Ἐπί τῇ Χριστοῦ Γέννᾳ

Ὁ ἀχώρητος Λόγος σήμερον νηπιάζει

ἐκ παρθενικῆς νηδύος καταυγάζων.

Ἒλθετε οἱ ἂφρονες

Οἱ τούς θησαυρούς ἐπί γῆς κρατοῦντες

Βαρεῖαν καρδίαν ἒχοντες

καί ὦτα ἐσφραγισμένα

ἠγέρθη ὁ Κριτής ὑμῶν. 

Κλαύσατε πικρῶς οἱ τόν πλοῦτον συλλέξαντες

ἐξ αἱμάτων ἀθώων καί ἐκ δακρύων καταπονουμένων.

Φρίξατε οἱ σπείροντες ἐπί γῆς πολέμους,

Κύριος γάρ εἰσήκουσεν οἰμωγάς καί κλαυθμούς

τῶν ἐν κινδύνῳ ζωῆς βιούντων.

Οἱ λατρεύοντες εἲδωλα τρομάξατε,

ἓοικεν γάρ ἡ ὣρα τῆς κρίσεως.

Ἐν Βηθλεέμ ἀπεκαλύφθη τό τῆς ὑποκρισίας ἒνδυμα

ὑφ’ ῷ δυσσεβεῖς κρύπτονται

ἐπικαλούμενοι εὐσεβείας ψεῦδος.

Ἐλευθερία ἀνέτειλε ἀνθρώποις

δικαιοσύνη τοῖς τεταπεινωμένοις

Χάρις οὐσιοῖ πάντα.

Ὁ ἐν φάτνῃ σπαργανωθείς Χριστός Ἰησοῦς,

φραγγέλιον κραδαίνων,

καθάρει Θεοῦ τόν Κόσμον ….

 

Ἐλάχιστος πάντων Γεώργιος Ἀναγνώστης ἀντέγραψε.

Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ γεννήσεως ἒτους σωτηρίου  ̗βιγ΄.

ΥΑΙΝΕΣ ΚΑΙ ΓΥΠΕΣ Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΩΝ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

ΠΡΩΗΝ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ

           

Τα λόγια του Θρασύμαχου αληθεύουν με τρόπο τραγικά επίκαιρο στην Ελλάδα των ημερών μας, την Ελλάδα της κρίσης: «τό δίκαιον οὐκ ἂλλο τι ἢ τό τοῦ κρείττονος συμφέρον» (Πλάτων, Πολιτεία 338c).

Το λειτούργημα του Δικηγόρου σε συνθήκες Δημοκρατίας «αποτελεί θεμέλιο  του κράτους  δικαίου» (Κώδικας Δικηγόρων του 2013 άρθρο 1) αλλά και εχέγγυο λειτουργίας όλων εκείνων των στοιχείων που διακρίνουν το δημοκρατικό πολίτευμα από παραμορφώσεις του, που συρρικνώνουν τα θεμελιώδη πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών και των ανθρώπων. Ο νέος Κώδικας Δικηγόρων που ψηφίστηκε πρόσφατα από τη Βουλή εξαγγέλλει με πανηγυρικό κατά κάποιο τρόπο τις θεμελιώδεις αρχές και τις αξίες που πρέπει να διέπουν την άσκηση της Δικηγορίας. Ο Δικηγόρος λοιπόν «υπερασπίζεται  το  Σύνταγμα,  την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και τα Πρόσθετα Πρωτόκολλα αυτής, το Χάρτη των θεμελιωδών  δικαιωμάτων του ανθρώπου της  Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και το σύνολο των διεθνών και ευρωπαϊκών συμβάσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα» και «ακολουθεί τις  παραδόσεις του  υπερασπιστικού λειτουργήματος και τους κανόνες δεοντολογίας, όπως έχουν διαμορφωθεί ιστορικά κατά  την άσκηση της  δικηγορίας» (άρθρο 5).

