Στη συνεδρίαση της 22 Ιουνίου 2010 συζητήθηκε στο Συμβούλιο Ιδιοκτησίας Δασών Θεσσαλονίκης η αίτηση που είχε υποβάλλει η Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης επί Γενικού Γραμματέα Δημ. Σταμάτη για να ερευνηθεί και να υπάρξει σχετική γνωμοδότηση αν τα βακούφια του τζαμιού της Νυμφαίας που υπάρχουν στην τοποθεσία «Χαν Ταρλαλάρ», όπως είναι γνωστή στους Μουσουλμάνους κατοίκους της Νυμφαίας του Δήμου Κομοτηνής, αλλά και σε όλους τους κατοίκους του Νομού Ροδόπης είναι πράγματι βακούφια ιδιοκτησίας του τζαμιού του Οικισμού Νυμφαίας ή είναι δημόσιες δασικές εκτάσεις, όπως θεωρούνται σύμφωνα με τεκμήριο του νόμου 998/1979. Η ίδια τοποθεσία σε έγγραφα δημοσίων υπηρεσιών αναφέρεται ως «Βορείως Οικισμού Νυμφαίας ή Γέφυρα Βοσκού» ή «Βορείως του Οχυρού Νυμφαίας».
Η απόφαση του Συμβουλίου Ιδιοκτησίας Δασών Θεσσαλονίκης, όσον αφορά την παραπάνω υπόθεση εκδόθηκε και δεν είναι θετική για το τέμενος της Νυμφαίας. Το Συμβούλιο γνωμοδότησε ότι τα βακούφια στην τοποθεσία «Χαν Ταρλαλάρ» δεν είναι καν βακούφια και δεν ανήκουν στο τζαμί της Νυμφαίας αλλά είναι δασικές εκτάσεις ιδιοκτησίας του ελληνικού κράτους.
Η συμπεριφορά των οργάνων του κράτους σχετικά με την υπόθεση των βακουφιών του τεμένους της Νυμφαίας έχει πληγώσει βαθειά την καρδιά των Μουσουλμάνων της περιοχής Κομοτηνής, αλλά και όλης της Θράκης. Η συμπεριφορά των οργάνων του ελληνικού κράτους αντιμετώπισε ένα ευαίσθητο θέμα για τη Μουσουλμανική Κοινότητα της περιοχής Κομοτηνής, που σχετίζεται με το θεσμό των βακουφίων και με την προάσπιση της βακουφικής μουσουλμανικής περιουσίας με τρόπο που προδίδει αδιαφορία για την περιφρούρηση της νομιμότητας χωρίς διακρίσεις λόγω θρησκεύματος ή εθνοφυλεκτικής καταγωγής των πολιτών αυτής της χώρας.
Αξίζει να κεντρίσουμε τη μνήμη όλων και να θυμηθούμε πώς ανέκυψε το ζήτημα με τα βακούφια της Νυμφαίας στην τοποθεσία «Χαν Ταρλαλάρ» και την εντέλει αμφισβήτησή τους, κατ’ αρχάς από πολίτες της Ροδόπης ποντιακής καταγωγής και στη συνέχεια από το ίδιο το Δημόσιο.
Κατά το έτος 2005 κάτοικοι του Νομού Ροδόπης ποντιακής καταγωγής με πρωτοβουλία του σωματείου «Σύλλογος Ποντίων Ν. Ροδόπης ‘Η Τραπεζούντα’», αποφάσισαν μόνοι τους και χωρίς να ζητήσουν την άδεια του Μουτεβελή της βακουφικής περιουσίας του Ιερού Τεμένους του Οικισμού Νυμφαίας, να επιλέξουν ένα από τα βακούφια εμβαδού 10.214,54 τ.μ. ως χώρο διεξαγωγής πολιτιστικής εκδήλωσης με το όνομα «Παρχάρια». Στον ίδιο χώρο το 2007 η Δασική Υπηρεσία, προφανώς για να διευκολύνει όσους συμμετέχουν κάθε χρόνο στην ποντιακή εκδήλωση κατασκεύασε έργα υπαίθριας αναψυχής και συγκεκριμένα έξι κιόσκια και δύο βρύσες.
Σε απροσδιόριστο χρόνο και στον ίδιο παραπάνω χώρο άρχισε να κτίζεται μικρό λιθόκτιστο κτίσμα χριστιανικού ναού μετά την περάτωση και την εν συνεχεία καθιέρωσή του. Το κτίσμα ανεγείρεται χωρίς άδεια από τη Ναοδομία της Εκκλησίας της Ελλάδος ή την πολεοδομική αρχή ή την αρμόδια τοπικά δασική αρχή. Ο χαρακτήρας του ανεγειρόμενου ναού ως αυθαίρετης κατασκευής είναι γνωστός στη Διεύθυνση Δασών του Νομού Ροδόπης και σημειώνεται στην από 29.07.2009 έκθεση αυτοψίας δασολόγων της υπηρεσίας αυτής.
Ο Μουφτής Κομοτηνής και ο Μουτεβελής του Τεμένους Νυμφαίας θεώρησαν όλες τις παραπάνω ενέργειες ως πράξεις καταπάτησης του συγκεκριμένου ακινήτου και βίαιου αποχαρακτηρισμού του ως βακουφίου εκ μέρους μερίδας συμπολιτών μας. Οι Μουσουλμάνοι χαίρονται όταν χτίζονται χριστιανικές εκκλησίες, γιατί είναι τόποι λατρείας του Ενός και Μοναδικού Θεού προς τον Οποίον απευθυνόμαστε όλοι οι πιστοί που έχουν πνευματικό πρόγονό τους τον δίκαιο Αβραάμ (Ισραηλίτες, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι), αντίθετα με όσα ίσως νομίζουν φανατικοί κάθε πίστης. Στην περίπτωση όμως της ανέγερσης του μικρού ναού σε βακούφι του «Χαν Ταρλαλάρ» τα πράγματα είχαν μια άλλη διάσταση. Η κατάληψη του συγκεκριμένου βακουφιού από το σωματείο των Ποντίων και η επιλογή του ως χώρου για τα «Παρχάρια» ήταν μια αυθαίρετη πράξη που έδειχνε ολοφάνερα περιφρόνηση για την Μουσουλμανική Κοινότητα. Η κατασκευή του κτίσματος ήταν αυθαίρετη, δηλαδή παράνομη. Ο σκοπός ήταν φανερός για κάθε αντικειμενικό παρατηρητή των πρωτοβουλιών: Να αφαιρεθεί ένα βακουφικό αγροτικό ακίνητο από το Ιερό Μουσουλμανικό Τέμενος του Οικισμού Νυμφαίας Κομοτηνής και παραπέρα να αμφισβητηθεί, κατά την εντύπωση που αποκομίσαμε, έμπρακτα το δικαίωμα της Μουσουλμανικής Κοινότητας στα βακούφια της.
