Κοινή η μοίρα μας, καιρός ν’ αγαπηθούμε... / Kaderimiz ortak, sevme zamanı ...

https://youtu.be/DVBqy7RVNeo

Ένας σεισμός, καταστροφές, πόνος ψυχών, άνθρωποι χαμένοι παράωρα! Σάμος και Σμύρνη, İzmir ve Sisam....

Έλληνες και Τούρκοι έχουμε πάρα πολλά κοινά αναμεταξύ μας, τόσα που πάρα πολλοί δεν τα ξέρουν, δεν θέλουν να μάθουν γι’ αυτά που μας σμίγουν.

Η πολιτική, πολλές φορές έχει γίνει ο κακός δαίμονας που πληγώνει τις σχέσεις μας και παρασέρνει να θαρρούν πως Τούρκοι και Έλληνες είμαστε εχθροί....

Και τώρα ήρθε ένας σεισμός για να φανούν οι αλήθειες: Είμαστε γείτονες, μοιραζόμαστε την ίδια μοίρα σε τούτη την πανέμορφη γωνιά μας. Είμαστε δυο λαοί πως αμέτρητες κοινές συνήθειες, με χούγια, που μας κάνουν να μην ξεχωρίζουμε ο Έλληνας από τον Τούρκο...

Ένα τραγούδι από την Μαύρη Θάλασσα, τον Εύξεινο Πόντο των Ρωμιών, την Kara Deniz για τους Τούρκους, Λαζούς, Καραντενιζλίδες. Την Πατρίδα μ έχασα....

ΤΟ ‘ΙΣΛΑΜ’ ΤΟΥ RECEP TAYYIP ERDOĞAN ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥ

Το καθεστώς του Recep Tayyip Erdoğan στην Τουρκία είναι μια δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα!

Η Τουρκία Δημοκρατία, ως κοσμικό και δημοκρατικό κράτος, κινδυνεύει να αφανιστεί! Η πολιτική και πολιτισμική παρακαταθήκη του Kemal Atatürk αποδομείται συστηματικά. Ο Τούρκος Πρόεδρος οραματίζεται μια Τουρκική Ηγεμονία, που θα είναι προσαρμογή της Οθωμανικής Εξουσίας στις σύγχρονες συνθήκες.

Η επιθετική πολιτική της Τουρκίας με τις καταστροφικές επεμβάσεις της στη Συρία, στο βόρειο Ιράκ, στο νότιο Καύκασο για να υπερασπιστεί το Αζερμπαϊτζάν, στη Λιβύη και η διατάραξη των σχέσεων καλής γειτονίας με την Ελλάδα, φανερώνουν ένα τουρκικό καθεστώς, που μπορεί να παρομοιασθεί με το Τρίτο Ράιχ της Γερμανίας!

Ο Recep Tayyip Erdoğan περιθάλπει τρομοκράτες του “Ισλαμικού Κράτους” (ISIS ή DAESH). Είναι γνωστό πως έχει στείλει μισθοφόρους, πρώην τζιχαντιστές, στο Αρτσάχ για να ενισχύσουν τους Αζέρους, όπως νωρίτερα στην Λιβύη. Οι δεσμοί του καθεστώτος Erdoğan με το “Ισλαμικό Κράτος” δεν είναι καινούργιοι. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση Kemal Kılıçdaroğlu, είχε καταγγείλει παράνομες συναλλαγές μεταξύ της κυβέρνησης Erdoğan και των τρομοκρατών του “Ισλαμικού Κράτους”, όταν το τελευταίο ήταν στις “δόξες” του ακόμα. Έχει προσφέρει ασφαλή και άνετη διαμονή στην Τουρκία και τουρκικά διαβατήρια στους ηγέτες της τρομοκρατικής Χαμάς. Επιτίθεται έντονα κατά του Ισραήλ, αποκαλύπτοντας έντονο αντισημιτισμό.

Ο Recep Tayyip Erdoğan θέλει να επιβληθεί στον μουσουλμανικό κόσμο σαν Ηγέτης, που αναπληρώνει τον απόντα Χαλίφη. Πιστεύει πως μπορεί να ενώσει τους Μουσουλμάνους όλου του κόσμου, σε έναν πόλεμο κατά της Δύσης και του Δυτικού Πολιτισμού.

Ο Recep Tayyip Erdoğan καπηλεύεται το Ισλάμ για να ικανοποιήσει τις τερατώδεις φιλοδοξίες του. Στην πραγματικότητα κακοποιεί το Ισλάμ, παρερμηνεύοντας το Κοράνιο και την Σούννα του Προφήτη. Παρουσιάζει ένα κακέκτυπο του Ισλάμ, αναμεμειγμένο με τον ακραίο εθνικισμό του πολιτικού συμμάχου του Devlet Bahçeli. Θέλει να ικανοποιεί τα πάθη και τα συμπλέγματα μίσους των μαζών των αμαθών και ακαλλιέργητων Μουσουλμάνων, που επίτηδες τους κρατά δέσμιους στο περιθώριο της γνώσης.

