Περί πατριδολάγνου βερμπαλισμού

Κάποια στιγμή πρέπει να ξεκαθαρίσουν ορισμένα πράγματα, σχετικά με την φιλοπατρία και με τους πραγματικούς πατριώτες, όπως και με τους κίβδηλους «εθνικόφρονες».

Η πατρίδα δεν είναι κάτι το φαντασιακό που υπάρχει σε άδηλους αιθέρες. Είναι ο τόπος, όπου ο καθένας και η καθεμιά μας συναντήθηκε με τη ζωή, ο τόπος όπου ζουν άνθρωποι, με τους οποίους νιώθουμε πως έχουμε κοινή μοίρα, ενώ μας συνδέουν και άλλα πράγματα μαζί τους, όπως μνήμες ιστορικές, προσδοκίες ως προς μέλλον, μια κοινή συνήθως γλώσσα και κοινή κουλτούρα, όπου εντός της χωρά και η θρησκεία που μας δόθηκε και έχει επηρεάσει αρκετά ή ως ένα σημείο την κοσμοθέασή μας. Όταν αυτή η πατρίδα και ο λαός που κατοικεί στην επικράτειά της οργανώνεται και γίνεται κράτος, υπάρχουν ορισμένα πλαίσια λειτουργίας αυτού του κράτους. Αναφέρομαι στα συνταγματικά πλαίσια οργάνωσης ενός κράτους, που αναγνωρίζει ως αυταξία την ανθρώπινη ύπαρξη, λειτουργεί ως κράτος δικαίου, αλλά και πρόνοιας. Ελευθερίες, ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα, δημοκρατικό πολίτευμα, ασφάλεια και προπάντων υγεία και εκπαίδευση για όλους, δίχως αποκλεισμούς, αποτελούν προαπαιτούμενα για ένα σύγχρονο κράτος, που υιοθετεί τις αρχές του πολιτικού πολιτισμού που έχει αναπτυχθεί και καλλιεργείται άοκνα στην Ευρώπη. Οι συνταγματικές αρχές πρέπει να θέτουν το κράτος στην υπηρεσία της προάσπισης της Ελευθερίας και στην λειτουργία θεσμών Αλληλεγγύης. Γι' αυτό εύστοχα γίνεται πλέον λόγος για ένα συνταγματικό πατριωτισμό.

Μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, πλήθος προδοτών και ανάξιων της πατρίδας, που είχαν συνεργαστεί με τους κατακτητές στη διάρκεια της Κατοχής, ακόμα και ως ένοπλοι υπό τις διαταγές του αντιστράτηγου των SS Walter Simana, συγκρότησαν τον εσμό των "εθνικοφρόνων". Από προδότες της πατρίδας και «ανθρωποφύλακες» του λαού, θεωρήθηκαν νικητές του εμφυλίου και απέκτησαν κυρίαρχη θέση στον εθνικό βίο, αναμφίβολα ως το 1974. Επί δεκαετίες οι προδότες, μαζί με τους άλλους αντικομμουνιστές είχαν μονοπωλήσει ένα κίβδηλο πατριωτισμό, που ονομάσθηκε "εθνικοφροσύνη".

Η υποτιθέμενη αγάπη αυτών των ανθρώπων, δεν μιλούμε για τους απλούς, αλλά για κείνους που είχαν άποψη, λόγο και πρωτοβουλίες στο μετεμφυλιακό κράτος, δεν ήταν κατά κανόνα ανιδιοτελής. Στην Κατοχή, όταν εξοντώθηκαν οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης καρπώθηκαν τις περιουσίες τους. Αργότερα, όταν με το τέλος του εμφυλίου, εθνικά Μακεδόνες που είχαν στρατευθεί στον λεγόμενο Δημοκρατικό Στρατό αναγκάστηκαν να φύγουν προς τις χώρες του "υπαρκτού σοσιαλισμού", οι περιουσίες τους στην Ελλάδα διαγουμίστηκαν από συγγενείς και συγχωριανούς, που είχαν καταγραφεί σαν εθνικόφρονες. Αργότερα, όταν στην Θράκη, τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 εφαρμόζονταν τα επονείδιστα διοικητικά μέτρα κατά των μειονοτικών Μουσουλμάνων, επί διακυβέρνησης των επίορκων στρατιωτικών (αποκορύφωμα της πολιτικής εκτροπής κατά της Δημοκρατίας που εξυφάνθηκε από τους νικητές του εμφυλίου), με σκοπό να εξωθηθούν να εγκαταλείψουν την ελληνική επικράτεια, απέκτησαν πάλι, όσοι κρίνονταν «καθαροί» Έλληνες και εθνικόφρονες, με μακροχρόνια, ουσιαστικά χαριστικά, δάνεια που τους χορηγούσε η Αγροτική Τράπεζα, σε εξευτελιστικές τιμές αποκλειστικά ακίνητα Μουσουλμάνων. Λοιπόν, αυτοί οι σημερινοί επίγονοι των Δεξιών που μας προέκυψαν μετά την τραγωδία του Εμφυλίου, αρνούνται να αναγνωρίσουν τον Πρωθυπουργό που έχει η χώρα, γιατί δεν είναι δικός τους. Έτσι όμως αποκαλύπτονται σαν ύποπτοι εθνικής προδοσίας, όπως οι πολιτικοί τους πρόγονοι, ήταν πράγματι προδότες και ανάξιοι της Πατρίδας.

Ενοχλήθηκαν που ο μη αρεστός τους Πρωθυπουργός πήγε στην Κούβα, για την κηδεία του Φιντέλ Κάστρο, με την επίσημη συνταγματική ιδιότητά του και όχι ως ιδιώτης, κάνοντας χρήση του κρατικού αεροσκάφους. Αν κατανοούν τις υποχρεώσεις τους, εφόσον θέλουν να αναγνωρίζονται σαν φιλοπάτριδες, οφείλουν να μάθουν, ότι η κυβέρνηση που προκύπτει μετά από εθνικές εκλογές, έχει την ευθύνη των επιλογών της διεθνούς πολιτικής της χώρας. Αυτή η ευθύνη δεν ανήκει ούτε στα κόμματα της αντιπολίτευσης, ούτε πολύ περισσότερο σε μητροπολίτες όπως ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος Ρούσσας.

Αν δεν αρέσει, στους δυσαρεστημένους συμπατριώτες μας η Ελληνική Δημοκρατία, εξαιτίας της κυβερνήσεως που διαθέτει, είναι μια ευκαιρία, ενόψει και της οικονομικής κρίσης, να μεταναστεύσουν κάπου αλλού, λόγου χάρη στις ΗΠΑ του κ. Τραμπ. Πάντως εφόσον παραμείνουν στην πατρίδα, καλά θα κάνουν να παύσουν να «πουλάνε τζάμπα» φιλοπατρία του αέρα..

©ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