Tisha B’Av (Hebrew: תשעה באב or ט׳ באב, “the Ninth of Av,”) is an annual fast day in Judaism, named for the ninth day (Tisha) of the month of Av in the Hebrew calendar. The fast commemorates the destruction of both the First Temple and Second Temple in Jerusalem, which occurred about 655 years apart, but on the same Hebrew calendar date.
The First Temple was burned by the Babylonians in 423 BCE and the Second Temple fell to the Romans in 69 CE, unleashing a period of suffering from which our nation has never fully recovered.
The Bar Kochba revolt against the Romans in 133 CE ended in defeat: The Jews of Betar were butchered on the 9th of Av and the Temple Mount was plowed one year later on the same date.
Rabbi Cat Zavis of the Beyt Tikkun Synagogue in USA, on the occasion of Tisha B'Av, has expressed the following thoughts, tragically relevant to what is causing grief to the Jews of Israel and the world:
“We are in the month of Av. The ninth of Tisha B’av is a day of mourning for our suffering. On Tisha B’av, we chant Jeremiah’s Book of Lamentations in which he warns the people and holds the people accountable for all of their mistakes. It is Jeremiah speaking truths. At Beyt Tikkun, we’ve been doing some deep dives exploring and listening to truths, sometimes truths that make us uncomfortable. In particular, truths about the establishment of the State of Israel and what is happening today. We are going to continue to do that. A lot of us are grappling with the fact that we have been told a story about the establishment of the State of Israel that is not fully accurate, distorts the history, and silences Palestinian voices, lives, and culture. We are hearing Palestinian and Jewish voices that provide a different historical perspective.
Just as we might want to argue with Moses when he tells the younger generation that it was their parents’ fault that he did not get to enter the promised land, so too many of us today want to yell back at the stories and people who have told us a particular history of the State of Israel. We want to say, no, that is not true—there’s a different story about the establishment of the State of Israel that goes way back in history. There actually were people on the land, they had a rich culture and traditions, they had beautiful buildings, schools, mosques, churches, temples. They had rich lives. There was a mixed community of Muslims, Christians, Jews, Palestinians, Druze, and Bedoin who lived together in peace.
The past few weeks I have been reflecting on the teaching that the world stands on three pillars: trust, justice, and peace. In order to get to justice and then peace, we need to listen to and tell the truth. Even Moses struggles to tell the truth! He tells aspects of the truth and distorts other aspects to make himself look better, perhaps to garner more respect, care, and love. Maybe he’s concerned that the parents of his generation spoke poorly of him and he wants another story or perspective to be known. Yet, we cannot get to justice and peace without truth telling.
If we are willing to listen to the truth, even when it challenges us, we pave the way to justice. In this parsha, Moses reiterates the importance of installing judges, who are wise and decide justly between any Israelite and their brother (any Israelite, regardless of class and race) and between an Israelite and stranger. He emphasizes that judges shall not be partial in judgment; they shall hear out the low as well as the high. And, perhaps most importantly, they should not be afraid of anyone for judgment is God’s. (“So I took the heads of your tribes, wise men, and full of knowledge, and made them heads over you, captains of thousands, and captains of hundreds, and captains of fifties, and captains of tens, and officers, tribe by tribe. And I charged your judges at that time, saying: 'Hear the causes between your brethren, and judge righteously between a man and his brother, and the stranger that is with him. Ye shall not respect persons in judgment; ye shall hear the small and the great alike; ye shall not be afraid of the face of any man; for the judgment is God's...” Deuteronomy 1:15-17)
Our tradition is so powerful. The prophets both rebuke us and comfort us. And we need both. We need the truth to warn us about the myriad of ways we have so severely missed the mark that we are going to face catastrophe and we need the reminder that things will also turn around and we will be ok”.
Απόδοση στην ελληνική γλώσσα.
Η Tisha B'Av (εβραϊκά: תשעה באב ή ט׳ באב, «η ένατη του Av»,) είναι μια ετήσια ημέρα νηστείας στον Ιουδαϊσμό, που ονομάστηκε για την ένατη ημέρα (Tisha) του μήνα Av στο εβραϊκό ημερολόγιο. Η νηστεία καθιερώθηκε εις ανάμνηση της καταστροφής του Πρώτου Ναού, αλλά και του Δεύτερου Ναού της Ιερουσαλήμ, που συνέβησαν με διαφορά περίπου 655 ετών, αλλά την ίδια ημερομηνία σύμφωνα με το εβραϊκό ημερολόγιο.
