Ο ρατσισμός δεν είναι άποψη αλλά επιθετική συμπεριφορά, η οποία, όποτε αφέθηκε να εκφραστεί δημόσια, οδήγησε σε άμεση και σοβαρή απειλή της δημόσιας τάξης. Έτσι αποφάνθηκε η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Committee) του Ο.Η.Ε. στην υπόθεση Robert Faurisson vs France (CCPR/C/58/D/550/1993 [1996]) και έκρινε επίσης ότι η αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος συνιστά προτροπή σε αντισημιτική συμπεριφορά. Οι προηγούμενες σκέψεις σε απόφαση του δικαιοδοτικού οργάνου της Διεθνούς Κοινότητας διατυπώθηκαν ως ερμηνεία των άρθρων 19 και 20 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (ΔΣΑΠΔ) των Ηνωμένων Εθνών. Το άρθρο 19 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα του Ο.Η.Ε. αναφέρεται στην κατοχύρωση του δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης προβλέποντας ταυτόχρονα περιορισμούς κατά την άσκηση του δικαιώματος τούτου. Από την άλλη μεριά το άρθρο 20 του ΔΣΑΠΔ απαγορεύει κάθε προπαγάνδα υπέρ του πολέμου και την επίκληση εθνικού, φυλετικού ή θρησκευτικού μίσους, που αποτελεί υποκίνηση διακρίσεων, εχθρότητας ή βίας.
Η ελευθερία της έκφρασης κατοχυρώνεται και με το άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (ΕΣΔΑ), με ταυτόχρονη πρόβλεψη ορισμένων περιορισμών ως προς την έκταση άσκησης του δικαιώματος τούτου. Η ΕΣΔΑ στο άρθρο 17 απαγορεύει την καταχρηστική άσκηση δικαιώματος και επομένως δεν ανέχεται η ελευθερία της έκφρασης να ασκείται με όρους που συνιστούν κατάχρηση .
Ο Άρειος Πάγος (Α΄ Πολιτικό Τμήμα) με την απόφαση 4/01.09.2007 έχει αποφανθεί πως φασιστικά κόμματα είναι αντίθετα με τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Με την παραπάνω απόφαση το Ανώτατο Δικαστήριο ανακήρυξε ένα μεμονωμένο υποψήφιο χωρίς τον τίτλο του συνδυασμού του «Νέος Φασισμός», γιατί έκρινε πως αυτό αντίκειται στη διάταξη του άρθρου 29 παράγγ. 1 του Συντάγματος που προβλέπει ότι «η οργάνωση και η δράση των κομμάτων οφείλει να εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος».
To Α' Πενταμελές Εφετείο Αθηνών με την απόφασή του αριθμός 913/27.03.2009 αθώωσε τον κ. Κώστα Πλεύρη, κατηγορούμενο για παράβαση του νόμου 927/1979, όπως ισχύει σήμερα μετά τις τροποποιήσεις που επέφερε σε διατάξεις του ο νόμος 2190/2001 “περί κολασμού πράξεων ή ενεργειών αποσκοπουσών εις φυλετικάς διακρίσεις”, με αφορμή τη συγγραφή εκ μέρους του κ. Πλεύρη και την κυκλοφορία βιβλίου με τίτλο «Οι Εβραίοι, όλη η αλήθεια» (Αθήνα 2006, εκδόσεις ‘Ήλεκτρον’).
