ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΣΠΑΡΑΓΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΟΨΙΜΑ ΠΑΡΕΠΟΜΕΝΑ

Αφορμή για τούτο το σημείωμα, μου έδωσαν φίλοι στο facebook, που σχολίασαν “αιχμηρά” την ανάρτησή μου, με αφορμή τον θάνατο του Ζάχου Χατζηφωτίου και τις αντιδράσεις για την απόφαση του Δήμου Αθηναίων να γίνει η κηδεία του δημοσία δαπάνη. Κατ’ αρχάς θα ήθελα να επισημάνω, ότι άνθρωποι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Αθήνα, αρκετά χρόνια μετά την λήξη του Εμφυλίου Πολέμου, δεν διαθέτουν εμπειρίες ή διαθέτουν ελάχιστες τέτοιες, είτε από διηγήσεις ή από μελετήματα, που συχνά έχουν σχέση και με τις πολιτικές επιλογές τους. Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη στις 6 Ιανουαρίου του 1949. Ο πατέρας μου δούλευε ως μισθωτός υπάλληλος στην Εριουργία Λαναρά στη Νάουσα. Ενόψει του τοκετού της Μητέρας μου, μετά από μια εξαιρετικά εμπερίστατη κύηση, είχε εγκαταλείψει τη Νάουσα στις 4 ή στις 5 του Γενάρη. Όταν οι δυνάμεις του ένοπλου ΚΚΕ (του λεγόμενου ΔΣΕ) κατέλαβαν τη Νάουσα για τρεις μέρες μόνο, άρχισαν να ψάχνουν τον πατέρα μου, στις 12 και 13 Ιανουαρίου τόσο στο πατρικό μας σπίτι, όσο και στη δουλειά του, χωρίς να τον βρουν αφού βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη. Για τούτο το περιστατικό υπήρχε η μαρτυρία φίλου του πατέρα μου, του Αντώνη Μπουρδάνου, φίλια προσκείμενου στο ΚΚΕ. Ο πατέρας μου Αλκιβιάδης Δούδου, ως Φιλελεύθερος (Βενιζελικός) δεν συμπαθούσε την ιδεολογία του Κομμουνισμού. Στη διάρκεια της Κατοχής ο ΕΛΑΣ δολοφόνησε δύο πρώτα ξαδέρφια του, τον Δημήτρη και τον Τάση Δούδου, γιατί ιδίως ο πρώτος δεν ευθυγραμμιζόταν με τις εντολές του ΕΑΜ, που είχε έντονη παρουσία στη Νάουσα. Στον Εμφύλιο και στο τριήμερο (11-14.01.1949), που οι δυνάμεις του ΔΣΕ κατείχαν τη Νάουσα, δολοφόνησαν τον εξ αγχιστείας ξάδελφό του Χριστόδουλο Πετρίδη. Ο Πετρίδης, σύζυγος της αγαπημένης θείας μου Κατίνας Πετρίδου-Κανδηλίδη, είχε την ατυχία να διατελέσει Δήμαρχος Νάουσας το 1945 και μολονότι επεδίωκε συνεργασία και με το ΚΚΕ, όντας αντιβασιλικός, εντούτοις αρνιόταν να γίνει υποχείριο του Κόμματος. Οπότε, οι κομμουνιστές τον δολοφόνησαν και έβαλαν φωτιά στην βίλα του, που είχε γίνει στόχος, μιας και το φύλαγαν δυνάμεις του εθνικού στρατού. Ο Χριστόδουλος Πετρίδης είχε επίσης την “ατυχία” να παράγει στη Νάουσα κεραμίδια και τούβλα, τουτέστιν ήταν “καπιταλιστής”! Γενικά, τα τραγικά γεγονότα του Εμφυλίου εξελίχθηκαν κυρίως στη βόρεια Ελλάδα. Στη Νάουσα έχω γνωρίσει ανθρώπους, που στις τρεις μέρες κατοχής της πόλης από τον ΔΣΕ στρατολογήθηκαν με τη βία στις τάξεις του ένοπλου ΚΚΕ και ώσπου να ολοκληρωθεί η κατοχή και να εκτελεστεί η προσχεδιασμένη υποχώρηση, της κατεστραμμένης πλέον