Πριν λίγο καιρό διάβασα μια ενδιαφέρουσα σκέψη του Ραββίνου Zalman Schachter-Shalomi, πνευματικού οραματιστή της κίνησης Ανανέωσης του Ιουδαϊσμού: ‘Δεν πιστεύω ότι κάποιος έχει προνομιακό δικαίωμα αποκλειστικότητας επάνω στην αλήθεια…’. Όσο και αν ακούγεται αυτονόητη η άποψη του σεβαστού Ραββίνου, παρατηρώντας τους διχασμούς της ανθρώπινης φυλής εξαιτίας θρησκευτικών διαφορών και αναλογιζόμενοι το μέγεθος της απάνθρωπης βαρβαρότητας που προκαλούν και εκτρέφουν οι διαφορές με θρησκευτικό υπόβαθρο, θα συμφωνήσει πως το αυτονόητο δυστυχώς δεν είναι κατανοητό και αποδεκτό! Η άποψη του Ραββίνου δεν εισηγείται την αμφισβήτηση της αλήθειας, αλλά επισημαίνει το γεγονός πως η αλήθεια δεν χωρά ούτε στο νου ενός ανθρώπου, ούτε στα περιορισμένα όρια ακόμα και της πιο πολυπληθούς θρησκευτικής κοινότητας. Η αλήθεια της ζωής, η αλήθεια του κόσμου είναι πνεύμα και πνέει όπου θέλει, χωρίς να υπόκειται στους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου…
Είμαστε μάρτυρες αλλαγών που πριν τριάντα χρόνια φαίνονταν σενάρια επιστημονικής φαντασίας σε πολλούς τομείς. Όλες οι αλλαγές δεν είναι θετικές και προς όφελος των ανθρώπων. Λόγου χάρη, το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης (globalization) έχει σχεδιασθεί και επιχειρείται να επιβληθεί με κάθε μέσον και τρόπο σε κάθε γωνιά του πλανήτη από πολυεθνικά κέντρα του καπιταλισμού, με μόνο σκοπό την αύξηση των δεικτών κερδοφορίας των θυτών και την χωρίς αναστολές θυσία ολόκληρων λαών στο βωμό της αδηφάγου κατανάλωσης. Μια άλλη όμως αλλαγή που έχει επέλθει στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, είναι η ανεξέλεγκτη μεταβολή της σύνθεσης των εθνικών κοινωνιών.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια, τουλάχιστον στη χώρα μας, η «εθνική» ομοιογένεια ήταν γεγονός ή τουλάχιστον θεωρούνταν ως τέτοιο. Σήμερα αυτό που ονομάζουμε πολυπολιτισμικότητα είναι δεδομένο πλέον χωρίς αμφιβολία. Είναι δεδομένο ορατό σχεδόν σε κάθε πόλη, όπως και στην ελληνική ύπαιθρο. Ο γλωσσικός, φυλετικός, θρησκευτικός και πολιτισμικός εμπλουτισμός της άλλοτε ομοιογενούς ελληνικής κοινωνίας είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα. Τα κρατικά σύνορα σχεδόν παντού έπαυσαν να είναι τόσο στεγανά όσο στο παρελθόν. Μπροστά στην ανάγκη επιβίωσης αμέτρητων ταλαίπωρων συνανθρώπων μας, που προκειμένου να αντικρύσουν την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής δεν υποχωρούν μπροστά στο φόβο ακόμα και της απώλειας της μίζερης ζωής που κάνουν και τολμούν να διαλέξουν την προσφυγιά και την ανασφάλεια ενός αβέβαιου μέλλοντος.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες ο αυτισμός του αυτοχθονισμού δεν είναι σε θέση να αμυνθεί προκειμένου να διατηρηθεί η εθνοτική ομοιογένεια της κοινωνίας της χώρας μας και το ελληνικό έθνος να παραμείνει «ανάδελφο».
Η παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού έδειξε τα πραγματικά δόντια αυτού του συστήματος και προκάλεσε ρήξεις σε ένα σωρό παραδοσιακές κοινωνίες χωρών κυρίως του λεγόμενου τρίτου κόσμου, που μέχρι πριν λίγα χρόνια επιβίωναν μέσα στους πατρογονικούς θεσμούς αλληλεγγύης που λειτουργούσαν, ώσπου κατέρρευσαν!