Στο σκεπτικό της παραπάνω απόφασης αναφέρονται μεταξύ των άλλων και τα εξής: «Ο κατηγορούμενος δεν στρέφεται κατά των Εβραίων, μόνο λόγω της φυλετικής και εθνικής καταγωγής τους αλλά κυρίως λόγω των επιδιώξεών τους για παγκόσμια κυριαρχία, των μεθόδων που χρησιμοποιούν για την ευόδωση αυτών και τη συνωμοτική τους δράση». «Τα αναφερόμενα από το συγγραφέα, για την στήριξη των απόψεών του πραγματικά περιστατικά και οι ρήσεις ιστορικών προσώπων στηρίζονται σε ιστορικές πηγές τις οποίες κατονομάζει και οι οποίες απλώς επισημαίνουν ορισμένες οξύτατες φράσεις του συγγραφέα. Οι φράσεις αυτές του συγγραφέα κατατείνουν στην επισήμανση των στοιχείων που παρατίθενται στο επίμαχο βιβλίο, προκειμένου να γίνουν αντιληπτές από τον αναγνώστη οι κατά τον συγγραφέα ως άνω επιδιώξεις των εβραιοσιωνιστών. Από το όλο περιεχόμενο του βιβλίου δεν προκύπτει ότι ο κατηγορούμενος με αυτό είχε πρόθεση να προτρέψει τον αναγνώστη σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά των Εβραίων, ούτε να εκφράσει προσβλητικές ιδέες κατ' αυτών (Εβραίων), εκ μόνου του λόγου της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής τους, δηλαδή χωρίς τη συνδρομή και άλλων λόγων. Τούτο δε γιατί δεν καταφέρεται συλλήβδην κατά των Εβραίων αλλά κατά των εβραιοσιωνιστών, οι οποίοι προέβησαν στις συγκεκριμένες πράξεις που αναφέρονται στο βιβλίο και οι οποίες στηλιτεύονται από τον συγγραφέα με οξύτατες εκφράσεις και αιχμηρά σχόλια και χαρακτηρισμού».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δικαστές του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών που αθώωσαν τον κ. Πλεύρη, συμφωνούν μαζί του ότι οι «εβραιοσιωνιστές» επιδιώκουν παγκόσμια κυριαρχία, ότι οι «εβραιοσιωνιστές» για να επιτύχουν τη δεσποτεία τους στον κόσμο χρησιμοποιούν σκοτεινές μεθόδους και ότι οι «εβραιοσιωνιστές» είναι συνωμότες!
Ο αντισημιτισμός μέσα στην Ιστορία αποτελεί ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο αντιπάθειας. Σε διάφορες ιστορικές περιόδους, ξεκινώντας από την Αρχαιότητα, περνώντας από τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση και φθάνοντας στον 20ο αιώνα, σημειώθηκαν αντιθέσεις, συστηματικές πράξεις βίας και εχθρότητας προς την εβραϊκή φυλή. Ο αντισημιτισμός γεννήθηκε σε παγανιστικές εποχές, υιοθετήθηκε από τους εκχριστιανισμένους λαούς που τον ανήγαγαν σε επιστήμη καλλιέργειας μίσους, χυδαιότητας και ψεύδους και κορυφώθηκε στην «φυσιολατρική» και άκρως παγανιστική ιδεολογία του Αδόλφου Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας, μέσα σ’ ένα πολιτισμικό περιβάλλον ανεξίτηλης παρουσίας του Μαρτίνου Λουθήρου…
«Πατέρες» και «Διδάσκαλοι» της χριστιανικής Εκκλησίας με μεγάλο κύρος μεταξύ των πιστών, συγκαταλεγόμενοι στις δέλτους του αγιολογίου Ανατολής και Δύσης υπήρξαν οι θερητικοί εγκέφαλοι του θρησκευτικού αντισημιτισμού. Όλο το οικοδόμημά τους θεμελιώθηκε στο ‘δόγμα’ της διά παντός συλλογικής ενοχής όλων των Ισραηλιτών για τη «δολοφονία» του Ιησού Χριστού. Η αλυσίδα περιλαμβάνει Αυγουστίνο της Ιππώνος, που επηρέασε καταλυτικά τον Χριστιανισμό της Δύσης, Ιωάννη τον Χρυσόστομο, Αμβρόσιο τον Μεδιολάνων και Κύριλλο Αλεξανδρείας, που διακρίθηκε ως ηθικός αυτουργός βίαιων και δολοφονικών επιθέσεων κατά της ιουδαϊκής Κοινότητας της αιγυπτιακής μεγαλούπολης, Μαρτίνο Λούθηρο, εμπνευστή της προτεσταντικής Μεταρρύθμισης. Ο Λούθηρος με το βιβλίο του ‘Οι Εβραίοι και τα ψέματά τους’ αναδείχθηκε σε κορυφαίο θεωρητικό του αντισημιτισμού. Έχει υποστηριχθεί από τον δημοσιογράφο Paul Johnson για το πιο πάνω πόνημα του Λουθήρου ότι, “μπορεί να χαρακτηριστεί το πρώτο βιβλίο του σύγχρονου αντισημιτισμού και ένα γιγάντιο βήμα στο δρόμο προς το Ολοκαύτωμα”.