πόλης, οι έφηβοι, αγόρια και κορίτσια, που είχαν αρπαχτεί για να γίνουν μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ ήταν υπό κράτηση! Θεωρώ υπεύθυνο για την καταστροφή της Νάουσας στο τριήμερο του Ιανουαρίου του 1949 τον Νίκο Μπελογιάννη, που ήταν πολιτικός επίτροπος της 10ης Μεραρχίας του ΔΣΕ, και μάλλον λιγότερο τον υποστράτηγο Νίκο Θεοχαρόπουλο ή Σκοτίδα, διοικητή της Μεραρχίας! Ο Νίκος Μπελογιάννης αναμφίβολα ήταν ένας εξαιρετικός κομμουνιστής ηγέτης, που κατά την δική του αντίληψη, προσπάθησε να προσφέρει στην Ελλάδα, και το λέω ειλικρινά, ό,τι θεωρούσε κυρίως το ΚΚΕ ως ορθό. Από την άλλη μεριά, χωρίς μανιχαϊστικές διακρίσεις μεταξύ “καλού και κακού”, είμαι πεπεισμένος, ότι συμφώνησε, ίσως και να είχε εισηγηθεί την κατάληψη της Νάουσας τον Γενάρη του 1949, όπως και όσα συνέβησαν στις τρεις φοβερές μέρες αυτής της κατοχής. Εξαιτίας αυτού, είχε, όχι μόνο την βαριά πολιτική ευθύνη, αλλά υπήρξε και ο ηθικός αυτουργός εγκλημάτων, που οι πληγές τους παραμένουν ακόμα ανοιχτές και πυορροούν σε ανθρώπους της πόλης που ζουν ακόμα! Έχω γνωρίσει ανθρώπους, οι πιο πολλοί τους έφυγαν από τη ζωή, που επιβίωσαν σαν “πολιτικοί πρόσφυγες” στην Τασκένδη, όπου σύρθηκαν με την βία και δίχως ίχνος δικής τους συγκατάθεσης από τους υπεύθυνους του ΔΣΕ, δηλαδή από το ΚΚΕ του Νίκου Ζαχαριάδη και των συνεργών του στο έγκλημα εμπλοκής της Ελλάδος στον εμφύλιο σπαραγμό. Στην Ιταλία, οι δεξιές δυνάμεις, που υπάκουαν στους ξένους επικυρίαρχους προσπάθησαν να εμπλέξουν το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας σε ανταρσία κατά του κράτους. Αλλά εκεί, με την καθοδήγηση του σοφού Παλμίρο Τολιάτι το κόμμα δεν “πάτησε την πεπονόφλουδα”! Πιστεύω, ότι το μετεμφυλιακό ελληνικό κράτος δεν υπήρξε μια ευνομούμενη πολιτεία όλων των Ελλήνων. Αρνήθηκε το κράτος να οικοδομήσει με επιμονή και συνέπεια μέτρα για την συμφιλίωση όλων των Ελλήνων που είχαν εμπλακεί μεταξύ τους στον εμφύλιο σπαραγμό. Απεναντίας, το μετεμφυλιακό κράτος “δικαίωσε” τους δωσίλογους συνεργάτες των δυνάμεων Κατοχής και ως το 1974, πολιτεύθηκε ως κράτος υπηρέτης μιας συγκεκριμένης παράταξης, με μόνο χαρακτηριστικό την υπακοή στον ξένο παράγοντα και τον ακραίο αντικομμουνισμό! Η Ελλάδα, την περίοδο της οκταετίας Κωνσταντίνου Καραμανλή, υπήρξε η πρώτη και μόνη χώρα που ενώ είχε υποστεί την σκληρή και επώδυνη Κατοχή των Ναζί, με το νόμο 3933/1959 ( ΦΕΚ Α΄ 31) και το νομοθετικό διάταγμα 4016/1959 (ΦΕΚ Α΄ 237), ουσιαστικά πρόσφερε αμνηστία στους εγκληματίες πολέμου Ναζί, που θα συλλαμβάνονταν στην Ελλάδα! Όταν αντιλαμβάνομαι, ότι τα ματωμένα φαντάσματα των “νικητών” του Εμφυλίου τολμούν κατά καιρούς να επανεμφανίζονται στο προσκήνιο, μετά το 1974, τρέμω και οργίζομαι... 02/10/2022