ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙ ΣΤΟΥΣ ΣΤΟΥΜΠΑΝΟΥΣ;

Ως δημότης της Ηρωικής Πόλης της Νάουσας πληροφορήθηκα, ότι κατά πλειοψηφία, το Δημοτικό Συμβούλιο συναίνεσε στην κατασκευή προσκυνηταρίου από την Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας στους Στουμπάνους. Το προσκυνητάρι θα είναι στη μνήμη των 13 γυναικών της πόλης, που προτίμησαν να πέσουν στον καταρράκτη, μερικές μαζί με τα βρέφη που κρατούσαν αγκαλιά, για να αποφύγουν την δουλεία στους Οθωμανούς, που κατέλυσαν την Εξέγερση των Ναουσαίων και των κατοίκων των γύρω χωριών, υπέρ της Ελευθερίας τους το 1822. Η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου με κατέπληξε. Διότι αναρωτιέμαι, τί άραγε θα προσθέσει ένα προσκυνητάρι, στην ιερότητα του χώρου των Στουμπάνων; Έχω την πεποίθηση ότι η λιτότητα πρέπει σε χώρους, όπως οι Στουμπάνοι, που υπάρχουν για να κρατούν ζωντανή τη μνήμη των γενεών σε μια υπέρτατη θυσία υπέρ της Ελευθερίας και της Αξιοπρέπειας του Ανθρώπου! Το επισκοποκεντρικό σύστημα οργάνωσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ιδίως σε χώρες, όπως η Ελλάδα, όπου η Εκκλησία αποτελεί κράτος εν κράτει, έχει αλλοιωθεί βάναυσα και ελάχιστα θυμίζουν οι επίσκοποι, ανεξαρτήτως τίτλου (μητροπολίτης, αρχιεπίσκοπος, πατριάρχης) και βέβαια πλην ελαχίστων διαχρονικά εξαιρέσεων, τους επισκόπους των αποστολικών χρόνων. Στην Ελλάδα δυστυχώς, κάθε μητροπολίτης είναι στα χωρικά όρια της επαρχίας του, ένας μεσαιωνικός πάπας. Λέγω μεσαιωνικός πάπας, γιατί όπως φαντάζομαι θα παρατηρούμε, ο Πάπας Φραγκίσκος έχει ανατρέψει την παράδοση της παπικής αυθαιρεσίας. Απεναντίας, οι Ορθόδοξοι επίσκοποι, αρέσκονται να προσφωνούνται “δεσπότες” και πριν από το όνομά τους, ανέχονται να προστίθενται δύο “κ”, που αποτελούν επανάληψη του “κύριος” εις διπλούν. Ο τίτλος του πατέρα, φαίνεται λειψός, προκειμένου να καταδειχθεί η εξουσία τους! Η Ελλάδα, αποτελεί μια θρησκευόμενη πολιτεία. Τούτο προκύπτει κατ’ αρχήν από την επίκληση της Αγίας Τριάδος στο προοίμιο του Συντάγματος. Το άρθρο 3 του Συντάγματος, ρυθμίζει τις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας και εισάγει την έννοια της επικρατούσας θρησκείας, αναφερόμενη στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Πολλοί συνταγματολόγοι έχουν επιχειρήσει με “μασάλια”, να μειώσουν τον αναχρονισμό που εκφράζει το άρθρο 3 και κάνουν λόγο, ότι αναγνωρίζεται η Ορθόδοξη Εκκλησία ως επικρατούσα θρησκεία, λόγω του ότι κατά μεγάλη πλειοψηφία ο ελληνικός λαός αποτελεί και “ποίμνιο” αυτής της Εκκλησίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα, διότι όπως προανέφερα είναι κράτος εν κράτει! Τα προνόμια της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που προβλέπονται από ένα σωρό νόμους, άγνωστους στους πολλούς, μόνον έκπληξη μπορεί να προκαλέσουν. Λόγου χάρη οι κανονισμοί, που εκδίδει η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, δημοσιεύονται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ) και έχουν ισχύ νόμου του κράτους! Επαναλαμβάνεται δηλαδή, ό,τι συνέβαινε στους Μέσους Χρόνους στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας ήταν καθολικά δεσμευτικοί για τους υπηκόους, διότι κατά κανόνα οι Αυτοκράτορες εξέδιδαν νομοθετήματα που επαναλάμβαναν τις προβλέψεις των κανόνων! Συχνά, οι κατά τόπους μητροπόλεις δίνουν την εντύπωση σύγχρονων επιχειρήσεων σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης. CEO της επιχείρησης, με απόλυτες εξουσίες είναι ο εκάστοτε Μητροπολίτης, ως δεσπότης και αυθέντης, πρώτιστα των κληρικών της Μητρόπολης και κατά δεύτερον επί των λαϊκών, που αντιμετωπίζονται σαν “ποίμνιο αλόγων”, διότι στην πλειοψηφία τους είναι άμουσοι θεολογικής