Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΛΑΜΟΦΟΒΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΥΡΩΠΗ

          Στην Εγκληματολογία, σε επίπεδο προβληματισμού, υπάρχει ένα πεδίο έρευνας και μελέτης που ονομάζεται «θυματολογία». Υπάρχουν περιπτώσεις που το θύμα μιας εγκληματικής ενέργειας προκαλεί τον θύτη με τη συμπεριφορά του, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που να θεωρείται συνεργός του ή και ηθικός αυτουργός ακόμα της αξιόποινης πράξης!

Μιλώντας σε μια εκδήλωση στην Αθήνα το καλοκαίρι που πέρασε,  είχα αναφέρει ότι «η ισλαμοφοβία έχει αναγνωρισθεί ως μια ιδιαίτερη μορφή μισαλλοδοξίας, μαζί με την ξενοφοβία και τον αντισημιτισμό». Και πως  «τα χαρακτηριστικά αυτού του συμπλεγματικού φαινομένου (της ισλαμοφοβίας) είναι η προκατάληψη, που μπορεί να πάρει ακραίες διατάσεις έχθρας κατά των Μουσουλμάνων, χωρίς να συντρέχει κάποιος επί πλέον λόγος». Ξαναγυρίζω στην ισλαμοφοβία γιατί θέλοντας και μη, ως φαινόμενο, παραμένει στην ευρωπαϊκή επικαιρότητα, χωρίς να εξαιρείται η Ελλάδα. Οι Μουσουλμάνοι κυριολεκτικά έχουν κατακλύσει τις μεγάλες κυρίως πόλεις της Ευρώπης, σε απροσδιόριστους αριθμούς, μιας και οι συντριπτική πλειοψηφία τους είναι λαθρομετανάστες. Θα ήθελα όμως να δω το φαινόμενο της ισλαμοφοβίας από την οπτική γωνία της θυματολογίας, που ανέφερα στην αρχή. Η ισλαμοφοβία με περιεχόμενο πράξεις βίας και διακρίσεων συνεχίζει να αποτελεί μια συλλογική παραβατική συμπεριφορά εκ μέρους μελών της πλειοψηφίας κοινωνιών δυτικών χωρών και θύματα Μουσουλμάνους μειονοτικούς …. Ας μη ξεχνούμε πως η επιθετικότητα των ορδών της «Χρυσής Αυγής» στην Αθήνα είχε μόνιμα στόχους Μουσουλμάνους…. Και στη Θράκη όμως, μολονότι η Μουσουλμανική Κοινότητα αποτελεί γηγενές στοιχείο, στο πρόσφατο παρελθόν είχε καλλιεργηθεί το φαινόμενο της ισλαμοφοβίας ανάμεσα σε κύκλους Χριστιανών με εθνικιστικό υπόβαθρο. Μάλιστα, με εμπνευστή και καθοδηγητή  τον μητροπολίτη Μαρωνείας Δαμασκηνό, η ισλαμοφοβία έλαβε διαστάσεις τυφλής τρομοκρατικής επιθετικότητας κατά των Μουσουλμάνων της Κομοτηνής εκ μέρους ομάδων κοινών αλητών, που είχαν την ψευδαίσθηση ότι με τις καταστροφικές πράξεις τους ενεργούσαν για την προάσπιση του «έθνους» και την χριστιανική πίστη (γεγονότα Ιανουαρίου 1989)!!!     

Η άγνοια ή η ημιμάθεια εκτρέφουν και συντηρούν την μισαλλοδοξία και τον τυφλό φανατισμό, που συχνά χαρακτηρίζει την «ευσέβεια» άθεων πιστών! Το φαινόμενο τούτο δεν αποτελεί αρνητικό προνόμιο των Μουσουλμάνων. Χριστιανοί και Ισραηλίτες ανταγωνίζονται μεταξύ τους και με τους Μουσουλμάνους, για το ποιος θα υπερβεί τον άλλον σε «θεοσεβή» βαρβαρότητα! Δυστυχώς στους αυλόγυρους συναγωγών, εκκλησιών και τζαμιών πολύ συχνά βλασταίνει το πικρόχορτο του μίσους, με την ψευδαίσθηση πως έτσι οι πιστοί υπερασπίζονται τον θεό τους…. Στην παράδοση της αβραμιαίας κληρονομίας από αιώνες εμφανίζεται μια  διεστραμμένη πρόσληψη του μονοθεϊσμού, που παράγει στους πιστούς μια επικίνδυνη μορφή «θρησκειογενούς νεύρωσης»,  που δεν ανέχεται την ύπαρξη, όχι μόνο του αλλόθρησκου, αλλά ούτε καν του ομόδοξου που κρίνεται ως «αιρετικός»….

