ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ....

Η αφορμή γι’ αυτό το σημείωμα μου δόθηκε από ένα άρθρο του Giulio Meotti, που δημοσιεύθηκε πριν ελάχιστες μέρες στο ιστότοπο του Gatestone Institute, μιας δεξαμενής σκέψεων και προβληματισμού σε θέματα διεθνοιύς πολιτικής, με τον προκλητικό τίτλο: “Βέλγιο: Το πρώτο ισλαμικό κράτος στην Ευρώπη;” (Belgium: First Islamic state in Europe?).

Στο Βέλγιο υπάρχει ένα πολιτικό κόμμα, που προφανώς έχει ιδρυθεί από Μουσουλμάνους, και ονομάζεται “Κόμμα ΙΣΛΑΜ”. Η κομματική επωνυμία αποτελεί αρτικόλεξο των γαλλικών λέξεων “Intégrité, Solidarité, Liberté, Authenticité, Moralité”, που στα ελληνικά μπορεί να αποδοθούν ως “Ακεραιότητα, Αλληλεγγύη, Ελευθερία, Αυθεντικότητα, Ηθική”. Οι ηγέτες του κόμματος έχουν βάλει στόχο το έτος 2030, ως ορόσημο της μετατροπής του Βελγίου σε ένα ισλαμιστικό κράτος, προσέξτε, όχι απλά ισλαμικό, αλλά ισλαμιστικό! Διακηρύττουν πως αυτή η μετατροπή θα είναι κάτι απλό: Θα αντικατασταθεί το αστικό και το ποινικό δίκαιο του Βελγίου από την Σαρία!

Οι διακηρύξεις του βελγικού κόμματος ‘ΙΣΛΑΜ’ και ο στόχος του, έχουν προκαλέσει προβληματισμούς και πέραν του Βελγίου, αν ληφθεί υπόψη, ότι η καρδιά της Ενωμένης Ευρώπης χτυπά στις Βρυξέλλες, που είναι συγχρόνως πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έδρα του ΝΑΤΟ, μία από τις έδρες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.... Οι προβληματισμοί, δε νομίζουν πως έχουν προκαλέσει ανησυχίες, γιατί όπως και να το κάνουμε οι Μουσουλμάνοι στο Βέλγιο δεν αποτελούν ανησυχητική μειοψηφία, αφού υπολογίζονται σε ένα ποσοστό μεταξύ του 4 έως 6,5% του συνολικού πληθυσμού της χώρας, σύμφωνα με στοιχεία του 2014. Παρόλα αυτά προκαλούν έναν προβληματισμό ως προς την αντιμετώπιση των Μουσουλμάνων που κατοικούν σε ευρωπαϊκές χώρες και οι περισσότεροι είναι είτε μετανάστες από χώρες με μουσουλμανικό πληθυσμό, είτε πρόσφυγες, κυρίως από χώρες που δοκιμάζονται από πολέμους, οικονομική ανέχεια και καταστροφές (Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Πακιστάν κ.ά.).

Ο πολιτισμός της Ευρώπης, ανεξάρτητα από την εκτεταμένη αποστασιοποίηση πολλών Ευρωπαίων από τις παραδοσιακές θρησκευτικές καταβολές τους, θεμελιώνεται σε ένα σύστημα αξιών που πηγάζει από την θρησκευτική έκφραση του Χριστιανισμού και του Ιουδαϊσμού. Εμπλουτίζεται από θεσμούς δικαίου που πηγάζουν από το Ρωμαϊκό Δίκαιο, έτσι όπως αναμορφώθηκε από την γόνιμη επίδραση της ελληνικής Φιλοσοφίας· από τους πλούσιους καρπούς του Διαφωτισμού, που διεύρυναν συνταγματικές αρχές με νομικές αξίες, όπως είναι η περιφρούρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η προστασία των προσωπικών δεδομένων κάθε ατόμου, από ανεπιθύμητες παρεμβάσεις τρίτων, ακόμα και αυτού του κράτους....

