταγής του Ειρηνοδίκη Φλώρινας με την οποία είχε γίνει δεκτή σχετική αίτηση και είχε αναγνωρισθεί σωματείο με την επωνυμία “Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας στην Ελλάδα”. Η δικαστής, στο σκεπτικό της παραπάνω απόφασής της περιέχει και τις εξής σκέψεις: “Όσον αφορά τον υπό στοιχείο “α" σκοπό, ήτοι της “διατήρησης" και “καλλιέργειας” της Μακεδονικής γλώσσας στην Ελλάδα, αυτός κατά την κρίση του παρόντος δικαστηρίου, σαφώς αντίκειται στον νόμο και στη δημόσια τάξη, ενώ δημιουργεί αναμφισβήτητα σύγχυση, πρωτίστως διότι η χρήση του όρου “διατήρηση" παραπέμπει σε κάτι το οποίο ήδη υφίσταται ώστε να μπορεί να "διατηρηθεί" και εν συνεχεία να “καλλιεργηθεί", πλην όμως, ουδέποτε στην ελληνική επικράτεια υπήρξε ως ομιλούμενη γλώσσα η “μακεδονική γλώσσα" (ήτοι η επίσημη γλώσσα του κράτους της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας) ώστε να μπορεί να γίνει λόγος για διατήρηση και καλλιέργεια αυτής”. Η απόφαση του Εφετείου Δυτικής Μακεδονίας θέτει εκ νέου το ερώτημα: Τελικά, υπάρχει μακεδονική γλώσσα και αν ναι, ομιλείται αυτή σε περιοχές της Ελλάδος από Έλληνες και Ελληνίδες πολίτες; Ας αναδιφήσουμε στοιχεία από την ιστορία του τόπου. Η Ελλάδα το 1920 αναφερόταν στη γλώσσα των σλαβόφωνων Μακεδόνων, ως μακεδονική. Το 1928 την ονόμασε μακεδονοσλαβική, ενώ το 1940 ονομάστηκε σλαβική, χωρίς επί πλέον επιθετικό προσδιορισμό. Στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, με υπόμνημά του ο Φίλιππος Δραγούμης, εισηγείται, οι σλαβόφωνοι κάτοικοι της Μακεδονίας να αποκαλούνται “βουλγαρόφωνοι” και επομένως η γλώσσα τους να θεωρείται βουλγαρική. Το 1907 ο γυμνασιάρχης του ελληνικού Γυμνασίου Μοναστηρίου (Μπίτολα) Κωνσταντίνος Τσιούλκας, έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο, “Εκ συγκρίσεως της σλαβοφανούς μακεδονικής γλώσσης προς την ελληνικήν”, που υποστήριζε, ότι σλαβική μακεδονική γλώσσα δεν υπάρχει, αλλά “τα εντόπια” είναι ελληνική διάλεκτος με “περίβλημα” σλαβικό! Αργότερα, με το Πρωτόκολλο Πολίτη-Καλφώφ (Σεπτέμβριος 1924), που υπέγραψαν οι υπουργοί εξωτερικών Ελλάδος και Βουλγαρίας, η Ελλάδα δεχόταν, ότι όλοι οι σλαβόφωνοι της δυτικής κυρίως Μακεδονίας αποτελούσαν βουλγαρική μειονότητα. Με βάση αυτό το πρωτόκολλο, το ελληνικό κράτος εξέδωσε το αλφαβητάριο “ΑΜΠΕΤΣΕΝΤΑΡ”, για να διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία σε σλαβόφωνους μαθητές.... Το Πρωτόκολλο Πολίτη-Καλφώφ δεν επικυρώθηκε από την ελληνική Βουλή και το “ΑΜΠΕΤΣΕΝΤΑΡ”, ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε ως διδακτικό βιβλίο! Όταν ενσωματώθηκε μετά τους βαλκανικούς πολέμους το μείζον τμήμα της οθωμανικής Μακεδονίας στην Ελλάδα, η ελληνική κυβέρνηση ανέθεσε στον Ελβετό Rudolphe Archibald Reiss, μετά από