ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, ΜΕΡΙΚΕΣ ΔΥΣΠΕΠΤΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ!

Στα Βαλκάνια, όπου ζούμε οι Έλληνες, μιας και η χώρα μας

βρίσκεται εδώ και όχι στον Αρκτικό Κύκλο, ούτε σε κάποιο

νησιωτικό σύμπλεγμα του Νότιου Ειρηνικού, φαίνεται πως

σημαντικές μάζες των πληθυσμών τους αρνούνται να δουν

κατάματα την αλήθεια! Βαυκαλίζονται με φαντασιώσεις του

παρελθόντος, συχνά κατασκευασμένες και εντελώς ασύμβατες

προς την ιστορική αλήθεια. Αναθρεμμένοι με γελοία παραμύθια,

ακατάλληλα ακόμα και για να κοιμίζουν μικρά παιδιά, γιατί η

εμμονή σε τούτα τα παραμύθια έχει προκαλέσει περισσότερες από

μια φορά εκατόμβες αθώων θυμάτων. Αλλιώς το αίμα των

νεκρών της Σρεμπρένιτσα, δεν θα σημάδευε τραγικά τις μέρες

μας, όπως δυστυχώς συμβαίνει, ούτε οι ομαδικοί τάφοι στο

Κόσσοβο θα ήταν ακόμα νωποί! Μέχρι πριν λίγο παρέμενε

ελεύθερος ο στρατηγός Μλάντιτς, υπόλογος για εγκλήματα κατά

της ανθρωπότητας και τον καταζητούσε το Διεθνές Ποινικό

Δικαστήριο της Χάγης. Κάποιοι, τόσον καιρό τον θεωρούσαν

ήρωα και μάλλον επιμένουν να πιστεύουν το ίδιο. Του πρόσφεραν

ασφαλές καταφύγιο, ενώ τα δάκρυα όσων έχουν επιβιώσει μετά

τον καταστροφικό πόλεμο στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη υγραίνουν

ακόμα τις παρειές….

Ας το παραδεχτούμε, πολλοί Βαλκάνιοι έχουμε τυφλώσει τις

συνειδήσεις μας μπροστά στην Αλήθεια! Δεν είμαστε λίγοι εκείνοι που προτιμούμε το ψέμμα που διεγείρει τη βαρβαρότητα,

συντηρεί τον φανατισμό και τις προκαταλήψεις, που δεν

δικαιολογούνται πλέον στην εποχή διασποράς των πληροφοριών.

Οι πληγές από πολέμους, από εμφύλιους σπαραγμούς, από

μαζικούς διωγμούς και εθνοκαθάρσεις, από βίαιες ανταλλαγές

πληθυσμών, πολλούς, αντί να αυξήσουν την ανθρωπιά μας και να

μας κάνουν περισσότερο σοφούς σε κατανόηση, μας κρατούν

καθηλωμένους στις αγκυλώσεις που προκαλούν οι φυλετικές και

θρησκευτικές διακρίσεις και ο σκοτισμός των συνειδήσεων από

τον εθνικισμό!

Στον τόπο μας τα τελευταία χρόνια πολύς λόγος γίνεται για

την «γενοκτονία» των Ποντίων από τους Τούρκους. Υπό την πίεση εθνικιστικού προσανατολισμού ποντιακών σωματείων κυρίως, το ελληνικό κράτος εμπλούτισε τη νομοθεσία του με το νόμο 2645/1998 που έχει τίτλο «Καθιέρωση της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρας εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος».

Στο εθνικό, αλλά και στο διεθνές ποινικό δίκαιο ισχύει μία

σημαντική αρχή που απαγορεύει την αναδρομική ισχύ ποινικών

νομικών διατάξεων και την συνακόλουθη επιβολή ποινών για

πράξεις που κατά το χρόνο εκτέλεσής τους δεν θεωρούνταν

ποινικά αδικήματα. Πρόκειται για την αρχή ‘nullum crimen, nulla

poena sine praevia lege’ (κανένα έγκλημα, καμιά ποινή χωρίς

προηγούμενο νόμο), που ενώ καθιερώθηκε για πρώτη φορά σε

γραπτό κείμενο στη Γαλλική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του

Ανθρώπου (1789), υιοθετήθηκε επίσης από το Αμερικανικό

Σύνταγμα (1789) και αργότερα από τον Βαυαρικό Ποινικό Κώδικα του 1813. Αποτελεί μια νομική αρχή που βάζει φραγμό στην κρατική αυθαιρεσία, μιας και τα κράτη από τη στιγμή της

συγκρότησής τους στην ιστορία του ‘δημόσιου’ βίου της

ανθρωπότητας, υπό οποιαδήποτε μορφή και σχήμα, υπήρξαν

πάντοτε και συνεχίζουν να είναι φορείς της ποινικής καταστολής.

Η καθιέρωση της προηγούμενης αρχής του ποινικού δικαίου

σηματοδοτεί θετικά την εξέλιξη του πολιτισμού στον πλανήτη μας και ήδη αποτελεί δεσμευτικό κανόνα του Διεθνούς Ποινικού

Δικαίου (άρθρα 22 και 23 του Καταστατικού της Ρώμης του

Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου).

Μετά την φρίκη που προκάλεσε στις συνειδήσεις της

σύνολης ανθρωπότητας το Ολοκαύτωμα που προκάλεσαν οι Ναζί

σε βάρος των Ισραηλιτών, των Ρομά κ. ά., η Διεθνής Κοινότητα

μέσω του Ο.Η.Ε. κατάρτισε την από 9.12.1948 Σύμβαση για την

πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας,

που κυρώθηκε από την χώρα μας με το νομοθετικό διάταγμα

3091/1954. Με τη σύμβαση αυτή τυποποιείται, δηλαδή

περιγράφονται οι όροι τέλεσης του εγκλήματος της γενοκτονίας,

με τρόπο αυστηρό και περιορισμένο.

Υπάρχει και μια άλλη βασική αρχή στο ποινικό δίκαιο.

Παραβάτες των ποινικών νόμων μπορεί να είναι μόνο φυσικά

πρόσωπα. Κράτη, εταιρίες, οργανισμοί και άλλων μορφών νομικά

πρόσωπα, που υπάρχουν είτε σύμφωνα με την εσωτερική

νομοθεσία των κρατών, είτε σύμφωνα με το Διεθνές Δημόσιο

Δίκαιο δεν είναι δυνατό να είναι υπόλογα για οποιοδήποτε

έγκλημα. Επίσης, οι εγκληματίες που πεθαίνουν πριν

καταδικαστούν από αρμόδιο δικαστήριο εγκαταλείπονται μόνο

στη θεία κρίση και η ανθρώπινη δικαιοσύνη παύει να

ενδιαφέρεται για την απαξιωτική συμπεριφορά τους, ακόμα και

αν κατηγορούνταν για τα πιο ανατριχιαστικά εγκλήματα! Η

προηγούμενη αρχή υιοθετείται και από την Σύμβαση του Ο.Η.Ε.

για το έγκλημα της γενοκτονίας.

Ο νόμος 2645/1998 του ελληνικού κράτους που καθιερώνει

ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας

από το Τουρκικό Κράτος είναι ένας νόμος δίχως καμιά απολύτως

αξία, από νομικής απόψεως. Πρόκειται για μια «πολιτική πράξη»

της Βουλής των Ελλήνων που δυστυχώς καταχρηστικά έλαβε τον

μανδύα νόμου. Θα μπορούσε το εθνικό μας κοινοβούλιο, αν

πλειοψηφικά είχαν αποδεχθεί τα μέλη του, πως οι Έλληνες στη

Μικρά Ασία υπέστησαν διωγμούς, που υπό τις παρούσες συνθήκες εμφανίζουν τη μορφή γενοκτονικού διωγμού, να περιορισθούν σε  ένα ψήφισμα. Θα ήταν αρκετό κάτι τέτοιο….

