ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΗΘΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

Η ελληνική Αριστερά στο σύνολό της, -(αναφέρομαι σε κόμματα και πολιτικές ομάδες που τοποθετούνται σε ό,τι στη διεθνή πολιτική ορολογία εννοούμε ως Αριστερά, ακόμα και αν κάποια απ’ αυτά έχουν γίνει απολιθώματα, κατάλληλα μόνον ως εκθέματα σε κάποιο μουσείο πολιτικής ιστορίας)-, ιδίως μετά την πτώση της χούντας, πάσχει ως προς τα στελέχη της κατά πρώτον και ως προς προβεβλημένα μέλη της κατά δεύτερον από έλλειμμα πολιτικού ήθους!

Το πιο αποφασιστικό αντικομμουνιστικό μέτρο στην Ελλάδα δεν ήταν τελικά οι διωγμοί των Κομμουνιστών και των Αριστερών που ακολούθησαν μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, αλλά η νομιμοποίηση του ΚΚΕ, υπό οποιαδήποτε έκφρασή του, από την πρώτη μεταδικτατορική κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή. Και ειλικρινά, δεν ξέρω αν ο Καραμανλής είχε κατά νου τη νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κινήματος ως μέτρο πλήρους και αποτελεσματικής ανάδειξης της απαξίας του ή προέκυψε κατόπιν μυστικής συνωμοσίας της Μοίρας….

Οι Αριστεροί πολίτες, ανεξαρτήτως της κατ’ ιδίαν τοποθέτησής τους σε κόμματα, αποκόμματα και γκρουπούσκουλα, όσο ήταν υπό διωγμό αντιμετωπίζονταν σαν μάρτυρες με φωτοστέφανο στο κεφάλι. Ακόμα και Δεξιοί, δεν έκρυβαν την συμπάθεια και την συμπόνια για τα βάσανα και τις δοκιμασίες που περνούσαν οι Αριστεροί και οι οικογένειές τους. Ίσως οι μόνοι που έμεναν απαθείς μπροστά στους διωγμούς ήταν οι χαφιέδες της Ασφάλειας, γνωστά περικαθάρματα, πεταγμένα ούτως ή άλλως στον κάδο των απορριμμάτων της εκτίμησης των συμπολιτών τους και βέβαια οι άνδρες της Χωροφυλακής που όφειλαν, ως εκ της ιδιότητάς τους, να παραμένουν με ανεκδήλωτα τα συναισθήματά τους… ακόμα και όταν δεν είχαν εξορίσει από τη συνείδησή τους την ανθρωπιά.

Και … μετά την 23^η Σεπτεμβρίου του 1974, που νομιμοποιήθηκε πια το ΚΚΕ και τα παράγωγά του, -(νομοθετικό διάταγμα 59/1974 «περί συστάσεως και επαναλειτουργίας πολιτικών κομμάτων)- πολλά, μα πάρα πολλά από  τα φωτοστέφανα έπαυσαν να λάμπουν για πολλούς, από εκείνους και εκείνες, που είχαν περάσει μήνες στη Γυάρο και παλιότερα σε φυλακές και στη Μακρόνησο ή σε άλλους τόπους εξορίας και τυραννίας. Ως προς άλλους μάλιστα, που έκαναν την εμφάνισή τους ως κομματικά στελέχη, κυρίως του ΚΚΕ και του ΚΚΕεσ, τα μέχρι πρότινος φωτοστέφανα αποδείχθηκαν πέρα ως πέρα κίβδηλα. Γιατί αυτά τα στελέχη, κατά κανόνα επαγγελματικά, δηλαδή ανεπάγγελτα ως προς το βιοπορίζεσθαι,  πέραν της προσήλωσης που τους διέκρινε έναντι της κομματικής ηγεσίας, πολύ δύσκολα μπορούσε κάποιος να συναντήσει κάποια αρετή στην εν γένει συμπεριφορά τους, από εκείνες που διακρίνουν τους κοινούς αλλά έντιμους θνητούς. Απεναντίας ξεχώριζαν για σκληρότητα και απανθρωπιά και ήταν ειδικοί στις μηχανορραφίες και στην άσκηση προπαγάνδας χωρίς αντίκρυσμα συχνά έναντι της πραγματικότητας και της αλήθειας.