επιτόπια έρευνα στα νέα εδάφη της επικράτειας, να συντάξει μια έκθεση για τους “άγνωστους” στην Αθήνα κατοίκους των νέων ελληνικών επαρχιών. Ο Reiss παρέδωσε την έκθεσή του στην ελληνική κυβέρνηση το 1913 στην γαλλική γλώσσα με τίτλο: Rapport sur la situation des Macédoniens et des Musulmans dans les nouvelles provinces grecques. (Έκθεση για την κατάσταση των Μακεδόνων και των Μουσουλμάνων στις νέες ελληνικές επαρχίες). Το 1918 η έκθεση του Reiss εκδόθηκε με τον παραπάνω τίτλο στο Παρίσι από τον Typ. Plon-Nourrit. Στην αγγλική μετάφραση η παραπάνω έκθεση επιγράφεται ως “Report on the Situation of the Bulgarophones and the Moslems in the New Provinces of Greece” και στην σελίδα 6, ο συγγραφέας της αναφέρει τα εξής: “Αυτούς που ονομάζετε βουλγαρόφωνους, θα τους έλεγα απλώς Μακεδόνες. Τους αποκαλείτε βουλγαρόφωνους, επειδή η γλώσσα τους μοιάζει με τη βουλγαρική ..., αλλά είναι η ίδια γλώσσα που μιλούν στη Σόφια; Όχι. Τα Μακεδονικά μοιάζουν τόσο με τα Σέρβικα, όσο και με τα Βουλγαρικά ..., αλλά δεν ομιλούνται ούτε στη Σόφια ούτε στο Βελιγράδι. Είναι μια ξεχωριστή σλαβική γλώσσα ... Οι έρευνές μου δείχνουν, ότι η μακεδονική γλώσσα είναι το αποτέλεσμα όλων των διαδοχικών κατακτήσεων που έχει υποστεί η χώρα ... Βρίσκουμε στη γλώσσα βουλγαρικά, σερβικά, τουρκικά στοιχεία. Κατά τη γνώμη μου δεν μπορούμε να ονομάσουμε τους Μακεδόνες, ούτε Βούλγαρους ούτε Σέρβους, αλλά απλώς Μακεδόνες”. Ο ελληνικής καταγωγής Αμερικανός ιστορικός Lefteris Stavros Stavrianos (1913-2004), στο μνημειώδες βιβλίο του με τίτλο, “The Balkans’ since 1453” (L. S. Stavrianos, The Balkans' since 1453. New York: Rinehart and Company, 1958, επανέκδοση C. Hurst & Co. Publishers, 2000) γράφει στη σελίδα 518: “Αυτοί οι Μακεδόνες είχαν μια διάλεκτο και ορισμένα πολιτιστικά χαρακτηριστικά, που δικαιολογούν την ταξινόμησή τους ως μιας ξεχωριστής ομάδας Νότιων Σλάβων”( “These Macedonians had a dialect and a certain cultural characteristics which justify their being classified as a distinct South Slav group”. L. S. Stavrianos The Balkans since 1453, New York 1958 p. 518). Πέραν όσων αναφέρονται παραπάνω, τον 16ο αιώνα είχε εκδοθεί Λεξικό της Μακεδονικής Γλώσσας, το οποίο επανεκδόθηκε το 1958 στο Παρίσι, από το Ινστιτούτο Σλαβικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Παρισιού, με επιμέλεια του Ciro Giannelli, Καθηγητή του Πανεπιστημίου της Ρώμης με τη συνεργασία του André Vaillant και τίτλο “Un Lexique Macédonien du XVIᴱ siécle”. Οι δικαστές είναι κοινοί θνητοί και πολίτες της Ελληνικής Δημοκρατίας, έχουν το δικαίωμα στο λάθος, αλλά νομίζω πως δεν έχουν δικαίωμα να επιτρέπουν στις προσωπικές τους απόψεις, να παρεισφρέουν κατά την διατύπωση της δικανικής κρίσης τους. Η μακεδονική γλώσσα δεν είναι απλά η επίσημη γλώσσα του κράτους της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας. Πρόκειται για μια νοτιοσλαβική γλώσσα, που ομιλείται σε περιοχές της βόρειας Ελλάδος, όπως και σε περιοχές της νοτιοδυτικής Βουλγαρίας, γνωστής ως Μακεδονίας του Πιρίν. Αν η κυρία Εφέτης ήταν πρόθυμη να περιηγηθεί χωριά της περιοχής της Νάουσας, της Αλμωπίας, της Φλώρινας, αλλά και των Σερρών και της Δράμας, ελπίζω ότι θα άλλαζε άποψη, ως προς το αν στην ελληνική επικράτεια υπήρξε ως ομιλούμενη γλώσσα η “μακεδονική γλώσσα", διότι πολύ απλά θα την άκουγε να ομιλείται σήμερα, το 2024. Αν μάλιστα πήγαινε σε κάποιο πανηγύρι, θα άκουγε τραγούδια στην μακεδονική γλώσσα και η μουσική που ντύνει αυτά τα τραγούδια, είμαι βέβαιος ότι θα την αποζημίωνε για τον κόπο αυτής της περιήγησης.... 5 Σεπτεμβρίου 2024 Γιώργος Α. Δούδος Νομικός

Friday, August 30, 2024

Δαμιανός Ιωσηφίδης, ένας Αριστερός χωρίς δείγμα σχιζοφρένειας....

Στις χριστιανικές χώρες των Βαλκανίων, που ήταν για πολλές δεκαετίες υπό οθωμανική κατοχή υπάρχει μια ξεχωριστή χορεία αγίων στις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες, αυτή των Νεομαρτύρων. Κύριο γνώρισμα των Νεομαρτύρων ήταν η υπεράσπιση της αξιοπρέπειας του ανθρώπου απέναντι στην μουσουλμανική βαρβαρότητα, που δεν ανεχόταν την αλλαγή της πίστης ενός ανθρώπου, που κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, κάποια στιγμή της ζωής του έγινε Μουσουλμάνος, ενώ είχε γεννηθεί Χριστιανός.... Στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και της ξενικής Κατοχής της χώρας, υπάρχει μια χορεία ανθρώπων, που μοιάζει πολύ με τους Νεομάρτυρες της οθωμανικής περιόδου. Πρόκειται για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, που οργανώθηκαν στην Εθνική Αντίσταση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και αμφισβήτησαν την εξουσία των Ναζί, των Φασιστών και των Βουλγάρων.... Το μεταπολεμικό ελληνικό κράτος, όχι μόνο δεν τίμησε τους Αντιστασιακούς πολίτες του, που στρατεύθηκαν με το ΕΑΜ κατά των κατακτητών, αλλά τους έστειλε σε ξερονήσια, με τον πλέον μαρτυρικό τόπο, αυτόν της Μακρονήσου, που στάλθηκαν έφεδροι οπλίτες και αξιωματικοί, που είχαν κριθεί επικίνδυνοι κομμουνιστές, ακόμα και αν δεν ήταν κομμουνιστές! Ανάμεσα στους κρατούμενους της Μακρονήσου, υπήρξε μια κατηγορία που μαρτύρησε ξεχωριστά για τον πατριωτισμό και την αξιοπρέπειά τους. Εκείνοι που αρνήθηκαν να υπογράψουν δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης του Κομμουνισμού. Για να τους λυγίσουν, οι βασανιστές τους τούς είχαν περίκλειστους στα σύρματα, εκτεθειμένους στον ήλιο την ημέρα και στο ψύχος τη νύχτα. Ένας από τους έγκλειστους στα σύρματα ήταν ο Δαμιανός Ιωσηφίδης, εργάτης από τη Νάουσα, που ίσως να υπέμενε