Οι άθλιες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες σε παραδοσιακά μουσουλμανικές χώρες έχουν εξωθήσει εκατομμύρια Μουσουλμάνων στη μετανάστευση σε χώρες της Δύσης. Αυτή η νέα πραγματικότητα των τελευταίων δεκαετιών, έχει προκαλέσει την εμφάνιση ποικίλων προβλημάτων κοινωνικής συνύπαρξης. Ξαφνικά, ένας Ανατολίτης «εισβάλλει» στη γειτονιά μας, κουβαλώντας ένα δικό του κόσμο, λιγότερο ή και περισσότερο διαφορετικό απ’ τον δικό μας.  Ακόμα και σε κοινωνίες που παραδοσιακά ήταν πολύμορφες, έχοντας υπερβεί τα μέλη τους με το χρόνο εθνοτικούς και θρησκευτικούς ανταγωνισμούς, πρόβαλλε τα τελευταία χρόνια μια αιματηρή βαρβαρική οπισθοδρόμηση με τραγικές συνέπειες (λ.χ. Βοσνία-Ερζεγοβίνη και Κόσσοβο, Αίγυπτος , Νιγηρία, στις μέρες μας κυρίως Συρία και Ιράκ…).

Πρέπει να το παραδεχτούμε, ότι ο μουσουλμανικός κόσμος εδώ και πολλές δεκαετίες δέχεται συνεχώς, με ποικίλες αφορμές, επιθέσεις από τις ισχυρές δυνάμεις της Δύσης (εδώ περιλαμβάνεται και η πρώην Σοβιετική Ένωση με την επέμβασή της στο Αφγανιστάν). Είχαν την ατυχία οι Μουσουλμάνοι, στο υπέδαφος των πατρίδων τους να είναι φυλαγμένα πλούσια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, που οι διεθνείς ύαινες της πολιτικής εποφθαλμιούσαν ανέκαθεν. Οι μεγάλες μάζες των λαών αυτών των χωρών είναι καταδικασμένες σε απελπιστική φτώχεια και υφίστανται ληστρική εκμετάλλευση εκ μέρους των διεθνών κερδοσκόπων. Από την άλλη ο εσμός κάποιων οικογενειών, που με τίτλους χυδαία βαρύγδουπους, -  (εμίρηδες, σεΐχηδες, βασιλιάδες, σουλτάνοι, πρόεδροι)-, νέμονται αυταρχικά την εξουσία και κυρίως τον πλούτο από τα αποθέματα πετρελαίου, στις «τεχνητές» χώρες που προέκυψαν στην Αραβική Χερσόνησο, στον Περσικό Κόλπο, αλλά και στη Νοτιοανατολική Ασία, προκαλούν και σκανδαλίζουν τους απλούς ανθρώπους. Ήταν λοιπόν αναμενόμενο όλη αυτή η κατάσταση  να προκαλέσει οργισμένη αντίδραση μεταξύ των Μουσουλμάνων. Και προκάλεσε την εμφάνιση μιας ολοκληρωτικής αντιδυτικής ιδεολογίας, του Ισλαμισμού.

