Οι Νέο-έλληνες, αυτή η περίεργη φυλή επαρχιωτών του Πλανήτη, κατάφεραν να ακυρώσουν χυδαία την ουσία του Ελληνισμού, ως πολιτισμικού μεγέθους. Ο Ελληνισμός είναι οικουμενικός και οι Έλληνες, όχι προς Θεού οι Νέο-έλληνες, ήταν λαός εν κινήσει. Οι Έλληνες είχαν συναίσθηση πως είναι πολίτες του Κόσμου, πως ο ζωτικός χώρος τους είναι η Οικουμένη. Έτσι εξηγείται το δίκτυο των ελληνικών αποικιών, που παρά την πάροδο αιώνων από την ίδρυσή τους δεν εξέλιπαν από την ιστορική μνήμη, ούτε από το γεωγραφικό χάρτη. Οι Έλληνες τολμούσαν και επιδίωκαν το ταξίδι ως αφορμή εμπλουτισμού κυρίως της ψυχής και του νου.
Ο Αλέξανδρος ο Μακεδόνας, ίσως αποτελεί μοναδικό φαινόμενο κατακτητή και δημιουργού μιας αχανούς πολυφυλετικής ηγεμονίας που έχει καταστεί θρύλος στους τόπους που κατέκτησε. Θρύλος όχι τρόμου αλλά τιμής και παραμυθίας με αφορμή δόξα από το παρελθόν. Ο Αλέξανδρος δεν κατέκτησε έναν ξένο κόσμο, αλλά κινήθηκε στις συντεταγμένες της οικείας του Οικουμένης.
Σήμερα οι Νέο-έλληνες, δηλαδή οι πολίτες του σύγχρονου ελληνικού κράτους, στη νότια άκρη της Βαλκανικής Χερσονήσου, κομπορρημονούν ασύστολα και άνευ αιδούς για προγόνους με τους οποίους ελάχιστη ή και μηδενική σχέση μπορεί να έχουν. Την ομαδική ψύχωση πως δήθεν είναι «έθνος ανάδελφο» την έχουν αναγάγει σε αρετή, που είναι εξ ολοκλήρου κίβδηλη και ολωσδιόλου φαντασιακή. Νομίζουν πως το μικρό τους κρατίδιο, αφού τέτοιο το κατάντησαν είναι ο ομφαλός του κόσμου, που οι πάντες επιβουλεύονται και εποφθαλμιούν για να αφανίσουν.
Σήμερα οι Έλληνες, που μεταλλάχτηκαν σε Νέο-έλληνες, ένα υβριδικό μόρφωμα εξαιτίας της εθνικιστικής παράνοιας, αφήνονται να παρασυρθούν από ξενοφοβία και ρατσισμό που δεν τον ομολογούν. Επιδεικνύουν έλλειψη ανεκτικότητας απέναντι στον Άλλο και αρνούνται έτσι τον εαυτό τους.
Το άρθρο που ακολουθεί θίγει ένα σημαντικό ζήτημα. Την αναίρεση κάθε έννοιας διαπολιτισμικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα, με βάρβαρο και χυδαίο τρόπο και την καθήλωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας γενικά στα στεγανά μιας γραφειοκρατικής διαχείρισης μέσα στα πλαίσια νομικών επιταγών.
«EΞ ΑΦΟΡΜΗΣ
Η διαπολιτισμική εκπαίδευση υπό διωγμόν
Του Σπύρου Α. Μοσχονά
Στα δικαστήρια σύρεται η πρώην διευθύντρια του 132ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών κ. Στέλλα Πρωτονοταρίου (η προγραμματισμένη για τις 16 Ιουνίου δίκη αναβλήθηκε τελικά για τις 22 Ιανουαρίου 2010). Η εμπνευσμένη αυτή δασκάλα κατηγορείται ότι παραχώρησε σχολικές αίθουσες για να γίνονται, σε όσους μαθητές το επιθυμούσαν, μαθήματα της μητρικής τους γλώσσας (αλβανικής ή αραβικής). Δυστυχώς, στο ελληνικό δημόσιο σχολείο η διδασκαλία της μητρικής γλώσσας δεν είναι δικαίωμα, είναι παρανομία.
Το 132ο Δημοτικό Σχολείο ανήκει στο τεράστιο συγκρότημα της Γκράβας. Το 72% των μαθητών στο σχολείο αυτό είναι παιδιά μεταναστών, κυρίως από την Αλβανία. Υπό τη διεύθυνση της κ. Πρωτονοταρίου, ο σύλλογος διδασκόντων, σε στενή συνεργασία με τους γονείς, οργάνωσε αξιόλογες διαπολιτισμικές δραστηριότητες, σημαντικότερες από τις οποίες ήταν τα μαθήματα μητρικής γλώσσας στους μαθητές και ελληνικής γλώσσας στους γονείς τους. Ισως ενόχλησε επίσης ότι ένα ποίημα - προσευχή του Γιάννη Ρίτσου αντικατέστησε το «Πάτερ ημών», επιτρέποντας σε όλα τα παιδιά να συμμετέχουν την ώρα της προσευχής (βλ. Τ. Καμπύλη, «Το τέλος ενός πρότυπου σχολείου», «Η Καθημερινή» 9/12/2007).