Για όλους εκείνους τους πολίτες αυτής της χώρας, που δε λησμόνησαν πως η ανθρωπιά είναι ταυτότητα σύμφυτη προς την υποστατική τους ποιότητα η λύση της εκδίωξης των «ξένων» από την Ελλάδα δεν είναι καλοδεχούμενη. Απεναντίας προκαλεί ποικίλες συνειδησιακές αντιδράσεις γιατί γίνεται κατανοητή η εθνικιστική ρατσιστική βαρβαρότητα που ενθαρρύνει όσους και όσες προβάλλουν μια νέα «εθνοκάθαρση» της ελληνικής επικράτειας, ως λύση στο πρόβλημα των προσφύγων που κατέληξαν στη χώρα με μόνο εφόδιο την ελπίδα μιας καλύτερης θέσης κάτω από τον ήλιο….
Το ερώτημα που απαιτεί άμεση απάντηση είναι τούτο: Ποιες είναι οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να άρουν τα αδιέξοδα της διαφοράς ανάμεσα σε ανθρώπους που συνθέτουν την πολυπολιτισμική πραγματικότητα στην δική μας κοινωνία, από το βόρειο άκρο του νομού Έβρου ως τις κρητικές ακτές του Λυβικού πελάγους κι από τα νησιά του Ιονίου ως το απομονωμένο Καστελόριζο;
Ίσως το πιο ισχυρό στοιχείο της πολιτιστικής ταυτότητας ενός ανθρώπου ή μιας κοινότητας ανθρώπων είναι η θρησκεία. Ακόμα και εκείνοι που αμφισβητούν την θετική αξία της θρησκείας θα συμφωνήσουν νομίζω με την προηγούμενη άποψη. Η άρση των αδιεξόδων που προκαλούν οι διαφορές μεταξύ των ανθρώπων δεν μπορεί να συνηγορήσει υπέρ μιας αφομοιωτικής ισοπέδωσης των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων, ούτε υπέρ της κατάλυσης των πολύμορφων θρησκευτικών πιστεύω με την ταυτόχρονη επιβολή μιας συγκριτιστικής υπέρ-θρησκείας. Κάτι τέτοιο ίσως θα εξυπηρετούσε τους στόχους της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που σχεδιάζει έναν ενιαίο διφυή τύπο ανθρώπου: Τον παραγωγό-εξάρτημα της μηχανής και συγχρόνως βουλιμικό καταναλωτή….
Στην αρχή έγινε λόγος για τις τραγωδίες που γεννά ο θρησκευτικός φανατισμός και τους ματωμένους διχασμούς που προκαλούν μεταξύ των ανθρώπων οι κατά τα φαινόμενα χαώδεις έχθρες χάριν της μιας και μοναδικής αλήθειας που πιστεύουν ότι κατέχουν, σαν ζηλόφθονες ιδιοκτήτες, πιστοί με σκοτισμένο νου και μαραμένη καρδιά, κάθε θρησκείας δυστυχώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις του κανόνα τούτου.
Παρόλα αυτά οι θρησκείες είναι εκείνες που μπορούν να οικοδομήσουν γέφυρες επικοινωνίας και συμφιλίωσης ανάμεσα στους πιστούς τους και στους άλλους, της αντίπερα όχθης, εφόσον κατανοήσουν το λιτό και ουσιώδες. Ότι όλες οι θρησκείες και οι σχολές θρησκευτικής σκέψης είναι ευλογημένοι δρόμοι προς την μία και μόνη αλήθεια, που αλλάζει όψεις κατά καιρούς· άλλοτε κρύβεται και άλλοτε φανερώνεται, μα πάντοτε, από τους πλέον αρχαίους χρόνους, παραμένει πολυτίμητη ωσάν μαργαριτάρι, που περιμένει να το ανακαλύψει ο τολμηρός και συνάμα πυρωμένος από πόθο αναζητητής του.
