Γιουνούς Εμρέ, ο άγιος Ασίκης

Ακούστε φίλοι, ο έρωτας είναι σαν ήλιος·

σαν πέτρα η ανέραστη καρδιά.

Ό,τι φυτρώνει στην ανέραστη καρδιά

σφυρίζει σα φαρμάκι από τη γλώσσα

κι ο λόγος της θυμίζει πόλεμο

όσο γλυκά κι αν ειπωθεί.

Μα η καρδιά που έχει έρωτα γλυκαίνει,

Λαμπαδιάζει, λιώνει σαν το κερί·

οι πέτρινες καρδιές μαυρίζουν

σαν τον δύσκολο σκληρό χειμώνα.

Σ’ εκείνου του Σουλτάνου το κατώφλι,

στης παρουσίας Του το χώρο

στέκει αιώνιος φύλακας το άστρο των εραστών.

··έγινε εχθρός του εαυτού του,

ένας απάνθρωπος συνταξιδιώτης.

Ο έρωτας είναι η δύναμη του φυσερού·

                  ψήνει τους εραστές και τους ενώνει·

μες από πόσα στρώματα δε βγαίνει το ασήμι….

Δεν ημερώνει η καρδιά του εραστή

αν δε βρει τον ερωμένο·

μοιάζει πουλί

που για τίποτα στον κόσμο δε λέει να πετάξει.

Λόγια που δεν τα ξέρει ο άπιστος·

ο δικός του λόγος δεν θ’ ακουστεί.

Τί να τις κάνεις τις παρομοιώσεις;

Είναι σαν όνειρο ακατάληπτο.

Γιουνούς, παράτησε την έγνοια,

κι αν πρέπει και την τέχνη σου ακόμα!

Ο άνθρωπος πρώτη ανάγκη έχει τον έρωτα.

Τότε γίνεται δερβίσης!

Η μετάφραση είναι της Πολύμνιας  Αθανασιάδη

‘ΓΙΟΥΝΟΥΣ ΕΜΡΕ’, εκδόσεις Απάμεια 1996

                                         ·