ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΒΑΚΑΡΟΥ

Χθες, έμαθα πως μας άφησε ο παπά Δημήτρης ο Βακάρος ειρηνικά. Έχουν γραφεί διάφορα βιογραφικές πληροφορίες για τον μακαρίτη τον Παπά. Θα ήθελα να προσθέσω τη δική μου μαρτυρία, μιας και είχα την ευκαιρία να γνωρίζω καλά τον παπά Δημήτρη και ως πρεσβύτερο Φίλο, αλλά και ως Πνευματικό, στην περίοδο των φοιτητικών χρόνων μου, επί δικτατορίας.

Ως νεαρός ιερέας ο παπά Δημήτρης είχε διορισθεί εφημέριος στις Φοιτητικές Εστίες της Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Για πρώτη φορά τότε, δόθηκε η ευκαιρία σε έναν Παπά να διακονήσει Φοιτητές και Φοιτήτριες του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η παρουσία του μεταξύ των φοιτητών ήταν μια ευλογία! Οι δραστηριότητες που προσφέρονταν εκείνη την περίοδο στις φοιτήτριες και στους φοιτητές ήταν απόλυτα ελεγχόμενες, όπως ο καθένας μπορεί να καταλάβει. Ο παπά Δημήτρης ως ιερέας, είχε καταφέρει να δημιουργήσει με επίκεντρο την Φοιτητική Εστία Αρρένων, όπου υπήρχε κι ένα χαριτωμένο εκκλησάκι στον τελευταίο όροφο, μια όαση που πρόσφερε νερό στη δίψα και ψωμί στην πείνα, όσων αναζητούσαν κάτι πιο ουσιαστικό, κάτι πιο φωτεινό για τη ζωή τους. Ήταν ένας Παπάς τολμηρός, λέγοντας αλήθειες, που άλλοι έκρυβαν. Δεν ήταν ηθικολόγος, μολονότι τότε κυριαρχούσε κυριαρχούσε η επιρροή της Αδελφότητας Θεολόγων "Η Ζωή" με τον ευσεβισμό της, ακόμα και στα πολιτικά πράγματα. Αλλά και άλλες όμοιες αδελφότητες, όπως "ο Σωτήρ" ή εκείνες που καθοδηγούνταν από τον τότε αρχιμανδρίτη Αυγουστίνο Καντιώτη και τον Στέργιο Σάκκο, κυριαρχούσαν στην θρησκευτική ζωή, τόσο της Θεσσαλονίκης, όσο και άλλων πόλεων της χώρας. Ο παπά Δημήτρης ο Βακάρος κάθε άλλο παρά εγκλωβισμένος ήταν στα γρανάζια των παρεκκλησιαστικών οργανώσεων. Είχε έναν τρόπο να κοινωνεί με τη νεότητα και πολλοί νέοι και νέες είχαν εμπιστευτεί για πρώτη φορά την ψυχή τους στο πετραχήλι ενός Πνευματικού, κι αυτός ήταν ο παπά Δημήτρης.