Ο Μουφτής Κομοτηνής κατάγγειλε την κατασκευή αυθαίρετου κτίσματος στο παραπάνω βακούφι σε όλες τις αρμόδιες Αρχές του Νομού Ροδόπης, χωρίς να εξαιρείται ο Εισαγγελέας Ροδόπης. Οι καταγγελίες του Σοφολογιότατου Μουφτή Κομοτηνής αγνοήθηκαν προκλητικά και απαράδεκτα. Στο Νομό Ροδόπης δεν υπήρξε αρμόδιος για να ενεργήσει το αυτονόητο οφειλόμενο στην περίπτωση της αυθαίρετης ανέγερσης μικρής εκκλησίας, δηλαδή να εφαρμοσθεί ο νόμος! Οι αρμόδιες αρχές σε άλλες περιπτώσεις αυθαίρετων κατασκευών σε δασική έκταση επέβαλλαν εξοντωτικά πρόστιμα στους παραβάτες και επί πλέον διέταξαν την κατεδάφιση των κτισμάτων (βλ. χαρακτηριστική για το θέμα απόφαση ΕυρΔΑΔ επί προσφυγής υπ’ αριθ. 59259/00 Γεωργιάδη κατά Ελλάδος www.nsk.gr/edad/ee31.pdf). Πριν χρόνια ο άλλοτε υπουργός Βορείου Ελλάδος Βασίλης Ιντζές έχτισε στο δάσος Σέιχ Σου της Θεσσαλονίκης αυθαίρετα μια μικρή εκκλησία του Αγίου Βασιλείου. Είναι αλήθεια πως όσο ο Ιντζές ήταν υπουργός κανένας δεν ασχολήθηκε με την αυθαίρετη κατασκευή στο δάσος. Όταν όμως ο Ιντζές απομακρύνθηκε από το δημόσιο βίο σύρθηκε κατηγορούμενος στα ποινικά δικαστήρια για την αυθαίρετη εκκλησία ένας παπάς που η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης είχε καταστήσει υπεύθυνο για εκείνο το εκκλησάκι! Μέχρι και σήμερα οι αρμόδιες διωκτικές αρχές για την προστασία των δασών και για την τήρηση των πολεοδομικών κανόνων είναι βυθισμένες σε σκοτάδι πλήρους άγνοιας ως προς τους υπεύθυνους ανέγερσης του αυθαίρετου κτίσματος μέσα σε δασική έκταση κατά την άποψη της Δασικής Υπηρεσίας, ενώ κατά την άποψή μας μέσα σε ξένο βακούφι στην τοποθεσία «Χαν Ταρλαλάρ»!!!
Μετά τις καταγγελίες του Μουφτή και τις φωνές διαμαρτυρίας που ξεσηκώθηκαν για τις προηγούμενες αυθαιρεσίες ο Δημήτρης Σταμάτης Περιφερειάρχης Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης ανέλαβε δύο πρωτοβουλίες, που τις εμφάνισε ως ενέργειες υπέρ της νομιμότητας. Πρώτα πρώτα με αίτησή του παρέπεμψε την υπόθεση στο Συμβούλιο Ιδιοκτησίας Δασών Θεσσαλονίκης προκειμένου να αποφασίσει γνωμοδοτικά αν τα ακίνητα στην τοποθεσία «Χαν Ταρλαλάρ», ανάμεσά τους κι αυτό όπου οργανώνονται «τα Παρχάρια» και χτίζεται αυθαίρετα εκκλησία είναι ιδιοκτησίας του Ιερού Τεμένους Νυμφαίας ως βακούφια του ή είναι δασικές εκτάσεις του Δημοσίου σύμφωνα με τεκμήριο κυριότητας του κράτους που προβλέπει ο νόμος 998/1979. Δεύτερη ενέργεια του Περιφερειάρχη ήταν να δώσει εντολή να παύσουν οι οικοδομικές εργασίες στο εκκλησάκι. Η πρώτη ενέργεια του Δημήτρη Σταμάτη υλοποιήθηκε, η δεύτερη εντολή του αγνοήθηκε απροκάλυπτα. Οι «άγνωστοι» παραβάτες του νόμου μετά την υποτιθέμενη εντολή παύσης των οικοδομικών εργασιών συνέχισαν την κατασκευή του τρούλου στο κτίσμα!
Και μετά την πρώτη παραπάνω ενέργεια του Δημ. Σταμάτη ως Περιφερειάρχη αρχίζουν οι παρανομίες των οργάνων του κράτους που πληγώνουν την καρδιά της Μειονότητας….
Ακούγεται βαρύς και σκληρός ίσως ο λόγος. Είμαστε βέβαιοι, πως κάθε άνθρωπος καλής θέλησης, με κοινό νου και κατά το δυνατό αντικειμενική κρίση, χωρίς αγκυλώσεις προκαταλήψεων κατά του Άλλου «εθνικής» ή «θρησκευτικής»χροιάς, όταν παρακολουθήσει την εξέλιξη των γεγονότων δεν θα μας αδικήσει….