Ένας νόμος που θεωρεί εγκληματία ένα κράτος, στην προκειμένη περίπτωση το τουρκικό, είναι νόμος ανυπόστατος, για λόγους που προανέφερα. Ένας νόμος που αποδίδει τέλεση ενός εγκλήματος σε χρόνο, που δεν είχε περιγραφεί τούτο το έγκλημα, την περίοδο 1914 – 1922 που τοποθετούνται οι διωγμοί των Ελλήνων στην τότε Οθωμανική Τουρκία, δεν υπήρχε το ποινικό αδίκημα της γενοκτονίας, είτε στο ελληνικό ποινικό, είτε στο διεθνές ποινικό δίκαιο.

Το ό,τι κατά την έκρηξη του τουρκικού εθνικισμού, όταν οι

Νεότουρκοι ανέλαβαν τα ηνία του οθωμανικού κράτους στα

πρόθυρα της κατάρρευσής του οι χριστιανικές μειονότητες και

κυρίως Αρμένιοι και Έλληνες υπέστησαν εκτεταμένους διωγμούς

είναι γεγονός. Το να αναγάγουμε όμως αυτή την πολιτική

συνολικά σε σκόπιμη γενοκτονία εκ μέρους των τότε αρχών του

τουρκικού κράτους, η νηφάλια μελέτη των γεγονότων της

ιστορίας, δεν μπορεί να συνηγορήσει υπέρ αυτής της άποψης.

Άλλωστε την ίδια περίοδο συγκεκριμένες ενέργειες, είτε μερίδας

Ελλήνων του Πόντου, είτε Αρμενίων της περιοχής Βαν,

πρόσφεραν την αφορμή στις τουρκικές αρχές για να αναλάβουν

τα σκληρά μέτρα των διοικητικών διωγμών, που ιδίως στην

περίπτωση των Αρμενίων οδήγησαν στην εξόντωση 1.500.000

ανθρώπων περίπου!

Οι ερευνητές του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών Σταύρος

Ανεστίδης, Ματούλα Κουρουπού και Ιωάννα Πετροπούλου

αναφερόμενοι στα γεγονότα που συνθέτουν τη ‘Μικρασιατική

Καταστροφή’, δεν θεωρούν ότι μπορεί να γίνει χρήση του όρου

"γενοκτονία" σε επιστημονικό επίπεδο (εφημερίδα ‘Η Αυγή’ της

18.02.2001). Επίσης, με βάση τα ιστορικά δεδομένα διακεκριμένοι

επιστήμονες, όπως ο Αλ. Ηρακλείδης (εφημερίδα ‘Τα Νέα’ της

08.03.2001) και ο καθηγητής του Διεθνούς Δικαίου στο

Πανεπιστήμιο Αθηνών Αντώνης Μπρεδήμας ("Ήταν η μικρασιατική καταστροφή γενοκτονία;", εφημερίδα ‘Η Αυγή’ της 18.02.2001), τοποθετούνται κατά της χρήσης του όρου γενοκτονία από το νόμο 2645/1998. Οι ίδιοι οι πρόσφυγες, επί τόσες δεκαετίες, περιγράφοντας τα γεγονότα που κατέληξαν στην βίαιη

απομάκρυνσή τους από τις πατρίδες τους κάνουν λόγο για

καταστροφή. Ο όρος καταστροφή, όσον αφορά τα γεγονότα που

αναφερόμαστε, ανταποκρίνεται με μεγαλύτερη ακρίβεια στην

τραγωδία του Μικρασιατικού Ελληνισμού, καθώς περιγράφονται

από τη μια μεριά ευθύνες των Τούρκων, δίχως να παραγνωρίζονται σοβαρότατες ευθύνες της ελληνικής πλευράς.

Η Ελλάδα και η Τουρκία είναι γειτονικές χώρες και τούτο δεν μπορεί να αλλάξει παρά μόνον αν επέλθει μια κοσμική καταστροφή που θα φέρει τα πάνω κάτω στην επιφάνεια του

πλανήτη Γη. Σε μια τέτοια υποθετική περίπτωση μπορεί η Τουρκία να γειτονεύει με την Κορέα και η Ελλάδα να βρίσκεται πλάι στην Αργεντινή….

Αν αναλογιστούμε ότι μετά τη μάχη του Ματζικέρτ (Αύγουστος 1071 μ.Χ.) αρχίζει στη Μικρά Ασία η συμβίωση Τούρκων και Ρωμιών, που ουσιαστικά δεν έπαυσε ποτέ από τότε και ότι το μεγάλο πλήθος των Ελλήνων της Βαλκανικής από τον 14ο αιώνα ως και τον 20ο ζούσε υπό οθωμανική διακυβέρνηση, δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη η πολιτισμική ώσμωση που έχει επέλθει μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. Παρά τη διαφορά γλώσσας και θρησκείας, τα κοινά σημεία που καταδεικνύουν τις αμοιβαίες επιρροές στην καθημερινότητα των δύο λαών είναι ορατά στον απαιτητικό παρατηρητή. Η λαϊκή θρησκευτικότητα Τούρκων Μουσουλμάνων και Ελλήνων Χριστιανών Ορθοδόξων έχει τόσα πολλά κοινά στοιχεία, που αν οι θεολόγοι και των δύο πλευρών έκαναν τον κόπο να τα αναζητήσουν, να τα ανακαλύψουν και να τα αναδείξουν, θα πρόσφεραν πάρα πολλές θετικές υπηρεσίες τόσο στην επιστήμη της συγκριτικής Θρησκειολογίας, όσο και στην προώθηση της διαθρησκειακής κατανόησης και του διαλόγου μεταξύ Ανατολικού Χριστιανισμού και Ισλάμ!

Μετά την εφαρμογή του Συμφώνου για την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας (30.01.1923), που ενσωματώθηκε στη Συνθήκη της Λοζάνης,

όπως είναι γνωστό μεγάλος αριθμός προσφύγων από τον Πόντο

εγκαταστάθηκε στη Μακεδονία. Η τότε ελληνική κυβέρνηση με

την ενέργειά της αυτή επιχείρησε να επιτύχει αλλοίωση του

πληθυσμού της Μακεδονίας, όπου το σλαβομακεδονικό ή

σλαβόφωνο γηγενές στοιχείο είχε καταλυτικά ισχυρή παρουσία,

με τελικό στόχο της «εθνοκάθαρση» της περιοχής από τους

«εθνικά ύποπτους» ντόπιους Μακεδόνες. Η κρατική προπαγάνδα

άρχισε να βομβαρδίζει τους Πόντιους πρόσφυγες με το μύθευμα,

πως αυτοί είναι «καθαροί Έλληνες», ενώ οι άλλοι, δηλαδή οι

ντόπιοι Μακεδόνες που μιλούσαν τη σλαβική μακεδονική γλώσσα, αποτελούσαν πρόβλημα για τα εθνικά συμφέροντα. Δυστυχώς υπάρχουν κύκλοι Ποντίων που συνειδητά, σκόπιμα ή ασυνείδητα «μυρικάζουν» ως τις μέρες μας τη μαστίχα της «εθνικής τους καθαρότητας» έναντι των υπολοίπων Ελλήνων και δεν αντιλαμβάνονται, παρά την ευφυΐα που συνήθως τους διακρίνει, ότι η φυλετική καθαρότητα δεν αφορά το ανθρώπινο είδος, αλλά τα παράγωγα «ιπποφορβείων» και «κυνοτροφείων»!