Ο Πρώτος Ναός κάηκε από τους Βαβυλώνιους το 423 π.Χ., ενώ ο Δεύτερος Ναός είχε καταληφθεί από τους Ρωμαίους το 69 μ.Χ.. Η κατάληψη του Δευτέρου Ναού από τους Ρωμαίους, σηματοδοτεί μια μακρά περίοδο βασάνων για τον Λαό Ισραήλ, από την οποία δεν έχει υπάρξει πλήρης ανάκαμψη ακόμα.
Η εξέγερση του Bar Kochba κατά των Ρωμαίων το 133 μ.Χ. έληξε με ήττα: Οι Εβραίοι του Betar (το Betar ήταν μια αρχαία εβραϊκή πόλη στα βουνά της Ιουδαίας,που κατά την εξέγερση του Bar Kochba, υπήρξε το τελευταίο προπύργιο των επαναστατώ και καταστράφηκε από τους Ρωμαίους, με εντολή του Αυτοκράτορα Αδριανού το 135 μ.Χ.) σφαγιάστηκαν στις 9 του μήνα Av και το Όρος του Ναού στην Ιερουσαλήμ οργώθηκε ένα χρόνο αργότερα την ίδια ημερομηνία.
Η Ραβίνος Cat Zavis της Συναγωγής Beyt Tikkun στις Η.Π.Α., με αφορμή την Tisha B’Av έχει διατυπώσει τις ακόλουθες σκέψεις, τραγικά επίκαιρες με όσα προκαλούν θλίψη στους Εβραίους του Ισραήλ και όλου του κόσμου:
“Βρισκόμαστε στον μήνα Av. Η ένατη ημέρα αυτού του μήνα, η Tisha B’av είναι ημέρα πένθους για τα βάσανά μας. Στην Tisha B'av, ψέλνουμε από το Βιβλίο των Θρήνων του Ιερεμία, που προειδοποιεί τους ανθρώπους και τους θεωρεί υπεύθυνους για όλα τα λάθη τους. Ο Ιερεμίας λέει αλήθειες!
Στην Συναγωγή Beyt Tikkun, έχουμε κάνει μερικές βαθιές καταδύσεις, εξερευνώντας και ακούγοντας αλήθειες, που μερικές φορές μας κάνουν να νιώθουμε άβολα. Ειδικότερα, όσον αφορά αλήθειες, που έχουν σχέση με την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ και όσα συμβαίνουν σήμερα. Θα συνεχίσουμε να το κάνουμε αυτό. Πολλοί από εμάς, παλεύουμε με το γεγονός, ότι μας έχουν πει μια ιστορία για την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ, που δεν είναι απόλυτα ακριβής, διαστρεβλώνει την πραγματικότητα και φιμώνει τις φωνές, τις ζωές και τον πολιτισμό των Παλαιστινίων. Ακούμε παλαιστινιακές και εβραϊκές φωνές που προσφέρουν μια διαφορετική ιστορική προοπτική.
Ακριβώς, όπως θα μπορούσαμε να μαλώσουμε με τον Μωυσή, όταν λέει στη νεότερη γενιά ότι ήταν λάθος των γονιών τους που δεν μπήκε στη Γη της Επαγγελίας, έτσι πολλοί από εμάς σήμερα, θέλουμε να φωνάξουμε για τις ιστορίες και τους ανθρώπους που μας έχουν πει μια ιδιαίτερη ιστορία για το Κράτους του Ισραήλ. Θέλουμε να πούμε, όχι, αυτό δεν είναι αλήθεια. Υπάρχει μια διαφορετική ιστορία σχετικά με την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ, που πηγαίνει πολύ πίσω στην ιστορία.
Στην πραγματικότητα, υπήρχαν άνθρωποι στη γη, είχαν πλούσιο πολιτισμό και παραδόσεις, είχαν όμορφα κτίρια, σχολεία, τζαμιά, εκκλησίες, ναούς. Είχαν πλούσια ζωή. Υπήρχε μια μικτή κοινότητα Μουσουλμάνων, Χριστιανών, Εβραίων, Παλαιστινίων, Δρούζων και Βεδουίνων που ζούσαν μαζί ειρηνικά.