Ο Ισλαμισμός έχει βαθειές ρίζες στην αποικιοκρατία των Βρετανών, των Γάλλων αλλά και των Ρώσων που είχαν μοιραστεί μεταξύ τους τον γεωγραφικό κόσμο του Ισλάμ και τον πλούτο του. Παρά την αντίδραση των λαών στην ληστρική εκμετάλλευση των αποικιοκρατών καμιά ένοπλη αντίσταση δεν κατάφερε να διώξει τους ξένους δυνάστες από τις αποικίες. Ακόμα και μετά τον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο που το καθεστώς των αποικιών κατέρρευσε και φύτρωσαν ένα σωρό «τεχνητά» κράτη, που όμως συνέχισαν να είναι προτεκτοράτα και υποχείρια των πρώην κηδεμόνων τους. Έτσι η εκμετάλλευση και η ταπείνωση των Μουσουλμάνων συνεχίστηκε. Η Ισλαμική Επανάσταση στο Ιράν το 1979 με αρχηγό τον Αγιατολλάχ Ρουχολλάχ Χομεϊνί υπήρξε ένα πολυσήμαντο ιστορικό γεγονός για το σύνολο του μουσουλμανικού κόσμου, γιατί πρόσφερε την κλεμμένη αξιοπρέπεια από τους δυνάστες τους στους Μουσουλμάνους και φανέρωσε μια ελπιδοφόρα προοπτική ενός μοντέλου διακυβέρνησης σύμφωνα με τις ισλαμικές αξίες και θεμελιωμένου σε μια δημοκρατία που δεν θα ήταν υβρίδιο του δυτικού κοινοβουλευτισμού. Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε πως ο Ισλαμισμός σπαργανώθηκε και συγκροτήθηκε ως πολιτική ιδεολογία μετά το 1979.      

Ο Ισλαμισμός γενικά αμφισβητεί και χλευάζει τη Δύση και τις αρχές της. Όμως δεν είναι σωστό και δίκαιο να χρεώνει η Δύση την 11^η Σεπτεμβρίου στους Μουσουλμάνους. Η τρομοκρατία είναι φαινόμενο της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού. Είναι το ξέσπασμα κατά της βάναυσης εκμετάλλευσης μυριάδων ανθρώπων χάριν του κέρδους των χρηματοπιστωτικών κολοσσών που λυμαίνονται τις ανάγκες λαών και κρατών, που σκόπιμα και με πονηρή τεχνογνωσία δημιουργούν και συνεχώς αναπαράγουν. Πρόκειται για  μια εκδήλωση οργής κατά της ληστείας του πλούτου χωρών, που σκόπιμα είναι καθηλωμένες στην κοινωνική και οικονομική υπανάπτυξη ή ωθούνται στα ακραία περιθώρια της εξαθλίωσης και της εξάρτησης. Οι περιπτώσεις της Ελλάδος, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ισπανίας επιβεβαιώνουν τα προηγούμενα. Η τρομοκρατία  δεν έχει θρησκεία, γλώσσα, πατρίδα….

Ο Ισλαμισμός επικαλείται το κίνημα  Σαλαφί, στις πιο ακραίες αντιδραστικές μορφές του, εκείνη των Ουαχάμπι και των Ντεομπάντι. Απαιτεί προσήλωση στο γράμμα του Κορανίου, επιστροφή  στις αρχές και τους κανόνες της αρχέγονης Κοινότητας των Πιστών (Ούμμα) στη Μεντίνα, υπό την καθοδήγηση του ίδιου του Προφήτη και των πρώτων δικαίων Χαλιφών. Η ισλαμική παράδοση των Ισλαμιστών είναι ολοκληρωτικά ανελαστική και αναφέρεται σε όλες τις πτυχές του προσωπικού βίου αλλά και της δημόσιας ζωής. Όπως οι περισσότεροι Σαλαφίτες, έτσι και οι «ινστρούχτορες» του Ισλαμισμού, που φέρουν τους τίτλους του ιμάμη, του ουλεμά, του χότζα, επικαλούνται  μια ουτοπία από το παρελθόν, που ξεκινά και λήγει μέσα στον 7^ο αιώνα μ. Χ..

Αρκετοί από τους Μουσουλμάνους που κατέφυγαν σε χώρες της Δύσης με μόνο εφόδιο την ελπίδα σε μια καλύτερη και ασφαλή ζωή είναι συχνά εύκολα θύματα των προπαγανδιστών του Ισλαμισμού, χωρίς να σημαίνει τούτο πως στρατολογούνται ως υποψήφιοι τρομοκράτες.