Στο Κοράνιο, συναντούμε την εξής εντολή του Θεού προς τον Προφήτη Του: “Διάβαζε!”(ίσως πιο σωστά θα ήταν η απόδοση ‘Απάγγειλε”) (Σούρα αλ Άλακ 3). Η πιο ουσιώδης και απλή ερμηνεία αυτού του εδαφίου είναι, πως κατά τη θέληση του Αλλάχ, οι άνθρωποι οφείλουν να μπορούν να απαγγέλουν ή να διαβάζουν το Κοράνιο. Αυτό όμως προϋποθέτει στοιχειώδη μόρφωση και απόκτηση γνώσεων, έτσι ώστε να είναι ελεύθεροι από την άγνοια και τις προκαταλήψεις, που φορτώνουν και δηλητηριάζουν το νου και την ψυχή μας και προσέγγιση του ιερού κειμένου, χωρίς παρεμβάσεις τρίτων (Ιμάμηδων ή Ουλεμάδων). Το τουρκικό Ισλάμ προσπαθεί να κρατά υποταγμένους τους Μουσουλμάνους σε όσα προσφέρει το Diyanet, η ανώτατη θρησκευτική αρχή του Σουννιτικού Ισλάμ στην χώρα. Αυτή η πρακτική αντιμάχεται το Ισλάμ και το Κοράνιο, που ενθαρρύνουν την μάθηση και τις γνώσεις, ως χρέος απέναντι στον ίδιο τον Θεό.

Το τουρκικό Ισλάμ του Προέδρου Erdoğan, εναντιώνεται στο Ισλάμ και στην Παράδοση του Μωάμεθ. Ο Προφήτης, στο τελευταίο δημόσιο κήρυγμά του (Khutbah), στις 9 του μήνα Dhul Hijjah, του έτους 10 από την Εγίρα, μεταξύ των άλλων είπε και τα εξής σημαντικά: “Όλη η ανθρωπότητα προέρχεται από τον Αδάμ και την Εύα. Ένας Άραβας δεν έχει υπεροχή απέναντι σε έναν μην Άραβα, ούτε ένας μη Άραβας έχει υπεροχή απέναντι σε έναν Άραβα. Επίσης, ένας λευκός δεν έχει καμιά υπεροχή απέναντι σε ένα μαύρο, ούτε ένας μαύρος έχει υπεροχή απέναντι ενός λευκού...”.

Όσα είπε ο Προφήτης Μωάμεθ στο τελευταίο του κήρυγμα, είχαν ήδη μεταδοθεί προς την ανθρωπότητα, μέσω του Κορανίου: “...ο Κύριος, σας έπλασε από μία μοναδική ψυχή...” (Σούρα Αν Νισά 1), “σας πλάσαμε από ένα άνδρα και μία γυναίκα...”( Σούρα Αλ Χουτζουράτ 13), “έπλασε τον άνθρωπο από ένα θρόμβο αίματος” (Σούρα Αλ Άλακ 2). Το Ισλάμ δεν μπορεί να υψώνει τοίχους χωρίζοντας τους ανθρώπους λόγω καταγωγής ή φυλής, το Ισλάμ δεν ανέχεται τους εθνικισμούς.

Σήμερα το καθεστώς Erdoğan για να αστυνομεύσει το φρόνημα των Τούρκων που ζουν στο εξωτερικό ως εργαζόμενοι, ιδίως στη Γερμανία, χρησιμοποιεί πράκτορες της ΜΙΤ που εμφανίζονται σαν ιμάμηδες στα τζαμιά. Έτσι παρακολουθούν και ελέγχουν τους απλούς ανθρώπους. Αυτό έχει γίνει γνωστό στις αρχές ασφαλείας της Γερμανίας και έχουν απελαθεί αρκετοί από αυτούς τους πράκτορες της τουρκικής μυστικής υπηρεσίας. Παρόμοια τακτική ακολουθεί το τουρκικό Ισλάμ και σε χώρες των Βαλκανίων που ζουν Τούρκοι ή τουρκόφωνοι Μουσουλμάνοι. Αστυνομεύεται η ζωή των ανθρώπων, με κύριο εργαλείο ιμάμηδες ή ψευτομουφτήδες που ενεργούν με οδηγίες και χρηματοδότηση της ΜΙΤ!

Με εξαίρεση το Κατάρ, το Πακιστάν, το Αζερμπαϊτζάν, το Ιράν και πολιτικά μορφώματα των Παλαιστινίων, όλοι οι άλλοι Μουσουλμάνοι και κυρίως τα αραβικά κράτη, έχουν δημιουργήσει ένα μέτωπο κατά της Τουρκίας του Erdoğan. Ο λόγος είναι απλός: Το τουρκικό Ισλάμ που εξυπηρετεί την πολιτική του Προέδρου της χώρας αυτής, είναι επικίνδυνο γιατί αλλοιώνει το Ισλάμ, ενώ η σημερινή Τουρκία αποτελεί απειλή για την ειρήνη στον κόσμο!

Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας και της Μονής της Χώρας σε τζαμιά στην Κωνσταντινούπολη, είναι μια ενέργεια του Recep Tayyip Erdoğan, που δείχνει το μέγεθος του λαϊκισμού που τον διακατέχει, για να κλέψει τις ψήφους των λαϊκών μαζών της χώρα του. Δεν είναι μόνο πράξη που απαξιώνει αποφάσεις του ιδρυτή της Τουρκικής Δημοκρατίας, αλλά συνιστά και ενέργεια κακοποίησης του Ισλάμ. Πώς κατανοεί άραγε ο Τούρκος Πρόεδρος τη Σούρα Αλ Χατζ (22) του Κορανίου, που στο εδάφιο 40, προβάλλει το ήθος Μουσουλμάνων, που θέτουν σε κίνδυνο και τη ζωή τους ακόμα για να διαφυλάξουν, όχι μόνο τα τζαμιά τους, αλλά και τα μοναστήρια, τις εκκλησίες και τις συναγωγές «γιατί μέσα σ’ αυτά δοξάζεται όνομα του Αλλάχ»; Η μετατροπή των δύο παραπάνω χριστιανικών μνημείων, από μουσεία σε μουσουλμανικά τεμένη και οι παρεμβάσεις στο εσωτερικό τους, με απόκρυψη έργων τέχνης της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, υπήρξε μια κίνηση απαξίας και τεράστιας προσβολής απέναντι στον Πολιτισμό!

