Μόνον οι νεκροί των Παλαιστινίων που καταμετρήθηκαν στη Γάζα, μετά το μακελειό που προκλήθηκε στην πολύπαθη αυτή περιοχή της Γης από τις ισραηλινές δυνάμεις τις τελευταίες εβδομάδες υπερβαίνουν τους 1.150. Οι Ισραηλινοί καταμέτρησαν 13 νεκρούς απ’ τους οποίους πολίτες, θύματα των ρουκετών Qassam είναι 3!
Είναι αδύνατο να γίνει ο απολογισμός της καταστροφής που έχει υποστεί η Γάζα, σε όλα τα επίπεδα και προπάντων βέβαια στους σοβαρότατους τραυματισμούς ανθρώπων, πολλοί απ’ τους οποίους παιδικής ηλικίας και κυρίως στις πληγές που παραμένουν ανοιχτές στις ψυχές όλων των Παλαιστινίων και ιδίως στα παιδιά, που εντελώς ανυπεράσπιστα έβλεπαν τριγύρω τους το θάνατο και την καταστροφή στις πιο άγριες και οδυνηρές όψεις τους….
Η έστω εύθραυστη εκεχειρία που αποφασίστηκε για τη Γάζα, γεννά ελπίδες για μια διαρκή ειρήνη στην περιοχή….
Η ειρήνη στ’ αλήθεια είναι θυγατέρα της δικαιοσύνης. Όπου κυριαρχεί η αδικία απομακρύνει βίαια την ειρήνη και πνίγει κάθε ελπίδα….
Οι Εβραίοι επί αιώνες ήταν ένας λαός διασποράς. Ο δέκατος ένατος αιώνας υπήρξε η εποχή των εθνών για την Ευρώπη και για όλο τον κόσμο. Στα συντρίμμια των άλλοτε κραταιών πολυεθνικών αυτοκρατοριών αρχίζουν να εμφανίζονται τα νέα εθνικά κράτη. Αρχίζει να διαμορφώνεται στα πλαίσια ανάπτυξης της αστικής πολιτικής ιδεολογίας και η ιδέα του έθνους.
Τέλη του 19ου ο Theodor Hertzl, Εβραίος δημοσιογράφος, υπήκοος της Αυστοουγγρικής Αυτοκρατορίας, αναδεικνύεται πυρφόρος κήρυκας ενός νέου εθνικισμού, του Σιωνισμού. Η συνείδηση της φιλελεύθερης Ευρώπης είναι ήδη βαρειά μετά την υπόθεση Ντρέυφους, που είχε στιγματίσει τη Γαλλία εξαιτίας του Αντισημιτισμού. Ο Σιωνισμός επιδιώκει να επανεγκαταστήσει στην Παλαιστίνη τους Εβραίους της Διασποράς. Να δημιουργηθεί μια εβραϊκή πατρίδα στα εδάφη, όπου πράγματι στο παρελθόν βρισκόταν η εστία του λαού Ισραήλ.
Το 1917 ο Arthur Balfour διατυπώνει την πρώτη διακήρυξή του για ένα εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη, που μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν υπό βρετανική εντολή (επιτροπεία) μετά από απόφαση της Κοινωνίας των Εθνών. Αργότερα, το 1926 ο Balfour ως πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας κάνει τη δεύτερη διακήρυξή του, που προμηνύει τη δημιουργία ενός ιουδαϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, όταν ανακοινώνει την απόφαση της κυβέρνησής του, όλες οι κτήσεις (dominions) της Βρετανικής Αυτοκρατορίας να έχουν πλήρη αυτονομία.
Το τραγικό αποκορύφωμα του ευρωπαϊκού Αντισημιτισμού είναι χωρίς αμφιβολία και δίχως τον παραμικρό δισταγμό το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ευρώπης στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως που οργάνωσαν οι Ναζί. Με το τέλος του μεγάλου παγκοσμίου πολέμου όλος ο κόσμος είναι βαθειά πληγωμένος, τόσο οι Σύμμαχοι νικητές, όσο και οι δυνάμεις του Άξονα που ηττήθηκαν απόλυτα. Ήδη ο εποικισμός της Παλαιστίνης από Εβραίους, που άρχισε από τον 19ο αιώνα μετά τα αιματηρά πογκρόμ σε βάρος των Ισραηλιτών της τσαρικής Ρωσίας με μεθοδεύσεις της Οχράνα, έχει αυξήσει τον αριθμό στην περιοχή, που τελεί υπό βρετανική εντολή.