Ο Δημήτριος Σταμάτης, Γενικός Γραμματέας της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, ως όργανο της δημόσιας διοίκησης όφειλε κατ’ αρχήν το αυτονόητο. Δηλαδή να εφαρμόζει την κείμενη νομοθεσία του κράτους. Η κατόπιν αιτήσεως του Περιφερειάρχη παραπομπή της υπόθεσης αμφισβήτησης της ιδιοκτησίας στα βακούφια της τοποθεσίας «Χαν Ταρλαλάρ» στο Συμβούλιο Ιδιοκτησίας Δασών Θεσσαλονίκης ήταν παράνομη ενέργεια. Γιατί σύμφωνα με το άρθρο 21 παράγρ. 1 του νόμου 3647/2008, που ρυθμίζει θέματα μουσουλμανικών βακουφίων στη Θράκη, προβλέπεται ότι η επίλυση ιδιοκτησιακής διαφοράς ή εκκρεμότητας σχετικά με βακουφικό ακίνητο γίνεται από ειδική επιτροπή που συγκροτείται με πρωτοβουλία του Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας και όχι από το Συμβούλιο Ιδιοκτησίας Δασών.
Η διαφορά μεταξύ του Συμβουλίου Ιδιοκτησίας Δασών και της Επιτροπής του άρθρου 21 παράγρ. του νόμου 3647/2008 είναι σημαντική. Πρώτα πρώτα το Συμβούλιο Ιδιοκτησίας Δασών για υποθέσεις που αφορούν την Θράκη εδρεύει στη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για ένα συλλογικό όργανο διοίκησης και όχι δικαστήριο, ανεξάρτητα αν συμμετέχουν στη σύνθεσή του τρεις δικαστές, που εξετάζει την υπόθεση από «μακριά». Ιδίως στην υπόθεση των βακουφίων «Χαν Ταρλαλάρ», αυτοί που αποφάσισαν για το θέμα μπορεί να αγνοούσαν απόλυτα τις ευαισθησίες της Μειονότητας για τα βακούφια της και τούτο όχι για να κάνουν «χάρη» στους Μουσουλμάνους, αλλά για να εξαντλήσουν όλα τα περιθώρια και τις ευχέρειες εξακρίβωσης της αλήθειας και όχι να εκδώσουν την απόφαση-γνωμοδότησή του με σπουδή, όπως έγινε στη συγκεκριμένη περίπτωση, ώστε τα μέλη του Συμβουλίου να «βγουν» από την υποχρέωση που τους ανατέθηκε!
Οφείλουμε να τονίσουμε ότι το Συμβούλιο Ιδιοκτησίας Δασών δεν είναι δικαστήριο, αλλά μια επιτροπή, ένα όργανο της δημόσιας διοίκησης που καλείται να γνωμοδοτεί για θέματα της αρμοδιότητάς του. Το ότι στο Συμβούλιο συμμετέχουν τρεις δικαστές στη σύνθεσή του, απ’ τους οποίους ο ένας είναι πρόεδρος εφετών και προεδρεύει στις συνεδριάσεις του, δεν αναβαθμίζει τον χαρακτήρα του Συμβουλίου από συλλογικό όργανο της διοίκησης σε κάτι διαφορετικό. Οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ιδιοκτησίας Δασών μπορεί να ελέγχονται δημόσια από κάθε διοικούμενο πολίτη, όπως κάθε ενέργεια ή παράλειψη οργάνου του κράτους. Κάτι τέτοιο συνήθως δεν θεωρείται ανεκτό όσον αφορά τις αποφάσεις των δικαστηρίων, μολονότι αυτή η άποψη μπορεί να αμφισβητηθεί με σοβαρά επιχειρήματα. Ο δικαστής που συμμετέχει σε συλλογικό όργανο της δημόσιας διοίκησης δεν αποβάλλει βέβαια την ιδιότητα που του έχει προσδώσει η πολιτεία. Αλλ’ όμως ο κανόνας πως «ο δικαστής γνωρίζει το δίκαιο» που προέρχεται από το λόγιο των Λατίνων «iura novit curia» στην περίπτωση που σχολιάζομε κατά τη γνώμη μου κάμπτεται γιατί αλλιώς θα είχαμε κατά αναμφισβήτητο μάλιστα τεκμήριο «αλάθητους» δικαστές «περί παντός επιστητού» ωσάν τις περί πίστεως εξαγγελίες του Πάπα Ρώμης «ex cathedra»!
Στην Επιτροπή επίλυσης ιδιοκτησιακών διαφορών ή εκκρεμοτήτων που αφορούν βακουφικά ακίνητα ο νόμος προβλέπει τη συμμετοχή δύο εκπροσώπων της Διαχειριστικής ή Βακουφικής Επιτροπής, που έχει σχέση με το αμφισβητούμενο βακούφι ή βακούφια προκειμένου να προτείνουν τρόπους αντιμετώπισης των εκκρεμοτήτων. Επίσης κάτι άλλο σημαντικό όσον αφορά την Επιτροπή του άρθρου 21 του νόμου 3647/2008 είναι ότι, συνεδριάζει κοντά στον τόπο που βρίσκεται το αμφισβητούμενο βακούφι και υπάρχουν μέλη της που δεν αγνοούν τα πράγματα «από κοντά», ούτε παραβλέπουν παραμέτρους που απαιτούν χειρισμούς ιδιαίτερης ευαισθησίας. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι στην παραπάνω Επιτροπή δεν αγνοείται η άποψη της Μειονότητας, όπως συμβαίνει στο Συμβούλιο Ιδιοκτησίας Δασών Θεσσαλονίκης, που ορισμένα από τα μέλη του μπορεί για πρώτη φορά να άκουγαν για βακούφια, για Μουφτήδες κ.ά..
Στη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ιδιοκτησίας Δασών Θεσσαλονίκης της 22.06.2010 προέδρευε ο κ. Δημήτριος-Στέφανος Βόσκας, πρόεδρος εφετών Θεσσαλονίκης. Ο πρόεδρος είχε δώσει εντολή στη γραμματέα του Συμβουλίου να σταλούν κλήσεις για τη συνεδρίαση του οργάνου στη Μουφτεία Κομοτηνής και στο τζαμί της Νυμφαίας! Μάλλον υπήρχε άγνοια ότι η Μουφτεία Κομοτηνής είναι δημόσια υπηρεσία και δεν έχει αυτοτελή νομική προσωπικότητα, ενώ όσον αφορά την βακουφική περιουσία του τεμένους της Νυμφαίας ο νόμος 3647/2008 προβλέπει με σαφήνεια από ποιους εκπροσωπείται. Έτσι κατά τη συνεδρίαση τόσον ο Σοφολογιότατος Μουφτής Κομοτηνής, όσο και τα μέλη της διαχειριστικής επιτροπής της περιουσίας του ιερού τεμένους της Νυμφαίας βρίσκονταν στη Θεσσαλονίκη.
Το Συμβούλιο συνεδρίασε στο μικρό γραφείο του προέδρου εφετών κ. Βόσκα, γιατί αυτόν το χώρο επέλεξε ο ίδιος και δεν υπήρχε η άνεση να παρακολουθήσουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι τη διαδικασία. Ο Μουφτής Κομοτηνής και η διαχειριστική επιτροπή του τεμένους Νυμφαίας διόρισαν Δικηγόρο της Θεσσαλονίκης για να χειριστεί την όλη υπόθεση.
Το Συμβούλιο είχε στη διάθεσή του κατ’ αρχάς σχετικό φάκελο της υπόθεσης που είχε σχηματίσει με ευθύνη της η δασική υπηρεσία της Κομοτηνής και της Περιφέρειας. Ο φάκελος όπως διαπιστώθηκε από τον Δικηγόρο της Μουφτείας και κατά την εκτίμησή του δεν ήταν πλήρης. Λ.χ. δεν υπήρχαν αεροφωτογραφίες της περιοχής με σχετικές φωτοερμηνείες, από τις οποίες πιθανότατα θα επιβεβαιώνονταν οι ισχυρισμοί της Μουφτείας και των μουτεβελήδων της Νυμφαίας, ότι τα βακούφια στο Χαν Ταρλαλάρ, πριν λίγα χρόνια, όταν η Νυμφαία ανθούσε πληθυσμιακά ήταν χωράφια και όχι δασικές χορτολιβαδικές εκτάσεις, μορφή που εμφανίζουν σήμερα. Επίσης οι Δασολόγοι που συνέταξαν εκθέσεις σχετικές με την υπόθεση, δεν ήταν σε θέση να διακρίνουν το είδος των οθωμανικών τίτλων ιδιοκτησίας που αφορούσαν τα χωράφια που στη συνέχεια αφιερώθηκαν και έγιναν βακούφια. Τέλος και ιδιαίτερα σημαντικό, η δασική υπηρεσία αρκέσθηκε σε μια επισκόπηση των μεταφρασμένων οθωμανικών τίτλων ιδιοκτησίας και των αφιερωτηρίων σε συνδυασμό με τοπογραφικό διάγραμμα που συνέταξε κατόπιν παραγγελίας της επιτροπής διαχείρισης της βακουφικής περιουσίας του τεμένους Νυμφαίας ιδιώτης τοπογράφος μηχανικός λαμβάνοντας υπόψη τα σημερινά δεδομένα. Το ορθό θα ήταν να γίνει ερμηνεία όλων των προηγουμένων στοιχείων ώστε να διαπιστωθεί αν το τοπογραφικό διάγραμμα των βακουφιών ταυτοποιούνται με τα χωράφια που αναφέρονται στους παλιούς οθωμανικούς τίτλους και στα έγγραφα αφιέρωσής τους αργότερα. Τίποτα δεν έγινε από τα παραπάνω, με αποτέλεσμα, δίχως πειστική αιτιολογία να καταλήξουν οι Δασολόγοι που είχαν συντάξει τις εκθέσεις του φακέλου, πως δεν υπάρχει ταυτοποίηση ανάμεσα στους αγρούς των παλιών τίτλων και των εγγράφων αφιέρωσής τους με τα ακίνητα που είχαν αποτυπωθεί στο τοπογραφικό διάγραμμα. Η δασική υπηρεσία ήταν υπεύθυνη για το σχηματισμό του υπηρεσιακού φακέλου της υπόθεσης, αυτό είναι ανάγκη να τονισθεί και πάλι! Ό,τι στοιχεία ζήτησε από τη Μουφτεία και τους διαχειριστές των βακουφιών της Νυμφαίας δόθηκαν. Επομένως οι παραλείψεις βαρύνουν αποκλειστικά την αρμόδια κρατική υπηρεσία και όχι την επιτροπή διαχείρισης των βακουφιών!
Η συνεδρίαση του Συμβουλίου Ιδιοκτησίας Δασών ρυθμίζεται από σχετικό προεδρικό διάταγμα, χωρίς να προβλέπονται όλες οι περιπτώσεις που θα μπορούσαν να προκύψουν στη διαδικασία. Παρόλα αυτά, ενόψει του γεγονότος ότι προεδρεύει του Συμβουλίου αυτού δικαστής, καθιστά ευχερή τη διεξαγωγή της διαδικασίας με κανόνες αντικειμενικής τάξης χωρίς μεροληψία υπέρ ή κατά κάποιου από τα εμπλεκόμενα μέρη, κατ’ αναλογική εφαρμογή διατάξεων της πολιτικής ή της διοικητικής δικονομίας.
Κατά τη συνεδρίαση του Συμβουλίου της 22.06.2010 συνέβησαν τα εξής παράτυπα. Μολονότι από το προεδρικό διάταγμα που ρυθμίζει τη διαδικασία στο παραπάνω Συμβούλιο δεν προβλέπεται η δυνατότητα παρέμβασης τρίτων στη συζήτηση της εκκρεμούς υπόθεσης, ορισμένα σωματεία της Κομοτηνής που εκπροσωπούνταν από Δικηγόρους, όπως κι ένας Δικηγόρος της πόλης ατομικά δήλωσαν την πρόθεσή τους να παρέμβουν στη διαδικασία υπέρ των δικαιωμάτων του Δημοσίου. Μεταξύ των σωματείων ήταν και ο «Σύλλογος Ποντίων Ν. Ροδόπης ‘Η Τραπεζούντα’» που διοργανώνει ‘τα Παρχάρια’.