Η Τουρκία όφειλε να διαφυλάττει χριστιανικά μνημεία που υπάρχουν εδώ και αιώνες στη χώρα και όχι να τα καταστρέφει, όπως έχει κάνει, ιδίως με την Μονή της Χώρας, που “έκρυψε” με γυψοσανίδες τα μοναδικού κάλλους ψηφιδωτά και τις υπέροχες τοιχογραφίες, που έχουν διασωθεί και προκαλούν μόνο δέος και θαυμασμό.

Ο Προφήτης Μωάμεθ, όταν πλέον είχε εγκατασταθεί στην πόλη Γιαθρίμπ, την κατοπινή Μεντίνα, μια αντιπροσωπεία Χριστιανών από την πόλη Νατζράν, που βρίσκεται σήμερα στα νότια σύνορα της Σαουδικής Αραβίας με την Υεμένη, τον επισκέφθηκε με σκοπό να τον γνωρίσουν και να μάθουν τί πίστευε για τον Χριστό. Στη Μεντίνα δεν υπήρχαν Χριστιανοί και εκκλησίες. Οι άνθρωποι από τη Νατζράν ζήτησαν ένα χώρο λατρείας. Και τότε, ο Προφήτης τους παραχώρησε το μικρό τζαμί των Μουσουλμάνων, αγνοώντας τις αντιρρήσεις ορισμένων από τους συντρόφους του! (The Life of Muhammad: A Translation of Ibn Ishâq’s Sîra Rasûl Allâh, A. Guillaume trans., Oxford 1968). Άραγε ο Πρόεδρος της Τουρκίας, μιμείται την παρακαταθήκη του Προφήτη Μωάμεθ για τον σεβασμό των Χριστιανών, μετά την μετατροπή της Αγίας Σοφίας και της Μονής της Χώρας σε τζαμιά;

Ο Τούρκος Πρόεδρος σκέπασε στη Μονή της Χώρας υπέροχα έργα τέχνης, που απεικονίζουν ιερά πρόσωπα την κοινής παράδοσης του Χριστιανισμού και του Ισλάμ, δήθεν για να μην προσβάλλεται η ευσέβεια των Μουσουλμάνων όταν προσεύχονται στο τζαμί. Όπως φαίνεται, ο Recep Tayyip Erdoğan αγνοεί το εξής περιστατικό από την ζωή του Προφήτη Μωάμεθ ή το αποκρύπτει, γιατί οι αμαθείς και φανατικοί Μουσουλμάνοι ψηφοφόροι του, δεν μπορούν να το δεχθούν: Όταν ο Μωάμεθ επέστρεψε ως Προφήτης και Ηγέτης των πιστών στη Μέκκα, μια από τις πρώτες πράξεις του ήταν να καθαρίσει το εσωτερικό της Καάμπα από τα είδωλα που ήταν παρατεταγμένα στους τοίχους. Μάλιστα φρόντισε προσωπικά ο ίδιος γι’ αυτό. Εκτός από τα διάφορα ξόανα, υπήρχε και μια αγιογραφία της Παρθένου Μαρίας με το Βρέφος Ιησού. Ο Προφήτης στάθηκε μπροστά στην εικόνα, άπλωσε τα χέρια του, κατά τέτοιο τρόπο που την κάλυπτε και είπε στους ανθρώπους: «Καθαρίστε τα πάντα, εκτός απ’ αυτό που καλύπτεται από τα χέρια μου»! (Martin Lings, Muhammad: His Life Based on the Earliest Sources Inner Traditions International, Ltd., One Park Street, Rochester, Vermont, 1983).

Τώρα, ο Τούρκος Πρόεδρος, επιτίθεται κατά του Γάλλου Προέδρου Macron και κατά της Γαλλίας, κηρύσσοντας εκστρατεία boycottage στα γαλλικά προϊόντα, για την σφροδρή αντίδραση του Macron στην δολοφονία του Samuel Paty από έναν ισλαμιστή τρομοκράτη στο Παρίσι! Ίσως η επίθεση του Προέδρου Erdoğan κατά του Γάλλου Προέδρου, βρήκε την κατάλληλη αφορμή που ζητούσε, μετά την αμφισβήτηση των ενεργειών της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, κατά της Κύπρου και της Ελλάδος, κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκ μέρους της Γαλλίας.

Η Γαλλία και η Ευρώπη, ακόμα και αν ενοχλείται από δημοσιεύματα καυστικά, σαν αυτά του Charlie Hebdo, που στο τελευταίο του εξώφυλλο παρουσίασε μια μάλλον χυδαία καρικατούρα του Erdoğan, δεν πρόκειται να ποινικοποιήσει, ακόμα και τις ακραίες εκδηλώσεις πράξεων ελευθερίας της έκφρασης, όπως συμβαίνει στην Τουρκία σήμερα και η χώρα έχει μετατραπεί σε μια απέραντη φυλακή….

©ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

30/10/2020

Η ΜΑΥΡΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΝΑΓΚΟΡΝΟ ΚΑΡΑΜΠΑΧ

Το Αρμενικό Μοναστήρι Gandzasar, του 13ου δίπλα στη λίμνη Vank 

στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση, που καρπός της υπήρξε η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε και διαλύθηκε, λες και ήταν μια βαριά οικοδομή δίχως θεμέλια. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, επί Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ξεκίνησε η περίοδος της “γκλασνόστ”, (ρωσική λέξη που σημαίνει ειλικρίνεια και διαφάνεια). Άνοιξαν κρατικά αρχεία και δημοσιοποιήθηκαν επτασφράγιστα ως τότε μυστικά, που αποκάλυψαν την φοβερή φυσιογνωμία του κράτους, που σπαργάνωσαν, γαλούχησαν και συντήρησαν επί 69 χρόνια για την ακρίβεια οι Μπολσεβίκοι.

Ο Ιωσήφ Στάλιν έγινε γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης το 1922. Εκείνη την περίοδο ο Λένιν ήταν βαριά άρρωστος και είχε προτείνει στο 13ο Συνέδριο του Κόμματος την αντικατάσταση του Στάλιν. Οι Μπολσεβίκοι που συμμετείχαν στο συνέδριο, τελικά δεν υιοθέτησαν την πρόταση του Λένιν και ο Στάλιν, αποφασίστηκε να παραμείνει γενικός γραμματέας του ΚΚΣΕ.

Μετά το θάνατο του Βλαντιμίρ Λένιν, ο Στάλιν επικράτησε του Λέοντα Τρότσκι, σε μια πολιτικοϊδεολογική αντιπαράθεση, που είχε διαρκέσει σχεδόν όλη τη δεκαετία του 1920 και τελικά “λύθηκε”, με ένα σωρό σκληρά, εξοντωτικά, διοικητικά μέτρα κατά των αντιπάλων του.

Η εξουσία του Στάλιν εδραιώθηκε απόλυτα την δεκαετία του ’30, με την εξάλειψη κάθε μορφής αντιπολίτευσης, ακόμα και της πιο απλής αμφισβήτησης σε βάρος του. Με το σύνολο των ποικίλων απάνθρωπων μέτρων που είχαν επιβληθεί την περίοδο εκείνη, οικοδομήθηκε το φαινόμενο του “σταλινισμού”. Πρόκειται για την άκαμπτη προσήλωση στο ιδεολογικό μόρφωμα του “μαρξισμού-λενινισμού”, για την θεοποίηση της κρατικής αυταρχικότητας και ενός άτεγκτου συγκεντρωτισμού, για την κυριαρχία στις κοινότητες των Σοβιετικών πολιτών ενός φρικτού συστήματος αστυνόμευσης και βίαιης κατάργησης κάθε έννοιας “προσωπικής ζωής”. Εκείνη την περίοδο, εφαρμόστηκε συστηματικά το μέτρο των εξοριών αντιφρονούντων, στις πιο άφιλες περιοχές της αχανούς Σοβιετικής Ένωσης. Το μέτρο της εξορίας αντιπολιτευόμενων ή αντιφρονούντων, είχε αρχίσει να εφαρμόζεται επίσημα από τον Απρίλιο του 1919, και έγινε γνωστό ως “γκουλάγκ”, από το αρτικόλεξο της υπηρεσίας εποπτείας των στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας. Την διετία 1936 ως 1938, ο Στάλιν επέβαλε την Μεγάλη Εκκαθάριση. Περίοδος σκληρής καταστολής, με διαγραφές από το κόμμα, φυλακίσεις, εξορίες και δολοφονίες, είτε μετά από παρωδίες δικών, είτε και δίχως κανένα πρόσχημα τήρησης κανόνων “δικαίου”. Τα θύματα ήταν κομμουνιστές, που διαφωνούσαν με τις επιλογές και τη νοοτροπία της “γραμμής” που επικρατούσε στο ΚΚΣΕ, χωρίς βέβαια να εξαιρούνται και πολίτες που δεν εμπλέκονταν σε κριτική των πολιτικών επιλογών του κόμματος, αλλά κατηγορούνταν για πολιτικά εγκλήματα, καλοσχεδιασμένα από τα όργανα της NKVD του Λαυρέντι Μπέρια.

Η επιρροή του Στάλιν επεκτάθηκε σε όλα τα κράτη του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού” της Ανατολικής Ευρώπης, έτσι που ως ένα σημείο δικαιολογημένα χαρακτηρίζονταν δορυφόροι της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο Ιωσήφ Στάλιν αντιμετώπισε ολόκληρες εθνικές ομάδες και λαούς της απέραντης Σοβιετικής Ένωσης, χωρίς κανένα σεβασμό, λες και ήταν πιόνια σε μια σκακιέρα.

Σε μια επιχείρηση εθνοκάθαρσης της Κριμαίας, μεταφέρονται βίαια περίπου 191.044 Τάταροι μέσα σε τρεις μέρες (18-20 Μαΐου 1944) στο σοβιετικό Ουζμπεκιστάν. Ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά, ηλικιωμένοι, Κομμουνιστές και στελέχη του Κόκκινου Στρατού. Η εντολή ήταν του Στάλιν και την εκτέλεσε ο Μπέρια. Επρόκειτο για μια όψη της σταλινικής πολιτικής, βίαιης μεταφοράς πληθυσμών.