Το 1947 ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, που μόλις έχει ιδρυθεί σ’ έναν κόσμο τραυματισμένο βαθειά από τις οδύνες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου αποφασίζει να διαμελίσει την Παλαιστίνη για να δημιουργηθούν δύο νέα ανεξάρτητα κράτη. Ένα ιουδαϊκό κράτος κι ένα κράτος αραβικό (το Βασίλειο της Υπεριορδανίας, που σήμερα αποτελεί την Ιορδανία).
Στις 14 Μαΐου του 1948 οι Εβραίοι της Παλαιστίνης ανακηρύσσουν τη δημιουργία του Κράτους του Ισραήλ, Eretz Yisra’el. Ο David Ben Gurion, παθιασμένος Σιωνιστής και ο πρώτος πρωθυπουργός του νέου Κράτους του Ισραήλ, ήδη από το 1937 είχε διακηρύξει πως «πρέπει να εκδιώξουμε όλους τους Άραβες (από την Παλαιστίνη) και να καταλάβουμε τα εδάφη τους» (we must expel the Arabs and take their place). Η εξαγγελία αυτής της διακήρυξης δεν έμεινε στα λόγια. Από τον Δεκέμβριο του 1947 ως τον Μάρτιο του 1949 οι ένοπλες δυνάμεις των Εβραίων της Παλαιστίνης (η Χαγκάνα που εξελίχθηκε στη συνέχεια στον τακτικό στρατό του κράτους και άλλες σιωνιστικές οργανώσεις, όπως Ιργκούν, που είχε χαρακτηρισθεί από εβραϊκούς κύκλους τρομοκρατική), άρχισαν μια εκτεταμένη επιχείρηση «εθνοκάθαρσης» της Παλαιστίνης με τον εξαναγκασμό των γηγενών Αράβων ζητήσουν καταφύγιο ως πρόσφυγες μακριά απ’ τον τόπο τους, προκειμένου να υπάρξει ελεύθερος ζωτικός χώρος για τους Εβραίους. Οι αιματηρές συγκρούσεις εκείνης της εποχής ονομάζονται στην ισραηλινή ιστοριογραφία "πόλεμος της Ανεξαρτησίας", ενώ οι Παλαιστίνιοι αποκαλούν αυτά τα δραματικά γεγονότα "al Naqba", δηλαδή ξεριζωμός, κατακλυσμός, καταστροφή. Όπως περιγράφεται σε πηγές της εποχής, οι Εβραίοι ασκούσαν μια απάνθρωπη τρομοκρατία στους Παλαιστίνιους Άραβες με σκοπό να τους εξαναγκάσουν να εγκαταλείψουν τη γη τους, ν’ αφήσουν τα χωριά τους ακατοίκητα εντελώς και διαθέσιμα για τους Ιουδαίους εποίκους. Εκείνη την περίοδο οι Εβραίοι εκθεμελίωσαν ολοσχερώς πεντακόσια πενήντα τρία (553) παλαιστινιακά χωριά στα παράλια της Μεσογείου, τα οποία εξαφάνισαν από τον χάρτη. Αυτά έγινα γνωστά από τον Ισραηλινό Εβραίο ιστορικό Teddy Katz, ο οποίος στη διατριβή του για την απόκτηση τίτλου «master» στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα αποκάλυψε τραγικές αλήθειες και εγκλήματα της Χαγκάνα κατά τον «ισραηλινό πόλεμο της ανεξαρτησίας». Ο Teddy Katz εκείνη την εποχή εμφορούνταν από σιωνιστικές ιδέες, αλλά στην έρευνα που έκανε για τη διατριβή του για το «master» αποδείχθηκε ευσυνείδητος επιστήμονας. Η εργασία του με τίτλο ‘The Exodus of the Arabs from the villages at the foot of Mount Carmel’ απέσπασε τον καλύτερο βαθμό που είχε δοθεί μέχρι τότε από το Πανεπιστήμιο. Ένας δημοσιογράφος της εβραϊκής εφημερίδας της Ιερουσαλήμ Maa’riv, ο Amir Gilat έμαθε για την έρευνα και την εργασία του Katz και τη δημοσιοποίησε σε σχετικό πρωτοσέλιδο το 2000. Ο Teddy Katz είχε επικεντρώσει την έρευνά του σε πέντε παραθαλάσσια χωριά κωμοπόλεις της περιοχής της Χάιφα, που το 1948 εξαφανίστηκαν από τον χάρτη της περιοχής. Κυρίως αναφέρθηκε στις περιπτώσεις της Umm Zaynat και της Tantura. Η Tantura, σε απόσταση 28 χιλιομέτρων νότια της Χάιφα ήταν ένα ψαροχώρι, με 14.520 κατοίκους από τους οποίους οι 11.758 Άραβες είχε καταληφθεί από τις δυνάμεις της Χαγκάνα στις 21/05/1948, λίγες μόλις μέρες τη μονομερή κήρυξη του ανεξάρτητου εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Το χωριό παραδόθηκε στους Εβραίους που το κατέλαβαν χωρίς να προβάλλουν αντίσταση οι Άραβες κάτοικοί του. Παρόλα αυτά τις επόμενες δύο μέρες, 22 και 23 Μαΐου οι ένοπλοι της Χαγκάνα σκότωσαν εν ψυχρώ περίπου 200 άοπλους νέους άνδρες. Αυτό το περιστατικό έμεινε γνωστό πλέον, μετά το θόρυβο που προκλήθηκε από το ρεπορτάζ του Gilat με βάση τις ιστορικές μαρτυρίες που είχε συλλέξει ο Teddy Katz από Εβραίους της Χαγκάνα που έλαβαν μέρος στην κατάληψη της Tantura και στα περιστατικά που ακολούθησαν και από Παλαιστίνιους που είχαν επιβιώσει και ήταν πλέον πρόσφυγες. Το μακελειό της Tantura συγκλόνισε την ισραηλινή κοινή γνώμη, τουλάχιστον εκείνων των Εβραίων που διατηρούν άγρυπνες τις συνειδήσεις τους. Η Tantura ήταν ένα από τα πεντακόσια πενήντα τρία χωριά που εξαφανίστηκαν από προσώπου της γης . Οι άνθρωποι θυμούνται και δεν μπορούν να λησμονήσουν ότι από τότε που συντελέσθηκε η φονική εθνοκάθαρση των Εβραίων κατά των Παλαιστινίων κατοίκων της Tantura έχουν περάσει μέχρι σήμερα (19.01.09) 22.156 ημέρες!!!