Οι κατηγορίες κατά του Σιωνισμού και των Ισραηλιτών, πως επιδιώκουν παγκόσμια κυριαρχία στηρίζονται κατά κύριο λόγο στο βιβλίο ‘Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’. Πρόκειται για ένα χαλκευμένο, όπως κατέδειξαν επανειλημμένες ανεξάρτητες έρευνες, δημοσίευμα της Οχράνα των αρχών του 20ου αιώνα και παρουσιάζει ένα υποτιθέμενο σχέδιο κυριαρχίας του κόσμου από τους Εβραίους. Αποτελεί μέχρι σήμερα ένα από τα πλέον διαδεδομένα κείμενα έκφρασης αντισημιτισμού.
Ο αντισημιτισμός είναι μια ιδιάζουσα μορφή ρατσισμού με πολυποίκιλες καταβολές. Στον αντισημιτισμό συνωθούνται θρησκευτικοί λόγοι, που επικαλούνται Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, κυρίως μετά την έναρξη επιστροφής και εγκατάστασης των Εβραίων στην Παλαιστίνη, οικονομικοί λόγοι εξαιτίας του ελέγχου της διεθνούς οικονομίας από Εβραίους και της συνακόλουθης εκμετάλλευσης των λαϊκών μαζών παγκοσμίως, όπως διαδίδεται ως προκατάληψη παρά ως βέβαιο γεγονός, πολιτικοί λόγοι καθώς οι Εβραίοι και ιδίως το Ισραήλ θεωρούνται ως εμπροσθοφυλακή του διεθνούς ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή κ.λπ.. Ο αντισημιτισμός είναι ένας ρατσισμός που επιδιώκει να εξοντώσει ή να θέσει στο περιθώριο το «αντικείμενο» του μίσους, της προκατάληψης απλά και μόνο γιατί είναι Εβραίος, χωρίς κανένα άλλο κριτήριο….
Για όλους τους προηγούμενους λόγους ο Αντισημιτισμός έχει θεωρηθεί από τη Διεθνή Κοινότητα, με τα λόγια του άλλοτε Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Annan, ‘μία μοναδική έκφραση μίσους, αδιαλλαξίας και διωγμού, που κατά τη διάρκεια της ιστορίας έχει γίνει ένας προάγγελος δυσμενών διακρίσεων εναντίον άλλων μειονοτήτων’.
Η συλλογική συνείδηση της Ενωμένης Ευρώπης, που νομίζω ορθά μπορούμε να θεωρήσουμε ότι εκφράζεται με ιδιαίτερο κύρος με τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει αποφανθεί ότι, «ο εθνικοσοσιαλισμός αποτελεί ολοκληρωτική ιδεολογία ασυμβίβαστη με τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα» . Σε άλλη περίσταση διατυπώθηκε η πεποίθηση ότι, «αναμφίβολα, όπως και κάθε άλλη αναφορά που στρέφεται κατά των θεμελιωδών αρχών της ΕΣΔΑ, η δικαιολόγηση μια φιλο-ναζιστικής πολιτικής δεν μπορεί να επιτραπεί να απολαμβάνει την προστασία του άρθρου 10 και πως υπάρχει μια κατηγορία ξεκάθαρα αποδεκτών ιστορικών γεγονότων, όπως το Ολοκαύτωμα, των οποίων η άρνηση ή η αναθεώρηση δεν καλύπτεται από την προστασία του άρθρου 10 μέσω του άρθρου 17…. Η άρνηση ή η αναθεώρηση παρόμοιων ιστορικών γεγονότων υπονομεύει τις αξίες στις οποίες βασίζεται η καταπολέμηση του ρατσισμού και του αντισημιτισμού και αποτελεί σοβαρή απειλή κατά της δημόσιας τάξης. Παρόμοιες ενέργειες είναι ασυμβίβαστες με τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα γιατί παραβιάζουν δικαιώματα άλλων».
Ένα ελληνικό δικαστήριο, το Α' Πενταμελές Εφετείο Αθηνών με την παραπάνω απόφασή του στην υπόθεση Κ. Πλεύρη εξέφρασε δίχως αντίρρηση συμπάθεια προς απόψεις σαφώς αντισημιτικές, αναμφίβολα ρατσιστικές, όπως φαίνεται ολοκάθαρα και από άλλες σκέψεις που υπάρχουν στην απόφασή του. Ένα δικαστήριο της χώρας μας αποδείχθηκε δυστυχώς συνήγορος του Αντισημιτισμού, αυτής της πιο χυδαίας και βάναυσης μορφής Ρατσισμού που έχει μολύνει τον ανθρώπινο πολιτισμό. Έλληνες δικαστές με την παραπάνω απόφασή τους εξέφρασαν την ύβρη τους εναντίον του κριτηρίου περί του δικαίου, τόσο του ελληνικού λαού, όσο και των λαών της Ευρώπης.
Οι όποιες θεμιτές επιφυλάξεις ή και η οξεία ακόμη αμφισβήτηση έναντι της πολιτικής του Κράτους του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων και έναντι όσων ζητημάτων συνάπτονται προς τη λύση του παλαιστινιακού προβλήματος δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη συνηγορία υπέρ του Αντισημιτισμού. Η υστερική δαιμονοποίηση του Ισραήλ με σημαία την εξίσωση «Σιωνισμός ίσον Ρατσισμός» αποτελεί μια βάναυση προσβολή της ιστορίας….
Ορισμένοι σύγχρονοι και ακραίοι κύκλοι Εβραίων Σιωνιστών ιδίως με τη στάση τους απέναντι στο πρόβλημα που δημιουργούν οι παράνομα συγκροτημένοι οικισμοί Εβραίων εποίκων σε παλαιστινιακά εδάφη, δημιουργούν μάλλον μια αρνητική εικόνα του Ισραήλ, που δεν εκφράζει την αλήθεια. Ακόμη όμως και οι πιο αντιφατικές και αμφισβητούμενες πλευρές της ισραηλινής πολιτικής δεν μπορούν να αναιρέσουν την αλήθεια, ότι το Κράτος του Ισραήλ αποτελεί τη μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή, ανάμεσα σε έναν ορυμαγδό αυταρχικών καθεστώτων της περιοχής που κρατούν υπό πολιτική ομηρεία αραβικούς και μουσουλμανικούς πληθυσμούς! Για τους Άραβες δικτάτορες, για τους απόλυτους μονάρχες των αραβικών πετρελαιοπαραγωγικών χωρών και για τους Μολλάδες του Ιράν η δημοκρατία του Ισραήλ είναι σκάνδαλο!
Στην Κνεσέτ εκπροσωπείται η αραβική κοινότητα του Ισραήλ χωρίς περιορισμούς στην ελευθερία έκφρασης, στο διπλωματικό σώμα του Ισραήλ ένας Μουσουλμάνος αραβικής καταγωγής ο πρέσβης κ. Ali Yahya εκπροσωπεί τα συμφέροντα του κράτους του στη διεθνή κοινότητα, ενώ ακόμα και στις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ θα συναντήσουμε δύο στρατηγούς αραβικής καταγωγής…. Από την άλλη πλευρά τί μπορούμε να συναντήσουμε; Μια Χαμάς που κυριαρχεί αυταρχικά στη Λωρίδα της Γάζας και έχει στο πρόγραμμά της την εξαφάνιση του Ισραήλ από τον πολιτικό χάρτη, όπως και ο πρόεδρος του Ιράν Αχμαντινεζάντ, μία Χεζμπολλάχ στο Λίβανο που είναι το μακρύ χέρι των Μολλάδων του Ιράν στη Μεσόγειο. Όλες αυτές οι αραβικές και μουσουλμανικές δυνάμεις έχουν έναν κοινό πρόγονο, τον Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ Χατζ Μουχάμμεντ Αμίν Αλ-Χουσεϊνί, που στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου αναδείχθηκε ο πιο σπουδαίος συνεργάτης των Ναζί στη Μέση Ανατολή και ο απόλυτος Άραβας αντισημίτης…