Η “Ελληνική Επιχείρηση”, υπήρξε ένας οργανωμένος μαζικός διωγμός κατά των Ελλήνων της Σοβιετικής Ένωσης που αποφασίστηκε από τον Στάλιν. Οι ίδιοι οι Έλληνες, αναφέρονταν στους διωγμούς αυτούς ως “πογκρόμ”. Η Επιχείρηση κατά των Ελλήνων άρχισε στις 15 Δεκεμβρίου του 1937 και διήρκεσε δέκα πέντε χρόνια περίπου. Στο τέλος των μαζικών διωγμών, υπολογίζεται ότι πέθαναν 20.000 μέχρι 50.000 Έλληνες πολίτες της Σοβιετικής Ένωσης.

Οι Σοβιετικοί Εβραίοι δεν ήταν δυνατό να μη μπουν στο στόχαστρο των σταλινικών διωγμών. Η πολιτική διωγμών κατά των Εβραίων που σχεδιαζόταν από το Κρεμλίνο, σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, οφείλεται στο απύθμενο μίσος του Στάλιν κατά του Λέοντα Τρότσκι, που ήταν Εβραίος....

Ο Στάλιν το 1928, δημιούργησε στην Σοβιετική Άπω Ανατολή την Εβραϊκή Αυτόνομη Περιοχή, με την φιλοδοξία να γίνει μια “Σοβιετική Σιών”. Επίσημη γλώσσα στην περιοχή θα ήταν τα γίντις, ενώ η προλεταριακή σοσιαλιστική λογοτεχνία και τέχνη θα αντικαθιστούσε ό,τι είχε σχέση με τον Ιουδαϊσμό. Αν και είχε γίνει μια τεράστια προπαγάνδα για να πετύχει το όραμα του Στάλιν για την Σοβιετική Σιών, ο εβραϊκός πληθυσμός της περιοχής δεν ξεπέρασε το 30% των κατοίκων, ενώ το 2003 οι Εβραίοι στην περιοχή μόλις που έφταναν το ποσοστό 1,2%. Επρόκειτο για ένα πείραμα που απέτυχε και σταμάτησε στα μέσα της δεκαετίας του 1930, στη διάρκεια των σταλινικών Μεγάλων Εκκαθαρίσεων. Άλλωστε οι τοπικοί ηγέτες της Αυτόνομης Εβραϊκής Περιοχής δεν γλύτωσαν από το κύμα των εκκαθαρίσεων. Παρόλα αυτά, μετά την σοβιετική επέμβαση και προσάρτηση μέρους της ανατολικής Πολωνίας, στα πλαίσια εφαρμογής του Συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότοφ, άρχισε να εφαρμόζεται μια πολιτική αναγκαστικής μεταφοράς Εβραίων στην Εβραϊκή Αυτόνομη Περιοχή και σε άλλα μέρη της Σιβηρίας.

Τέλη Δεκεμβρίου 1943 μετακινούνται βίαια περισσότεροι από 93.000 Καλμούκοι και σύζυγοι Καλμούκων ανδρών, έστω και αν ανήκαν σε άλλες εθνοτικές ομάδες. Ολόκληρες οικογένειες και μεμονωμένα άτομα, επιβιβάζονται σε βαγόνια μεταφοράς βοοειδών και κατευθύνονται στη Σιβηρία, σε ειδικά στρατόπεδα εργασίας. Εξαιρέθηκαν τότε Καλμούκες γυναίκες παντρεμένες με μη Καλμούκους. Η επίσημη αιτιολογία από την κυβέρνηση ήταν, ότι 5.000 Καλμούκοι συνεργάστηκαν με τους Ναζί, ενώ αγνοήθηκε το γεγονός, ότι 23.000 Καλμούκοι είχαν υπηρετήσει στον Κόκκινο Στρατό και πολέμησαν κατά των δυνάμεων του Άξονα, την ίδια περίοδο!

Ένα έγκλημα της Σοβιετικής Ένωσης, που παραμένει ασυγχώρητο και στοιχειώνει τον σταλινισμό, είναι η σφαγή του Katyn. Επρόκειτο για μια σειρά μαζικών εκτελέσεων σχεδόν 22.000 Πολωνών αξιωματικών και διανοουμένων, που εκτέλεσε η τρομερή NKVD ("Λαϊκή Επιτροπή για Εσωτερικές Υποθέσεις"), τον Απρίλιο και τον Μάιο του 1940. Μαζικές δολοφονίες Πολωνών έγιναν στις φυλακές Kalinin και Kharkiv, όπως και αλλού, αλλά η σφαγή πήρε το όνομά της από το δάσος Katyn, όπου ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά μερικοί από τους ομαδικούς τάφους των θυμάτων.
Την σφαγή πρότεινε στον Στάλιν ο Μπέρια, κι εκείνος όχι μόνο την αποδέχθηκε, αλλά πήρε και έγκριση από το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΣΕ. Κατά την σοβιετική εισβολή στην Πολωνία το 1939, είχαν συλληφθεί Πολωνοί αξιωματικοί, όπως και διακεκριμένα μέλη της πολωνικής κοινωνίας. Από τους συλληφθέντες που δολοφονήθηκαν, περίπου 8.000 ήταν αξιωματικοί του στρατού, 6.000 αστυνομικοί και άλλοι 8.000 ήταν Πολωνοί διανοούμενοι, επιχειρηματίες, γαιοκτήμονες και ιερείς. Η Πολωνία τότε ήταν ένα πολυεθνικό κράτος και στις τάξεις των αξιωματικών του στρατού, εκπροσωπούνταν η πολυεθνική κοινωνία της χώρας. Μεταξύ των δολοφονημένων ήταν Πολωνοί, εθνοτικά Ουκρανοί , Λευκορώσοι, Εβραίοι, ενώ είχε δολοφονηθεί και ο στρατιωτικός Αρχιραβίνος της Πολωνίας Baruch Steinberg.