O Αραβικός Κόσμος δεν αποδέχθηκε την ίδρυση του Kράτους του Ισραήλ εντός των κόλπων του. Η πρώτη επίθεση που δέχθηκε το νεαρό Ισραήλ ήταν το 1948, αμέσως μόλις είχε ιδρυθεί. Ακολούθησαν και πολλές άλλες επιθέσεις και άρχισαν εκ μέρους των αραβικών κρατών της περιοχής, με την αμέριστη συμπαράσταση όλου του Αραβικού Κόσμου. Το Ισραήλ πάντοτε κατάφερνε να ανταπεξέρχεται νικηφόρα τις προκλήσεις. Το 1967, σε μια νέα επίθεση που δέχθηκαν οι Ισραηλινοί από τους Άραβες, η κατάληξη ήταν καταλυτική για την ισχύ και το κύρος του Αραβικού Κόσμου. Πρόκειται για γνωστό πλέον ως Πόλεμο των Έξι Ημερών. Το Ισραήλ, όχι μόνον απέκρουσε την αραβική επίθεση αλλά κατέλαβε όλη τη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη, αποσπώντας την από την ιορδανική επικράτεια, όλο το Σινά και τη Λωρίδα της Γάζας που ήταν υπό αιγυπτιακή κυριαρχία, τα υψώματα του Γκολάν, που ήταν τμήμα της Συρίας. Η παλιά Ιερουσαλήμ, μέχρι τότε υπό ιορδανική κυριαρχία, ενώθηκε με τη νέα πόλη, που είχαν δημιουργήσει οι Εβραίοι και απορροφήθηκε ως τμήμα του Κράτους του Ισραήλ. Το 1973 το Ισραήλ, για πρώτη φορά υφίσταται παταγώδη ήττα από τους στρατούς της Αιγύπτου και της Συρίας, που είχαν ηγηθεί μιας επίθεσης κατά του Ισραήλ την μεγάλη ημέρα πένθους και μετάνοιας των Εβραίων το Γιομ Κιπούρ. Το Σινά ανακαταλήφθηκε από την Αίγυπτο και το ηττημένο Ισραήλ σε σύντομο διάστημα, με πρωθυπουργό τον άλλοτε ηγέτη της τρομοκρατικής Ιργκούν Μεναχέμ Μπέγκιν κατόπιν μυστικών διαπραγματεύσεων με τον Σαντάτ, πρόεδρο της Αιγύπτου, καταλήγει να συνάψει συνθήκη ειρήνης με την Αίγυπτο, που είχε ως συνέπεια να επιστραφεί και επίσημα πλέον στην Αίγυπτο η χερσόνησος του Σινά (συμφωνίες του Camp David 1978). Οι συνέπειες μετά τις συμφωνίες του Camp David είχαν και άλλες παρενέργειες. Συνάπτονται διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Αιγύπτου, Ιορδανίας και Μαρόκου με το Ισραήλ, η Ιορδανία αποσύρει την κυριαρχία της από την Δυτική Όχθη και την παλιά Ιερουσαλήμ και η Αιγύπτου από τη Λωρίδα της Γάζας, προκειμένου να συμπεριληφθούν αυτές οι περιοχές στην επικράτεια του υπό ίδρυση Κράτους της Παλαιστίνης. Τα γεγονότα είναι πλέον γνωστά μετά και τις συμφωνίες του Όσλο (Oslo Accords 1993) μεταξύ του Ισραήλ (πρωθυπουργός ο Γιτζάκ Ράμπιν) και του Γιάσερ Αραφάτ, ως εκπροσώπου του συνόλου του απελευθερωτικού παλαιστινιακού κινήματος (PLO). Με τις συμφωνίες του Όσλο, που μεταξύ των άλλων ιδρύθηκε η Παλαιστινιακή Αρχή, μια sui generis "κρατική εξουσία" χωρίς επικράτεια, αφού τα παλαιστινιακά εδάφη δεν αποτελούν ακόμα επικράτεια ενός ανεξάρτητου κράτους, αλλά διοικούνται από την Παλαιστινιακή Αρχή, υπό μια ανώτατη ‘επιτροπεία’ του Κράτους του Ισραήλ. Τότε επίσης δημιουργείται η νομική έννοια της παλαιστινιακής ιθαγένειας (υπηκοότητα όπως συνηθίζεται να λέγεται από τους πολλούς).