Ο προεδρεύων δικαστής του Συμβουλίου, κατ’ αρχάς εντελώς απαράδεκτα απαγόρευσε να είναι παρών στη συνεδρίαση ο Σοφολογιότατος Μουφτής Κομοτηνής, μολονότι είχε κλητευθεί όπως αναφέρθηκε ήδη και επίσης με απόλυτα αμετροεπή τρόπο απαγόρευσε να παρακολουθήσει τη διαδικασία ο βουλευτής Ροδόπης κ. Χατζηοσμάν που είχε έρθει επί τούτου από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη.
Ο προεδρεύων δικαστής του Συμβουλίου, αντί να αποφασίσει εκ των προτέρων για το αν θα επιτραπεί η συμμετοχή στη διαδικασία εκείνων που δήλωσαν την πρόθεσή τους να παρέμβουν υπέρ του Δημοσίου, μετά την ανάγνωση της εισήγησης που είχε συντάξει η εφέτης-εισηγήτρια έδωσε πρώτα το λόγο σε δικηγόρους που εκπροσωπούσαν παρεμβαίνοντες και στο τέλος στον Δικηγόρο που εκπροσωπούσε τον Μουφτή Κομοτηνής και τη διαχειριστική επιτροπή των βακουφίων της Νυμφαίας.
Ο Δικηγόρος του Μουφτή Κομοτηνής και του Μουτεβελή των βακουφίων της Νυμφαίας, προφορικά, αλλά και με το υπόμνημα που κατέθεσε στο Συμβούλιο, πρότεινε την αναρμοδιότητα του Συμβουλίου Ιδιοκτησίας Δασών Θεσσαλονίκης, μιας και όπως αναφέρθηκε παραπάνω ο νόμος για τα βακούφια προβλέπει ως αρμόδια για τη συγκεκριμένη ειδική επιτροπή επίλυσης ιδιοκτησιακών διαφορών ή εκκρεμοτήτων για βακουφικά ακίνητα. Η εφέτης που έκανε την εισήγηση στο Συμβούλιο είχε επισημάνει την πρόβλεψη από τον ειδικό νόμο 3647/2008 της επιτροπής που προανέφερα, αλλά δικαιολόγησε την δικαιοδοσία του Συμβουλίου από το γεγονός ότι δεν έχει εκδοθεί ακόμα η κοινή υπουργική απόφαση που προβλέπεται από το άρθρο 21 του νόμου αυτού, με την οποία θα καθορίζονται οι λεπτομέρειες εφαρμογής ως προς την λειτουργία της επιτροπής επίλυσης ιδιοκτησιακών διαφορών ή εκκρεμοτήτων για βακουφικά ακίνητα. Κατά την ταπεινή μας γνώμη η άποψη της εισηγήτριας είναι ιδιαίτερη πρωτότυπη, όταν εξαρτά την εφαρμογή διάταξης νόμου που ισχύει από το 2008 από την έκδοση υπουργική απόφασης! Μας θυμίζει την πρακτική οικονομικών εφοριών που αρνούνται να εφαρμόσουν νόμους του κράτους με την πρόφαση ότι δεν εκδόθηκε ακόμα σχετική εγκύκλιος σε σχέση με τον ισχύοντα νόμο! Πρόκειται για την εκδήλωση μιας ιδιότυπης αναρχίας και αμφισβήτησης των νόμων που ισχύουν που προέρχεται από όργανα του κράτους και στην συγκεκριμένη περίπτωση από τακτικό δικαστή!
Ο Δικηγόρος του Μουφτή Κομοτηνής και του Μουτεβελή των βακουφίων της Νυμφαίας, προφορικά, αλλά και με το υπόμνημα που κατέθεσε στο Συμβούλιο πρότεινε την αντισυνταγματικότητα της πρόβλεψης του νόμου 998/1979 (άρθρο 62 §1 περ. α΄ και β΄ ),που εφαρμόζει το τεκμήριο της ιδιοκτησίας του Δημοσίου για όλες τις εκτάσεις στην ελληνική επικράτεια που εμφανίζουν μορφή δασικής έκτασης, σύμφωνα με την έννοια του νόμου και όχι σύμφωνα με την εικόνα που έχει ο μέσος άνθρωπος που διαθέτει κοινό νου, λόγω εγκατάλειψής τους για ένα σωρό λόγους, με εξαίρεση εφαρμογής αυτού του τεκμηρίου τις περιφέρειες των Πρωτοδικείων των Ιονίων Νήσων, της Κρήτης και των Νομών Λέσβου, Σάμου και Χίου και των νήσων Κυθήρων, Αντικυθήρων και Κυκλάδων. Η προηγούμενη ρύθμιση είναι αντίθετη στο άρθρο 4 παράγραφοι 1 και 2 του Συντάγματος, αφού καθιερώνει διακρίσεις μεταξύ Ελλήνων πολιτών και νομικών προσώπων διαφόρων γεωγραφικών περιοχών της χώρας αλλά είναι αντίθετη και προς τις διατάξεις του άρθρου 17 παφράγραφοι 1, 2 περ. α΄ του Συντάγματος και του άρθρου 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Τέλος, ο Δικηγόρος του Μουφτή Κομοτηνής και του Μουτεβελή των βακουφίων της Νυμφαίας, προφορικά, αλλά και με το υπόμνημα που κατέθεσε στο Συμβούλιο πρότεινε, για την περίπτωση που ούτε η ένσταση της αναρμοδιότητας του Συμβουλίου γίνει δεκτή, ούτε η ένσταση της αντισυνταγματικότητας του τεκμηρίου ιδιοκτησίας του Δημοσίου γίνει δεκτή, μολονότι και οι δύο ενστάσεις ήταν αναμφίβολα νόμιμες, ενόψει των κενών που διαπιστώθηκαν, κατά την άποψη του Μουφτή Κομοτηνής και του Μουτεβελή της Νυμφαίας στον υπηρεσιακό φάκελο της υπόθεσης που σχημάτισε με δική της αποκλειστικά ευθύνη η δασική υπηρεσία, να διαταχθεί η διεξαγωγή πραγματογνωμοσύνης, κάτι που προβλέπεται ρητά από το νόμο, προκειμένου να ερευνηθεί αν τα βακούφια του Χαν Ταρλαλάρ ταυτοποιούνται με τα χωράφια που αναφέρονται στους οθωμανικούς τίτλους και στα έγγραφα της κατοπινής αφιέρωσής τους ως βακουφίων.