Αφήνουμε το σταλινικό παρελθόν και την ήδη διαλυμένη Σοβιετική Ένωση και φτάνουμε στο σήμερα, ανασκαλεύοντας ανάμεσα σε απομεινάρια που έφτιαξε ο Στάλιν, αλλά δεν τα πήρε μαζί του όταν εγκατέλειψε τον μάταιο κόσμο. Για τούτο και προκαλούν συγκρούσεις μεταξύ λαών, δολοφονούν αθώους ανθρώπους και προσφέρουν αφορμή για “μεγάλα παιχνίδια” γεωπολιτικής και οικονομικών συμφερόντων, σε σχέση με πηγές ενέργειας (πετρέλαιο και φυσικό αέριο), απ’ τις οποίες ακόμα εξαρτιόμαστε. Ο λόγος για το Ναγκόρνο Καραμπάχ, που σημαίνει για τους Ρώσους σημαίνει ‘Ορεινός Μαύρος Κήπος’. Το τοπωνύμιο “Καραμπάχ” έχει προέλευση από την περσική και τουρκική γλώσσα και σημαίνει “Μαύρος Αμπελώνας”. Οι Αρμένιοι προτιμούν για την περιοχή το τοπωνύμιο ‘Αρτσάχ’, που ήταν το όνομα της δέκατης επαρχίας του αρχαίου Βασιλείου της Αρμενίας και εκτεινόταν στην ευρύτερη περιοχή του σημερινού Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Η σύγχρονη αιματηρή σύγκρουση μεταξύ Αζέρων και Αρμενίων για το Ναγκόρνο Καραμπάχ, έχει τις ρίζες της στην απόφαση του Ιωσήφ Στάλιν, που έλαβε στην αρχή της δεκαετίας του 1920, όταν ήταν Κομισάριος για τις Εθνότητες στη νεαρή Σοβιετική Ένωση. Τον Απρίλιο του 1920 το Αζερμπαϊτζάν είχε περιέλθει στον έλεγχο των Μπολσεβίκων, ενώ το 1921 η Αρμενία και η Γεωργία περιήλθαν στην σοβιετική εξουσία. Οι Μπολσεβίκοι, προκειμένου να πετύχουν μάλλον διεθνή υποστήριξη, είχαν υποσχεθεί, ότι το Καραμπάχ θα ανήκει στην Αρμενία. Την ίδια στιγμή όμως, για να αποκτήσουν την συμπάθεια της Τουρκίας, η Σοβιετική Ένωση συμφώνησε, πως θα ήταν καλύτερα, το Καραμπάχ να τεθεί υπό τον έλεγχο του Αζερμπαϊτζάν. Όταν τελικά η περιοχή του νότιου Καυκάσου περιήλθε στην κυριαρχία της Σοβιετικής Ένωσης, η διαμάχη για την περιοχή του Καραμπάχ υποχώρησε για αρκετές δεκαετίες.

Νομίζω πως αξίζει να παρακολουθήσουμε την περιπέτεια των Αρμένιων του Ναγκόρνο Καραμπάχ, όταν επικράτησε η σοβιετική εξουσία στην περιοχή του νοτίου Καυκάσου.

Τον Απρίλιο του 1920, πραγματοποιήθηκε το Ένατο Συνέδριο των Αρμενίων του Καραμπάχ, που ανακήρυξε το Ναγκόρνο Καραμπάχ τμήμα της Αρμενίας. Το τελικό έγγραφο της απόφασης ανέφερε:
“1. Πρέπει να εξετάσουμε τη συμφωνία, που είχε γίνει με την κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν, μετά από απόφαση του Έβδομου Συνεδρίου του Καραμπάχ, γιατί η τελευταία παραβιάστηκε, μετά την οργανωμένη επίθεση στρατευμάτων του Αζερμπαϊτζάν στον άμαχο πληθυσμό των Αρμενίων στη Σούσα και στα γύρω χωριά.
2. Να ανακηρυχθεί η ένταξη του Ναγκόρνο Καραμπάχ στην Αρμενία, ως ουσιαστικού τμήματος της Αρμενίας ".

Παρά την παραπάνω συνεδριακή απόφαση του λαού του Καραμπάχ, μετά από άμεση παρέμβαση ρωσικών στρατευμάτων, το Αζερμπαϊτζάν επανέκτησε τον έλεγχο της περιοχής.

Στις 4 Ιουλίου του 1921, η Ολομέλεια του Γραφείου Καυκάσου της Κεντρικής Επιτροπής του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος αποφάσισε, ότι το Καραμπάχ θα ενσωματωθεί στην Αρμενία. Την επόμενη μόλις ημέρα, 5 Ιουλίου 1921, με παρέμβαση του Στάλιν, αποφασίστηκε η ενσωμάτωση του Καραμπάχ στο Σοβιετικό Αζερμπαϊτζάν. Αυτή η απόφαση είχε ληφθεί, χωρίς καμιά συζήτηση ή λαϊκό δημοψήφισμα των κατοίκων του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Ήταν μια αυθαίρετη απόφαση ενός στυγνού δικτάτορα!