Εκείνο που Σαλαφίτες και Ισλαμιστές προσπαθούν να μεταφέρουν στις κοινωνίες υποδοχής Μουσουλμάνων μεταναστών είναι να δημιουργήσουν χωρικά ή νοητά γκέτο, με πρόφαση τη διατήρηση της πίστης και της ηθικής (σαρία) ανέπαφης από επιρροές απίστων και αθέων, όπως συχνά χαρακτηρίζουν τους κατοίκους που συναντούν. Το κέντρο του γκέτο είναι κάποιο τζαμί, που πολλές φορές λειτουργεί στη σκιά του νόμου με επικεφαλής κάποιον ιμάμη με υπερβολικό φανατισμό και μισαλλοδοξία για καθετί που δεν είναι σύμφωνο με την δική του άποψη περί Ισλάμ και την περιοριστική και στενόκαρδη ερμηνεία κανόνων της Σαρία.

 Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες γενικά, γίνονται όλο και πιο ανοιχτές και αποδέχονται τον πολυπολιτισμική σύνθεσή τους. Δεν έχουν την πρόθεση όμως να επιτρέψουν την αμφισβήτηση θεμελιωδών αρχών και αξιών που διαμορφώνουν τη λειτουργία τους στις παραδόσεις της δημοκρατίας, ούτε να ανεχθούν εκείνους που αρνούνται την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου, όπως έχει διαμορφωθεί στα πλαίσια του οικουμενικού πολιτισμού της ανθρωπότητας μετά από αιματοχυσίες, γενοκτονίες και μαζικές καταστροφές.

Οι Μουσουλμάνοι μετανάστες που ζουν εγκλωβισμένοι στα δίκτυα των Ισλαμιστών, πέραν της απομόνωσης που τους επιβάλλεται, εφαρμόζουν στην κοινοτική ζωή τους κανόνες συχνά εντελώς ασύμβατους με τους νόμους και τα κοινωνικά ήθη των χωρών που εγκαταστάθηκαν, αλλά κυρίως ολωσδιόλου αναχρονιστικούς με τις κοινωνικές συνθήκες που ούτως ή άλλως ζουν. Θα αναφέρω ορισμένες ενδεικτικές περιπτώσεις. Είναι γνωστό πως στη Δύση η νόμιμη ηλικία γάμου συνήθως το 18^ο έτος για άνδρες και γυναίκες. Συγχρόνως το δικαίωμα των κοριτσιών στην μόρφωση είναι αυτονόητο και αδιαπραγμάτευτο. Παρόλα αυτά στους κόλπους των μουσουλμανικών κοινοτήτων είναι συνηθισμένοι γάμοι ανήλικων κοριτσιών, αφού επικαλούνται μια παρωχημένη πρόβλεψη του ιερού νόμου, που καθιστά τα κορίτσια ικανά για γάμο αμέσως μετά την εμφάνιση έμμηνης ρύσης. Μετά από έναν τέτοιο γάμο βέβαια, κατά κανόνα το δικαίωμα του κοριτσιού στη μόρφωση ακυρώνεται από τα πράγματα. Πολλές γυναίκες Μουσουλμάνες σε ευρωπαϊκές πόλεις κυκλοφορούν με σκεπασμένο το πρόσωπο και μόνο τα μάτια τους επιτρέπουν να είναι ορατά. Από την άλλη μεριά διεκδικούν θέσεις εργασίας ακόμα και ως δασκάλες σε δημόσια σχολεία. Μπορεί στις δυτικές κοινωνίες να είναι σεβαστές οι ενδυματολογικές επιλογές των Μουσουλμάνων γυναικών, αλλά δεν είναι ανεκτή η απόκρυψη του προσώπου τους, σε μια περίοδο μάλιστα που η εγκληματικότητα εμφανίζει ανησυχητική αύξηση. Σύμφωνα με μια ιδιαίτερα στρεβλή πρόσληψη της Σούννα που διέπει την ισλαμική καθημερινότητα, Μουσουλμάνοι μετανάστες σε δυτικές χώρες επιβάλλουν στις γυναίκες περιορισμούς που κατά τα πρότυπα της Δύσης αποτελούν απαράδεκτη μείωση της αξιοπρέπειάς τους και ώθησή τους στο περιθώριο της κοινωνίας. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που προβάλλουν κατά καιρούς στην επικαιρότητα τραγικές περιπτώσεις τιμωρίας Μουσουλμάνων γυναικών, ακόμα και με φρικτό θάνατο, γιατί κρίνονται ένοχες παράβασης κανόνων ηθικής, που κατά το εθιμικό δίκαιο της χώρας προέλευσής τους, ντυμένο με τον μανδύα της Σούννα ή της Σαρία οι γυναίκες θανατώνονται!  