Στα πλαίσια αυτού του συλλογικού συμπλέγματος ανωτερότητας, δηλαδή συλλογικής νεύρωσης, που χαρακτηρίζει δυστυχώς πολλούς Ποντίους και προκειμένου να τονισθεί, τουλάχιστον έτσι έχει εκληφθεί, η υποτιθέμενη διακεκριμένη «καθαρή ελληνικότητα» των Ποντίων έναντι των υπολοίπων Ελλήνων, εφευρέθηκαν πολλοί μύθοι, μεταξύ των οποίων προβλήθηκε ιδιαίτερα η δήθεν γενοκτονία τους. Λέω δήθεν, γιατί άλλο οι διωγμοί που υπέστησαν και άλλο η γενοκτονία, που ευτυχώς δεν συνέβη σε βάρος του ποντιακού ελληνισμού. 

Προσωπικά, από την πλευρά της μητέρας μου, κατάγομαι από την

Πάντερμα (Οθωμανικό τοπονύμιο της μικρής παραλιακής πόλης τότε Πάνορμος παρά την Κύζικο, που σήμερα ονομάζεται Bandırma).

Τιμώ βιωματικά τους Μικρασιάτες πρόσφυγες και γνωρίζω πως το ποτήρι του ξεριζωμού τους υπήρξε πολύ πολύ πικρό. Αλλά διόλου δεν συμφωνώ όταν ακούω Ποντίους να καυχώνται για τη δήθεν φυλετική καθαρότητά τους. Ένας τέτοιος κομπασμός, εκτός από κίβδηλος είναι έντονα υποτιμητικός για τους άλλους Έλληνες, που τυχαίνει να μην αρέσκονται στους ήχους του kemence, ούτε χορεύουν ‘κότσαρι’ ή αγνοούν το τραγούδι ‘της Τρίχας το γεφύριν’….

Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Γ. Σωτηριάδη (G. Sotiriadis, An ethnological map illustrating Hellenism in the Balkan Peninsula and Asia Minor, London 1918, Edward Stanford Ltd), τα οποία είχε χρησιμοποιήσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος στις διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν τη λήξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, η κατανομή των Ελλήνων στα τρία βιλαέτια του Πόντου εμφάνιζε τα εξής στοιχεία: Στο βιλαέτι της Τραπεζούντας το 1912 κατοικούσαν 947.866 Τούρκοι, 353.533 Έλληνες και 50.000 Αρμένιοι. Οι Έλληνες Πόντιοι ανέρχονταν σε ποσοστό 25,9% του συνολικού πληθυσμού. Στο βιλαέτι της Σεβάστειας (Σίβας) επί συνολικού πληθυσμού 1.109.535 κατοίκων, οι Έλληνες Πόντιοι ανέρχονταν σε 99.367 άτομα, αποτελώντας μια μειονότητα σε ποσοστό 8,9% του συνολικού πληθυσμού. Στο τρίτο βιλαέτι του Πόντου, δηλαδή στο βιλαέτι της Κασταμονής, οι Έλληνες Πόντιοι ανέρχονταν μόνο στο 2,5% του συνολικού πληθυσμού αποτελώντας ασήμαντη μειονότητα.

Σύμφωνα με τους Πόντιους εθνικιστές οι Τούρκοι εξόντωσαν

μέχρι το 1924 περίπου 350.000 Έλληνες Πόντιους. Αν λάβουμε

υπόψη τα στοιχεία που αποδεχόταν εκείνη την εποχή η κυβέρνηση Βενιζέλου, οι Έλληνες των βιλαετίων της Τραπεζούντας και της Σεβάστειας ανέρχονταν σε 452.900 άτομα, στους οποίους πρέπει να προστεθούν και οι λίγες χιλιάδες Ελλήνων κατοίκων του βιλαετίου της Κασταμονής. Αν πράγματι είχε συμβεί γενοκτονία στον Ποντιακό Ελληνισμό, στο ύψος που προσδιορίζουν οι εθνικιστικοί ποντιακοί κύκλοι, τότε στην Ελλάδα έπρεπε να φθάσουν μόνον 100.000 ψυχές Ποντίων προσφύγων. Ο Οδ. Λαμψίδης («Η ‘’ανάκλησις’’ εις τους πρόσφυγας Έλληνας του Πόντου και αι επιπτώσεις αυτής δια την έρευνα της ποντιακής διαλέκτου», Αρχείον Πόντου, τόμ. 29, Αθήνα, 1989, σελ. 3) υπολογίζει ότι από το 1.500.000 των προσφύγων που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μετά τη Συνθήκη της Λοζάνης, οι Πόντιοι ανέρχονται σε 400.000, προερχόμενοι από τον Πόντο, τον Καύκασο και τη νότια Ρωσία.

Η καταστροφή του μικρασιατικού ελληνισμού δεν οφείλεται

μόνο στους διωγμούς των Τούρκων, αλλά και σε συγκεκριμένες

πρωτοβουλίες των ελληνικών κυβερνήσεων της εποχής. Λόγου

χάρη τον Ιούλιο του 1922 ψηφίσθηκε ο νόμος 2670/1922, με τις

υπογραφές του βασιλέα Κωνσταντίνου, του Γούναρη και του

Ρούφου, με τον οποίο απαγορεύτηκε στον ελληνικό πληθυσμό της

Μικράς Ασίας να αποχωρήσει από την περιοχή. Τούτο αποφασίσθηκε και επιβλήθηκε διά νόμου ενώ ήδη είχε αποφασισθεί η εκκένωση της Μικράς Ασίας από τον ελληνικό

στρατό. Την ίδια περίοδο η κυβέρνηση των Αθηνών με τηλεγράφημα προς τον Ύπατο Αρμοστή της Σμύρνης Αριστείδη

Στεργιάδη, του ζητά να μην επιτρέψει στους Έλληνες της Ιωνίας

να φύγουν για την Ελλάδα. Ο Γρηγόρης Δαφνής (Η Ελλάς μεταξύ

των δύο πολέμων, β’ έκδ., τόμ. Α’, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα,1974,

σελ. 16) έχει διασώσει το εξής περιστατικό: «Λίγο πριν την

αναχώρηση από τη Σμύρνη των ελληνικών υπηρεσιών και ενώ το

μέτωπο είχε σπάσει, ο νεαρός πολιτικός Γεώργιος Παπανδρέου

ενημερώνεται από τον Στεργιάδη για την επερχόμενη καταστροφή. Στην ερώτηση του Παπανδρέου ‘γιατί δεν ειδοποιείται τον κόσμο να φύγει;’, ο Στεργιάδης απαντά: ‘Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξει ο Κεμάλ γιατί αν πάνε

στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα’…». Επομένως, η καταστροφή των Μικρασιατικού Ελληνισμού, δεν οφείλεται σε γενοκτονία που έκαναν οι Τούρκοι, ούτε μόνο στους διωγμούς που εξαπέλυσαν κυρίως κατά των Ποντίων Ελλήνων οι τουρκικές αρχές. Σημαντικότατη ευθύνη έχουν οι Έλληνες πολιτικοί εκείνης της περιόδου, που με ποικίλους τρόπους προκάλεσαν τη μικρασιατική καταστροφή.