 Πρώην καταδιωγμένοι Κομμουνιστές, που στελέχωναν πλέον νόμιμα κομματικούς σχηματισμούς με το σφυροδρέπανο ως έμβλημα, επιδείκνυαν μια εξ ολοκλήρου αήθη συμπεριφορά στην καθημερινή ζωή τους. Και το φαινόμενο συνεχίζεται απτόητο…. Σε τέτοιες περιπτώσεις εκχυδαϊσμένης αλλοτριωμένης συμπεριφοράς, που μόνον ως οπορτουνιστική μπορεί να χαρακτηρισθεί, συνήθως η δικαιολογία ήταν και είναι αδιάντροπα, η εξ ανάγκης προσαρμογή στις συνθήκες που επιβάλλει ο καπιταλισμός!  Αλλά ας ξεκαθαρίσουμε, πως άλλο πράγμα είναι να είσαι ρεαλιστής και να γνωρίζεις τους κανόνες του παιχνιδιού και άλλο πράγμα να ηδονίζεσαι κυριολεκτικά καθώς κυλιέσαι στο βούρκο της καπιταλιστικής αγριότητας…. (Θυμηθείτε τις ατομικές συμβάσεις εργασίας που επέβαλλε στους συντρόφους ο «Ριζοσπάστης» και τον τρόπο απόλυσης των εργαζόμενων στο κανάλι του ΚΚΕ).   

Το μέγιστο έλλειμμα της ελληνικής Αριστεράς, ακόμα και της ανανεωτικής και της ριζοσπαστικής μη δογματικής και μη σταλινικής Αριστεράς, αφορά το ήθος, τόσο σε προσωπικό συχνά επίπεδο, όσο και σε επίπεδο έκφρασης πολιτικής συμπεριφοράς και δράσης!  Υπήρξα στρατευμένος σε κόμμα της ανανεωτικής κομμουνιστικής και γεύτηκα ακόμα και σ’αυτούς τους κύκλους τον σταλινισμό! Ήταν η εποχή, που το ΚΚΕεσ χρηματοδοτούνταν από τους φρικτούς δικτάτορες Τσαουσέσκου και Κιμ Ιλ Σουνγκ, για τα λειτουργικά του έξοδα, για την αμοιβή των επαγγελματιών της αγκιτάτσιας και της καθοδήγησης. Άργησα να καταλάβω πλήρως, το ομολογώ, ότι ο σταλινικός Κομμουνισμός ως δογματική ιδεοληψία έχει κακοποιήσει την μαρξιστική ανάλυση της σύγχρονης καπιταλιστικής πραγματικότητας και ότι είναι υπαρκτός σε κάθε πολιτικό σχηματισμό που επικαλείται τον «Κομμουνισμό» οποιασδήποτε εκδοχής.  Μπορεί να στοιχήθηκα στις γραμμές ενός κόμματος που αυτοαποκαλούνταν «κομμουνιστικό» αλλά ποτέ δεν υπήρξα πούρος κομμουνιστής, μιας και ποτέ δεν προσηλυτίστηκα στον διαλεκτικό υλισμό, ενώ ποτέ δεν έλαβα σοβαρά σαν αλάθητο δόγμα τον ιστορικό υλισμό.

Μου έκανε εντύπωση το πλήθος των χλευαστικών σχολίων πολλών Κομμουνιστών και «προοδευτικών» τάχαμου, κατά του Τσίπρα και της επίσκεψής του στο Άγιον Όρος (Αύγουστος 2014).

Ο Αλέξης Τσίπρας κάποτε είχε δηλώσει άθεος και πολύ καλά έκανε. Επέλεξε με τη σύντροφό του το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, ούτε καν πολιτικό γάμο, και μέχρι στιγμής δεν βάφτισε το παιδί του. Έπραξε πολύ καλά κατά τη γνώμη μου και μου αρέσει εξαιρετικά η συνέπειά του μεταξύ ιδεών και πράξεων στην προσωπική ζωή του! Θα ήθελα να πω σε όλους και όλες, τους Αριστερούς και τις Αριστερές, κάθε απόχρωσης και εκδοχής, που έχουν λυσσάξει με την επίσκεψη Τσίπρα στο Άγιον Όρος και την ερμηνεύουν ως δεξιά στροφή του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ και σαν λαϊκιστικό συμβιβασμό έναντι της Εκκλησίας, πως είναι πολύ βαθειά, μα πολύ βαθειά νυχτωμένοι….