τις δοκιμασίες του, πλάι στον Υφηγητή της Φιλοσοφίας του Δικαίου Κωνσταντίνο Δεσποτόπουλο, εξόριστο στη Μακρόνησο έφεδρο αξιωματικό, που ήταν επίσης κλεισμένος στα σύρματα... Ο Δαμιανός Ιωσηφίδης ήταν ένας έντιμος άνθρωπος, που εργαζόταν σκληρά για να συντηρήσει την οικογένειά του. Ήταν πρόσφυγας από τον Πόντο και συνειδητός Κομμουνιστής. Στα δύσκολα χρόνια των διωγμών κατά των Αριστερών, που είχε επιβάλλει το κράτος μετά την λήξη του Εμφυλίου, στη Νάουσα η πόλωση είχε αγγίξει ακραία σημεία. Οι μπράβοι της Ασφάλειας κάποιο βράδυ, ξυλοκόπησαν τόσο άγρια τον Δαμιανό, που νομίζοντας ότι τον είχαν δολοφονήσει, τον παράτησαν αιμόφυρτο στο ρείθρο ενός πεζοδρομίου. Όταν έγινε η διάσπαση του ΚΚΕ, ο Δαμιανός Ιωσηφίδης συντάχθηκε με το ΚΚΕ εσωτερικού. Γνώρισα τον Δαμιανό μετά το 1975, όταν εγκαταστάθηκα στη Νάουσα ως νέος Δικηγόρος. Ήξερα πως ο Δαμιανός εργαζόταν ως υπάλληλος στην εταιρεία τυποποίησης και εμπορίας φρούτων, γνωστής με το όνομα “ΤΡΑΜΕΛΚΟ” και ήταν ο άνθρωπος της απόλυτης εμπιστοσύνης των εργοδοτών του, των Αδελφών Τράιου. Ένα πρωινό λίγο δισταχτικά χτύπησε την πόρτα του γραφείου μου και όταν τον αντίκρισα ένιωσα πολλή χαρά. Κάθισε και αφού αποσώσαμε τον καφέ μας, μου εκμυστηρεύτηκε τα εξής, με έκδηλη την στεναχώρια στο πρόσωπό του. “Για να φτιάξω το σπίτι μου στο συνοικισμό πήρα δάνειο από την Εργατική Κατοικία. Όπως φαίνεται οι δουλειές στην ΤΡΑΜΕΛΚΟ δεν πάνε καλά. Δεν ξέρω τί θα γίνει. Το πρόβλημα είναι, ότι ενώ πηγαίνω καθημερινά στη δουλειά, εδώ και μήνες είμαι απλήρωτος. Ζω με δανεικά στην κυριολεξία. Με στενοχωρεί που δεν μπορώ να είμαι συνεπής με το δάνειο του σπιτιού και φοβάμαι κιόλας τις συνέπειες από την καθυστέρηση”. Τον άκουγα με προσοχή και συλλογιζόμουν τί θα μπορούσε να γίνει.... Πάνω στην κουβέντα ο Δαμιανός μου λέει: “Ξέρεις το σπίτι του .... Τράιου, ενός από τους εργοδότες μου είναι στο όνομά μου”. Με έκπληξη τον ρωτώ, τί εννοεί όταν λέει ότι είναι στο όνομά του. “Κάποτε, ο ..... Τράιος είχε προβλήματα με χρέη και πήγαμε σε συμβολαιογράφο και έγινε εικονική πώληση του σπιτιού του σε μένα, έτσι ώστε να φαίνεται πως δεν έχει περιουσία”. Χαμογέλασα και του είπα: Υπάρχει ένας τρόπος να πιέσουμε το αφεντικό σου, που μένει στο σπίτι που είναι στο όνομά σου. Θα κάνουμε δικαστήριο σε βάρος του, με αντικείμενο το σπίτι, που νομικά είναι δικό σου, ώστε να εξαναγκαστεί να δανειστεί αυτός για να πληρωθείς τα δεδουλευμένα σου.... Ο Δαμιανός άναψε και κόρωσε! “Αυτό δεν μπορεί να γίνει”, μου είπε ορθά κοφτά. “Δεν πρόκειται να προδώσω την εμπιστοσύνη που μου έδειξε”. Αυτός ήταν ο Δαμιανός Ιωσηφίδης, ο Αριστερός, που στην Μακρόνησο τον είχαν κλείσει στα σύρματα, γιατί αρνιόταν να αποκηρύξει τον κομμουνισμό και τις παραφυάδες του. Ο Δαμιανός