 Από την εποχή που κυβερνούσαν τη χώρα οι επίορκοι αξιωματικοί με ποικίλα μέτρα ουσιαστικά απαξιώθηκε η Δικηγορία. Το δικηγορικό σώμα άρχισε να υποδέχεται στους κόλπους του ανθρώπους, που δεν διέθεταν τις προϋποθέσεις να γίνουν Δικηγόροι. Ήταν συνηθισμένοι σε μιαν άλλη νοοτροπία καθώς προέρχονταν από τα σώματα ασφαλείας με την ευρύτατη έννοια του όρου και είχαν εφοδιασθεί με ένα πτυχίο Νομικής. Ακόμα και οι δικαστές επιλέγονταν τότε, χωρίς να είναι απαραίτητο να θητεύσουν στη δικηγορία προηγουμένως. Ήταν αρκετά ένας βαθμός «λίαν καλώς» στο πτυχίο τους και ένας χρόνος άσκησης. 

Από την περίοδο της διακυβέρνησης των στρατιωτικών και μετά εμφανίστηκε το φαινόμενο της σταδιακής πληβειοποίησης της πλειοψηφίας των Δικηγόρων της χώρας.

Χθες βράδυ η έδρα της Δικηγορικής Εταιρείας «Σιούφας και Συνεργάτες» δέχθηκε σχεδιασμένη επίθεση από ομάδα περίπου δέκα πέντε ατόμων, που ενώ δεν πείραξαν εργαζόμενους προσπάθησαν να καταστρέψουν στοιχεία αρχείων της εταιρίας αυτής.

Ο Γιώργος και ο Μάριος Σιούφας είναι νεαροί σχετικά δικηγόροι, γιοι του στελέχους της Νέας Δημοκρατίας και άλλοτε προέδρου της Βουλής Δημήτρη Σιούφα. Εμφανίστηκαν στην αγορά με μια δικηγορική εταιρία που λεν πως απασχολεί περίπου 500 συνεργάτες και υπαλλήλους. Για την εταιρία των Σιούφα έχουν γίνει έρευνες στο πρόσφατο παρελθόν, που είδαν το φως της δημοσιότητας για έναν απλό λόγο. Οι αδελφοί Σιούφα, σύμφωνα με στοιχεία πληροφοριών που δημοσιοποιήθηκαν, χωρίς να διαψευσθούν, μετέτρεψαν την Δικηγορική Εταιρεία τους σε εισπρακτική εταιρία, με πρόσβαση σε «κόκκινα δάνεια» τραπεζών, που αναλαμβάνουν να εισπράξουν, σε καιρούς οικονομικής ανέχειας των πολλών, προφανώς με μόνο κίνητρο το κέρδος τους….

Το άρθρο 7 του Κώδικα Δικηγόρων αναφέρεται στην «αυτοδίκαιη απώλεια και αποβολή της ιδιότητας του δικηγόρου» και προβλέπει πως αποβάλλει την ιδιότητα του δικηγόρου, με ταυτόχρονη διαγραφή του από το μητρώο του Δικηγορικού Συλλόγου που είναι μέλος «εκείνος  που ασκεί  άλλο  επάγγελμα,  και ιδιαίτερα εμπόρου ή μεσίτη,  καθώς και κάθε άλλη εργασία,  υπηρεσία ή απασχόληση που δεν συνάδει με το δικηγορικό λειτούργημα» (παράγρ. 1 περ. ε΄).

