Η ΠΙΚΡΑ ΤΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ...

Η Πόλη μαγική, σαγηνεύει, όπως η Κίρκη, τους προσκυνητές που φτάνουν και αφήνονται στη γοητεία της. Όλη η χώρα, μες στην πλησμονή της ομορφιάς και των μύθων. Μιλώ για την Βασιλεύουσα που δεσπόζει ανάμεσα σε Ευρώπη και Ασία, που διαφεντεύει από τα παλιά χρόνια την Ανατολή και την Δύση. Μιλώ για την Τουρκία του σήμερα, που άλλοτε είχε άλλα ονόματα. Οι άνθρωποι, που πατούν και ανασαίνουν στα χώματά της, όποια κι αν είναι η λαλιά τους ή μ’ όποιο όνομα κι αν βαφτίζουν τον θεό, μένουν απαράλλαχτοι στην καρδιά....

Στην πόλη Πάντερμα, που καθρεφτίζεται στα νερά της θάλασσας του Μαρμαρά, αντίκρυ σχεδόν από την Πόλη, είδε η Μάνα μου για πρώτη φορά το φως του ήλιου. Είχε περάσει ένας χρόνος, αφότου οι Έλληνες στρατιώτες είχαν φτάσει στη Μικρασία και άρχισαν τον πόλεμο κατά των Τούρκων. Το ’22, βρέφος, στην αγκαλιά του μεγαλύτερου αδερφού της, έφτασε στη Σαλονίκη, ανήξερο προσφυγόπουλο....

Χρόνια πολλά μετά, στην Πόλη, γνώρισα έναν αδελφό, που μοιραστήκαμε τις καρδιές μας, έτσι, που ο ένας χάθηκε μες στην ψυχή του άλλου. Μιλώ για τον Αλή Οσμάν, τον φτωχό δερβίση, μουρίντη του Ραΐκ Μπαμπά....

Είχαν εκλογές στην Τουρκία πριν χρόνια και βρισκόμουν στο Εγιούπ, ένα προάστιο της Ισταμπούλ, εκεί που η γη απορροφά τον Κεράτιο στα σπλάχνα της και χάνεται. Οι δρόμοι στολισμένοι με διάφορα σημαιάκια των κομμάτων, που θέλαν την ψήφο των πολιτών. Ένα πολιτικό κόμμα, καινούργιο στο προσκήνιο, έκανε τη διαφορά· το ΑΚ Παρτί. Ο κατ’ εξοχήν ηγέτης του, ένας νέος άνδρας, που είχε δοκιμαστεί ως δήμαρχος της μεγάλης Ισταμπούλ, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Τα χρόνια πέρασαν και ο Ερντογάν, από πρωθυπουργός της μεγάλης χώρας του, έγινε πρόεδρος της Δημοκρατίας και προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Έγινε ο αφέντης της Δημοκρατίας!

Ο άνθρωπος, που έδωσε τόσες ελπίδες, πως η Τουρκία θα ήταν ένα σύγχρονο κράτος, ελεύθερο από τους δεσμούς που επί χρόνια επέβαλλαν στον λαό οι στρατιωτικοί, κατάφερε να γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος στην πολιτική ζωή του τόπου του.... Και η Τουρκία έγινε μια απέραντη φυλακή, ένα κολαστήριο, βυθισμένο στον φόβο, στη βία, στον θάνατο....

“Πώς να ζήσεις σε μια χώρα σαν την Τουρκία; Είναι μεγάλο το ρίσκο. Η επιβίωση δεν είναι εύκολη ούτε έξω από τη φυλακή. Η κατάσταση που επικρατεί δεν είναι παιχνιδάκι”. Δανείζομαι τα λόγια της Ασλί Ερντογάν, μιας συγγραφέως, που εδώ και πάνω από εκατόν τριάντα μέρες κρατιέται στη φυλακή, με ένα σωρό κατηγορίες σε βάρος της.

Για την λατρεμένη Πόλη, την Ισταμπούλ, για την οικεία χώρα, πατρίδα της αγαπημένης μου Μάνας, έχει μείνει η νοσταλγία μόνο. Κρατώ με περισσή τρυφερότητα στην καρδιά, πρόσωπα αγαπημένα, μα είμαι ανήμπορος να τα δω, όπως γινόταν παλιότερα.

Η στάση μου, διαμαρτυρία για την Τουρκία που δεν της αξίζει τέτοια μοίρα. Η στάση μου, οργή για την αδικία που φθονερά δοκιμάζει τόσους και τόσους ανθρώπους στην Τουρκία. Η στάση μου, άρνηση να συναινέσω στο καθεστώς του φόβου και των διωγμών.

Πώς να επισκεφτείς την Τουρκία τώρα; Είναι μεγάλο το ρίσκο. Μια απέραντη φυλακή η χώρα.... Όπως καταλαβαίνετε, έχω παραλλάξει τα λόγια της Ασλί, που δυστυχώς είναι τόσο πικρά και αληθινά....

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Τούτο το σημείωμα του πόνου και της ατελέσφορης νοσταλγίας μου, για την Πόλη και για την Τουρκία, για την ομορφιά των ανθρώπων της, θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν ένα καλωσόρισμα στον Πρόεδρο της χώρας αυτής, που πρόκειται να μας επισκεφθεί σε λίγες μέρες....

Γιώργος Δούδος

©04/12/17