Πρώτον, το Άγιον Όρος είναι κάτι μοναδικό στον κόσμο, όπως ήταν κάποτε και το Θιβέτ, ώσπου το κατέλαβαν οι Κινέζοι Κομμουνιστές και το καταστρέφουν…. Επίσης το Άγιον Όρος είναι κομμάτι της ελληνικής επικράτειας και θα ήταν παράλειψη του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να μην το επισκεφθεί και να μην ακούσει τους Μοναχούς, που είναι πολίτες αυτής της χώρας….

Δεύτερον, η Εκκλησία δεν αποτελεί μονοπώλιο  των επαγγελματιών εθνοκάπηλων Δεξιών, που επικαλούνται ευκαίρως ακαίρως το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» με κρωξίματα βατράχων, κενά κάθε περιεχομένου επί της ουσίας.     

Τρίτον, η Αθωνική Πολιτεία ως κοινότητα ανθρώπων μπορεί να έχει αρκετά αρνητικά δείγματα συμπεριφοράς και αρκετές αδυναμίες, όπως κάθε ανθρώπινη κοινότητα. Όμως στην υπερχιλιάχρονη παρουσία του στον ιστορικό χρόνο έχει δώσει πολύτιμα πράγματα από κάθε άποψη, που έχουν εμπλουτίσει την κοινή παρακαταθήκη πολιτισμού της Ανθρωπότητας. Ιδίως για όσους συνδέουν την απαντοχή της ουτοπίας με τον σοσιαλισμό ή τον κομμουνισμό, στα αγιορείτικα Κοινόβια αυτό που οι ίδιοι θεωρούν ουτοπία πραγματώνεται εδώ και τώρα! Ίσως για τούτο και ο μακαρίτης ο Χαρίλαος Φλωράκης όταν είχε επισκεφθεί το Άγιον Όρος, μετά την επιστροφή του στον Περισσό, όπως λέγανε σύντροφοί του, τους είχε ζαλίσει με διηγήσεις που του είχε προκαλέσει το δέος και ο θαυμασμός για την χερσόνησο του Άθω και για τους Μοναχούς στον κάποτε σκληροτράχηλο «καπετάν Γιώτη».

Αν εξαιρέσουμε τους εγκέφαλους του ελληνικού Κομμουνιστικού Κινήματος, που στην πλειοψηφία τους δήλωναν άθεοι, πιστοί του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού, όπως εκφράσθηκε μέσα από τις γραφές του Μαρξισμού Λενινισμού και του κεκρυμμένου και ανομολόγητου Σταλινισμού, -(τουλάχιστον από την 25 Φεβρουαρίου 1956 και μετά, που άρχισε η αποσταλινοποίηση των ευπειθών στη Μόσχα ΚΚ)-, το μέγα πλήθος των αγωνιστών της Αριστεράς στον τόπο μας δεν είχαν πολλά κοινά σημεία με τους Γερμανούς ή τους Βρετανούς συντρόφους τους. Γιατί απλούστατα, κατά τη στράτευσή τους στην Αριστερά, συνήθως έμεναν αδιάφοροι για το ιδεολογικό υπόβαθρο του Μαρξισμού Λενινισμού Σταλινισμού. Κίνητρο ήταν η δίψα για ελευθερία χωρίς διακρίσεις, για δικαιοσύνη δίχως αποκλεισμούς και το όραμα για μια Ελλάδα που δεν θα ήταν φέουδο της εντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας και των ξένων δυνάμεων.