Επίσημα, η Αυτόνομη Περιφέρεια του Ναγκόρνο Καραμπάχ, εντός της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν ιδρύθηκε το 1924. Οι περισσότερες αποφάσεις σχετικά με την μεταφορά εδαφών και τη δημιουργία νέων αυτόνομων σοβιετικών περιοχών, είχαν ληφθεί από τον Στάλιν. Μέχρι τις μέρες μας, οι Αρμένιοι κατηγορούν τον Ιωσήφ Στάλιν, γιατί πήρε αποφάσεις χωρίς οι ίδιοι να ερωτηθούν και σε βάρος των εθνικών συμφερόντων τους.

Όταν ο Στάλιν αποφάσισε να ενσωματωθεί το Ναγκόρνο Καραμπάχ στο Αζερμπαϊτζάν, ο πληθυσμός αυτής της ορεινής περιοχής του νότιου Καυκάσου, σε ποσοστό περισσότερο από 94% ήταν Αρμένιοι!

Με την πάροδο του χρόνου και με οργανωμένη πολιτική εθνικής αλλοίωσης του πληθυσμού του Καραμπάχ, οι Αζέροι της περιοχής αυξήθηκαν, ενώ οι Αρμένιοι, που συνέχισαν να αποτελούν την πλειοψηφία, υφίσταντο ποικίλες διακρίσεις και το 1960 εκδηλώθηκαν εχθροπραξίες μεταξύ των δύο πληθυσμιακών κοινοτήτων.

Όταν η Σοβιετική Ένωση άρχισε να καταρρέει, η αμφισβήτηση ως προς το Ναγκόρνο Καραμπάχ αναζωπυρώθηκε. Τον Αύγουστο του 1987 δεκάδες χιλιάδες Αρμένιων έστειλαν ένα αίτημα προς την Μόσχα, για την ένωση του Καραμπάχ με την Αρμενία.

Μετά την πλήρη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, τόσο της Αρμενίας, όσο και του Αζερμπαϊτζάν το 1991, οι συγκρούσεις για την τύχη του Ναγκόρνο Καραμπάχ εντάθηκαν. Μέχρι το τέλος του 1993, η αιματηρή αντιμαχία είχε προκαλέσει χιλιάδες θύματα και δημιούργησε εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και από τις δύο πλευρές.

Ως τον Μάιο του 1994, οι Αρμένιοι είχαν τον έλεγχο του 14% του εδάφους του Αζερμπαϊτζάν. Εκείνη την περίοδο, για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια συγκρούσεων, η κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν αναγνώρισε το Ναγκόρνο Καραμπάχ ως το τρίτο μέρος στον πόλεμο με την Αρμενία. Αυτή η απόφαση της κυβέρνησης του Αζερμπαϊτζάν, θα μπορούσε κάλλιστα να αναγνωσθεί, ως de facto αναγνώριση από το Αζερμπαϊτζάν του Ναγκόρνο Καραμπάχ, ως αυτόνομης τουλάχιστον “οντότητας”, διακεκριμένης από την αζέρικη επικράτεια. Μετά απ’ αυτή την αναγνώριση, ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και τοπικών αρχών του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Στις 12 Μαΐου 1994, επιτεύχθηκε εκεχειρία με ρωσική διαμεσολάβηση. Δυστυχώς, οι εντάσεις αναθερμάνθηκαν τον Απρίλιο του 2016, όταν το Αζερμπαϊτζάν ισχυρίστηκε, ότι είχε σκοτώσει ή είχε τραυματίσει, περισσότερους από εκατό Αρμένιους στρατιώτες.

Τα σύνορα των ανεξάρτητων μεταξύ τους κρατών σε όλη την Ευρώπη, καθώς προήλθαν από την διάλυση πολυεθνικών αυτοκρατοριών, χαράχτηκαν τεχνητά και χωρίς να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη την εθνοτική σύνθεση πληθυσμών που κατοικούσαν σε μια περιοχή, που είχε αποφασιστεί να ενσωματωθεί σε κράτος, όπου θα αποτελούσαν μειονότητα. Αυτό το γεγονός προξένησε συγκρούσεις και θύματα. Ιδίως στη νότια Βαλκανική, γευόμαστε ακόμα, τους πικρούς καρπούς αυτής της πραγματικότητας.

Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης προκάλεσε μιαν έκρηξη του “εθνικισμού” στους κόλπους των πολυάριθμων εθνοτήτων και στην ανακήρυξη ανεξάρτητων κρατών. Η Σοβιετική Ένωση, ως διάδοχη κατάσταση της πολυεθνικής Ρωσικής Αυτοκρατορίας, ουσιαστικά δημιούργησε επί μέρους σοβιετικές δημοκρατίες και αυτόνομες εθνοτικά περιοχές, χωρίς να σημαίνει τούτο, ότι είχαν ληφθεί υπόψη οι επιθυμίες των επί μέρους λαών, που κατοικούσαν στα διάφορα εδάφη. Ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι, μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση θέλησαν να υλοποιήσουν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνοτήτων που ήταν “φυλακισμένες” κάτω από το σκήπτρο των τσάρων. Τυπικά, στα ερείπια της τσαρικής Ρωσίας οικοδομήθηκε η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, στην πράξη όμως, ιδίως από την εποχή που ανέλαβε τα ηνία της μεγάλης χώρας ο Στάλιν, η ΕΣΣΔ ήταν ένα απέραντο, γεωγραφικά κράτος, κάτω από την αυταρχική εξουσία ενός δικτάτορα, που συχνά η σκληρότητά του, ξεπερνούσε τα όρια της μανιώδους παράνοιας. Όσο υπήρχε η σοβιετική εξουσία, οι εθνοτικές διαφορές, στους κόλπους “τεχνητά” διαμορφωμένων σοβιετικών δημοκρατιών ή αυτόνομων περιοχών, “κρύβονταν” με την καταστολή. Η διάλυση όμως του σοβιετικού κράτους επέτρεψε να γίνονται “αποκαλύψεις” και να καταρρέουν καταστάσεις, που είχαν επιβληθεί σε βάρος λαών, με πλούσια ιστορία, όπως είναι οι Αρμένιοι του νότιου Καυκάσου.