Για τον αμέσως προηγούμενο λόγο οι θρησκείες του κόσμου, από τις πιο αρχέγονες ως τις περισσότερο «εκλεπτυσμένες» διαθέτουν έναν άδηλο κορμό κοινών αρχών ηθικής με τους οποίους εμπνέουν και καθοδηγούν τη συμπεριφορά ανθρώπων και κοινοτήτων προς ό,τι εννοούμε ως θετικό, ως καλό. Υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής θετικής ενέργειας που τροφοδοτεί αενάως τις θρησκείες του κόσμου και προέρχεται από το Πνεύμα της Ζωής, είτε το παραδέχονται οι θεολόγοι είτε όχι, μολονότι είναι απόλυτα αισθητό στους ανθρώπους καλής θέλησης κάθε πίστης και παράδοσης!
Δικαιολογημένα λοιπόν ο σημαντικός ρωμαιοκαθολικός θεολόγος και ιερέας Hans Küng προτείνει μια παγκόσμια ηθική (global ethic) ή ηθική της ανθρωπότητας ως προϊόν έμπνευσης από τις θρησκείες της γης προκειμένου να αναπτυχθούν η κατανόηση μεταξύ όλων εκείνων των λαών, που σήμερα ζουν σε άγνοια και προκατάληψη ο ένας για τον άλλο, να προωθηθεί η συμφιλίωση ανάμεσα σε λαούς που τους χωρίζουν από το παρελθόν αρνητικές ιστορικές καταστάσεις, παρωχημένες πλέον στην εποχή μας για να συντηρούνται, να εδραιωθεί η ειρήνη και η φιλία επάνω στον πλανήτη!
Η χριστιανική οικουμενική κίνηση ως συνεχής πορεία αλληλοκατανόησης απομακρυσμένων μεταξύ τους πιστών, που ενώ κατ’ ουσία μοιράζονται κοινή κληρονομία πίστεως και πνευματικότητας, εντούτοις ζουν ακόμα δυστυχώς σε κλίμα μίσους, άγνοιας και καχυποψίας μεταξύ τους είναι μια ευλογία χάριν της ανθρωπότητας και της εκκλησίας που υπάρχει στο όνομα του Χριστού.
Καρπός εναγώνιας αγαπητικής αναζήτησης φωτισμένων πνευματικών κύκλων διαφόρων θρησκευτικών κοινοτήτων είναι η σχετικά όψιμη ανάπτυξη του διαθρησκειακού διαλόγου. Οι φανατικοί των στεγανών είναι αρνητικά καχύποπτοι έως απόλυτα εχθρικοί προς τον διαθρησκειακό διάλογο, θεωρώντας πως τείνει στη δημιουργία μιας υπέρ-θρησκείας, ενώ κάτι τέτοιο είναι είτε κακόβουλο ψέμα, είτε σαθρό αστείο. Κάθε λαός, κάθε θρησκευτική κοινότητα έχει επίγνωση του πνευματικού και πολιτιστικού πλούτου που επί αιώνες διατηρεί και καλλιεργεί και κανένας δεν έχει την πρόθεση να την εκθέσει σε κάποιο φτηνό δημοπρατήριο, οποιεσδήποτε σκοπιμότητες κι αν προβάλλονται πως δήθεν θα εξυπηρετηθούν. Η κατάλυση των επί μέρους εθνών και κοινοτήτων με πολιτισμική ταυτότητα χάριν δημιουργίας μιας άχρωμης μάζας ατόμων, χωρίς ιδιοπροσωπία δεν είναι στόχος ούτε της χριστιανικής οικουμενικής κίνησης, ούτε της κίνησης του διαθρησκειακού διαλόγου. Παρά τις επιθέσεις και τις έμπρακτες αμφισβητήσεις που δέχεται η ανθρώπινη υπόσταση ως αξία από τη μηδενιστική τάση που καλλιεργεί το άδηλο διευθυντήριο των υποχθόνιων διεθνών κερδοσκόπων, εντούτοις έχει αναπτυχθεί η συνείδηση ενός κοινού κώδικα ηθικών αξιών, που μπορεί να φέρει θετικές αλλαγές στις παρούσες απαιτήσεις των συνθηκών. Όλοι εκείνοι που ζουν μέχρι και τώρα στην άγνοια ή στην προκατάληψη απέναντι στον Άλλο, τον διπλανό τους αλλά διαφορετικό, μπορούν να έρθουν σε επαφή πλέον και να αποκαταστήσουν μεταξύ τους κοινωνία ανθρώπινη. Έχει αναπτυχθεί η συνείδηση της ζωτικής ανάγκης πως η συνύπαρξη στην ευλογημένη κοινή συμπαντική κατοικία μας, επάνω στον φλοιό της Μητέρας Γης απαιτεί να αποκτήσουμε ο ένας για τον άλλο κατανόηση και να καλλιεργήσουμε την αλληλογνωριμία, που θα αποκαταστήσει την ούτως ή άλλως υποστατική μέθεξη