Με αφορμή όσα τραγικά δυσάρεστα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ εξαιτίας ακραίας αμφισβήτησης του προέδρου του κόμματος Στέφανου Κασσελάκη, από “ιστορικά” στελέχη της Αριστεράς στη χώρα και ιδρυτικά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, έκρινα σκόπιμο να καταθέσω δημόσια τις απόψεις μου, για την δική μου Αριστερά.
Η οικογένειά μου, και προσωπικά ο πατέρας μου υπήρξε ως φανατικός Φιλελεύθερος (Βενιζελικός), έντονα αντικομμουνιστής. Η προσφυγική οικογένεια της μητέρας μου ήταν κεντρώοι, αλλά ούτε καν φίλα προσκείμενοι στην Αριστερά.
Στα πρώτα μου μετεφηβικά χρόνια, που συνέπεσαν με τις σπουδές μου στη Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης, στη διάρκεια της δικτατορίας, ήμουν επηρεασμένος από τις πολιτικές απόψεις του πατέρα μου. Υπήρξα σχεδόν καθημερινός αναγνώστης του “Ελεύθερου Κόσμου” του Σάββα Κωνσταντόπουλου. Μάλιστα ως φοιτητής Νομικής, είχα μιλήσει δημόσια υπέρ του Συντάγματος 1968, που είχε καταρτίσει η χούντα και ακολούθησε το δημοψήφισμα της 29.9.1968, στο χωριό Πολυπλάτανο Φλώρινας και στην Στρατιωτική Λέσχη Νάουσας.
Στη διάρκεια των σπουδών μου άρχισα να αμφισβητώ την χούντα και την Δεξιά γενικότερα. Η ρήξη μεταξύ των οικογενειακών πολιτικών θέσεων και των προσωπικών επιλογών μου, επήλθε στη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας μου. Μετά την αφυπηρέτησή μου από τον στρατό το 1975 και την έναρξη της άσκησης της δικηγορίας στη Νάουσα, μια από τις ενέργειές μου ήταν η ένταξή μου στο ΚΚΕ εσωτερικού. Έκτοτε, παραμένω στρατευμένος της Αριστεράς, κυρίως για λόγους ιδεολογικούς και ηθικής επιλογής, αν και για μεγάλο διάστημα υπήρξα ασκεπής κομματικά, όταν εγκατέλειψα το ΚΚΕ εσ., που σε συμμετοχή μου σε συνδιάσκεψη περιφέρειας, αντίκρισα το φρικτό προσωπείο του σταλινισμού να με επιτίθεται με χυδαιότητα.
Εντάχθηκα σχετικά πρόσφατα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και ψήφισα στις εσωκομματικές εκλογές για ανάδειξη προέδρου τον Στέφανο Κασσελάκη. Απεχθάνομαι την προσωπολατρία και την θεωρώ πέρα ως πέρα ασύμβατη με τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς. Έκρινα πως ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ οφείλει να μετεξελιχθεί σε ένα σύγχρονο κόμμα μιας Αριστεράς, χωρίς εξαρτήσεις από βαρίδια του παρελθόντος.
Αυτή λοιπόν είναι η Αριστερά μου....
“...στη ζυγαριά της αλήθειας, ο πόνος βαραίνει περισσότερο, από οποιοδήποτε ανατρεπτικό κίνημα, χάριν της ουτοπίας”.
Don Ernesto de la Barca
Η Αριστερά, με όλα τα προσωπεία που έχει φορέσει στη διαδρομή του χρόνου, επέμενε να φανερώσει πάνω στη γη μιαν Ουτοπία. Και σε τούτο τον αγώνα, η μέθη για την πραγμάτωση ενός άπιαστου ονείρου σκόρπισε πολύ πόνο, έγιναν φρικτά εγκλήματα. Δολοφονήθηκαν αθώοι άνθρωποι, γιατί οι Αριστεροί νόμιζαν, πως στέκονταν εμπόδιο στην πραγμάτωση της Ουτοπίας. Ξεθεμελιώθηκαν μακραίωνες αρχές και παραδόσεις, που είχαν κριθεί σαν φρένα στο είδωλο που ονομάστηκε Πρόοδος.