Τις τελευταίες εβδομάδες σκέφτομαι την διδαχή, ότι ο κόσμος στηρίζεται σε τρεις πυλώνες: Εμπιστοσύνη, Δικαιοσύνη και
Ειρήνη.
Για να φτάσουμε στη Δικαιοσύνη και μετά στην Ειρήνη, πρέπει να ακούσουμε και να πούμε την Αλήθεια. Ακόμα και ο Μωυσής παλεύει να πει την Αλήθεια! Λέει πτυχές της αλήθειας και διαστρεβλώνει άλλες πτυχές, για να φαίνεται καλύτερος, ίσως για να συγκεντρώσει περισσότερο σεβασμό, φροντίδα και αγάπη. Ίσως ανησυχεί ότι οι γονείς της γενιάς του μίλησαν άσχημα γι’ αυτόν και θέλει να γίνει γνωστή μια άλλη ιστορία ή διαφορετική οπτική. Ωστόσο, δεν μπορούμε να φτάσουμε στη Δικαιοσύνη και την Ειρήνη χωρίς να λέμε την Αλήθεια.
Αν είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε την Αλήθεια, ακόμα κι όταν μας προκαλεί, ανοίγουμε το δρόμο προς τη Δικαιοσύνη. Σε αυτήν την “parsha” (εβδομαδιαίο απόσπασμα από την εβραϊκή Βίβλο, που αναγιγνώσκεται στις Συναγωγές), ο Μωυσής επαναλαμβάνει τη σημασία της εγκατάστασης δικαστών, οι οποίοι είναι σοφοί και αποφασίζουν δίκαια μεταξύ οποιουδήποτε Ισραηλίτη και αδερφού τους (οποιουδήποτε Ισραηλίτη, ανεξάρτητα από την κοινωνική τάξη και φυλή), και μεταξύ ενός Ισραηλίτη και ενός ξένου. Τονίζει ότι οι δικαστές δεν πρέπει να μεροληπτούν στην κρίση τους. Οφείλουν να ακούσουν τόσο εκείνον που βρίσκεται σε χαμηλό επίπεδο, όσο κι εκείνον που κατέχει κάποιο υψηλό επίπεδο μέσα στην Κοινότητα. Και, το πιο σημαντικό, οι δικαστές, δεν πρέπει να φοβούνται κανέναν, γιατί η κρίση είναι του Θεού. (“Στους αρχηγούς , λοιπόν, των φυλών σας, οι οποίοι ήταν άντρες ικανοί και έμπειροι, έδωσα εξουσία πάνω σε χίλια, σε εκατόν, σε πενήντα και σε δέκα άτομα, και σε άλλους απ’ αυτούς ανέθεσα την επίβλεψη ολόκληρης φυλής. Επίσης, με την ευκαιρία, έδωσα στους δικαστές σας αυτούς ορισμένες οδηγίες: «Ν’ ακούτε», τους είπα, «με προσοχή τις υποθέσεις των συμπατριωτών σας και να κρίνετε δίκαια τις διαφορές του καθενός, είτε αυτές είναι μ’ έναν Ισραηλίτη είτε μ’ έναν ξένο. Να μη μεροληπτείτε όταν κρίνετε. Ν’ ακούτε με την ίδια προσοχή και τους ασήμαντους και τους σπουδαίους. Μη φοβάστε κανέναν, γιατί η κρίση σας είναι έργο θεϊκό....»” Δευτερονόμιο 1:15-17)
Μετά από όλες τις προφητικές φωνές που μας προειδοποιούν για την καταστροφή και την ερήμωση που έρχεται επειδή έχουμε χάσει το δρόμο μας, αυτά τα ίδια προφητικά κείμενα μας λένε, ότι τα πράγματα θα αντιστραφούν.
Η παράδοσή μας είναι τόσο δυνατή. Οι προφήτες μας επιπλήττουν και μας παρηγορούν ταυτόχρονα. Χρειαζόμαστε και τα δύο. Χρειαζόμαστε την Αλήθεια, για να μας προειδοποιήσει, για τους μυριάδες τρόπους με τους οποίους χάσαμε τόσο σοβαρά το σημάδι, ότι θα αντιμετωπίσουμε την καταστροφή και χρειαζόμαστε την υπενθύμιση, ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, και τότε θα είμαστε εντάξει”.