Στα πλαίσια του σεβασμού των δικαιωμάτων του ανθρώπου, χωρίς εξαιρέσεις λόγω θρησκείας, γλώσσας, φυλής κ.λπ. η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και οι χώρες του Συμβουλίου της Ευρώπης, σε μικρότερο βαθμό, παρά τις ελλείψεις και τις σκόπιμες παραλείψεις σε επίπεδο πολιτικών επιλογών, είτε της κεντρικής διοίκησης, είτε επί μέρους κρατών, παραμένει ανοιχτή σε ανθρώπους που εναγώνια αναζητούν πολιτικό άσυλο, είτε μια χώρα υποδοχής με ασφάλεια, αφού οι πατρίδες που εγκατέλειψαν μοιάζουν πάρα πολύ με κολάσεις.

Πάρα πολλοί από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που εισέρχονται στην Ευρώπη, είναι Μουσουλμάνοι, ενώ δεύτεροι στη σειρά είναι οι Χριστιανοί από το Ιράκ και την Συρία, που έχουν υποστεί τους εξοντωτικούς διωγμούς του ‘Ισλαμικού Κράτους’ και όχι μόνο.

Οι Μουσουλμάνοι που φτάνουν ως πρόσφυγες στην Ευρώπη, συχνά με χώρα εισόδου τους την Ελλάδα, προέρχονται από ένα πολιτιστικό περιβάλλον, που σε πολλά σημεία είναι εντελώς διαφορετικό από το πολιτισμικό καθεστώς της Ευρώπης. Σε πολλές χώρες με μουσουλμανικό πληθυσμό, που εξωθούν κατοίκους τους να τις εγκαταλείψουν, εφαρμόζεται ένα σύστημα δικαίου και απονομής δικαιοσύνης, που επικαλείται την Σαρία. Τα δικαιώματα της γυναίκας σε σύγκριση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα είτε αγνοούνται απόλυτα, είτε είναι τόσο περιορισμένα, που με τα ευρωπαϊκά κριτήρια προσκρούουν σε νόμους που είναι υποχρεωτικοί για όλους, χωρίς εξαιρέσεις. Τα κληρονομικά δικαιώματα των γυναικών είναι απαράδεκτα συρρικνωμένα, ενώ σε περίπτωση διαζυγίου ή θανάτου του πατέρα, ιδίως ως προς τα αγόρια, δεν είναι αυτονόητη η άσκηση της γονικής φροντίδας από την μητέρα. Το ποινικό δίκαιο που επικαλείται την Σαρία, είναι προσανατολισμένο, όχι στον ποινικό σωφρονισμό και στην κοινωνικοποίηση του εγκληματία, αλλά στον ανταποδοτικό κολασμό του, ακόμα και με επιβολή του θανάτου ή ακρωτηριασμών μελών του σώματος.

Οι κανόνες που συνθέτουν το μουσουλμανικό δίκαιο που επικαλείται ως πηγή του την Σαρία, τουλάχιστον στις μουσουλμανικές παραδοσιακά χώρες, διατυπώνουν μια εποχή παρωχημένου παρελθόντος, που καμιά σχέσης πλέον δεν έχουν με την σύγχρονη εποχή, ούτε με τις χώρες της Δύσης, αλλά και πολλές χώρες της Ασίας. Πρόκειται για νομικά διατάγματα που έχουν αντικατοπτρίζουν έθιμα λαών που ζούσαν στις αραβικές ερήμους, χωρισμένοι σε φυλές και συνήθως νομάδες. Οι ουλεμάδες και οι ιμάμηδες αυτών των μουσουλμανικών χωρών, με πείσμα αρνούνται να εφαρμόσουν τις αρχές του μουσουλμανικού διαφωτισμού, όπως ονομάζεται εύστοχα η ijtihad, μια μέθοδος ερμηνείας των κανόνων δικαίου του Ισλάμ, με ευρεία χρήση του ανθρώπινου λόγου, ανάλογα με τις απαιτήσεις καιρών και τόπων και προπάντων με τις ανάγκες των ανθρώπων.

Η κατοχύρωση της θρησκευτικής ελευθερίας και της ελευθερίας της λατρείας είναι αυτονόητη συνταγματική αρχή, στις επί μέρους χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ κατοχυρώνεται και με αυξημένης ισχύος νομοθετικές ρυθμίσεις που προέρχονται είτε από τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Η ελεύθερη έκφραση της πίστης για τους Μουσουλμάνους στην Ευρώπη, όπως και στην Ελλάδα είναι γεγονός, όπως το ίδιο συμβαίνει ως προς την ελευθερία της μουσουλμανικής λατρείας, που κυρίως εκφράζεται με την σύναξη της Παρασκευής (Τζουμάα). Επομένως, οι ευρωπαϊκές χώρες. Σύμφωνα με τα κριτήρια που ισχύουν για τους Μουσουλμάνους, είναι τόποι που προσφέρονται για μετανάστευση και εγκατάσταση την ‘χίτζρα’(hijra)!