που μας συνδέει, ακόμα κι αν μας διαφεύγει. Έχει καταστεί κατανοητή πλέον η επιστημονική αλήθεια, πως τα πάντα, από τα ορυκτά, που μέχρι πριν λίγα χρόνια τα θεωρούσαμε «νεκρή φύση» ως το ανθρώπινο είδος, με όλα όσα κοσμούν σε όλο το εύρος της τη γήινη πανίδα και χλωρίδα, υπάρχουμε σε συνθήκες αλληλοπεριχώρησης και νομοτελειακής αλληλεξάρτησης. Η αρχέγονη καρδιακή γνώση με τις ποικίλες μορφές της είχε συλλάβει από αιώνες τώρα την αλήθεια της ενότητας ως στοιχείου του Κόσμου. Οι Πυθαγόρειοι και οι Νεοπλατωνικοί την απέδιδαν με τον λακωνικό αφορισμό «εν το παν», στη βουδιστική παράδοση αποδόθηκε ως κατάσταση του interbeing κατά την ορολογία του Βουδιστή μοναχού και δασκάλου Thich Nhat Hanh, οι ιθαγενείς των υψιπέδων των Άνδεων την αποκαλούν ayni στη γλώσσα Quechua. Στην ανατολική θεολογία των μέσων χρόνων προκειμένου να αποδοθεί κατά κάποιο τρόπο το μυστήριο της υποστατικής ποιότητας της Τριάδας χρησιμοποιήθηκε η λέξη «περιχώρηση»….
Στην Ελλάδα η συντριπτική πλειοψηφία του λαού είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι και η κυρίαρχη θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο χάρτη των θρησκευμάτων δεν έχει επηρεασθεί από την εγκατάσταση απροσδιόριστου επακριβώς αριθμού, πάντως πολλών χιλιάδων, οικονομικών προσφύγων, πολλοί απ’ τους οποίους διαφοροποιούνται ως προς τα πιστεύω τους από την πλειοψηφία των Ελλήνων και των Ελληνίδων.
Ο ιστός της ελληνικής κοινωνίας λόγω της διαμονής στη χώρα μεγάλου αριθμού προσφύγων ποικίλων εθνοτικών και θρησκευτικών ταυτοτήτων έχει υποστεί αλλοιώσεις ως προς την ομοιογένεια, εθνική και θρησκευτική, που τον χαρακτήριζε κατά το παρελθόν. Η πολυπολιτισμικότητα της ελληνικής κοινωνίας είναι αναντίρρητο γεγονός, ολοφάνερο ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα. Ταυτόχρονα με την ανάδειξη αυτής της πραγματικότητας έχουν γίνει φανερά φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας που υπήρχαν ανέκαθεν σε κεκαλυμμένη και λανθάνουσα μορφή και επηρεάζουν περισσότερο τα μεσαία και κατώτερα στρώματα της κοινωνίας.
Λαμβάνοντας υπόψη τις προηγούμενες αλλαγές στην Ελλάδα αναρωτιόμαστε, τί πρωτοβουλίες έχει αναλάβει η Ελλαδική Ορθόδοξη Εκκλησία, με το εξ αντικειμένου κύρος που διαθέτει και την επιρροή που είναι σε θέση να ασκήσει σε μεγάλο αριθμό του ελληνικού πληθυσμού, προκειμένου να εξοβελισθεί ο ρατσισμός και η ξενοφοβία; Ποιες πρωτοβουλίες έχουν αναλάβει Έλληνες επίσκοποι και κληρικοί της επικρατούσας εκκλησίας προκειμένου να αναπτυχθεί ο σεβασμός και η ανεκτικότητα απέναντι στον Άλλο, που ζει σε κλίμα ανασφάλειας και βιώνει συχνά καταστάσεις που αναιρούν πλήρως τον σεβασμό στο ανθρώπινο πρόσωπό του;
Δυστυχώς η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα παραμένει πεισματικά καχύποπτη έως και εχθρική απέναντι στην πολυπολιτισμικότητα, με ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις ορισμένων μεμονωμένων κληρικών. Ακόμα και Έλληνες πολίτες που δεν είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι μετά βίας είναι ανεκτοί από την ορθόδοξη πλειονότητα. Οι μειονότητες στην Ελλάδα είναι υπό απαγόρευση με εξαίρεση την θρησκευτική κοινότητα των Μουσουλμάνων της Θράκης που είναι ανεκτή διότι η ύπαρξή της προβλέπεται από ένα βασικό νομοθέτημα, τη Συνθήκη της Λοζάνης του 1923 (sic)!