Tο Ισραήλ επικαλούμενο λόγους ασφάλειας συνεχίζει να κατέχει το Γκολάν. Η παλιά Ιερουσαλήμ έχει ενσωματωθεί σ' ένα ενιαίο Δήμο με την καινούργια ισραηλινή πόλη και έχει ανακηρυχθεί πρωτεύουσα του Κράτους του Ισραήλ, κάτι που δεν έχει αναγνωρισθεί από πολλές χώρες συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Το Ισραήλ παραβιάζει ποικιλότροπα τις συμφωνίες του Όσλο ακυρώνοντας στην πράξη την απρόσκοπτη προοπτική ίδρυσης του παλαιστινιακού κράτους, με την πολιτική του εποικισμού από φανατικούς Σιωνιστές Εβραίους περιοχών που ανήκουν γεωγραφικά στο υπό ίδρυση παλαιστινιακό κράτος. Δεν φτάνει αυτό, μετά τη δεύτερη ιντιφάντα, αρχίζει να χτίζεται ένα τείχος ντροπής, στα σύνορα του κράτους του Ισραήλ και των παλαιστινιακών εδαφών, που διοικούνται από την Παλαιστινιακή Αρχή. Οι Ισραηλινοί αποκαλούν αυτό το τείχος «φράχτη ασφάλειας» ή «αντιτρομοκρατικό φράχτη», απεναντίας οι Παλαιστίνιοι και όλοι όσοι επικρίνουν σοβαρά την ενέργεια των Ισραηλινών αποκαλούν αυτό το κατασκεύασμα «τείχος ρατσιστικού διαχωρισμού». Πολλοί εγκαλούν το Κράτος του Ισραήλ για παράβαση του νόμου που προβλέπει ως ποινικό αδίκημα τον φυλετικό διαχωρισμό (appartheid), που δυστυχώς επιδιώκει να εφαρμόσει το Ισραήλ με την ανέγερση του τείχους της ντροπής.
Με το τείχος δημιουργείται ένα τεράστιο γκέτο σε βάρος των Παλαιστινίων. Ο καθένας μπορεί να διερωτηθεί, μήπως οι Εβραίοι μ’ αυτό τον τρόπο θέλουν να εκδικηθούν τους Χριστιανούς της Ευρώπης για τα γκέτο όπου τους περιόριζαν σε άλλους καιρούς; Οι έποικοι Εβραίοι, μικρή μειοψηφία στα παλαιστινιακά εδάφη, κατέχουν τεράστιες εκτάσεις αρδευόμενης και επομένως γόνιμης γης, κυρίως εξαιτίας εγγειοβελτιωτικών έργων, ζουν συνήθως σε άνετα και υπερσύγχρονα σπίτια, είναι σαν αστακοί υπεροπλισμένοι για να αντιμετωπίζουν τους Παλαιστίνιους, που είναι γι’ αυτός «ο εχθρός» εκ των προτέρων και μόνο γι’ αυτό που είναι . Οι έποικοι Εβραίοι στα παλαιστινιακά εδάφη απορροφούν τεράστιες ποσότητες νερού, προς ύδρευση και άρδευση των καλλιεργειών τους, στερώντας τες από την συντριπτική πλειοψηφία των Παλαιστινίων.
Η Γάζα είναι η πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του πλανήτη Γη!!! Και ενώ απ’ τη Γάζα ο Σαρόν έδιωξε τους εποίκους και κατάργησε τους υπάρχοντες εβραϊκούς οικισμούς, σε άλλες περιοχές της Παλαιστίνης, στη Δυτική Όχθη, οι οικισμοί συνεχίζουν να υπάρχουν και επιπλέον ιδρύονται και καινούργιοι.
Οι Παλαιστίνιοι θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως ένας λαός προσφύγων. Είναι μια οδυνηρή αλήθεια τούτο και οφείλεται, πρώτιστα στις οργανωμένες εθνοκαθάρσεις των Εβραίων στην Παλαιστίνη από το 1948 μέχρι και σήμερα, με ενδιάμεσο χρονικό σημείο νέας έξαρσης του προσφυγικού κύματος με αφορμή όσα έγιναν το 1967 με τον πόλεμο των Έξι Ημερών. Τα δεινά του παλαιστινιακού λαού διογκώθηκαν και από τη στάση απέναντί τους άλλων αραβικών χωρών, που είχαν δεχθεί πρόσφυγες από την Παλαιστίνη. Λόγου χάρη δεν μπορεί να λησμονηθεί ο Μαύρος Σεπτέμβρης, που αποτέλεσε ένα προγκρόμ κατά των Παλαιστινίων της Ιορδανίας, ούτε το στίγμα που λέγεται Σάμπρα και Σατίλα και υπήρξε μια επίθεση εξόντωσης Παλαιστινίων σε καταυλισμό προσφύγων στο Λίβανο από τους Λιβανέζους Φαλαγγίτες, φανατικούς Χριστιανούς Μαρωνίτες, με την ενθάρρυνση των ισραηλινών δυνάμεων.