Ιωσηφίδης ζούσε με αξιοπρέπεια και δίχως έστω μια χαραμάδα στη ζωή του ασυνέπειας σε όσα πίστευε. Όσα παρακολουθώ να συμβαίνουν στον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς στη χώρα μας, που επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ένα πράγμα μου φέρνει στο νου, η αήθεια στελεχών, σε πολιτικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο προσωπικών επιλογών τους: Ότι πρόκειται για αριστερούς, που απλά είναι σχιζοφρενείς! Θάσος, 30 Αυγούστου 2024

Tuesday, August 27, 2024

“εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος”. Ψαλμός 111: 6 Μνήμη Χρήστου Γιανναρά... Η τραγική κορύφωση του μετεμφυλιακού κράτους στην Ελλάδα ήταν η επτάχρονη δικτατορία των στρατιωτικών (1967-1974). Το ελληνικό κράτος μετά την Κατοχή εμφάνισε μια ξεχωριστή ιδιαιτερότητα: Οι δωσίλογοι, με εξαίρεση ελάχιστες περιπτώσεις, όχι μόνον δεν τοποθετήθηκαν ως προδότες στο περιθώριο της απαξίας της εθνικής μνήμης και δεν καταδικάστηκαν από από τα Ειδικά Δικαστήρια Δωσιλόγων, αλλά απεναντίας, “πλούτισαν” την τάξη των εθνικοφρόνων που αντιτάχθηκαν στον κομμουνισμό, ενώ ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος, υπήρξε η πρώτη αιματηρή σύγκρουση των δύο στρατοπέδων εντός του Ψυχρού Πολέμου. Ενώ εξελισσόταν ο ελληνικός Εμφύλιος, έπρεπε να προβληθεί το ιδεολογικό αντίπαλο δέος του εθνικού κράτους, κατά του Μαρξισμού-Λενινισμού, της ιδεολογίας του ΚΚΕ. Το 1948 ιδρύεται ο Σύλλογος “Το Ελληνικόν Φως” , από τη θρησκευτική οργάνωση “Αδελφότης Θεολόγων «Η Ζωή»”, μετά από πρωτοβουλία του καθηγητή της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας Αλέξανδρου Τσιριντάνη, του προϊσταμένου της «Ζωής» Σεραφείμ Παπακώστα, σε συνεργασία με τον βασιλέα Παύλο. Ο σύλλογος αυτός διαδραμάτισε εξαιρετικά σημαντικό ρόλο, όσον αφορά την «πνευματικήν καθοδήγησιν και τόνωσιν του εθνικού αγώνος», δηλαδή του εμφυλίου πολέμου, υπερασπιζόμενος τις κυβερνητικές δυνάμεις. “Το Ελληνικόν Φως” με πλουσιοπάροχη οικονομική συνδρομή εκ μέρους του κράτους, ανέλαβε τη διεξαγωγή του προπαγανδιστικού αντικομουνιστικού αγώνα, με βιβλία, περιοδικά, φυλλάδια, ομιλίες και άλλες δραστηριότητες. Η Αδελφότητα “Ζωή”, από τον μεσοπόλεμο ακόμα, με αποκορύφωμα όμως την διάρκεια του Εμφυλίου, υπήρξε το προπαγανδιστικό οπλοστάσιο του κράτους κατά του Κομμουνισμού. Με την ίδρυση του “Ελληνικού Φωτός”, το ίδιο το παλάτι ανέθεσε επίσημα στην “Ζωή” τον αντικομμουνιστικό αγώνα. Η αντικομμουνιστική προπαγάνδα του κράτους, εμφανιζόταν παραπλανητικά στον λαό, ως λόγος, αμιγώς θρησκευτικός! Το ελληνικό Σύνταγμα του 1952 επίσημα, στο άρθρο 16, υιοθετεί ως αντίβαρο στον Κομμουνισμό, που ήδη είχε ηττηθεί με το τέλος του εμφυλίου, την ιδεολογία του “ελληνοχριστιανικού πολιτισμού”. Ο