Είναι ανάγκη να γίνει μια διευκρίνιση. Με αφετηρία την καλή πίστη και λαμβάνοντας υπόψη την πεποίθηση που διακατέχει τους Μουτεβελήδες της Νυμφαίας και τους λιγοστούς ηλικιωμένους πλέον κατοίκους του Οικισμού, ότι οι εκτάσεις στην τοποθεσία Χαν Ταρλαλάρ ήταν από παλιά χωράφια και πρόκειται για τις ίδιες εκτάσεις που αναφέρονται στους οθωμανικούς τίτλους και στη συνέχεια στα έγγραφα αφιέρωσής τους που φυλάσσονται στο αρχείο της Μουφτείας Κομοτηνής, δεν μπορεί να είναι ανακριβείς, τουλάχιστον σκόπιμα. Μετά τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ιδιοκτησίας Δασών Θεσσαλονίκης μάθαμε και το εξής: Ότι κατά την περίοδο της διακυβέρνησης Μεταξά και ενόσω κατασκευάζονταν τα οχυρωματικά έργα στη μεθόριο Ελλάδας-Βουλγαρίας, οι χωρικοί της Νυμφαίας δεν μπορούσαν να καλλιεργούν τους αγρούς τους στην τοποθεσία Χαν Ταρλαλάρ κατόπιν κρατικής διαταγής και γι’ αυτό το λόγο τους είχε καταβληθεί αποζημίωση εξαιτίας στέρησης της χρήσης των εκτάσεών τους, στην τοποθεσία Χαν Ταρλαλάρ!
Παρόλα αυτά θα πρέπει να γίνει κατανοητό από κάθε ενδιαφερόμενο ότι η δημόσια διοίκηση και οι δικαστικές αρχές δεν μπορούν να στηρίζονται σε καλόπιστες υποθέσεις, όσο και αν υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις υπέρ αυτών των υποθέσεων για να οδηγηθούν σε οριστικές αποφάσεις επίλυσης οποιασδήποτε διαφοράς ή αμφισβήτησης. Ιδίως προκειμένου για την αναγνώριση ή όχι δικαιωμάτων ιδιοκτησίας σε ακίνητα, ακόμα και αν διεκδικούνται από το κράτος, πρέπει να βασίζονται σε απόλυτα πειστικά στοιχεία, σε αναμφισβήτητες αποδείξεις. Το ίδιο ισχύει και για τα βακούφια στο Χαν Ταρλαλάρ. Όπως ειπώθηκε ήδη τα στοιχεία που συνέλλεξε η δασική υπηρεσία και έθεσε υπόψη του Συμβουλίου δεν ήταν πλήρη. Το Συμβούλιο Ιδιοκτησίας Δασών δεν διέταξε τη διεξαγωγή πραγματογνωμοσύνης για να υπάρξει η ζητούμενη απόδειξη ως προς το καθεστώς ιδιοκτησίας των παραπάνω ακινήτων, κάτι που ήταν αναγκαίο, ακόμα και αν αποδεικνυόταν η έλλειψη ιδιοκτησίας του τζαμιού της Νυμφαίας σ’ αυτά!
Την παράλειψη του κράτους οφείλει να καλύψει πλέον η Μουσουλμανική Κοινότητα της Κομοτηνής. Ο Σοφολογιότατος Μουφτής κ. Μέτσο Τζεμαλή, η επιτροπή διαχείρισης των βακουφίων της Νυμφαίας, όπως και η οικονομικά εύρωστη διαχειριστική επιτροπή βακουφικής περιουσίας Κομοτηνής οφείλουν με αναμφισβήτητου κύρους στοιχεία να προβούν σε ταυτοποίηση των αγρών που αναφέρονται στους οθωμανικούς τίτλους με εκείνους που αφιερώθηκαν στη συνέχεια ως βακούφια του ιερού τεμένους της Νυμφαίας και βρίσκονται στην τοποθεσία Χαν Ταρλαλάρ ή όπως αλλιώς έχει ονομασθεί κατά τη διαδρομή του χρόνου η ίδια περιοχή.
Η απόφαση του Συμβουλίου Ιδιοκτησίας Δασών Θεσσαλονίκης, για να τοποθετούνται τα πράγματα στις οφειλόμενες διαστάσεις τους δεν είναι απόφαση δικαστηρίου. Αποτελεί γνωμοδότηση ενός πολυπρόσωπου οργάνου της δημόσιας διοίκησης προς τον Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων που είναι αρμόδιος για την δασοκομία και την δασοπονία της χώρας. Η γνωμοδότηση του Συμβουλίου δεν δημιουργεί εμπόδιο προσφυγής στα δικαστήρια του κράτους για να κρίνουν οριστικά και αμετάκλητα τον αληθινό ιδιοκτήτη μιας αμφισβητούμενης έκτασης.
Η μέχρι τώρα αντιμετώπιση του ζητήματος των βακουφικών εκτάσεων του τζαμιού της Νυμφαίας στο Χαν Ταρλαλάρ εκ μέρους των αρχών και των υπηρεσιών του κράτους στην Κομοτηνή γέννησε βαθειά πίκρα στους Μουσουλμάνους και άθελα ανέσυρε δυσάρεστες μνήμες από το παρελθόν στο προσκήνιο της συλλογικής συνείδησης.