Το σύνολο του παλαιστινιακού πληθυσμού σε όλο τον κόσμο ανέρχεται σήμερα σε 8.813.928 ανθρώπους. Απ’ αυτούς 4.311.692 ζουν στο Κράτος του Ισραήλ ή κατά μία άλλη άποψη σε παλαιστινιακά εδάφη που ενσωμάτωσε βίαια στην επικράτειά του το Ισραήλ, στη Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Όχθη, δηλαδή στην Παλαιστίνη. Εκτός παλαιστινιακών εδαφών ζουν 4.502.236 άτομα. Κατά μία άλλη εκτίμηση οι Παλαιστίνιοι που είναι εγκατεσπαρμένοι σε όλο τον κόσμο ανέρχονται σε 5.500.000 άτομα, από τα οποία 4.618.141 ζουν ως πρόσφυγες σε χώρες της Μέσης Ανατολής. Σύμφωνα με τα στοιχεία της παλαιστινιακής προσφυγιάς, με την al-Naqba αναγκάσθηκαν να γίνουν πρόσφυγες εκαταλείποντας τα σπίτια τους περισσότεροι από 750.000 Παλαιστίνιοι. Με αφορμή τον πόλεμο των Έξι Ημερών προστέθηκαν στους παραπάνω 240.000 άνθρωποι περίπου, ενώ από το 1967 και μετά εκδιώχτηκαν από τα πατρογονικά εδάφη τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο περισσότεροι από 400.000 Παλαιστίνιοι .
Οι Παλαιστίνιοι που ζουν στη Γάζα και στη Δυτικοί Όχθη εξαρτώνται κυρίως οικονομικά και όχι μόνο από το Ισραήλ, σε μεγάλο βαθμό. Η Χαμάς, που είναι αρτικόλεξο της ονομασίας ‘Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης’ είναι μια οργάνωση με πολλές δραστηριότητες κατά κύριο λόγο στη Λωρίδα της Γάζας, καταφέρνοντας στις τελευταίες παλαιστινιακές εκλογές να αποκτήσει τον πολιτικό έλεγχο αυτής της περιοχής, αντιπαραθέτοντας και αμφισβητώντας στην πράξη την εξουσία της Παλαιστινιακής Αρχής, που ελέγχεται από άλλες πολιτικές δυνάμεις. Η Χαμάς είναι φορέας του Ισλαμισμού, της ριζοσπαστικά πολιτικοποιημένης έκφρασης του Ισλάμ που προέκυψε μετά την επιτυχημένη επανάσταση με την καθοδήγηση του Αγιατολλάχ Χομεϊνί, που ανέτρεψε τον πολιτικό χάρτη στο Ιράν. Η Χαμάς επιμένει να απορρίπτει τη νομιμοποίηση της ύπαρξης του Κράτους του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή….
Πριν έξι μήνες περίπου η Χαμάς, που έχει τη διοίκηση της Γάζας, και Ισραήλ είχαν συνάψει εκεχειρία αποφεύγοντας τις μεταξύ τους εχθροπραξίες κάθε μορφής. Συγχρόνως όμως το Ισραήλ αποφασίζει να επιβάλλει τον αποκλεισμό της Γάζας, επικαλούμενο λόγους ασφάλειας. Οι Παλαιστίνιοι της Γάζας ζουν σε μια κατάσταση δήθεν ειρήνης, αφού λόγω του ισραηλινού αποκλεισμού στερούνται πόρων και ουσιαστικά, ένας ολόκληρος λαός είναι φυλακισμένος σε μια στενή λωρίδα γης, χωρίς αδιέξοδο ακόμα και για την στοιχειώδη επιβίωση. Ο αποκλεισμός επεκτείνεται σε φάρμακα, παιδικές τροφές και άλλα απολύτως αναγκαία είδη. Το Κράτος του Ισραήλ όλα αυτά τα χρόνια με την πολιτική του έναντι τόσο των Παλαιστινίων Αράβων όσο και των Αράβων ισραηλινής ιθαγένειας, είναι οι λίγοι Άραβες που δεν αναγκάστηκαν στην προσφυγιά, ούτε εκδιώχτηκαν από τα εδάφη τους, όταν αυτά περιήλθαν στην επικράτεια του ισραηλινού κράτους, δεν παύει να τους ωθεί στο περιθώριο. Οι Παλαιστίνιοι Άραβες δεν έχουν αξιοπρέπεια, ενώ οι Ισραηλινοί πολίτες απ' αυτούς είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίες, με περιορισμένα δικαιώματα στην πράξη. Είναι "εθνικά ύποπτοι" έως "εθνικά επικίνδυνοι" εκ των προτέρων.