Ως ιερέας υπήρξε πνευματικό παιδί και χειροτονία του οσιακής μνήμης Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος του Παπαγεωργίου, του κανονικού Επισκόπου της πόλεως. Όταν κατέλαβε τον θρόνο της Θεσσαλονίκης ο μοιχεπιβάτης Λεωνίδας Παρασκευόπουλος, μέλος της Αδελφότητας Θεολόγων "η Ζωή" και εκλεκτός των Συνταγματαρχών της έκνομης καταστάσεως, φρόντισε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να εξαναγκάσει μια σειρά εκλεκτών κληρικών, που ήταν χειροτονίες του κανονικού Μητροπολίτη Παντελεήμονος Α΄, να απομακρυνθούν από τις ενορίες τους και να εγκαταλείψουν το ποιμαντικό έργο τους, που επί χρόνια διακονούσαν. Απώτατος σκοπός του Λεωνίδα ήταν να φύγουν από την Μητρόπολη Θεσσαλονίκης ή τουλάχιστον να παύσουν να ασκούν την οποιαδήποτε επιρροή. Τότε απομακρύνθηκαν ο Διάκονος πατέρας Νικόλαος Τζώρτζης, οι αρχιμανδρίτες μακαρίτης Χρυσόστομος Κακουλίδης, αργότερα Μητροπολίτης Εδέσσης και Αλέξανδρος Καλπακίδης, τώρα εφησυχάζων Μητροπολίτης Σταυροπηγίου και άλλοι κληρικοί. Ο Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Πλευράκης απομακρύνθηκε από την Αχειροποποίητο, όπου είχε διακονήσει ευδόκιμα επί χρόνια και τοποθετήθηκε στους Αγίους Αναργύρους της
Άνω Πόλης, ενώ  ο π. Δημήτριος Βακάρος απομακρύνθηκε από την Ενορία της Παναγούδας (Παναγία η Γοργοεπήκοος), όπου είχε χειροτονηθεί διάκονος και πρεσβύτερος το 1969 και μετατέθηκε στη Σίνδο, που τότε ανήκε στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης. Ο επόμενος σταθμός του μετά την Σίνδο ήταν οι Η.Π.Α..

Η διακονία του μακαρίτη παπά Δημήτρη ως πρώτου πνευματικού παραστάτη των Φοιτητών και των Φοιτητριών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, υπήρξε κατά τη γνώμη μου, ίσως η πιο γόνιμη από ποιμαντικής πλευράς, περίοδος της ιερατικής ανάλωσης του Παπά. Επειδή τούτο το στοιχείο του βίου του έχει παραλειφθεί από τις αναφορές στη ζωή του εκλιπόντα, σκέφθηκα να καταθέσω τη μαρτυρία μου, εις μνημόσυνον Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου του Βακάρου.

Θα ενθυμούμαι πάντοτε τον τον παπά Δημήτρη. Κρατώ άλλωστε στα χέρια μου ένα «Συνέκδημο Ορθοδόξου Χριστιανού», των εκδοτικών καταστημάτων της Ατλαντίδος της Νέας Υόρκης, που μου είχε στείλει ως δώρο ο Παπάς, ενόσω ζούσε στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά την περίοδο της γόνιμης εξορίας του.

Μαζί με τον Επιχώριο Επίσκοπο και τους Συμπρεσβυτέρους του, που αύριο, 17 Δεκεμβρίου, θα τελέσουν την εξόδιο ακολουθία του εκλιπόντα Παπά, αξίζει ψιθυριστά να συνοδεύσουμε την ευχή τους κι εμείς, που τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε, σε καιρούς δίσεκτους, πείνας και δίψας: «...σε ἱκετεύομεν, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν· τὸν δοῦλόν σου Δημήτριον ἱερέα, ἀδελφὸν καὶ συλλειτουργὸν ἡμῶν γενόμενον, τὸν ἐπ᾿ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου κοιμηθέντα, ἐν κόλποις Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἀνάπαυσον· καὶ ὥσπερ ἐπὶ τῆς γῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ σου λειτουργὸν αὐτὸν κατέστησας, οὕτω καὶ ἐν τῷ οὐρανίῳ σου θυσιαστηρίῳ ἀνάδειξον, Κύριε· ἐπὶ ἀνθρώπων πνευματικῇ ἀξίᾳ κατακοσμήσας, ἐπὶ Ἀγγέλων τῇ σῇ δόξῃ ἀκατάκριτον πρόσδεξαι· αὐτὸς ἐπὶ τῆς γῆς τὴν ζωὴν αὐτοῦ ἐδόξασας, αὐτὸς δὲ καὶ τὴν ἔξοδον τοῦ βίου αὐτοῦ ἐν τῇ εἰσόδῳ τῶν Ἁγίων σου ποίησον, καὶ τὸ πνεῦμα αὐτοῦ μετὰ πάντων τῶν ἀπ᾿ αἰῶνός σοι εὐαρεστησάντων συναρίθμησον...».

Καλόν Παράδεισο Παπά Δημήτρη μου.... 

16/12/15