Η δικτατορία του Στάλιν, άφησε μια μαύρη κληρονομιά και στον τομέα της αυτοδιάθεσης εθνοτήτων που είχαν αναγκασθεί να υπομείνουν την σοβιετική εξουσία. Μια τέτοια περίπτωση είναι κι αυτή του Ναγκόρνο Καραμπάχ, που de facto ανήκει πλέον στην Δημοκρατία του Αρτσάχ. Η Δημοκρατία του Αρτσάχ είναι ένα μη αναγνωρισμένο ως προς την ανεξαρτησία του κράτος με αρμενικό πληθυσμό και με πλούσια μνημεία στο έδαφός του, που μαρτυρούν την αρμενική ταυτότητα του τόπου. Ο λαός του Αρτσάχ, διεκδικεί το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού του, ως λαού Αρμενίων και ως απόρροια της αυτοδιάθεσης της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων του, κόντρα στο Αζερμπαϊτζάν και στην προστάτιδά του “νεο-οθωμανική” Τουρκία του Προέδρου Ερντογάν.

©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ

25/10/2020

Η ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΗΘΟΥΣ....

 

Ήμουν παρών σε περιστατικό, με πρωταγωνιστές, μια νεαρή Δικηγόρο και έναν καθηγητή Πανεπιστημίου της Νομικής. Όταν έμεινα μόνος και αναλογιζόμουν την συμπεριφορά του κυρίου Καθηγητή απέναντι στην πραγματικά αξιόλογη νεαρή Επιστήμονα, ένιωσα απογοήτευση τεράστια και μια πίκρα κατακάθισε στο στόμα μου.Ο Καθηγητής, μέχρι τότε, συγκαταλεγόταν μεταξύ των φίλων που τιμούσα και μπροστά μου, αποκάλυψε την οίηση και την αμετροέπεια ενός ανθρώπου, που νομίζει πως μπορεί να ταπεινώνει ένα νέο άνθρωπο, γιατί κατέχει μια κάποια εξουσία, που ο συνομιλητής του, λόγω του ήθους που τον διακρίνει σέβεται!

 

Στις σημειώσεις ενός ημερολογίου, που είχα ανακαλύψει πριν πολλά χρόνια, βρήκα ενδιαφέρουσα για το συμβάν που ανέφερα πιο πάνω, την εξομολόγηση ενός Φίλου.

 

“Όταν ήμασταν τελειόφοιτοι της Νομικής, με έναν καλό συμφοιτητή φεύγαμε από την Σχολή και καταθέταμε ο ένας στον άλλο, τα όνειρά μας για το μέλλον. Ο συμφοιτητής μου, που ήταν από τους εξαιρετικά μελετηρούς τύπους, μου αποκάλυψε, πως είχε στόχο μια ακαδημαϊκή καριέρα. Ανταποκρίθηκα κι εγώ, εκθέτοντας τα δικά μου όνειρα. Φίλε μου, τρία πράγματα δεν θέλω να επιδιώξω: Να γίνω καθηγητής πανεπιστημίου, γιατί οι πειρασμοί της εξουσίας και το ενδεχόμενο να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι τόσοι πολλοί, που καταντά κουραστική η συνεχής εγρήγορση για την διαφύλαξη του προσωπικού ήθους. Να γίνω άγαμος κληρικός, με ανομολόγητο σκοπό να ενδυθώ ωμοφόριο και μίτρα επί της κεφαλής. Γιατί ο κίνδυνος να χάσεις τον Χριστό και την ψυχή σου από τον πόθο της απόλυτης εξουσίας που κατέχει ένας δεσπότης, ελλοχεύει ανά πάσα στιγμή. Να γίνω δικαστής και κάθε φορά που ασκώ τα καθήκοντά μου, η ελευθερία και η τιμή των ανθρώπων που δικάζω, να εξαρτάται από την κρίση μου, λες και υποκαθιστώ τον Θεό πάνω στη γη. Σκέφτομαι πως ένας δικαστής, αν δεν έχει απεριόριστα αποθέματα σεμνότητας στην συνείδησή του, μπορεί να μετασχηματιστεί με ύπουλο τρόπο, σε έναν δικτάτορα, έχοντας μάλιστα την ψευδαίσθηση, πως προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στην κοινωνία και το κράτος.... Κι αυτή η εωσφορική ψευδαίσθηση να τον καθιστά ακόμα περισσότερο επικίνδυνο, μιας και κρύβει μια δολιότητα αφάνταστη”. 

Η χρονολογία καταγραφής των παραπάνω σκέψεων ήταν Μάρτιος 1973.

 

23/10/2020