Η πρόθεση Μουσουλμάνων που έχουν εγκατασταθεί στην Ευρώπη να επιβάλλουν αλλαγή στις αξίες πολιτισμού και θεσμών που ισχύουν εδώ και να τις αντικαταστήσουν με την Σαρία, εκτός του ότι είναι μια αισχρή ουτοπία, που δείχνει ελάχιστο σεβασμό στις χώρες υποδοχής Μουσουλμάνων μεταναστών, ρίχνει νερό και στον μύλο της ισλαμοφοβίας, που καλλιεργείται από κατά κανόνα ξενοφοβικούς και ρατσιστικούς κύκλους.

Κανένας δεν μπορεί να συνηγορήσει υπέρ της πνευματικής αφομοίωσης των Μουσουλμάνων της Ευρώπης με τις αρχές που ισχύουν μεταξύ της πλειοψηφίας των λαών που τους έχουν δεχθεί. Αλλά, είναι αναγκαία και στοιχειώδης υποχρέωση των Μουσουλμάνων να δεχθούν τις πολιτικές αξίες που επικρατούν, τις νομικές αρχές που ρυθμίζουν τον κοινωνικό βίο στις χώρες εγκατάστασής τους και να δείχνουν έμπρακτα τον σεβασμό και την αποδοχή τους! Σε προσωπικό, οικογενειακό και κοινοτικό επίπεδο (στα πλαίσια της μικρής ή μεγάλης μουσουλμανικής τους κοινότητας), έχουν κάθε δικαίωμα να εφαρμόζουν αρχές που πηγάζουν από την Σαρία, αρκεί να μην είναι αντίθετη αυτή η εφαρμογή με όσα ισχύουν στην χώρα που ζουν! Λόγου χάρη είναι ανεπίτρεπτο οι Μουσουλμάνοι άνδρες να συμπεριφέρονται μειωτικά στις συζύγους και στις κόρες τους, γιατί έτσι ίσχυε στις πατρίδες που εγκατέλειψαν. 

Είναι αντίθετο με την έννοια της δημόσιας τάξης να εφαρμόζεται μεταξύ των Μουσουλμάνων που έχουν εγκατασταθεί σε χώρα της Δύσης το ουσιαστικά αντίθετο με το Κοράνιο, κληρονομικό δίκαιο που εφαρμόζεται σε μουσουλμανικές χώρες και αποτελεί κόλαφο σε βάρος των γυναικών. Ακόμα κάτι ακόμα: Δεν μπορεί πλέον να ισχύει κυρίως στην απονομή της δικαιοσύνης η υποδεέστερη εκτίμηση της μαρτυρικής κατάθεσης μιας γυναίκας σε σχέση με εκείνη ενός άνδρα. Αυτό πρέπει να ισχύει πλέον, ως κανόνας και στις μουσουλμανικές χώρες, ενώ σε ευρωπαϊκές χώρες είναι απαρέγκλιτη αρχή.

Κατά τη γνώμη μου, ένα τζαμί που έχει ιδρυθεί και λειτουργεί στο Βερολίνο, αποτελεί θα έλεγα υπόδειγμα μουσουλμανικής παρουσίας στην Ευρώπη. Πρόκειται για το Tέμενος Ibn Rushd-Goethe, που ιδρύθηκε με πρωτοβουλία της Seyran Ateş, που είναι και η Ιμάμα του τεμένους. Η ονομασία του τεμένους προέρχεται από δύο εμβληματικές προσωπικότητες της Ευρώπης:

Ο Αbūl Walīd Muhammad ibn Ahmad ibn Muhammad ibn Rushd (1126-1198), γνωστός ως Ibn Rushd αλλά και ως Αβερρόης, ήταν ένας πολυμαθής Μουσουλμάνος από την Ανδαλουσία. Εκτός από την ισλαμική θεολογία και φιλοσοφία, την Σαρία και την ερμηνεία του ιερού Νόμου, την λογική, την ψυχολογία, την πολιτική και την ανδαλουσιανή κλασική μουσική θεωρία και τις επιστήμες της ιατρικής, της αστρονομίας, της γεωγραφίας, των μαθηματικών, της φυσικής και της ουράνιας μηχανικής, εκείνο για το οποίο έμεινε περισσότερο γνωστός ο Ibn Rushd, είναι η εκ μέρους του μελέτη της Αριστοτελικής φιλοσοφίας. Μάλιστα είναι βέβαιο, ότι χάριν του Ibn Rushd μυήθηκαν οι Καθολικοί της Δύσης και ιδίως ο Θωμάς ο Ακινάτης, στον Αριστοτέλη.