Χρήστος Γιανναράς έγινε μέλος της Αδελφότητας Θεολόγων “η Ζωή”, αλλά είχε την τόλμη και την εντιμότητα να αποχωρήσει το 1964, σε ηλικία είκοσι εννιά χρόνων. Μετά την αποχώρησή του από την “Ζωή” δεν έμεινε σιωπηλός “ιδιώτης”. Απεναντίας, το 1964 εκδίδει μια μικρή συλλογή μεστών προβληματισμού γραπτών του με τίτλο “Πείνα και Δίψα”, που επανεκδίδεται το 1969, ενώ ηγεμονεύει στην Ελλάδα η συνταγματική εκτροπή των επίορκων αξιωματικών. Το 1966 κυκλοφορεί ο Γιανναράς το βιβλίο του “Τίμιοι με την Ορθοδοξία” και το 1970 βιβλίο με τίτλο “Η Ελευθερία του Ήθους”. Η Αντίσταση κατά της χούντας δε γινόταν μόνον από τις διάφορες αριστερές οργανώσεις του εξωτερικού και του εσωτερικού, ή από ιδεολόγους της Δημοκρατίας όπως ο Αλέκος Παναγούλης. Υπήρχε και μια άλλη αντίσταση κατά της βαρβαρότητας, που αμφισβητούσε καίρια τον ιδεολογικό πυρήνα, που προκάλεσε την κατάληψη της χώρας από την χούντα. Ο Χρήστος Γιανναράς, με περισσή τόλμη, δίχως τυμπανοκρουσίες αντιστασιακές, με τα γραπτά του, που κυκλοφορούσαν κατά την Επταετία αμφισβητούσε έντονα τη νομιμοποίηση της χούντας! Οι συνταγματάρχες ένα από τα πρώτα μέτρα που έλαβαν, για τον έλεγχο της ψυχής και της συνείδησης του Λαού ήταν η επιβολή κανονικής εκτροπής στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος. Αλίευσαν από την Αδελφότητα “Ζωή” κατά πρώτον, αλλά και από την Αδελφότητα “ο Σωτήρ” πρόθυμους μοιχεπιβάτες, που τοποθέτησαν σε επισκοπικούς θρόνους, ενώ απομάκρυναν από την Αθήνα και τον Αυγουστίνο Καντιώτη, ιδρυτή πλέγματος παρεκκλησιαστικών οργανώσεων και τον έκαναν μητροπολίτη στην ακριτική Φλώρινα, έτσι ώστε, το σύνθημά του “ελευθέρα και ζώσα εκκλησία” να είναι πλέον κενό περιεχομένου και αξίας. Ο Χρήστος Γιανναράς άσκησε έντονη κριτική στο ήθος, στην νοοτροπία και στις πρακτικές της “Ζωής”, αλλά και όλων των χριστιανικών οργανώσεων, που λειτουργούσαν στην Ελλάδα και είχαν προέλθει από την μήτρα της “Ζωής”. Αυτή η κριτική του Γιανναρά ήταν πράξη αντίστασης κατά της χούντας.... Ήμουν φοιτητής κατά την Επταετία. Τότε ανακάλυψα τον Γιανναρά. “Πείνα και Δίψα”, “Τίμιοι με την Ορθοδοξία”, “Η Ελευθερία του Ήθους”..... Στο βαρύ κλίμα της πνευματικής και πολιτικής ανελευθερίας των φοιτητικών μου χρόνων, ο Χρήστος Γιανναράς, άνοιξε σε μένα, όπως και σε άλλους φίλους και φίλες εκείνης της εποχής, παράθυρα απ’ όπου ανασαίναμε έναν φρέσκο αέρα και ζούσαμε.... Τα γραπτά του Γιανναρά που σημάδεψαν τον τρόπο της σκέψης μου είναι “Το Καταφύγιο Ιδεών” (1987) και το υπέροχο, “Σχόλια στο Άσμα Ασμάτων” (2016).... Ο Χρήστος Γιανναράς υπήρξε Φιλόσοφος αλλά και Θεολόγος. Όταν με επικεφαλής τον Σάκη Καράγιωργα μεθοδεύονταν ποικίλες αντιδράσεις προκειμένου να μην εκλεγεί Καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ήμουν