Το Μυστήριον της Σαρκώσεως…

Η Γέννηση του Ιησού Χριστού, που χαρμόσυνα προσκαλούμαστε από την Αγία Εκκλησία να γιορτάσουμε αυτές τις  μέρες, είναι μια αφορμή να συλλογιστούμε  το μυστήριο της ένσαρκης οικονομίας  του Χριστού χάριν του σύμπαντος κόσμου.

Πρόκειται για γεγονός αείποτε παρόν στο αιώνιο τώρα, απερινόητο με τα μέτρα της λογικής μας και για τούτο μυστήριο, που μονάχα διά της πίστεως μπορούμε να εγγίσουμε.

«…ὁ λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας». Αυτή είναι η μαρτυρία του ευαγγελιστή Ιωάννη για την συντέλεση του μυστηρίου της Σαρκώσεως  (Ιω. 1:14). Ιδιαίτερα συγκλονιστική είναι η μαρτυρία του αποστόλου Παύλου για το ιερό συμβάν, καθώς προβάλλει την υπέρλογη κένωση του Υιού:  «ἑαυτὸν ἐκένωσεν, μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος» (Φιλιπ. 2:7). Η κένωση του Υιού και Λόγου είναι συγχρόνως εκδήλωση του Μυστηρίου της Σαρκώσεως και φανέρωση της υπέρτατης Αγάπης του Θεού για τον Κόσμο…

Το Μυστήριο της Σαρκώσεως, κατ’ αρχάς συντελείται με την Γέννηση του Ιησού από την Παναγία Παρθένο στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας, επί Καίσαρος Αυγούστου, και στη συνέχεια ολοκληρώνεται η φανέρωση της ένσαρκης Οικονομίας, κατά φρικτό με την τέλεση της αναίμακτης θυσίας της Θείας Ευχαριστίας. Κατά την Θεία Ευχαριστία, ο σαρκώσας την πέραν κάθε ορίου Αγάπη Χριστός, είναι ο επί του αγίου θυσιαστηρίου «μελιζόμενος καὶ μὴ διαιρούμενος, ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος, ἀλλὰ τοὺς μετέχοντας ἁγιάζων» (Ευχή  Θείας Λειτουργίας αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου).

Οι Μετέχοντες και οι Μετέχουσες στο Μυστήριο της Σαρκώσεως του Χριστού, μεταλαμβάνοντας το Σώμα και το Αίμα Του γίνονται σύσσωμοί Του και συμμέτοχοι της θεότητάς Του, όπως λέγει ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος[1], αληθεύοντας τον λόγο του αποστόλου Παύλου « ὅτι μέλη ἐσμὲν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ» (Εφεσίους 5:30).

Αυτήν την πληρότητα της μετοχής μας στο Μυστήριο της Σαρκώσεως διά της μεταλήψεως της Θείας Κοινωνίας, την περιγράφει έμπλεος Πνεύματος Αγίου ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος σε έναν από τους περίφημους Ύμνους του:

«Πάντως οὖν οὓτως ἒγνωκας καί δάκτυλόν μου Χριστόν

καί βάλανον -οὐκ ἒφριξας, ἢ σύ καί ἐπῃσχύνθης;

Ἀλλά Θεός σοι ὃμοιος οὐκ ᾐσχύνθη γενέσθαι,

σύ δέ ἐκείνῳ ὃμοιος αἰσχύνῃ γεγονέναι;

Οὐχί ἐκείνῳ ὃμοιος αἰσχύνομαι γενέσθαι,

ἀλλά ἐκεῖνον ὃμοιον τοῦ ἀσχήμονος μέλους

ρηθέντα βλασφημίαν σε εἰπεῖν ὑπενοήθην». (Ύμν. 15, 160-166).

Στην απέραντη και αχώρητη στο νου μας Αγάπη, που σαρκώθηκε στο Πρόσωπο του Ιησού, κανένας και καμιά δεν είναι περιττός. Δεν υπάρχει ανθρώπινο πρόσωπο για τα άχρηστα. Όταν μέλη του σώματός μας, που η συμβατική και συνήθως υποκριτική ηθική της κοινωνίας μας θεωρεί μιαρά και απόκρυφα, αγιάζονται και μετέχουν στο θαύμα της μεταμορφωτικής συσσωμάτωσής μας στο σώμα του Χριστού. Δεν εξαιρείται αυτής της μετοχής, ούτε το δάχτυλό μας, ούτε το πέος μας, κατά τον άγιο Συμεών!

Παραμονές Χριστουγέννων 2015

             

---

[1] Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου: Βίβλος των Ηθικών, Λόγος Α΄. Κεφάλαιο γ΄ «Περί της του Λόγου Σαρκώσεως και κατά τίνα τρόπον δι’ υμάς εσαρκώθη»