Για το τάνκα του Δεκέμβρη

Το παρακάτω μικρό ποίημα, σύμφωνα με την γιαπωνέζικη έκφραση ποίησης, γνωστής ως τάνκα, που σημαίνει “σύντομο ποίημα”, είναι αφιερωμένο σε ένα δέντρο, σε μια φλαμουριά. Στην περιοχή Ντεπώ της Θεσσαλονίκης, υπάρχει ένας όμορφος τρόπος δόμησης, που επιβάλλει ανάμεσα στις πολυκατοικίες την φανέρωση μικρών αστικών πάρκων. Ορισμένα απ’ αυτά είναι όμορφα φροντισμένα, άλλα είναι αφημένα στην αφροντισιά των περιοίκων.... Σε ένα τέτοιο μικρό πάρκο, με πρόσοψη στην οδό Ανθέων, που μετονόμασαν κάποια στιγμή Γεωργίου Παπανδρέου, πριν μερικά χρόνια οι αρμόδιοι του Δήμου φύτεψαν στο κέντρο μιας παραλληλόγραμμης μεγάλης νησίδας πρασίνου μια φλαμουριά. Την χαιρόμουν πολύ καθώς την αντίκριζα σχεδόν καθημερινά. Μια μέρα, το αδύναμο δεντράκι βιάστηκε από άμουσους και βάναυσους ανθρώπους, χωρίς λόγο. Άλλωστε η βαρβαρότητα των ανθρώπων εκδηλώνεται πάντοτε χωρίς να υπάρχει λόγος. Ο κορμός της μικρής φλαμουριάς είχε ξεφλουδιστεί, μια πληγή ολόκληρη, από πάνω ως κάτω. Μ’ έπιασε μεγάλη στεναχώρια. Ειδοποίησα την υπηρεσία Πρασίνου του Δήμου Θεσσαλονίκης, τους είπα τα καθέκαστα και οι άνθρωποι έσπευσαν δίχως περιττή χρονοτριβή. Τύλιξαν την πληγή του λιγνού κορμού, την περιποιήθηκαν όπως άρμοζε. Κάθε μέρα κατέβαινα σκόπιμα κι έβλεπα την πληγωμένη φλαμουριά μου. Ένιωθα πως την υιοθέτησα, όχι κτητικά βέβαια, αλλά αγαπητικά. Σιγά σιγά το δέντρο έγιανε και άρχισε να παίρνει τα πάνω του. Ο κορμός του απελευθερώθηκε από το “φάσκιωμα” των Γεωπόνων, μα η πληγή υπάρχει ως τα σήμερα. Σημείο ανθρώπινης βαρβαρότητας και ασέβειας! Υπάρχει μια προσευχή στην Ορθόδοξη Εκκλησία, πολύ κοινή. Αναφέρομαι στο “Βασιλεῦ οὐράνιε”, δοξαστικό των Αίνων την Κυριακή της Πεντηκοστής. Η προσευχή αυτή, που συνάμα είναι ένας ύμνος εξαιρετικού μέλους, λέγει για το Πνεύμα της Αλήθειας, που είναι ο χορηγός της Ζωής: “...ὁ πανταχοῦ παρών, καὶ τὰ πάντα πληρῶν...”. Μια σκέψη κάνω μονάχα. Αν συλλογιζόμασταν με συνείδηση, δίχως προσκόλληση σε τύπους και έθιμα ευσέβειας, το περιεχόμενο του παραπάνω στίχου αυτής της προσευχής, πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας και πόσο αλλιώτικη θα ήταν η σχέση μας με τα ζώα, με τα δέντρα, με τα αγριοράδικα και όλες τις πρασινάδες που συναντούμε στον περίπατό μας, είτε στο πάρκο της πόλης μας, είτε στο βουνό ή αλλού. Δεν υπάρχει “νεκρή φύση”, παρά μόνον ως ορολογία θεμάτων ζωγραφικής. Οι πέτρες, που θαρρούμε πως είναι άψυχες, κρύβουν δύναμη ψυχής. Μόνο τα διαμάντια να σκεφτούμε και τις άλλες πέτρες που θεωρούμε πολύτιμες, από πού προέρχονται και πώς εξελίσσονται.... Το τάνκα του Δεκέμβρη Το χρυσό φύλλο στολίδι στο κορμί σου μικρή φλαμουριά θυμητάρι του φωτός μες το καταχείμωνο