Η ένταξη των πολλών στο Αριστερό Κίνημα ήταν έκφραση προσωπικού και κοινοτικού ήθους, που ζυμώθηκε σε τούτο τον τόπο, με τους χυμούς της ορθόδοξης παράδοσης και πνευματικότητας!  Η Εκκλησία ως ευχαριστιακή κοινότητα και όχι ως κρατική έκφραση θρησκευτικού θεσμού, καλλιεργεί και εμπνέει την υπέρβαση του εγώ και την μετάβαση στο εμείς. Ας θυμηθούμε έστω προς στιγμή, τον λόγο του Μακρυγιάννη, που εκφράζει τούτο το ήθος που ανέφερα πιο πάνω: «Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. … Είμαστε στο “εμείς” κι όχι στο “εγώ”». Από τέτοιο ήθος οδηγούμενοι οι πολλοί, στρατευμένοι ποικιλότροπα στο ελληνικό Αριστερό Κίνημα, ενεργούσαν χωρίς ιδιοτέλεια, κατά το παράδειγμα και την παρακαταθήκη των Νεομαρτύρων της οθωμανικής περιόδου, που κατ’ ουσίαν το μαρτύριό τους ήταν θυσία χάριν της διάσωσης σώου του ανθρώπινου προσώπου, με αναπαλλοτρίωτα την ελευθερία και την αξιοπρέπειά του. Δυστυχώς όμως, πολλοί «στρατευμένοι» διανοούμενοι, ιδίως στο ΚΚΕ, έχω την αίσθηση ότι επιδιώκουν σκόπιμα να καταδικάσουν στη λησμοσύνη που επιφέρει η απαξία τα παραπάνω δεδομένα, προβάλλοντας σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα τη δράση του ΚΚΕ. Και το ΕΑΜ, δεν ήταν μόνο ΚΚΕ. Αντίθετα, το ΚΚΕ, με την υποχθόνια προσπάθειά του να χειραγωγήσει μέσα από το ΕΑΜ το λαϊκό αντιστασιακό κίνημα, σύμφωνα με αδιαμφισβήτητες ιστορικές μαρτυρίες, τελικά έβλαψε την Εθνική Αντίσταση. Στα δίσεκτα χρόνια που ακολούθησαν την λήξη του εμφυλίου, ενώ η ΕΔΑ αποτέλεσε την πολυεπίπεδη αντίδραση στη βαρβαρότητα που επέβαλε η παράταξη των νικητών στο μετεμφυλιοπολεμικό κράτος και ενώ δεν αποτελούνταν μόνο από Κομμουνιστές, εντούτοις η ΕΔΑ και οι αγώνες της κινδυνεύει να ξεχαστεί, μάλλον σκόπιμα, για να προβληθεί και πάλι μόνο το ΚΚΕ.

Μέχρι σήμερα το ΚΚΕ ποτέ δεν ζήτησε συγγνώμη από τον ελληνικό Λαό για το μεγάλο μερτικό της ευθύνης του, στην πρόκληση του εμφυλίου πολέμου αμέσως μετά την Κατοχή. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν έκανε δημόσια «αυτοκριτική» για εγκλήματα που έκανε ο λεγόμενος  ‘Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας’ εις βάρος του ήδη βαθειά πληγωμένου από την Κατοχή λαού! 

Το τεράστιο έλλειμμα ήθους στο χώρο της Ελληνικής Αριστεράς, ιδίως από την μεταπολίτευση του 1974 και μετά είναι μια πραγματικότητα. Και είναι η ουσιαστική αδυναμία της Αριστεράς αυτή η φτώχεια της σε ήθος, που την κάνει αναξιόπιστη. Νομίζω, πως δεν αξίζει να πει κάποιος πολλά για το ΚΚΕ. Έχει αυτοκαταδικασθεί να είναι ένα απολίθωμα, μια θρησκεία που πράγματι λειτουργεί ως όπιο του λαού. Και μάλιστα είναι τόση η αμετροέπεια των στελεχών που κατοικοεδρεύουν στον Περισσό, που ενώ συρρικνώνεται η εκλογική δύναμη του ΚΚΕ, αυτοί, αντί άλλης αυτοκριτικής για την κατάντια, μπορεί κάποια στιγμή να βγουν δημόσια και να καταγγείλουν το 95% του εκλογικού σώματος που δεν τους ψηφίζει ότι είναι λάθος!

Εκείνο που εξοργίζει και απογοητεύει όμως, είναι η αρνητική επιρροή που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ από λαϊκιστές και χυδαίους οπορτουνιστές, είτε από το ΚΚΕ ή κυρίως από το ΠΑΣΟΚ και βρήκαν καταφύγιο στους κόλπους του και για το μόνο που νοιάζονται είναι να αποκτήσουν εξουσία και να βιάσουν και πάλι τον Σοσιαλισμό και το Αριστερό Κίνημα στη χώρα….

©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ

12/08/14