Την αφορμή να γράψω τούτο το σημείωμα, μου την πρόσφεραν δύο φίλοι μου, που ερωτοτροπούν με τον Βουδισμό.
Στον δημόσιο βίο του τόπου μας πρόσφατα, έγινε πολλή συζήτηση, για την πρωτοβουλία της κυβέρνησης, να συστήσει ειδικό αστυνομικό σώμα, υπό την διοίκηση της Ελληνικής Αστυνομίας, για την αστυνόμευση στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας.
Είναι αλήθεια, πως αρκετά συχνά γίνονται αδικαιολόγητες καταστροφές μέσα σε πανεπιστημιακά κτίρια, ενώ η σχετικά πρόσφατη χρήση βίας κατά του Πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου της Αθήνα, που διαπομπεύθηκε βάναυσα από φοιτητές, αποτέλεσε κατά τη γνώμη μου, τραγικό κρεσέντο βαρβαρότητας, που καμιά σχέση δεν μπορεί να έχει με το φοιτητικό κίνημα και με αξιώσεις των φοιτητών....
Τις τελευταίες μέρες, ειδικές αστυνομικές δυνάμεις (ΜΑΤ), εισήλθαν στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα στο κτίριο διοικήσεως, όπου εδρεύουν οι πρυτανικές αρχές, για να αποτρέψουν κατάληψη του κτιρίου από φοιτητές. Η αστυνομία, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις χρησιμοποίησε βία και εικόνες από την δραστηριότητά της έγιναν γνωστές, προκαλώντας σε πάρα πολλούς αλγεινές εντυπώσεις. Υπήρξαν βέβαια και εκείνοι, που χειροκρότησαν την βία των αστυνομικών κατά των φοιτητών.
Ο ένας από τους φίλους μου, καταφέρθηκε στις πρωτοβουλίες των φοιτητών και έδειξε ικανοποίηση που επιτέλους, με την αστυνομική βία, θα μπει ένα τέλος κι έγραψε μεταξύ των άλλων και τα εξής: “Μωρέ να μπει η αστυνομία και να μην βγαίνει με τίποτα...”. Ο άλλος φίλος, εξέφρασε “θαυμασμό” στο σχόλιο του πρώτου με ένα like “τέλειο”!
Η Νταμμαπάντα, θεωρείται μια σύντομη επιτομή της διδαχής του ιστορικού Βούδα, Σιντάρτα Γκοτάμα. Στα εδάφια 19 και 20, διαβάζουμε τα ακόλουθα: “Ο άνθρωπος που μιλά πολύ για τη Διδασκαλία, -αλλά δεν την ασκεί ο ίδιος, -είναι σαν τον βοσκό που μετράει ξένα γελάδια.... Ο άνθρωπος που μόνο λίγο απ’ τη Διδασκαλία ξέρει να λέει, -αλλά που ό,τι ξέρει το ασκεί, -που εγκαταλείπει τον πόθο, το μίσος και την πλάνη, -που έχει ορθή γνώση και ηρεμία, -που δεν προσκολλάται σε τίποτα -σ’ αυτόν τον κόσμο ή σε άλλον, -αυτός είναι ο αληθινός ακόλουθος του Ευλογημένου”.
Ζούμε σε μια εποχή μεγάλης σύγχυσης και ίσως μεγάλη αξία έχει να αποκτήσουμε και να περιφρουρήσουμε την εσωτερική μας ειρήνη, χωρίς ανούσιους περισπασμούς. Ο Βούδας την έχει πει “νιρβάνα”, ο παππούς μας ο Επίκουρος “αταραξία” και ο άλλος παππούς μας, ο Ζήνων ο Κιτιεύς “απάθεια”. Αλλά και ο Ιησούς, αναφέρθηκε στην αξία της ίδιας κατάστασης όταν είπε: “Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν. μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδὲ δειλιάτω” (Ιωάννης 14:27).
Το ότι είναι ανάγκη να περιφρουρείται μέσα στους χώρους των πανεπιστημίων η ασφάλεια των προσώπων και η περιουσία, που στην περίπτωση αυτή, είναι περιουσία όλων μας, είναι αλήθεια και ανάγκη. Το ότι, το πανεπιστημιακό άσυλο, πολύ συχνά, πρόσφερε καταφύγιο παράνομων δραστηριοτήτων, από εμπόριο “λαθραίων αγαθών”, πώληση παλιότερα, κασετών μουσικής, που ήταν κλεψίτυπες, εμπόριο ναρκωτικών ουσιών, και άλλες πράξεις του κοινού ποινικού δικαίου είναι δυσάρεστη αλήθεια. Οι καταστροφές ακριβής υλικοτεχνικής υποδομής των πανεπιστημίων από καταληψίες φοιτητές, είναι επίσης μια εξαιρετικά δυσάρεστη πραγματικότητα.
Έχω τη γνώμη, ότι πράγματι πρέπει να υπάρξει φύλαξη των πανεπιστημίων, από ειδικά εκπαιδευμένο προσωπικό, για να παύσουν οι βανδαλισμοί, αλλά και η διακινδύνευση προσώπων. Αλλά, διαφωνώ, ότι το προσωπικό φύλαξης πρέπει να προέρχεται από δυνάμεις της ΕΛΑΣ που θα υπακούν τον υπουργό Προστασία του Πολίτη. Το προσωπικό φύλαξης θα είναι ευθύνη επιλογής των πρυτανικών αρχών, θα υπακούν σε εντολές των πανεπιστημιακών αρχών και θα λογοδοτούν σ’ αυτές και μόνο. Αποστολή τους θα είναι η φύλαξη και όχι η καταστολή, που είναι συνυφασμένη με την χρήση βίας....
Αυτά τα λίγα. Μαζί με τις ευχαριστίες μου στους δύο φίλους, αντιγράφω τα λόγια ενός σύγχρονου Βουδιστή Δασκάλου του Thich Nhat Hanh, και τους τα αφιερώνω: “Με πλήρη επίγνωση του πόνου που προξενείται όταν προσπαθώ να επιβάλλω τις απόψεις μου σε άλλους, υπόσχομαι να μην εξαναγκάσω άλλους, ακόμα κι αν πρόκειται για τα παιδιά μου, να αποδεχθούν τις απόψεις μου, χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε μέσον, -όπως λόγου χάρη εξουσία, απειλή, χρήματα, προπαγάνδα ή κατήχηση-. Θα σέβομαι το δικαίωμα των άλλων να είναι διαφορετικοί, να επιλέγουν την πίστη τους και να αποφασίζουν με τον τρόπο τους. Όμως, θα βοηθώ άλλους να εγκαταλείψουν το φανατισμό και τη στενότητα του νου μέσα από διάλογο με αγάπη και συγκαταβατικότητα”.
©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ
24/02/2021
No comments:
Post a Comment