Η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα περιφρονεί έμπρακτα την οικουμενική κίνηση. Επίσημα η Ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν έλαβε μέρος σε εκδηλώσεις κατά την εβδομάδα προσευχής για την χριστιανική ενότητα, αρνούμενη κάθε συνεργασία με άλλες χριστιανικές εκκλησίες και ομολογίες του τόπου. Η συμμετοχή της Εκκλησίας της Ελλάδος και του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών δεν αφορά τους πιστούς αλλά ορισμένα διαπιστευμένα στελέχη των δύο επί μέρους εκκλησιών. Ο διάλογος για την ενότητα μεταξύ Ορθόδοξης και Καθολικής Εκκλησίας είναι για τους ορθόδοξους πιστούς απόλυτα «άγνωστος τόπος» και ενδιαφέρει ορισμένους μητροπολίτες και ακαδημαϊκούς θεολόγους. Η Ελλαδική Εκκλησία αντιμετωπίζει τους εντόπιους Προτεστάντες (Ευαγγελικοί, Πεντηκοστιανοί κ.λπ.), τους Καθολικούς (Λατίνοι και Ελληνόρρυθμοι), ακόμα και τους Αντιχαλκηδόνιους (Αρμένιους και Κόπτες) ως αιρετικούς. Ιδίως οι μύδροι κατά των Ελληνορρύθμων Καθολικών, που ονομάζονται μειωτικά «Ουνίτες», είναι ακατάσχετοι γιατί θεωρούνται πως άοκνα επιβουλεύονται την «Ορθοδοξία», αλλά και το ελληνικό έθνος, παρά τον ελαχιστότατο αριθμό τους! Ο εδραιωμένος από τον 4ο αιώνα και μετά χριστιανικός αντισημιτισμός με ιδεολογικά επιχειρήματα χυδαία εφευρήματα «πατέρων» της εκκλησίας είναι αναλλοίωτα υπαρκτός και σήμερα σε όλες τις κατά τόπους εθνικές ορθόδοξες εκκλησίες. Οι Ισραηλίτες παραμένουν «εσμός των θεοκτόνων», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ύμνος της Μεγάλης Πέμπτης και θεωρούνται προαιώνιοι εχθροί του Ελληνισμού! Η αποκήρυξη του αντισημιτισμού από την Καθολική Εκκλησία, από τις Λουθηρανικές και άλλες κοινότητες που προήλθαν από την Μεταρρύθμιση, με θεολογικό στοχασμό και συγκεκριμένες πράξεις «μετάνοιας» δεν έχει αγγίξει την ορθόδοξη εκκλησία στην Ελλάδα, όπως και τις ομόδοξες εκκλησίες της αλλού. Το Ισλάμ αν δεν αγνοείται πλήρως από την επικρατούσα εκκλησία στην Ελλάδα, σε επίπεδο καθημερινότητας αντιμετωπίζεται με περιφρόνηση και εχθρικότητα. Εντελώς εσφαλμένα και απαράδεκτα σε σχέση με το διακόνημά τους ορθόδοξοι Έλληνες ιεράρχες αναμασούν με κάθε επισημότητα έναν μύθο, πως δήθεν ο «Τούρκος» είναι το αρχέτυπο του εχθρού για τους Έλληνες και περαιτέρω συγχέουν το Ισλάμ με τον σύγχρονο τουρκικό εθνικισμό. Ο τρόπος ανάγνωσης εκ μέρους των εκκλησιαστικών ανδρών της ιστορίας του τόπου κατά την οθωμανική περίοδο είναι ιδιαίτερα επιλεκτικός και συνήθως απόλυτα παραμορφωτικός σε βάρος της αλήθειας!