Παρόλα αυτά, η Αριστερά αντέχει στον 21ο αιώνα, προσαρμοσμένη στις νέες συνθήκες.
Το Όραμα μιας πιο δίκαιης κοινωνίας, όχι ως Ουτοπίας, μα ως πολιτικής πρότασης, παραμένει επίκαιρο, όσο υπάρχουν αδικημένοι άνθρωποι, όσο υπάρχει φτώχεια και εκμετάλλευση, όσο μια μειοψηφία ισχυρών της οικονομίας διαφεντεύει τις ζωές μας, χάριν του κέρδους, που γεννά κατόπιν την δύναμη και την επιβολή.
Η Αριστερά μου γνωρίζει δυο αγκωνάρια που την στηρίζουν: Ελευθερία και Αλληλεγγύη. Αξίες απαρέγκλιτες και απόλυτα αδιαπραγμάτευτες. Σε τούτες τις αρχές οικοδομείται συνεχώς, μέρα με τη μέρα η Ανοιχτή Κοινωνία των Ανθρώπων. Ανοιχτή Κοινωνία, δίχως αποκλεισμούς, δίχως περιθωριοποιήσεις, δίχως φράχτες διακρίσεων για οποιοδήποτε λόγο....
Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς είχε γράψει, “…ἔμφυτος ἅπασιν ἀνθρώποις ὁ τῆς ἐλευθερίας πόθος…” (Ρωμαϊκή Αρχαιολογία, Λόγος δ΄, κεφάλαιον ΠΓ, 2).
Ο Προφήτης του Θεού, είχε καλέσει τους ανθρώπους· “δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς” (Ησαΐας 26:9).
Η Αριστερά είναι ένας τεράστιος χώρος σκέψης, κοινωνικού προβληματισμού και πολιτικής δράσης. Μετά την χωρίς την παραμικρή αμφιβολία αποκάλυψη των εγκλημάτων του Στάλιν και αργότερα του Μάο Τσε-τουνγκ, η Αριστερά δεν έχει καμιά σχέση, με τον σταλινικό “μαρξισμό-λενινισμό”, ούτε με όσα φοβερά έγιναν στην λεγόμενη πολιτιστική επανάσταση της Κίνας, ούτε βέβαια με τις μαζικές γενοκτονικές δολοφονίες των Ερυθρών Χμερ. Η Αριστερά οφείλει να απεγκλωβιστεί από πολιτικές αναλύσεις εξαρτημένες από παρωχημένες εποχές, με διαφορετικά δεδομένα. Για την Αριστερά, η διασφάλιση της αρχής της ελευθερίας συμπορεύεται με το κράτος δικαίου, την θεσμική διασφάλιση της ελευθερίας της έκφρασης και της επικοινωνίας. Για την Αριστερά η Αλληλεγγύη, ως δύναμη συνοχής των κοινωνικών ομάδων που συγκροτούν το τμήμα των εργαζόμενων του λαού πρέπει να παραμένει συνεχώς ενεργή πρόταση. Η αλληλεγγύη ως πολυεπίπεδη πολιτική επιλογή, σημαίνει ενίσχυση του κράτους πρόνοιας και των θεσμών του. Αλληλεγγύη όμως σημαίνει πως η Εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες είναι προσιτή για όλους. Ότι η Υγεία δεν αντιμετωπίζεται σαν εμπόρευμα.
Αριστερά δεν μπορεί να σημαίνει κρατισμό, ούτε ανάληψη από το κράτος επιχειρηματικής δραστηριότητας. Η επιχειρηματικότητα δεν μπορεί να δαιμονοποιείται, αλλά να ενθαρρύνεται, με ακύρωση της περιττής γραφειοκρατίας. Η ενθάρρυνση της επιχειρηματικής δραστηριότητας σε όλους τους τομείς από την πολιτεία, σημαίνει ταυτόχρονα για την Αριστερά, λειτουργία θεσμών κοινωνικού ελέγχου των ιδιωτικών επιχειρήσεων στα πλαίσια της κοινωνικής ευθύνης και επιρροής καθεμιάς επιχείρησης.
