Η κατατάταξη της Γερόντισσας Γαβριηλίας μεταξύ των Αγίων της Εκκλησίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, χθες, αποτέλεσε ευφρόσυνο γεγονός για πολλές και πολλούς, που είχαν γνωρίσει την Αγία. Ίσως σε κύκλους φανατικών, που χρίονται αυτόκλητοι αμύντορες της Ορθοδοξίας, και έχουν ξοδέψει ικανή φαιά ουσία για να καταδείξουν, πως η Γερόντισσα Γαβριηλία ήταν μια "πλανεμένη αιρετική", η αγιοκατάταξη θα προσφέρει κατά πάσα πιθανότητα, νέα όπλα κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου, σαν έρμαιου της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και άλλα όμοια.
Οι Άγιοι είναι άνθρωποι και όχι μόνο δεν υπήρξαν τέλειοι, αλλά ούτε αλάνθαστοι, όσον αφορά ιδέες τους, απόψεις, ακόμα και πρακτικές που είχαν διατυπώσει ή είχαν εφαρμόσει κατά την επίγεια διαδρομή τους.
Η Εκκλησία του Χριστού αποτελεί Κοινωνία Αγίων, που συναποτελούν όλες και όλοι που βαπτίσθηκαν στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Κατά μια άλλη έκφραση, η Εκκλησία είναι Κοινωνία προσώπων, που συνεχώς πορεύονται μέσα στην ιστορία μετανοούντες και μετανοούσες.
Η αγιότητα στην Εκκλησία δεν είναι ατομικό βραβείο και απόκτημα κανενός και καμιάς, όσο “άγια” κι αν είναι η ζωή οποιουδήποτε Χριστιανού ή Χριστιανής. Η αγιότητα είναι χάρισμα του Θεού στον άνθρωπο, με μόνη και αναγκαία προϋπόθεση εκ μέρους του ανθρώπου, το δίχως κρατούμενα “ναι” στον Θεό. Για να οικειωθεί ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, χωρίς αποκλεισμούς, το χάρισμα του Θεού, που ονομάζουμε αγιότητα, είναι ανάγκη να ψελλίσει, με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμα και με την σιωπή του ή με τα δάκρυα, ή με το τραγούδι του ή με τον χορό του κάτω από τα άστρα εκείνο που είπε η φοβισμένη Μαριάμ στη Ναζαρέτ στον Άγγελο του Ευαγγελισμού: “Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου” (Ευαγγέλιο του Λουκά 1:38).
Αλλά, το Πνεύμα το Άγιο, που πνέει όπου θέλει και αγνοεί τους περιορισμούς και τα σύνορα που σκαρφίζονται οι άνθρωποι, ακόμα και από πίστη στην Εκκλησία, επιμένει να προκαλεί εκπλήξεις και να ανατρέπει τα δεδομένα του τί είναι “ορθόδοξο” και τί “αιρετικό” ή τέλος πάντων “κοσμικό”.
Ο Γέροντας Βασίλειος ο Γοντικάκης, προηγούμενος των Μονών Σταυρονικήτα και Ιβήρων στο Άγιον Όρος, είχε πει σε συνέντευξη στον “Εθνικό Κήρυκα” της Νέας Υόρκης το 2015: “Πολλές φορές αυτοί που παρουσιάζονται ως βαπτισμένοι και δεχόμενοι τον Χριστό, είναι πολύ πιο μακριά από τους άλλους, οι οποίοι φαίνονται αδιάφοροι. Τη στιγμή που είναι άνθρωποι κι έχουν την πνοή του Θεού μέσα τους, βρίσκονται εν πορεία και ζητούν το ένα ή και όλοι βρίσκονται μέσα καλύπτονται κάτω από την ευρύχωρη αγάπη του Θεού».
Ο Φώτης ο Κόντογλους στο βιβλίο του, “Το Αϊβαλί, η πατρίδα μου” γράφει: “Μα άραγες ο Χριστός ήρθε σε τούτον τον κόσμο μόνο για μας τους βαφτισμένους, και δεν ήρθε για ούλον τον κόσμο, για κάθε άνθρωπο που έχει καλή ψυχή, τι Τούρκος, τι Ρωμιός”;
Η αγία Γερόντισσα Γαβριηλία είχε πει: “...κάθε άνθρωπος είναι και ένα ξεχωριστό ον για τον Θεό. Έχουμε έναν Σπινθήρα Χριστού στην ψυχή. Όπως λέμε σ’ εκείνο το περίφημο, Χριστέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον.... Μην το ξεχνάτε αυτό. Πάντα άνθρωπον!” Και άλλη φορά η ίδια Αγία είχε πει: “Η ζωή της Εκκλησίας βρίσκεται πέρα από κάθε ηθική πειθαρχία ή θρησκευτικά καθήκοντα. Είναι υπέρβαση της Ηθικότητας στην Πνευματικότητα”.
Αν διαβάσουμε ιστορικές βιογραφίες Αγίων, όχι από Συναξάρια, που έχουν κυρίως διδακτικό σκοπό και χρησιμοποιούν σε μεγάλο βαθμό το μυθικό στοιχείο, θα καταπλαγούμε. Ιδίως Πατέρες της Εκκλησίας συχνά αντιμάχονται μεταξύ τους με σφοδρότητα. Άλλοι άγιοι εξομολογούνται σε γραπτά τους, ότι χρησιμοποιούσαν πρακτικές στον προσωπικό αγώνα τους, που ενείχαν στοιχεία “μίσους κατά του σώματος”, αρνούμενοι στην πράξη να ακολουθήσουν την διδαχή του Αββά Ποιμένος στο Γεροντικό: “Ημείς ουκ εδιδάχθημεν σωματοκτόνοι, αλλά παθοκτόνοι”.
Χαιρόμαστε για τους Αγίους και τιμούμε την μνήμη τους, γιατί αγάπησαν πολύ τον Χριστό (Ευαγγέλιο του Λουκά 7:47) και μπορούμε να οικειωθούμε ως προς την αγάπη τους όψεις από την ζωή τους, έχοντας όμως κατά νου, ότι μόνον Ένας είναι ο Άγιος, ο Θεός, όπως φανερώθηκε, από την πολλή αγάπη του στο Πρόσωπο του Ιησού!
Η Εκκλησία του Χριστού ως Κοινωνία Αγίων, δεν διαχωρίζει τα πρόσωπα σε εκείνα που ζουν επί γης και σε εκείνα που έχουν μεταστεί στην παρουσία του Θεού. Επομένως η τιμή των επιγείως ζώντων για τους ζώντες στην κατάσταση της αιωνιότητας, είτε έχουν καταταγεί μεταξύ των Αγίων της Εκκλησίας, είτε παραμένουν “άγνωστοι” μεταξύ των ανθρώπων είναι απόρροια αυτού που σημαίνει κατ’ ουσίαν η έκφραση “Κοινωνία Αγίων”.
Αλλά προς Θεού, να μην πέσουμε στην πλάνη της “Αγιολατρείας”, κάτι που δυστυχώς βλέπουμε και ζούμε να καλλιεργείται από Επισκόπους και άλλους κληρικούς στον τόπο μας. Γιατί η “αγιολατρεία” μας απομακρύνει από την δοξολογική ομολογία, “Ὅτι σὺ εἶ μόνος Ἅγιος, σὺ εἶ μόνος Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός”.
4 Οκτωβρίου 2023
No comments:
Post a Comment