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, μολονότι κατά τον 19ο αιώνα είχε καταδικάσει συνοδικά με πρωτοβουλία του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον «εθνοφυλετισμό» (εθνικισμός και ρατσισμός) ως αίρεση, δυστυχώς συνεχίζει να πάσχει από αυτή την «πνευματική νόσο», που αναιρεί τραγικά το μήνυμα του Χριστού όπως διασώζεται στα Ευαγγέλια. Με εξαίρεση μάλλον την Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας και ορισμένες τοπικές εκκλησίες σε χώρες όπου η ορθόδοξη κοινότητα αποτελεί ελάχιστη μειονότητα, όλες οι άλλες εθνικές ορθόδοξες εκκλησίες αποδέχονται τον εθνοφυλετισμό ως στοιχείο της ταυτότητάς τους!
Οι εθνικιστικές και ρατσιστικές ιδεοληψίες της ορθόδοξης εκκλησίας στον τόπο μας επηρεάζουν και τις πρακτικές του κράτους, καθιερώνοντας συμπεριφορές διακρίσεων, πολλές απ’ τις οποίες έχουν νομοθετική κάλυψη σε ευθεία αντίθεση με το Σύνταγμα και άλλα νομοθετήματα αυξημένης τυπικής ισχύος!
Στη Θράκη αποτελεί εξαίρεση ο Μητροπολίτης Ξάνθης και Περιθωρίου κ. Παντελεήμων Καλαφάτης, ο οποίος όχι μόνο δεν περιφρονεί τους Μουσουλμάνους της περιοχής του αλλ’ αντιθέτως καλλιεργεί σχέσεις σεβασμού και συνεργασίας απέναντι στον Μουφτή Ξάνθης κ. Μ. Ε. Σινίκογλου.
Δεν συμβαίνει το ίδιο με άλλους ιεράρχες της Θράκης. Στο παρελθόν ο Μητροπολίτης Μαρωνείας και Κομοτηνής κ. Δαμασκηνός Ρουμελιώτης, με την ένοχη συγκατάθεση του κράτους, αφαίρεσε από την μουσουλμανική κοινότητα της πόλης το ιστορικό Ιμαρέτ του Γαζή Εβρενός, κτιριακό συγκρότημα που περιελάμβανε τέμενος, πτωχοκομείο και τόπο σύναξης δερβισών (ντέργκα) και το μετέτρεψε σε εκκλησιαστικό μουσείο. Παλιότερα οι κατακτητές της Θράκης Βούλγαροι είχαν εγκαταστήσει στον χώρο του Ιμαρέτ παρεκκλήσι του Αγίου Βόριδος (19ος αιώνας).
Τον Ιανουάριο του 1990 διαδραματίστηκαν στην Κομοτηνή οξύτατα προσχεδιασμένα με επιμέλεια επεισόδια που προκάλεσαν εθνικιστές Ορθόδοξοι Χριστιανοί της πόλης εναντίον Μουσουλμάνων συγκατοίκων τους. Καταστράφηκαν καταστήματα ιδιοκτησίας Μουσουλμάνων, που εκ των προτέρων είχαν σημαδευτεί κατάλληλα, ενώ η μανία των «σταυροφόρων» κατέστρεψε και δύο καταστήματα αρμενικών συμφερόντων, προφανώς γιατί ήταν «ξένα» και οι καταστροφείς δεν διέθεταν εγκυκλοπαιδικές γνώσεις για να διακρίνουν τους Αρμένιους από τους Τούρκους! Ο τοπικός μητροπολίτης Δαμασκηνός όχι μόνο δεν προσπάθησε να εμπνεύσει στους θερμοκέφαλους πιστούς του την αγάπη προς τον πλησίον, απεναντίας μέσω τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού που κάλυπτε τα επεισόδια έστειλε συγχαρητήρια προς τους λάτρεις της τυφλής βίας λέγοντας μάλιστα: «Σήμερα γράψατε λαμπρές σελίδες. Κινηθήκατε και θα ξυπνήσουν αυτοί που έχουν τα τέλματα (;) στο κλεινόν άστυ…». Τα επεισόδια εκείνα στην Κομοτηνή το 1990 χαρακτηρίστηκαν ως η «ελληνική νύχτα των κρυστάλλων».