Δεν υποστηρίζω την εθνική λήθη, αλλά συνηγορώ υπέρ της εθνικής σοβαρότητας. Η ιστορική μνήμη τόσο για τους Έλληνες,

όσο και για τους Τούρκους θα πρέπει να είναι ενεργός. Όχι για να

αναμοχλεύονται τα πάθη και οι προκαταλήψεις, αλλά για να

αποφύγουμε όμοια ή παρόμοια εγκληματικά λάθη σε βάρος των

σύγχρονων Ελλήνων και Τούρκων αντίστοιχα, κατά τις μεταξύ

μας σχέσεις. Η εθνική μνήμη δεν συντηρείται με νομοθετήματα

του κράτους! Και αν επιθυμούμε να δημιουργηθούν αυθεντικά

φιλικές σχέσεις μεταξύ των κρατών της Ελλάδος και της

Τουρκίας, κάτι που η πλειοψηφία και των δύο λαών είναι βέβαιο

πως ποθεί, τότε έχουμε υποχρέωση, όπως παρόμοια υποχρέωση

έχουν και από την άλλη πλευρά του Έβρου και του Αιγαίου, να

αποφεύγουμε να συντηρούμε αφελείς και ανυπόστατους μύθους,

που ικανοποιούν μόνον εκείνους που φοβούνται την αλήθεια της

ιστορίας και προτιμούν το ψέμμα της προπαγάνδας!

-----------------

 Τούτο το άρθρο είχε γραφτεί πριν περίπου επτά μήνες και δημοσιεύθηκε στο δίγλωσσο

περιοδικό ‘Azınlıkça’, που εκδίδεται στην Κομοτηνή. Αυτές τις μέρες με αφορμή την
«αντίδραση» της βουλευτή της Δημοκρατικής Αριστεράς κυρίας Μαρίας Ρεπούση, με την
προσωρινή αποχώρησή της από την αίθουσα της ολομέλειας της Βουλής, όταν ο Πρόεδρος
του Σώματος πρότεινε να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της γενοκτονίας των
Ποντίων, προκάλεσε ποικίλα αρνητικά σχόλια κατά της κυρίας Ρεπούση, μερικά από τα
οποία διακρίνονται και για την «ανθρωποφαγική» διάθεση των συντακτών τους κατά της
βουλευτή. Κατ’ αρχάς κανένας δεν ορίσθηκε «οιωνοσκόπος» των κινήσεων της κυρίας
Ρεπούση τη συγκεκριμένη στιγμή στη Βουλή, ώστε να έχει δικαίωμα να ερμηνεύει το άλφα
σαν άλφα και όχι ως βήτα. Από την άλλη μεριά όμως βλέπουμε έναν ολόκληρο κόσμο να
σύρεται από την άγνοιά του σε εσφαλμένα συμπεράσματα και να καθοδηγείται από τις
προκαταλήψεις του, αρνούμενος ή φοβούμενος να δει κατάματα την αλήθεια για ένα
σημαντικό ζήτημα, τόσο ως προς την διαμόρφωση υγιούς αυτοσυνειδησίας των συγχρόνων
Ελλήνων, όσο και για το μείζον θέμα της οικοδόμησης ειλικρινούς και γόνιμης φιλίας μεταξύ
Ελλήνων και Τούρκων. Για τους προηγούμενους λόγους ξαναδούλεψα το άρθρο μου και το
ξαναδημοσιεύω.
20 Μαΐου 2012/ 19 Μαΐου 2013

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

ΝΟΜΙΚΟΣ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Ο ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ, Η ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ!

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

g_doudos@yahoo.com

Η κατάσταση που επικρατεί στη μεγάλη πλειοψηφία των μουσουλμανικών πληθυσμών στη γη μόνο θλίψη, προβληματισμό και δυσοίωνες προοπτικές γεννά….

          Η ‘αραβική άνοιξη’, όπως ονομάστηκε η εξέγερση λαών σε χώρες της βόρειας Αφρικής για την ανατροπή αυταρχικών και διεφθαρμένων καθεστώτων, τελικά αποδείχθηκε γκρίζο φθινόπωρο! Η Συρία, κοιτίδα πολιτισμού και μήτρα ιστορίας στη Μέση Ανατολή, μαστίζεται από φρικώδη εμφύλιο σπαραγμό που έχει φτάσει τους ανθρώπους αυτής της χώρας να ζουν μια απρόβλεπτων διαστάσεων ανθρωπιστική κρίση και συνεχώς να αυξάνεται ο αριθμός των «τυχερών» που καταφέρνουν να γίνουν πρόσφυγες σε γειτονικές χώρες, Τουρκία και Ιορδανία, ξεφεύγοντας τις παγίδες του θανάτου!

          Στο Ιράκ, ούτε ελευθερίες υπάρχουν, ούτε κράτος δικαίου. Απεναντίας κυριαρχεί η ανασφάλεια και η αστάθεια ενώ υποβόσκει ένας καταστροφικός πόλεμος μεταξύ Ιρακινών διαφορετικών θρησκευτικών παραδόσεων.

          Πρόσφατα στην ιρακινή πόλη Najaf έγινε μια συνάντηση όπου συζητήθηκαν και εξετάσθηκαν τρόποι συμφιλίωσης μεταξύ Σουννιτών και Σιϊτών Μουσουλμάνων, ώστε να σταματήσει επί τέλους η αιματοχυσία ανάμεσα σ’ αυτές τις δυο μεγάλες κοινότητες της χώρας. Δυστυχώς υπάρχουν Σουννίτες στο Ιράκ που δεν κρύβουν τις προθέσεις τους: Πριν σκοτώσουμε τους Εβραίους και τους Χριστιανούς θα εξοντώσουμε τους Σιΐτες!   

          Είναι γνωστό πως οι επαναστάτες στη Συρία είναι κατά κύριο λόγο είναι φανατικοί Σουννίτες. Στις τάξεις των μαχητών για την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ είναι γνωστό πως πολεμούν Σαλαφίτες Τζιχαντιστές από ένα σωρό χώρες ακόμα και από την Τσετσενία! Οι προθέσεις του ‘Ελεύθερου Συριακού Στρατού’ έχουν γίνει γνωστές: Εξόντωση των θρησκευτικών μειονοτήτων, κάτι που αναφέρεται στις πολλές χριστιανικές κοινότητες με αρχαίες ρίζες που υπάρχουν από αιώνες στη Συρία και στους Αλαουΐτες Μουσουλμάνους, χωρίς να είναι στο απυρόβλητο και οι λίγοι Δρούζοι. Θανάτωση προβεβλημένων προσώπων που συνεργάζονται με την κυβέρνηση Άσαντ. Επίθεση κατά των Κούρδων! Αξίζει να ληφθεί υπόψη ότι οι Κούρδοι στη Συρία αποτελούν τη μεγαλύτερη εθνοτική μειονότητα με πληθυσμό που ξεπερνά τα 2.000.000 ή το 9% του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Μεταξύ των αντικαθεστωτικών ανταρτών στη Συρία είναι και οργάνωση ‘Μέτωπο Αλ Νούσρα’ (Jabhat Al Nusra), που στελεχώνεται από Σουννίτες Σαλαφίτες Τζιχαντιστές με γνωστές διασυνδέσεις με την Αλ Κάιντα. Από τους κύκλους των Σύριων ανταρτών έχει διαρρεύσει πριν από καιρό το εξής σενάριο, εφόσον επικρατήσουν και αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας: Εξόντωση των Αλαουϊτών, δεν υπάρχει αμφιβολία πως το μεγάλο μίσος πρέπει να οφείλεται στο γεγονός ότι η οικογένεια Άσαντ είναι Αλαουΐ. Εξώθηση των Χριστιανών της χώρας να ζητήσουν καταφύγιο στο Λίβανο.