Η Γενική Γραμματεία Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, με Γραμματέα τον Δημήτριο Σταμάτη, η Δασική Υπηρεσία της Κομοτηνής αλλά δυστυχώς και η Εισαγγελία Πρωτοδικών Ροδόπης, όταν έλαβαν γνώση της αυθαίρετης κατασκευής κτίσματος για να χρησιμοποιηθεί μετά την περάτωσή του ως χριστιανικός ναός, σε περιοχή που εξ αντικειμένου είναι υπό την εποπτεία των δασικών αρχών επέδειξαν από τη μια μεριά μεροληπτική ανεκτικότητα στους παραβάτες του νόμου, το γνωστό ποντιακό σωματείο που αναφέρθηκε ήδη, έως απόλυτης ατιμωρησίας και από την άλλη μεριά, επέδειξαν μάλλον περιφρόνηση στις καταγγελίες του Μουφτή Κομοτηνής που διαμαρτυρόταν για την βάναυση καταπάτηση βακουφικής περιουσίας, ώστε ουσιαστικά τις αγνόησαν προκλητικά!
Το Συμβούλιο Ιδιοκτησίας Δασών Θεσσαλονίκης, με τη συγκεκριμένη σύνθεσή του της συνεδρίασης της 22.06.10 και με την απόφαση-γνωμοδότηση που εξέδωσε στην υπόθεση των βακουφικών ακινήτων του Χαν Ταρλαλάρ επέτρεψε να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι δεν αναζήτησε βασανιστικά προκειμένου να βρεθεί η αλήθεια. Το περιεχόμενο της γνωμοδότησης του Συμβουλίου απέδειξε την ατολμία του οργάνου να αντιμετωπίσει τα σοβαρά νομικά ζητήματα που τέθηκαν υπόψη του, απόλυτα τεκμηριωμένα, εκ μέρους της Μουφτείας Κομοτηνής και της διαχειριστικής επιτροπής των βακουφίων του τεμένους Νυμφαίας και φαίνεται πως προτίμησε, με βάση τα ελλιπέστατα στοιχεία του φακέλου υπόθεσης να αποφανθεί ότι τα αμφισβητούμενα ακίνητα στην τοποθεσία «βορείως του Οχυρού Νυμφαίας» ή «Χαν Ταρλαλάρ» ανήκουν στο Δημόσιο ως δασικές εκτάσεις, κατ’ εφαρμογή του αντισυνταγματικού τεκμηρίου κυριότητας του κράτους.
Υπήρξε μια μακρά περίοδος, από το 1962 έως το 1990, που το ελληνικό κράτος στη Θράκη εφάρμοσε μια υποχθόνια πολιτική εθνοκάθαρσης, με σκοπό είτε να εξωθήσει τους Μουσουλμάνους μειονοτικούς πολίτες να εγκαταλείψουν για πάντα την Ελλάδα ή να τους ωθήσει να εγκατασταθούν σε άλλες περιοχές της ελληνικής επικράτειας.
Στις 16.05.1962 ο τότε υπουργός εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ είχε εκδώσει απόρρητη διαταγή, που παρείχε την ευχέρεια στον πρόεδρο του Συντονιστικού Συμβουλίου Θράκης, του γνωστού παντοδύναμου οργάνου που ρύθμιζε τις μειονοτικές υποθέσεις παραβιάζοντας σύνταγμα και νόμους, με διαταγή του να αναστέλλει στη Θράκη ακόμα και την εφαρμογή της νομοθεσίας του κράτους αν έκρινε ότι «αντίκειται προς την ακολουθητέαν μειονοτικήν πολιτικήν». Οι παλαιότεροι, Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί, δεν μπορεί παρά να θυμούνται τον «δυνάστη» της μειονότητας Κωνσταντίνο Κουκουρίδη, πρώην νομάρχη Έβρου επί κυβερνήσεων ΕΡΕ και προέδρου του Συντονιστικού Συμβουλίου Θράκης όσο κυβερνούσε η ΕΡΕ και αργότερα επί δικτατορίας των συνταγματαρχών. Ο Κ. Μητσοτάκης είχε χαρακτηρίσει την μειονοτική πολιτική στη Θράκη σαν αποικιακή (βλ. Σωτ. Ριζάς, ‘Από την κρίση στην ύφεση’, εκδ. Παπαζήση Αθήνα 2003, σ. 141). Τα μέτρα της εθνοκάθαρασης προέβλεπαν μονομερή στήριξη του χριστιανικού στοιχείου για την ανάσχεση της μουσουλμανικής «δημογραφικής απειλής» και την εξουδετέρωση της αύξησης του μουσουλμανικού πληθυσμού (αποφάσεις ΣυντΣυμβΘράκης 41/29.10.65 και 42/04.05.66). Την ίδια περίοδο η ΚΥΠ είχε καταρτίσει ένα σχέδιο επιδότησης των χριστιανικών γεννήσεων για να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα της υπογεννητικότητας μεταξύ των Χριστιανών της περιοχής. Το σχέδιο της ΚΥΠ υλοποιήθηκε μετά την πάροδο δεκαετιών από τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χριστόδουλο.