Οταν η κεντρική εξουσία πήρε μυρωδιά τι συνέβαινε στο σχολείο, άρχισαν οι διώξεις. Το 2007 η κ. Πρωτονοταρίου απομακρύνθηκε από τη θέση της διευθύντριας. Για την απομάκρυνσή της χρησιμοποιήθηκε ο νεοδημοκρατικός θεσμός της συνέντευξης, στην οποία η διευθύντρια βαθμολογήθηκε πολύ χαμηλά. Ο δοτός νέος διευθυντής (με πολύ υψηλά συνεντευξιακά προσόντα) ανέλαβε να καταργήσει όλες τις διαπολιτισμικές δραστηριότητες του σχολείου.
Ο όρος «διαπολιτισμική εκπαίδευση» αποτελεί στην Ελλάδα ένα είδος ευφημισμού. Αντί για διάλογο μεταξύ γλωσσών και πολιτισμών, ο όρος κατέληξε να δηλώνει εκείνη την εκπαίδευση η οποία οδηγεί σε μία μόνο γλώσσα, την ελληνική, και έναν μόνο πολιτισμό, των Ελλήνων. Στόχος αυτής της κατ’ όνομα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης είναι η γλωσσική αφομοίωση ή, όπως αλλιώς λέγεται, η «ένταξη» των αλλόγλωσσων και αλλόθρησκων, οι οποίοι καλούνται να αφήσουν έξω από το ελληνικό σχολείο τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους. Αυτήν τη «διαπολιτισμική» εκπαίδευση υπηρετεί το υπουργείο Παιδείας. Στο πρόσωπο της κ. Πρωτονοταρίου καταδικάζεται λοιπόν η διαπολιτισμική εκπαίδευση που θεωρεί απαραίτητο τον διάλογο μεταξύ των πολιτισμών και οραματίζεται ένα πολύγλωσσο σχολείο όπου όλες οι γλώσσες αποτελούν πόρους για την κοινωνική ανέλιξη.
Στην πολιτική της μισαλλοδοξίας το υπουργείο Παιδείας θα βρει πρόθυμους συμπαραστάτες. O ΛΑΟΣ είναι ένας από αυτούς. Η Ν. Δ. φαίνεται να υιοθετεί την ατζέντα του. Οι διώξεις δασκάλων, όπως της κ. Πρωτονοταρίου, καθώς και η πρόσφατη «αυστηροποίηση» της μεταναστευτικής πολιτικής είναι δύο από τις πολλές ενδείξεις ότι η ιδεολογική σύγκλιση μεταξύ των δύο όμορων χώρων έχει ήδη συντελεστεί στο άκρο δεξιό τμήμα του πολιτικού φάσματος. Μέσω της σύγκλισης αυτής, για άλλη μια φορά, η ιδέα μιας Ελλάδας ευρύχωρης και ανεκτικής ηττάται προς όφελος μιας άλλης: μιας Ελλάδας μικρής, ξενοφοβικής, χωρίς όραμα, χωρίς σεβασμό προς τους ανθρώπους που επέλεξαν ή αναγκάστηκαν να ζήσουν εντός των συνόρων της.
Άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
«Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» στις 21/06/09»
1 comment:
Oι θαυμαστές της κυρίας Στέλλας διατηρούν την ιστοσελίδα : http://www.132grava.net
Είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρουσα μια περιήγηση στο πλούσιο υλικό που υπάρχει εκεί. Βρίσκει κανείς καταχωρημένες όλες τις παρεμβάσεις των υποστηρικτών της από τον χώρο της δημοσιογραφίας (Καθημερινή, Ελευθεροτυπία, Συγκρότημα Λαμπράκη, Athens Voice κτλ.) και της εκπαίδευσης.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει ο κατάλογος δηλώσεων υποστήριξης και επερωτήσεων στη βουλή από πολιτικούς [1] - εδώ πρωτοστατεί όντως η Διαμαντοπούλου και ακολουθούν τα παλλικάρια του ΣΥΡΙΖΑ (Κουράκης, Κοροβέσης, Κουβέλης) και το ΚΚΕ. Βρίσκουμε και ένα απόσπασμα από την εκπομπή της ΝΕΤ "Πρώτη Γραμμή" με τους Λυριτζή-Οικονόμου να υπερασπίζονται (ειδικά ο πρώτος) την κυρία Στέλλα. Μεταξύ των υποστηρικτών προστέθηκε εσχάτως και ο Ταρζάν (απορώ πως δεν παρενέβη ακόμα ο Κούλογλου...).
