Ο Ζάχος Χατζηφωτίου εγκατέλειψε τον μάταιο κόσμο, πλήρης ημερών, λίγο πριν συμπληρώσει έναν αιώνα επίγειου βίου. Χωρίς αμφιβολία υπήρξε ο Αθηναίος, που με την πένα του είχε εκφράσει έναν κόσμο της πρωτεύουσας και επίσης υπήρξε ένας αυθεντικός bon viveur. Η ζωή του άκρως ενδιαφέρουσα. Επί πολλά χρόνια υπήρξε δημοτικός σύμβουλος και αντιδήμαρχος του Δήμου Αθηναίων. Εξαιτίας αυτού του λόγου, ο Δήμαρχος κ. Κώστας Μπακογιάννης αποφάσισε η κηδεία του να τελεσθεί “δημοσία δαπάνη”, με επιβάρυνση του Δήμου Αθηναίων.
Η τέλεση της κηδείας του Ζάχου Χατζηφωτίου δημοσία δαπάνη ξεσήκωσε ποικίλα αρνητικά σχόλια, κυρίως από κύκλους “αριστερών”. Οι λόγοι: υπήρξε αντικομμουνιστής, έλαβε μέρος με τις κυβερνητικές δυνάμεις στη σύγκρουση των Δεκεμβριανών, εξέφραζε την κοσμική Αθήνα και άλλα τινά.
Οι τιμητές του νεκρού, που κατά παράδοση εξέχουσα ελληνική, παρέλειψαν να αναφέρουν ότι ο Χατζηφωτίου, σε ηλικία 17 ετών εγκατέλειψε την Αθήνα της Κατοχής, έφυγε στην Αίγυπτο και έλαβε μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις, πρώτα ως στρατιώτης στους Ποντικούς της Ερήμου, στην πολιορκία του Τομπρούκ και στη συνέχεια στην 3η Ορεινή Ταξιαρχία - Ρίμινι, που είχε εισέλθει πρώτη στο Ρίμινι, όπου και παρασημοφορήθηκε. Μάλλον οι ανόσιοι τιμητές του Ζάχου Χατζηφωτίου θεωρούν ως εθνική αντίσταση κατά των δυνάμεων του Άξονα, μόνο την συμμετοχή στις δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, οπότε η αντιστασιακή δράση μέσω άλλων οργανώσεων, κρίνεται αμφίβολη!
Πράγματι, ο Ζάχος Χατζηφωτίου δεν υπήρξε φίλος της κομμουνιστικής ιδεολογίας και των πολιτικών επιλογών του ΚΚΕ. Πράγματι, μετά το τέλος της Κατοχής, όταν πλέον το ΕΑΜ και οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ είχαν καταστεί μετωπικοί σχηματισμοί του Κομμουνιστικού Κόμματος, πολλοί πατριώτες, όπως και ο Χατζηφωτίου στάθηκαν ενάντιοι στην ανταρσία κατά των κυβερνητικών δυνάμεων, που ετοίμαζε η πολιτικά ανεύθυνη ηγεσία του ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη. Και πράγματι ο Ζάχος Χατζηφωτίου υπήρξε επικεφαλής ομάδας, που είχε αναλάβει την εκδίωξη μικρού θύλακα του ΕΑΜ, η οποία είχε καταφύγει κοντά στο ρεύμα του Αρδηττού χωρίς να υπάρξουν θύματα, όπως υποστήριζε ο ίδιος ο Ζάχος Χατζηφωτίου.
Όταν είχε καταδικασθεί σε θάνατο και εντέλει εκτελέστηκε ο Νίκος Μπελογιάννης, ως ένοχος για κατασκοπεία, λέγεται, όπως διάβασα να υποστηρίζουν οι τιμητές του, ότι ο Ζάχος Χατζηφωτίου είχε θεωρήσει ότι δικαίως είχε καταδικαστεί ο Μπελογιάννης. Αυτή η γνώμη του νεκρού, αποτέλεσε άλλη μια αιτία κατηγορίας σε βάρος του.