Το αποκορύφωμα της πολιτικής εθνοκάθαρσης σε βάρος της Μουσουλμανικής Κοινότητας της Θράκης σημαδεύεται με το πρόγραμμα ανταμοιβής της εθνικοφροσύνης των Ορθοδόξων Χριστιανών με ακίνητα ιδιοκτησίας μειονοτικών πολιτών ή με απαλλοτριώσεις μεγάλων εκτάσεων αποκλειστικά ιδιοκτησίας Μουσουλμάνων. Η απόφαση 51/27.03.1967 του Συντονιστικού Συμβουλίου Θράκης είναι σαφέστατη: «…θα φύγουν οι Τούρκοι όταν καθ’ οιονδήποτε τρόπον τους αγοράσωμεν την γην των». Ο περιφερειάρχης Θράκης με βαθμό υφυπουργού επί δικτατορίας Κωνσταντίνος Μπράβος είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός ως προς τους στόχους του κράτους απέναντι στη Μειονότητα: «Πάνω απ’ όλα σκοπός μας είναι να τους αραιώσωμεν (τους Μουσουλμάνους της Θράκης) διά της πτητικότητος εις το εσωτερικόν και εξωτερικόν». Τέλος το 1972 αποφασίσθηκε από τους αρμόδιους για τις τύχες των Μουσουλμάνων της Θράκης «να δεσμεύωνται αμέσως τα ακίνητα διά τα οποία, φερόμενα προς πώλησιν υπό Μουσουλμάνων, δεν καθίσταται δυνατή η απόδειξη της κυριότητάς τους». Προκειμένου να αλλάξουν χέρια μουσουλμανικές ιδιοκτησίες γης είχε στηθεί από το κράτος ένας μηχανισμός δανείων «εθνικής σκοπιμότητας» με δελεαστικά ευνοϊκούς όρους που έδινε η Αγροτική Τράπεζα σε Χριστιανούς για να αποκτήσουν εκτάσεις Μουσουλμάνων. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια, όταν τα πανέμορφα σπίτια που είχε χτίσει η ΕΚΤΕΝΕΠΟΛ στην Κομοτηνή έμεναν άδεια και αδιάθετα, γιατί η αγορά τους από Μουσουλμάνους Έλληνες πολίτες απαγορευόταν. Στα πλαίσια της κολοβωμένης ελληνικής δημοκρατίας και σε εφαρμογή μιας βάναυσης ρατσιστικής πολιτικής ο υποψήφιος αγοραστής σπιτιών της ΕΚΤΕΝΕΠΟΛ, μολονότι είχε την ελληνική ιθαγένεια, όφειλε να προσκομίσει και πιστοποιητικό ‘εθνικότητας’! Θυμηθείτε και το άρθρο 19 του ρατσιστικού νόμου περί ιθαγενείας του 1955 που λειτούργησε επί χρόνια ως εργαλείο αυθαιρεσίας του κράτους σε βάρος μειονοτικών της Θράκης, που τις πιο πολλές φορές στερούνταν την ελληνική υπηκοότητα, μόνο και μόνο γιατί οι χαφιέδες κάποιων υπαλλήλων του Υπουργείου Εξωτερικών στη Θράκη δεν είχαν κέφια!
Το Ιμαρέτ του Γαζή Εβρενός στην Κομοτηνή καταπατήθηκε από τη Μητρόπολη Μαρωνείας και έγινε εκκλησιαστικό μουσείο! Το Μεγάλο Τέμενος του Διδυμοτείχου ήταν αποθήκη και σήμερα παραμένει κλειστό, ενώ πρόκειται για ένα μνημείο της ανθρωπότητας!
Υπήρξαν περιπτώσεις που σε χωριά με μουσουλμανικό πληθυσμό προβάλλονταν ένα σωρό εμπόδια για την ανέγερση μιναρέ πλάι στο τζαμί του χωριού ή ταλαιπωρούνταν ιμάμηδες αλλά και μουφτήδες από τις κρατικές υπηρεσίες γιατί το ύψος του μιναρέ του Α ή του Β τζαμιού θεωρήθηκε ότι ξεπερνούσε τα επιτρεπτά όρια! Πρόσφατα στην Κομοτηνή η κυβέρνηση υποχώρησε στους εκβιασμούς του μητροπολίτη της πόλης και δεν τόλμησε να διορίσει διοικητή του τοπικού νοσοκομείου αξιόλογη κυρία, μόνο και μόνο γιατί είναι Μουσουλμάνα!
Αν και οι θεσμικές διακρίσεις σε βάρος της Μουσουλμανικής Μειονότητας έχουν καταργηθεί, εντούτοις φαίνεται πως υπάρχουν κύκλοι που επιθυμούν να συντηρούν τις διακρίσεις του παρελθόντος σε βάρος των Μουσουλμάνων πολιτών. Το δυστύχημα είναι ότι σ’ αυτή την απαράδεκτη πρακτική παρασύρονται και ορισμένοι υπάλληλοι και όργανα της δημόσιας διοίκησης, οι οποίοι συμπεριφέρονται κατά παράβαση του άρθρου 25 του Συντάγματος που απαγορεύει την κατάχρηση δικαιώματος. Οι Πόντιοι που χτίζουν αυθαίρετα εκκλησία σε «δασική έκταση του δημοσίου» (το αναφέρουμε ως υπόθεση) είναι άγνωστοι για τις διωκτικές αρχές και οι μηχανισμοί κολασμού της αυθαίρετης δόμησης σε δασική έκταση, άλλη μια φορά ως υπόθεση, δεν λειτουργούν τουλάχιστον στη Θράκη! Απεναντίας η κατάληψη βακουφιού της Μουσουλμανικής Κοινότητας δεν διεγείρει το αναγκαίο ενδιαφέρον των αρχών, σε βαθμό, που το αρμόδιο όργανο του κράτους στην Θράκη (ο πρώην Περιφερειάρχης Δ. Σταμάτης) να αρνείται ουσιαστικά να εφαρμόσει το νόμο του κράτους για τα βακούφια! Μετά από όλα αυτά και έχοντας υπόψη την απόφαση-γνωμοδότηση του Συμβουλίου Ιδιοκτησίας Δασών Θεσσαλονίκης που σχολιάσαμε, αναρωτιόμαστε, είναι δυνατό ακόμα να ισχύει η απόρρητη εντολή του Ευάγγελου Αβέρωφ για αναστολή εφαρμογής της ελληνικής νομοθεσίας στη Θράκη αν επιβάλλεται από μια στρεβλή αντίληψη περί «εθνικού συμφέροντος»;
No comments:
Post a Comment