          Η συνεχιζόμενη ομηρεία του Συρορθόδοξου Μητροπολίτη Χαλεπίου Μορ Γιοχάνα Ιμπραχίμ και του Ελληνορθόδοξου Μητροπολίτη Χαλεπίου Μπούλος Γιαζίγκι, το πιο πιθανό να αποτελεί μια τρομοκρατική ενέργεια ευρύτερου εκφοβισμού των Χριστιανών της Συρίας εκ μέρους ακραίων αντικαθεστωτικών Μουσουλμάνων, που ίσως προαναγγέλλει το μέλλον των χριστιανικών κοινοτήτων σε μια Συρία υπό την διακυβέρνηση Σαλαφιτών Σουννιτών.

          Λίγο καιρό μετά την έκρηξη της εμφύλιας σύγκρουσης στη Συρία, ο Μελχίτης Πατριάρχης Γρηγόριος ΙΙΙ ο Λάχαμ είχε απευθύνει μια έκκληση στους ισχυρούς της Δύσης, που όπως φαίνεται ελάχιστοι την πρόσεξαν και ίσως ακόμα πιο λίγοι την κατανόησαν: Πιέστε την κυβέρνηση Άσαντ για μεταρρυθμίσεις, μην βοηθήσετε όμως για την ανατροπή της!

          Τα πολλά, ασύλληπτα σε ποσότητα δολάρια που μαζεύουν στα θησαυροφυλάκιά τους οι Ουαχαμπίτες Σαουδάραβες ηγεμόνες και οι Ουαχαμπίτες του Κατάρ από την εκμετάλλευση του πετρελαίου, έχουν προκαλέσει εδώ και μερικές δεκαετίες ένα κύμα εξαγωγής προς κάθε κατεύθυνση αυτής της ιδεολογίας περί Ισλάμ, η οποία καλλιεργεί ένα αλλοιωμένο μουσουλμανικό προσωπείο και κυρίως ενθαρρύνει ακόμα και τη βίαιη επιβολή μιας βάρβαρης εκδοχής της Σαρία, σε μουσουλμανικές κοινότητες αλλά και σε κράτη!

          Η καταστροφική επιθετικότητα των Ουαχαμπιτών έχει γίνει αισθητή σε χώρες των Βαλκανίων, όπου κατέστρεψαν βάζοντας φωτιά σε ιστορικούς τεκέδες κυρίως Μεκτασήδων στη Μακεδονία (FYROM) και στο Κόσσοβο. Στο Μάλι, ένοπλοι αντάρτες στρατολογημένοι από τους Ουαχαμπίτες, που επιδιώκουν να ιδρύσουν ένα ισλαμικό ολοκληρωτικό κράτος, έκαψαν χειρόγραφα μουσουλμανικής σοφίας στην Τιμπουκτού, κατέστρεψαν ιερούς τάφους αγίων ανθρώπων και σκορπούν τον τυφλό τρόμο επικαλούμενοι βλάσφημα το όνομα του Αλλάχ!

          Στο Ιράκ, στη Συρία και στην Αίγυπτο τα θύματα της δαιμονικής πίστης των Σαλαφιτών παραμένουν οι Χριστιανοί! Ανατινάξεις εκκλησιών σε ώρες λατρείας, δολοφονίες κληρικών που είχαν διακριθεί  στο έργο της συμφιλίωσης μεταξύ αντιμαχόμενων πλευρών και την απελευθέρωση ομήρων στη Συρία. Έτσι το κύμα Χριστιανών που αναγκάζονται να αφήσουν τις πατρογονικές εστίες τους ζητώντας ασφαλές καταφύγιο οπουδήποτε για να επιβιώσουν αυξάνεται συνεχώς, με συνακόλουθη συνέπεια να μειώνεται δραματικά ο πληθυσμός των παραδοσιακών χριστιανικών κοινοτήτων στις παραπάνω χώρες. Στην Αίγυπτο οι εγχώριοι Σαλαφίτες, γνωστοί και ως Κουτμπίδες, από τον Αιγύπτιο θεωρητικό του Σαλαφισμού Σαγίντ Κουτμπ, ηγέτη των ‘Αδελφών Μουσουλμάνων’, που το 1966 εκτελέστηκε με απαγχονισμό επί Νάσερ, εκτός από τις κατά καιρούς επιθέσεις κατά των Κοπτών Χριστιανών, επιτίθενται δολοφονικά και κατά Μουσουλμάνων, που κρίνουν ότι δεν είναι συνεπείς προς τις απαιτήσεις της πίστης τους. Ο Ναγκίμπ Μαχφούζ υπήρξε θύμα απόπειρας δολοφονίας εις βάρος του από φανατικούς Μουσουλμάνους. Ο Νομπελίστας συγγραφέας ευτυχώς σώθηκε αλλά έμεινε ανάπηρος ως το τέλος της ζωής του, ανίκανος να γράφει…. Αιγύπτιοι ισλαμιστές δικαστές που εφαρμόζουν τη Σαρία, εκδίδουν αποφάσεις διαζυγίου μεταξύ ζευγαριών Μουσουλμάνων, χωρίς να ερωτηθούν ή έστω να ενημερωθούν οι σύζυγοι προς τούτο, με πρόσχημα ότι ο σύζυγος έχει καταστεί άπιστος….

          Οι Ουαχαμπίτες είναι υπεύθυνοι, με τις οικονομικές ενισχύσεις που σκορπούν δίχως περίσκεψη και φειδώ, για τα φυτώρια που εκτρέφουν τους φανατικούς Ντεομπάντι, κυρίως στο Πακιστάν και τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν. Τόσο οι Ντεομπάντι, όσο και οι Ταλιμπάν είναι επιθετικές παραφυάδες του Σαλαφισμού στο σουννιτικό Ισλάμ, που προσπαθούν να επιβάλλουν ένα δικό τους Ισλάμ και μια δική τους Σαρία, που χαρακτηρίζονται από τη διασπορά τρόμου, θανάτου και βίας!

          Το Ιράν έχει αποδειχθεί ένα ολοκληρωτικό θεοκρατικό καθεστώς, εκτεταμένης διαφθοράς της ελίτ των Μολλάδων, που κινούν τα νήματα ποδηγέτησης του υπέροχου λαού αυτής της χώρας. Με τη δύναμη των οικονομικών μέσων που διαθέτει η ιρανική κυβέρνηση κάνει σχεδιασμένη εξαγωγή της ισλαμιστικής ιδεολογίας του καθεστώτος και μεταξύ Σουννιτών. Έτσι ενισχύει τους αντάρτες της Συρίας αλλά και τη Χαμάς που κυβερνά τη Λωρίδα της Γάζας. Είναι περιττό να αναφερθούμε στη λιβανέζικη Χεζμπολλάχ, που το στρατιωτικό τμήμα της εξοπλίζεται με ποικίλα όπλα και συστήματα σποράς του θανάτου από το Ιράν.   Με κάλυμμα πολιτιστικές και μορφωτικές ανταλλαγές προσφέρει φιλοξενία ή και σπουδές σε Σουννίτες Μουσουλμάνους ακόμα και από την Ευρώπη. Παράλληλα, εντός του Ιράν οι εξοντωτικοί διωγμοί του καθεστώτος κυρίως κατά των Σούφι Νιματουλλαχί Γκοναμπανί συνεχίζονται αμείωτοι και όλο πιο ακραίοι! 

          Η οικονομική δύναμη έχει διαφθείρει βαθύτατα τόσο τους Ουαχαμπίτες της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, όσο και τους άκαμπτα δογματικούς Σιΐτες του Ιράν. Εξαγοράζουν με μύριους τρόπους συνειδήσεις Μουσουλμάνων, αλλοιώνοντας το ήθος τους με υπέρμετρη υποκρισία. Εξαγοράζουν τη σιωπή και την ανοχή Μουσουλμάνων θεολόγων, ιμάμηδων, μουφτήδων, ουλεμάδων εμπρός στη βαρβαρότητα και στη σκληρότητα που επιβάλουν στη Σαουδική Αραβία κυρίως, αλλά και σε άλλες ισλαμικές χώρες, δήθεν στο όνομα της ισλαμικής ορθοδοξίας και καθαρότητας και της απαρέγκλιτης εφαρμογής μιας παραμορφωμένης Σαρία! Το ίδιο συμβαίνει και με το Ιράν, που επίσης εξαγοράζει συνειδήσεις για την υποστήριξη και την ανοχή του ολοκληρωτικού καθεστώτος των Μολλάδων! 

          Οι Ουαχαμπίτες και οι Σαλαφίτες γενικά, οποιασδήποτε απόχρωσης κι αν είναι έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Πιστεύουν ουσιαστικά ότι ο χρόνος σταμάτησε στον τρίτο αιώνα από την Εγίρα! Μέχρι εκείνη την εποχή ζούσαν πιστοί και αληθινοί κατά το ήθος Μουσουλμάνοι. Επομένως σκοπός τους είναι να γυρίσουν πίσω την ιστορία του κόσμου, ακόμα και βίαια, για να εφαρμόσουν τη Σαρία με τον τρόπο που εφαρμοζόταν ως τον 9^ο αιώνα μ.Χ..

Οι άθλιες συνθήκες που αφορούν τα λαϊκά στρώματα σε μουσουλμανικές χώρες, έχουν μετατρέψει τον Σαλαφισμό από θρησκευτικό κίνημα σε πολιτικό κίνημα βίαιης επιβολής της ολοκληρωτικής ιδεολογίας του Ισλαμισμού. Οι Σαλαφίτες Τζιχαντιστές, που καλλιεργούν μια εγκληματική αντίληψη για το περιεχόμενο της ‘τζιχάντ’, με τους πόρους που διαθέτουν αλλά και με τους ευνουχισμένους ως προς τη συνείδησή τους οπαδούς, αποτελούν τον Ολοκληρωτισμό του 21^ου αιώνα!  

Ο Ισλαμισμός είναι υπεύθυνος για τρομοκρατικές ενέργειες, για εμφύλιους σπαραγμούς, για το σύγχρονο δράμα στη Συρία και το Ιράκ, για την ανασφάλεια στο Πακιστάν και στο Αφγανιστάν και για τις ορδές φανατικών και ανεγκέφαλων ανθρώπων, που κυκλοφορούν στις δυτικές κοινωνίες ισχυριζόμενοι πως εκπροσωπούν το Ισλάμ! Εν κατακλείδι, οι Ισλαμιστές, έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την καλλιέργεια της ισλαμοφοβίας στις κοινωνίες της Δύσης.

Κάθε Μουσουλμάνος Ιμάμης, Μουφτής, θεολόγος που έχει επίγνωση ότι ο Σαλαφισμός και ο Τζιχαντισμός όχι μόνο προδίδουν και αλλοιώνουν το Ισλάμ, αλλά εγκληματούν κατά της ανθρωπότητας, πρέπει να ορθώσουν το ανάστημά τους και να διαφωτίσουν τους απλούς Μουσουλμάνους. Όταν οι Σαλαφίτες και οι δικτάτορες του Ιράν καταδιώκουν τους Σούφι, καταστρέφουν τα ιερά τους δεν είναι δυνατό Σούφι να παραμένουν σιωπηλοί και αδιάφοροι. Μια τέτοια στάση αποτελεί προδοσία! Κάθε άνθρωπος, Χριστιανός, Εβραίος, Ζωροάστρης ή Βουδιστής, αδιάφορος αγνωστικιστής ή και άθεος, δεν μπορεί να μένει αδιάφορος για τον τρόμο που προέρχεται από την Ανατολή, από μαχητικούς Τζιχαντιστές. Οφείλουμε όλες και όλοι μας, ανεξάρτητα προς τις θρησκευτικές πεποιθήσεις μας, να απαιτήσουμε να μπουν φραγμοί στην διάδοση του Ισλαμισμού. Οφείλουμε να ξεχωρίσουμε το Ισλάμ και τον πολιτισμό που κληροδότησε στην ανθρωπότητα από το τρομακτικό προσωπείο του Ισλαμισμού, που έχουν κατασκευάσει Σαλαφίτες και θεοκρατικοί Σιΐτες και να αρνηθούμε να πέσουμε στη μέγγενη της ισλαμοφοβίας που τοξινώνει τις κοινωνίες μας….

---- Η φωτογραφία εικονίζει τον περίφημο 'Αχτιναμέ', την χάρτα των προνομίων και δικαιωμάτων των Χριστιανών

σε ένα ισλαμικό κράτος. Έχει υπαγορευθεί από τον ίδιο τον Προφήτη Μωάμεθ, έχει γραφεί από τον Ιμάμη Αλή και είχε παραχωρηθεί στην Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Όρους Σινά. 

Οι Εθνομάρτυρες, ο Δήμαρχος Νάουσας και ο αγενής Αρχιμανδρίτης...

Είδα στο blog του κ. Θεόδωρου Ελευθεριάδη, -(έπεα πτερόεντα)-, την ανάρτηση του βίντεο, όπου ο νεαρός, όπως δείχνει η εικόνα, αρχιμανδρίτης κ. Παύλος Παπαδόπουλος, προϊστάμενος του ναού Αγίου Μηνά της Νάουσας, επικρίνει τον Δήμαρχο της πόλης κ. Αναστάσιο Καραμπατζό, με αφορμή την αναφορά στο πρόγραμμα της 191^ης Μνήμης του Ολοκαυτώματος στη λιτάνευση της εικόνας των ‘εθνομαρτύρων’ και όχι των ‘νεομαρτύρων’. Ο νεαρός αρχιμανδρίτης, που αναρωτιέμαι ποιας μάνδρας άρχει και φέρει τούτο τον μοναχικό τίτλο, μίλησε για αντίχριστους, που αμφισβητούν τους νεομάρτυρες και άλλα όμοια σε αυστηρό αλλά συνάμα και γλυκερό ύφος που πολλοί εκκλησιαστικοί συνηθίζουν.

Ποτέ μέχρι σήμερα δεν έλαβα μέρος στη διαμάχη μεταξύ Μητροπόλεως Βεροίας και Ναούσης και σοβαρών συμπολιτών μου, με αφορμή την «μαζική» ανακήρυξη ως αγίων 1241 Ναουσαίων που μετά την αποτυχία της επανάστασης του Βερμίου με επίκεντρο τη Νάουσα το 1822, θανατώθηκαν τραγικά, οι πιο πολλοί στην ίδια την πόλη τους και άλλοι στη Θεσσαλονίκη από τους Οθωμανούς επικυρίαρχους.

Μεγάλωσα στη Νάουσα και από τούτη την πόλη ξεκίνησα τη δικηγορική σταδιοδρομία μου, μετέχοντας ποικιλότροπα στα κοινά. Εγκαταστάθηκα στη Θεσσαλονίκη αλλά ουδέποτε λησμόνησα την οικεία μου πόλη.

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, οι άγιοι είναι οι άνθρωποι εκείνοι, που η συνείδηση του Λαού του Θεού, είτε μιας τοπικής κοινωνίας, είτε μιας ευρύτερης περιοχής ή ακόμα και μιας ολόκληρης χώρας, αποδέχεται ως τέτοιους. Κάποια χρονική στιγμή, αργά ή γρήγορα, έρχεται η ιεραρχία της Εκκλησίας, και στον τόπο μας αρμόδιο προς τούτο είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο, και κατατάσσει αυτούς τους αγίους στο εκκλησιαστικό εορτολόγιο. Λόγου χάρη ο άγιος Νεκτάριος αρκετά χρόνια πριν από την αγιοκατάταξή του στη συνείδηση των πιστών ήταν ένας άγιος. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα με τον Γέροντα Πορφύριο, με τον Γέροντα Παΐσιο ή τη Γερόντισσα Γαβριηλία, οι οποίοι μολονότι δεν έχουν αγιοκαταταγεί στο εορτολόγιο της Εκκλησίας εντούτοις στη συνείδηση πιστών Χριστιανών είναι άγιοι του Θεού. Τα σχετικά περί ανακηρύξεως των αγίων είναι λατινικά έθιμα που παρεισέφρησαν, όπως και ένα σωρό άλλα, στην Ορθόδοξη Εκκλησία αλλοιώνοντας το εκκλησιαστικό ήθος.

Ανέκαθεν λοιπόν απ’ όσο θυμούμαι, οι κάτοικοι της Νάουσας τιμούσαν όλους εκείνους που θανατώθηκαν φρικτά στο σημερινό πλακόστρωτο, στο Κιόσκι, διατηρώντας στη συλλογική μνήμη θρύλους, που εξέφραζαν αλήθειες ή και μύθους, ποιος ξέρει, με τους οποίους γιγαντώνονταν οι τραγικές διαστάσεις της ομαδικής σφαγής. Ποτέ όμως δεν είχα ακούσει ιδίως γεροντότερους, να αναφέρονται σε νεομάρτυρες, με το περιεχόμενο που προσδίδει η Εκκλησία στη λέξη. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, τούτο ήταν μια μαρτυρία, πως στη συνείδηση του Λαού του Θεού της Νάουσας, τα θύματα της σφαγής του Ολοκαυτώματος ήταν στ’ αλήθεια εθνομάρτυρες, όχι όμως και άγιοι νεομάρτυρες. Βέβαια στην κρίση του Θεού τίποτα δεν μπορεί να παρεμβληθεί και μόνον ο Ίδιος γνωρίζει τους αγαπημένους Του εν κατακλείδι….

Και ξαφνικά ήρθε ο Μητροπολίτης Παντελεήμων, κατά κόσμον Ιωάννης  Καλπακίδης το 2010, και ανέσυρε από τη δική μας λήθη, από τη δική μας ασυνειδησία, και πρόβαλλε τα 1241 θύματα της σφαγής στο Κιόσκι, -προσωπικά μου προκαλεί εντύπωση η απόλυτη αριθμητική ακρίβεια-, ως νεόμαρτυρες, ανακηρύσσοντάς τους αγίους της Εκκλησίας! Εμείς ο Λαός του Θεού της τοπικής Εκκλησίας της Νάουσας, επί 190 χρόνια ήμασταν σε κατάσταση αφασίας και έπρεπε να έρθει ένας Μητροπολίτης Βεροίας και Ναούσης, με καταγωγή από τη Νεάπολη της Θεσσαλονίκης για να προκαλέσει σοκ στη μνήμη μας! Ο Μητροπολίτης  κ. Παντελεήμων πριν από την εκλογή του ως επίσκοπος της περιοχής μας δεν είχε κάποιον ιδιαίτερο δεσμό είτε με τη Νάουσα, είτε με τη Βέροια. Ίσως, όταν για ένα διάστημα ο μεγαλύτερος αδελφός του, σημερινός Μητροπολίτης Σταυροπηγίου Αλέξανδρος Καλπακίδης υπηρετούσε ως παπάς στο χωριό Επισκοπή Νάουσας, «εξόριστος» από τον εκλεκτό της δικτατορίας Λεωνίδα  Παρασκευόπουλο, που εκπαραθύρωσε τον μακαριστό κανονικό Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα τον Παπαγεωργίου και ένα σωρό άξιους κληρικούς της Θεσσαλονίκης, να επισκεπτόταν την Επισκοπή και τον αδελφό του…. Τίποτε όμως περισσότερο.

Ανέφερα πιο πάνω ότι εκτός από τον αδόκιμο όρο «αγιοποίηση» ή «ανακήρυξη αγίων» που παρεισέφρησε από τη Δύση στον χώρο των Εκκλησιών της Ανατολής και άλλα δυτικά έθιμα έχουν επηρεάσει αλλοτριωτικά το ήθος της Ανατολής. Ένα στοιχείο αλλοτριώσεως ή μάλλον διεισδύσεως πνεύματος εκκοσμικεύσεως στην Εκκλησία είναι η μεταβολή των Επισκόπων σε Δεσπότες και συχνά των παπάδων σε αφέντες, όπως συνήθιζαν να τους αποκαλούν οι «παλιοί» στη Νάουσα. Έτσι συχνά ένας Δεσπότης μπορεί να λαμβάνει πρωτοβουλίες αγνοώντας ή αδιαφορώντας για το Λαό του Θεού, που οφείλει να διακονεί και όχι να κατεξουσιάζει, οφείλει να ακούει τους στεναγμούς και τις μαρτυρίες της συνείδησης του Λαού που ποιμαίνει  και όχι να ενεργεί σύμφωνα με τη δική του βούληση, σύμφωνα με τις ατομικές του αποφάσεις λησμονώντας ότι υπάρχει εις τύπον και τόπον Χριστού!

Και έρχεται τώρα ο αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος την ώρα της ευχαριστιακής σύναξης και ελέγχει τον Δήμαρχο της πόλης που τον φιλοξενεί, γιατί στο πρόγραμμα του Δήμου για τις εκδηλώσεις Μνήμης του Ολοκαυτώματος αναγράφεται «εθνομάρτυρες» και όχι «νεομάρτυρες». Εκτός από το απρεπές ύφος που διέκρινε τον άνευ μάνδρας, ψιλώ τω τίτλω αρχιμανδρίτη, έδειξε και την λειψή του μόρφωση. Διότι ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, όπως και ο άγιος πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄, αλλά και ο άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης συνήθως αναφέρονται ως εθνομάρτυρες χωρίς με τούτο να εκδηλώνεται κάποια ασέβεια ή «υποτίμηση» των αγίων αυτών ή να προκαλεί οργή  σε εκκλησιαστικούς αυτή η προσφώνηση. Προς τί λοιπόν η έκρηξη για την αναφορά των 1241 της Νάουσας ως εθνομαρτύρων και όχι ως νεομαρτύρων;  

Εμφανίζονται άγαμοι κληρικοί, νεαρής και άγουρης ηλικίας, που επιλέγουν φιλόδοξα να ζήσουν στον κόσμο και όχι σε μοναστήρι, αποφεύγοντας να κάνουν υπακοή ουσιαστική σε γέροντα, φέρουν το μοναχικό κουκούλι, το γνωστό επανοκαλύμμαυχο, προκειμένου να προσδίδουν κύρος στην εξουσία που ασκούν και πρόδηλα αγνοώντας το περιεχόμενο που έχει τούτο το στοιχείο της στολής του μοναχού και αρθρώνουν λόγους οιήσεως και ύβρεως, καταχρώμενοι τη διακονία τους ως κληρικών. Αυτό συνέβη και με τον προϊστάμενο του Αγίου Μηνά ….

Κάθε εξουσία κράτους, είτε χριστιανικού, είτε ισλαμικού, είτε δημοκρατικού, είτε δικτατορικού τιμωρεί εκείνους που το αμφισβητούν και συχνά με σκληρό και απάνθρωπο τρόπο. Οι Ναουσαίοι κατά την οθωμανική περίοδο ζούσαν υπό καθεστώς προνομίων και παρόλα αυτά αμφισβήτησαν με επανάσταση την εξουσία του Σουλτάνου. Αναμενόμενο, εφόσον καταλύθηκε η επανάσταση, το κράτος να επιδείξει την ισχύ του επιβάλλοντας στους «αγνώμονες» προνομιούχους υπηκόους του σκληρές τιμωρίες, σφαγές και ανδραποδισμούς, καταστροφές και δηώσεις…. Έτσι αντιμετώπιζε ο Σουλτάνος κάθε επαναστάτη που αμφισβητούσε την εξουσία του στην Αυτοκρατορία ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων επειδή αμφισβήτησε τη σουλτανική εξουσία αποκεφαλίστηκε. Στην Κρήτη σε κάποια χωριά κοντά στο Ηράκλειο είχαν στασιάσει κατά του Σουλτάνου Μουσουλμάνοι, που τιμωρήθηκαν με μαζική εξορία και υποχρεωτική εγκατάστασή τους στη Συρία, στο Λίβανο και στη Λιβύη, όπου ζουν ακόμη. Πιθανότατα, ακόμα και αν κάποιοι από τους Ναουσαίους που σφαγιάστηκαν, εκδήλωναν βούληση εκούσιου εξισλαμισμού για να σώσουν τη ζωή τους να μην απέφευγαν το θάνατο! Διότι δεν τιμωρήθηκαν γιατί ήταν Χριστιανοί, αλλά γιατί επαναστάτησαν κατά της εξουσίας του Σουλτάνου!  

Με αφορμή τη συμπεριφορά του αρχιμανδρίτη Παύλου Παπαδόπουλου κατά του Δημάρχου της πόλης μου, εκφράζω την έντονη δυσαρέσκειά μου, γιατί ένα άγουρο παιδάριο, καταχρώμενο με οίηση και αμετροέπεια τη δοτή θέση του στην εκκλησία του Αγίου Μηνά της Νάουσας προσέβαλλε τον αιρετό εκπρόσωπο του λαού αυτής της πόλης, δείχνοντας τη διάσταση που υπάρχει μεταξύ ορισμένων υπεροχικών κληρικών και των λαϊκών, κάτι που είναι απαράδεκτο και αλλοιώνει το εκκλησιαστικό ήθος....       

Τί να σκεφτώ για το Πάσχα;

Μεγάλη Βδομάδα…. Κουράστηκα να την περνώ όπως κάθε  χρόνο, τα ίδια και τα ίδια. Τολμώ να πω, ότι φέτος θέλω ν’ αξιωθώ να προσεγγίσω τον  Σταυρό ως πύρινο σημάδι ολοκληρωτικά αντισυμβατικής, υπέρμετρης και υπέρλογης αγάπης. Γιατί μονάχα έτσι ελπίζω πως θα μπορούσα να βιώσω την αγάπη ως υποστατική ιδιότητα του Θεού που σαρκώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού γιου της Μαριάμ…. Προχωρώντας σκεφτικός πιο πέρα, πλησιάζω τον κενό τάφο ως υπέρβαση των φυσικών νόμων και ως ακύρωση κάθε είδους δουλικών περιορισμών από την ορμητική πνοή της ελευθερίας!

          Θαρρώ πως το Πάσχα, έχει οικουμενικές διαστάσεις ως γιορτή, υπερβαίνοντας τους Χριστιανούς και τις εκκλησίες τους. Είναι μια γιορτή  σήμα, που υπογραμμίζει τη δυνατότητα  κατάργησης της κατάστασης του δούλου και το άνοιγμα μιας νέας υπαρξιακής ποιότητας, αυτής της αγιότητας και της φιλότητας με τον Θεό.

          Στρέφω το νου σε ανθρώπους που τόλμησαν την ανατροπή, αυτήν την πράξη που οι ισχυροί συνήθως αποκαλούν ασέβεια….
Φέρνω στη μνήμη  τον άγιο πρωτομάρτυρα Μανσούρ Αλ Χάλλατζ, που τον σταύρωσαν οι δυνάστες ψυχών και σωμάτων της Βαγδάτης για τις αλήθειες του και εξαιτίας του δικού τους φόβου. Μνημονεύω, τον Σεΐχη Μπεντρεττίν Σιμάβναλη, τον μάρτυρα των Σερρών, που οι τότε άρχοντες έκρυψαν τον τάφο του, γιατί αν και νεκρό τον φοβούνταν. Τιμώ τη μνήμη  του μακαριστού Παπα-Γιώργη τον Πυρουνάκη, που σε χρόνους δίσεκτους σήκωσε στους ώμους του την τιμή ολάκερης της Εκκλησίας της Ελλάδος. Φέρνω στο  αναρίθμητους Αγίους Μάρτυρες κάθε πίστης και παράδοσης, που δίχως να προβάλλουν το όνομά τους διέσωσαν  την αξιοπρέπεια του Ανθρώπου και την πιστότητα στον Θεό, έστω και αν τους ήταν άγνωστος…. Μνημονεύω τον επαναστάτη ψυχίατρο Φραντς Φανόν, που είπε: “Δεν είμαι φυλακισμένος της ιστορίας. Δεν θ’ αναζητούσα εκεί τη μοίρα μου”, αλλά και τον Αλή Σαριατί, Μουσουλμάνο επαναστάτη και κοινωνιολόγο από το Ιράν, που αποκάλυψε με πίστη και γνώση την κίβδηλη θρησκεία, κάθε μορφή θρησκείας, που κρατά πεινασμένο με το φόβο το πνεύμα του ανθρώπου και υποχείριο της κρατικής αυθαιρεσίας το σώμα του….

Μνημονεύω την αγία μάρτυρα Μητέρα Μαρία Σκομπτσόβα, που πρόσφερε με επίγνωση τη ζωή της στο θάνατο για να σώσει μια συγκρατούμενή της σε ναζιστικό στρατόπεδο εξόντωσης…. Μνημονεύω κι έναν μάρτυρα του ένθεου ήθους, δίχως απαντοχή ανταπόδοσης σε θολό και άδηλο επέκεινα, τον μακαριστό Δαμιανό Ιωσηφίδη από τη Νάουσα, άδολο κομμουνιστή που στο Μακρονήσι ήταν μεταξύ των εκλεκτών που υπόμειναν τα "σύρματα"….

           Μαζί με όσους μνημονεύθηκαν κι εμείς, μακάρι να αξιωθούμε να γευθούμε την πίκρα του Σταυρού στη ζωή μας, αυτού του αιώνιου σκανδάλου, ελπίζοντας  στην ανατροπή που είναι η Ανάσταση, ώστε η ζωή μας να είναι φως, αλήθεια και ελευθερία..... Καλή Ανάσταση.