Ο Νίκος Μπελογιάννης “αγιογραφήθηκε” μετά την καταδίκη του και την διεθνή εκστρατεία, κυρίως αριστερών κύκλων, υπέρ της διάσωσής του από το εκτελεστικό απόσπασμα. Με αφορμή το πετυχημένο σκίτσο του Μπελογιάννη από τον Πάμπλο Πικάσο, έμεινε γνωστός ως ‘ο Άνθρωπος με το γαρύφαλλο’. Για μένα, ο Νίκος Μπελογιάννης υπήρξε ένοχος για την καταστροφή της Νάουσας, από την 10η Μεραρχία του λεγόμενου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, στην οποία ήταν ο πολιτικός επίτροπος (κομισάριος). Το ένοπλο τμήμα του ΚΚΕ (ΔΣΕ) κατέλαβε τη Νάουσα επί τρεις μέρες, από τις 11 ως τις 14 Ιανουαρίου του 1949. Ως πολιτικός επίτροπος της 10ης Μεραρχίας του ΔΣΕ είχε καίρια ευθύνη ως προς την λήψη της απόφασης ο Μπελογιάννης, τόσο για την κατάληψη της πόλης, όσο και για τις καταστροφές που ακολούθησαν. Καταστράφηκαν υποδομές παραγωγής, όπως λ.χ. εργοστάσια, το υδραγωγείο, αλλά και το νοσοκομείο της πόλης. Σκόπιμα, και στα πλαίσια εμμονής στον μανιχαϊσμό που διακατέχει την κομμουνιστική ιδεολογία, κάηκαν σπίτια “πλουσίων”, μεταξύ των άλλων και η βίλα του Χριστόδουλου Πετρίδη, συγγενή μου. Έφηβοι κυρίως, χωρίς διάκριση φύλου, αρπάχτηκαν με βία για να ενταχθούν στον λεγόμενο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας και τελικά να προσφερθούν ως σφάγια στη μάχη της Φλώρινας (Φεβρουάριος 1949), είτε αργότερα στο Γράμμο, είτε όσες και όσοι επιβίωσαν να καταλήξουν αναγκαστικά και δίχως τη θέλησή τους σε κάποια χώρα του “σιδηρού παραπετάσματος”, όπως λέγονταν οι δορυφόροι της σταλινικής Σοβιετικής Ένωσης! Για μένα, ο Νίκος Μπελογιάννης δεν υπήρξε το άδολο θύμα του μετεμφυλιακού κράτους, ούτε ο χαμογελαστός αθώος άνθρωπος με το γαρύφαλλο, αλλά ένοχος, τουλάχιστον για τα εγκλήματα του ΚΚΕ στη Νάουσα τον Ιανουάριο του 1949. Επομένως δεν θα κατηγορούσα τον Ζάχο Χατζηφωτίου, για την άποψή του, ως προς την καταδίκη του Μπελογιάννη.
Καλός μου φίλος, ενταγμένος στην ανανεωτική Αριστερά, που ο πατέρας του ήταν στην αντίσταση με τον ΕΛΑΣ και αργότερα μάτωσε από τις τάξεις του ένοπλου ΚΚΕ, μου έλεγε συχνά, ως απόσταγμα εμπειριών άμεσων και έμμεσων, από μαρτυρίες ασθενών του, μιας και ήταν γιατρός: Γιώργο, ευτυχώς που δεν νίκησε ο πατέρας μου στον Εμφύλιο!
Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του και να ασκεί την πολιτική κριτική του. Να αντιμάχεσαι όμως ένα νεκρό, επειδή ήταν πλούσιος, επειδή δεν ήταν φίλος του ΚΚΕ και των πρωτοβουλιών του, επειδή αγαπούσε τη ζωή και την τιμούσε ως bon viveur, αυτό κάθε άλλο παρά πολιτική κριτική αποτελεί. Είναι δείγμα εμμονής σε έναν αρρωστημένο μανιχαϊσμό!
Η Αριστερά είναι καιρός πια να απογαλακτιστεί απόλυτα από κάθε ίχνος μανιχαϊσμού και να απεμπλακεί πλήρως από κάθε συμπάθεια με τον Κομμουνισμό και τις παραφυάδες του. Για τούτο, ο Δήμος Αθηναίων, ορθά νομίζω ότι αποφάσισε να τιμήσει έναν άνθρωπο που έζησε στην Αθήνα, μετείχε των κοινών, ως δημοτικός σύμβουλος και αντιδήμαρχος του Δήμου Αθηναίων και εξέφρασε επί πολλά χρόνια ένα κομμάτι της Πόλεως των Αθηνών, είτε με τα εξαίρετα άρθρα του, είτε με την επιτυχημένη τηλεοπτική εκπομπή “Το Πεντάλεπτο του Ζάχου Χατζηφωτίου”.
No comments:
Post a Comment