γνώσης, ενώ στα λειτουργικά δρώμενα της Εκκλησίας, όπως είναι αναμφίβολο, είναι παθητικοί παρατηρητές των τεκταινομένων “εν κρυπτώ”, αφού όσα εξελίσσονται εντός του ιερού του ναού, κυρίως κατά την ευχαριστιακή σύναξη, είναι άδηλα για το εκκλησίασμα. Οι Μητροπόλεις, πάντοτε εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, εμφανίζονται ως επιχειρήσεις που διαχειρίζονται το μεταφυσικό. Και εδώ εμφανίζεται το κριτήριο της παραγωγικότητας. Δείγματα παραγωγικότητας σε μια μητρόπολη είναι το πλήθος των νέων ναών που ανεγείρονται, τα μοναστήρια, κατά κανόνα γυναικεία, που “ζωντανεύουν”, τα προσκυνήματα που προβάλλονται ή εφευρίσκονται (επί Μητροπολίτη Λαγκαδά Ιωάννη Τασιά, είχε δημιουργηθεί προσκύνημα ως “βήμα” του Αποστόλου Παύλου!). Συχνά μάλιστα οι νέοι ναοί είναι προκλητικοί σε όγκο, κλασικά δείγματα κιτς, προσβάλλοντας το περιβάλλον. Κλασική περίπτωση αυθάδους προσβολής του δασικού περιβάλλοντος στην Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας είναι ο ναός του αγίου Λουκά, αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως της Κριμαίας, σε απόσταση αναπνοής από το μοναστήρι του Δοβρά. Το προσκυνητάρι λοιπόν στους Στουμπάνους, έχω τη γνώμη, πως δεν πρόκειται να προσθέσει κάτι επί πλέον στην ιερότητα του τόπου, αλλά θα εγγραφεί στα θετικά στοιχεία “παραγωγικότητας” της τοπικής Μητρόπολης και προσωπικά στις επιτυχίες του επιχώριου Μητροπολίτη Παντελεήμονος-Ιωάννη Καλπακίδη. Ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας Παντελεήμων, μπορεί να καυχάται, διότι η καταχώρηση στις δέλτους των Αγίων της Εκκλησίας, δια μιάς, 1241 προσώπων, των εθνομαρτύρων της Νάουσας, δεν έχει ματαγίνει! Όπως έγραψε ο καλός φίλος Γιάννης Κοσμαρίκος, οι δημοτικοί σύμβουλοι που υπερψήφισαν να ανεγερθεί προσκυνητάρι στους Στουμπάνους, από την Μητρόπολη, το σκέφτηκαν καλά το ζήτημα, το συλλογίστηκαν, ή απλώς θέλησαν να φανούν “ευάρεστοι” στον Μητροπολίτη και στους υπεροχικούς κληρικούς που τον περιβάλλουν; Η πνευματικότητα της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι ένα πολύτιμο στοιχείο πολιτισμού, που επηρεάζει την κουλτούρα των κατοίκων της χώρας, σε μεγάλο βαθμό. Από αυτή την διαπίστωση μέχρι του σημείου, η Ελλάδα, κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κράτος μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης, να διαφέρει σε λίγα σημεία από το Ιράν των Αγιατολλάχ υπάρχει απόσταση. Έχω τη γνώμη, ότι ενεργοί πολίτες, και κατά τεκμήριο είναι τέτοιοι τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου της Νάουσας, οφείλουν να συνηγορούν στην πράξη, υπέρ μιας ανοιχτής κοινωνίας, μιας κοινωνίας, που σέβεται την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους θεσμούς της, αλλά δεν είναι δέσμια των επιρροών και των επιλογών του Ορθόδοξου τοπικού μητροπολίτη ή του άλφα ή βήτα “χαρισματούχου” κληρικού. Το ιδεολόγημα του “ελληνοχριστιανικού πολιτισμού”, που εφηύρε ο Αλέξανδρος Τσιριντάνης της Αδελφότητας Θεολόγων “η Ζωή”, ως αντίπαλο δέος στον μαρξισμό-λενινισμό και είχε γίνει η κρατική ιδεολογία του μετεμφυλιακού κράτους, κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα του 1952 έχει καταργηθεί, αφού ήταν μια πομφόλυγα στον κόσμο των ιδεών. Και η “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών” αποτελεί μια ανάμνηση υποκριτικής βαρβαρότητας ενός καθεστώτος βίας και ανελευθερίας.... Νομίζω, πως έχουν υποχρέωση οι πλειοψηφήσαντες δημοτικοί σύμβουλοι, στην μνήμη αυτής της πόλης, που ονομάστηκε ηρωική για τις θυσίες της, αλλά και απέναντι στους τωρινούς “σιωπηλούς” δημότες, να ανακαλέσουν την απόφασή τους και να μην χτιστεί προκυνητάρι στους Στουμπάνους.... ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