4 Νοεμβρίου 2008, ημέρα εκλογής του Ομπάμα. Οι Ισραηλινοί σκοτώνουν 6 Παλαιστίνιους της Χαμάς. Η εκεχειρία "σπάζει". Η Χαμάς αρχίζει να βομβαρδίζει με ρουκέτες Qassam κυρίως οικισμούς και πόλεις στο νότιο Ισραήλ. Η συνέχεια είναι γνωστή….
Ο Σιωνισμός έδειξε το αληθινό του πρόσωπο ιδίως τις τελευταίες εβδομάδες στη Γάζα. Πρόκειται χωρίς καμιά αμφιβολία για ένα παράγωγο τερατογένεσης, που προήλθε από τον ευρωπαϊκό εθνικισμό. Δυστυχώς, κυρίαρχη πολιτική του από τότε που ιδρύθηκε το Κράτος του Ισραήλ υπήρξε η πολιτική εθνοκάθαρσης του ζωτικού χώρου της Παλαιστίνης με την εξολόθρευση των γηγενών Αράβων, άλλοτε πιο ήπια (;) και άλλοτε απροκάλυπτα εγκληματικά (λ.χ. πολιτική Αριέλ Σαρόν). Ο μεγάλος Εβραίος φιλόσοφος Martin Buber και όχι μόνον αυτός είχε ένα όραμα, στην Παλαιστίνη να υπάρχει μια συνομοσπονδία Εβραίων και Αράβων (Μουσουλμάνων και Χριστιανών και Δρούζων), ώστε έτσι να πραγματωθεί το όραμα των αρχαίων Προφητών του Ισραήλ, ιερών προσώπων και των τριών αβραμιαίων παραδόσεων (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός και Ισλάμ). Δεν εισακούσθηκαν αυτές οι φωνές από τους πρωταγωνιστές του Σιωνιστικού κινήματος και το αποτέλεσμα είναι ο εγκλωβισμός των Εβραίων του Ισραήλ στην μέγγενη της βίας, ενώ αντίστοιχα οι Παλαιστίνιοι έχουν "πεταχτεί" από τους Εβραίους γείτονές τους σ' ένα σκουπιδότοπο χωρίς υπόληψη, με μηδαμινά ή πολύ περιορισμένα δικαιώματα, σε μια κατάσταση "απαγορευμένων ανθρώπων".
Οι πιστοί Εβραίοι, κάθε πρωί απαγγέλλουν τις εφτά ευλογίες προς το θεό που ανάμεσά τους είναι και οι εξής:
"...Ευλογητός Συ, Κύριε, Θεέ ημών, βασιλεύ του κόσμου,
διότι δεν με έκαμες αλλόθρησκον.
Ευλογητός Συ, Κύριε, Θεέ ημών, βασιλεύ του κόσμου,
διότι δεν με έκαμες δούλον.
Ευλογητός Συ, Κύριε, Θεέ ημών, βασιλεύ του κόσμου,
διότι δεν με έπλασες γυναίκα...
Ευλογητός Συ, Κύριε, Θεύ ημών, βασιλεύ του κόσμου,
ο οποίος εξέλεξες ημάς εξ όλων των λαών
και έδωσες εις ημάς τον Νόμον Σου"....
Η καθεμιά και ο καθένας μπορεί να συμπεράνει γιατί οι Ισραηλίτες στη Μέση Ανατολή προκαλούν, αφού επιμένουν επί αιώνες τώρα να πιστεύουν αυτά που απαγγέλλουν στις προσευχές τους….