Ο κ. Άνθιμος Ρούσσας, άλλοτε μητροπολίτης στην Αλεξανδρούπολη, όταν διοργανώθηκε πανθρακικό συνέδριο στην πόλη, «έβαλε στη θέση του» τον τότε πρόεδρο της Βουλής Απ. Κακλαμάνη, που παρατήρησε την πλήρη απουσία Μουσουλμάνων συνέδρων στη διοργάνωση. Πρόσφατα, ο ίδιος ιεράρχης από τη νέα έδρα στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια κηρύγματος σε εκκλησία της πόλης κατάγγειλε τους Τούρκους ως εχθρούς του έθνους των Ελλήνων…. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που επανειλημμένα σε κηρύγματά του είχε προτείνει επέμβαση της χώρας κατά της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και βέβαια κατά των Ορθοδόξων αδελφών και τέκνων του (;) εκεί, έστω και αν σήμερα θεωρούνται σχισματικοί.
Ο Μητροπολίτης Βεροίας και Ναούσης κ. Παντελεήμων Καλπακίδης μετέτρεψε πρόσφατα το «Μούσα Τσελεμπή Τζαμί» ή «Μεντρεσέ Τζαμί» της Βέροιας σε κέντρο εκκλησιαστικών εκδηλώσεων και τοποθέτησε στη θέση του ‘μιχράμπ’ υπερμεγέθη απεικόνιση του αποστόλου Παύλου. Το τζαμί τούτο θεωρείται ιδιοκτησία της Μητρόπολης Βεροίας και Ναούσης, κάτι που προβάλλει έντονα ο κ. Καλπακίδης, αλλ’ όμως τα χρήματα που απαιτήθηκαν για την αποκατάστασή του δόθηκαν από το ελληνικό δημόσιο και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι αλήθεια πως στη Βέροια δεν υπάρχουν Μουσουλμάνοι και θα μπορούσε κάλλιστα το τζαμί να χρησιμοποιείται για πνευματικές και πολιτιστικές διοργανώσεις, θα όφειλε όμως ο τοπικός μητροπολίτης να σεβασθεί την ιερότητα του χώρου και να μην προβεί σε διακοσμητικές επεμβάσεις που καταδεικνύουν πλήρη περιφρόνηση του ιερού κατά την αντίληψη του Άλλου.
Στη Θεσσαλονίκη τουλάχιστον με τις πολλές ορθόδοξες εκκλησίες, μερικές απ’ τις οποίες μένουν αλειτούργητες τις Κυριακές δεν θα βρείτε εκκλησία για τους ρωσόφωνους ή τους Γεωργιανούς κατοίκους της πόλης. Η μικρή αγγλικανική κοινότητα της πόλης άλλες φορές φιλοξενούνταν στην αρμενική εκκλησία και άλλοτε στη γερμανόφωνη ευαγγελική εκκλησία.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα οφείλει και έχει χρέος να αλλάξει προσανατολισμό προκειμένου στους καιρούς των απρόβλεπτων μεταβολών στην σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας απ’ άκρου εις άκρο της χώρας να εμπνεύσει στους πιστούς της την ανθρώπινη αλληλεγγύη και να τους απελευθερώσει από ξενοφοβικά και βάρβαρα ρατσιστικά συμπλέγματα.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα οφείλει και έχει χρέος να συμμετάσχει χωρίς φοβίες στην καλλιέργεια του διαθρησκειακού διαλόγου με τις άλλες θρησκευτικές κοινότητες που υπάρχουν εδώ (Μουσουλμάνους και Ισραηλίτες). Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουν δικαίωμα να γνωρίσουν και να κατανοήσουν τους συμπολίτες τους που ακολουθούν άλλες οδούς πνευματικής παράδοσης, εξίσου όμως σεβαστές.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα οφείλει και έχει χρέος να καταστήσει τους πιστούς κοινωνούς στο όραμα του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών και στη διαδικασία διαλόγου με την Καθολική Εκκλησία.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, όντας πράγματι επικρατούσα θρησκεία πληθυσμιακά στην Ελλάδα οφείλει να κηρύξει έμπρακτα τη συμφιλίωση με τον Άλλο, που θεωρούνταν εχθρός, προβάλλοντας την ανθρώπινη αξία του χωρίς όρους και προϋποθέσεις!
No comments:
Post a Comment