Κι αναρωτιέται ο καθένας και η καθεμιά που διαθέτει κοινή λογική, έντιμη συνείδηση και μέση εγκυκλοπαιδική παιδεία. Ένας Δικηγόρος που σε δίσεκτους καιρούς με μόνο κριτήριο το κέρδος του γίνεται «κυνηγός κεφαλών», σαν εκείνους που στην άγρια αμερικάνικη Δύση έβγαζαν χρήματα συλλαμβάνοντας φυγόποινους ή φυγόδικους είναι πράγματι Δικηγόροι  που ακολουθούν «τις  παραδόσεις του  υπερασπιστικού λειτουργήματος και τους κανόνες δεοντολογίας, όπως έχουν διαμορφωθεί ιστορικά κατά  την άσκηση της  δικηγορίας»;

Άνθρωποι που όλοι ξέρουμε πως ασκούν ποικίλες πιέσεις και εκβιασμούς ακόμη, σε συνανθρώπους τους που αδυνατούν να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους απέναντι σε τράπεζες, γιατί έτσι λειτουργούν οι εισπρακτικές εταιρίες, ασκούν δραστηριότητα που  «συνάδει με το δικηγορικό λειτούργημα» (Κώδικας Δικηγόρων άρθρο 7);

Μέχρι σήμερα, ούτε ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών ασχολήθηκε με τις εξωδικηγορικές δραστηριότητες της ‘Δικηγορικής Εταιρείας Σιούφας και Συνεργάτες’, ούτε η Ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων του κράτους έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον, μολονότι θα έπρεπε, ιδίως μετά από δημοσιεύματα που ανέφεραν με στοιχεία ότι η παραπάνω Δικηγορική Εταιρεία με την δράση της ως εισπρακτικής εταιρίας κάθε άλλο παρά  «υπερασπίζεται  το  Σύνταγμα,  την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και τα Πρόσθετα Πρωτόκολλα αυτής, το Χάρτη των θεμελιωδών  δικαιωμάτων του ανθρώπου της  Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και το σύνολο των διεθνών και ευρωπαϊκών συμβάσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα»!

Η κρίση αποκάλυψε το πραγματικό πρόσωπο του ταξικού κράτος που έχει γίνει η Ελλάδα και απροκάλυπτα στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η κρίση αποκάλυψε πως το νομικό σύστημα της χώρας είναι εργαλείο βάρβαρης επιβολής εκείνων των όρων, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας για την αποτελεσματική καταδυνάστευση των λαϊκών τάξεων και για να μπορούν ανενόχλητα να λυμαίνονται τον κοινό δημόσιο πλούτο. Ένα σωρό νομικές ρυθμίσεις προκαλούν αηδία και οργή στους έντιμους ανθρώπους, για έναν απλό λόγο: Ότι ακυρώνουν και προσβάλλουν αυτό που νιώθουμε πως είναι το δίκαιο!

Σ’ αυτό το πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον που εξαιτίας των πολιτικών που νέμονται την εξουσία του κράτους τις τελευταίες δεκαετίες, εμφανίζονται άνθρωποι αμοραλιστές, ολωσδιόλου ασυνείδητοι, σαν γύπες και ύαινες, με την ετικέτα του δικηγόρου. Είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν πολίτες που έχουν γονατίσει εξαιτίας της κρίσης και να τους αρπάξουν κάθε περιουσιακό τους στοιχείο, μιας και είναι ανήμποροι να τα φέρουν βόλτα μες την ανέχεια που ζουν….

Πώς άραγε δύο νέοι σχετικά δικηγόροι, ο Γιώργος και ο Μάριος Σιούφας, κατάφεραν να στήσουν έναν κολοσσό που πίσω από τον μανδύα μιας νομότυπης δικηγορικής εταιρίας λειτουργεί σαν αρπακτική και εκβιαστική εισπρακτική εταιρία; Μα χωρίς αμφιβολία από πίσω είναι μπαμπάς Δημήτρης Σιούφας. Στέλεχος της δεξιάς παράταξης, βουλευτής επί χρόνια, υπουργός και πρόεδρος της Βουλής. Με δεσμούς με κύκλους χρηματοπιστωτικών συμφερόντων, δεν ήταν τόσο δύσκολο να βοηθήσει τα παιδιά του….