Η Αριστερά και οι πολιτικοί φορείς που επικαλούνται τις αξίες της στους σύγχρονους καιρούς, δεν μπορεί να είναι αγκυλωμένοι από σεκταρισμό και πολιτικό δογματισμό. Κοντολογίς, ο διάλογος με ευρύ φάσμα πολιτικών σχημάτων πρέπει να διακρίνει κόμματα που επικαλούνται αριστερές αρχές και συνακόλουθα, να είναι πρόθυμα για συμβιβασμούς, όχι για την διαχείριση και τη νομή της κρατικής εξουσίας αλλά για την πληρέστερη διακονία του λαού.
Τέλος και πολύ σημαντικό, είναι πως η Αριστερά, έχει χρέος να αμφισβητεί ακατάπαυστα το κύρος της κρατικής εξουσίας. Η εξουσία του κράτους, όταν γίνεται tatoo απυρόβλητο στην κριτική, τρέφει τις ταξικές διακρίσεις και γεννά συνεχώς καινούργια φαρμακερά κεφάλια της λερναίας ύδρας. Η Αριστερά οφείλει, αν πρόκειται να είναι αυθεντική, να συγκατανεύει στην Αναρχία!
Τα παρακάτω λόγια του Errico Malatesta, δεν είναι δυνατό να αφήνουν αδιάφορους τους Αριστερούς και τα κόμματα, που επικαλούνται την Αριστερά:
“οι καταπιεσμένες μάζες που ποτέ δεν αποδέχτηκαν πλήρως την καταπίεση και τη φτώχεια και που… δείχνουν να διψούν για δικαιοσύνη, ελευθερία και ευημερία, αρχίζουν να κατανοούν ότι δεν θα μπορέσουν να επιτύχουν τη χειραφέτησή τους παρά μόνο με την ένωση και την αλληλεγγύη με όλους τους καταπιεσμένους, με τους εκμεταλλευόμενους όπου γης”.
Η Αριστερά μου, κρατά σαν φυλαχτό τον λόγο του Εβραίου σοφού Χιλέλ του Πρεσβύτερου (περίπου 110 π.Χ.- 10 μ.Χ.): “Όποιος καταστρέφει μια ψυχή, είναι σα να έχει καταστρέψει ολόκληρο τον κόσμο. Και όποιος σώζει μια ζωή, είναι σα να σώζει ολόκληρο τον κόσμο”.
Δυστυχώς, συχνά αληθεύει η σκέψη του Jacques Julliard, αρθρογράφου στο αριστερό περιοδικό «Marianne», ότι, “...σήμερα η Αριστερά υπάρχει κυρίως μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, ως πόθος για ελευθερία και ισότητα, απαύγασμα της δικαιοσύνης, ενώ δύσκολα θα τη βρούμε σε κόμματα που την επικαλούνται.”
Μιλώντας για την Αριστερά μου, λέω στους συνοδοιπόρους μου: Μη λησμονείτε σύντροφοι και συντρόφισσες, πως τούτο τον κόσμο τον σώζουν μονάχα οι τρελοί και οι προφήτες. Αυτοί τον σπρώχνουν προς τα μπρος, αυτοί γιατρεύουν τις πληγές του, που ματώνουν ή έχουν κακοφορμίσει. Οι "καθώς πρέπει" σέρνονται πέρα δώθε στον κόσμο και τον σκονίζουν μονάχα.
Οι παντιέρες της Αριστεράς μου, θέλω να είναι πολύχρωμες, στολισμένες με τα χρώματα του Ουράνιου Τόξου, όπως η σημαία wiphala των ιθαγενών της Βολιβίας. Να δείχνουν πως η Ανοιχτή Κοινωνία της Αριστερής Πρότασης είναι απαλλαγμένη από κάθε είδους εθνικισμούς και προκαταλήψεις λόγω γλώσσας, φυλής, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού ή σεξουαλικής επιλογής. Η Αριστερά μου, τιμά και αναγνωρίζει τις μειονοτικές κοινότητες στη χώρα μου, αλλά και στην πιο πλατειά πατρίδα την Ευρώπη.
Γιώργος Δούδος
No comments:
Post a Comment