πολύ θυμωμένος και χάρηκα, όταν τελικά ο Γιανναράς εκλέχτηκε καθηγητής Φιλοσοφίας. Τρεις σημαντικοί Καθηγητές της Θεολογικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών είχαν προτείνει στον Χρήστο Γιανναρά να υποβάλλει διδακτορική διατριβή, που όπως είχε ακουστεί είχε σχεδόν έτοιμη. Οι Καθηγητές εκείνοι ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και Αλβανίας Αναστάσιος Γιαννουλάτος, ο μακαριστός Νίκος Νησιώτης και αν δεν με προδίδει η μνήμη, ο επίσης μακαριστός Ηλίας Βουλγαράκης. Αυτά πρέπει να συνέβησαν πριν το 1970. Τότε ολόκληρη η Θεολογική Σχολή της Αθήνας δέχθηκε έναν αήθη εκβιασμό, που στο κέντρο του βρισκόταν ο Γιανναράς και οι απόψεις του. Ο καθηγητής Ποιμαντικής και Κανονικού Δικαίου Κωνσταντίνος Μουρατίδης, είχε δηλώσει, ότι αν γίνει δεκτή διδακτορική διατριβή του Χρήστου Γιανναρά, θα αποχωρήσει από την Σχολή και θα την καταγγείλει παντού για κακοδοξία και αίρεση.... Τελικά ο Γιανναράς αποφάσισε να προσφύγει στον τότε παντοδύναμο Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Χρήστου. Ο Χρήστου δέχθηκε την διατριβή του Χρήστου Γιανναρά, με έναν όρο: Να μεταγραφεί από την δημοτική στην καθαρεύουσα το κείμενο. Το 1970 έγινε δεκτή η δικτατορική διατριβή του Γιανναρά, με τίτλο “Το οντολογικόν περιεχόμενον της θεολογικής εννοίας του προσώπου”, από την Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ. Ο Χρήστος Γιανναράς αμφισβήτησε έντονα την δαιμονοποίηση του έρωτα, από τις χριστιανικές οργανώσεις και από την υπόδουλη σ’ αυτές Εκκλησία της Ελλάδος. Τότε επιστρατεύθηκε ο Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης και η εφημερίδα “Ορθόδοξος Τύπος” για να πλήξουν τον Γιανναρά σαν αιρετικό! Οι εκδόσεις της εφημερίδας κυκλοφόρησαν το 1989 ένα μικρό βιβλίο του Θεόκλητου Διονυσιάτη με τίτλο, “Ο Νικολαϊτικός Ερωτισμός των Νεορθοδόξων (με θεωρητικό τον κ. Γιανναρά)”! Ο Χρήστος Γιανναράς, σε δίσεκτους καιρούς, για την Ελλάδα και την τοπική Εκκλησία της, υπήρξε το όργανο του Παρακλήτου, που άνοιξε πόρτες και παράθυρα, κλειστά ως τότε, για να πνεύσει ο φρέσκος αέρας που ζωοποιεί. Ο Γιανναράς, κατέκρινε τον πιετισμό και πρότεινε το ήθος της Ελευθερίας. Ο Γιανναράς, κατέκρινε την δαιμονοποίηση του έρωτα και διακήρυξε πως ο έρωτας είναι ο μόνος δρόμος για την ολοκλήρωση του προσώπου. Ο Γιανναράς, απέκδυσε την Εκκλησία του Χριστού από τον μανδύα της θρησκείας και διακήρυξε, πως η Εκκλησία υπάρχει με κέντρο την Ευχαριστιακή Σύναξη, όπου με τον Άρτο και τον Οίνο πραγματώνεται η θεανδρική παρουσία του Ιησού Χριστού στην ζωή μας.... Κλείνω τούτο το ελάχιστο αφιέρωμα στον Δάσκαλο Χρήστο Γιανναρά με όσα λέει η εξόδιος ακολουθία: Μακαρία ἡ ὁδός, ᾗ πορεύει σήμερον, ὅτι ἡτοιμάσθη σοι τόπος ἀναπαύσεως.... 27 Αυγούστου 2024