Το κράτος σιωπά μπροστά στην ανεξέλεγκτη δράση των οργανωμένων εκβιαστών. Το Δικηγορικό Σώμα σιωπά μπροστά στην ολοφάνερη και σκανδαλώδη παρανομία εκ μέρους των προνομιούχων αδελφών Σιούφα…..

Και χθες βράδυ ήρθε η αντίδραση της λαϊκής οργής….  

Η νομιμότητα όπως την εννοεί το κράτος στη συγκυρία μιας κυβέρνησης συνασπισμού που εξυπηρετεί δουλικά τους διεθνείς δανειστές του τόπου, έχει κουρελιαστεί. Το Σύνταγμα παραβιάζεται, τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι κολοβωμένα, η ίδια η Δημοκρατία μας έχει γίνει ανάπηρη. Το δίκαιο, όπως το νιώθει, όπως το εννοεί ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας βρίσκεται σε αναντιστοιχία με ό,τι το κράτος θέλει να επιβάλλει σαν νομιμότητα….

            

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ANDRÉ SCHIFFRIN ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Την 1^η του Δεκέμβρη 2013 πέθανε στο Παρίσι ο André Schiffrin. Ομολογώ πως τον αγνοούσα. Όταν έμαθα από ποικίλα αφιερώματα του τύπου για τον άνθρωπο και τη δουλειά του ένιωσα έναν πηγαίο σεβασμό και συντάχθηκα με εκείνους που κάνουν λόγο για απώλεια. Ο  Schiffrin σίγουρα θα ήταν γόνιμος και μετά τα 78 του….

            Ο André Schiffrin υπήρξε ο εκδότης, που στους καιρούς της πνευματικής πενίας και του ευτελισμού όψεων του πολιτισμού, εξαιτίας της επικράτησης των πρόστυχων κανόνων της αγοράς και στην πνευματική δημιουργία αρνήθηκε να συμβιβαστεί. Δεν παρασύρθηκε από το κλίμα που κυριαρχεί πλέον στην εκδοτική παραγωγή βιβλίων και χωρίζει τους συγγραφείς και τα έργα τους, σε κείνους που πουλούν και σε κείνους που μένουν στο ράφι…. Ο Schiffrin εκτιμούσε τους συγγραφείς για τη δουλειά τους, αυτό ήταν το πρώτιστο κριτήριο. Το αν ένα έργο θα γινόταν best seller ήταν κάτι δευτερεύον. Γιατί οι κανόνες που κρίνουν ως τέτοια τα βιβλία που εκδίδονται, συχνά αδιαφορούν για την ποιότητα· το κριτήριο περιορίζεται στη δυνατότητα να πουλήσει πολλά αντίτυπα και να γίνει πηγή κέρδους.

            Στο παρελθόν δυο βιβλία μου εκδόθηκαν και είχα την ευκαιρία να γευθώ ως ένα σημείο το τί  επικρατεί στους κυρίαρχους της εκδοτικής αγοράς στη μικρή μας χώρα. Προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Το πρώτο βιβλίο μου, «Το Παραμύθι του Στραβού Πλάτανου», εκδόθηκε με τη φροντίδα του φίλου μου Ιωάννη Κυπριανίδη του βιβλιοπωλείου ‘Λοξίας’ της Θεσσαλονίκης το 2001. Το δεύτερο βιβλίο μου, «Ιστορίες της Μεθορίου» εκδόθηκε το 2009 με πολύ μεράκι από τον εκδότη Κώστα Δεσποινιάδη και το ‘Πανοπτικόν’ του επίσης στη Θεσσαλονίκη. Γράφοντας αυτές τις σειρές στη μνήμη του    André Schiffrin φέρνω στο νου μου το Κώστα Δεσποινιάδη. Είναι ένας άψογος επαγγελματίας που ενώ αρνείται τον δουλικό συμβιβασμό με τους όρους της αγοράς σ’ αυτό που κάνει, δεν λησμονεί να είναι σωστός και συνεπής ως εκδότης.

                                                                        08/12/13

              

GRATEFUL: A Love Song to the World