Η Δύση μετά την πολιτισμική ανατροπή που επέφερε ο Διαφωτισμός θεωρεί ότι κατ’ αρχάς η θρησκευτική πίστη αποτελεί κάτι που αφορά τη συνείδηση των ανθρώπων, και επίσης ότι ο διάλογος και η ειρηνική σύγκρουση αντίθετων μεταξύ τους ιδεών είναι κάτι σημαντικό και κεφαλαιώδες, που συγκρότησε ως συστατικό στοιχείο την δυτική δημοκρατία. Υπάρχουν χώρες της Ευρώπης έντονα φιλελεύθερες και άλλες λιγότερο ανοιχτές σε ακραίες προκλήσεις. Σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα όμως, ακόμα και στην Ελλάδα, όπου η Ορθόδοξη Εκκλησία ασκεί μεγάλη επιρροή και στην δημόσια ζωή του τόπου, δεν διανοείται κάποιος να φιμώσει ακόμα και βλάσφημες κριτικές κατά συμβόλων θρησκευτικών, όσο και αν αυτό φαίνεται συχνά με πολλή επιείκεια τουλάχιστον άκομψο. Θα θυμάστε τα «σκίτσα του Μωάμεθ» που πρωτοδημοσιεύθηκαν σε μια εφημερίδα της Δανίας (Jyllands-Posten 30/09/2005). Προκάλεσαν μια έκρηξη επιθετικών διαμαρτυριών Μουσουλμάνων τόσο στην Ευρώπη, όσο και σε χώρες της Μέσης Ανατολής και της Ασίας. Τότε εμφανίστηκαν σε διαδηλώσεις πλακάτ που χλεύαζαν τη Δημοκρατία και τα κρατούσαν Μουσουλμάνοι μετανάστες, που υπήρχαν στις χώρες της Δύσης επειδή υπήρχε αυτή η δημοκρατία που αρνούνταν. Θυμηθείτε την κρίση που προκλήθηκε το 1988 με την πρώτη κυκλοφορία στη Μεγάλη Βρετανία του μυθιστορήματος του Salman Rushdie «Σατανικοί Στίχοι». Ο Αγιατολλάχ Χομεϊνί είχε εκδώσει φετβά καταδίκης του συγγραφέα σε θάνατο. Τέλος θα αναφερθώ στην τραγική δολοφονία του Ολλανδού κινηματογραφικού παραγωγού και σκηνοθέτη Theo van Gogh (02/11/2004) από έναν Ολλανδό Μουσουλμάνο μαροκινής καταγωγής. Ο Theo van Gogh μαζί με την Ayaan Hirsi Ali, Ολλανδή σομαλικής καταγωγής έκαναν την ταινία Submission (Υποταγή) που ήταν μια κριτική της θέσης της γυναίκας στο Ισλάμ. Ο δολοφόνος του θεώρησε ότι ο σκηνοθέτης ήταν βλάσφημος και τον σκότωσε….  Το 2012 για πρώτη φορά η Σαουδική Αραβία έκανε το ντεμπούτο της στον κόσμο του σινεμά. Η Haifaa al-Mansour έγραψε το σενάριο και σχεδίασε την παραγωγή του φιλμ 'Wadjda', που τιμήθηκε με σημαντικά βραβεία. Η Wadjda είναι ένα ενδεκάχρονο κοριτσάκι που ζει κάπου στο Ριάντ. Η οικογένειά της είναι παραδοσιακή και συντηρητική. Το κοριτσάκι κυριολεκτικά ερωτεύεται ένα πράσινο ποδήλατο, αλλά στη χώρα του θεωρείται ανήθικο για ένα κορίτσι να "κάνει" ποδήλατο και επομένως δεν έχει ελπίδες πως θα κάποιος θα της το αγοράσει. Συμμετέχει λοιπόν η Wadjda σ' ένα διαγωνισμό απαγγελίας του Κορανίου και με το χρηματικό βραβείο που κερδίζει αγοράζει το ποδήλατο.... Ένα πεζό περιστατικό που στις κοινωνίες μας δεν θα προκαλούσε κανένα ενδιαφέρον, η απόκτηση ενός ποδηλάτου από ένα μικρό κορίτσι, στη Σαουδική Αραβία, όπου η οδήγηση αυτοκινήτου από γυναίκα είναι αδίκημα και όπου οι γυναίκες μπορούν να πάνε σινεμά τελευταία, για να δουν μόνο κινούμενα σχέδια, το πράσινο ποδήλατο και το κορίτσι γίνεται κινηματογραφικός μύθος. Δυστυχώς πολλοί Μουσουλμάνοι μετανάστες στη Δύση κουβαλούν στις αποσκευές τους την απαγόρευση σ' ένα κορίτσι να χαρεί μια βόλτα πάνω σε ποδήλατο γιατί είναι κάτι ανήθικο....    