Ο Ibn Rushd διώχθηκε με διαταγή του Μουσουλμάνου ηγεμόνα, λόγω της σφοδρής σε βάρος του εναντίωσης φανατικών και υπερσυντηρητικών ιεροδιδασκάλων και ιεροσπουδαστών. Μολονότι κατάφερε να δραπετεύσει και να βρει καταφύγιο στη Φεζ, του Μαρόκου, τελικά τον συνέλαβαν και τον φυλάκισανενώ τον ταπείνωσαν οικτρά, εκθέτοντάς τον εξέθεσαν σε δημόσιο εξευτελισμό. Τελικά μια Παρασκευή, μεταφέρθηκε στο τέμενος, όπου εξαναγκάσθηκε να αποκηρύξει επίσημα και δημόσια, όλες τις θεωρίες και επιστημονικές αντιλήψεις που είχε. Και ενώ το έπραξε αυτό, συνέχισε να είναι δέσμιος και οι Μουσουλμάνοι τον έφτυναν στο πρόσωπο. Μετά την προσευχή, επανέλαβε για δεύτερη φορά την επίσημη δημόσια αποκήρυξή του και τελικά αφέθηκε ελεύθερος. Όμως δημεύθηκε όλη η περιουσία του και πυρπολήθηκε η βιβλιοθήκη του. Ο Ibn Rushd έζησε πλέον σε έσχατη φτώχεια και στερήσεις και, όταν ο διάδοχος του ηγεμόνα που τον καταδίωξε ανακάλεσε την προηγούμενη απόφαση σε βάρος του ήταν πλέον αργά. Λείψανα μόνο της άλλοτε διάνοιας είχαν επιζήσει και το χειρότερο για τον ίδιο, ήταν ότι, ο σωματικός θάνατος άργησε πολύ μετά την πνευματική νέκρωσή του.

Ο Johann Wolfgang von Goethe, από την άλλη μεριά, που ορθά θεωρείται ένας από τους πνευματικούς γίγαντες της Ευρώπης, ήταν ιδιαίτερα εξοικειωμένος με το Κοράνιο, όπως και με την Βίβλο. Θαύμαζε τον λόγο του Κορανίου και πίστευε στην ποιητική ποιότητα του ιερού Κειμένου. Οι κύριες διδασκαλίες του Ισλάμ ικανοποιούσαν τα συναισθήματα, αλλά και τις απόψεις του Γερμανού ποιητή. Εκείνο που μάλλον είχε συγκλονίσει τον Γκαίτε, ήταν το δόγμα της ενότητας του Θεού και η πεποίθηση της αυτο-αποκάλυψης του Θεού στην φύση. Επίσης η απόρριψη των θαυμάτων στο Ισλάμ, υπήρξαν κάτι που εξασφάλισαν την συγγένεια ανάμεσα στον Γκαίτε με την μουσουλμανική πίστη.

Παρά τις καταδίκες που έχει δεχθεί το Τέμενος Ibn Rushd-Goethe του Βερολίνου, είτε από τους νομομαθείς του Αλ Άζχαρ, είτε από το Diyanet της Άγκυρας και τις προσωπικές απειλές κατά της ζωής της, που έχει δεχθεί η Δικηγόρος και Ιμάμα Seyran Ateş, εντούτοις το Ibn Rushd-Goethe προσφέρει μια επιβεβαίωση, ότι το Ισλάμ μπορεί να είναι στοιχείο της ευρωπαϊκής κουλτούρας, αφού στο κάτω κάτω μοιράζεται με τον Ιουδαϊσμό και κυρίως με τον Χριστιανισμό κοινές ρίζες.

©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ

26/04/18

Στην φωτογραφία είναι το Τέμενος στην Rijeka της Κροατίας.