Mια πτυχή της υπόθεσης που δεν τονίστηκε ιδιαίτερα είναι και η αλλοίωση του περιεχομένου των εθνικών εορτών στα πλαίσια των «πολυπολιτισμικών» πειραματισμών στο εν λόγω σχολείο. Συγκεκριμένα, διαβάζουμε σε κείμενα των υποστηρικτών της Τάκη Καμπύλη και ΙΟΥ στις «πολυπολιτισμικές» "Καθημερινή", "Ελευθεροτυπία":
"«Προβληματιστήκαμε πολύ», λέει η Στέλλα Πρωτονοτάριου. «Θέλαμε η εθνική γιορτή να αφορά όλους τους μαθητές, όχι μόνο τους Έλληνες».
Η λύση που βρέθηκε π.χ. για την 28η Οκτωβρίου ήταν η γιορτή να έχει σαν θέμα τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και την ανθρώπινη εμπειρία από αυτόν. Οι προετοιμασίες για την εθνική γιορτή άρχιζαν πολύ νωρίτερα. Στα παιδιά, σε όλα τα παιδιά, μοιράζονταν ρόλοι. Και μέσα από τους ρόλους ο ένας έμπαινε στα ερωτήματα και τις βεβαιότητες του άλλου." [3]
"Εξίσου ενδιαφέρουσες, οι προτάσεις των δασκάλων για τις γιορτές που διοργανώνονται με την ευκαιρία των εθνικών επετείων αποτελούν υπόδειγμα για μια σύγχρονη αντιμετώπιση του ζητήματος το οποίο, βέβαια, δεν αφορά μόνο τα σχολεία στα οποία φοιτούν παιδιά μεταναστών.
Στο 132ο της Γκράβας τα παιδιά δεν υποχρεώνονται να ακολουθήσουν το τυποποιημένο εθνικιστικό τελετουργικό μιας κλασικής σχολικής γιορτής. Δεν παπαγαλίζουν ηρωικά κατορθώματα και δεν τραγουδούν εμβατήρια. Επομένως, δεν βαριούνται.
Συζητούν με τους δασκάλους τους για την ιστορική περίοδο στην οποία θα αναφερθεί η γιορτή τους με τρόπο που να τους κινεί το ενδιαφέρον και να σχετίζεται με τα βιώματά τους. Αναλύουν κείμενα, μαθαίνουν τραγούδια, ετοιμάζουν σκηνικά. Και, με την καθοδήγηση των δασκάλων τους, αναλαμβάνουν μόνα τους τη διοργάνωση της γιορτής. Η όλη διαδικασία διευκολύνει τα παιδιά των μεταναστών να αισθανθούν ότι η γιορτή είναι και δική τους: η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου, π.χ., έδωσε σε κάθε παιδί την ευκαιρία να συνεισφέρει στη γιορτή μιλώντας για την εμπειρία της χώρας του στον πόλεμο, ενώ τα συνθήματα στα οποία κατέληξαν τα ίδια τα παιδιά («Οχι στον πόλεμο», «Ναι στη ζωή») φωνάχτηκαν και μοιράστηκαν σε χαρτιά και στη δική τους γλώσσα" [4]
Τι δείχνουν όλα τα παραπάνω; Μα τι άλλο από τη σημασία του 132ου Δημοτικού Γκράβας ως πιλοτικού πειράματος για την σκοπούμενη μετάλλαξη του δημόσιου ελληνικού σχολείου σε αποεθνοποιημένο και εθνοθρησκευτικά «αποχρωματισμένο» σχολείο (βλέπε άρθρο Γ.Κολοβού - [9]), ένα σχολείο μέσα από το οποίο θα κατασκευάζεται ο επαναπρογραμματισμένος Έλληνας δηλ. ο κοσμοπολίτης χωρίς πατρίδα, ο γυμνός άνθρωπος χωρίς χώρο, χρόνο ή πλησίον, το εξατομικευμένο και αποεδαφοποιημένο πλήθος, ο ομάδας με το ψευτο life-style, ο λιποτάκτης, ο προδότης, ο υπήκοος της αυτοκρατορίας ο νέος (πρώην έλληνας) πολίτης του νέου (πρώην Ελλάδα) κρατιδίου της νοτιοανατολικής Ευρώπης ο οποίος θα είναι έτοιμος να διοικηθεί από αλλοεθνείς αφού γι' αυτόν πατρίδα θα είναι ο κόσμος, ή μάλλον το κεφάλαιο που θα κυβερνάει τον κόσμο (παγκοσμιοποίηση) (από το πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο του Κωνσταντίνου Ρωμανού "ΕΘΝΟΚΤΟΝΙΑ ΕΝ ΕΞΕΛΙΞΕΙ").
Μόνο η αντίσταση του ελληνικού λαού μπορεί να ακυρώσει τις δρομολογημένες εξελίξεις.
Post a Comment