  Σήμερα η ισλαμοφοβία ως φόβος σε μια πιθανή τυφλή διασπορά τρόμου και πόνου στις δυτικές κοινωνίες, φαίνεται πως  μάλλον έχει υποχωρήσει. Παρόλα αυτά δεν έχει εξαλειφθεί. Έχει γίνει επιφυλακτικότητα απέναντι στους Μουσουλμάνους μετανάστες, που όχι απλά αρνούνται να προσαρμοστούν στον δυτικό τρόπο ζωής, αλλά αμφισβητούν με κάθε μέσον τις αξίες της Δύσης. Έτσι λοιπόν κράτη της δυτικής Ευρώπης κυρίως, είτε λαμβάνουν, είτε σκέφτονται να λάβουν μέτρα, για να ασκούν έλεγχο και να αστυνομεύουν τις δράσεις των Μουσουλμάνων των χωρών τους. 

Κανένας λογικός άνθρωπος σε καμιά χώρα της Δύσης δεν θα τολμούσε να αξιώσει από τους Μουσουλμάνους να εγκαταλείψουν την πίστη τους ή να αρνηθούν τις ηθικές αρχές που τους εμπνέει το Ισλάμ. Άλλωστε δεν υπάρχουν πολλοί που θα αμφισβητούσαν την τεράστια συμβολή του Ισλάμ στην άνθιση του πολιτισμού της ανθρωπότητας. Αλλά οι Μουσουλμάνοι που ζουν στα γκέτο τους και αρνούνται πεισματικά τον συγχρωτισμό με τους γείτονες που συνάντησαν όταν ήρθαν στις πόλεις που διάλεξαν ως κατοικία ή διαμονή τους, που με τον τρόπο τους δεν σέβονται αξίες και αρχές που διέπουν τις κοινωνίες που τους δέχθηκαν και τους υιοθέτησαν, προσφέροντάς τους καλύτερες συνθήκες ζωής από εκείνες που είχαν στον τόπο καταγωγής τους, πράγματι προκαλούν!

Οι Μουσουλμάνοι που ζουν στη Δύση, συχνά την αρνούνται και ενώ είναι τα θύματα της ισλαμοφοβίας, εντούτοις φέρουν μερίδιο ευθύνης γιατί προκαλούν τους θύτες τους!

Το Ισλάμ υπήρξε στο παρελθόν στοιχείο του ευρωπαϊκού πολιτισμού και στις μέρες μας μπορεί να εμπλουτίσει και πάλι την γηραιά Ήπειρο. Πρέπει όμως να συμβάλλουν οι Μουσουλμάνοι σ’ αυτό.

Η ελληνική Θράκη είναι πιο όμορφη, πιο πλούσια, πιο μαγική τα τελευταία χρόνια, που οι Θρακιώτες Μουσουλμάνοι έπαυσαν να ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας….